Википедија

Клаудио Џентиле

Клаудио Џентиле (роден на 27 септември 1953 година во Триполи) — поранешен италијански фудбалски тренер и фудбалер, играч од одбраната.

Клаудио Џентиле
Лични податоци
Роден на 27 септември 1953(1953-09-27) (70 г.)
Роден во Триполи, Либија
Држава Италија Италија
Висина &100000000000001780000001,78 м
Играчки податоци
Позиција одбрана
Повлекување 1988 (34 г.)
Младинска кариера
Маслијанико
Варезе Варезе
Кариера*
Години Клуб Наст.† (Гол.)†
1971-1972 Арона 34 (4)
1972-1973 Варезе Варезе 34 (1)
1973-1984 Јувентус Јувентус 283 (9)
1984-1987 Фјорентина Фјорентина 70 (0)
1987-1988 Пјаченца Пјаченца 20 (0)
Репрезентација ‡
1974 Италија Италија 23 2 (0)
1975-1984 Италија Италија 71 (1)
Раководител на екипите
1998-2000 Италија Италија 20
2000 Италија Италија (асистент)
2000-2006 Италија Италија 21
2004 Италија Италија 23
2014 Сион Сион
  • Сениорските учества и голови се сметаат само за домашни натпревари
податоците се од 6 јануари 2011.

† Учества (Голови).

‡ Учествата и головите за репрезентација се според податок од 17 ноември 2010

Сметан за еден од најдобрите бекови во историјата на италијанскиот фудбал,[1][2] Џентиле го посветил најголемиот дел од својата играчка активност на Јувентус, клуб во кој играл единаесет сезони помеѓу 1970-тите и 1980-тите години на 20-тиот век, освојувајќи шест првенства на Серија А, два национални купа, еден Куп на победниците на куповите и еден Куп на УЕФА, а исто така играл и во едно финале на Европски куп на шампиони. Заедно со голманот Дино Ѕоф, либерото Гаетано Ширеја и левиот бек Антонио Кабрини, сите тројца клупски и репрезентативни колеги, Џентиле бил член на една од најдобрите одбранбени линии во историјата на фудбалот.[3].

За италијанската репрезентација, има 71 настап, учествувајќи на два Светски (1978 и 1982) и едно Европско првенство (1980), истакнувајќи се во неколку наврати како еден од столбовите на тимот.[4][5]

Како тренер, на чело на италијанската репрезентација под 21 година, тој го освоил Европското првенство во споменатата категорија во 2004 година.

Биографија уреди

Роден во тогашното Кралство Либија[6] од родители со потекло од Ното[7][8] израснал за време на годините на италијанската колонизација на Либија. Како дете Џентиле играл фудбал по улиците на Триполи со врсниците Арапи и други синови на доселеници:[9][10] тука стекнал цврстина и натпреварувачка злоба по што се издвојувал во текот на неговата професионална кариера.[9][10] Со прогоните на Италијанците од Либија, што започнале неколку години подоцна со режимот на Гадафи, на осумгодишна возраст со своето семејство тој се вратил во Италија[6][9] каде се населиле во Брунате, Комаско.[9]

Неговото либиско потекло му го донело прекарот Гадафи,[9][10] но никогаш не посакуван од самиот Џентиле поради гореспоменатите настани што довеле до нагло одвојување од неговата родна земја - „не сфатија колку го мразам тој прекар [...]: не можев да издржам затоа што знаев што им направи [Гадафи, „заб. на прев.“] на Италијанците и на моите роднини“[11] - наместо тоа претпочита да биде идентификуван со едноставиот прекар изведен од неговото презиме, Џенто.[10]

Во 2013 година, неговото име првично се појавило меѓу осомничените во истрагата во Фиренца за лажни гаранции за регистрација на некои клубови во Лега Про;[12] сепак, за него, шест месеци подоцна, Судот во Фиренца побарал архивирање на постапката како „целосно неповрзана“ со фактите.[13]

Технички одлики уреди

 
Џентиле во дуел со Марадона на Светското првенство 1982.

Веќе истакнат како еклектичен и тврд одбранбен играч во редовите на Варезе[14] во раните дваесетти години тој се појавил како „откровение“ на Јувентус во победничката кампања во првенството 1974-1975[15] благодарение на неговата способност да комбинира постојано учество во маневрот со контрола на „најопасниот противник“.[16] Се инспирирал за играта во одбрана од специјалисти за маркирање на противници како што биле Тарчизио Бургнич и Анџело Анквилети.[7]

Првично распореден во улога на десен бек, по наредба на Џовани Трапатони се пресели на спротивната страна: и покрај тоа што првично не бил навикнат на користење на левата нога,[10] се здобил со способност да изведува прецизни нафрлувања дури и со послабата нога, врз основа на прогресивната техничка префинетост што ја посакувал тренерот[17] потврдувајќи се како една од ѕвездите во освојувањето на следните две скудета на бјанконерите, во сезоните 1976-1977[10] и 1977-1978.[18]

Во следните години, афирмацијата на Антонио Кабрини како стартер на позицијата лев бек го вратила Џентиле на позицијата десно во одбраната,[19] овојпат со повеќе одбранбени задачи поради тактички потреби:[20] сепак, склоноста кон напаѓачката игра останала меѓу неговите силни страни, дозволувајќи му да формира нетипично дуо со својот соиграч од спротивната страна, со оглед на способноста на двајцата да се вклучуваат од позадина[21] и да бидат фундаментални за успесите на Јувентус и на италијанската репрезентација долги години.[22]

Покрај тоа што бил бек, тој бил користен на различни позиции во средниот ред,[7] а исто така со голема успешност по потреба ја покривал и позицијата стопер, која го принудила да ги минимизира својте офанзивни излети на противничката половина.[23] Со Фјорентина, веќе на возраст над триесет, тој се вратил да игра како бек,[20] за потоа да ја заврши својата кариера како либеро во Пјаченца.[24].

Клупска кариера уреди

Почетоците: Арона и Варезе уреди

 
Џентиле (стои, втор од десно), како млад со Варезе во сезоната 1972-1973.

Својата фудбалска активност ја започнал во младинскиот сектор на Маслијанико,[9] од каде го зема Варезе по преговори со претседателот на Маслијанико, Р. Д'Анџело, кој заедно со него ги продал и другите надежни млади таленти како Гарганиго (подоцна станал професионалец како и Џентиле) Секи и Бјанки. Претходните преговори со Комо биле откажани од економски причини.[9] Во Варезе Џентиле го заокружил целиот младински процес,[9] но сепак тој сè уште не се сметал за достоен за првиот тим[9], па бил позајмен на Арона[14] каде ја одиграл сезоната 1971-1972 во Серија Д првенството.

Настапите на „Џенто“ го поттикнуваат Варезе да го врати во базата:[9] играјќи сезона како стартер во Серија Б (1972-1973), истакнувајќи се меѓу најдобрите млади играчи во лигата,[25] но уште еднаш тренерот Пјетро Маросо и спортскиот директор Сандро Витали не биле убедени во неговите квалитети.[9][10]

Афирмација: Јувентус уреди

 
Џентиле (лево), со соиграчот Роберто Бетега во дресот на Јувентус во сезоната 1974-1975.

Во летото 1973 година, тој бил купен од Јувентус, на барање на Џампјеро Бониперти,[9] во вид на замена за Сандро Салвадоре кој веќе бил во поодминати фудбалски години.[26] Тој првично бил користен како резерва за Џузепе Фурино на позицијата медијано во средниот ред, поради истовременото присуство на Маркети, Спинози и Лонгобуко на бековските позиции.[10][25] Тој го направил своето првенствено деби за Јувентус на 2 декември 1973 година, во победата од 5-1 над Верона, играјќи повторно како медијано,[10] а во следните месеци постепено добивал повеќе простор во првиот тим и покрај очигледниот пад на формата кон крајот на сезоната.[9][10] Во првата сезона во Јуве, тој играл и во градското дерби против Торино во кое го чувал Клаудио Сала,[27] дуел за памтење кој често ќе се повторува во следните години.[10][28]

 
Џентиле играјќи за Јувентус, против својот поранешен клуб Варезе во 1975 година.

Почнувајќи од сезоната 1974-1975, тој го формирал стартното бековско дуо со Антонело Кукуреду;[9][29] првично користен на левото крило[10] а подоцна, по афирмацијата на Антонио Кабрини, бил преместен од десната страна, со повеќе одбранбени задачи.[20] Со другиот млад дефанзивец Гаетано Ширеја придонесува за освојување на неговото прво скудето,[30] но во првенството 1975-1976, поради дисквалификација и несогласувања со тренерот Карло Парола, привремено го загубил местото во тимот, и бил заменет со Марко Тардели.[31][32] Во следната сезона, со Џовани Трапатони како тренер, тој се вратил во почетната постава придонесувајќи за ново скудето за црно-белите[31][32] и за освојувањето на Купот на УЕФА.

Неговото искуство во Јувентус завршило во 1984 година, по единаесет сезони на верност во кои освоил вкупно шест скудета, два Купа на Италија, еден Куп на УЕФА и еден Куп на победниците на куповите. Собрал вкупно 283 настапи во лигата, а вкупно 415 вклучувајќи го Купот на Италија и европските купови.

Последните години од кариерата: Фјорентина и Пјаченца уреди

Во летото 1984 година, на триесет и една година, тој го напуштил Јувентус за да се пресели во Фјорентина,[33] искористувајќи ги предностите на новото правило за ослободување на играчите.[24] Искуството кај виолетовите, кое траело три сезони, било исполнето со тешкотии: првично бил оспоруван од навивачите, поради неговото минато со Јувентус,[34] а подоцна имал проблеми и со тренерот Алдо Агропи[35] поради политиката за подмладување што ја водел на штета на постарите играчи.[36]

Ослободен од Фјорентина,[37] поминува неколку месеци без клуб, учествувајќи (заедно со другиот светски шампион Марко Тардели) во одморот за невработени фудбалери организиран во Помеција.[38] Во декември 1987 година, тој бил потпишан од Пјаченца, новопромовираниот клуб во Серија Б: тој излегол на терен во 20 наврати, придонесувајќи за клубот да избори опстанок пред дефинитивно да ја заврши својата натпреварувачка кариера.[24] Во својата кариера, има вкупно 353 настапи и 9 гола во Серија А.

Репрезентативна кариера уреди

По неговото деби во репрезентацијата до 23 години, на 29 септември 1974 година, против истата возрасна група на Југославија[39], тој го направил своето деби со сениорската репрезентација на 19 април 1975 година, на дваесет и една година, во натпреварот Италија-Полска (0-0) одигран во Рим.[40] Во текот на 1976 година, тој привремено се нашол надвор од составот на аѕурите, откако ја загубил стартната позиција во Јувентус[31] но исто така и поради некои несогласувања со селекторот Фулвио Бернардини.[41] Сепак, по враќањето во репрезентацијата тој станал редовен стартер под водството на Енцо Беарцот,[42] и го постигнал својот прв и единствен репрезентативен гол на 8 јуни 1977 година, во Хелсинки, при победата од 3-0 против Финска во натпревар од квалификациите за Светското првенство 1978.[43]

 
Џентиле (лево) со Италија на Светското првенство 1978, борејќи се за топката со Марио Кемпес од Аргентина.
 
Џентиле (горе, првиот од десно) со италијанската репрезентација, која го освоила Мундијалот 1982.

Учествувал на Светското првенство 1978 во Аргентина, на кое важел за еден од најдобрите дефанзивци на турнирот, првично играјќи како десен бек, а по повредата на Мауро Белуџи, се преселил во центарот на одбраната како стопер.[44] Бил ангажиран за маркирање на напаѓачи од светска класа како што се Марио Кемпес, Ханс Кранкл, Џони Реп и Роберто Динамите, спречувајќи ги неговите директни противници да постигнуваат голови. Подоцна, тој бил стартер и на Европското првенство 1980 организирано од неговата Италија и повторно бил меѓу најдобрите,[5][45] како и на победничкото Светско првенство 1982 во Шпанија, каде што посебно се истакнал со чувањето на Марадона и Зико.[4][5] Во двата случаи тој бил санкциониран со жолт картон, ​​поради што ја пропуштил победата во полуфиналето против Полска;[46] тој се вратил и го започнал финалето против Западна Германија, во кое неговата основна задача била да го затвори Пјер Литбарски.[4]

Својот последен натпревар за националниот тим го одиграл на 26 мај 1984 година, на триесет години, во пријателскиот натпревар Канада-Италија (0-2) одигран во Торонто, носејќи ја капитенската лента.[47]

Вкупно за аѕурите забележал 71 настап.

Хронологија на репрезентативните настапи уреди

Хронологија на настапи и постигнати голови за националната селекција ― Италија
Дата Град Домашни Резултат Гости Натпреварување Голови Инфо Детали
19-4-1975 Рим Италија   0 – 0   Полска Квал. за Евро 1976 -
5-6-1975 Хелсинки Финска   0 – 1   Италија Квал. за Евро 1976 -
26-10-1975 Варшава Полска   0 – 0   Италија Квал. за Евро 1976 -
22-11-1975 Рим Италија   1 – 0   Холандија Квал. за Евро 1976 -
30-12-1975 Фиренца Италија   3 – 2   Грција Пријателска -
17-11-1976 Рим Италија   2 – 0   Англија Квал. за СП 1978 -
22-12-1976 Лисабон Португалија   2 – 1   Италија Пријателска -
8-6-1977 Хелсинки Финска   0 – 3   Италија Квал. за СП 1978 1
8-10-1977 Берлин Западна Германија   2 – 1   Италија Пријателска -
15-10-1977 Торино Италија   6 – 1   Финска Квал. за СП 1978 -
16-11-1977 Лондон Англија   2 – 0   Италија Квал. за СП 1978 -
3-12-1977 Рим Италија   3 – 0   Луксембург Квал. за СП 1978 -
21-12-1977 Лиеж Белгија   0 – 1   Италија Пријателска -
25-1-1978 Мадрид Шпанија   2 – 1   Италија Пријателска -
8-2-1978 Наполи Италија   2 – 2   Франција Пријателска -
18-5-1978 Рим Италија   0 – 0   Југославија Пријателска -
2-6-1978 Мар дел Плата Италија   2 – 1   Франција СП 1978 - Прва фаза -
6-6-1978 Мар дел Плата Италија   3 – 1   Унгарија СП 1978 - Прва фаза -
10-6-1978 Буенос Аирес Италија   1 – 0   Аргентина СП 1978 - Прва фаза -
14-6-1978 Буенос Аирес Западна Германија   0 – 0   Италија СП 1978 - Втора фаза -
18-6-1978 Буенос Аирес Италија   1 – 0   Австрија СП 1978 - Втора фаза -
21-6-1978 Буенос Аирес Холандија   2 – 1   Италија СП 1978 - Втора фаза -
24-6-1978 Буенос Аирес Бразил   2 – 1   Италија СП 1978 - натп. за 3. место - 4. место
20-9-1978 Торино Италија   1 – 0   Бугарија Пријателска -
23-9-1978 Фиренца Италија   1 – 0   Турција Пријателска -
8-11-1978 Братислава Чехословачка   3 – 0   Италија Пријателска -
21-12-1978 Рим Италија   1 – 0   Шпанија Пријателска -
24-2-1979 Милано Италија   3 – 0   Холандија Пријателска -
26-5-1979 Рим Италија   2 – 2   Аргентина Пријателска -
13-6-1979 Загреб Југославија   4 – 1   Италија Пријателска -
26-9-1979 Фиренца Италија   1 – 0   Шведска Пријателска -   46'
17-11-1979 Удине Италија   2 – 0   Швајцарија Пријателска -
16-2-1980 Неапол Италија   2 – 1   Романија Пријателска -
15-3-1980 Милано Италија   1 – 0   Уругвај Пријателска -
19-4-1980 Торино Италија   2 – 2   Полска Пријателска -
12-6-1980 Милано Италија   0 – 0   Шпанија Евро 1980 - Прва фаза -
15-6-1980 Торино Италија   1 – 0   Англија Евро 1980 - Прва фаза -
18-6-1980 Рим Италија   0 – 0   Белгија Евро 1980 - Прва фаза -
21-6-1980 Неапол Чехословачка   1 – 1 прод.
(9 – 8 пен.)		   Италија Евро 1980 - натп. за 3. место - 4. место
24-9-1980 Џенова Италија   3 – 1   Португалија Пријателска -
11-10-1980 Луксембург Луксембург   0 – 2   Италија Квал. за СП 1982 -
1-11-1980 Рим Италија   2 – 0   Данска Квал. за СП 1982 -
15-11-1980 Торино Италија   2 – 0   Југославија Квал. за СП 1982 -
6-12-1980 Атина Грција   0 – 2   Италија Квал. за СП 1982 -
3-1-1981 Монтевидео Уругвај   2 – 0   Италија Мундијалито -
6-1-1981 Монтевидео Холандија   1 – 1   Италија Мундијалито -
25-2-1981 Рим Италија   0 – 3   Европа Пријателска -   42'
19-4-1981 Удине Италија   0 – 0   Источна Германија Пријателска -
3-6-1981 Копенхаген Данска   3 – 1   Италија Квал. за СП 1982 -
23-9-1981 Болоња Италија   3 – 2   Бугарија Пријателска -
17-10-1981 Белград Југославија   1 – 1   Италија Квал. за СП 1982 -
14-11-1981 Торино Италија   1 – 1   Грција Квал. за СП 1982 -
5-12-1981 Неапол Италија   1 – 0   Луксембург Квал. за Евро 1984 -
23-2-1982 Париз Франција   2 – 0   Италија Пријателска -
14-4-1982 Лајпциг Источна Германија   1 – 0   Италија Пријателска -
28-5-1982 Женева Швајцарија   1 – 1   Италија Пријателска -
14-6-1982 Виго Италија   0 – 0   Полска СП 1982 - Прва фаза -
18-6-1982 Виго Италија   1 – 1   Перу СП 1982 - Прва фаза -
23-6-1982 Виго Италија   1 – 1   Камерун СП 1982 - Прва фаза -
29-6-1982 Барселона Италија   2 – 1   Аргентина СП 1982 - Втора фаза -
5-7-1982 Барселона Италија   3 – 2   Бразил СП 1982 - Втора фаза -
11-7-1982 Мадрид Италија   3 – 1   Западна Германија СП 1982 - Финале - 3. титула
27-10-1982 Рим Италија   0 – 1   Швајцарија Пријателска -
13-11-1982 Милано Италија   2 – 2   Чехословачка Квал. за Евро 1984 -
4-12-1982 Фиренца Италија   0 – 0   Романија Квал. за Евро 1984 -
12-2-1983 Лимасол Кипар   1 – 1   Италија Квал. за Евро 1984 -
16-4-1983 Букурешт Романија   1 – 0   Италија Квал. за Евро 1984 -
29-5-1983 Гетеборг Шведска   2 – 0   Италија Квал. за Евро 1984 -
7-4-1984 Верона Италија   1 – 1   Чехословачка Пријателска -   46'
22-5-1984 Цирих Западна Германија   1 – 0   Италија Пријателска -   70'
26-5-1984 Торонто Канада   0 – 2   Италија Пријателска -     59'
Вкупно Настапи (20. место) 71 Голови 1

Тренерска кариера уреди

По завршувањето на играчката кариера, Џентиле останал во светот на фудбалот, првично осврнувајќи се на менаџерската дејност. Во сезоната 1990-1991, тој се вратил во Јувентус како соработник, особено за реструктуирање на младинскиот сектор на клубот.[48] Во периодот меѓу 1991 и 1993 година, тој бил генерален директор на Леко,[49] а исто така, ја покривал и улогата на спортски директор од март 1992 година.[50]

 
Џентиле во 2006, како селектор на Италија под 21 год..

Потоа тој се приклучил на тренерскиот сектор на FIGC, како тренер на италијанската репрезентација под 20 години.[51][52] Во 2000 година, тој првично бил помошник на Џовани Трапатони на клупата на А тимот на Италија;[9][52] во октомври, тој го заменил Марко Тардели (кој во меѓувреме се преселил во Интер), како селектор на италијанската репрезентација до 21 година.[52] Со младата репрезентација на Италија стигнал до полуфиналето на Европското првенство за таа возрасна категорија во 2002 година, а две години подоцна, во 2004 ја водел Италија до титулата Европски шампион.[53] Со победата на првенството, Италија изборила квалификација за Олимпискиот фудбалски турнир во Атина, каде под водството на Џентиле го освоиле бронзениот медал. Својата авантура како селектор на аѕурините ја завршил со елиминацијата во четвртфиналето на Европското првенство 2006.[9]

Во јули истата година, тој бил заменет на селекторската позиција од Пјерлујџи Казираги со одлука на вонредниот комесар на FIGC, Гвидо Роси, и неговиот заменик Деметрио Албертини, и покрај добрите резултати и уверувањата за повторното потврдување на Џентиле на функцијата во младата италијанска репрезентација.[9][54][55] Во следните години не тренирал ниту една екипа,[9] и покрај тоа што бил во игра да го замени Чиро Ферара на клупата на Јувентус,[56] како и за клупата на либиската репрезентација, по падот на Гадафи.[57]

Во интервјуто дадено за Gazzetta dello Sport во септември 2013 година, тој открил дека во летото 2006 година, пред да биде сменет на чело на тимот до 21 година, голем клуб му понудил договор на Џентиле и ја известиле Фудбалската федерација, која го замолила да почека: кога бил сменет од раководството на Аѕурините, во меѓувреме исчезнала и можноста тој да биде тренер на големиот клуб, па овие настани го поттикнале да го тужи FIGC; затоа ги одбил понудите од различни фудбалски клубови добиени од 2006 година наваму, бидејќи доколку ги прифател немало да може да се обрати до граѓанското судство.[58]

На 5 јуни 2014 година, бил назначен за тренер на Сион.[59] но на 10 истиот месец не се појавил на клупскиот состанок[60] а во наредните денови започнал спор за раскинување на договорот.[61]

Клупска статистика уреди

Сезона Клуб Првенство Национален куп Континентален куп Останати купови Вкупно
Лига Наст Гол Лига Наст Гол Лига Наст Гол Лига Наст Гол Наст Гол
1971-1972   Арона Д 34 4 - - - - - - - - - 34 4
1972-1973   Варезе Б 34 1 КИ 3 0 - - - - - - 37 1
1973-1974   Јувентус А 13 0 КИ 7 0 КШ 0 0 ИнтК 1 0 21 0
1974-1975 А 29 0 КИ 6 0 КУ 9 1 - - - 44 1
1975-1976 А 22 1 КИ 4 0 КШ 4 0 - - - 30 1
1976-1977 А 29 1 КИ 9 0 КУ 11 0 - - - 49 1
1977-1978 А 28 3 КИ 4 0 КШ 7 0 - - - 39 3
1978-1979 А 30 0 КИ 7 0 КШ 1 0 - - - 38 0
1979-1980 А 26 2 КИ 4 0 КШ 8 0 - - - 38 2
1980-1981 A 27 0 КИ 6 0 КУ 4 0 ТК 2 0 39 0
1981-1982 А 27 2 КИ 4 0 КШ 4 0 - - - 35 2
1982-1983 А 28 0 КИ 10 0 КШ 9 0 - - - 47 0
1983-1984 А 24 0 КИ 5 0 КПК 8 0 - - - 37 0
Вкупно Јувентус 283 9 66 0 65 1 3 0 417 10
1984-1985   Фјорентина А 29 0 КИ 10 1 КУ 3 0 - - - 42 1
1985-1986 А 19 0 КИ 8 0 - - - - - - 27 0
1986-1987 А 22 0 КИ 5 0 КУ 2 0 - - - 29 0
Вкупно Фјорентина 70 0 23 1 5 0 - - 98 1
1987-1988   Пјаченца Б 20 0 КИ 0 0 - - - - - - 20 0
Вкупно во кариерата 441 14 92 1 70 1 3 0 606 16

Титули уреди

Играч уреди

Клупски уреди

  Јувентус
1974-1975, 1976-1977, 1977-1978, 1980-1981, 1981-1982, 1983-1984
1978-1979, 1982-1983
1976-1977
1983-1984

Репрезентативни уреди

  Италија
Шпанија 1982

Индивидуални уреди

1980

Тренер уреди

  Италија под 21 година
Германија 2004
  Олимписка репрезентација на Италија
  Бронзен медал: Атина 2004

Наводи уреди

  1. ↑ Sebastiano Vernazza (2 септември 2010). „Che fine ha fatto la razza dei terzini?“. La Gazzetta dello Sport.
  2. ↑ Vanni Zagnoli (2 мај 2019). „Il pallone racconta: Tarcisio Burgnich“.
  3. ↑ Празен навод (help).
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Bruno Bernardi (14 јули 1982). „Gentile: "Abbiamo umiliato la zona"“. La Stampa. стр. 16.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 „Squadra del torneo 1980“.
  6. ↑ 6,0 6,1 Dario Ricci (21 февруари 2011). „Claudio Gentile "il libico": «Sogno di tornare a Tripoli come allenatore»“.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Празен навод (help).
  8. ↑ Max Cannalire (4 октомври 2017). „Claudio Gentile, 64 anni con la stima di tutti, tifosi bianconeri e non. Nonostante sia senza panchina, oggi...“.
  9. ↑ 9,00 9,01 9,02 9,03 9,04 9,05 9,06 9,07 9,08 9,09 9,10 9,11 9,12 9,13 9,14 9,15 9,16 9,17 „Ritratti: Claudio Gentile“. 18 септември 2009.
  10. ↑ 10,00 10,01 10,02 10,03 10,04 10,05 10,06 10,07 10,08 10,09 10,10 10,11 Stefano Bedeschi (27 септември 2017). „Gli eroi in bianconero: Claudio GENTILE“.
  11. ↑ „Gentile, mi chiamavano "Gheddafi"“. 20 октомври 2011.
  12. ↑ „Calcio, false fidejussioni in Lega Pro: indagato Claudio Gentile“. 19 март 2013.
  13. ↑ Fabio Licari (1 октомври 2013). „Gentile e le false fideiussioni, il PM chiede l'archiviazione: è totalmente estraneo ai fatti“ (PDF). La Gazzetta dello Sport.
  14. ↑ 14,0 14,1 Ferruccio Cavallero (4 јули 1973). „Musiello e Gentile, due diciannovenni con la voglia di "sfondare" nella Juve“. La Stampa. стр. 14.
  15. ↑ Bruno Bernardi (19 мај 1975). „I magnifici quindici“. Stampa Sera.
  16. ↑ „Hanno messo i "blue jeans" alla loro "Vecchia Signora"“. Stampa Sera. 19 мај 1975. стр. 10.
  17. ↑ Maurizio Crosetti (29 јануари 2011). „Tardelli: Una ex grande. Né qualità né carisma“. la Repubblica. стр. 57.
  18. ↑ Bruno Bernardi (2 мај 1978). „Uno per uno i 16 dello scudetto“. Stampa Sera. стр. 15.
  19. ↑ Nicola Calzaretta (декември 2013). Guerin Sportivo. Отсутно или празно |title= (help)
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Giuseppe Smorto (18 септември 1984). „Ritrovato Socrates, la Fiorentina cerca il "sì" più lontano“. la Repubblica. стр. 40.
  21. ↑ Giorgio Destefanis (14 ноември 1981). „Gentile non si vede fra i migliori del mondo“. La Stampa. стр. 30.
  22. ↑ Sebastiano Vernazza (13 септември 2012). „Aiuto! Non ci sono più grandi terzini“. La Gazzetta dello Sport.
  23. ↑ „Gentile, l'anti-personaggio“. Stampa Sera. стр. 36. Занемарен непознатиот параметар |authore= (help); Занемарен непознатиот параметар |data= (се препорачува |date=) (help)
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 Luca Argentieri (23 март 1988). „L'ultimo svincolo non mi fa soffrire“. la Repubblica. стр. 47.
  25. ↑ 25,0 25,1 Giancarlo Eola (13 август 1973). „Anastasi-Bettega intesa antica. Altafini in tanto... non dispera“ (PDF). l'Unità. стр. 7.
  26. ↑ Giancarlo Eola (6 август 1973). „Una Juventus da «tris» nei progetti di Vycpalek“ (PDF). l'Unità. стр. 8.
  27. ↑ Bruno Panzera (1 април 1974). „Bianconeri in vantaggio, dominano, poi sbuca Pulici e la musica cambia“ (PDF). l'Unità. стр. 8.
  28. ↑ „Gentile aspetta ancora Claudio“. La Stampa. 3 декември 1976. стр. 21.
  29. ↑ Nello Paci (15 јули 1974). „Il calcio chiacchierato parla di Morini riserva“ (PDF). l'Unità. стр. 8.
  30. ↑ „Hanno messo i blue jeans alla Vecchia Signora“. Stampa Sera. 19 мај 1975. стр. 10.
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 „Gentile: "Trapattoni mi ha ridato slancio"“. La Stampa. 24 октомври 1976. стр. 16.
  32. ↑ 32,0 32,1 „Bearzot adotta la formula Juve“. Stampa Sera. 30 мај 1977. стр. 13.
  33. ↑ „L'Inter a vuoto, Gentile ha scelto la Fiorentina“. la Repubblica. 22 јуни 1984. стр. 29.
  34. ↑ „Quel gusto ribelle di tifare contro“. la Repubblica. 5 април 1986. стр. 21.
  35. ↑ „Antognoni-Gentile, tandem senza freni“. la Repubblica. 9 март 1986. стр. 38.
  36. ↑ „La Fiorentina cambia rotta: riprende la strada dei giovani“ (PDF). l'Unità. 26 јули 1985. стр. 19.
  37. ↑ „Domani tutti in ritiro a Castel del Piano“ (PDF). l'Unità. 19 јули 1987. стр. 27.
  38. ↑ Paolo Caprio (5 август 1987). „L'avventura dei senza squadra“ (PDF). l'Unità. стр. 22.
  39. ↑ Gian Maria Madella (30 септември 1974). „Una sfilata di campioncini ma senza gioco di squadra“ (PDF). l'Unità. стр. 7.
  40. ↑ „Black & White Stories: Italia-Polonia, una sfida juventina“. 13 ноември 2020.
  41. ↑ „Gentile: "Ma cosa vuole questo dottore?"“. Stampa Sera. 5 октомври 1976. стр. 9.
  42. ↑ „Gentile sempre presente è il jolly di Bearzot“. Stampa Sera. 12 јуни 1979. стр. 11.
  43. ↑ „Nazionale, tre gol e l'Argentina è più vicina“. La Stampa. 9 јуни 1977. стр. 18.
  44. ↑ Bruno Bernardi (29 октомври 1978). „Torna Cabrini, Gentile al centro“. La Stampa. стр. 21.
  45. ↑ „Non c'è Nazionale se il campionato è mediocre“. Stampa Sera. 23 јуни 1980. стр. 13.
  46. ↑ „Gentile raggiante rinuncia ai baffi“. La Stampa. 7 јули 1982. стр. 19.
  47. ↑ „Claudio Gentile“.
  48. ↑ Bruno Bernardi (1 декември 1990). „La Juventus vuole scrivere un'altra storia“. La Stampa. стр. 21.
  49. ↑ „Lecco Calcio, bufera giudiziaria“. Corriere della Sera. 25 ноември 1998. стр. 49.
  50. ↑ „L'era Gentile“. Архивирано од изворникот на 22 септември 2012. Занемарен непознатиот параметар |dead-link= (help)
  51. ↑ „Under 20: Gentile vice di Tardelli“. Corriere della Sera. 23 декември 1998. стр. 42.
  52. ↑ 52,0 52,1 52,2 „Gentile all'Under in stile Tardelli“. la Repubblica. 13 октомври 2000. стр. 61.
  53. ↑ „Under campione“. la Repubblica. 9 јуни 2004. стр. 49.
  54. ↑ „Le nuove nazionali, una generazione azzurra in panchina“. la Repubblica. 25 luglio 2006. стр. 51. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  55. ↑ „La rabbia di Gentile: "Hanno distrutto l'Under"“. la Repubblica. 17 ноември 2009. стр. 69.
  56. ↑ „Ferrara va avanti al buio. "Ma non mi sento esonerato"“. la Repubblica. 28 јануари 2010. стр. 55.
  57. ↑ „Il pallone dopo i fucili. La nuova Libia chiama i guerriglieri in nazionale“. la Repubblica. 19 јануари 2012. стр. 58.
  58. ↑ Fabio Licari (22 септември 2013). „Calcio, Gentile: "Chiedete a Zico e a Maradona se ero cattivo"“.
  59. ↑ „Sion, Claudio Gentile è il nuovo allenatore: firma un biennale“. Архивирано од изворникот на 14 јули 2014. Посетено на 5 јуни 2014. Занемарен непознатиот параметар |data= (се препорачува |date=) (help); Занемарен непознатиот параметар |dead-link= (help)
  60. ↑ „Che fine ha fatto Claudio Gentile? Mistero a Sion“. 10 јуни 2014. Посетено на 19 јули 2014.
  61. ↑ „Il Sion con Chassot, per ora“. 15 јули 2014. Посетено на 19 јули 2014.

Надворешни врски уреди

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Клаудио_Џентиле&oldid=5016069“