Отоманско Царство

поранешно царство на Блискиот Исток и Балканот
(Пренасочено од Отоманска империја)

Отоманско Царство или Османлиско Царство [б 2] (отомански турски: دولتْ علیّه عثمانیّه Devlet-i Âliye-yi Osmâniyye;[6] турски: Osmanlı İmparatorluğu), исто така од современите историчари позната и како Турска Империја[7] — мултиетничка држава[б 3] што постоела во периодот од 1299 до 1922 година, или вкупно 624 години[8] како империјална монархија, или до 24 јули 1923 година, де јуре како држава[9].Таа била наследена од страна на Република Турција,[10] која официјално била прогласена на 29 октомври 1923 година.

Отоманско Царство
دولتْ علیّه عثمانیّه
Девлет-и Алије-ји Османије
Податотека:Selcuklu.gif
1299 – 1923
Знаме Грб
Гесло
دولت ابد مدت
Девлет-и Ебед-мудет
(„Вечната држава“)
Химна
Химна на Отоманското Царство
Местоположба на Отоманско Царство
Граници на Отоманското Царство (1683) (Видете: Список на територии)
Главен град Согут (1302–1326)
Бурса (1326–1365)
Едрене (1365–1453)
Цариград (1453–1922)[1][2]
Вероисповед сунитски ислам
Уредување Монархија
Султани
 -  1281–1326 (прв) Осман I
 -  1918–22 (последен) Мехмед VI
Голем Визер
 -  1320–31 (прв) Алаедин-паша
 -  1920–22 (последен) Ахмет Тевфик-паша
Историја
 -  Основана 1299
 -  Интерегнум 1402–1413
 -  Прва уставна ера 1876–1878
 -  Втора уставна ера 1908–1918
 -  Укинување на Султанатот (1 ноември 1922 година) и симнување на Мехмед VI, последниот султан (17 ноември 1922 година) 17 ноември, 1922
 -  Лозански мировен договор[3] 24 јули 1923
Површина
 -  1689 7210000 км²
Население
 -  1856 35350000 
 -  1906 20884000 
 -  1914 18520000 
 -  1919 14629000 
Валута акче, куруш, лира
Хронологија

Отоманското Царство е едно од најголемите царства кое контролирало голем дел од Југоисточна Европа, Западна Азија и Северна Африка, помеѓу 14 и почетокот на 20 век. Царството, исто така, го контролирал источниот дел на Средна Европа од 16 век до крајот на 17 век[11]. Царството било основано на крајот на 13 век во северозападна Анадолија во градот Согут (денешна провинција Билеџик) од туркоманскиот[12] племенски водач Осман I, [13]По 1354 година, Османлиите преминале во Европа и со освојувањето на Балканот, Отоманскиот бејлик бил трансформиран во трансконтинентално царство. Османлиите ставиле крај на Византија со освојувањето на Цариград во 1453 година од страна на Мехмед II[14] (неброејќи го неговиот татко Ертугрул), иако како династија не била прогласена сѐ до 1383 година кога Мурат I се самопрогласил за султан. Дотогаш, владетелите се нарекувале бегови или поглавари. Според династијата, и народот се нарекувал Турци-Османлии.

Под владеењето на Сулејман Величествениот, Отоманското Царство го означило врвот на својата моќ и просперитет, како и највисокиот развој на своите владини, социјални и економски системи[15]. На почетокот на 17 век, царството содржело 32 провинции и бројни вазални држави. Некои од нив подоцна биле апсорбирани во Отоманското Царство, додека на други им биле доделени различни видови автономија во текот на вековите.[б 4] Со Цариград (денешен Истанбул) како главен град и контрола на земјиштето околу медитеранскиот басен, царството било во центарот на интеракциите помеѓу Блискиот Исток и Европа шест векови.

Иако некогаш се сметало дека царството влегло во период на опаѓање по смртта на Сулејман Величествениот, овој став повеќе не е поддржан од мнозинството академски историчари.[17]Поновиот академски консензус претпоставува дека царството продолжило да одржува флексибилна и силна економија, општество и војска во текот на 17 и во поголемиот дел од 18 век.[18] Меѓутоа, за време на долгиот период на мир од 1740 до 1768 година, отоманскиот воен систем заостанувал зад оној на неговите европски ривали, Хабсбуршкото и Руското Царство[19]. Последователно, Османлиите претрпелеа тешки воени порази кон крајот на 18 и почетокот на 19 век. Успешната Грчка војна за независност завршила со деколонизација на Грција по Лондонскиот протокол (1830) и Цариградскиот договор (1832). Овој и други порази ја поттикнало османлиската држава да иницира сеопфатен процес на реформи и модернизација познат како Танзимат. Така, во текот на 19 век, османлиската држава станала многу помоќна и организирана внатрешно, и покрај тоа што претрпела дополнителни територијални загуби, особено на Балканот, каде што се појавиле голем број нови држави.[20]

Комитетот за единство и напредок (КЕН) ја воспоставил Втората уставна ера во Младотурската револуција во 1908 година, претворајќи го царството во уставна монархија, кое спровело конкурентни повеќепартиски избори. Меѓутоа, по катастрофалните Балкански војни, тогаш радикализираната и националистичка КЕН ја презела владата во државниот удар во 1913 година, создавајќи еднопартиски режим. КЕН направил сојуз со Германија, надевајќи се дека ќе избегне дипломатската изолација која придонела за нејзините неодамнешни територијални загуби, и на тој начин се приклучила на Првата светска војна на страната на Централните сили[21]. Додека царството можело во голема мера да се одржи за време на судирот, тоа се борело и со внатрешно несогласување, особено со Арапското востание во неговите арапски територии. За тоа време, османлиската влада извршила геноцид врз Ерменците, Асирците и Грците[22]. Поразот на царството и окупацијата на дел од нејзината територија од страна на сојузничките сили по Првата светска војна резултирало со негова поделба и губење на неговите јужни територии, кои биле поделени меѓу Обединетото Кралство и Франција. Успешната турска војна за независност, предводена од Мустафа Кемал Ататурк против окупаторските сојузници, довела до појава на Република Турција во срцето на Мала Азија и укинување на отоманската монархија.[23]

Отоманското Царство во многу аспекти се смета за исламски наследник на Источната Римското Царство.[24]

Име Уреди

Зборот Отоман е историска англикизација на името на Осман I, основачот на царството и на владејачката династија. Името Осман претставува турската форма на арапското име Утман (عثمان). На отомански турски јазик, царството било познато како Devlet-i ʿAlīye-yi ʿOsmānīye (دولت عليه عثمانیه), бук.'Возвишена Отоманска Држава', или Devlet-i ʿOsmānīye (دولت عثمانيه‎), бук.'Отоманска Држава'.

Турскиот збор за „отомански“ (Osmanlı) првично се однесува на племенските следбеници на Осман во XIV век. Зборот подоцна започнал да се користи за да се однесува на воено-административната елита на царството. Спротивно на тоа, терминот „Турк“ (Türk) се користел за да се идентификува анадолското селско и племенско население и се сметал за омаловажувачки термин кога се применувал за урбани, образовани поединци.[25]:26[26] Во раниот современ период, образован турски говорител со урбано живеење, кој не бил припадник на воено-административната класа, честопати се нарекувал себеси ниту како Османлиец ниту како Турчин, туку како Руми (رومى) или „Римјанин“, што значи жител на територијата на поранешната Византија на Балканот и Анадолија. Терминот Руми исто така се користел за да се однесува на турски говорители од страна на другите муслимански народи од царството и пошироко[27]:11. Како што се применува за отоманските турски говорители, овој термин почнал да испаѓа од употреба на крајот на 17 век, и наместо тоа, зборот сè повеќе се поврзувал со грчкото население на царството, значење што го има и денес во Турција.[28]:51

Во Западна Европа, имињата Отоманско Царство, Турско Царство и Турција често се користеле наизменично, при што Турција како термин бил сè повеќе фаворизиран и во формални и неформални ситуации. Оваа дихотомија била официјално завршена во 1920-1923 година, кога новоформираната турска влада со седиште во Анкара го избрала името Турција како единствено официјално име. Во моментов, повеќето научни историчари ги избегнуваат термините „Турција“, „Турци“ и „Турски“ кога се однесуваат на Османлиите, поради мултинационалниот карактер на царството.[29]

Историја Уреди

Периодот од 1299 до 1453 година Уреди

Периодот од создавањето до интерегнумот Уреди

Потеклото на Отоманците може да се проследи назад во 11 век, кога на територијата на Анадолија опстојувале неколку мали муслимански емирати со туркиско потекло. Главната цел на овие т.н. анадолски бејлици била да ги одбранат своите територии од страна на Византија. Во текот на тој период, во освоените земји во Анадолија се населиле голем број на туркиски народи.[30] Меѓутоа, во 1073 година и по победата на Селџучкото Царство во битката кај Манцикерт, овие анадолски бејлици добиле можност да прогласат своја независност од Селџуците. Поеѓу овие помали кнежевства било и кнежевството со престолнина во Согут. Тоа било предводено од страна на Ертугрул. Кога во 1281 година починал, неговиот син Осман станал негов наследник. Со оглед на тоа што Румскиот Султанат опаѓал во 13 век, Анадолија била поделена на бројни независни турски кнежевства познати како Анадолски бејлици. Еден од овие бејлици, во регионот на Битинија, на границата на Византија, бил предводен од турскиот племенски водач Осман (р. 1323/4), фигура со нејасно потекло од која потекнува името на царството.[31]:444 Раните следбеници на Осман се состоеле и од турски племенски групи и од византиски отпадници, а најголем дел од нив, но не сите, биле преобратени во ислам[32]:59[33]:127. Многу бргу по овие настани, новиот водач се прогласил за врховен бег и основал нова династија, наречена според него Османлиска династија. Така, Осман станал првиот владетел на Османлиското Царство во 1299 година.[34] Во 1265 година, византискиот град Согут бил освоен од страна на Осман бег.[35] Византискиот пораз во битката кај Бафеј во 1302 година придонел и за подемот на Осман. Не е добро познато на кој начин раните Османлии доминирале над своите соседи, поради недостигот на извори што преживеале од овој период. Според Отоманските тези за светата војна, кои станале популарни во текот на 20 век, заслугата за нивниот успех го гледа во нивното собирање верски војници да се борат за нив во име на исламот, но тоа повеќе не е општо прифатено. Ниту една друга хипотеза не привлекла широко прифаќање.[36]:5, 10[37]:104

Во векот по смртта на Осман I, османлиската власт започнала да се протега од Анадолија и на Балканот. Најраните судири започнале за време на Византиско-отоманските војни, водени во Анадолија кон крајот на 13 век, пред да навлезат во Европа во средината на 14 век, проследени со бугарско-отоманските војни и српско-отоманските војни започнати во средината на 14 век. Голем дел од овој период се карактеризира со отоманска експанзија на Балканот.[38]:95–96

Синот на Осман, Орхан, продолжил со проширување на своите територии на сметка на Византија. Орхан го освоил северозападниот анадолски град Бурса во 1326 година, по чие освојување Бурса станала нова престолнина на османлиската држава и ја заменила византиската контрола во регионот. Во 1331 година паднала Никеја, а во 1337 паднала Никомедија. Во негово време, земјата започнала да се организира како држава во која биле пуштени односно изработени првите ковани пари, била направена модернизирана војска. Орхан се оженил за Теодора, ќерка на византискиот принц Јован VI Кантакузин. Во 1346 година Орхан отворено го поддржал Јован VI во симнувањето од престолот на Јован V Палеолог. Кога тој дошол на престолот, на Отоманците им било дозволено да го окупираат напуштениот Галиполе. Во следната деценија, Отоманците започнале колонизација на Тракија со муслиманско население. Сепак, византискиот цар бил принуден да потпише договор со Орхан, според кој Византија ја признала загубата на Тракија.

Наследник на Орхан бил Мурат I. Првата поголема офанзива на новиот султан Мурат I била во 1365 година во Битката кај Одрин. Византиската армија повторно доживеала пораз, со кое бил ставен почетокот на отоманското присуство на Балканот и Европа. Веднаш по битката, престолнината на Отоманците била пренесена од Бурса во Адријанопол, денешен Одрин. Ова преместување на престолнината на Отоманците им овозможило место при идните напади на балканските земји. Во 1354 година Отоманците ги поминале Дарданелите. Ова бил голем момент од нивното напредување по морски пат, бидејќи во голема мера го ограничиле поморскиот пат кон Цариград, остварувајќи значајни победи против Венецијанската Република. Во Маричката битка (1371) Отоманците извојувале убедлива победа против христијаните од Балканот. По ова, Македонија и делови од јужна Србија потпаднале под отоманска власт. Важниот пристанишен град Солун бил освоен од Венецијанците во 1387 година и ограбен. Отоманската победа на Косово во 1389 година ефективно го означил крајот на српската моќ во регионот, отворајќи го патот за отоманската експанзија во Европа. Според голем дел од историчарите, Косовската битка била една од најзначајните победи на царството[39][40][41][42][43][44] Во оваа битка загинал султанот Мурат., каде загинал султанот Мурат, а за нов султан бил избран Бајазит I.

Битката кај Никопол за бугарското Видинско Царство во 1396 година, која нашироко се смета за последна голема крстоносна војна во средниот век, не успеала да го запре напредувањето на Османлиите[45].

 
Битката кај Никопол во 1396 година, прикажана на отоманска минијатура од 1523 година

Како што Османлиите ги проширувале своите тертории кон Балканот, освојувањето на Цариград станало клучна цел. Османлиите веќе ја освоиле контролата врз речиси сите поранешни византиски земји што го опкружувале градот, но силната одбрана на стратешката позиција на Цариград на Босфорскиот теснец го отежнувала освојувањето. Во 1402 година, на Византијците привремено им олеснало кога турко-монголскиот водач Тимур, основач на Тимуридското Царство, го нападнал Отоманското Царство од исток. Во битката кај Анкара во 1402 година, Тимур ги поразил османлиските сили и го зел султанот Бајазит I како затвореник[46], фрлајќи го царството во неред. Граѓанската војна која следеле, позната и како Фетрет Деври, траела од 1402 до 1413 година додека синовите на Бајазит се бореле за престолот. Војната завршила кога Мехмед се појавил како султан и ја врати османлиската власт.[47]:363

 
Отоманска миијатура на Осман I од Јахја Бустанзаде (18 век)

Балканските територии изгубени од Османлиите по 1402 година, вклучувајќи ги Солун, Македонија и Косово, подоцна биле повторно освоени од Мурат II помеѓу 1430-тите и 1450-тите. На 10 ноември 1444 година, Мурат ја одбил крстоносната војна во Варна победувајќи ги унгарските, полските и влашките војски под водство на Владислав III (крал на Полска и Унгарија) и Јанош Хунади во битката кај Варна, иако Албанците под Скендербег продолжиле да се спротивставуваат. Четири години подоцна, Јанош Хунади подготвил друга војска од унгарски и влашки сили за напад на Турците, но повторно бил поразен во Втората битка за Косово во 1448 година.[48]:29

Според современата историографија, постои директна врска помеѓу брзото отоманско воено напредување и последиците од Црната смрт од средината на 14 век. Византиските територии, каде што биле извршени првичните османлиски освојувања, биле исцрпени демографски и воено поради избувнувањето на чума, што ја олеснило отоманската експанзија. Дополнително, ловот на робови претсставувало главната економска движечка сила зад османлиското освојување. Некои автори од 21 век го репериодизираат османлиското освојување на Балканот во фазата акинџи, која се карактеризира со континуиран лов на робови и уништување, проследено со фаза на административна интеграција во Отоманското Царство[49][50][51], каде што се случила пандемијата на бубонска чума помеѓу 1347 и 1349 година.[50][51][52]

Османлиски интеррегнум Уреди

 
Муса Челеби

По Анагорската битка, во Отоманското Царство се дошло до интеррегнум - меѓувлада, период кој траел повеќе од една деценија. По битката, синовите на Бајазит побегнале на различни страни. Така, Сулејман со Големиот везир Али-паша и јаничарскиот ага се засолниле во Бурса а потоа и во Едрене каде се самопрогласил за султан. Мехмед се зацврстил во Амасија и борејќи се против Монголците, успеал да поврати некои од претходно изгубените територии. Иса се засолнил во Бурса и ја зацврстил својата власт во Караманија. Мустафа мистериозно исчезнал, додека пак Муса Челеби кој бил заробен заедно со својот татко, по неколку месеци се вратил со останките на султанот. Според пишаните извори, во времето кога тој пристигнал во Анадолија, тој ги пронашол своите браќа Мехмед и Иса скарани, помеѓу кои била започната војна. Во таа војна Иса бил победен и затоа тој побегнал кај својот брат Сулејман во Едрене. Сулејман многу бргу го прифатил, со кое го ставил на чело на една армија која тргнала во поход против Мехмед. Иса, во Битката кај Ески Шехир бил поразен. Во самата битка тој бил заробен а подоцна и погубен во 1406 година,[53] Тогаш Сулејман со својата армија преминал во Анадолија борејќи се против своите двајца браќа Мехмед и Муса, кои биле во тоа време во сојуз. Во исто време, во анадолскиот регион пристигнал влијателниот шејк Бедредин Симави.

Војната завршила во 1413 година, кога Мехмед Челебија се појавил како победник и тој бил прогласен за султан под името Мехмед I.

Стабилизација и освојување на Цариград Уреди

 
Мехмед II влегува во Цариград

Кога Мехмед Челебија остварил победа над своите браќа, во 1413 година тој бил крунисан за нов султан во Едрене како Мехмед I. Неговата прва задача била да ја врати гордоста и силата на Отоманското Царство. Мехмед престолнината на царството ја преместил од Бурса во Едрене. Албанските племиња успеале да се обединат во една држава, Босна и Молдавија биле потполно независни. Унгарија сѐ уште ги држела своите амбиции кон Балканот, а Венеција пак крајбрежните делови.

По доаѓањето на престолот на Мурат II, Отоманското Царство започналo воен поход против востанијата кои избувнувале на Балканот, особено во Србија. Во 1422 година Мурат безуспешно го опседнал Цариград, а по повеќегодишна опсада, во 1430 година го освоил Солун. Наспроти ова, тој безуспешно водел војни против Скендербег, на територијата на денешна Албанија и Македонија.

Неговиот наследник, Мехмед II на отоманскиот престол се качил во 1451 година, по смртта на Мурат. Мехмед успеал да потпише мировен договор со Венеција и Унгарија. Откако го обезбедил тоа, тој се свртел кон престолнината на Византија, Цариград. Во текот на летото во 1452 година Мехмед II (чиј прапрадедо Бајазит I изградил тврдина на азиската страна на Босфор) решил да изгради нова тврдина на европската страна на Босфорот со што го зацврстил отоманското влијание кај теснецот.[54] Посебно важен аспект на градењето на оваа тврдина е тоа што на Цариград му се скратила можноста да добива помош од колиниите на Џенова кои во тоа време постоеле на брегот на Црно Море. Новата твдрина била наречена Римска тврдина (турски: Rumeli Hisarı).

Конечната опсада на Цариград започнала на 2 април 1453 година. По скоро два месеци војна и битки, на 29 мај престолнината била заземена. По заземањето на Цариград, Мехмед го изградил Топкапи-сарај и престолнината на Отоманското Царство била преместена од Едрене во Цариград. Мехмед бил прогласен за новиот Римски цезар, замислувајќи се себеси како наследник на престолот на Римското Царство. Црквата Света Софија била претворена во џамија. Мехмед и дозволил на Источната православна црква да ја задржи својата автономија и земјиште во замена за прифаќање на отоманската власт.[55] Поради тензијата меѓу државите од Западна Европа и Византија, мнозинството од православното население го прифатило отоманското владеење како подобро од венецијанското владеење.[55]Албанскиот отпор останал главна пречка за отоманската експанзија на Италијанскиот Полуостров.[56] Кроја која била освоена по смртта на Скендербег.

Периодот од 1453 до 1566 година Уреди

 
Отоманска минијатура од Мохачката битка во 1526 година[57]
 
Битка кај Превеза

Во 15 и 16 век, Отоманското Царство влегло во период на експанзија. Царството напредувало под владеење на линија на посветени и ефективни султани. Исто така, економски царството процветало поради неговата контрола на главните копнени трговски патишта меѓу Европа и Азија.[58]:111[б 5]

Во 1481 година, султанот Мехмед II неочекувано починал. На негово место, на престолот застанал неговиот поголем син Бајазит II. Според законите на Отоманското Царство, тоа означувало смртна пресуда за Џем, кој бил помал брат на Бајазит. Во тоа не се согласил Џем, па затоа во околината на Караман успеал да мобилизира одредена војска и да тргне кон Бурса. По неколкумесечната војна, Бајазит успеал да ја мобилизира својата војска и да го порази на својот брат кај Јенишехир. Во 1499 година избила Отоманско-венецијанска војна, која траела до 1503 година кога Отоманците ги добиле последните венецијански упоришта на Пелопонез и некои градови по должината на јадранскиот брег. Кон почетокот на 16 век започнала ѝ војна со Мамелуците, која завршила со победа на империјата во 1513 година.

Претходно, во периодот од 1509-1512, во империјата избувнала граѓанска војна. Во времето на војната, Бајазит II бил султан на империјата. Војната се водела помеѓу неговите синови Ахмед и Селим. Во 1509 година Ахмед успеал да ги порази Сафавидите и нивните сојузници во Мала Азија. По ова тој се упатил кон Цариград. Плашејќи се за својата безбедност, Селим организирал бунт во Тракија, но бил поразен од страна на Бајазит и принуден да побегне во Крим (1511). По ова Бајазит дознал дека Ахмед се приближува кон престолнината, па затоа одбил да му ги отвори портите на градот. Селим се вратил од Крим и со поддршка од јаничарите, најпрвин го поразиле а подоцна и го убиле Ахмед. По овој настан, Бајазит абдицирал од престолот (25 април 1512).

Новиот султан, Селим I (1512–1520), успеал да ги освои современите држави Сирија, Либан и Египет, вклучувајќи го и светиот град Ерусалим, како и Каиро, престолнината на Абасидите, и персискиот шах Исмаил од Сафавидска Персија[59]:91–105. По ова, тој се прогласил за калиф. Отоманското Царство воспоставило своја морнарица во Црвено Море. Ова главно се споровело поради поморските војни со Португалија кои се воделе главно за трговијата. Во текот на овој период, царството се натпреварувало со големите европски колонијални сили, во Индиски Океан[60]:55–76. Голем број на флоти, со војници и оружје, биле испраќани за поддршка на муслиманските владетели во Ачех.

 
Проширување на царството
 
Опсада на Виена од 1529 година
 
Битката кај Лепанто во 1571 година

Наследник на Селим I бил Сулејман I (1520–1566). Во негово време, тој ги освоил најсветите муслимански градови Мека, Медина, Ерусалим, Дамаск и Багдад. Во август 1521 година била освоена речиси цела Србија. Во 1522 година бил заземен Родос. На 29 август 1526 година започнала Мохачката битка. Отоманците ги поразиле сојузничките христијански сили предводени од Лајош II. Битката го означил крајот на Кралство Унгарија. Од 1541 година Сулејман го контролирал поголемиот дел до денешна Унгарија, како и Трансилванија, Влашка и Молдавија кои станале вазалства на султанот. Сулејман водел три воени походи против Сафавидското Царство во Персија и Ирак. Во 1534 година бил заземен градот Багдад. Вториот поход (1548-1549) резултурал со освојување на Тебриз и Азербејџан, провинцијата Ван и делови од денешна Грузија. Третиот поход се случил во 1555 година, кој завршил со договорот од Амасија, според кој биле признаени границите на Отоманското Царство. Според договорот, Западна Ерменија, западен Курдистан и Западна Грузија паднале под отоманска власт,[61]додека јужен Дагестан, Источна Ерменија, Источна Грузија и Азербејџан останале персиски.[62]

Една од најнеуспешните војни и битки на Сулејман I била Опсадата на Виена во 1529 година.[63]:50 Во 1532 година, тој извршил уште еден напад кон Виена, но бил одбиен во Кесег.[64][65]

Во текот на неговото владеење биле спроведени воени походи во Средоземното Море[66], Северна Африка во кој биле заземани Тунис, Алжир и Триполитанија. Во овој период, Отоманското Царство станало доминантно во Средоземно Море. [67]:61 Отоманската морнарица исто така обезбедила контрола и над Црвено Море и Персискиот Залив во 1554 година. Османлиите се вклучиле во мултиконтинентални верски војни кога Шпанија и Португалија биле обединети под Пиринејскиот сојуз. Османлиите биле носители на титулата калиф, што значи дека биле водачи на сите муслимани ширум светот. Иберијците биле водачи на христијанските крстоносци, и затоа двете сили биле заклучени во светски судир. Освен во Средоземно, двете сили се судриле и во Индискиот Океан,[68] каде што Иберијците ја обиколиле Африка за да стигнат до Индија. Исто така, Иберијците поминале преку ново-христијанизираната Латинска Америка и испратиле експедиции кои го минувале Пацификот со цел да ги христијанизираат поранешните муслимански Филипини и да ги користат како база за понатамошни напади на муслиманите на Далечниот Исток.[69] Во овој случај, Османлиите испратиле војски да му помогнат на неговиот најисточен вазал и територија, Султанатот Аче во Југоисточна Азија.[70]:84[71]

Во 1541 година бил опсаднат градот Будим. Опсадата резултирала со освојување на градот Будим. По оваа победа била воспоставена контрола над средна Унгарија. Битката е дел од т.н. Мала војна во Унгарија. Франција и Отоманското Царство, обединети со взаемно противење на владеењето на Хабсбурговците, станале силни сојузници. Француските освојувања на Ница (1543) и Корзика (1553) се случиле како заедничко здружување помеѓу силите на францускиот крал Франсоа I и Сулејман, а биле командувани од отоманските адмирали Хајредин Барбароса и Драгут.[72] Еден месец пред опсадата на Ница, Франција ги поддржала Османлиите со артилериска единица за време на отоманското освојување на Естергом во северна Унгарија во 1543 година. По понатамошниот напредок на Турците, хабсбуршкиот владетел Фердинанд I официјално го признал османлиското владеење во Унгарија во 1547 година. Сулејман I починал од природна смрт во својот шатор за време на опсадата на Сигетвар во 1566 година.

До крајот на владеењето на Сулејман, царството се простирало на приближно 2.273.720 км2), протегајќи се на три континенти.[73]:545

Периодот од 1566 до 1683 година Уреди

По смртта на Сулејман I, негов наследник станал неговиот син Селим II (1566-1574), кој се оддал на харемовиот живот. Во практика неговото царство било управувано од страна на Мехмед-паша Соколовиќ. Следните султани, Мурат III и Мехмед III продолжиле да живеат типичен дворски живот. Ахмед I на престолот застанал во 1603 година, станувајќи првиот султан којшто не извршил братоубиство. Својот брат Мустафа I го прогласил за негов наследник бидејќи неговиот син Осман бил премногу млад. Мустафа I по само три месеци бил сменет од страна на Осман II. Осман II ја обезбедил источната граница со потпипшшување на мировен договор со Иран. Тој ја предводел инвазијата над Полска. По Битката кај Хотин, Отоманците биле поразени и Осман бил принуден да се врати во престолнината во срам, обвинувајќи ги јаничарите за поразот.

Во втората половина на 16 век, Отоманското Царство се нашло под зголемен притисок од инфлацијата и брзо зголемувањето на трошоците за војување што влијаело и на Европа и на Блискиот Исток. Овие притисоци довеле до серија кризи околу 1600 година, ставајќи голем притисок врз османлискиот систем на владеење. [74]:413–414 Царството претрпело низа трансформации во неговите политички и воени институции како одговор на овие предизвици, овозможувајќи успешно да се прилагоди на новите услови од 17 век и да остане моќно, и воено и економски.[17][75]:10

Откривањето на нови поморски трговски патишта од страна на западноевропските држави им овозможило да го избегнат отоманскиот трговски монопол. Португалското откритие на ’ртот на Добрата Надеж во 1488 година иницирало низа отоманско-португалски поморски војни во Индискиот Океан во текот на 16 век. И покрај зголеменото европско присуство во Индискиот Океан, отоманската трговија со истокот продолжила да цвета. Каиро, особено, имал корист од подемот на јеменското кафе како популарна стока за широка потрошувачка. Како што се појавиле кафулињата во градовите и населбите низ царството, Каиро се развил во главен центар за неговата трговија, придонесувајќи за неговиот континуиран просперитет во текот на 17 и поголемиот дел од 18 век.[76]:507–508

За време на Иван IV (1533–1584), Царството Русија се проширило кон Волга и Касписките региони на сметка на татарските ханови. Во 1571 година, кримскиот хан Девлет I Гирај, под команда на Османлиите, ја запалил Москва.[77] Следната година, инвазијата била повторена, но одбиена во битката кај Молоди. Отоманското Царство продолжило да ја напаѓа Источна Европа во серија напади[78] и останала значајна сила во Источна Европа до крајот на 17 век.[79]

Османлиите решиле да го освојат Венецијански Кипар и на 22 јули 1570 година, Никозија била опколена; 50.000 христијани загинале, а 180.000 биле поробени.[80]:67 На 15 септември 1570 година, османлиската коњаница се појавила пред последното венецијанско упориште на Кипар, Фамагуста. Венецијанските бранители се спротивставувале 11 месеци против сила од 200.000 луѓе со 145 топови; 163.000 топовски гранати ги погодиле ѕидините на Фамагуста пред да падне во рацете на Османлиите во август 1571 година. Опсадата на Фамагуста однела 50.000 отомански жртви.[81]:328 Во меѓувреме, Светата лига составена од претежно шпанска и венецијанска флота извојувала победа над османлиската флота во битката кај Лепанто (1571), во близина на југозападна Грција; Католичките сили убиле над 30.000 Турци и уништиле 200 нивни бродови.[82]:24 Тоа претставувало запрепастувачки, главно симболичен,[83] удар за сликата на отоманската непобедливост, слика која победата на витезите од Малта над отоманските освојувачи во опсадата на Малта од 1565 година неодамна почнала да се менува.[84]Битката била многу поштетна за османлиската морнарица во искористувањето на искусната работна сила отколку загубата на бродови, кои биле бргу заменети.[85]:53 Османлиската морнарица се опоравила брзо, убедувајќи ја Венеција да потпише мировен договор во 1573 година, според кој договор Османлиите да прошириле и консолидирале својата позиција во Северна Африка.[86]

 
Отоманска галија позната како Тарихи Кадирга во Поморски музеј во Истанбул, изградена во периодот помеѓу владеењето на султанот Мурад III (1574–1595) и султанот Мехмед IV (1648–1687),[87][88] како што е потврдено со АМС радиојаглеродно датирање и дендрохронолошките истражувања.[88] Таа е единствената преживеана оригинална галија во светот,[87][89] и го има најстариот континуирано одржуван дрвен труп во светот.[90]

Спротивно на тоа, границата на Хабсбурговците останала скоро непроменета, главно поради зацврстување на одбраната на Хабсбурговците.[91] Долгата турска војна против Хабсбуршка Австрија (1593–1606) ја создала потребата за поголем број отоманска пешадија опремена со огнено оружје, што резултирало во релаксација на политиката за вработување. Ова придонело за појава на проблеми со недисциплина и целосна бунтовност во рамките на корпусот, кои никогаш не биле целосно решени. Беа регрутирани и неправилни стрелци (Секбан), а при демобилизацијата се претвориле во бунтовници, кои започнале низа на востанија (1590–1610), кои предизвикале широка анархија во Анадолија кон крајот на 16 и почетокот на 17 век.[92]:24 Со порастот на населението на царството од 30 милиони луѓе до 1600 година, недостигот на земјиште поставило дополнителен притисок врз владата. И покрај овие проблеми, османлиската држава останала силна, а нејзината војска не пропаднала или претрпела големи порази. Единствените исклучоци биле кампањите против Сафавидите од Персија, каде што биле изгубени неколку од отоманските источни провинции, а некои засекогаш. Оваа војна од 1603–1618 на крајот резултирала во договорот на Насух-паша, според кој бил отстапен целиот Кавказ, освен западна Грузија.[93] Договорот со кој бил означен крајот на војната во Крит, ја чинела Венеција голем дел од Далматија, нејзини острови и самиот Крит. (Загубите од војната изнесувале 30.985 венецијански војници и 118.754 турски војници.) [94]:33

За време на неговото кратко владеење, Мурат IV (1623–1640) го вратил Ирак (1639) од Сафавидите. [95] Добиениот договор од Зухаб од истата година решително го поделил Кавказ и соседните региони помеѓу двете соседни земји, бидејќи веќе бил дефиниран во мирот на Амасија во 1555 година. [96][97]

 
Втора опсада на Виена во 1683 година

Султанатот на жените (1533–1656) претставувал период во кој мајките на младите султани ја поседувале моќта во име на нивните синови. Најистакнатите жени од овој период биле Косем Султан и нејзината снаа Турхан Хатиџе, чие политичко ривалство кулминирало со убиството на Косем во 1651 година. [98] За време на Ќопрулскиот период (1656–1703), ефективната контрола на царството била пренесена на низа големи везири од семејството Ќопруловци. Ќопруловците забележале обновен воен успех со авторитет обновен во Трансилванија, освојувањето на Крит завршено во 1669 година, и експанзија во јужна Украина, со упориштата на Хотин и Каменец Подолски.[99]

Овој период на обновена доверливост завршил во 1683 година кога големиот везир Кара Мустафа-паша со огромна војска да се обидел да ја освои Виена во Големата турска војна од 1683-1699 година. Оваа битка го означил почетокот на хегемонијата на Хабсбурговците во Средна Европа. Полскиот крал Јан III Собиески бил на чело на обединетите полско-австриско-германски сили против османлиската армија. Во годините по битката, Хабсбуршката Монархија ја ослободила јужна Унгарија и Трансилванија од османлиска власт. Војната завршила со договорот од Карловци на 26 јануари 1699 година, ставајќи крај на Големата турска војна.[100] Османлиите ја предале контролата врз значајни територии во Средна Европа, а некои од нив биле изгубени трајно. [101] Мустафа II (1695–1703) го предводел контранападот од 1695-1696 година во Унгарија, но бил поразен кај Сента (во денешна Србија) на 11 септември 1697 година.[102]

Периодот од 1683 до 1827 година Уреди

Покрај загубата на Банат и привремената загуба на Белград (1717–1739), отоманската граница на Дунав и Сава останала стабилна во текот на 18 век. Сепак, руската експанзија претставувала голема и растечка закана. Според тоа, кралот Карл XII од Шведска бил прифатен како сојузник во Отоманското Царство по неговиот пораз на Русите во битката кај Полтава од 1709 година во Централна Украина (дел од Големата Северна војна од 1700–1721). [103] Карл XII го убедил отоманскиот султан Ахмед III да прогласи војна против Русија, што резултирала во османлиска победа во кампањата на реката Прут од 1710–1711 година, во Молдавија.[104]

 
Австриските трупи предводени од принцот Евгениј Савојски, во Белград во 1717 година. Австриската контрола во Србија траела до турската победа во Руско-турската војна (1735–1739).

По австро-турската војна, договорот од Пожаревац ја потврдил загубата на Банат, Србија и „Мала Влашка“ (Олтина) во Австрија. Договорот исто така открил дека Отоманското Царство ќе преминат во дефанзивна форма на владеење и најверојатно нема да претставуваат понатамошна закана за Европа. [105] Австро-руско-турската војна (1735–1739), која била завршена со договорот од Белград во 1739 година,[106] резултирала во османлиско закрепнување на Северна Босна, Хабсбуршка Србија (вклучително и Белград), Олтенинија и јужните делови на Банат на Темишвар; Но, царството го загубило пристаништето Азов, северно од полуостровот Крим, во корист на Русите. По овој договор Отоманското Царство успеало да ужива во генерација на мир, бидејќи Австрија и Русија биле принудени да се справат со подемот на Прусија. [107]

Во текот на овој период започнале образовни и технолошки реформи, вклучително и формирање на високообразовни институции, како што е Техничкиот универзитет во Истанбул. [108] Во 1734 година било основано артилериско училиште за да се пренесат артилериски методи во западен стил, но исламското свештенство успешно се спротивставило под основите на теодицејата.[109] Во 1754 година, артилериското училиште било повторно отворено на полутајна основа. [110] Во 1726 година, Ибрахим Мутеферика ги убедил големиот Невшехирли Дамат Ибрахим-паша, големиот муфтијата и свештенството за ефикасноста на печатот, а на Мутеферика подоцна му била дадена дозвола од султанот Ахмед III за објавување на необјаснети книги (и покрај спротивставувањето на некои калиграфи и верски водачи). [111] Печатницата на Мутеферика ја објавила својата прва книга во 1729 година и, до 1743 година, издала 17 дела во 23 тома, секоја од нив помеѓу 500 и 1.000 примероци.[111][112]

 
Отомански трупи кои се обидуваат да го сопрат напредокот на Русите за време на опсадата на Очаков во 1788 година

Во Северна Африка, Шпанија го освоила Оран од автономниот Алжир. Бегот на Оран добил војска од Алжир, но не успеал да го поврати Оран; Опсадата предизвикала смрт на 1.500 Шпанци, па дури и повеќе Алжирци. Шпанците исто така масакрирале многу муслимански војници. [113] Во 1792 година, Шпанија го напуштила Оран, предавајќи го повторно на Алжир.

Во периодот од 1768 до 1774 година се водела Руско-турската војна, која завршила со Ќучуккајнарџискиот договор. Според договорот, Керч и неколку други црноморски пристаништа од Кримскиот полуостров биле отстапени на Русија, а остатокот од Кримското ханство било прогласено за независно. Дозволено било на руските трговски бродови да пловат во турските води. Молдавија и Влашка биле вратени под властта на султанот.[114] До крајот на 18 век, по голем број порази во војните со Русија, некои луѓе во Отоманското Царство дошле до заклучок дека реформите на Петар Велики им дале предност на Русите, а Османлиите останале далеку зад западните технологии.[110]

 
Селим III прима достоинственици, Топкапи-сарај.

Селим III (1789–1807) ги направил првите големи обиди за модернизација на армијата, но неговите реформи биле попречени од верското раководство и Јаничарите. Султанот основал нов пешадиски корпус Низам, направил девалвација на парите, конфискувал голем број на имоти и ги зголемил даноците. Отоманското Царство започнало да отвора амбасади во европските престолнини. Напорите на Селим го чинеле неговиот престол и неговиот живот, но неговиот наследник Махмуд II продолжил со реформите. Султанот Махмуд II (1808-1839) продолжил со реформите на својот претходник. Во 1826 година по негова заповед бил ликвидиран јаничарски корпус, спахиите и организирал нова коњаница и артилерија. Освен тоа, вој вовел и реформи во морнарицата. Неколку големи везири и членови на Високата порта отворено го поддржувале султанот и неговите реформи. Најпрвин била реформирана централната власт, Високата Порта добила нови министерства, војската добила нова униформа.

 
Опсадата на Акропол во 1826–1827 година за време на Грчка војна за независност

Додека султанот се обидувал да го модернизира царството, на Балканот започнале организирани борби против отоманслата власт. Српската револуција го одбележил почетокот на националното будење на балканските народи. Во 1811 година, фундаменталиститте Вахаби на Арабија, предводени од семејството ел-Сауд, започнале востание против Османлиите. Не можејќи да ги победи бунтовниците, Високата Порта му наредила на Мухамед Али-паша од Кавала, гувернер на Египет, да ја поврати Арабија. Во 1818 година, тој го задушил востанието. По т.н. Второ српско востание, Србија добила независност (де јуре 1830).[115][116] Во 1821 година започнала грчката револуција, која вклучувала и делови во Македонија, Крит, Пелопонез и Кипар. Бунтот што потекнува од Молдавија како пренасочување бил проследено со главната револуција во Пелопонез, која, заедно со северниот дел на Заливот на Коринт, станале првите делови на Отоманското Царство кое се стекнале со независност (во 1829 година). Во 1830 година, Французите го нападнале Алжир. Кампањата што траела 21 денови, резултирала во над 5.000 алжирски воени жртви, [117]и околу 2.600 француски.[117][118] Пред француската инвазија, вкупното население на Алжир најверојатно се движило помеѓу 3.000.000 и 5.000.000. [119] До 1873 година, населението на Алжир (со исклучок на неколку стотици илјади ново пристигнати француски доселеници) се намалило на драстично 2.172.000. [120] Во 1831 година, Мухамед Али-паша започнал револт против султанот Махмуд II поради неговото одбивање да му даде гувернерство над поголем дел од Сирија и Крит, кои султанот му го ветил како замена доколку испрати воена помош за да го спушти грчкиот револт (1821–1829). Тоа на крајот завршило со официјалната независност на Грција во 1830 година. Самиот Мухамед Али-паша ја загубил својата флота во битката кај Наварино во 1827 година. Така започнала првата Османлиско-египетска војна (1831–1833), за време на која Мухамед Али-паша, под команда на неговиот син Ибрахим-паша, ја победил отоманската армија додека се движел во Анадолија, стигнувајќи до градот Ќутахија на само 320 км од главниот град, Цариград. [121]:95 Во очај, султанот Махмуд апелирал до традиционалната ривалска Русија за помош, барајќи од царот Николај I да испрати експедитивна сила за да му помогне. Русите ја испратиле експедитивната сила што го спречила Ибрахим-паша да маршира понатаму кон Цариград[121]:96. Договорот на Хункар Искелеси бил потпишан помеѓу Руското и Отоманското Царство во 1833. Договорот довел до создавање сојуз меѓу двете сили како гаранција дека Османлиите ќе ги затворат Дарданелите за било кои странски воени бродови доколку Русите го побарале тоа од нив. Договорот имал значајна последица во однос на царството во неговите надворешни односи, особено со Велика Британија. Овие настани го означиле почетокот на повторливата шема каде на Големата Порта и била потребна помош од странски сили за да се заштити. [121]:95–96

Во 1839 година, Отоманското Царство се обидело да го врати Египетскиот пашалак, но нејзините сили првично биле поразени, што довело до ориенталната криза од 1840 година. Мухамед Али-паша имал блиски односи со Франција, а стремежот тој да стане султан на Египет го принудило целиот Левант да дозволи да падне во француската сфера на влијание.[121]:96Бидејќи Големата Порта се покажала неспособна да го победи Мухамед Али-паша, Британското и Австриското Царство обезбедиле воена помош, а втората египетско-отоманска војна (1839–1841) завршила со османлиска победа и обновување на отоманската власт над Египет и Левант.[121]:96

До средината на 19 век, Отоманското Царство било наречено „болниот човек на Европа“. Три суверени држави – Кнежевство Србија, Влашка и Молдавија – тргнале кон де јуре независност во текот на 1860-тите и 1870-тите.

Периодот од 1828 до 1908 година Уреди

 
Церемонија на отворањето на Првото Отоманскиот парламент во Долмабахче во 1876 година. Првата уставна ера траела само две години до 1878 година. Отоманскиот Устав и Парламентот биле обновени 30 години подоцна со Младотурската револуција во 1908 година
 
Кримската војна од 1853 година

Периодот од 1828 до 1908 година, во историјата на Отоманското Царство е познат како период на пад на царството. Во текот на овој период, царството се соочило со предизвиците на одбрана на земјата од странските напади и окупации. Поради фактот што Османлиите сè повеќе започнале да ги губат своите позиции во Европа, царството започнало да гради сојузништва со европски земји, како што се Франција, Холандија, Велика Британија. Таков е примерот со Кримската војна од 1853 година, кога Османлиите во сојуз со Обединетото Кралство на Велика Британија и Ирска, Втората Француска Република и Кралството Сардинија војувале против Руското Царство.

Кримската војна го предизвикала масовното иселување на Кримските Татари. Од вкупното татарско население кое броело околу 300.000 во Тавридсакта област, околу 200.000 Татари биле преселени во Отоманското Царство.[122] Kон крајот на Кавкаските војни, голем број на Черкези ги напуштиле своите домови во Кавказ и принудно заминале во Отоманското Царство. Во текот на XIX век, иселувањето или протерувањето на муслиманското население од Балканот, Кавказ, Крим и Крит кон денешна Турција станало честа појава.

За време на периодот на Танзиматот, (1839-1876), османлиските власти вовеле уставни реформи во царството, како и осовременување на војската, банкарскиот систем, биле заменети занаетчиските дејности со изградба на неколку модерни фабрики, замена на верскиот закон со секуларен закон[123]. Во 1856 година бил донесен реформски акт наречен Хатихумјун. Според овој акт, во царството се ветувало верска и национална рамноправност на сите народности во царството, слобода на вероисповед и мислење, мешани судови, право на христијаните да стапуваат на државни должности, да служат во османлиската војска и да имаат свои претставници во Државниот совет. Тој предвидувал и црковни реформи, замена на натуралните даноци кон црковните великодостојници со парични суми, реорганизација на државната администрација, судството, полицијата и даночната политика, воведување на редовен буџет од приходи и расходи на државата, поправка на патиштата, унапредување на земјоделството и трговијата и друго. Освен тоа, било формирано ново ерменско национално собрание.[124] Отоманското Министерство за пошта било основано во Истанбул во 1840 година. Американскиот пронаоѓач Семјуел Морз добил отомански патент за телеграфот во 1847 година, издаден од султанот Абдул Меџид I, кој лично го тестирал пронајдокот.[125]

 
Отомански трупи упаѓаат во Тврдината Шефкетил за време на Кримската војна од 1853–1856 година

Христијанското население, поради своето повисоко образовно ниво, започнало да се повлекува пред муслиманското мнозинство, што довело до многу незадоволство.[126] Во 1861 година имало 571 основни и 94 средни училишта за османлиските христијани, со вкупно 140.000 ученици, бројка што значително го надминувала бројот на муслимански деца во тоа време на училиште, кои дополнително биле попречени од количината на времето поминато на учење арапски јазик и Исламска теологија.[126] Авторот Норман Стоун сугерира дека арапската азбука, во која турскиот бил пишуван до 1928 година, не била несоодветна да ги одразува звуците на турскиот (кој е турски наспроти семитскиот јазик), што им наметнувало дополнителни тешкотии на турските деца. За возврат, високото образовно ниво на христијаните им овозможило да играат поголема улога во економијата, со порастот на значајноста на групите, какво што било например семејството Сурсок.[127][126] Во 1911 година, од 654 компании за големопродажба во Истанбул, 528 биле во сопственост на етнички Грци.[126] Во многу случаи, христијаните и Евреите добивале заштита од европските конзули и државјанства, што значи дека биле заштитени од османлискиот закон и не подлежеле на истите економски прописи како и нивните муслимански соседи.[128]

Периодот на реформите својот врв го достигнал кога бил донесен Отоманскиот устав (турски :Kanûn-u Esâsî), кој бил напишан од страна на членовите на Младотурците. Тој бил изгласен на 23 ноември 1876 година. Според уставот, во рацете на султанот останала апсолутната власт, и самите министри останале да бидат одговорни пред него. Првата уставна ера од историјата на царството била краткотрајна. Во 1876 година, султанот Абдул Азис бил симнат од власт од страна на неколку либералните кругови во царството. Тој абдицирал во корист на Мурат V. Сепак, новиот султан бил ментално болен и од престолот бил соборен по само неколку месеци. Негов наследник станал Абдул Хамид II (1876-1909). Во време на неговото владеење во империјата стапил насила првиот Отомански устав, на 23 декември 1876 година.[129] Исто така бил создаден и првиот отомански парламент.

 
Кралевите на Европа во Париз (Наполеон III е во центарот, султанот Абдул Азис е втор оддесно) за отворањето на Универзална изложба на 1867 година

Кримската војна (1853–1856) била дел од долготрајниот натпревар меѓу големите европски сили за влијание врз териториите на Отоманското Царство во опаѓање. Финансискиот товар на војната ја натерало османлиската држава да издаде странски заеми во износ од 5 милиони фунти на 4 август 1854 година.[130]:32[131]:71 Војната предизвика егзодус на Кримските Татари, од кои околу 200.000 се преселиле во Отоманското Царство во континуираните бранови на емиграција. [132]:79–108 Кон крајот на Кавкаските војни, 90% од Черкезите биле етнички исчистени[133] и протерани од нивните татковини во Кавказ, бегајќи во Отоманското Царство,[134] што резултирало со населување од 500.000 до 700.000 Черкези во Турција.[135][136][137] Некои черкески организации даваат многу поголеми бројки, вкупно 1–1,5 милиони депортирани или убиени. Кримските Татарски бегалци кон крајот на 19 век одиграле особено забележлива улога во обидот да се модернизира османлиското образование и во прво промовирање и на пантуркизмот и на чувството за турски национализам.[138]

 
Царството во времето на Абдул Азиз

Во овој период, Отоманското Царство потрошило само мали суми од јавните средства за образование; на пример, во 1860–1861 година само 0,2% од вкупниот буџет бил инвестиран во образованието.[139]:50   Додека османлиската држава се обидувала да ја модернизира својата инфраструктура и армија како одговор на надворешните закани, таа се отворила за поинаков вид закана: онаа на доверителите. Како што напишал историчарот Јуџин Роган, „единствената најголема закана за независноста на Блискиот Исток во 19 век не биле војските на Европа туку нејзините банки[140] Османлиската држава, која почнала да се задолжува со Кримската војна, била принудена да прогласи банкрот во 1875 година.[141] До 1881 година, Отоманското Царство се согласило неговиот долг да биде контролиран од Отоманската управа за јавен долг, совет со претседателство наизменично меѓу Франција и Британија. Телото контролирало делови од отоманската економија и ја искористило својата позиција за да обезбеди европскиот капитал да продолжи да продира во царството, често на штета на локалните отомански интереси.[141]

Османлиските бошибозуци брутално го задушиле бугарското востание од 1876 година, масакрирајќи до 100.000 луѓе во процесот.[142]:139 По неуспехот на Цариградската конференција, царството претрпело пораз по Руско-турската војна од 1877-1878, по која царството засекогаш ја изгубила Бугарија со потпишувањето на Санстефанскиот мировен договор (3 март 1878 година). Во почетокот на 1878 година уставот бил суспендиран и парламентот распуштен. Бил воспоставен тирански режим во останатите делови на Отоманското Царство (претежно Македонија). Танзиматските реформи не го сопрел национализмот во Дунавските кнежевства и Кнежевство Србија, кои биле полунезависни за речиси шест децении. Во 1875 година, Црна Гора и Србија, заедно со Обединетото кнежевство Влашка и Молдавија ја прогласиле својата независност од Отоманското Царство. Во Македонија, како и во останатите балкански земји, исто така избувнале неколку востанија. Така, во 1876 и 1877 година избувнале Разловечкото востание и Кресненското востание. Едно од наголемите востанија на македпнскиот народ избувнало во 1903 година, познато како Илинденско востание. Востанијата главно биле насочени против османлиската тиранија и желбата за создавање на нова држава на Балканот. Вилаетите Босна и Новопазарски санџак делумно биле окупирани од страна на силите на Австроунгарија по потпишувањето на Берлинскиот конгрес во 1878 година, но тие номинално останале во границите на царството. И покрај присуството на отомански војници, Босна во 1908 година била анексирана кон Австроунгарија по т.н. Босанска криза. По Берлинскиот конгрес Кипар ѝ бил доделен на Велика Британија.

Од 1894 до 1896 година, меѓу 100.000 и 300.000 Ерменци кои живееле низ целото царсво биле убиени во т.н. Хамидски масакри.[143]:42 Во 1897 година населението било 19 милиони, од кои 14 милиони (74%) биле муслимани. Дополнителни 20 милиони живееле во провинции кои останале под номиналната власт на султанот, но биле целосно надвор од неговата вистинска моќ.

Како што Отоманкото Царство постепено се намалувало, 7-9 милиони муслимани од неговите поранешни територии на Кавказ, Крим, Балканот и медитеранските острови мигрирале во Анадолија и Источна Тракија.[144] Откако царството било поразено во Првата балканска војна (1912–1913), ги изгубила сите нејзини балкански територии освен Источна Тракија (Европска Турција). Ова резултирало со бегство на околу 400.000 муслимани заедно со отоманските војски кои се повлекувале (при што многумина починале од колера донесена од војниците), а 400.000 немуслимани побегнале од територијата која сè уште била под османлиска власт.[145] Џастин Мекарти проценува дека од 1821 до 1922 година, 5,5 милиони муслимани починале во југоисточна Европа, со протерување на 5 милиони.[146][147][148]

Периодот од 1908 до 1922 година Уреди

Младотурска револуција Уреди

 
Протести во реонот на Султанахмет во Истанбул, 1908.

Периодот од историјата на Отоманското Царство од 1908 до 1922 година е познат како периот на распаѓање на царството. Почетокот на овој период се одликува со започнување на Младотурската револуција во 1908 година.

Овој период започнал со т.н. Втора уставна ера, кој придонел за промена на уставот кој бил донесен во 1876 година и создавање на отомански парламент и првите политички партии. Младотурците од една страна преминале од илегала во основање на свое партии, а од друга страна била основани етнички партии на малцинствата. Новите држави на Балканот, со поткрепа на Руското Царство сакале целосно да ја протерат османлиската власт во Албанија, Македонија и Тракија. Добивајќи профит од граѓанскиот судир, Австроунгарија официјално ја анектирaла Босна и Херцеговина во 1908 година. Последниот од отоманските пописи бил извршен во 1914 година.

И покрај воените реформи кои ја реконституирале армијата, земјата ги загубила своите северноафрикански територии и Додеканезите во Османлиско-италијанската војна (1911). Во 1912 година избувнала т.н. Прва балканска војна, која завршила со потпишување на Лондонскиот мировен договор во 1913 година. Според него, Албанија на 27 декември 1912 била призната за независна држава, а предлогот за Македонија не бил прифатен. Во Тракија, двете главни бугарски војски удриле со сета сила на Лозенград и Едрене. По завршувањето на Првата балканска војна, помеѓу сојузничките сили започнала нова т.н. Втора балканска војна. Царството се соочило со континуирани немири во годините што довеле до Првата светска војна, вклучувајќи го и инцидентот на 31 март и два дополнителни државни удари во 1912 и 1913 година.

Прва светска војна Уреди

 
Адмиралот ВилхемСушон, кој командуваше со Црноморскиот напад на 29 октомври 1914 година и неговите офицери во отомански поморски униформи
 
Мустафа Кемал (Ататурк) во Галиополи во 1915 година.

Веднаш по завршувањето на Балканските војни, многу бргу започнала Првата светска војна. Во Првата светска војна, Османлиите се приклучиле кон Централните сили, сè со цел повраќање на загубените територии. Младотурската влада потпишала таен договор за создавање на сојуз помеѓу Отоманското Царство и Германија во август 1914 година. На 29 октомври се случил првиот напад во Црното Море. Така, Руското Царство (2 ноември 1914 година)[149], Франција (5 ноември 1914 година)[149] и Британија (5 ноември 1914 година)[149], му објавиле војна на Отоманското Царство.

Во текот на првите години од војната следувале неколку успеси на страната на Османлиите, како заземањето на Галиополи и Кут. По ова, следувал Кавкаскиот поход, во кој Османлиите биле катастрофално поразени од страна на Русија. САД никогаш не објавила војна на Османлиското Царство.[150]

Геноциди Уреди

Предлошка:MainЕрменски геноцид
 
Ерменскиот геноцид бил резултат на политиката на депортација и етничко чистење на османлиската влада во однос на нејзините граѓани Ермените по битката кај Сарикамиш (1914–1915) и колапсот на Кавкаскиот фронт против Царската руска армија и ерменските доброволни единици за време на Првата светска војна. Се проценува дека од 600,000[151] до повеќе од 1 милион,[151] или 1.5 милиони[152][153][154] луѓе биле убиени.

Турска војна за независност Уреди

 
Заминувањето на Мехмед VI, последниот султан на Отоманското Царство, 1922

Окупацијата на Цариград, заедно со окупацијата на Измир од страна на победничките сили во војната го дал почетокот на Турската војна за независност, која траела од 1919 до 1922 година. На чело на Турското национално движење застанал Мустафа Кемал-паша.[155]

Мустафа Кемал побарал национални избори за да се воспостави нов турски парламент, кој ќе има свое седиште во Анкара. На 12 февруари 1920 последниот отомански парламент се собрал во главниот град. Парламентот се распуштил од страна на британските сили, откако бил прогласен за Misak-i Milli („Национален пакт“). На 10 август 1920 година, Големиот везир Дамат Ферид-паша го потпишал Договорот од Севр. Со тој договор се завршиле плановите за поделба на Отоманското Царство, вклучувајќи го и региони Турските родољупци ги сметале за важни делови. Мустафа Кемал инсистирал на целосна независност и заштитата на интересите на мнозинството на Турците на турската почва. Тој го убедил Собранието да ја собе национална армија. Армијата се соочила со окупација на сојузничките сили и се борела на три фронта: француско-турскиот, грчко-турскиот и турско-ерменскиот фронт. По серијата битки за време на грчко-турската војна, грчката армија стигнала до реката Сакарја, само осумдесет километри западно од Собранието. На 5 август 1921 година, Мустафа Кемал бил промовиран како командант на силите од страна на Собранието. Во август 1922, Кемал започнал со силни напади врз грчките војници и турските сили ја поврати контролата на Измир на 9 септември 1922 година. На 10 септември 1922, Мустафа Кемал испратил телеграма до Лигата на нации каде вели Анкара Владата нема да биде одговорна за масакрите извршени за време на војната за независност.

Конференцијата во Лозана започнала на 21 ноември 1922 година. Турски претставник Исмет Инону одбил секаков предлог што би бил компромис за турскиот суверенитет, главните прашања во врска со контролата на турски финансии, Босфорот, правдата, и слично. На 24 јули 1923 година, Договорот од Лозана бил потпишан. Крајниот исход на војната за независност било прогласувањето на Република Турција на 29 октомври 1923 година. Со ова, офоцијално престанала да постои Османлиското Царство.

Прогонство и потомци Уреди

Во 1947 година, на потомците на Османлиската династија им било доделено правото да се здобијат со турско државјанство од страна на Големото турско собрание. Мехмед Орхан, син на Мехмед Абдил Кадир починал во 1994 година оставајќи го внукот на османлискиот султан Абдулхамид II, Ертугрул Осман, како најстар преживеан член на сменетата династија. Осман долги години одбивал да го зеде турскиот пасош, нарекувајќи се себеси како граѓанин на Османлиското Царство. Сепак, и покрај тоа што тој не го прифатил турскиот пасош, на прашањето дали тој самиот лично сака да ја обнови империјата, тој одговорил негативно. Тој рекол дека “демократијата работи добро во Турција“. Во 1992 година, тој за првпат се вратил во Турција, и во 2002 година станал турски граѓанин.[156] На 23 септември 2009 година, Осман починал на својата 97 година од животот, како последниот преживеан наследник на прогонетата османлиска власт. Главно поради ова, тој се нарекува “последниот Отоманец“.[157]Бајазит Осман во моментот е најстариот преживеан член на поранешната владејачка класа.

Економија Уреди

Османлиските власти во текот на постоењето на империјата многу експертски придонесувале за развој на своите историски престолнини Бурса, Едрене и Цариград, и ги претварале во големи трговски и индустријални центри[158]. Најмногу се одавало внимание на трговците и занаетчиите кои биле неопходни при создавањето на новата престолнина. За таа цел, Мехмед II и неговиот наследник Бајазит II го зголемиле мигрирањето на евреите од различни градови по Европа и ги утврдиле во Цариград и други пристанишни градови, како што е Солун, во кој се создала најголемата еврејска населба во светот. На многу места во Европа, еврејското население страдало од христијанските владетели, посебно по завршувањето на Реконквистата во Шпанија.

Отоманската економија била тесно поврзана со основните принципи на државата и општеството на Блискиот Исток, каде крајна цел на државата била задржување и проширување на власта на владетелот, и начинот по кој богатите ресурси ќе бидат искористени[159]. Крајна цел била да се зголемат државните приходи, доколку тоа е возможно, без да се создаваат некакви социјални безредија и немири меѓу населението.

Разработувањето и организирањето на економијата во империјата бил во најголем степен најуспешна работа. До 17 век, Османлиското Царство била поддржана со најголем економски развој помеѓу другите исламски империи и била меѓу најдобрите економии во Европа. Организацијата се засновала на бирократијата.[160] Делотворноста на овој финансиски професионален систем стоел зад успехот на многу големи отомански државници.[161]. Едно од најголемите причини за големиот раст на економијата се согледува во геополитичката структура. Османлиското Царство очигледно претставувала сериозна пречка за одвивањето на трговијата меѓу Европа и Азија, но и сериозна закана за опстанокот на христијанскиот свет. Империјата се наоѓала помеѓу истокот и западот, по кој начин го блокирала патот кон исток на шпанските и португалските морепловци кои патувале за откривање на нови територии и нови богатства, познати како Големите географски откритија. Во времето кога Кристофер Колумбо во 1492 година патувал кон Бахамските острови, Османлиското Царство била во најголем подем која се простирала на три континенти. Современите историчари сметаат дека промената на односот помеѓу отоманците и Средна Европа се должи на откривањето на нови морски патишта. Ова довело до пад на економијата на Османлиското Царство.

Една од најголемите финансиски области во престолнината била т.н. Банкарска улица каде се наоѓале голем број на познати банки, финансиски институции и осигурителни компании, вклучувајќи ги ѝ Отоманската Централна банка (се одржа како Банка-и Османи до 1856 година, а подоцна и реорганизирана како Банка-и Османи-и Шахане во 1863 година [162] и Отоманската берза од 1866 година.[163].

Државно уредување Уреди

 
Амбасадори во Топкапи-сарај

Државното уредување во Отоманското Царство се засновувалo на многу едноставен систем кој имал два главни центри: воената администрација и државната администрација. Султанот ја имал највисоката позиција во системот, како врховна глава на целата империја. Граѓанскиот систем бил заснован на локалните административни единици врз основа на карактерот на регионот. Отоманците практикувале систем во земјата (исто како и Византиското Царство) во кој имале целосна контрола врз свештенството. Одредени предисламски турски традиции од исламски Иран, кои продолжиле да се практикуваат, оставиле важно место во отоманските административни кругови.[164] Според отоманското општество и разбирање, примарната одговорност на државата била да го брани и да го прошири во земјата исламот, како и да се обезбеди безбедност и хармонија во рамките на своите граници еден општ контекст на династичкиот суверенитет на управување.

Отоманската династија или Куќата на Осман, по потекло имала туркиски карактер. Со текот на времето, династијата ги изгубила својот туркиски карактер, главно поради тоа што голем број на султани се оженувале со различни етноси, па дури и различни по вероисповед.[165] На единаесет пати султанот бил симнуван од престолот затоа што од страна на неговите непријатели во империјата претставувал директна закана. Во текот на историјата на Отоманското Царство, имало само два обиди за соборување на владеачката отоманска династија од престолот.

 
Баб-и Али, Високата порта

Највисоката позиција во исламот, калифот, била заземена од страна на султанот. Првите османлиски владетели всушност не се нарекувале султани, туку бегови. Мурат I бил првиот владетел со титула султан, односно цар. Од 1517 година па сè до својата пропаст, султанот истоивремено се нарекувал и калиф, а со тоа земјата честопати била нарекувана ѝ како Отомански калифат. Султанот работел односно бил единствен регент на империјата, кое се сметало како едно олицетворение на неговата влада, и покрај тоа што не секогаш тој ја имал целосната контрола врз империјата или администрацијата.

 
Тугра на Сулејман Величествениот (1520)

Империјалниот харем бил еден од најважните судови односно резиденции на Османлиското Царство. Тој бил управуван од страна на Валиде султан, односно мајката на султанот. Позицијата на Валиде султан била втора по важност во отоманската хиерархија, по онаа на султанот. Таа имала огромно влијание врз управувањето на земјата. Во текот на 17 век, главно поради застанувањето на престолот на неколку неспособни султани кои постепено ја уништувале империјата, формално власта била во рацете на Валиде султан. Овој период од историјата на Отоманското Царство се нарекува Султанат на жените.

Високиот образовен систем во палатата бил насочен и кон елиминирање на сите потенцијални наследници на престолот. Во почетокот, медресата била единствената образовна институција каде се школувале сите државни функционери и научници, според исламската традиција. Финансиското оптоварување на Медресите било потпомогнато од страна на вакуфите, кое дозволувало на децата кои потекнуваат од сиромашни семејства да се преселат кон повисоките социјални нивоа.[166] По османлиското зазимање на Румелија, голем број на христијански деца помеѓу осум и дваесет години, биле собирани од отоманските власти за потребите на јаничарскиот корпус. Тие биле школувани во Ендерун. Годишно биле регрутирани околу 3.000 деца. Овој процес на присилно одзимање на христијанските деца од Балканот се нарекува данок во крв.[167]

Општество Уреди

Административна поделба Уреди

Административната поделба на Отоманското Царство претставува територијална поделба на империјата која се засновала на воената администрацији но со цивилна управа. Оваа поделба не ги опфаќала вазалните и потчинетите држави.

Првобитната организација своите корени ги имала уште во времето на настанувањето на империјата, како вазална држава на Селџуците во централана Анадолија. Проширувањата настанале врз основа на веќе постоечката административна структура на Селџуците, во која наследните владеачи на овие територии ја имале титулата бег. Овие бегови (локални водачи) продолжиле да владеат под сузеренство на Отоманските султани. Титулата бег од тогаш не се однесувала само на постоечките и поранешните владеачи туку и на новите управници кои султанот ги поставувал на местото на оние кои ги разрешувал.

Отоманското Царство на почетокот било поделено на суверени санџаци и санџаци доделени на султановите синови. Со санџаците управувале санџак-бегови, воени управници кои добивале од страна на султанот знаме, или барјак таканаречен санџак. Како што се ширела империјата низ Европа, се појавила потреба за формирање на нови административни единици од повисоко ниво. За време на владеењето на Мурат I (владеел од 1359-1389), беглер-беговите биле одредувани да управуваат со Румелија, т.е. со европскиот дел на империјата. По формирањето на беглербегаците, санџаците станале второстепени административни единци. Беглербеговите покрај тоа што имале обврска да управуваат со доделената територија, биле и команданти на сите воени трупи на својата територија.

Како што слабеела империјата, административната структура била разнишена. Со Отоманскиот закон од 1864 била направена реформа на административната поделба на империјата во која ејалетите станале мали вилаети со кои управувале валии. Вилаетите биле поделени на санџаци, муташарифати и вазални држави како што биле Србија, Романија и Црна Гора, кои останале надвор од овој административен систем. После крајот на Танзиматот од 1885, анадолската област со кое управувала империјата била поделена на 15 вилаета, едан санџак и едан утершафлик на Цариградскиот вилает (и двата од азиската страна на Босфор). Секој вилает бил поделен на неколку санџаци.

Социјални структури Уреди

Едно од најуспешното разделување на отоманските земји било можноста од создавање на милети. Под отоманска власт, на неколку признати верски групи им било дозволено да основат свои самостојни заедници кои се викале милети. Во милетите тие ги задежиле своите сопствени верски закони, традиции и јазик, под заштита на султанот. Тие биле управувани од страна на верски поглавар. Павославниот милет на пример, бил управуван во почетокот од страна на грчкиот патријарх.

Во времето на Мехмед II, на Фанариотите им биле доделени големи права. Евреите биле поканети да се населат во Отоманското Царство. Во крајна сметка, релативно високиот степен на толеранција на етничките групи кои живееле во империјата, била една од најголемите предности за интеграцијата на новите региони. Од друга страна пак, асимилативната политика довела до зголемување на национализмот кај потчинетите граѓани.

Законодавство Уреди

Османлиското Царство во текот на своето постоење развила напредна организациона структра на државата. Иако имала голема централизирана власт, со султан кој стоел на чело на империјата, поседувала и голема контрола врз сите провинции. Со шиењето на империјата растела и потребата од системна распределба на администрациските организации. Империјата била поделена на вилаети. Секој вилает имал свој управител. Идејата за вилаетите била преземена од селџуците кои владееле пред Османлиите во Средна Анадолија.

Централниот систем се засновал од Султанот и неговите соработници. Оваа организација се нарекувала “Домот на Султанот“ на кој претседавал Диван. Владеачката класа се нарекувала ашкер. Во текот на историјата на империјата, Диван стекнал голема моќ. Во времето на Мурат V, султанот престанал да учествува на заседанието на Диван. Султанот имал голем број на советници и министри. Најмоќни биле везирите од Диван, на чиј врв стоел Голем Везир. Диванот претставувал совет каде се состанувале сите везири и расправале околу политичките прашања на империјата. Големиот везир имал должност да го извести султанот околу мислењето на Диванот за определени прашања. Султанот своите решенија обично ги зимал со советување на везирот, но во никој случај не му бил потчинет. Во некои случаи, и самиот султан го закажувал советот на везирите, доколку имал некои важни соопштенија или дилеми. Во текот на 14 век, Диванот се состоел од три везири, а во 17 век нивниот број бил единаесет, од кој четри везири служиле како Везири на Домот, како најважни министри по Големиот Везир. Понекогаш, на заседанијата на Диванот присуствувале и генералите на јаничарите.

Веднаш под хиерархијата, под везирите стоеле нивните советници, наречени кајха. Верските претставници исто така имале голема улога во султанскиот двор. Муфтијата и имамот биле претставници на верската власт. Мутеферика пак претставувало еден вид собир на синовите на ефендијата, пашите и други истакнати личности. Најважните министерства во империјата биле министерството на правдата, во чие министерство ги вклучувало кадиите, цивилните судии и воените судии, кои биле највиша судска власт во империјата по сејхулисламот.

Култура Уреди

Османлиското Царство својата култура ја стекнала на просторот на Средоземното и Црното Море, додека примањето на нови традиции, обичаи и искуства ги стекнале со помешување на реонските култури, при кое се задржал исламскиот разум на културата. Во средниот век, Османлиите имале голем степен на толеранција према надворешните култури и религии. Нешто порано, Османлиите ја пропаднале христијанска Византија и во 1453 година го презеле Цариград, претварајќи многу религиозни христијански објекти во џамии. Дворскиот живот во царството го задржав во голема мера традиционалниот антички поредок од времето на Персија, но многу елементи од византиската и европската култура биле вклучени во секојдневниот живот. Многу години царството било еден вид засолниште за протераните Евреи од секаде низ светот, каде Евреите во царството имале своја слобода на сопствена вероисповед.

Османлиска архитектура Уреди

 
Селимова џамија — дело на Мимар Синан, главен архитект во времето на Селим I, Сулејман Величествениот, Селим II и Мурат III.
 
Топкапи-сарај била официјална резиденција на отоманските султани во периодот од 1465 до 1856, кога султанот Абдул Меџит I ја преместил во Долмабахче.

Архитектурата во империјата започнува во Бурса и Едрене во текот на 14 век и 15 век. Оваа архитектура била во голем степен наследник на архитектурата на Селџуците. Таа била продолжение на предисламската сасанидска архитектура[168][169] , исламските традиции на мамелуците, како и византиската архитектура. Скоро петстотини години, византиската архитектура служела како модел за многу од османлиските џамии. Како севкупност, османлиската архитектура низ историјата е запишана како мешавина од архитектурни традиции на Средоземјето и Блискиот Исток. Во родната си Средна Азија, Турците живееле во куполи, како минипалати. Кога Селџуците први престигнале во Иран, од нив произлегла архитектурата на старите традиции. Селџуците изградиле и нови видови на структурни елементи, како медреса. Првата позната медреса е Низамијах која датира од 11 век и била изградена од страна на Низам ал-Мулк, трите медреси во Нишапур, Тус и Багдад. Друга област во која придонеселе Селџуците во архитектурата се сводовите и мавзолеите. Куполниот архитектурен стил еволира од Бурса и Едрене. Џамиите во Бурса и Едрене биле првите кои биле изградени од страна на Османлиите, претежно со една купола. Во 1394 година, во Анадолија (време кога Цариград сѐ уште не бил под власта на Османлиите) бил изграден Анадолски Хисар на азиската страна од денешниот град (тогаш област) и Румелихисар на европската страна во 1452 година, на само една година пред освојувањето на Цариград од страна на Османлиите.

Падот на Цариград и префрлањето на престолнината на Османлиското Царство од Едрене во Цариград предизвикала голема промена во архитектурниот стил на империјата. Градба која била изградени во периодот на преместувањето на престолнината е џамијата Бајазид II, која се смета исто така за раниот период од развојот на османлиската архитектура, потоа Фатих џамија, Топкапи-сарај и други. По Падот на Цариград и преземањето на градот од страна на Османлиите, многу цркви и манастири, изградени со византиски стил, биле претворени во џамии. Една од најпознатите такви е Света Софија во Истанбул. Султанот Мехмед II наредил да се изготви голем план за промена на архитектурниот изглед на градот. Во ова време започнале да се градат Топкапи-сарај, Голема чаршија, златната порта (главна порта за влез во градот).

Во текот на ерата на лалињата, архитектурата била под големо влијание на стиловите од Западна Европа: барок, рококо, империјалниот стил и други. Концептот на отоманската архитектура се темелела главно на џамијата. Џамијата била составен дел од општеството. Во времето на класичниот период, една од главните одлики е неразделноста односно споеноста на внатрешниот двор со џамијата. Главен архитект од тоа време е Синан (1492-1588). Синан создал една нова ера не само во османлиската архитектура туку и во светската, создавајќи вкупно 334 градби во различни градови. Првата позначајна градба му била џамијата Шехзаде од 1548 година, Сулејмановата џамија од 1557 година, и Селимовата џамија во Едрене.

Во времето на султанот Ахмед III (1703-1730), османлиската архитектура, благодарение на врските си со Франција започнала да паѓа под влијание на барокот и рококото, кои веќе биле популарно развиени во Западна Европа. Се претпоставува барокната архитектура била разработена од страна на селџуците.[170][171] Позначајни градби од тој период се: Палата Ајналикавак (1677-1679) и Нуруосманлиската џамија (1748-1755, првата барокна џамија во престолнината, исто така позната по својата барокна фонтана). Во текот на XVIII век, во Топкапи-сарај бил додаден женскиот харем, исто така во стил на барокот. По танзиматските реформи кои делотворно го започнале процесот на европизација на империјата во 1839 година, новите палати и џамии биле градени во стил на Неокласика, Барок и Рококо. Од ова време датираат палатите Долмабахче и Беглербеговскиот дворец, како и Џамија Ортаќој.[172] Најпознати градби од XX век кои биле изградени во денешниот Истанбул се: Палата Јилдиз, Палата Хедив итн.

Османлиски јазик Уреди

Османлискиот турски јазик е варијанта на турски јазик што се користел за администрацијата и бил службен јазик на Отоманската Импперија. Јазикот бил пишуван на арапска азбука со некои модификации и имал многу зборови од арапско и персиско потекло. Денешниот турски јазик има големо влијание од отоманскиот турски јазик. Овој јазик попаднал под влијание на три други јазици: турски јазик, персиски јазик и арапски јазик. Во глобала, персискиот јазик најмногу се користел како литературен јазик, додека пак арапскиот бил користен за верски обреди. во тоа време се појавиле и голем број на персиски поети.

Локалното етничко население продолжило да зборува на свој мајчин јазик. Во големите градови обично се зборувал османлискиот или персискиот јазик, но оние кои биле пообразувани зборувале и на арапски јазик. Освен тоа, во отоманскиот јазик се користиле определени арапски и персиски граматички фроми. Главно поради ова, кон средината на XIX век отоманскиот јазик започнал значително да се разликува од турските дијалекти низ империјата. Кон средината на XIX век, по воведувањето на Танзиматот, започнал процесот на создавање на т.н. нов отомански јазик кој содржал голем број на зборови од западноевропските јазици.

Етничките групи продолжиле да се служат со своите сопствени јазиви во своите семејства и пошироко. Во поголемите градови покрај отоманскиот, најзборувани биле арапскиот и персискиот јазик. Во последните два века, францискиот и англискиот јазик започнале сè повеќе да се зборуваат, посебно помоѓу христијанското население. Елитното население обично го проучувал францускиот јазик.

По создавањето на модерната турска република во 1924 година, била направена кодификација на современиот турски јазик, а отоманскиот турски јазик бил отфрлен од употреба.

Класична музика Уреди

Османлиската класична музика претставувал важен дел од животот на османлиската елита. Многу султани компонирале музика, како на Селим III, чии композиции сѐ уште се користат до ден денес. Османлиската класична музика се составила во голем степен од византиската музика, арапската и персиската музика. Инструментите кои биле користени биле мешавина од инструментите кои се упоребувале претходно во Анадолија и Средна Азија, како баглама, кеменче, а подоцна и западните инструменти како оуд, танбур, канун, неј и неј, а подоцна и пијано и клавир.

Кујна Уреди

Османлиската кујна се однесува главно на кујната во престолнината Цариград и обласните градови, која што може да биде опишана како соединување и прочистување на средноазиските, блискоисточните, средоземните и балканските кујни.[173][174] Честопати, најголемите кувари од империјата биле носени во дворецот на императорит за да му служат. Денеска, османлиската кујна се користи најмногу во Анадолија, Балканот и Блискиот Исток.

Демографија Уреди

Вкупниот број на население на Отоманското Царство до ден денес претставува прашање кое е дебатирано од страна на голем број истражувачи и историчари. За скоро половина милениом од своето постоење, населението на империјата не можело точно да се пресмета, освен доколку се исклучат бројките за работната популација. Ова главно се должело на постојаното менување на границите на империјата како и на неброењето на сите жители кои живееле во неа. Ова пред сè се однесува на жените, кои не биле броени во сите неофицијални пописи. Првиот официјалне попис на населението се случил од 1881 до 1893 година. По завршувањето на пописот било познато кои се основните етнички групи кои живееле во империјата. Покрај муслиманите, во империјата живееле и Грци, Ерменци, Бугари, Католици, Евреи, Протестанти, Латини, Роми и други.[175][176] Нов попис на населението бил направен во периодот од 1905 до 1906 година.

Година Население
1520 11,692,480[177]
1566 15,000,000[178]
1683 30,000,000[179]
1831 7,230,660[177]
1856 35,350,000[177]
1881 17,388,604[177]
1906 20,884,000[177]
1914 18,520,000
1919 14,629,000

Религија Уреди

 
Калиграфија на пророкот Мухамед и првите четири калифи, Абу Бакр, Умар, Утман и Али напишани на арапски. Комбинацијата ја означува верноста кон сунитскиот ислам.

Официјалната религија во Отоманското Царство бил исламот, а официјално царството од 1517 до 1922 година било прогласено за исламска држава, кога калифатот бил формално напуштен и сите негови ингиренции биле дадени на Турскиот парламент.

Пред да се воведе исламот, процес кој во голема мера започнал да се спроведува по победата на Абасидите по Битката кај Талас во 751 година и која битка обезбедила големо влијание на Абасидите врз турските народи во Средна Азија, различните туркиски народи го практикувале шаманизмот. По таа битка, голем број на различни турски племиња, вклучувајќи ги и Огузите, кои биле предци на Селџуците и Отоманците, започнале да го прифаќаат исламот како своја официјална религија. Со започнувањето на нивната инвазија, кон 11 век тие го донеле исламот во Анадолија.

Отоманското Царство во принцип ги толерирала христијанските религии и јудаизмот. Сепак постоела нееднаквост на верската слобода поради кое немуслиманското население, според законот на шеријатот, морало да плаќа данок кој се викал џизија, но затоа не се регрутирале за походите и можеле непречено да формираат семејства и да напредуваат, додека муслиманските семејства пред и после походите останувале без свои членови кои гинеле во разни битки. Знаејќи го овој факт, немуслиманското население не се бунело поради овој дополнителен данок. Во времето кога било дозволено да се создаваат т.н. милети, најголемата немуслиманска верска група, православната, добила огромни привилегии во областа на политиката и трговијата, но сепак морала да плаќа повисоки даноци на државата од муслиманските поданици.[180],[181]

По освојувањето на градот Цариград во 1453 година, султанот Мехмед II им дозволил на локалните христијани да останат во градот и да ги задржат нивните институции, каква што била Цариградската патријаршија. Во 1461 година, во времето на истиот султан била основана Ерменската патријаршија во Цариград и на тој начин им било дозволено на Ерменците да изградат црква во внатрешноста на градските ѕидини. Инаку, Ерменската патријаршија се сметала за монофизитска и еретичка (односно не била во сослужение со останатите православни цркви затоа што оваа црква не ги прифаќала заклучоците на Четвртиот вселенски собор).

За овој период карактеристично е тоа што голем број на цркви, чии седишта претходно биле зазедени од страна на Отоманците, биле претварани во џамии. Во 1492 година, кога муслиманите и сефардските евреи биле протерани од Шпанија, по завршувањето на Реконквистата и почетокот на Шпанската инквизиција, отоманскиот султан Бајазит II им дозволил на истите да се населат на територијата на имепријата.

Во текот на историјата, поголеми проблеми помеѓу муслиманското и немуслиманското население во империјата немало, ако се има предвид т.н. потурчување на христијанското население. Цариградската патријаршија имала улога за помагање на црковното и училишното дело во Османлиското Царство и директно се спротивставувала на некои од обидите на империјата за потурчување на одделни региони на Балканот.

Долги години, во Отоманското Царство била задржана структурата на христијанските цркви. Со започнувањето на развојот на национализмите на Балканот Цариградската патријаршија започнува да им служи на великогрчките интереси што довело до укинување на Охридската архиепископија и на другите помесни православни цркви[се бара извор]. Подоцна, во 1870 година била создадена Бугарската егзархија, со седиште во Цариград.

Меѓусебните конфликти помеѓу христијаните и муслиманите, својата кулминација ја достигнала во периодот меѓу 1912 и 1922 година, за време на Балканските војни, Првата светска војна и Турската војна за независност. Христијанското население се намалило од 450.000 на 240.000 во периодот на воениот период.[182]

Војска Уреди

 
Современа Отоманска војска

Почетокот на 16 век претставува период кога Отоманското Царство била најсилна империја во Средоземјето и пошироко. Голем број на битки и војни од страна на Отоманците биле добиени не само поради шеријатската должност кон неверниците, туку и поради турските номади кои биле желни за освојување и ограбување. Тоа најмногу се должело на силниот и голем воен систем.

Првата воена единица на Отоманското Царство била војската, која била основана и организирана од стрна на Осман I од племињата кои живееле во западна Анадолија во доцниот 13 век. Воениот систем со непосредното проширување на империјата станувал сè посложен. Војската на Османлиското Царство се состоела претежно од платеници и регрутанти. Главните воени единици биле Јаничарите, Спахиите, Акинџиите и други. Отоманската армија можеби никогаш не користела најнапредни и современи орудија во светот, но сепак била една од првите кои во своите битки и војни користеле топови и мускети. Отоманците за првпат започнале да користат топ во Опсадата на Цариград во 1422 година, иако бил со краток дострел. Отоманската коњаница зависела повеќе од самата брзина и подвижност отколку од тешките оклопи. Кавалеријата користела лакови и кратки мечеви. Од нив, најмногу се користеле арапскиот и туркменскиот коњ.[183][184] Падот на ефикасноста и силата на отоманската армија се почувствувала во средината на 17 век, по Големата турска војна. Во текот на XVIII век следувале неколку успеси против венецијанската република, но по овие победи Османлиите биле поразени во поредните Руско-турски војни. Модернизацијата на отоманската војска започнала во текот на XIX век. Во 1826 година султанот Махмуд II го укинал јаничарскиот корпус и основал модерна отоманска војска. Овој нов воен ред бил познат под името Низам-и Кедид. Во исто време, отоманската војска била првата воена институција која ангажирала странски експерти и испраќала свои офицери за обука во западните европски земји. Следствено, движењето на Младотурците започнало во времето кога тие студенти се вратиле од Западна Европа.

 
Отоманска морнарица

Отоманската морнарица значително придонела за проширување на териториите на империјата на европскиот континент. Таа го иницирала освојувањето на Северна Африка, пред сè Алжир и Египет во 1517 година. Во почетокот на XIX век, Отоманското Царство започнала да ги губи своите територии. Во 1821 била изгубена Грција, а во 1830 Алжир. Со тоа започнала да опаѓа и поморската власт и контрола над далечните прекуморски територии на империјата. Султанот Абдул Азис (1861-1876) се обидел да ја обнови некогашната моќна отоманска морнарица, по примерот на флотите на Франција и Велика Британија. Во Бароу, Обединетото Кралство ја изградила првата подморница во 1886 година за Отоманското Царство.[185] Сепак, слабеењето на отоманската економија не можела да ја одржи моќта на флотата за предолго. По Младотурската револуција во 1908 година, Комитетот се обидел да развие една силна поморска флота. Во 1910 година била основана Фондација на Отоманската морнарица, чија цел била да се купат нови бродови преку јавни донации.

 
Отоманско воздухопловство

Отоманското воздухопловство било основано во јуни 1909 година, како една од првите во светот. Империјата своите први пилоти и авиони ги подготвила на 3 јули 1912 година во Цариград, преку создавањето на академијата Хава Окулу. Образовната академија забрзано напредувала во воената авијациона програма, зголемувајќи го бројот на пилоти и авиони. Во мај 1913 година започнала првата светска обука на специјализирани пилоти од страна на академијата. Во јуни 1914 година била основана нова воена академија која се викала Дениз Хава Окулу. Со избувнувањето на Првата светска војна, модернизацијата на воздухопловните сили запрела. Во текот на Првата саветска војна, отоманските воздухопловни сили се бореле на повеќе фронтови, од Галиција на запад до Кавказ на исток и Јемен на југ.

Поврзано Уреди


Белешки Уреди

  1. "Возвишената Отоманска држава“ не ги користела јазиците на малцинствата за христијаните и Евреите, ниту на францускиот,[4] заедничкиот западен јазик меѓу образованите во доцното Отоманско Царство.[5] Малцински јазици, кои го користат истото име на француски:[4]
    • Western Armenian: Օսմանեան տէրութիւն, romanized: Osmanean Têrut'iwn, lit.'Османлиска власт/владеење', Օսմանեան պետութիւն, Osmanean Petut'iwn, 'Отоманска Држава' и Օսմանեան կայսրութիւն, Osmanean Kaysrut'iwn, 'Отоманско Царство'
    • бугарски: Османска империя; Отоманска империя е архаична верзија. Определен член се формира Османската империя и Османска империя се синоними
    • грчки: Оθωμανική Επικράτεια и грчки: Оθωμανική Αυτοκρατορία
    • ладино: Imperio otomano
  2. /ˈɒtəmən/
     • османски турски: دولت عليه عثمانيه
     • турски: Osmanlı İmparatorluğu или Osmanlı Devleti
     • француски: Empire ottoman[б 1][4]
  3. Отоманската династија ја носела и титулата „калиф“ по османлиската победа над Мамелучкиот Султанат во Каиро во битката кај Риданија во 1517 година до укинување на калифатот по страна на Турската Република во 1924 година.
  4. Царството, исто така, привремено стекнало авторитет над далечните прекуокеански земји преку изјави за верност кон Отоманскиот султан и калиф, како што е декларацијата на султанот од Ачех во 1565 година, или преку привремени аквизиции на острови како што е Лансароте во Атлантскиот Океан во 1585 година.[16]
  5. Заклучувањето на трговијата меѓу Западна Европа и Азија често се наведува како примарна мотивација за Изабела I да го финансира патувањето на Кристофер Колумбо на запад за да пронаје пат до Азија и, поопшто, за европските поморски нации да истражуваат алтернативни трговски патишта (K.Д. Мадан, Животот и патувањата на Васко Де Гама (1998), 9; И. Стиванс, Замислувајќи го Колумбо: книжевното патување (2001), 5; В.Б. Вилер и С. Бекер, Откривање на американското минато. Поглед на доказите: до 1877 година (2006), 105). Ова традиционално гледиште било нападнато како неосновано во влијателен напис од А.Х.Лајбиер ("Отоманските Турци и патиштата на ориенталната трговија", Англиски историски преглед, 120 (1915), 577–588), кој го гледа подемот на отоманската моќ и почетоците на португалските и шпанските истражувања како неповрзани настани. Неговиот став не е универзално прифатен (К.M. Ситон, Папството и Левантот (1204–1571), Том. 2: Петнаесеттиот век (мемоари на Американското филозофско друштво, том. 127) (1978), 335).

Надворешни врски Уреди

Англиски Уреди

Турски Уреди

Наводи Уреди

  1. The Encyclopædia Britannica, Vol.7, Edited by Hugh Chisholm, (1911), 3; Constantinople, the capital of the Turkish Empire...
  2. Britannica, Istanbul Архивирано на 18 декември 2007 г.:When the Republic of Turkey was founded in 1923, the capital was moved to Ankara, and Constantinople was officially renamed Istanbul in 1930.
  3. Договорот од Севр (10 август, 1920) afforded a small existence to the Ottoman Empire. Аболицијата на Птоманскиот Султанат на 1 ноември, 1922 не значело крај на Отоманската Држава, туку само на Отоманскаат династија. Официјалниот крај на Отоманската Држава бил деклариран со Договорот од Лозана (24 јули, 1923). Тој ја принава новата "Влада во Анкара", а не старата Отоманска влада со седиште во Цариград, како претставник на правниот сопственик и држава наследничка. Владата во Константинпол била практично обезглавена после заминувањето на султанот од градот. TBMM декларира државата наследничка да биде "Република Турција" (29 октомври, 1923).
  4. 4,0 4,1 4,2 Страус, Јохан (2010). „Устав за повеќејазична империја: преводи на „Канун-и Есаси" и други официјални текстови на јазиците на малцинствата“. Во Херцог, Кристоф; Малек Шариф (уред.). Првиот отомански експеримент во демократијата. Вирцбург: Ориентски институт - Истанбул. стр. 21–51. Архивирано од изворникот 11 октомври 2019. Посетено на 15 септември 2019. (info page on book Архивирано на 20 септември 2019. на Универзитет „Мартин Лутер“) // CITED: p. 36 (PDF p. 38/338)
  5. Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име StraussConstp26.
  6. „Отоманска банкнота со арапско писмо“. Архивирано од изворникот на 2017-03-28. Посетено на 2008-12-08.
  7. П., E. A. (1916). „Преглед на последното наследство на калифот: кратка историја на Турската Империја“. Географски весник. 47 (6): 470–472. doi:10.2307/1779249. ISSN 0016-7398. JSTOR 1779249. Архивирано од изворникот 10 јули 2022. Посетено на 10 July 2022.
  8. Султанатот бил аболициран на 1 ноевмри, 1922. Мехмед VI, последниот отомански султан, бил протеран од Цариград на 17 ноември, 1922.
  9. Со Договорот од Лозана (потпишан на 24 јули, 1923) новата турска држава (сè уште не Република, која била прогласена подоцна на 29 октомври, 1923) со седиште во Анкара е меѓународно призната како наследничка на отоманската држава.
  10. Full текст на Договорот од Лозана (1923) (англиски)
  11. „Водич за историјата на признавањето, дипломатските и конзуларните односи на Соединетите Американски Држави, по земја, од 1776 година: Унгарија“. Стејт департмент на САД. Посетено на 24 август 2023.
  12. A'goston, Ga'bor; МАстерс, Брус Алан (2008). Енциклопедија на Отоманското Царство. Infobase Publishing, Љујорк. стр. 444. ISBN 978-0-8160-6259-1. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help) „Осман едноставно беше еден од бројните племенски водачи на „туркоманите“ кои дејствуваа во регионот Сакарија."; „Осман I“. Енциклопедија Британика. Архивирано од изворникот 24 април 2018. Посетено на 1 јули 2020. Осман I, наречен уште и Осман Гази, (роден околу 1258 година — починал 1324 или 1326 година), владетел на туркменското кнежество во северозападна Анадолија, кој се смета за основач на отоманската турска држава.
  13. Финкел, Каролин (2006-02-13). Сонот на Осман: Приказната за Отоманското Царство, 1300–1923. Basic Books. стр. 2, 7. ISBN 978-0-465-02396-7. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  14. Кватерт, Доналд (2005). Отоманско Царство, 1700–1922 (2. изд.). Прес на Универзитетот Кембриџ. стр. 4. ISBN 978-0-521-83910-5. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  15. „Отоманско Царство“. Оксфордски исламски студии - онлајн. 6 мај 2008. Архивирано од изворникот 10 јуни 2022. Посетено на 26 август 2010.
  16. „Türk Deniz Kuvvetleri - Turkish Naval Forces“. 29 March 2010. Архивирано од изворникот на 29 March 2010. Посетено на 12 March 2020.CS1-одржување: бот: непознат статус на изворната URL (link)
  17. 17,0 17,1 Хатавеј, Џејн (2008). Арапските земји под османлиско владеење, 1516–1800. Pearson Education Ltd. стр. 8. ISBN 978-0-582-41899-8. историчарите на Отомсндкото Царство го отфрлија наративот за опаѓање во корист на оној за криза и адаптација Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help); Тезџан, Баки (2010). Второто Отоманско Царство: Политичка и социјална трансформација во раниот модерен период. Прес на Универзитетот Кембриџ. стр. 9. ISBN 978-1-107-41144-9. Отоманистичките историчари изработија неколку дела во последните децении, ревидирајќи го традиционалното разбирање на овој период од различни агли, од кои некои дури и не се сметаа за теми на историско истражување во средината на дваесеттиот век. Благодарение на овие дела, конвенционалниот наратив за отоманската историја - дека во доцниот шеснаесетти век Отоманското Царство влегло во продолжен период на опаѓање обележан со постојано зголемување на военото распаѓање и институционална корупција - беше отфрлен..; Вудхед, Кристен (2011). „Вовед“. Во Кристин Вудхед (уред.). Отоманскиот Свет. Routledge. стр. 5. ISBN 978-0-415-44492-7. Отоманистичките историчари во голема мера ја отфрлија идејата за пад по 1600 година Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  18. Агостон, Габор (2009). „Вовед“. Во Агостон, Габор; Брус Мастерс (уред.). Енциклопедија на Отоманското Царство. стр. xxxii.; Фароки, Сураија (1994). „Кризи и промени, 1590–1699“. Во Иналџик, Халил; Доналд Кватерт (уред.). Економска и социјална историја на Отоманското Царство, 1300–1914. 2. Прес на Универзитетот Кембриџ. стр. 553. ISBN 978-0-521-57456-3. Во изминатите педесет години, научниците честопати имаат тенденција да го гледаат ова намалено учество на султанот во политичкиот живот како доказ за „отоманската декаденција“, која наводно започнала во некое време во втората половина на шеснаесеттиот век. Но, неодамна, повеќе се забележува на фактот дека Отоманското Царство сè уште било застрашувачка воена и политичка сила во текот на седумнаесеттиот век, и дека забележливо, иако ограничено економско закрепнување следело по кризата од годините околу 1600 година; по кризата од војната 1683–1699 година, следел подолг и порешителен економски подем. Главните докази за опаѓање не биле видливи пред втората половина на XVIII век.
  19. Аксан, Вирџинија (2007). Отомански војни, 1700–1860. Pearson Education Ltd. стр. 130–135. ISBN 978-0-582-30807-7. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  20. Кватерт, Доналд (1994). „Време на промени, 1812–1914“. Во Иналџик, Халил; Доналд Кватерт (уред.). Економска и социјална историја на Отоманското Царство, 1300–1914. 2. Прес на Универзитетот Кембриџ. стр. 762. ISBN 978-0-521-57456-3.
  21. Финдли, Картер (2010). Турција, исламот, национализмот и модерноста: историја, 1789–2007. Њу Хеван: Прес на Универзитет Јејл. стр. 200. ISBN 978-0-300-15260-9.
  22. Кватерт, Доналд (2005). Отоманско Царство, 1700–1922. Прес на универзитетот Кембриџ. стр. 186.; Шалер, Доминик Џ; Цимерер, Јурген (2008). „Доцни отомански геноциди: распаѓање на Отоманското Царство и младотурско население и политики за истребување – вовед“. Весник за истражување на геноцидот. 10 (1): 7–14. doi:10.1080/14623520801950820. S2CID 71515470.
  23. Ховарт, Даглас A. (2016). Историја на Отоманското Царство. Прес на Универзитетот Кембриџ. стр. 318. ISBN 978-1-108-10747-1.
  24. Brown, Leon Carl, Imperial Legacy, (Columbia University Press, 1997), 1. (англиски)
  25. Агостон, Габор (2009). „Вовед“. Во Агостон, Габор; Брус Мастерс (уред.). Енциклопедија на Отоманското Царство.
  26. Имбер, Колин (2009). Отоманското Царство, 1300–1650: Структура на моќта (2. изд.). Њујорк: Palgrave Macmillan. стр. 3. До 17 век, писмените кругови во Истанбул не се нарекувале себеси Турци и често, во фрази како „бесмислени Турци“, го користеле зборот како термин за злоупотреба.. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  27. Кафадар, Џемал (2007). „Рим: Културна географија и идентитет во Рум“. Макарнас. 24.
  28. Грини, Моли (2015). Единбуршката историја на Грците, од 1453 до 1768 година.
  29. Суџек, Сват (2015). Отомански поморски војни, 1416–1700. Истанбул: The Isis Press. стр. 8. ISBN 978-975-428-554-3. Научната заедница специјализирана за османлистика во последно време практично ја забрани употребата на „Турција“, „Турци“ и „Турски“ од прифатливиот речник, прогласувајќи го „отомански“ и неговата проширена употреба за задолжителни и дозволувајќи го терминот „турски“ единствено во јазичнен и филолошки контекст. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  30. Малком Холт, Питер; Ен К. С. Ламбтон, Бернард Левис (1977). Кембричка историја на исламот. Прес на Универзитетот Кембриџ. стр. 231–232. ISBN 0-5212-9135-6.
  31. Кермели, Евгенија (2009). „Осман I“. Во Агостон, Габор; Мастерс, Брус (уред.). Енциклопедија на Отоманското Царство. Infobase Publishing. ISBN 978-1-4381-1025-7. Занемарен непознатиот параметар |orig-date= (help); Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  32. Ловри, Хит (2003). Природа на раната османлиска држава. SUNY Press. ISBN 978-0-7914-5636-1. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 9 септември 2021.
  33. Кефадар, Џемал (1995). Помеѓу два света: изградбата на отоманската држава.
  34. Биделекс, Роберт; Јан Џеферс (1998). Историја на Источна Европа: кризи и промени. Routledge. стр. 62. ISBN 0-4151-6111-8. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  35. Паркер, Џефри (2005). Компактна историја на светот. Лондон: Times Books. стр. 71. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  36. Финкел, Каролајн (2005). Сонот на Осман: Историјата на Отоманското Царство. Basic Books. ISBN 978-0-465-00850-6. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  37. Линдер, Руди Пол (2009). „Анадолија, 1300–1451“. Во Флит, Кејт (уред.). Кембричка Историја на Турција. 1, Византија до Турција, 1071–1453. Кембриџ: Прес на Универзитетот Кембриџ.
  38. Елси, Роберт (2004). Историски речник на Косово. Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-5309-6. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  39. Косовска битка, Енциклопедија Британика
  40. „Косовско Поле, Енциклопедија Колумбија. Архивирано од изворникот на 2008-07-07. Посетено на 2010-07-01.
  41. „Косовска битка, Енциклопедија Енкарта. Архивирано од изворникот на 2008-01-04. Посетено на 2010-07-01.
  42. Историски речник на Косово од Роберт Елси, стр.95
  43. Енциклопедија на светската историја: античка, средновековна и модерна, хронолошки распоредена
  44. Глобален тероризам од Џејмс М Луц, Бренда Луц, стр.103
  45. Никол, Дејвид (1999). Никопол 1396: Последната крстоносна војна. Osprey Publishing. ISBN 978-1-85532-918-8. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  46. Исмаил Хаки Узунчарсили. Османли тарихи, том, 3 стр, Анкара 1972, 310-320
  47. Агостон, Габор; Брус Алан Мастерс (2009). Енциклопедија на Отоманското Царство. Infobase Publishing. ISBN 978-1-4381-1025-7. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015. Занемарен непознатиот параметар |orig-date= (help); Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  48. Ујар, Месут; Едвард Ериксон (2009). Воена историја на Османлиите: од Осман до Ататурк. ABC-CLIO. ISBN 978-0-275-98876-0. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015.
  49. Schmitt, О. Џ.; Кипровска, М. (2022). „Отоманските напаѓачи (Акинџии) како движечка сила на раното отоманско освојување на Балканот и економијата заснована на ропство“. Весник на економската и социјалната историја на Ориентот. Брил. 65 (4): 497–582. doi:10.1163/15685209-12341575. S2CID 249355977 Проверете ја вредноста |s2cid= (help). Архивирано од изворникот 6 ноември 2022. Посетено на 12 ноември 2022.
  50. 50,0 50,1 Нукет Варлик (2015). Чумата и царството во раниот модерен медитерански свет, отоманско искуство, 1347–1600. Прес на Универзитетот Кембриџ. doi:10.1017/CBO9781139004046. ISBN 978-1-139-00404-6. S2CID 197967256.
  51. 51,0 51,1 Јарон Ајалон (2014). Природни катастрофи во Отоманското Царство, чума, глад и други несреќи. Прес на Универзитетот Кембриџ. doi:10.1017/CBO9781139680943. ISBN 978-1-139-68094-3.
  52. Д. Чезана, О. Бенедиктов, Р. Бјанучи (11 октомври 2016). „Потеклото и раното ширење на Црната смрт во Италија: прв доказ за жртви на чума од Лигурија од 14 век (северна Италија)“. Антрополошка наука. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
  53. Фурузан Хурсев Токин, Народни движења во Турција, Истанбул 1968 година, 35.
  54. Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име Norwich373.
  55. 55,0 55,1 Стоун, Норман (2005). „Турција во руското огледало“. Во Марк Ериксон, Љубица Ериксон (уред.). Русика војна, мир и дипломатија: есеи во чест на Џон Ериксон. Weidenfeld & Nicolson. стр. 94. ISBN 978-0-297-84913-1. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  56. Хоџкинсон2005, p. 240
  57. Локман (1588). „Мохачка битка (1526)“. Архивирано од изворникот на 29 мај 2013.
  58. Карпат, Кемал Х. (1974). Османлиската држава и нејзиното место во светската историја. Лејден: Brill. ISBN 978-90-04-03945-2. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  59. Савори, Р. M. (1960). „Главните канцеларии на државата на Сафавидите за време на владеењето на Исмаил I (907–930/1501–1524)“. Билтен на Факултетот за ориентални и африкански студии, Универзитетот во Лондон. 23 (1): 91–105. doi:10.1017/S0041977X00149006. JSTOR 609888. S2CID 154467531.
  60. Хес, Ендрју. (јануари 1973). „Османлиското освојување на Египет (1517) и почетокот на светската војна од 16 век“. Меѓународен журнал за блискоисточни студии. 4 (1): 55–76. doi:10.1017/S0020743800027276. JSTOR 162225. S2CID 162219690.
  61. Владеењето на Сулејман, 1520–1566, В.Џ. Пари, Историја на Отоманското Царство до 1730 година, М.А. Кук.(Прес на Универзитетот Кембриџ, 1976), 94.
  62. Глобална хронологија на конфликти: од античкиот свет до современиот Блиски Исток“, км. II, ед. Спенсер Такер, (ABC-CLIO, 2010). 516.
  63. Имбер, Колин (2002). Отоманското Царство, 1300–1650: Структурата на моќта. Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-333-61386-3. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  64. Томпсон, Бард (1996). Хуманисти и реформатори: Историја на ренесансата и реформацијата. Wm. B. Eerdmans Publishing. стр. 442. ISBN 978-0-8028-6348-5. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  65. Агостон и Ален Мастерс, Габор и Брус (2009). Енциклопедија на Отоманското Царство. Infobase Publishing. стр. 583. ISBN 978-1-4381-1025-7. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  66. Кроули, РоџерЦарствата на морето: опсадата на Малта, битката кај Лепанто и натпреварот за центарот на светот Архивирано на 1 ноември 2022., Рандом Хаус, 2008
  67. Мансел, Филип (1997). Константинопол: Град на светската желба, 1453–1924 година. Лондон: Penguin Books. ISBN 978-0-14-026246-9.
  68. „Отоманското „откритие" на Индискиот Океан во шеснаесеттиот век: доба на истражување од исламска перспектива“. historycooperative.org. Архивирано од изворникот на 29 јули 2019. Посетено на 11 септември 2019.
  69. Чарлс A. Трухило (2012), Jain Publishing Company, „Крстоносците на Далечниот Исток: Морските војните на Филипините во контекст на иберо-исламската светска војна“ Архивирано на 1 ноември 2022..
  70. Палабијик, Хамит (2008). Турската јавна администрација: од традицијата до модерното доба. Анкара.
  71. Исмаил Хаки Ѓуксој. Отоманско-ачешките односи според турските извори (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 19 јануари 2008. Посетено на 16 декември 2018.
  72. Имбер, Колин (2002). Отоманското Царство, 1300–1650: Структурата на моќта. Palgrave Macmillan. стр. 53. ISBN 978-0-333-61386-3. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  73. Агостон, Габор (2009). „Сулејман I“. Во Мастерс, Брус (уред.). Енциклопедија на Отоманското Царство.
  74. Фароки, Сураија (1994). „Криза и промени, 1590–1699“. Во Иналџик, Халил; Доналд Кватерт (уред.). Економска и социјална историја на Отоманското Царство, 1300–1914. 2. Прес на Универзитетот Кембриџ. ISBN 978-0-521-57456-3.
  75. Шахин, Каја (2013). Империја и моќ во владеењето на Сулејман: Раскажување на османлискиот свет од 16 век. Прес на Универзитетот Кембриџ. ISBN 978-1-107-03442-6.
  76. Фароки, Сураија (1994). „Криза и промени, 1590–1699“. Во Иналџик, Халил; Кватерт, Доналд (уред.). Економска и социјална историја на Отоманското Царство, 1300–1914 година. 2. Прес на Универзитетот Кембриџ. ISBN 978-0-521-57456-3.
  77. Дејвис, Бријан Л. (2007). Војување, држава и општество на црноморската степа: 1500–1700. Routledge. стр. 16. ISBN 978-0-415-23986-8. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  78. Орест Субтелни (2000). Украина. Прес на Универзитетот во Торонто. стр. 106. ISBN 978-0-8020-8390-6. Посетено на 11 февруари 2013.
  79. Мацуки, Ејцо. „Кримските Татари и нивните руски заробени робови“ (PDF). Група за медитерански студии на Универзитетот Хитоцубаши. Архивирано од изворникот (PDF) на 15 јануари 2013. Посетено на 11 февруари 2013.
  80. Христијанско-муслимански односи. Библиографска историја. Том 10. Отоманското и Сафавидското Царство (1600–1700). BRILL.
  81. Туџкер, Спенсер. (2019). Судири на Блискиот Исток од Антички Египет до 21 век: збирка енциклопедија и документи [4 тома].
  82. Ханлон, Грегори. Самрак на воената традиција: италијанските аристократи и европските судири, 1560–1800. Routledge. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  83. Kinross 1979, стр. 272.
  84. Брудел, Фернанд Брудел (1995). Медитеранот и медитеранскиот свет во периодот на Филип II. II. Беркли: Прес на Универзитетот во Калифорнија.
  85. Кунт, Метин; Вудхед, Кристин (1995). Сулејман Величествениот и неговата ера: Отоманското Царство во раниот современ свет. Лонгмен. ISBN 978-0-582-03827-1.
  86. Itzkowitz 1980, стр. 67.
  87. 87,0 87,1 „Историски галии“. denizmuzesi.dzkk.tsk.tr. 2021-11-24. Архивирано од изворникот 8 октомври 2021.
  88. 88,0 88,1 „Лифшиц Н., 2014. Галија Кадирга во Истанбул – Каиката на турскиот султан: Дендроисториско истражување. Во: Животна средина и екологија во Медитеранот II (Р. Ефе и M. Озтурк). Прес на научници од Кембриџ. Стр.39-48. Кембриџ“.
  89. „Списание „Корнукопија". www.cornucopia.net. Посетено на 2022-03-16.
  90. „Центар за поморска археологија и конзервација - Универзитет Тексас“. nautarch.tamu.edu. Посетено на 2021-11-24.
  91. Itzkowitz 1980, стр. 71.
  92. Халил Иналџик (1997). Економска и социјална историја на Отоманското Царство, кн.1 11300–1600. Прес на Универзитетот Кембриџ. ISBN 978-0-521-57456-3. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015.
  93. Габор Агостон, Брус Алан МастерсЕнциклопедија на Отоманското Царство Архивирано на 1 ноември 2022. стр. 23 Infobase Publishing, 1 јанури 2009 ISBN 1-4381-1025-1
  94. Паолети, Чиро (2008). Воена историја на Италија.
  95. Itzkowitz 1980, стр. 73.
  96. Херциг, Едмунд; Курчијан, Марина (2004-11-10). Ерменци: минатото и сегашнос во создавањето на националниот идентитет. Routledge. ISBN 978-1-135-79837-6. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 30 декември 2014. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  97. Рубенштајн, Ричард Л. (2000). Геноцид и модерното доба: етиологија и студии на случај на масовна смрт. Syracuse University Press. ISBN 978-0-8156-2828-6. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 30 декември 2014.
  98. Itzkowitz 1980, стр. 74–75.
  99. Itzkowitz 1980, стр. 80–81.
  100. Kinross 1979, стр. 357.
  101. Itzkowitz 1980, стр. 84.
  102. Itzkowitz 1980, стр. 83–84.
  103. Кинрос 1979, стр. 371.
  104. Кинрос 1979, стр. 372.
  105. Kinross 1979, стр. 376.
  106. Договор од Белград (1739), Александар Микаберидзе, Судир и освојување во исламскиот свет: историска енциклопедија, 210.
  107. Kinross 1979, стр. 392.
  108. „Историја“. Истанбулски Технички универзитет. Архивирано од изворникот на 18 јуни 2012. Посетено на 6 ноември 2011.
  109. Стоун, Норман (2005). „Турција во руското огледало“. Во Марк Ериксон, Љубица Ериксон (уред.). Руска војна, мир и дипломатија: есеи во чест на Џон Ериксон. Weidenfeld & Nicolson. стр. 97. ISBN 978-0-297-84913-1. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  110. 110,0 110,1 Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име books.google_a.
  111. 111,0 111,1 „Презентација на Катиб Челеби, Китаб-и Џихан-нума, ли-Катиб Челеби“. Универзитетска библиотека во Утрехт. 5 мај 2009. Архивирано од изворникот на 12 февруари 2013. Посетено на 11 февруари 2013.
  112. Ватсон, Вилијам Џ. (1968). „Ибрахим Мутеферика и турската инкунабула“. Весник на Американското ориентално друштво. 88 (3): 435–441. doi:10.2307/596868. JSTOR 596868.
  113. Блискиот Исток и Африка: Меѓународен речник на историски места. Routledge. 2014. стр. 559. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  114. Кинрос 1979, стр. 405.
  115. Беренд, Тибор Иван (2003). Историјата: Централна и Источна Европа во долгиот деветнаесетти век. Прес на Универзитетот во Калифорнија. стр. 127. ISBN 978-0-520-93209-8. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015.
  116. „Ослободување, независност и сојуз на Србија и Црна Гора“. Српски земји во Црна Гора. Архивирано од изворникот 5 февруари 2001. Посетено на 26 август2010. Проверете ги датумските вредности во: |access-date= (help)
  117. 117,0 117,1 Де Кватребарбес, Теодоре (1831). Спомени на африканските села. стр. 35.
  118. Освојување на Алжир (француски). 1831. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 8 септември 2022.
  119. Катеб, Камел (2001). Европејци, „домородци“ и Евреи во Алжир (1830-1962): претстава и реалност на населението (француски). INED. ISBN 978-2-7332-0145-9.
  120. Guyot, Yves (1885). Писма за колонијалната политика (француски). C. Reinwald. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 8 септември 2022.
  121. 121,0 121,1 121,2 121,3 121,4 Карш, Ефреим (2006). Историја на исламскиот империјализам. Њу Хеван: Прес на Универзитетот Јеил.
  122. "Хиџра и присилна миграција од Русија од деветнаесеттиот век во Отоманското Царство" Архивирано на 11 јуни 2007 г., од Брјан Глин Вилијамс, Cahiers du Monde russe, 41/1, 2000, стр. 79–108.
  123. Иштијак, Хусајн. „Танзимат: Секуларни реформи во Отоманското Царство“ (PDF). Faith Matters. Архивирано (PDF) од изворникот 17 октомври 2016. Посетено на 11 октомври 2011.
  124. Хагоп Барсумијан. „Источното прашање и периодот на Танзимат“, во „Ерменскиот народ од античко до модерно време, том II: Странско владеење до државноста: од 15 век до 19 век“. [[Ричард Г.) Њујорк: Сент Мартин Прес, стр. 198. ISBN 0-312-10168-6.
  125. Јакуп Бекташ, „Гласникот на султанот: Културни конструкции на отоманската телеграфија, 1847–1880.“ Архивирано на 9 септември 2021. Технологија и култура 41.4 (2000): 669–696.
  126. 126,0 126,1 126,2 126,3 Стоун, Норман (2005). „Турција во руското огледало“. Во Марк Ериксон, Љубица Ериксон (уред.). Руска војна, Мир и дипломација: Труд во чест на Џон Ериксон. Weidenfeld & Nicolson. стр. 95. ISBN 978-0-297-84913-1. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  127. „Куќата на Сурсок“. Архивирано од изворникот 25 мај 2018. Посетено на 29 мај 2018.
  128. Rogan 2011, стр. 93.
  129. Патрик Кинрос (1977) Отоманските векови: Подемот и падот на Турското Царство Лондон. ISBN 978-0-688-08093-8. p. 576.
  130. В. Неџла Гејикдаги (2011). Странски инвестиции во Отоманското Царство: меѓународна трговија и односи 1854–1914. I.B.Tauris. ISBN 978-1-84885-461-1. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  131. Даглас Артур Ховард (2001). Историја на Турција. Издавачка група Гринвуд. стр. 71. ISBN 978-0-313-30708-9. Посетено на 11 февруари 2013.
  132. Вилијам, Бријан Глин (2000). „Хиџра и присилна миграција од Русија од деветнаесеттиот век во Отоманското Царство“. Руски светски тетратки. 41 (1): 79–108. doi:10.4000/monderusse.39.
  133. Мемоари на Милиутин, „планот за акција за кој беше одлучен за 1860 година беше да се исчисти планинската зона од нејзиното домородно население“, според Ричмонд, В. „Северозападен Кавказ: Минатото, Сегашноста и Иднината“. Routledge. 2008 година.
  134. Ричмонд, Валтер (2008). Северозападен Кавказ: минато, сегашност, иднина. Тејлор & Францис. стр. 79. ISBN 978-0-415-77615-8. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015. планот за акција одлучен за 1860 година беше да се исчисти планинската зона од домородното население.
  135. Амџад М. Јамука (2001). Черкезите: Прирачник. Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-312-23994-7. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  136. Шарлота Матилда Луиза Хил (2010). Градење на држави и решавање на конфликти во Кавказ. BRILL. стр. 50. ISBN 978-90-04-17901-1. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015.
  137. Даниел Кирот; Кларк МекКалеј (2010). Зошто да не ги убиете сите?: Логиката и спречувањето на масовното политичко убиство (ново на хартија). Прес на Универзитетот Принстон. стр. 23. ISBN 978-1-4008-3485-3. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015.
  138. Стоун, Норман „Турција во руското огледало“ стр. 86–100 од Руска војна, мир и дипломатија уредено од Марк и Љубица Ериксон, Вајденфелд и Николсон: Лондон, 2004 стр. 95.
  139. Батен, Јирг (2016). Историја на глобалната економија. Од 1500 година до денес. Прес на Универзитетот Кембриџ. ISBN 978-1-107-50718-0.
  140. Роган 2011, стр. 105.
  141. 141,0 141,1 Роган 2011, стр. 106.
  142. Јелавич, Charles; Jelavich, Barbara (1986). The Establishment of the Balkan National States, 1804–1920. University of Washington Press. ISBN 978-0-295-80360-9. Архивирано од изворникот 14 January 2023. Посетено на 18 November 2020.
  143. Акчам, Танер (2006). Срамен чин: Ерменскиот геноцид и прашањето за турската одговорност. Њујорк: Metropolitan Books. ISBN 978-0-8050-7932-6. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  144. Кемал Х. Карпат (2004). Студии за турската политика и општество: избрани статии и есеи. Брил. ISBN 978-90-04-13322-8.
  145. „Грчки и турски бегалци и депортирани 1912–1924 година“ (PDF). NL: Универзитет Лајден: 1. Архивирано од изворникот (PDF) на 16 јули 2007. Наводот journal бара |journal= (help)
  146. Џастин Мекарти (1995). Смрт и егзил: етничко чистење на отоманските муслимани, 1821–1922. Дарвин прес. ISBN 978-0-87850-094-9. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015.
  147. Кармишел, Кати (2012). Етничко чистење на Балканот: национализам и уништување на традицијата. Routledge. стр. 21. ISBN 978-1-134-47953-5. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015. Само во периодот од 1821 до 1922 година, Џастин Мекарти проценува дека етничкото чистење на отоманските муслимани довело до смрт на неколку милиони поединци и протерување на сличен број. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  148. Бутуровиќ, Амила (2010). Исламот на Балканот: Онлајн Истражувачки водич за библиографии на Оксфорд. Прес на Универзитетот Оксфорд. стр. 9. ISBN 978-0-19-980381-1. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 20 јуни 2015.
  149. 149,0 149,1 149,2 Времеплов: Отоманско Царство (ок. 1285 - 1923). Oxford Reference. 2012. ISBN 978-0-19-173764-0. Архивирано од изворникот 14 мај 2021. Посетено на 7 јуни 2021.
  150. Спенсер Такер, Енциклопедија на Првата светска војна (2005) стр. 1080
  151. 151,0 151,1 „Ерменски геноцид“. Encyclopædia Britannica. Посетено на 28 јануари 2023.
  152. „Список со факти: Ерменски геноцид“. Универзитет во Мичиген. Архивирано од изворникот на 18 август 2010. Посетено на 15 јули 2010.
  153. Фридман, Џери (2009). Ерменски геноцид (1st. изд.). Њујорк: Rosen Pub. Group. ISBN 978-1-4042-1825-3. Архивирано од изворникот 14 јануари 2023. Посетено на 2 јуни 2021. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  154. Тотен, Самуел, Пол Роберт Бартроп, Стивен Јакобс Геноцидски речник. Greenwood Publishing Group, 2008, стр. 19. ISBN 0-313-34642-9.
  155. Mustafa Kemal Pasha's speech on his arrival in Ankara in November 1919
  156. „Political Obituaries: Ertugrul Osman“. The Daily Telegraph. 2009-09-27. Посетено на 2009-10-26.
  157. 'Last Ottoman' dies in Istanbul“. BBC. 2009-09-24. Посетено на 2009-09-24.
  158. Halil İnalcık, Studies in the economic history of the Middle East : from the rise of Islam to the present day / edited by M. A. Cook. London University Press, Oxford U.P. 1970, p. 209 ISBN 0-19-713561-7
  159. Halil İnalcık, Studies in the economic history of the Middle East : from the rise of Islam to the present day / edited by M. A. Cook. London University Press, Oxford U.P. 1970, p. 217 ISBN 0-19-713561-7
  160. Antony Black (2001), "The state of the House of Osman (devlet-ı al-ı Osman)" in The History of Islamic Political Thought: From the Prophet to the Present, p. 199
  161. Halil İnalcık, Donald Quataert (1971), An Economic and Social History of the Ottoman Empire, 1300–1914, p. 120
  162. „Ottoman Bank Museum: History of the Ottoman Bank“. Obarsiv.com. Архивирано од изворникот на 2012-06-14. Посетено на 2009-07-14.
  163. „Ottoman Bank Museum“. Ottoman Bank Museum. Архивирано од изворникот на 2009-05-18. Посетено на 2009-06-18.
  164. Norman Itzkowitz, Ottoman Empire and Islamic Tradition p.38.
  165. Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име Donald.
  166. Bernard Lewis, Istanbul and the civilization of the Ottoman Empire, p151
  167. Kemal H Karpat, Social Change and Politics in Turkey: A Structural-Historical Analysis, p204
  168. Von Gabriel Piterberg, An Ottoman Tragedy: History and Historiography at Play, pp.98–103, Books.Google.de
  169. Von Helen Gardner, Horst De la Croix, Richard G. Tansey, Gardner's Art Through the Ages, p. 263, ISBN 0-15-503758-7,Books.google.de
  170. Hoag, John D (1975). Islamic architecture. London: Faber. ISBN 0571148689.
  171. Aslanapa, Oktay (1971). Turkish art and architecture. London: Faber. ISBN 0571087817.
  172. Kartın. F, 1974, Ortaköy Camii, Rölöve ve Restorasyon Dergisi, 1., Ankara, p. 87–89
  173. Nur İlkin - A Taste of Turkish cuisine
  174. Aarssen, Jeroen; Backus, Ad (2000). Colloquial Turkish. Routledge. стр. 71. ISBN 978-0415157469. Посетено на 15 април 2009.
  175. Karpat, 1978 & pp.237-274
  176. Shaw, 1978 & p.323-338
  177. 177,0 177,1 177,2 177,3 177,4 M. Kabadayı, Inventory for the Ottoman Empire / Turkish Republic 1500-2000
  178. L. Kinross, The Ottoman Centuries: The Rise and Fall of the Turkish Empire, 206
  179. L. Kinross, The Ottoman Centuries: The Rise and Fall of the Turkish Empire, 281
  180. "The Divinely-Protected, Well-Flourishing Domain: The Establishment of the Ottoman System in the Balkan Peninsula Архивирано на 8 септември 2006 г.", Sean Krummerich, Loyola University New Orleans, The Student Historical Journal, volume 30 (1998–99
  181. Turkish Toleration, The American Forum for Global Education
  182. Globalization, Cosmopolitanism, and the Dönme in Ottoman Salonica and Turkish Istanbul. Marc Baer. University of California, Irvine.
  183. Milner The Godolphin Arabian pp. 3–6
  184. Wall Famous Running Horses p. 8
  185. Ellesmerereportstandard.co.uk Архивирано на 23 април 2008 г., The standard - Petition created for submarine name

Литература Уреди

  • Barkey, Karen. Empire of Difference: The Ottomans in Comparative Perspective. (2008) 357pp Amazon.com, excerpt and text search
  • Creasy, Sir Edward Shepherd. History of the Ottoman Turks: From the beginning of their empire to the present time. R. Bentley and Son, 1877.
  • Finkel, Caroline. Osman's Dream: The Story of the Ottoman Empire, 1300–1923. John Murray, 2005. ISBN 0-7195-5513-2. Amazon.com, excerpt and text search
  • Goodwin, Jason. Lords of the Horizons: A History of the Ottoman Empire (2003) Amazon.com, excerpt and text search
  • Heywood, Colin. Writing Ottoman History: Documents and Interpretations. Ashgate, 2002. 376 pp.
  • Imber, Colin. The Ottoman Empire, 1300–1650: The Structure of Power. Palgrave Macmillan, 2002. ISBN 0-333-61386-4.
  • Inalcik, Halil and Quataert, Donald, ed. An Economic and Social History of the Ottoman Empire, 1300–1914. 1995. 1026 pp.
  • Itzkowitz, Norman. Ottoman Empire and Islamic Tradition. 1972.
  • Kinross, Lord. Ottoman Centuries (1979)
  • Levy, Avigdor, ed. Jews, Turks, Ottomans: A Shared History, Fifteenth to the Twentieth Century. (2002). 304 pp.
  • McCarthy, Justin. The Ottoman Turks: An Introductory History to 1923 1997 Questian.com, online edition
  • Mansel, Philip. Istanbul: City of the World's Desire, 1453–1924. Gardners Books, 1997. ISBN 0-14-026246-6.
  • Ochsenwald, William, and Sydney Nettleton Fisher. The Middle East: A History (2003) Amazon.com, excerpt and text search
  • Pamuk, Sevket. A Monetary History of the Ottoman Empire. 1999. 276 pp.
  • Quataert, Donald. The Ottoman Empire, 1700–1922 (2005), standard scholarly survey Amazon.com, excerpt and text search ISBN 0-521-54782-2.
  • Rogan, Eugene. The Arabs. A History. London, Allen Lane. 2009 ISBN 978-0-7139-9903-7
  • Shaw, Stanford J., and Ezel Kural Shaw. History of the Ottoman Empire and Modern Turkey. Vol. 1, 1977.
  • Somel, Selcuk Aksin. Historical Dictionary of the Ottoman Empire. (2003). 399 pp.
  • Uyar, Mesut; Erickson, Edward (2009). A Military History of the Ottomans: From Osman to Atatürk. ISBN 978-0275988760.
  •   Оваа статија вклучуват текст од дело кое сега е во јавна сопственостChisholm, Hugh, уред. (1911). Encyclopædia Britannica (11. изд.). Cambridge University Press. Отсутно или празно |title= (help)CS1-одржување: ref=harv (link)

До 1830 Уреди

  • Braude, Benjamin, and Bernard Lewis, eds. Christians and Jews in the Ottoman Empire: The Functioning of a Plural Society (1982) Questia.com, online edition
  • Clot, André. Suleiman the Magnificent. 1993. 399 pp
  • Goffman, Daniel. The Ottoman Empire and Early Modern Europe (2002) Questia.com, online edition
  • Guilmartin, John F., Jr. "Ideology and Conflict: The Wars of the Ottoman Empire, 1453–1606", Journal of Interdisciplinary History, (Spring 1988) 18:4., pp721–747.
  • Holt, P. M. Egypt and the Fertile Crescent, 1516–1922: A Political History. 1966.
  • Kunt, Metin and Woodhead, Christine, ed. Süleyman the Magnificent and His Age: The Ottoman Empire in the Early Modern World. 1995. 218 pp.
  • Leiner, Frederick C. The end of Barbary terror : America's 1815 war against the pirates of North Africa. New York : Oxford University Press, 2006.
  • Lybyer, Albert Howe. The Government of the Ottoman Empire in the Time of Suleiman the Magnificent. AMS Press, 1978. ISBN 0-404-14681-3.
  • Melis, Nicola, "The importance of Hormuz for Luso-Ottoman Gulf-centred policies in the 16th century: Some observations based on contemporary sources", in R. Loureiro-D. Couto (eds.), Revisiting Hormuz - Portuguese Interactions in the Persian Gulf Region in the Early Modern Period, "Maritime Asia" 19, Fundação Calouste Gulbenkian/Harrassowitz Verlag, Wiesbaden 2008, pp. 107–120.
  • Murphy, Rhoads Ottoman Warfare 1500–1700 (1999) 278 pp.
  • Necipoğlu, Gülru. Architecture, Ceremonial, and Power: The Topkapı Palace in the Fifteenth and Sixteenth Centuries. MIT Press, 1991. ISBN 0-262-14050-0.
  • Parry, V.J. A History of the Ottoman Empire to 1730 (1976)
  • Pierce, Leslie P. The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire. 1993. 374 pp.
  • Shaw, Stanford J. History of the Ottoman Empire and Modern Turkey, Vol I; Empire of Gazis: The Rise and Decline of the Ottoman Empire 1290–1808. Cambridge University Press, 1976. ISBN 978-0-521-21280-9.
  • Turnbull, Stephen. The Ottoman Empire 1326–1699 (2003) 95 pp Questia.com Архивирано на 23 ноември 2011 г., online edition
  • Wheatcroft, Andrew. The Ottomans. 384 pp.

По 1830 Уреди

  • Ahmad, Feroz. The Young Turks: The Committee of Union and Progress in Turkish Politics, 1908–1914, (1969).
  • Arnold, Guy. Historical Dictionary of the Crimean War. (2002). 179 pp.
  • Berend, Tibor Iván, History derailed: Central and Eastern Europe in the long nineteenth century, University of California Press Ltd, 2003.
  • Black, Cyril E., and L. Carl Brown. Modernization in the Middle East: The Ottoman Empire and Its Afro-Asian Successors. 1992.
  • Cleveland, William L. "The Ottoman and Safavid Empires: A New Imperial Synthesis" in A History of the Modern Middle East. Westview Press, 2004. pp37–56. ISBN 0-8133-4048-9.
  • Erickson, Edward J. Ordered to Die: A History of the Ottoman Army in the First World War (2000) Amazon.com, excerpt and text search
  • Faroqhi, Suraiya. Subjects of the Sultan: Culture and Daily Life in the Ottoman Empire. (2000) 358 pp.
  • Findley, Carter. Bureaucratic Reform in the Ottoman Empire. 1980.
  • Fortna, Benjamin C. Imperial Classroom: Islam, the State, and Education in the Late Ottoman Empire. (2002) 280 pp.
  • Fromkin, David. A Peace to End All Peace: The Fall of the Ottoman Empire and the Creation of the Modern Middle East (2001) Amazon.com, excerpt and text search
  • Göçek, Fatma Müge. Rise of the Bourgeoisie, Demise of Empire: Ottoman Westernization and Social Change. (1996). 220 pp.
  • Hale, William. Turkish Foreign Policy, 1774–2000. (2000). 375 pp.
  • Hanioglu, M. Sukru. A Brief History of the Late Ottoman Empire (2008) Amazon.com, excerpt and text search
  • Inalcik, Halil and Quataert, Donald, ed. An Economic and Social History of the Ottoman Empire, 1300–1914. 1995. 1026 pp.
  • Jelavich, Barbara. History of the Balkans: Eighteenth and Nineteenth Centuries. Cambridge University Press, 1983. ISBN 0-521-25249-0.
  • Karpat, Kemal. Ottoman Population, 1830–1914 1985.
  • Karpat, Kemal H. The Politicization of Islam: Reconstructing Identity, State, Faith, and Community in the Late Ottoman State. (2001). 533 pp.
  • Kayali, Hasan. Arabs and Young Turks: Ottomanism, Arabism, and Islamism in the Ottoman Empire, 1908–1918 (1997); CDlib.org, complete text online
  • Kushner, David. The Rise of Turkish Nationalism, 1876–1908. 1977.
  • McCarthy, Justin. The Ottoman Peoples and the End of Empire. Hodder Arnold, 2001. ISBN 0-340-70657-0.
  • Miller, William. The Ottoman Empire, 1801–1913. (1913) ,Books.Google.com full text online
  • Owen, Roger. The Middle East in the World Economy, 1800–1914. (1981)
  • Quataert, Donald. Social Disintegration and Popular Resistance in the Ottoman Empire, 1881–1908. 1983.
  • Shaw, Stanford J., and Ezel Kural Shaw. History of the Ottoman Empire and Modern Turkey. Vol. 2, Reform, Revolution, and Republic: The Rise of Modern Turkey, 1808–1975. (1977). Amazon.com, excerpt and text search
  • Toledano, Ehud R. The Ottoman Slave Trade and Its Suppression, 1840–1890. (1982)
ТриполиОтомански ТунисОтомански АлжирОтомански ЕгипетОтомански КипарМосулИсторија на ИракИсторија на СиријаВан (Турција)КараманоглуТрабзонСогутБурсаОтоманска СрбијаОтоманска АлбанијаОтоманска БугаријаПадот на КонстантинополОтоманска ГрцијаИсторија на Босна и ХерцеговинаКримИсторија на Босна и ХерцеговинаОтоманска Црна ГораИсторија на МолдавијаОтоманска Унгарија


  Статијата „Отоманско Царство“ е избрана статија. Ве повикуваме и Вас да напишете и предложите избрана статија (останати избрани статии).