Вуелта а Еспања 2012 започнала на 18 август, а етапата 11 ќе се случи на 29 август. Изданието во 2012 започнало со екипен хронометар - каде сите членови на екипата започнале заедно да возат на патеката во борба против часовникот - во Памплона, Навара и трката ќе остане во Шпанија, с до завршницата на осмата етапа, кога се оди на врвот Колада де ла Галина во Андора. По деветтата етапа следува првиот ден за одмор и се од Барселона до Пуентеареас; друмската етапа е следена од единствениот поединечен хронометар на трката, кога секој член на екипата ќе вози сам на патеката во борба со часовникот.
Преглед на етапите; црвените линии ги означуваат растојание поминати на самите етапи, додека црните испрекинати линии ги означуваат растојанијата поминати во префрлања помеѓу етапите.
Мовистар Тим биле победници на воведниот екипен хронометар, забележувајќи време за десет секунди побрзо од другите екипи; нивниот прв возач кој ја поминал целта, Џонатан Кастровјехо, станал првиот водач на трката. Го одржал неговото водство на првата друмска етапа следниот ден - првата од четирите етапни победи за германскиот спринтер Џон Дегенколб, кој исто така победи на етапите 5, 7 и 10 – но го загубил водството на првата етапа со завршница на нагорнина на етапата. Меѓутоа црвената маичка останала во рамките на екипата, бидејќи Алехандро Валверде избил во генералниот пласман откако го победил Хоаким Родригес со фотофиниш на крајот на етапата. Валверде го изгубил водството следниот ден, откако учествувал во пад со неколку други членови од неговата екипа, додека темпото на групата било зголемено од екипата Тим Скај. Како последица, Валверде ги обвинил Тим Скај, додека неговиот тимски менаџер водел расправии со членовите на екипата Тим Скај. Потоа Родригес го преземал водството на трката, но држел мала предност од една секунда пред Крис Фрум.
Немало никакви промени во пласманот до втората завршница на нагорнина на шестата етапа, кога Родригес и Фрум биле двајцата кандидати за етапна победа. Фрум нападнал, но го следел Родригес, кој со вториот напад се одвоил од Фрум и се временските бонуси на целта, го зголемил своето водство за десет секунди. Во Андора, повторно борба меѓу главните соперници за трката; едно време, Алберто Контадор нападнал на чело на групата и држел предност од десет секунди – гледајќи кон неговата прва победа по неговото враќање по завршувањето на суспензијата – пред да ја намали брзината и Валверде и Родригес да го победат на целта, додека Фрум доцнел многу зад нив. Родригес додал нови дваесет секунди предност на неговото водство следниот ден, откако нападнал на последното искачување и неговата предност од околу една мунута пред поединечниот хронометар било сосема доволна за него да го одржи водството по етапата; го имал седмото најбрзо време на етапата и ја зачувал црвената маичка, со само една секунда пред Контадор, кој го поместил Фрум во пласманот. Како последица на тоа, Родригес имал уште шанса за победа на трката во втората половина на Вуелта, каде имало повеќе планински етапи.
Трета година по ред, Вуелта започнала со екипен хронометар; овојпат, започнала во градот Памплона во Навара, првпат домаќин на Вуелта од 1994, кога Французинот Лорен Жалабер ја освоил тринаесеттата етапа на трката. Самата етапа била во и околу Памплона, додека последниот километар од етапата поминувал по патеката на познатата Трка со бикови, кога се одржала еден месец претходно на фестивалот Сан Фермин. Како и Трката со бикови, етапата завршила во средина на Плаза де Торос, главната арена за бикови во градот. Каха Рурал-Сегурос РГА била првата екипа од 22 кои започнале на етапата,[2] носејќи различен дрес на себе; откако добиле забрана од Меѓународниот велосипедистички сојуз, екипата носело бело-црвени дресови, наместо вообичаените зелени.[3] Меѓутоа, со време од 20' 18", екипата на крајот завршила на последното место.[4]
Екипите настапувале на патеката од 16,5 километри во временска меѓуразлика од 4 минути; Орика-ГринЕЏ била втората екипа, кои забележале време скоро една минута побрзо од дотогашното.[5]Гармин-Шарп, кои го освоиле екипниот хронометар на Џиро д’Италиа во мај, исто така поставиле добро време на патеката, пред да доживеат пад тројца од нивните возачи,[6] и задоцнил Ендру Талански, главниот кандидат за генерален пласман од екипата.[4]Аксент.џобс-Вилемс Веранда била следната екипа, која поставила време од 19' 01" на петаката,[5] кое се одржувало некое време. Рабобанк ја започнала етапата слабо, но со солидната втора половина од патеката се нашле на врвот на списокот најдобри екипи и на крајот ги надминале Аксент.џобс-Вилемс Веранда за мала разлика.[4] Тие биле бркани од Омега Парма-Квик Степ, кои исто така забележале време од 19' 01", и покрај тоа што членовите на екипата Тони Мартин и дебитантот на Гранд Тур Здењек Штибар биле попречени на патеката од мотор.[7] Меѓутоа, тие биле незначително побрзи отколку Рабобанк и Аксент.џобс-Вилемс Веранда.
Сè до последната екипа на етапата не било надминато тоа време и границата од 19 минути. Мовистар Тим ја имале честа да започнат последни поради Хуан Хосе Кобо – победникот од минатогодишното издание на трката за Геокс-ТМЦ – кој станал дел од нивните девет возачи. Екипата била само две секунди побавна од Тим Скај на мерната точка[5] и бидејќи британската екипа не ја издржала жештината од 35°С во Северна Шпанија,[8] Мовистар Тим го одржал нивното темпо и забележал време од 18' 51" на патеката,[5] со што ја забележал првата победа на екипен хронометар на некој Гранд Тур за шпанската екипа во последните девет години.[9] Како прв возач, кој ја поминал целта, Џонатан Кастровјехо ја добил првата црвена маичка на трката за предводник во генералниот пласман,[10] со дури четворица од неговите колеги во исто време и Кобо на шестото место, задоцнувајќи четири секунди во последните метри.[4]
Првата друмска етапа на Вуелта 2012 се случила надвор од Памплона и продолжила кон југ, преку круг околу Тафала - каде се одржал првиот среден спринт на трката – и првото категоризирано искачување, Алто де ла Чапела од трета категорија, пред да се упатат кон Вијана. Во самата Вијана имало среден спринт на првото поминување низ градот, пред да се случи самата завршница вториот пат. Бидејќи поголемиот дел од патеката од 181,4 километри била рамна, на крајот се очекувало да има масовен спринт и борба меѓу спринтерите за етапна победа.[12] Тројца возачи - шпанскиот двоец Хавиер Арамендија од Каха Рурал-Сегурос РГА и возачот на Андалусија Хавиер Чакон, заедно со Михаил Игнатиев (Катјуша) – се одвоиле на околу 6 километри од почетокот на етапата, правејќи рано бегство на етапата и триото успеало да ја зголеми својата предност пред главната група на околу пет минути.[13]Ники Терпстра исто така бил дел од бегството во едно време, но бидејќи го загрозувал предвоникот во генералниот пласман Џонатан Кастровјехо од Мовистар Тим за само десет секунди, на бегството не му било дозволено да стекне значајна преднот.[14] На крајот, Терпстра отпаднал од тројцата возачи и се вратил во главната група.[13]
Помеѓу водечкото трио, тие ги освоиле најголемиот број на бодови на двата средни спринта, додека Чакон ја освоил првата бело-сина точкеста маичка за планинскиот пласман, но само откако Арамендија бил казнет за неправилно преминување на врвот Алто де ла Чапела од трета категорија.[14] Потврдувајќи ја маичката до крајот на денот, Чакон отпаднал на околу 20 километри пред целта,[13] кога разликата пред главната група била околу минута; Алберто Контадор (Тим Саксо Банк-Тинкоф Банк) освоил бонус од две секунди за третото место на средниот спринт во Вијана,[15] приближувајќи му се на неговиот главен соперник за генералниот пласман Крис Фрум, од Тим Скај. Игнатиев и Арамендија биле достигнати во последните километри на етапата и и покрај неколкуте мали напади, очекуваната спринтерска завршница се случила, каде спринтерот на Аргос-ШиманоЏон Дегенколб ја освоил својата прва етапна победа на некој Гранд Тур,[16] победувајќи ги возачот на Орика-ГринЕЏАлан Дејвис и колегата на Фрум Бен Свифт на самата линија.[17] Кастровјехо го одржал неговото водство во генералниот пласман завршувајќи во главната група,[14] иако не бил сигурен дека може да ја задржи,[18] додека Чакон ја додал белата маичка за комбинираниот пласман на таа од планинскиот пласман, а Дегенколб повел во бодовниот пласман со неговата етапна победа.[19][20]
Иако имало четири категоризирани искачувања на патеката од 155,3 километри, последното искачување на денот - Алто де Арате од прва категорија - била клучната точка на патеката. Често возено на етапната трка Трка околу Баскија на пролет, искачувањето Алто де Арате со наклон на одредени места над 11%,[22] завршувало на околу 2 километри до целта, пред да се заврши етапата на рамен терен. Бидејќи трикратниот победник на Арате Самуел Санчес не учествувал на Вуелта,[23] Возачот на КатјушаХоаким Родригес – втор во Ејбар, во 2012 – бил сметан како еден од фаворитите на етапата заедно со возачот на Мовистар ТимАлехандро Валверде и Алберто Контадор од Тим Саксо Банк-Тинкоф Банк.
Бегството на денот било составено од осум возачи,[24] кои се одвоиле од главната група во првите 10 километри на етапата. Октетот успеал да направи предност од скоро четири и пол минути,[25] и покрај тоа што еден од членовите – возачот на Аксент.џобс-Вилемс ВерандаФилип Жилбер, сè уште без победа во 2012[26] – бил само десет секунди зад предводникот во генералниот пласман, колегата на Валверде Џонатан Кастровјехо.[25] На секое од трите категоризирани искачување пред последното искачување, Пим Лигтхарт од Вакансолел-ДКМ ги зел максималните бодови, поведувајќи пред Жилбер на два од нив, додека Нико Сејмен (Кофидис) поминал на третото искачување, Пуерто де Кампазар, зад Лигтхарт и пред Жилбер. Водечката група започнала да се дели на околу 20 километри пред целта, кога темпото на главната група била поставувано од екипите Тим Саксо Банк-Тинкоф Банк и Омега Парма-Квик Степ, намалувајќи ја разликата на само една минута.[25]
Ники Терпстра од Омега Парма-Квик Степ бил првиот кој се одвоил на Алто де Арате,[24] но брзо бил достигнат пред да може да направи некоја значајна разлика пред главната група. Тим Саксо Банк-Тинкоф Банк ја одржувал нивната позиција на чело на групата, поставувајќи темпо за Контадор, каде биле придружени од Тим Скај.[25] Валверде бил првиот од фаворитите кој нападнал од главната група, но Контадор брзо стигнал до него, со Родригес и возачот на Тим Скај Крис Фрум на крајот да стигнат до нив.[24] Потоа Контадор започнал неколку напади - вкупно седум[27] – како водечкиот квартет се искачувал до врвот, но секојпат, останатите тројца возачи биле способни да го стигнат. Валверде и Родригес се натпреварувале во спринт на крајот на етапата до самата линија,[24] кога Валверде ја освоил својата шеста етапна победа н Вуелта со фотофиниш, откако Родригес не ги свртел педалите во последните метри; потег кој многу го налутил по етапата.[28] Валверде го презел водството во генералниот, бодовниот и комбинираниот пласман,[29] додека Лигтхарт го презел водството во планинскиот пласман.[30]
Свежи по завршницата на нагорнина во Ејбар претходниот ден, трката заминала надвор од Баскија и се упатила кон скијачкиот центар Валдезкарај; самата етапа завршувала во подножјето на центарот - доаѓајќи на 1.540 метри надморска височина - преку искачувањето од прва категорија во должина од 13,4 километри и со просечен наклон од 5,2%, иако достигнувало 9% на одредени места во почетните делови на искачувањето.[32] Првичното бегство било создадено рано на етапата, кога бран од пет возачи се одвоил.[33]Сајмон Кларк (Орика-ГринЕЏ) бил придружен во бегството од возачот на Омега Парма-Квик СтепТони Мартин и Асан Базајев од Астана, како и двајца возачи од професионалните континентални екипи; Луис Анхел Мате за Кофидис и возачот на АндалусијаХесус Росендо, така квинтетот брзо се здобил со значајна предност над главната група, кога имале предност од над девет минути по 28 километри на етапата и на крај достигнале максимална предност од 14 минути.[34]
Бидејќи водечката група го зголемила своето водство до недостижна разлика, соперниците во генералниот пласман се насочиле кон избегнување на некој проблем во текот на патеката од 160,6 километри. Меѓутоа, само што го поминале градот Харо, спротивните ветришта на патеката биле голем фактор при падот, кој настанал подоцна. Како што Хуан Антонио Флеча забрзал на чело на групата за Тим Скај,[33] поголемиот дел од екипата Мовистар Тим паднале на асфалтот, вклучувајќи го и водачот на трката Алехандро Валверде.[34] По етапата, Валверде ги критикувал Тим Скај и ги обвинил нив за инцидентот.[35][36] Едно време, екипниот менаџер на Валверде Еузебио Унзуе се доближил до автомобилот на Тим Скај за дискусија со нивниот спортски директор Николас Портал.[37]
Ветрот и различното темпо ја поделило групата на повеќе делови по патеката, со повеќе од пет дијагонални линии на возачи наредени еден до друг. Светскиот хронометарски првак Мартин ги нападнал членовите на бегството на почетокот на последното искачување[34] и го зел Кларк со него, бидејќи останатите тројца возачи не можеле да го пратат посилното темпо. Како и се очекувало, Кларк имал посилен крај и на крајот ја освоил својата прва професионална победа на целта.[38] Базајев завршил трет,[33] додека групата стигнала една минута зад Кларк; Валверде загубил скоро една минута зад нив[34] и го загубил водството во генералниот пласман од возачот на КатјушаХоаким Родригес,[33] кој одржувал предност од една секунда пред колегата на Флеча, Крис Фрум.[39] Кларк го преземал водството во обата пласмани, бодовниот и планинскиот пласман.[40]
По двете етапи со завршници на нагорнина и пред уште една таква етапа на трката, петтата етапа на трката била кружна трка околу градот Логроњо во Ла Риоха. На патеката од 168 километри биле предвидени осум кругови од 21 километар,[42] со среден спринт одржан на Авенида де ла Паз во самиот град. Бодовите од спринтот биле одржани на 400 метри[43] пред завршувањето на третиот и петтиот круг, иако било очекувано дека и самата етапа ќе заврши во спринтерска завршница.[44] Возачот на Андалусија Хавиер Чакон се одвоил од остатокот на групата уште на самиот почеток на етапата и успеал да опстане напред без ниеден друг возач.[43] Главната група одлучила да не го следи веднаш, бидејќи не претставувал закана за генералниот пласман; имајќи 26 минути задоцнување водачот Хоаким Родригес од Катјуша.
По четвртина од етапата, Чакон имал максимална предност од 12 минути пред остатокот од групата,[42] но Аргос-Шимано започнал да го зголемува темпото во групата со цел да се достигне Чакон. Со додадената помош од колегите на Родригес,[42] групата успеала да ја намали разликата на Чакон на околу четири и пол минути кон средината на етапата.[43] На крајот бил достигнат од главната група на 30 километри пред целта.[42] Во последниот круг на етапата се појавиле познатите спринтерски „возови“ на различните екипи; најпрвин бил РадиоШек-Нисан – за Даниеле Бенати и Џани Мерсман од Лото-Белисол, кои биле на чело на групата, со Аргос-Шимано зад нив. Бенати го започнал неговиот спринт прв,[45] но со помошта од колегата Зимон Гешке,[43]Џон Дегенколб го следел Бенати пред да го помине спринтајќи и да ја освои втората етапа на трката со околу половина должина на тркало.[46] Мерсман бил трет на крај на етапата,[47] додека Родригес го одржал своето водство во генералниот пласман.[48]
Шестата етапа на трката била враќање на планините и борбата се префрлила од спринтерите на кандидатите за генерален пласман, во светло на две впечатливи категоризирани искачувања во рамките на последните 30 километри на етапата.[50] По долгиот спуст од искачувањето од трета категорија Пуерто дел Ороел, возачите морале да се соочат со Фуерте дел Рапитан во Хака; иако релативно кратко со само 3,8 километри, искачувањето имало просечен наклон од 5,4%.[51] По вообичаениот тек на настаните, на почетокот на етапата било создадено бегство од пет члена.[52] Возачите во бегството биле или Холанѓани или Белгијци; возачот на Гармин-ШарпМартејн Маскант, Јост ван Лејен од Лото-Белисол и возачот на Орика-ГринЕЏПитер Венинг од Холандија и возачот на Омега Парма-Квик СтепКристоф Вандевале и Томас де Гент (Вакансолел-ДКМ) претставувајќи ја Белгија.[53]
Де Гент, кој бил трет на мајскиот Џиро д’Италиа,[54] бил најдобро пласиран возач од квинтетот на 60. место во генералниот пласман, но доцнел зад водачот Хоаким Родригес над седум минути.[52] И покрај ова, водечката група успеала да одржува предност од над четири и пол минути на две третини од етапата,[53] пред екипата на Родригес Катјуша, како и Мовистар Тим за поддршка на нивниот тимски водач Алехандро Валверде да започнат да ги ловат. Откако Ван Лејен отпаднал на околу 25 километри пред крајот,[52] Де Гент наскоро го отпочнал сопствениот напад за соло победа; на крај, бил достигнат пред последното искачување, откако била елиминирана неговата предност од 50 секунди.[53] Темпото поставено од Мовистар Тим значајно ја раздвижило групата на Фуерте дел Рапитан пред Тим Скај да отиде напред со Колумбијците Ригоберто Уран и Серхио Енао да го заштитат Крис Фрум.[55] Откако Уран излегол на чело во последниот километар, Фрум бил првиот кој нападнал[52] и единствено Родригес можел да одговори; Родригес отпочнал свој напад на 200 метри пред целта,[56] и без никаков одговор од Фрум, тој се одвоил и ја освоил својата петта етапа на Вуелта - предвидувајќи претходниот ден дека на искачувањето „ќе летаат искри“[57] – и го зголемил своето водство за десет секунди во однос на Фрум.[53][58]
Целокупната патека на етапата била сместена во автономната покраина Арагон,[60] започнувајќи во градот Уеска, пред да се упати јужно кон предградијата на Алкањиз и патеката Моторленд Арагон, која била домаќин на неколку трки во мото првенството откако била отворена во 2009. Самата завршница на етапата се наоѓала на почетно целната рамнина на патеката, притоа завршувајќи еден круг на патеката од 5.078 метри. И покрај тоа што етапата од 164,2 километри била со нерамен терен, сепак немало ниедно категоризирано искачување на патеката,[61] но имало два средни спринта за бодови и бонус секунди во последните 50 километри на етапата. Поради овие одлики етапата била повторно погодна за спринтерите, особено со широката завршница.[60][62]
Четворица возачи – Хавиер Арамендија (Каха Рурал-Сегурос РГА), возачот на Андалусија Пабло Лечуга, Берт-Јан Линдеман од Вакансолел-ДКМ и возачот на Омега Парма-Квик СтепФрантишек Рабоњ[63] – го создале бегството на етапата, одвојувајќи се од остатокот од групата по само 2 километри на патеката.[61] Тие достигнале максимално водство од околу пет минути во првата половина на етапата,[61] не претставувајќи никаква опасност за водството на Хоаким Родригес (Катјуша), бидејќи Лечуга кој бил најдобро пласиран во групата доцнел 26 минути зад него.[63] Меѓутоа, Лечуга бил првиот од водечкиот квартет, кој отпаднал кога групата започнала да ги лови водачите на околу 30 километри пред целта.[64] На крајот, бегството било достигнато и етапата завршила во спринтерска завршница на патеката, и покрај тоа што Тим Скај се обиделе да се одвојат од групата, со Крис Фрум, Ијан Станард и Бен Свифт напред во шестчлената група на чело пред групата.[61][63] На крајот, бодовниот водач Џон Дегенколб ја продолжува неговата добра форма на спринтерските завршници, освојувајќи ја својата трета победа во првата недела,[65] откако бил совршено доведен напред од колегата Кун де Корт од Аргос-Шимано.[66] Родригес го одржал неговото водство на трката од десет секунди пред Фрум.[63]
Единствената етапа со завршница надвор од Шпанија на овогодинешната Вуелта, осмата етапа се упатила на север од градор Љеида во Каталонија кон малата држава Андора. Се направил круг околу главниот град Андора ла Веља, преку вториот среден спринт - првиот бил пред границата помеѓу Шпанија и Андора – и искачувањето Алто де ла Комелја. По неколку километри спуст, возачите ги чекало искачувањето од прва категорија Колјада де ла Галина; искачување од 7,2 километри со просечен наклон од 8%[68] – со наклон до 15% кој бил присутен на одредени места во искачуањето - исто така имало 18 серпентини на самото искачување,[69] повлекувајќи споредби со Алп д’Ез,[70] каде има 21 таква кривина.
Помогната со ветрот, главната група поминала 52 километри во првиот час од тркањето,[71] и сè до половина пат на етапата не било создадено бегство. Шест возали – возачот на Каха Рурал-Сегурос РГАХавиер Арамендија (втор ден по ред), возачот на Вакансолел-ДКММартејн Кезер, Камерон Мајер од Орика-ГринЕЏ, возачот на Андалусија Хавиер Рамирес, возачот на Аксент.џобс-Вилемс ВерандаАмаел Моанар и Микаел Бифаз од Кофидис[72] – се одвоиле и достигнале максимално водство од околу девет и пол минути, но во подножјето на Колјада де ла Галина, без Кезер и Арамендија кои отпаднале,[73] имале предност од околу две и пол минути во однос на главната група, предводена од екипата Тим Скај.[71] Моанар отпаднал во почетните метри на искачувањето, додека Мајер започнал свој напад.[72] На крајот, Мајер бил достигнат од првите четворица во генералниот пласман и Даниел Морено (Катјуша), кои се одвоиле од главната група.[72]
Морено и Мајер не можеле да го поднесат темпото на групата и тие го напуштиле квартетот. Фрум започнал напад во последниот километар,[71] но брзо бил достигнат од тројцата негови шпански соперници; меѓутоа, Алберто Контадор од Тим Саксо Банк-Тинкоф Банк отпочнал свој напад, кој Фрум не можел да го испрати. Тој имал предност од неколку секунди во последните метри, но започнал да ја намалува брзината како се доближувал до целта.[74] Фрум доцнел зад другите двајца возачи – водачот на трката од Катјуша Хоаким Родригес и Алехандро Валверде од Мовистар Тим – кога двоецот го достигнал Контадор на последната кривина и Валверде ја однел својата втора етапна победа на трката,[72] пред Родригес и Контадор.[71] Фрум ја поминал целта петнаесет секунди подоцна,[75] придружено со осумте секунди бонус на целта добиено за Родригес, му донело водство на Родригес од 33 секунди во однос на Фрум; иако Родригес останал песимистичен околу неговите шанси за победа на трката.[76] Валверде ја преземал сината точкеста маичка како предводник во планинскиот пласман со освојување на етапата.[77]
26 август 2012 — Андора (Андора) до Барселона, 196,3 км[78]
Последната етапа пред првиот ден за одмор ги одвела возачите повторно на шпанска територија, откако етапата завршила во Андора претходниот ден. Патеката од 196,3 километри - најдолга етапа во изданието 2012 на трката[79] – бил постепен спуст од самиот почеток, освен за две искачувања од трета категорија долж патеката; второто од нив било сместено во последните 5 километри на етапата. Со етапната завршница во Барселона, трката се вратила во градот, првпат по 1999, кога незадоволството на возачите поради условите на патеката ја намалило должината на етапата за 50 километри.[80][81] Самиот крај се наоѓал на Монжуик – во близина на Олимпискиот стадион на Барселона - кој бил користен како завршница на етапа на последниот Гранд Тур кој го посетил градот, кога Тор Хушовд ја освоил шестата етапа на Тур де Франс 2009.[82]
Скоро веднаш откако групата ја започнала етапата, се создало бегство од четворица возачи.[83] Втор ден по ред, возачот на КофидисМикаел Бифаз бил меѓу водечките, каде бил придружен од возачот на Вакансолел-ДКМБерт-Јан Линдеман, Мартејн Маскант од Гармин-Шарп и по третпат на овогодинешната Вуелта, возачот АндалусијаХавиер Чакон. Тие успеале да остварат максимална предност од скоро пет и пол минути во првите километри на етапата, пред постепено да започне нивното достигнување од главната група. И покрај најдобрите напори од водечките да го продолжат нивниот престој на чело, сепак биле достигнати на околу 25 километри пред целта.[84] Колегата на Чакон Хесус Росендо се обидел со противнапад по нивното достигнување, но не можел да се одвои од групата.[85] На крај, Росендо доживеал механички проблем откако бил достигнат од групата и морал да чека замена за неговото предно тркало.[83]
Назад во групата, таа останала заедно со влезот во Барселона, кога екипите на кандидатите за генерален пласман – Катјуша, Тим Скај и Тим Саксо Банк-Тинкоф Банк – се упатиле на чело на групата. Алберто Контадор нападнал пред Алто де Монжуик,[84] но не можел да се одвоил доволно од самата група. Меѓутоа, планираниот[86] напад од возачот на Аксент.џобс-Вилемс ВерандаАлесандро Балан успеал во тоа, што предизвикало водачот на трката Хоаким Родригес да започне потера по него.[83] Колегата на Балан Филип Жилбер тргнал по Родригес и тие двајцата се сретнале заедно пред врвот на искачување.[84] Жилбер и Родригес успеале да останат пред самата главна група со разлика од неколку секунди, а Жилбер ги зел почестите на етапата како негова прва победа во сезоната, пред Родригес.[87] Со осум секунди бонус добиени на целта,[84] Родригес добил нови дваесет секунди предност пред неговите соперници,[88] додека неговото водство пред Крис Фрум се зголемило на педесет и три секунди,[83] пред првиот ден за одмор.
Преместувајќи се од најисточната точка на трката, во Барселона, Вуелта по денот за одмор започнала во градор Пуентеареас на западот во Шпанија – претходно поминувајќи над 1.200 километри пат во растојание,[90][91] трет најдолг трансфер во историјата на трката - со скоро рамна патека од 190 километри. Имало само едно категоризирано искачување во текот на етапата, кое се наоѓало по само 14,5 километри од почетокот,[92] додека неговиот врв се наоѓал на 400 метри надморска височина. Возачите исто така морале да направат круг од 40 километри пред да се најдет на целта во Санхенхо.[93] Рамната патека ја направило етапата совршено за уште еден масовен спринт на крајот, каде возачот на Аргос-ШиманоЏон Дегенколб ја гледал својата шанса за преземање на бодовниот пласман од водачот на трката Хоаким Родригес од Катјуша.
Возачот на Каха Рурал-Сегурос РГАХавиер Арамендија уште еднаш се нашол во бегството на етапата, каде бил придружен од најборбениот возач од минатогодишното издание на трката, Адријан Паломарес,[94] претставувајќи ја екипата Андалусија.[92] Двоецот успеал да оствари максимална предност од околу седум минита во текот на етапата, пред остатокот од групата да започне да ја намалува временската разлика.[93] Тие успеале да се одржат пред групата во текот на последниот круг,[92] но биле достигнати на околу четвртина пред последниот круг. Спринтерските екипи се поместиле напред кон крајот на круг, кога Вакансолел-ДКМ, Тим Скај и Аргос-Шимано сакале да ги постават своите возачи на добра позиција.[93] На крајот, Дегенколб бил во можност повторно да ги отспринта неговите соперници - и покрај тоа што го започнал својот спринт порано отколку што сакал[95] – и да ја однесе четвртата етапна победа на трката,[92] станувајќи првиот возач, кој успеал во тој подвиг по неговиот сонародник Андре Грајпел во 2009.[96] Дегенколб завршил пред возачот на ФДЖ-БигМетНасер Буани и возачот на РадиоШек-НисанДаниеле Бенати.[93]
Единствениот поединечен хронометар на Вуелта, буквално на половина пат на самата трка со патека од 39,4 километри, која била поделена на три дела; првиот дел бил релативно рамен од почетокот во Камбадос до средната мерна точка на 13,5 километри на етапата, на излезот од градот Барантес. Вториот бил долг 10 километри, имал искачување од трета категорија со наклон од 4,4%[98][99] наречено Алто Монте Кастрове,[100] каде имало бодови за планинскиот пласман за најдобрите тројца на таа точка, пред да се спуштат кон Понтеведра. Како што е вообичаено на хронометарските етапи, возачите настапиле во обратен редослед од оној како што се рангирани во генералниот пласман на крајот на претходната етапа. Така, Јост ван Лејен од Лото-Белисол, кој бил 193.[92] – од вкупно 198 возачи кои стартувале на трката – доцнел зад водачот во генералниот пласман Хоаким Родригес (Катјуша) со еден час, триесет и осум минути и педесет и седум секунди, бил првиот возач кој настапил на етапата.[101]
Меѓутоа, Ван Лејен не бил првиот возач кој ја завршил патеката, бидејќи колегата на Родригес Михаил Игнатиев бил првиот кој го направил тоа. Игнатиев, кој стартувал три минути по Ван Лејен, по едноминутни интервали, на крајот забележал време од 58' 55" на патеката, време кое се задржал околу десет минути до возачот на Гармин-ШарпМартејн Маскант да го намали најдоброто време за една минута. Возачот на Мовистар ТимЏонатан Кастровјехо бил следниот на патеката,[102] надминувајќи го времето на Маскант за над три минути, кога ја завршил патеката за време од 54' 10". Времето не било подобрено до стартот на Камерон Мајер, кој излегол на патеката 45 минути подоцна, од Орика-ГринЕЏ, која поранешниот велодромски светски првак на крајот забележал време од 53' 53".[103] Времето на Мајер било доволно добро да не биде поразено од моменталниот светски првак Тони Мартин (Омега Парма-Квик Степ), но неговиот сонародник Ричи Порт успеал малку да го намали тоа време, поместувајќи го најбрзото време за две секунди за Тим Скај,[103] пред да дојде победничкото време на етапата од возачот на АстанаФредрик Кесијакоф. Кесијакоф, хронометарски победник на Тур де Свис во јуни,[104] надминувајќи го времето на Порт на соодветните мерни точки и на крајот победувајќи го неговото време за минута и 25 секунди.[103]
Времето на Кесијакоф од 52' 36" не било загрозено од никого потоа, кој стартувал на етапата и му овозможило да дојде до втората хронометарска победа во сезоната.[102] Во борбата за генералниот пласман, Родригес успеал да го задржи водството во поредокот и покрај тоа што загубил време од сите соперници. Алехандро Валверде (Мовистар Тим) бил првиот од кандидатите за генералниот пласман кој настапил и кој исто така постигнал солиден резултат со време од 53' 44", време кое на крајот било доволно добро за четвртото место по етапата.[102]Крис Фрум (Тим Скај) се очекувало да победи на етапата, но тој забележал време од 53' 15"; на крајот, го загубил второто место во генералниот пласман од возачот на Тим Саксо Банк-Тинкоф БанкАлберто Контадор, кој, освен Кесијакоф, бил единствениот друг возач, кој забележал возење под 53 минути на патеката со време од 52' 53", 17 секунди поспоро од Кесијакоф.[102] Родригес, за кој се мислело дека ќе го загуби водството на трката по етапата, успеал да задржи со една секунда[105] по завршувањето на патеката со седмото најбрзо време од 53' 52",[103] означувајќи го неговиот резултат како „голем чекор напред“.[106]
↑Маичките кои се појавуваат во табелата на левата страна на страницата означуваат дека се носени од велосипедистот на дадената етапа, додека оние кои се појавуваат во табелата на десната страна на страница означуваат дека на велосипедистот му се доделени по етапата.
