Историја на Индија

Оваа статија се однесува на историјата на индискиот дел од континентот пред поделбата на Индија во 1947 година. За модерната Република Индија, прочитајте ја статијата “Историја на Република Индија”. За Пакистан и Бангладеш, прочитајте ги статиите “Историја на Пакистан” и “Историја на Бангладеш”.

Историјата на Индија започнува со докази активност на раните современи луѓе кои првпат пристигнале на Индискиот Потконтинент помеѓу 73.000 и 55.000 години. Најраните познати човечки остатоци во Јужна Азија датираат од пред 30.000 години. Седентарноста започнала во Јужна Азија околу 7000 п.н.е.; до 4500 п.н.е., се проширил населениот живот, и постепено се развил во цивилизацијата по долината на Инд, една од трите рани лулки на цивилизацијата во Стариот Свет, која процветала помеѓу 2500 п.н.е. и 1900 г. п.н.е. во денешен Пакистан и северозападна Индија. На почетокот на вториот милениум п.н.е., постојаната суша предизвикала распрснување на населението од долината на Инд од големите урбани центри во селата. Индоариските племиња се преселиле во Пенџаб од Средна Азија во неколку бранови на миграција. Ведскиот период на ведскиот народ во Северна Индија (1500–500 п.н.е.) бил обележан со составот на нивните обемни збирки химни (Веди). Општествената структура била лабаво стратификувана преку системот на варна, инкорпорирана во високо развиениот денешен систем Јати. Пастирските и номадските Индо-Аријци се прошириле од Пенџаб во Индоганшката Низина. Околу 600 п.н.е., се појавила нова, меѓурегионална култура; потоа, малите поглавари (јанапади) биле консолидирани во поголеми држави (махаџанапади). Се случи втората урбанизација, која дошла со подемот на нови аскетски движења и религиозни концепти, вклучувајќи го и подемот на џаинизмот и будизмот, кој бил синтетизиран со веќе постоечките религиозни култури на потконтинентот, што довело до хиндуизмот.

Цивилизација по долината на Инд, во фаза на врв (2600–1900 п.н.е.)

Индиско културно влијание (Голема Индија)

Времеплов на индиската историја

Чандрагупта Маурија го уништил Нанданското Царство и го основал првото големо царство во Стара Индија, Мауриското Царство. Индискиот мауриски крал Ашока е широко признат за неговото историско прифаќање на будизмот и неговите обиди да шири ненасилство и мир низ неговата земја. Мауриското Царство пропаднало во 185 п.н.е., по убиството на тогашниот цар Брихадрата од страна на неговиот генерал Пушјамитра Шунга. Шунга го формирал Шунгатовото Царство на север и североисточно од потконтинентот, додека Грчко-Бактриското Кралство на северозапад основало Индо-Грчко Кралство. Различни делови од Индија биле управувани од бројни династии, вклучително и Царство Гупта, во 4 до 6 век од нашата ера. Овој период, сведок на хинду религиозно и интелектуално оживување е познат како класично или златно доба на Индија. Аспектите на индиската цивилизација, администрација, култура и религија се проширија во поголемиот дел од Азија, што довело до формирање на индиски кралства во регионот, формирајќи ја Голема Индија. Најзначајниот настан помеѓу 7 и 11 век била Тројната борба со центар на Канауј. Јужна Индија го забележила подемот на повеќе царски сили од средината на 5 век. Династијата Чола ја освоила јужна Индија во 11 век. Во раниот средновековен период, индиската математика, вклучувајќи ги и хинду цифрите, влијаела на развојот на математиката и астрономијата во арапскиот свет, вклучувајќи го и создавањето на хинду-арапскиот нумерички систем.

Исламските освојувања направиле ограничени упади во современиот Авганистан и Синд уште во 8 век, проследено со инвазиите на Махмуд Газни. Султанатот на Делхи бил основан во 1206 година од страна на централноазиските Турци кои биле индизирани..Тие владееле со голем дел од северниот Индиски Потконтинент на почетокот на 14 век. Бил управуван од повеќе турски, авганистански и индиски династии, вклучително и турко-монголската индизирана династија Туглак , но опаднала кон крајот на 14 век по инвазиите на Тимурпо кое биле создадени Малва, Гуџарат и Бахмани, султанати од кои последниот се поделил во 1518 година на пет султанати. Богатиот Бенгалски Султанат, исто така, се појавил како голема сила, кој траел повеќе од три века. Во овој период, се појавиле повеќе силни хинду кралства, особено империјата Виџајанагарското Царство и државите Раџпут, кои одиграле значајна улога во обликувањето на културниот и политичкиот пејзаж на Индија.

Раниот современ период започнал во 16 век, кога Могулското Царство го освоил поголемиот дел од Индискиот Потконтинент, сигнализирајќи ја прото-индустријализацијата, станувајќи најголема глобална економија и производствена сила. Могулите претрпеале постепено опаѓање на почетокот на 18 век, главно поради зголемената моќ на Маратите, кои ја презеле контролата над обемните региони на Индискиот Потконтинент. Источноиндиската компанија, дејствувајќи како суверена сила во име на британската влада, постепено стекнала контрола врз огромни области на Индија помеѓу средината на 18 и средината на 19 век. Политиките на владеење на компанијата во Индија довеле до Индиското востание од 1857 година. Потоа со Индија било директно управувана од британската круна, како Британска Индија. По Првата светска војна, националната борба за независност била започната од Индискиот национален конгрес, предводен од Махатма Ганди. Подоцна, Индиската муслиманска лига се залагала за посебна национална држава со мнозинско муслиманско население. Британска Индија била поделена во август 1947 година на Индија и Пакистан, при што секоја добила своја независност.

Праисториски период

Мезолитска карпеста уметност во Бимбетските карпестите засолништа, Мадија Прадеш, прикажувајќи диво животно, можеби митско, кое напаѓа ловци. Иако карпестата уметност не е директно датирана, се тврди на посредни причини дека многу слики биле завршени до 8000 година п.н.е., and some slightly earlier.

долмен подигнат од неолитски луѓе во Марајур, Керала.

резби од Камено доба (6.000 п.н.е.) во Едакал во Керала, Индија.

Палеолит

Се проценува дека експанзијата на хоминините од Африка стигнала до Индискиот Потконтинент пред приближно два милиони години, а можеби и пред 2,2 милиони години. Ова датирање се заснова на познатото присуство на хомо еректус во Индонезија пред 1,8 милиони години и во Источна Азија пред 1,36 милиони години, како и на откривањето на камени алатки во Риват во Пакистан. Иако се тврди за некои постари откритија, предложените датуми, врз основа на датирањето на флувијалните седименти, не се независно потврдени.

Најстарите фосили на хоминин во Индискиот Потконтинент се оние на Хомо еректус или Хомо хејделбергенсис, од долината на Нармада во средна Индија, а датирани се приближно пред половина милион години. Постарите фосилни наоди се тврди, но се сметаат за неверодостојни. Прегледите на археолошките докази сугерираат дека окупацијата на Индискиот Потконтинент од страна на хоминините била спорадична до пред приближно 700.000 години и била географски распространета до приближно 250.000 години.

Според историскиот демограф од Јужна Азија, Тим Дајсон:

Современите човечки суштества - „Хомо сапиенс“ - потекнуваат од Африка. Потоа, наизменично, некаде помеѓу 60.000 и 80.000 години, мали групи од нив почнале да навлегуваат северозападно од индискиот потконтинент. Се смета веројатно дека првично се населиле по брегот. Практично е сигурно дека постоеле „Хомо сапиенс“ на потконтинентот пред 55.000 години, иако најраните фосили кои се пронајдени од нив датираат само околу 30.000 години пред денес..

Според Мајкл Д. Петраља и Бриџит Алчин:

Податоците од Y-хромозомот и Mt-DNA ја поддржуваат колонизацијата на Јужна Азија од современите луѓе со потекло од Африка. ...Датумите на спојување за повеќето неевропски популации се просечно помеѓу 73-55 ка.

Историчарот од Јужна Азија, Мајкл Х. Фишер вели:

Научниците проценуваат дека првото успешно ширење на опсегот на хомо сапиенсот надвор од Африка и низ Арапскиот Полуостров се случило од пред 80.000 години до пред 40.000 години, иако можеби имало претходни неуспешни емиграции. Некои од нивните потомци го прошириле човечкиот опсег сè подалеку во секоја генерација, ширејќи се во секоја земја погодна за живеење на која наишле. Еден човечки канал бил долж топлите и продуктивни крајбрежни земји на Персискиот Залив и северниот дел на Индискиот Океан. На крајот, различни видови влегле во Индија помеѓу 75.000 години и пред 35.000 години.

Археолошките докази сугерираат присуство на анатомски современи луѓе во Индискиот Потконтинент пред 78.000-74.000 години, иако ова толкување е спорно. Окупацијата на Јужна Азија од современите луѓе, првично во различни форми на изолација како ловци-собирачи, ја претворило во многу разновидна, втора само по Африка по човечка генетска разновидност.

Според Тим Дајсон:

Генетските истражувања придонесоа за познавање на праисторијата на луѓето на потконтинентот во други аспекти. Особено, нивото на генетска разновидност во регионот е исклучително високо. Така, само населението на Африка е генетски поразновидно. Поврзано со ова, постојат силни докази за „основачки“ настани во потконтинентот. Под ова се подразбираат околностите каде што подгрупата - како што е племето - произлегува од мал број „оригинални“ поединци. Понатаму, во споредба со повеќето светски региони, луѓето на потконтинентот се релативно различни во практикувањето на релативно високи нивоа на ендогамија.

Неолит

Мергар во Белуџистан, Пакистан

Населениот живот се појавил на потконтинентот во западните рабови на наносот на реката Инд пред приближно 9.000 години, постепено развивајќи се во цивилизацијата по долината на Инд од третиот милениум п.н.е. Според Тим Дајсон: „Пред 7.000 години земјоделството било цврсто воспоставено во Балџчистан... [и] полека се ширило кон исток во долината на Инд“. Мајкл Фишер додава:

Најраниот откриен пример ... на добро воспоставено, населено земјоделско општество е во Мергар во ридовите помеѓу преминот Болан и рамнината Инд (денес во Пакистан) (види Карта 3.1). Уште од 7000 година п.н.е., тамошните заедници почнале да инвестираат зголемена работна сила во подготовката на земјиштето и изборот, садењето, негувањето и бербата на одредени растенија за производство на жито. Тие, исто така, припитомиле животни, вклучително и овци, кози, свињи и волови (и двете со грбави зебу [„Бос индикус“] и без грбови [„Бос таурус“]). Кастрирањето волови, на пример, ги претворило од главно месни извори во припитомени влечни животни..

Бронзено време

Бронзената доба, 2600 - 1900 п.н.е.

Долавира, град на цивилизацијата на долината Инд

Бронзената доба на Индискиот Потконтинент започнала околу 3300 п.н.е. со раната цивилизација по долината на Инд. Таа најпрво била центрирана на реката Инд и нејзините притоки, а подоцна се проширила и во долината на реката Гагар-Хакра, Ганг-Јамуна Доаб, Гуџарат и југоисточен Авганистан.

Цивилизацијата главно била сместена на теириториите на денешна Индија (провинциите Гуџарат, Харајана, Пенџаб и Раџастан) и на денешен Пакистан (провинциите Синд, Пенџаб, и Балуџистан). Историски гледано на античка Индија, таа претставува една од најстарите урбани цивилизации во светот, заедно со Месопотамија и Стар Египет и на својот врв, можеби имало население од над пет милиони. Античките жители на долината на реката Инд, Харпанците, развиле нови техники во металургијата и занаетчиството (производи од карнеол, резбани печати) и произведувале бакар, бронза, олово и калај. Цивилизацијата развила и Индско писмо, најраното од древните индиски писма, кое во моментов е недешифрирано. Ова е причината зошто Харапанскиот јазик не е директно потврден, а неговата припадност е неизвесна.

Зрелата цивилизација по долината на Инд, цветала од околу 2600 до 1900 п.н.е., означувајќи го почетокот на урбана цивилизација на потконтинент. Цивилизацијата вклучувала урбани центри како што биле Долавира, Калибанган, Рупар, Ракигари и Лотал во денешна Индија, и Харапа, Ганеривала, и Мохењо-Даро во денешен Пакистан. Цивилизацијата е позната по своите градови изградени од тула, системи за одводнување крај патиштата, како и куќи на повеќе спратови.

Железно време

Ведиски период (1500 п.н.е. – 600 п.н.е.)

Ракопис од почетокот на 19 век во Деванагари на Ригведа, првично пренесен усно

Ведскиот период се одликувал со индоариската култура поврзана со текстовите на Ведите, свети за Хиндусите, кои биле усно составени на ведски санскрит (јазикот на Ведите). Текстовите на Ведите се едни од најстарите преживеани текстови во Индија и заедно со некои записи од Египет и Месопотамија се најстарите текстови во светот. Ведскиот период траел од околу 1.500-тата до 500-тата година п.н.е., поставувајќи ги темелите на хиндуизмот, како и на други културни аспекти на раното индиско општество. Во однос на културата, многу региони на потконтинентот преминале од Халколитско во железно време во овој период. Историчарите ги анализирале Ведите кои ја поставиле Ведската култура во регионот на Пенџаб и горната рамнина на Ганг. Повеќето историчари сметаат дека во овој период се опфатени неколку бранови на индоариската преселба на потконтинент од северозапад. Ведскиот народ верувал во преминување на душата, и пепал дрвото и кравата биле осветени во времето на Атхарва Веда. Многу од концептите на индиската филозофија кои биле промовирани подоцна, како Дарма, Карма итн. го имаат своето потекло од Ведите.

Раното ведско општество главно се состоело од пастирски групи, со напуштањето на доцната харапанска урбанизација. По времето на Ригведа, in the north-western region of the Indian subcontinent. Ариевското општество се ориентирало сè повеќе земјоделски и било општествено организирано околу четирите варни, или социјални класи. Во прилог на Ведите, главните текстови на хиндуизмот, како и основните теми на санскритските епови Рамајана и Махабхарата, се вели дека го имаат нивното основно потекло од текот на овој период. Махабхарата и денес останува најдолгата единствена поема во светот. Настаните опишани во Рамајана се од подоцнежен историски период во однос на настаните опишани во Махабхарата. Се верува дека постоечките текстови на овие епови припаѓаат на постведскиот период, помеѓу 400-500 п.н.е.Раното [[Индоариска култура|индоариско присуство], во археолошки контекст, веројатно делумно одговара на Океровата култура на обоено грнчарство.

Железното време во Индискиот Потконтинент од околу 1200 пр.н.е. до 6 век п.н.е. е дефинирано со подемот на Џанападите, кои биле организирани во кралства, републики и царства — особено железното време на Куру, Панчала, Косала и Видеха.

Кралството Куру се совпаѓа со културата на Црна и Црвена Будност и со културата на Насликана Сива Будност до почетокот на железното време во северозападниот дел на Индија, околу 1000 години п.н.е., како и со компонирањето на Атарваведа, првиот индиски текст во кој се спомнува железо, како śyāma ayas, што буквално значи „црн метал“. Културата на Насликана Сива Будност, која била распространета во поголемиот дел на северна Индија, траела од околу 1.100-тата до 600-тата година п.н.е. Ведскиот Период исто така утврдил и републики, како што била Ваишали, која постоела уште од 6 век п.н.е. и опстоила во некои области сè до 4 век од христијанската ера. Подоцнежниот дел на овој период се совпаѓа со зголемено движење на оддалечување од претходното племенско уредување кон воспоставување на кралства, наречени Махаџанапади.

Махаџанапади

Градот Кушинагар во 5 век п.н.е. според фриз од 1 век п.н.е. во јужната порта Санчи Ступа 1

Во подоцнежниот ведски период, голем број на мали кралства или град-држави го прекриле потконтинентот, многу од нив се споменати во Ведската, Ранобудистичката и Џаина литература уште 1000 години п.н.е. Од 500 п.н.е., шеснаесет монархии и „републики“ познати како Махаџанапади - Каси, Косала, Анга, Магада, Ваји (или Врији), Мала, Чеди, Ватса (или Вамса), Куру, Панчала, Матсија (или Мача), Сурасена, Асака, Аванти, Гандара и Камбоџа – се протегале по рамнините на Инд и Ганг, од денешен Авганистан до Бенгал и Махараштра. Овој период го доживеал вториот голем подем на урбанизмот во Индија, по цивилизацијата во долината на Инд. Многу помали кланови споменати во раната литература се смета дека биле присутни на останатиот дел од потконтинентот. Некои од овие кралеви биле наследни, други држави ги избирале своите владетели. Образованиот говор во тоа време бил санскрит, додека јазиците на општата популација од северниот дел на Индија се наведени како Пракрити. Многу од шеснаесетте кралства се соединиле во четири големи кралства од 500 до 400 п.н.е., во времето на Гаутама Буда. Овие четири кралства биле Ватса, Аванти, Косала и Магада.

Махаџанападите биле шеснаесетте најмоќни кралства и републики во овој период, кои главно се протегале по плодните рамнини на Инд и Ганг. Сепак имало и голем број на помали кралства кои се протегале по должината и ширината на древна Индија. Централната рамнина на Ганг, каде што Магада стекнала важност, формирајќи ја основата на Маурија, претставувала посебна културна област, со нови држави кои се појавиле по 500 година п.н.е.

Наланда се смета за еден од првите големи универзитети во пишаната историја. Тој бил центар на Будистичките учења и истражувања во светот од 450-та до 1193 година од новата ера.

Упанишади и движења на Шрамана

Страница од ракописот „Иша Упанишад“.

Махавира, 24-та и последна Тиртанкара од џаинизмот.

Струпа на Буда

Деветтиот и осмиот век п.н.е. го доживеале составот на најраните Упанишади. Упанишадите формирале теоретски основи за класичниот Хиндуизам и биле познати како Веданта (изведено од Ведите). Постарите Упанишади вршеле напади за зголемување на интензитетот на ритуалот. Секој што обожавал божественост различна од Себеси се нарекувал домашно животно на боговите во Брихадаранјака Унапашадата. Мундака го лансирала најостриот напад над ритуалот со споредување на оние кои ја ценат вредноста на жртвата со небезбеден брод кој е бескрајно преземен од страна на староста и смртта.

Зголемената урбанизација на Индија во седмиот и шестиот век п.н.е. довела до пораст на нови аскетски или шрамански движења кои ја предизвикале ортодоксноста на ритуалите. Махавира (549-477 п.н.е.), поборник на Џаинизамот, и Буда (563 -483), основач на будизмот, биле најистакнатите икони на ова движење. Шрамана го проповедала концептот на циклусот за раѓање и умирање, концептот на самсара, и концептот на ослободување. Буда пронашол Среден Пат кој го ублажил екстремниот аскетизам кој постоел во Шрамана религиите. Приближно во исто време, Махавира (24-тиот Тиртанкара во џаинизмот) пропагирал теологија која што подоцна станала Џаинизам. Сепак, Џаинистичката ортодоксија верува дека учењата на Тиртанкарите претходат на сето познато време и научници веруваат дека Паршва, со ускладен статус како 23-ти Тиртанкара, бил историска личност. Се верува дека Ведите имаат документирано неколку Тиртанкари и аскетски поредок сличен на шрамана движењето.

Персиски и македонски освојувања

Во 530 година п.н.е. Кир, кралот на персиското Ахеменидско Царство, ја преминал планината Хиндукуш да бара данок од племињата во Камбоџа, Гандара и во прекуиндискиот регион. До 520 година п.н.е., во времето на Дариј I, поголемиот дел од северозападниот потконтинент (денешен источен Авганистан и Пакистан) потпаднал под власта на персиското Ахеменидско Царство. Областа останала под персиска контрола следните два века. Во тоа време Индија ја снабдувала персиската војска со платеници кои се бореле во Грција. Под персиско владеење познатиот град Такшашила станал центар каде што ведските и иранските учења биле измешани. Влијанието на персиските идеи се чувствувало во многу области од индискиот живот. Персиското ковање на монети и натписите на карпи биле прифатени од Индија. Сепак, персиската надмоќ во северниот дел на Индија завршила со освојувањето на Персија од страна на Александар Велики во 327 година п.н.е.

До 326 година п.н.е., Александар Велики ја освоил Мала Азија и Ахеменидското Царство и стигнал до северозападните граници на Индискиот Потконтинент. Таму го поразил кралот Пор во битката кај Хидасп but that engagement was possibly the Macedonians' most costly battle. (во близина на денешен Џелам, Пакистан) и го освоил поголемиот дел од Пенџаб. Марширањето на Александар кон исток го ставило во конфронтација со Нанданското Царство на Магада и Гангаридајското Царство на Бенгал. Нанданското Царство изградило огромна армија, составена од 200.000 пешадија, 20.000 коњаници, 2.000 воени коли и 3.000 воени слонови (по најниски проценки). Македонската војска, онака истоштена и исплашена од можноста за соочување со поголеми индиски армии на реката Ганг, се побунила кај Хифазис (денешната река Беас) и одбила да маршира понатаму кон исток. Александар, по средбата со неговиот офицер, Коенис и сознанието за моќта на Нанданското Царство, бил убеден дека е подобро да се вратат.

Персиската и македонската инвазија имале важни реперкусии врз индиската цивилизација. Политичките системи на Персијците влијаеле на идните форми на владеење на потконтинентот, вклучувајќи го и владеењето на Мауриското Царство. Покрај тоа, регионот на Гандара, или денешен источен Авганистан и северозападен Пакистан, станал мешавина од индиска, персиска, централноазиска и елинистичка култура, при што се создале услови за појава на хибридна култура, елинистички будизам, која траела до 5 век од нашата ера и влијаела на уметничкиот развој на Махајана будизмот.

Мауриско Царство

Мауриско Царство

Мауриско Царство во времето на Ашока Велики.

Ашокански столб во Вајшали, 3 век п.н.е..

Мауриска врежана врата на Ломас Риши, една од Барбаровите Пештери, околу 250 п.н.е.

Мауриското Царство (322-185 п.н.е.), управувано од страна на Мауриската династија, била географски голема, а воедно и моќно политичко и воено цартво во древна Индија. Царството било основано од страна на Чандрагупта Маурија во Магада, денешен Бихар. Царството го постигнало својот врв во времето на Ашока Велики. Во својата најголема површина, кон север земјата се протегала до природните граници на Хималаите, а кон исток до она што денес е Асам. Кон запад достигнувала подалеку од денешен Пакистан, присоединет со Белуџистан и поголем дел од она што е денес е Авганистан, вклучувајќи ги современите провинции Херат и Кандахар. Царството било проширено кон средишните и јужните региони на Индија од страна на царевите Чандрагупта и Биндусара, но во нивно време таа не ги опфаќала големите неистражени племенски и пошумените региони во близина на Калинга, кои подоцна биле преземени од страна на Ашока. Под Чандрагупта и неговите наследници, внатрешната и надворешната трговија, земјоделството и економските активности напредувале и се прошириле низ Индија благодарение на создавањето на единствен ефикасен систем на финансии, администрација и безбедност. Тие го изградиле Големиот Пат, еден од најстарите и најдолгите главни патишта во Азија што го поврзува Индискиот Потконтинент со Средна АзијаКако и секоја држава, потребно било и Мауриското Царство да има унифициран административен систем. Ашока владеел со Мауриското Царство 37 години, од 268 п.н.е. па сè до неговата смрт во 232 п.н.е. Во тоа време, Ашока водел активна надворешна политика во насока на создавање на обединета држава. Сепак, Ашока се вмешал во војна со државата Калинга која се наоѓала на западниот брег на Бенгалскиот Залив. Оваа војна го принуденило Ашока да го напушти неговиот обид со надворешна политика да го обедини Мауриското Царство.

За време на Мауриското Царство брзо се развило ропството, при што пронајдена е значителна количина на писмени записи за ропството. Мауриското Царство се засновало на современа и ефикасна економија и општество. Сепак, продажбата на стоки била тесно регулирана од страна на владата. Иако не постоело банкарство во општеството, лихварството било вообичаено со заеми направени на призната каматна стапка од 15% годишно.

Ашока во своето владеење го пропагирал будизмот. Во тој поглед, тој изградил голем број будистички споменици. Тој извршил оптоварување врз економијата и владата со неговата силна поддршка на будизмот. Кон крајот на неговото владеење тој ги испразнил државните каси со неговите великодушни подароци за промовирање на промулацијата за учењата на Буда. Како што можело да се очекува, оваа политика предизвикала значителна опозиција во рамките на владата. Оваа опозиција се собрала околу Шампади, кој бил внук на Ашока е наследник на престолот. Исто така, помеѓу православните Брахманити и приврзаниците на џаинизмот, се појавила религиозна опозицијата насочена против политиката на Ашока.

Министерот на Чандрагупта, Чанакаја, ја напишал Артхашастра, што претставува еден од најголемите трактати за економија, политика, надворешни работи, администрација, воена уметност, војна и религијата напишани во Азија. Археолошки гледано, периодот на мауриското владеење во Јужна Азија спаѓа во периодот на Северна Црна Полирана Будност. Артхашастра и Едиктите на Ашока се примарните пишани записи од мауриско време. Лион, главниот град од времето на Ашока во Сарнат, е национален симбол на Индија.

Ран класичен период (200 п.н.е. – 320 п.н.е.)

Шунга

Шунгско Царство

Источна порта и огради, Бхархут Ступа, 2 век п.н.е.

Уметност од 1 век п.н.е.

Кралско семејство, 1 век п.н.е. во Западен Бенгал.

Шунгите потекнуваат од Магада и контролирале големи области на средишниот и источниот Индиски Потконтинент од околу 187 до 78 п.н.е. Династијата била основана од Пушјамитра Шунга, кој го соборил последниот мауриски цар. Нејзиниот главен град бил Паталипутра, но подоцна царевите, како што е Бхагабадра, исто така имале седиште во Видиша, современ Беснагар.

Пушјамитра Шунга владеел 36 години и бил наследен од неговиот син Агнимитра. Имало десет владетели на Шунга. Меѓутоа, по смртта на Агнимитра, царството брзо се распаднало; Тоа е забележано по бројните војни и со странските и со домородните сили. Тие се бореле со династијата Махамегавахана од Калинга, династијата Сатавахана од Декан, Индо-Грците, а можеби и со Панчала и Митра од Матура.

Уметноста, образованието, филозофијата и другите форми на учење процветале во овој период, вклучувајќи ги архитектонските споменици како што се Ступа во Бархут и познатата Голема Ступа во Санчи. Владетелите на Шунга помогнале да се воспостави традицијата на кралско спонзорство на учењето и уметноста. Писмото што го користело царството било варијанта на Брахми и се користело за пишување на санскритскиот јазик. Царството Шунга играло императивна улога во покровителството на индиската култура во време кога се случуваа некои од најважните случувања во хиндуистичката мисла.

Сатавахана

Сатаваханско Царство

Санчи Ступа, 1 век н.е.

Индиски брод на оловна монета, сведоштво за поморските, поморските и трговските способности на Сатаваханите во текот на 1-2 век н.е..

Средниот период бил време на културен развој. Сатаваханската династијата, позната и како Андрас, владеела во јужна и средна Индија по околу 230-тата година п.н.е. Сатакарни, шестиот владетел од династијатата, ги поразил Шунгите од северниот дел на Индија. Потоа, Каравела, кралот воин на Калинга, владеел со огромно царство и бил одговорен за ширењето на Џаинизамот на Индискиот Потконтинент. Каравелан Џаин Империјата била и поморско царство со трговски патишта кои ја поврзувале со Шри Ланка, Бурма, Тајланд, Виетнам, Камбоџа, Борнео, Бали, Суматра и Јава. Колонисти од Калинга се населиле во Шри Ланка, Бурма, како и на Малдивите и Поморска Југоисточна Азија. Кунинда била мала хималајска држава која опстоила приближно од 2 век п.н.е. до 3 век од христијанската ера. Кушанците мигрирале од Средна Азија кон северозападниот дел на Индија во средината на 1 век од нашата ера и основале царство кое се протегалало од Таџикистан до средината на Ганг. Западните Сатрапи (35-405 н.е.) биле Сака владетели од западниот и средишниот дел на Индија. Тие биле наследници на индоскитите и современици на Кушанците, кои владееле со северниот дел на индискиот потконтинент, како и на Сатавахана (Андра) која владеела во средна и јужна Индија. Различни династии како Пандијанската, Чоланската, Чераската, Кадамбаската, Западноганшката, Паливанската и Чалукијанската доминирале во јужниот дел на индискиот полуостров во различни временски периоди. Неколку јужни царства формирале прекуморска империја што се протегала во Југоисточна Азија. Царствата војувале едни со други и со Декан државите за доминација на југот. Калабраската династија, која била будистичка династија, накратко ја прекинала вообичаената доминација на Чоланската, Чераската и Пандијанската династија на југ.

Северозападни хибридни култури

Северозападните хибридни култури на потконтинентот вклучувале индомакедонска (културно индоелинистичка), индоскитска, индопартиска и индосасанидска култура. Првата од овие, индоелинистичката култура, е основана кога македонско-бактрискиот крал Деметриј го заземал регионот во 180-тата година п.н.е., ширејќи го своето владеење низ разни делови од денешен Авганистан и Пакистан. Индомакедонското кралство опстоило речиси два века и било владеено од повеќе од 30 последователни македонски кралеви, кои често биле во судир едни со други. Индоскитите биле гранка на индоевропските Сакајци (Скити) кои мигрирале од јужниот дел на Сибир, најпрво во Бактрија, а потоа последователно во Согдиана, Кашмир, Арачосија, Гандара и конечно во Индија. Нивното кралство опстоило од средината на 2 век п.н.е. до 1 век п.н.е.. Уште едно друго кралство, индопартиското (познато и како Палавас), дошло да го контролира поголемиот дел од денешен Авганистан и северен Пакистан, по борбите со многу локални владетели, како што бил Кушанскиот владетел Кујула Кадфиз, во регионот Гандара. Сасанидското Царство од Персија, која била современик на Царство Гупта, се проширило во регионот на денешен Балоџистан во Пакистан, каде што со мешањето на индиската култура и културата на Иран се родила индосасаниската мешовита култура.

Кушанско Царство

Кушанско Царство

Кушански територии

Приказ на Буда во кованица на Канишка, 2 век н.е.

Кушанското Царство се проширило надвор од тоа што денес е Авганистан во северозападниот дел од потконтинентот, под раководство на нивниот прв цар, Кујула Кадфиз, околу средината на 1 век од нашата ера. Најверојатно биле тохариски племиња, едно од петте ограноци на конфедерацијата Јуеџи До времето на неговиот внук, Канишка, (чиј период се смета дека почнал во 127 н.е.), тие го освоиле поголемиот дел од северна Индија, и стигнале најмалку до Сакета и Паталипутра, во средината на долината на Ганг, а можеби и до Бенгалскиот Залив. Тие играле важна улога во воспоставувањето на будизмот во Индија и неговото ширење во Средна Азија и Кина. Царот Канишка бил голем покровител на будизмот; сепак, како што Кушаните се прошириле на југ, така започнале да ги прифаќаат и хиндуистичките божества. До 3 век, нивното царство во Индија се распаднало, нивниот последен познат голем цар бил Васудева I (околу 190-225 г.).

Римската трговија со Индија

Римската трговија во потконтинентот според Periplus Maris Erythraei 1 век н.е.

Римската трговија со Индија започнала околу 1 век од н.е. за време на владеењето на Октавијан Август, по неговото освојување на Египет, кој бил најголемиот трговски партнер на Индија од западните земји. Трговијата била започната од страна на Еудокс од Кизик во 130 п.н.е. и продолжила да се зголемува, а според Страбон (II.5.12.), до времето на Октавијан Август, до 120 бродови испловувале секоја година од Мијос Хормос на Црвеното Море кон Индија. За оваа трговија било искористено толку многу злато, и веројатно рециклирано од страна на Кушанците за ковање на сопствени монети, што Плиниј Постариот (NH VI.101) се жалел за изливот на злато во Индија:

„Индија, Кина и Арапскиот Полуостров земаат сто милиони сестреси од нашата империја на годишно ниво во конзервативната проценка: тоа е она што нашиот луксуз и нашите жени не чинат. Колкав процент од овој увоз е наменет за жртви на боговите или за душите на. мртвите?“

Поморските (но не и копнените) трговски патишта, пристаништата, и трговските предмети се опишани во детали во делото од 1 век од нашата ера „Пловидби по Црвеното Море“.

Класичен период (320 – 650)

Царство Гупта

Царство Гупта

Царство Гупта околу 420 п.н.е.

Сегашната структура на Храм Махабоди изграден за време на Гупта, 5 век н.е. Местото е означено каде што се вели дека Буда постигнал просветлување.

Класичниот период се однесува на периодот кога голем дел од Индискиот Потконтинент бил повторно обединет под Царство Гупта, (320-550 г.н.е.). Овој период се нарекувал Златната Доба на Индија и бил одбележана со големи достигнувања во науката, технологијата, инженерството, уметност, дијалектиката, литературата, логиката, математиката, астрономијата, религијата и филозофијата кои ги кристализирале елементите на она што општо е познато како Хинду Култура. Децималниот броен систем, вклучувајќи го концептот на нула, бил измислен во Индија во текот на овој период. Мирот и просперитетот создадени под водство на Гуптите овозможиле извршување на научни и уметнички потфати во Индија.

Највисоките достигнувања на оваа културна креативност биле величествената архитектура, изработката на скулптури и сликарството. Од периодот на Гупта произлегле научници како Калидаса, Арибата, Варахамира, Вишну Шарма и Ватсијана кои направиле големи достигнувања во многу научни области. Науката и политичката администрација достигнале нови височини за време на периодот на Гупта. Силните трговските врски, исто така, го направиле регионот значаен културен центар и го воспоставиле како база што влијае врз блиските кралства и региони во Бурма, Шри Ланка, поморска Југоисточна Азија и Индокина.

Периодот Гупта означил пресвртница на индиската култура: Гуптите вршеле Ведски жртви за да го легитимизираат своето владеење, но тие исто така го поддржувале и будизмот, кој продолжил да обезбедува алтернатива за Брахманската ортодоксија. Воените подвизи на првите три владетели - Чандрагупта I (319-335), Самудрагупта (335-376), и Чандрагупта II (376-415) – го довеле поголемиот дел од Индија под нивно раководство. Тие успешно се противле на северозападните кралства сè до доаѓањето на Хуните, кои се утврдиле во Авганистан во првата половина на 5 век, со нивниот главен град кај Бамијан. Сепак, голем дел од Декан и јужна Индија, во голема мера, не биле под влијание на овие настани во северниот дел.

Царство Вакатака

Царство Вакатака потекнува од Декан во средината на третиот век н.е. Се верува дека нивната држава се протегала од јужните рабови на Малва и Гуџарат на север до реката Тунгабадра на југ, како и од Арапското Море на запад до рабовите на Чатисгар на исток. Тие биле најважните наследници на Сатаваханите во Декан, истовремени со Гупта во северна Индија и наследени од династијата Вишнукундина.

Вакатаките се познати по тоа што биле покровители на уметноста, архитектурата и литературата. Будистичките вихари и чаитии во карпите на пештерите Ајанта (светско наследство на УНЕСКО) биле изградени под покровителство на Харишена.

Кралство Камарупа

.

Натписот на столбот Алахабад на Самудрагупта од 4 век ги споменува Камарупа (западен Асам) и Давака (среден Асам) како погранични кралства на Царство Гупта. Давака подоцна била присоединета од Камарупа, кое прераснало во големо кралство кое се протегало од реката Каратоја до близу сегашната Садија и ја покривало целата долина Брамапутра, Северен Бенгал, делови од Бангладеш и, понекогаш Пурнеа и делови од Западен Бенгал.

Управувана од три династии Варманас (околу 350–650 н.е.), династијата Млеха (околу 655–900 н.е.) и Камарупа-Палас (околу 900–1100 н.е.), од нивните престолнини во денешно Гувахати (Праѓотишпура), Тезпур (Харуппесвара) и Северен Гаухати (Дурџаја) соодветно. Сите три династии тврделе дека потекнуваат од Наракасура. Подоцна, по слабеењето и распаѓањето (по Камарупа-Палас), традицијата на Камарупа била донекаде проширена до в. 1255 г. Кралството Камарупа завршило во средината на 13 век кога династијата Кен под Сандја од Камарупанагара (Северен Гувахати), го преселила својот главен град во Каматапур (Северен Бенгал) по инвазијата на муслиманските Турци и го основала кралство Камата.

Царство Палава

Храмот на брегот.

Палавите, во текот на 4-ти до 9-ти век, заедно со Гупта од Северот, биле големи покровители на развојот на санскрит во јужниот дел на Индискиот Потконтинент. Владеењето на Палава ги виде првите натписи на санскрит во писмо наречено Гранта. Раните Палави имале различни врски со земјите од Југоисточна Азија. Палавите користеле дравидска архитектура за да изградат некои многу важни хинду храмови и академии во Мамалапурам, Канчипурам и други места; нивното владеење го виде подемот на големите поети. Практиката на посветување на храмови на различни божества дошла во мода проследена со убава уметничка храмска архитектура и стил на скулптура на Васту Шастра.

Палавите го достигнале врвот на моќта за време на владеењето на Махендраварман I (571–630 н.е.) и Нарасимхаварман I (630–668 н.е.).

Царство Кадамба

Кадамбите потекнуваат од Карнатака, основан од Мајурашарма во 345 н.е., што во подоцнежните времиња го покажал потенцијалот да се развие во царски размери. Кралот Мајурашарма ги поразил војските на Палава од Канчи, веројатно со помош на некои домородни племиња. Славата Кадамба го достигнала својот врв за време на владеењето на Какуставарма, значаен владетел со кој кралевите од династијата Гупта од северна Индија негувале брачни сојузи. Кадамбите биле современици на Западната династија Ганг и заедно ги формирале најраните домородни кралства кои владееле со земјата со апсолутна автономија. Династијата подоцна продолжила да владее како феудатор на поголемите царства на Канада, Чалукија и Раштракута, повеќе од петстотини години за кое време тие се разграниле во помали династии (Кадамбас од Гоа, Кадамбас од Халаси и Кадамбас од Хангал).

Царство на Харша

Харша владеел со северна Индија од 606 до 647 н.е. Тој бил син на Прабакарвардана и помлад брат на Раџавардана, кои биле членови на династијата Вардана и владееле со Танесар, во денешна Харајана.

Монета од Харша.

По падот на претходното Царство Гупта во средината на 6 век, Северна Индија се вратила на помали републики и монархиски држави. Вакуумот на моќ резултирал со подемот на Вардханите од Танесар, кои почнале да ги обединуваат републиките и монархиите од Пенџаб до средна Индија. По смртта на таткото и братот на Харша, претставниците на царството го крунисале царот Харша во април 606 н.е., давајќи му ја титулата Махараџа. На врвот, неговото царство покривало голем дел од северна и северозападна Индија, се протегало на исток до Камарупа и на југ до реката Нармада; и на крајот го направил Канауџ (сегашен Утар Прадеш) негов главен град и владеел до 647 н.е.

Мирот и просперитетот што преовладувале го направиле неговиот двор центар на космополитизмот, привлекувајќи научници, уметници и религиозни посетители. Во тоа време, Харша се преобратил во будизмот од обожавањето на Сурија. Кинескиот патник Ксуанзанг го посетил дворот на Харша и напишал многу поволен извештај за него, пофалувајќи ја неговата правда и дарежливост.[171] Неговата биографија Харшачарита („Дела на Харша“) напишана од санскритскиот поет Банабхата, ја опишува неговата поврзаност со Танесар и палатата со двокатна Давалагриха (Бел замок).

Ран средновековен период (6 век - 13 век)

Раната средновековна историја на Индија започнала по крајот на Царство Гупта во 6 век н.е. и колапсот на Харша во 7 век, а завршила со падот на Виџајанагарското Царство на југ во 13 век, поради притисокот од исламските освојувачи на север. Овој период има произведено некои од најдобрите уметнички дела во Индија, и се смета за олицетворение на класичниот развој, како и за развојот на главните духовни и филозофски системи кои продолжиле да бидат во хиндуизам, будизам и џаинизам.

Средноазискиот и северозападниот индиски Будизам ослабел во 6 век по инвазијата од Белите Хуни, кои ги следеле нивните сопствени религии како што биле Тенгри и Маничаеизмот. Инвазијата на Мухамед бин Касим над Синд во 711-та г.н.е. сведочи за натамошниот пад на будизмот. Чач Нама забележал многу случаи на претворање на ступите во џамии, како на пример во Нерун. Во 7 век, Кумарила Бата го формулирал неговото училиште за Мимамса филозофија и ја бранел позицијата на Ведските ритуали против будистички напади. Научниците го напоменуваат придонесот на Бата за падот на будизмот. Неговиот дијалектички успех против будистите е потврден од будистичкиот историчар Татхагата, кој навел дека Кумарила ги поразил учениците на Будапалкита, Бавија, Дармандаса, Дигнага и други. Роналд Инден запишал дека до 8 век п.н.е. симболи на хиндуистички богови „го заменија Буда во империјалниот центар и врвот на космополитичкиот систем, слика или симбол на Хинду богот дочека да биде сместена во спомен храмот, на која и е пружено подетално пуја обожување со царски стил“. Иако будизмот не исчезнал од Индија неколку векови по осмиот, кралските склоности за култовите на Вишну и Шива ја ослабеле позицијата на Будизмот во социополитичкиот контекст, и помогнале да дојде до негово можно опаѓање.

Од 7 до 9 век, три династии се натпреаврувале за контрола на северниот дел на Индија: Гурџара Пратихара од Малва, Раштракути, Паласката од Бенгал. Династијата Сена подоцна ја преземала контролата над Пала, а Гурџара Пратихара се поделила на различни држави. Тоа биле првите раџпут држави, серија на кралствата кои успеале да опстојат во некоја форма речиси еден милениум, до индиската независност од Британците. Првото запишано кралство се појавило во Раџастан во 6 век, и мали династии подоцна владееле со поголемиот дел од северна Индија. Притви Раџ Чаухан, бил познат по крвавите судири против напредувањето на исламските султанати. Династијата Шахи владеела со делови од источен Авганистан, северен Пакистан и Кашмир од средината на 7 до почетокот на 11 век.

Чалукја владеела со делови на јужна и средна Индија од Бадами во Карнатака помеѓу 550-та и 750 година, а потоа повторно од Калијани помеѓу 970-та и 1190 година. Палаватите од Канџипурам биле нивните современици кон југ. Со намалувањето на царството Чалукја, нејзините феудалци, Хојсалсите од Халебиду, Какатијасите од Варангал, Сеуна Јадавасите од Девагири и јужниот огранок на Калачури, ја поделиле огромната империја помеѓу себе некаде околу средината на 12 век.

Царството Чола во своето најголемо достигнување опфаќало голем дел од Индискиот Потконтинент и Југоисточна Азија. Раџараја Чола I го освоил целиот полуостров на јужна Индија и делови од Шри Ланка. Морнарицата на Раџендра Чола I отишла уште подалеку, окупирајќи ги бреговите од Бурма во Виетнам, Островите Андаманските Острови и Никобар, Лакшадвепските (Лакадивските) острови, Суматра, Малајскиот Полуостров во Југоисточна Азија и Пегу островите. Подоцна, за време на средниот период, се појавила Пандијанското Царство во Тамил Наду, како и Кралството Чера во делови од Керала и Тамил Наду. До 1343, престанала да постои и последната од овие династии, што довело до подем на Виџајанагарското Царство.

Пристаништата во јужна Индија биле инволвирани во трговијата на Индискиот Океан, која главно вклучувала зачини, со Римското Царство на запад и Југоисточна Азија на исток. Литературата во локалните вернакулари и спектакуларната архитектура цветала сè до почетокот на 14 век, кога јужните експедиции на султанот од Њу Делхи го земале својот данок од овие кралства. Виџајанагарското Царство дошло во судир со исламскиот Султанатот, и судирот на овие два системи предизвикал мешање на староседелските и странските култури кои си оставиле трајни културни влијанија едни на други.

Доцен средновековен период (1200–1526)

По освојувањето на Персија,, Омејадите освоиле делови од Пакистан околу 720-тата година. Муслиманските владетели имале желба да ја нападнат Индија, богат регион со развиена меѓународната трговија и со единствените познати рудници за дијаманти во светот. Во следниот период започнала т.н. индијализирана индо-муслиманска политика.

Во 712 година, арапскиот муслимански генерал Мухамед бин Касим, освоил голем дел од регионот на Инд во денешен Пакистан освојувајчи ја како "Ас-Синд" провинција со главен град ел-Маншура, 72 км северно од денешен Хајдерабад во Синд, Пакистан. По неколку војни, Раџпут клановите ги поразиле Арапите во битката кај Раџастан, попречувајќи ја нивната експанзија и ги принудиле да се задржат во Синд во Пакистан. Многу краткотрајни исламски царства (султанати) под странски владетели биле воспоставени на северозападниот потконтинент во период од неколку векови. Покрај тоа, муслиманските трговски заедници цветале по крајбрежниот дел на јужна Индија, особено на западниот брег, каде што доаѓале малубројни муслимански трговци, главно од Арапскиот Полуостров. Ова го одбележало воведувањето на трета аврамска блискоисточна религија, по јудаизмот и христијанството, често во пуританска форма.

Делхиски Султанат

Делхискиот Султанат бил серија на последователни исламски држави со седиште во Делхи, управувани од неколку династии со турско, индиско, турко-индискои паштунско потекло.Тој владеел со големи делови од индискиот потконтинент од 13-ти до почетокот на 16-тиот век.

Во 12 и 13 век, Турци и Авганистанци освоиле делови од северна Индија и го основале Делхискиот Султанат на поранешна територија на Рајпут . Следната династија од Делхи успеала да освои големи области од северниот дел на Индија, приближно еднакви по големина на античкото Царство Гупта, додека династијата Кили го освоила поголемиот дел од Средна Индија, но во крајна мера била неуспешна во својата намера за освојување и обединување на потконтинентот. Султанат довел до период на Индиска културна ренесанса. Резултантната „индомуслиманска“ фузија на култури оставила трајни синкретички споменици во архитектурата, музиката, литературата, религијата и во начинот на облекување. Се претпоставува дека јазикот на Урду (што буквално значи „орда“ или „камп“ на разни турски дијалекти) е создаден за време на периодот на Делхискиот Султанат како резултат од мешањето на локалниот говор Санскрит Пракрит со говорот на имигрантите кои зборувале персиски, турски, и арапски под раководство на муслиманските владетели. Делхискиот Султанат бил единственото индоисламско царство во кое престолот го добила Разија Султана (1236-1240), една од ретките женски владетели во Индија.

Турко-монголскиот освојувач од Средна Азија, Тимур (Тамерлан), го нападнал владечкиот султан Насир-у Дин Мехмуд од Туглаковатаа династијата во северниот индиски град Делхи. Султановите воjски биле поразени на 17 декември 1398 година. Тимур влегол во Делхи и градот бил опустошен, уништен и оставен во урнатини откако армијата на Тимур убивала и ограбувала три дена и три ноќи. Тој наредил целиот град да биде опустошен, освен научниците, саидите и другите муслимани; 100.000 воени заробеници биле погубени во еден ден.

• 
  Кутуб Минар, светско наследство на УНЕСКО
• 
  Светилиште на Низамудин Аулија

Виџајанагарско Царство

Карта на царството во времето на династијата Сангама

Виџајанагарското Царство било основано во 1336 година од Харихара I и неговиот брат Бука Раџа I од династијата Сангама, која потекнува како политички наследник на Хојсала, Какатија и Пандјан.

Виџајанагарското Царство се издигнало до крајот на 13 век како кулминацијата на обидите од страна на јужните сили да се бранат од исламските инвазии. Царството доминирало во сите делови на Јужна Индија и се борело против инвазија од петте постоечки декански Султанати. Виџајанагарското Царство го достигнало својот врв за време на владеењето на Кришнадевараја кога неговите војски постојано победувале. Виџајанагарското Царство присвоило области кои претходно биле под султанатите во северен Декан и територии од источен Декан, вклучувајќи ја Калинга, додека во исто време одржувала контрола над сите потчинети територии на југ. Тоа опстоило до 1646 година, иако неговата моќ опаднала по големиот претрпен воен пораз во 1565 година од страна на Деканските султанати. Како резултат на тоа, голем дел од територијата на Виџајанагарското Царство била освоена, а остатокот бил поделен на многу помали држави кои биле владеени од страна на хинду владетели.

Царевите биле толерантни кон сите религии и секти, како што покажуваат пишувањата на странските посетители. Тие користеле титули како Гобрахамана Пратипаланачарја (буквално, „заштитник на кравите и браманите“) и Хиндурајасуратрана (осветлена, „подржувач на хиндуистичката вера“) кои сведочеле за нивната намера да го заштитат хиндуизмот, а сепак во исто време биле цврсто исламизирани.

Ран современ период (1526–1858)

Могулско Царство

Могулско Царство

Карта на Могулско Царство во 1700 година

Таџ Махал е скапоцен камен на муслиманската архитектура во Индија.

Могулското Царство — царство кое се наоѓало на поголемиот дел од Јужна Азија и постоело во периодот помеѓу 16 и 19 век. За некои два века, царството се протегало од надворешните делови на сливот на Инд на запад, северен Авганистан на северозапад и Кашмир на север, до висорамнините на денешните Асам и Бангладеш на исток, и областите на Декан во јужна Индија.

Царството било основано во 1526 година од Бабур, воин началник од денешен Узбекистан, кој со помош на соседните Сафавиди и Отоманци успеал да го порази султанот на Делхи, Ибрахим Лоди, во Првата битка на Панипат и да ги освои рамнините на Горна Индија. Меѓутоа, царското управување во некои извори во Могулското Царство понекогаш датира од 1600 година, за време владеењето на внукот на Бабур, Акбар. Овој вид на владеење опстојувало до 1720 година, по смртта на последниот голем цар Аурангзеб, за чие владеење царството исто така го постигнало своето максимално географско проширување. Царството официјално престанало да постои во 1857 година по индиското востание.

И покрај тоа што било создадено и одржувано со воено војување, тоа не ги потиснувало силно културите и народите до кои дошло до допир и наместо тоа, ги изедначувало и со нови административни практики и разновидните владејачки елити, што довело до поефикасно, централизирано и стандардизирано управување. Основата на колективното богатство на царството биле земјоделските даноци, воспоставени од третиот цар , Акбар.

Релативниот мир што го одржувало царството во текот на поголемиот дел од 17 век било фактор во економската експанзија на Индија. Засиленото европско присуство во Индискиот Океан и зголемената побарувачка за индиски сурови и готови производи, создало уште поголемо богатство.

Маратско Царство

Маратско Царство

Маратското Царство на својот врв во 1760 година (жолта област), покривајќи голем дел од Индискиот Потконтинент, протегајќи се од Јужна Индија до денешен Пакистан

Шанивар Вада, фортификација во Пуна

Во помогулскиот период започнал подемот и суверенитетот на Марата и појавата на други помали држави во регионот (најчесто доцните могулски држави), а исто така и од зголемените активности на европските сили. Не постои сомнеж дека единствената најважна сила која што се појавила на залезот на могулската династија била токму Маратското Царство. Тоа било основано и консолидирано од Шиваџи, аристократ од Марата, припадник на кланот Бонсле, кој бил решен да воспостави Хиндави Свараја (само-владеење на Хинду луѓето). До 18 век, таа се трансформирала во Маратско Царство во која владееле Пешваси (премиери). Гордон објаснува како Марата систематски ја преземала контролата над висорамнината Малва од 1720 до 1760 година. Тие започнале со годишни напади, собирајќи откуп од села и градови, додека Могулското Царство кое било во пад сè уште имало номинална контрола. Сепак, во 1737 година, Маратанците ја поразиле могулската војска во нивниот главен град Делхи, и како резултат на тоа, могулскиот цар ја отстапил висорамнината Малва за нив. Маратанците ги продолжиле своите воени походи против Могулското Царство, Низам, Наваб на Бенгал и Дурани за уште повеќе да ги прошират своите граници. Тие изградиле ефикасен систем на јавна администрација кој бил познат по своето посветување внимание на детали. Тој придонел за зголемување на приходите во областите што закрепнувале од годишните напади, до степен до кој претходно уживале додека владееле Могулците.

Камен-темелникот на владеењето на Марата во Малва почивал на приближно 60-те локални собирачи на данок (камавишдари) кои на владетелот на Марата '(Пешва)‘ му давале дел од приходите од своите области од интерес. До 1760 година, Маратското Царство се протегало практично преку целиот потконтинент. Поразот на Маратанците од страна на Британците во три англо-маратански војни довело до крај на царството во 1820 година. Последниот пешва, Баји Рао II, бил поразен од Британците во третата Англо-Маратанска војна.

Сикско Царство

Пенџапското кралство, владено од членови на религијата на Сиките, било политички субјект кој управувал со регионот на денешен Пенџаб. Царството, основано околу регионот на Пенџаб, постоеоа од 1799 до 1849. Тоа било изградена врз темелите на Калша, под раководство на Махараџата Ранџит Синг (1780-1839) со низа од автономни пенџабски елементи. Тој консолидирал многу делови од северна Индија во кралството. Тој главно ја користел неговата високо дисциплинирана армија која што ја обучувал и опремувал да биде еднаква на европските сили. Ранџит Синг се покажал како врвен стратег и избрал добро квалификувани генерали за неговата војска. Во различни фази, тој ги додал среден Пенџаб, провинциите Мултан и Кашмир, Пешаварската Долина и Дераџат на неговото кралство. Тој дошол во лицето на моќната Британска Источно Индиска Компанија. Во својот врв, во 19 век, царството се протегало од преминот Кибер на запад, до Кашмир на север, до Синд на југ и до Химачал на исток. Ова била една од последните области на потконтинентот кои биле освоени од страна на Британците. Првата и втората Англо-сикиска војна го означиле падот на Сикското Царство.

Други кралства

Територии на Индија во 1763 година

Постоеле и неколку други кралства кои владееле над делови од Индија во подоцнежниот средновековен период пред британската окупација. Сепак, повеќето од нив биле обврзани да плаќаат редовни даноци на Маратанците. Владеењето на династијата Водеџар која го формирала Мајсорското Царство во јужниот дел на Индија, некаде околу 1400-тата година. било прекинато од страна на Хајдер Али и неговиот син Типу Султан во доцнежната половина од 18 век. Под нивно владеење, Мајсорското Царство се борело во серија од војни, понекогаш против комбинираните сили на Британците и Маратанците, но најмногу против Британците, при што кралството добивало некаква помош или ветувања за помош од Французите.

Навабите од Бенгал станале де факто владетели на Бенгал по падот на Могулското Царство. Сепак, нивното владеење било прекинато од страна на Маратанците кои извршиле шест експедиции во Бенгал од 1741 до 1748 година, и како резултат на тоа Бенгал станал вазалска држава на Маратанците.

Кралството Хајдерабад било основано од династијата на Кутиб Шахи од Голконда во 1591 година. По кратко могулско владеење, Асиф Џа, официјален претставник на Могулците, ја преземал контролата над Хајдерабад и се прогласил себеси за Низам-ал-Мулк на Хајдерабад во 1724 година. Кралството Хајдерабад било управувано од наследни Низами од 1724 до 1948 година. Мајсорското Царство и Хајдерабад станале кнежевски држави во Британска Индија.

Некаде околу 18 век, се основан денешен Непал од страна на Гурките.

Колонијален период

Рутата следена во првото патување на Васко де Гама (1497–1499)

Во 1498 година, Васко де Гама успешно открил нов поморски пат од Европа до Индија, кој го отворил патот за директна индоевропска трговија. Португалците наскоро поставиле трговски места во Гоа, Даман, Диу и Бомбај. Португалците ја воспоставиле инквизицијата во Гоа, каде што новите индиски конвертити биле казнети поради сомневање за ерес против христијанството, а нехристијаните биле осудени. Гоа останала главна португалска територија додека не била анектирана од Индија во 1961 година.

Следни пристигнале Холанѓаните со нивната главна база во Цејлон. Тие основале пристаништа во Малабар. Сепак, нивното проширување во Индија билчо запрено по нивниот пораз во битката кај Колахел од Кралството Траванкор за време на Траванко-холандската војна. Холанѓаните никогаш не се опоравиле од поразот и повеќе не претставувале голема колонијална закана за Индија.

Британците формирале трговски места на пристаништето Сура на западниот брег во 1619 година и Французите. Внатрешните судири помеѓу индиските кралства отвориле можност европските трговци постепено да воспостават политичко влијание и да заземат територии. Иако овие континентални европски сили контролирале различни крајбрежни региони од јужна и источна Индија во текот на наредниот век, тие на крајот ги загубиле сите своите територии во Индија од Британските островјани, со исклучок на француските позиции во Пондичери и Чандернагоре, холандското пристаниште Траванкоре и португалските колонии Гоа, Даман и Диу.

Источноиндиска компанија

Индија под права на Источноиндиската Компанија

Индија во 1765 и 1805 година ги прикажува териториите на компанијата во розова боја

Индија во 1837 и 1857 година ги прикажува териториите на компанијата во розова боја

Во 1617 година на Британската источноиндиска компанија и била дадена дозвола од страна на могулскиот цар Џахангир да тргува во Индија. Постепено нејзиното зголемено влијание придонело законитиот могулски цар Фарук Сујар на оваа компанија да и даде дозволи за слободна трговија во Бенгал во 1717 година. Навабот од Бенгал Сирај Уд Даула, де факто владетел на покраината Бенгал, се спротивставил на британските обиди да ги искористат овие дозволи.

Првата Карнатичка Војна траела од 1746 до 1748 година и била резултат на колонијалната конкуренција помеѓу Франција и Велика Британија, двете земји се вклучиле во војната за австриското наследство. По заробувањето на неколку француски бродови од британската флота во Индија, француски војници го нападнале и поробиле британскиод град Мадрас кој се наоѓал на источниот брег од Индија на 21 септември 1746 година. Помеѓу затворениците заробени во Мадрас бил и самиот Роберт Клајв. Војната на крај завршила со Ахенскиот договор кој ја завршил војната за австриското наследство во 1748 година.

Во 1749 година, Втората Карнатичка Војна избувнала како резултат на војната помеѓу син, Насир Јунг, и внук, Музафер Јунг, за преземање на престолот на починатиот Низам-ул-Мулк во Хајдерабад. Французите во оваа граѓанска војна го поддржале Музафер Јунг. Како резултат на тоа, Британците во овој конфликт го поддржале Насир Јунг.

Во меѓувреме, сепак, конфликтот во Хајдерабад му пружил можност на Чандра Шахиб да ја преземе власта како нов наваб од територијата на Аркот. Во овој судир, Французите го поддржале Чандра Шахиб во неговиот обид да стане новиот наваб на Аркот. Британците го поддржале синот на соборениот актуелен Наваб, Анварудин Мухамед Кан, против Чандра Шахиб. Во 1751 година, Роберт Клајв ги предводел британските вооружени сили и го заземал Аркот за да го врати на актуелниот наваб. Втората Карнатичка војна конечно дошла до крај во 1754 година со Договорот од Пондичери.

Во 1756 година, седум годишна војна избувнала помеѓу големите сили на Европа, а Индија станала сцена на која што се одвивала акцијата, која била наречена Трета Карнатичка војна. На почетокот од оваа војна, вооружени сили под раководство на Француската Источноиндиска Компанија ја заземале британската база во Калкута во североисточниот дел од Индија. Сепак, вооружени сили под водство на Роберт Клајв подоцна повторно ја заземале Калкута а потоа извршиле притисок за да ја заземат Француската колонија во Чанданагар во 1757 година. Ова довело до битката на Пласиј на 23 јуни 1757 година, во која Бенгалската Армија на Британската источноиндиска компанија, предводена од Роберт Клајв, ги поразила силите на Наваб кои биле поддржани од француските сили. Ова било првото реално политичко тло со територијални импликации кое Британците го стекнале во Индија. Клајв бил назначен од страна на компанијата како нејзин прв „Гувернер од Бенгал“ во 1757 година. Ова било комбинирано со Британски победи над Французите во Мадрас, Вандиваш и Пондичери кои заедно со пошироките британски успеси за време на седумгодишната војна, го намалиле француското влијание во Индија. Така, како резултат на трите Карнатички војни, Британската источноиндиска компанија добила ексклузивна контрола над целиот Карнатички регион во Индија. Британската источноиндиска компанија ја проширила својата контрола над целата територија на Бенгал. По Битката кај Бухар во 1764 година, компанијата ги добила правата за владеење во Бенгал од могулскиот цар Шах Алам II; ова го означило почетокот на нејзиното поранешно владеење, кое во текот на следниот век го зафатило поголемиот дел од Индија и го згаснало могулското владеење и династија. Британската источноиндиска компанија ја монополизирала трговијата во Бенгал. Тие вовеле даночен систем за земјиште наречен Постојана Населба кој вовел еден вид на феудална структура во Бенгал, често со назначени земјопоседници. До 1850-тите, Британската источноиндиска компанија го контролирала поголемиот дел од Индискиот Потконтинент, вклучувајќи ги денешен Пакистан и Бангладеш. Нејзината политика понекогаш се сведувала на принципот Раздели и Владеј, искористувајќи ја предноста од непријателството помеѓу разните кнежевски држави и социјалните и религиозните групи.

Хинду Кралството Ахом од североисточна Индија најпрво потпаднало под инвазија на Бурма а потоа под инвазија на Британците по Договорот од Јандабу во 1826 година.

Доцен современ период (1857 – 1947)

Востание од 1857 година

• 
  Лакшми Бај, една од главните водачи на бунтот.
• 
  Бахадур Шах II последниот могулски цар.
• 
  Чарлс Кенинг, гувернер на Индија за време на востанието
• 
  Џемс Долхауси, гувернер од 1848 до 1856 година

Индиското востание од 1857 година бил бунт од големи размери предизвикан од страна на војници вработени во Британската источноиндиска компанија во северна и средна Индија, а бил насочен против владеењето на компанијата. Бунтовниците биле неорганизирани, имале различни цели и биле слабо опремени, предводени и обучени и немале надворешна поддршка или финансирање. Тие биле брутално потиснати и Британската влада ја преземала контролата над компанијата при што елиминирала голем дел од поплаките што го предизвикале востанието. Владата, исто така, била решена да задржи целосна контрола така што бунт од такви размери никогаш да не се случи повторно. Таа ги фаворизирала кнежевските држави (кои помогнале во задушувањето на бунтот), и ги фаворизирала Муслиманите (кои помалку се бунтувале) наспроти Хиндусите кои доминирале во бунтот.

Како последица, сета власт била префрлена од Британската источноиндиска компанија на Британската Круна, која започнала да владее со поголемиот дел од Индија како и со голем број на провинции; земјиштето на компанијата било директно контролирано, а имала и значително индиректно влијание над остатокот од Индија, која се состоела од кнежевски држави владеени од страна на локални кралски семејства. Официјално во 1947 година постоеле 565 кнежевски држави, но само 21 од нив имале вистински државни влади, а само три биле големи (Мајсур, Хајдерабад и Кашмир). Тие биле присоединети во независната нација во 1947-1948.

Британски Раџ (1858–1947)

Британски Раџ

Британската индиска империја во 1909 година. Британска Индија е прикажана во розова боја; кнежевската држава е во жолта боја.

Стереографска слика од 1903 година на терминална железничка станица во Мумбаи, завршена во 1887 година, а сега е Светско наследство на УНЕСКО.

Британска Индија или Британски Раџ било владеење на британската круна со поголемиот дел од индискиот потконтинент кое траело од 1858 до 1947 година. Регионот понекогаш неофицијално се нарекувал и Индиско Царство. Под името „Индија“, таа била основачка членка на Лигата на нации, држава учесник на Летните олимписки игри во 1900, 1920, 1928, 1932 и 1936 година, и основачка членка на Обединетите нации во Сан Франциско во 1945 година.

Овој систем на управување бил воспоставен на 28 јуни 1858 година, кога по Индискиот бунт од 1857 г, британската Источноиндиска компанија своето владеење со потконтинентот го префрлила на круната претставувана од кралицата Викторија (која, во 1876 година, била прогласена за Царица на Индија). По 1857 година, колонијалната влада ја зацврстила и ја проширила својата инфраструктура преку судскиот систем, правните процедури и статутите. Индискиот Кривичен законик стапил на сила.Во образованието, Томас Бабингтон Маколеј го направил школувањето приоритет за Раџ во 1835 година и успеал да ја имплементира употребата на англискиот јазик за настава. До 1890 година околу 60.000 Индијци биле запишани. Индиската економија растела за околу 1% годишно од 1880 до 1920 година, а населението исто така пораснало за 1%. Сепак, од 1910-тите индиската приватна индустрија почнала значително да расте. Индија изградила современ железнички систем кон крајот на 19 век, кој бил четврти по големина во светот.Историчарите се поделени по прашањата за економската историја, при што националистичката школа тврди дека Индија била посиромашна поради британското владеење.

Периодот траел до 1947 година, кога Британскиот Раџ бил поделен на две суверени доминионски држави: Унија на Индија (подоцна Република Индија) и Доминион Пакистан (подоцна Исламска Република Пакистан и Народна Република Бангладеш). На почетокот на Раџот во 1858 година, Долна Бурма веќе била дел од Британска Индија; Горна Бурма била додадена во 1886 година, а по обединувањето Бурма била управувана како автономна провинција до 1937 година, кога станала посебна британска колонија, стекнувајќи сопствена независност во 1948 година. Во 1989 година била преименуван во Мјанмар.

Реформи

Кога Лордот Керзон (поткрал 1899-1905) ја преземал контролата над високото образование ја поделил големата провинција Бенгал на голема западна хиндуистичка половина и на „Источен Бенгал и Асам“, што во голема мера била источна муслиманска половина. Целта на Британците била ефикасна администрација, но Хиндусите биле навредени од очигледната „раздели па владеј“ стратегија. Кога Либералната партија дошла на власт во Британија во 1906 година тој бил отстранет. Новиот поткрал на Индија, Гилберт Минто и новиот државен секретар за Индија Џон Морли биле во консултации со водачот на конгресот Гопал Кришна Гохал. Морли-Минто реформите од 1909 година овозможиле индиско членство во провинциските извршни совети како и во извршниот совет на поткралот. Најголемата и најстарата политичка партија на Индискиот национален конгрес, основана во 1885 година, се обидла да држи растојание од социо-религиозните движења и идентитетските политики.

Кралскиот Законодавен Совет бил проширен од 25 на 60 членови и биле поставени одделни застапници на муслиманската заедница во драматичниот чекор кон претставителна и одговорна влада. Бенгал повторно бил обединет во 1911 година. Во меѓувреме муслиманите за првпат почнале да се организираат, создавајќи ја Лигата за Сите Муслимани во Индија во 1906 година. Таа не била масовна партија, но била создадена за да ги заштити интересите на аристократските муслимани, особено на северозапад. Таа била интерно поделена од спротивставените послушници на исламот, Британија, Индија и од недовербата на Хиндусите.

Глад

За време на Британски Раџ, гладот во Индија, најчесто се препишува како заслуга на неуспешните владини политики, кои биле едни од најлошите што воопшто постоеле, вклучувајќи го големиот глад од 1876 до 1878 во кој умреле помеѓу 6.100.000 и 10.300.000 лица како и Индискиот глад од 1899 до 1900 во кој умреле помеѓу 1,25 и 10.000.000 лица. Третата пандемија на чума започнала во Кина во средината на 19 век, ширејќи чума на сите населени континенти, при што само во индија умреле 10 милиони луѓе. И покрај постојаните болести и глад, населението на Индискиот Потконтинент, кое изнесувало околу 125 милиони во 1750 година, достигнало 389 милиони до 1941 година.

Индиското движење за независност (1885–1947)

Махатма Ганди (седнат во кочија, десно, со спуштени очи, со црна капа со рамен покрив) бил пречекан во Карачи во 1916 година по неговото враќање во Индија од Јужна Африка

Бројот на Британците во Индија бил мал, но и покрај тоа тие биле способни да владеат со две третини од потконтинент и непосредно да вршат значително влијание врз кнежевските држави кои ја сочинувале преостанатата една третина од регионот. Постоеле 674 вакви држави во 1900 година, со население од 73 милиони жители, или едно лице на пет. Во принцип, кнежевските држави биле силни поддржувачи на Британскиот режим, па Раџот ги оставил на мира. Тие конечно престанале да постојат во 1947-1948.

Во следниот период се појавил индискиот национализам. Прв чекор кон Индиската самоуправа било назначувањето на советници да го советуваат британскиот поткрал, во 1861 година, првиот Индиец бил назначен во 1909 година. Исто така биле поставени провинциски совети со индиски членови. Учеството во советите подоцна било проширено и во законодавните совети. Британците изградиле голема Британско-индиска армија, во која имало само Британски високи офицери, а голем дел од војниците биле од мали малцински групи како Гуркасите од Непал и Сиките. Државната служба сè повеќе била исполнета со староседелци на пониските позиции, додека Британците ги држеле високите позиции.

Конференцијата на Азад Муслиман во цела Индија се собрала во Делхи во април 1940 година за да ја изрази својата поддршка за независна и обединета Индија.Нејзините членови вклучувале неколку исламски организации во Индија, како и 1.400 националистички муслимански делегати..Просепаратистичката Сеиндиска муслиманска лига работела на обидот да ги замолчи оние националистички муслимани кои застанале против поделбата на Индија, често користејќи „заплашување и принуда“..Убиството на водачот Алах Бахш Сомро, исто така, ѝ олеснило на просепаратистичката Сеиндиска муслиманска лига да бара создавање на Пакистан.

Од 1920 година, водачите како Махатма Ганди започнале мошне популарни масовни движења во кампањата против Британски Раџ, користејќи главно мирни методи. Некои други примениле милитантен пристап и се обиделе да го соборат британското владеење со вооружена борба; на Индискиот Потконтинент започнале да се одвиваат револуционерни активности против британската власт. Движењата за независност против британското владеење предводени од Ганди содржеле ненасилни методи, како несоработка, граѓанска непослушност и економски отпор. Овие движења ја постигнале својата цел и успеале да донесат независност на новите територии на Индија и Пакистан во 1947 година.

Независност и поделба

Во јануари 1946 година, се јавило незадоволство кај вооружените служби во британската армија поради нивното бавно враќање во Британија и започнале бунтови. Бунтовите кулминирале со бунтот на Кралската индиска морнарица во Бомбај во февруари 1946 година, по што следеле бунтови во Калкута, Мадрас и Карачи. Иако бунтовите биле брзо задушени, ја поттикнале новата лабуристичка влада во Британија да преземе акција.

Исто така, на почетокот од 1946 година, во Индија биле распишани нови избори. Претходно, во 1945 година, колонијалната влада објавила јавно судење на тројца високи офицери од поразената Индиска национална армија на Босе, кои биле обвинети за предавство. Откако почнало судењето, раководството на Конгресот, одлучило да ги брани обвинетите офицери. Осудувањето на офицерите, јавното негодување против пресудите и амнестијата која следела, создале позитивна пропаганда за Конгресот, кој на изборите победил во осум од единаесетте провинции. Сепак, преговорите меѓу Конгресот и Муслиманската лига заглавиле околу прашањето за поделба. Џина била прогласена на 16 август 1946 година. Нејзина наведена цел било да се побара на мирен начин основање на муслиманска татковина во Британска Индија . Следниот ден во Калкута избувнале немири меѓу Хиндусите и муслиманите кои брзо се прошириле низ цела Британска Индија. Иако Владата на Индија и Конгресот биле потресени од текот на настаните, во септември била основана привремена влада предводена од Конгресот, со Џавахарлал Нехру како премиер на обединета Индија.

Истата година, британската државна каса била речиси празна по неодамна завршената светска војна, а лабуристичката влада знаела дека нема мандат ниту дома, ниту меѓународна поддршка, ниту можеле да се потпрат на Индиската армија да продолжат да ја контролираат сè понезадоволната Британска Индија. Тие одлучиле да стават крај на британското владеење со Индија, а на почетокот од 1947 година Британија објавила дека власта ќе ја пренесе најдоцна до јуни 1948 година.

Како што се приближувал денот на независност, насилството меѓу Хиндусите и муслиманите во провинциите Пенџаб и Бенгал продолжило со несмалено темпо. Поради неподготвената на британска армија да одговори на зголемено насилство, новиот вицекрал, Луис Маунтбатен, го одложил датумот за трансфер на власта, и им дал рок од шест месеци за заеднички да договорат план за независност. Во јуни 1947 година, областите населени со претежно хиндуистичко и сики население биле доделени на новата држава Индија, а претежно муслиманските области на новата држава Пакистан; планот предвидувал поделба на провинциите Пенџаб и Бенгал со мнозинско муслиманско население.

На 15 август 1947 година, биле формирани новиот доминион Пакистан (подоцна Исламска Република Пакистан), со Мухамед Али Џина како генерален гувернер; и Доминион Индија, (подоцна Република Индија) со Џавахарлал Нехру како премиер. Со ова Британска Индија престанала де факто да постои.

Понатамошно читање

Генерални

• Basham, A.L., ed. The Illustrated Cultural History of India (Oxford University Press, 2007)
• Buckland, C.E. Dictionary of Indian Biography (1906) 495pp full text
• Chakrabarti D.K. 2009. India, an archaeological history : palaeolithic beginnings to early historic foundations.
• Chattopadhyaya, D. P. (уред.). History of Science, Philosophy and Culture in Indian Civilization. 15-volum + parts Set. Delhi: Centre for Studies in Civilizations.
• Dharma Kumar and Meghnad Desai, eds. The Cambridge Economic History of India: Volume 2, c. 1751–1970 (2nd ed. 2010), 1114pp of scholarly articles
• Fisher, Michael. An Environmental History of India: From Earliest Times to the Twenty-First Century (Cambridge UP, 2018)
• Guha, Ramachandra. India After Gandhi: The History of the World's Largest Democracy (2007), 890pp; since 1947
• James, Lawrence. Raj: The Making and Unmaking of British India (2000) online
• Khan, Yasmin. The Raj At War: A People's History Of India's Second World War (2015); also published as India At War: The Subcontinent and the Second World War India At War: The Subcontinent and the Second World War.
• Khan, Yasmin. The Great Partition: The Making of India and Pakistan (2n d ed. Yale UP 2017) excerpt
• Mcleod, John. The History of India (2002) excerpt and text search
• Majumdar, R.C. : An Advanced History of India. London, 1960. ISBN 0-333-90298-X
• Majumdar, R.C. (ed.) : The History and Culture of the Indian People, Bombay, 1977 (in eleven volumes).
• Mansingh, Surjit The A to Z of India (2010), a concise historical encyclopedia
• Markovits, Claude, ed. A History of Modern India, 1480–1950 (2002) by a team of French scholars
• Metcalf, Barbara D. and Thomas R. Metcalf. A Concise History of Modern India (2006)
• Peers, Douglas M. India under Colonial Rule: 1700–1885 (2006), 192pp
• Riddick, John F. The History of British India: A Chronology (2006) excerpt
• Riddick, John F. Who Was Who in British India (1998); 5000 entries excerpt
• Rothermund, Dietmar. An Economic History of India: From Pre-Colonial Times to 1991 (1993)
• Sharma, R.S., India's Ancient Past, (Oxford University Press, 2005)
• Sarkar, Sumit. Modern India, 1885–1947 (2002)
• Senior, R.C. (2006). Indo-Scythian coins and history. Volume IV. Classical Numismatic Group, Inc. ISBN 978-0-9709268-6-9.
• Singhal, D.P. A History of the Indian People (1983)
• Smith, Vincent. The Oxford History of India (3rd ed. 1958), old-fashioned
• Spear, Percival. A History of India. Volume 2. Penguin Books. (1990) [First published 1965]
• Stein, Burton. A History of India (1998)
• Thapar, Romila. Early India: From the Origins to AD 1300 (2004) excerpt and text search
• Thompson, Edward, and G.T. Garratt. Rise and Fulfilment of British Rule in India (1934) 690 pages; scholarly survey, 1599–1933 excerpt and text search
• Tomlinson, B.R. The Economy of Modern India, 1860–1970 (The New Cambridge History of India) (1996)
• Tomlinson, B.R. The political economy of the Raj, 1914–1947 (1979) online
• Wolpert, Stanley. A New History of India (8th ed. 2008) online 7th edition

Историографски

• Bannerjee, Gauranganath (1921). India as known to the ancient world. London: Humphrey Milford, Oxford University Press.
• Bayly, C.A. (November 1985). „State and Economy in India over Seven Hundred Years“. The Economic History Review. 38 (4): 583–596. doi:10.1111/j.1468-0289.1985.tb00391.x. JSTOR 2597191.
• Bose, Mihir. "India's Missing Historians: Mihir Bose Discusses the Paradox That India, a Land of History, Has a Surprisingly Weak Tradition of Historiography", History Today 57#9 (2007) pp. 34–. online Архивирано на 15 септември 2011 г.
• Elliot, Henry Miers; Dowson, John (1867). The History of India, as told by its own historians. The Muhammadan Period. London: Trübner and Co. Архивирано од изворникот на 25 August 2009.
• Kahn, Yasmin (2011). „Remembering and Forgetting: South Asia and the Second World War“. Во Martin Gegner; Bart Ziino (уред.). The Heritage of War. Routledge. стр. 177–193.
• Jain, M. (2011). „4“. The India They Saw: Foreign Accounts. Delhi: Ocean Books.
• Lal, Vinay (2003). The History of History: Politics and Scholarship in Modern India.
• Palit, Chittabrata (2008). Indian Historiography.
• Sharma, Arvind (2003). Hinduism and Its Sense of History. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-566531-4.
• Sreedharan, E. (2004). A Textbook of Historiography, 500 B.C. to A.D. 2000.
• Warder, A.K. (1972). An introduction to Indian historiography.

Примарни

• The Imperial Gazetteer of India. 1908–1931. Highly detailed description of all of India in 1901.