Сиборгиум

Сиборгиум (₁₀₆Sg)
Општи својства
Име и симбол	сиборгиум (Sg)
Сиборгиумот во периодниот систем
	дубниум ← сиборгиум → бориум
Атомски број	106
Стандардна атомска тежина (Ar)	[269]
Категорија	преоден метал
Група и блок	група 6, d-блок
Периода	VII периода
Електронска конфигурација	[Rn] 5f14 6d4 7s2 (predicted)
по обвивка	2, 8, 18, 32, 32, 12, 2 (предвидени)
Физички својства
Фаза	цврста (предвидена)
Густина близу с.т.	35 г/см3 (предвидена)
Атомски својства
Оксидациони степени	6, (5), (4), (3), 0 (предвидени)
Енергии на јонизација	I: 757,4 kJ/mol ; II: 1.732,9 kJ/mol ; II: 2.483,5 kJ/mol ; (повеќе) (претпоставки)
Атомски полупречник	емпириски: 132 пм (предвиден)
Ковалентен полупречник	143 пм (предвиден)
Разни податоци
Кристална структура	телоцентрирана коцкеста (тцк) ; (предвидена)
CAS-број	54038-81-2
Историја
Наречен по	по Глен Сиборг
Откриен	Лоренс Берклиева национална лабораторија (1974)
Најстабилни изотопи
	Главна статија: Изотопи на сиборгиумот
	преглед; разговор; уреди; \| наводи \| Википодатоци

Сиборгиум (Sg, лат. seaborgium), кој претходно го носел името унилхексиум (Unh), е преоден метал.^[5] Името го добил од презимето на американскиот хемичар Глен Сиборг.

Веројатно поседува изтопи чии атомски маси се наоѓаат измеѓу 258-264.

Изотопот 264 е добиен во 1986 година со бомбардирање на изотопот 249 Cf од јадрото на изотопот 16 оксид.

Овој елемент не се јавува во природата. До сега се добиени само неколку негови атоми. Се претпоставува дека сиборгиумот се наоѓа во сонцето и на уште некои ѕвезди со средна големина.

Неговите физички и хемиски својства не се познати, но се претпоставува дека тој е метал со слични својства како и хром.^[6]

Неговата електронска конфигурација исто така не е позната, бидејќи е добиен во облик на плазма. Според правилата конфигурацијата би требало да биде: радон + 5f146d47s2

Наводи

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Hoffman, Darleane C.; Lee, Diana M.; Pershina, Valeria (2006). „Transactinides and the future elements“. Во Morss; Edelstein, Norman M.; Fuger, Jean (уред.). The Chemistry of the Actinide and Transactinide Elements (3rd. изд.). Dordrecht, The Netherlands: Springer Science+Business Media. ISBN 1-4020-3555-1.
↑ ^2,0 ^2,1 Östlin, A.; Vitos, L. (2011). „First-principles calculation of the structural stability of 6d transition metals“. Physical Review B. 84 (11). Bibcode:2011PhRvB..84k3104O. doi:10.1103/PhysRevB.84.113104.
↑ ^3,0 ^3,1 Fricke, Burkhard (1975). „Superheavy elements: a prediction of their chemical and physical properties“. Recent Impact of Physics on Inorganic Chemistry. 21: 89–144. doi:10.1007/BFb0116498. Посетено на 4 October 2013.
↑ Chemical Data. Seaborgium - Sg, Royal Chemical Society
↑ Housecroft C. E., Sharpe A. G. (2008). Inorganic Chemistry (3rd ed.). Prentice Hall. ISBN 978-0131755536.
↑ Parkes, G.D. & Phil, D. (1973). Melorova moderna neorganska hemija. Beograd: Naučna knjiga.

[Haire-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Hoffman, Darleane C.; Lee, Diana M.; Pershina, Valeria (2006). „Transactinides and the future elements“. Во Morss; Edelstein, Norman M.; Fuger, Jean (уред.). The Chemistry of the Actinide and Transactinide Elements (3rd. изд.). Dordrecht, The Netherlands: Springer Science+Business Media. ISBN 1-4020-3555-1.

[bcc-2] 2,0 ^2,1 Östlin, A.; Vitos, L. (2011). „First-principles calculation of the structural stability of 6d transition metals“. Physical Review B. 84 (11). Bibcode:2011PhRvB..84k3104O. doi:10.1103/PhysRevB.84.113104.

[BFricke-3] 3,0 ^3,1 Fricke, Burkhard (1975). „Superheavy elements: a prediction of their chemical and physical properties“. Recent Impact of Physics on Inorganic Chemistry. 21: 89–144. doi:10.1007/BFb0116498. Посетено на 4 October 2013.

[rsc-4] Chemical Data. Seaborgium - Sg, Royal Chemical Society

[5] Housecroft C. E., Sharpe A. G. (2008). Inorganic Chemistry (3rd ed.). Prentice Hall. ISBN 978-0131755536.

[6] Parkes, G.D. & Phil, D. (1973). Melorova moderna neorganska hemija. Beograd: Naučna knjiga.

[5]

[1]

[2]

[3]

[4]

[6]