Бориум

Бориум (₁₀₇Bh)
Општи својства
Име и симбол	бориум (Bh)
Бориумот во периодниот систем
	сиборгиум ← бориум → хасиум
Атомски број	107
Стандардна атомска тежина (Ar)	[270]
Категорија	преоден метал
Група и блок	група 7, d-блок
Периода	VII периода
Електронска конфигурација	[Rn] 5f14 6d5 7s2 (пресметана)
по обвивка	2, 8, 18, 32, 32, 13, 2 (предвидени)
Физички својства
Фаза	цврста (предвидена)
Густина близу с.т.	37,1 г/см3 (предвидена)
Атомски својства
Оксидациони степени	7, (5), (4), (3) (предвидувања)
Енергии на јонизација	I: 742,9 kJ/mol ; II: 1.688,5 kJ/mol ; II: 2.566,5 kJ/mol ; (повеќе) (претпоставки)
Атомски полупречник	емпириски: 128 пм (предвиден)
Ковалентен полупречник	141 пм (претпоставка)
Разни податоци
Кристална структура	шестаголна збиена (шаз) ; (предвидена)
CAS-број	54037-14-8
Историја
Наречен по	според Нилс Бор
Откриен	Германски институт за истражување на тешки јони (1981)
Најстабилни изотопи
	Главна статија: Изотопи на бориумот
	преглед; разговор; уреди; \| наводи \| Википодатоци

Бориум (Bh, лат. bohrium), кој претходно го носел името унилесептиум (Uns), е преоден метал.^[8] Името го добил по данскиот физичар Нилс Бор.^[9]

Историја

Првпат го добиле Русите во градот Дубна во 1976 година. Најзаслужен за тоа се Јуриј Оганесјан, кој ја предводел истражувачката екипа во Обединетиот институт за јадрени истражувања (и по кој е наречен елементот оганесон). Таму е добиен изотопот 261Bh со време на распаѓање од 10 ms. Атомот на бориум е добиен со бомбардирање на бизмут -204 и од јадрото на хром 54.

Во 1981 година германскиот научник под водство на Армавбустер и Минценберг е добиен изотопот 262Bh.

Германците го предложиле називот нилсбор, за да го наградат Нилс Бор, а русите го сакале имаето дибниум. Несогласувањата довеле до тоа елементот привремено да го добие името Unilseptium.

Во 1994 година комитетот IUPACа, го предложил името бориум. Сепак несогласувањата постоеле сè до 1997 година кога елементот го добил денешниот назив.

Извори

↑ Johnson, E.; Fricke, B.; Jacob, T.; Dong, C. Z.; Fritzsche, S.; Pershina, V. (2002). „Ionization potentials and radii of neutral and ionized species of elements 107 (bohrium) and 108 (hassium) from extended multiconfiguration Dirac–Fock calculations“. The Journal of Chemical Physics. 116: 1862. Bibcode:2002JChPh.116.1862J. doi:10.1063/1.1430256.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Hoffman, Darleane C.; Lee, Diana M.; Pershina, Valeria (2006). „Transactinides and the future elements“. Во Morss; Edelstein, Norman M.; Fuger, Jean (уред.). The Chemistry of the Actinide and Transactinide Elements (3rd. изд.). Dordrecht, The Netherlands: Springer Science+Business Media. ISBN 1-4020-3555-1.
↑ ^3,0 ^3,1 Östlin, A.; Vitos, L. (2011). „First-principles calculation of the structural stability of 6d transition metals“. Physical Review B. 84 (11). Bibcode:2011PhRvB..84k3104O. doi:10.1103/PhysRevB.84.113104.
↑ ^4,0 ^4,1 Fricke, Burkhard (1975). „Superheavy elements: a prediction of their chemical and physical properties“. Recent Impact of Physics on Inorganic Chemistry. 21: 89–144. doi:10.1007/BFb0116498. Посетено на 4 October 2013.
↑ Chemical Data. Bohrium - Bh, Royal Chemical Society
↑ doi:10.1103/PhysRevLett.104.142502
Овој навод ќе се дополни автоматски во текот на следните неколку минути. Можете да го прескокнете редот или да го проширите рачно (gives life-time of 1.3 min based on a single event; conversion to half-life is done by multiplying with ln(2).)
↑ ^7,0 ^7,1 FUSHE (2012). „Synthesis of SH-nuclei“ (PDF). Посетено на September 2012. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)
↑ Housecroft C. E., Sharpe A. G. (2008). Inorganic Chemistry (3rd ed.). Prentice Hall. ISBN 978-0131755536.
↑ Parkes, G.D. & Phil, D. (1973). Melorova moderna neorganska hemija. Beograd: Naučna knjiga.

[ioniz-1] Johnson, E.; Fricke, B.; Jacob, T.; Dong, C. Z.; Fritzsche, S.; Pershina, V. (2002). „Ionization potentials and radii of neutral and ionized species of elements 107 (bohrium) and 108 (hassium) from extended multiconfiguration Dirac–Fock calculations“. The Journal of Chemical Physics. 116: 1862. Bibcode:2002JChPh.116.1862J. doi:10.1063/1.1430256.

[Haire-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Hoffman, Darleane C.; Lee, Diana M.; Pershina, Valeria (2006). „Transactinides and the future elements“. Во Morss; Edelstein, Norman M.; Fuger, Jean (уред.). The Chemistry of the Actinide and Transactinide Elements (3rd. изд.). Dordrecht, The Netherlands: Springer Science+Business Media. ISBN 1-4020-3555-1.

[hcp-3] 3,0 ^3,1 Östlin, A.; Vitos, L. (2011). „First-principles calculation of the structural stability of 6d transition metals“. Physical Review B. 84 (11). Bibcode:2011PhRvB..84k3104O. doi:10.1103/PhysRevB.84.113104.

[BFricke-4] 4,0 ^4,1 Fricke, Burkhard (1975). „Superheavy elements: a prediction of their chemical and physical properties“. Recent Impact of Physics on Inorganic Chemistry. 21: 89–144. doi:10.1007/BFb0116498. Посетено на 4 October 2013.

[rsc-5] Chemical Data. Bohrium - Bh, Royal Chemical Society

[274Bh-6] :10.1103/PhysRevLett.104.142502
Овој навод ќе се дополни автоматски во текот на следните неколку минути. Можете да го прескокнете редот или да го проширите рачно (gives life-time of 1.3 min based on a single event; conversion to half-life is done by multiplying with ln(2).)

[Bh271-7] 7,0 ^7,1 FUSHE (2012). „Synthesis of SH-nuclei“ (PDF). Посетено на September 2012. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)

[8] Housecroft C. E., Sharpe A. G. (2008). Inorganic Chemistry (3rd ed.). Prentice Hall. ISBN 978-0131755536.

[9] Parkes, G.D. & Phil, D. (1973). Melorova moderna neorganska hemija. Beograd: Naučna knjiga.

[8]

[9]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]