Пареа
Пареа — супстанца во гасна фаза на температура пониска од критичната температура,[1] што значи дека пареата може да биде кондензирана во течност со зголемување на притисокот без да се намали неговата температура. Пареата споредена со аеросолот е различна супстанца.[2] Аеросолот е суспензија од ситни чеестички течна, цврста или гасовита материја.[2]
На пример,водата има критична точка на зовривање од 374 °C (647 K),која е и највисоката температура на која течна вода може да постои.Во атмосфера на нормални температури,гасовидната вода (позната како водена пареа) ќе кондензира во течност ако нејзиниот притисок е зголемен доволно.
Пареата може да ко-егзистира со течност или цврста супстанца.Кога ова е вистина,двете фази ќе бидат во рамнотежа и делумниот притисок на гаста ќе се урамнотежи со притисокот на пареата од течноста или цврстата супстанца.[1]
Својства Уреди
Пареа се однесува на гас фаза на температура каде истата субстанца може исто да постои во течна или цврста состојба,пониско од критичната температура на субстанцата.(На пример,водата има критична температура од 374 °C (647 K),која е највисоката температура на која течна вода може да постои.)Ако пареата е во контакт со течна или цврста фаза,двете фази ќе бидат во состојба на рамнотежа.Поимот гас се однесува на компресивна течна фаза.Фиксни гасови се гасови од кои не може да се формира ниту течност ниту цврста субстанца на температурата на тој гас,како воздуџ на типични амбиентални температури.Течностa или цврстата супстанца не мораат да вриат за да испуштат пареа.
Пареата е одговорна за познатите процеси за формирање облак и кондензација.Најчесто служи за извршување на физичките процеси како дестилација и хедспејс екстракција од примерок на течност до гасна хроматографија.
Составните молекули на пареата содржат вибрациони,вртежни, and translational движења.Овие движења се сметаат во кинетичката теорија на гасовите.
Притисок на пареата Уреди
притисокот на пареата е урамнотежениот притисок на една течност или цврста супстанца на специфична температура.Урамнотежениот притисок на пареата на една течност или цврста супстанца не е засегнат од количината на контакт со течноста или цврстата успстанца.
Нормалната точка на зовривање на една течност етемпературата на која притисокот на пареата е еднаков со нормалниот атмосферски притисок.[1]
Во дво-фазни системи (на пример,две течни фази), притисокот на пареата во поединечни фази се еднакви.Во отсуство на меѓу-видови attractions between like-like or like-unlike molecules,притисокот на пареата го следи Раултовиот закон,кој тврди дека делумниот притисок на секоја компонента е производ од притисокот на пареата на чистиот дел во смесата.Тоталниот притисок на пареата е збире од компонентите на делумниот притисок.[3]
Примери Уреди
- Парфемите содржат хемикалии коиcontain chemicals кои се претвораат во пареа на различни температури и различни and at different rate in scent accords known as notes.
- Атмосферската водена пареа се пронаоѓа блиску до Земјината површина,може да кондензира во мали капки течност и да формира метеролошки феномен маглата.
- Mercury-vapor lamps and sodium vapor lamps produce light from atoms in excited states.
- Запалливи течности не горат кога ќе се потпалат.[се бара извор] Облакот од паре што е над течноста ќе гори ако концентрацијата на пареата е помеѓу понискиот запаллив лимит и повисокиот запаллив лимит на запалливата течност.
Мерење пареа Уреди
Откога е во гасна фаза,количината на пареа е квантифицирана од делумниот притисок на гаста.Исто така,пареата ја почитува барометричната формула во гравитационо поле исто како и конвенционалните атмосферски гасови.
Поврзано Уреди
| Видете vapor или vapor во Викиречник, слободниот речник. |
Наводи Уреди
- ↑ 1,0 1,1 1,2 R. H. Petrucci, W. S. Harwood, and F. G. Herring, General Chemistry, Prentice-Hall, 8th ed. 2002, p. 483–86.
- ↑ 2,0 2,1 Cheng, T. (2014). „Chemical evaluation of electronic cigarettes“. Tobacco Control. 23 (Supplement 2): ii11–ii17. doi:10.1136/tobaccocontrol-2013-051482. ISSN 0964-4563. PMC 3995255. PMID 24732157.
- ↑ Thomas Engel and Philip Reid, Physical Chemistry, Pearson Benjamin-Cummings, 2006, p.194