Википедија

Милано

Милано (италијански: Milano; милански: Milan) — вториот најголем град во Италија и главен град на регионот Ломбардија. Самиот град има население од околу 1,35 милиони, додека неговата урбана област е петта најголема во рамките на ЕУ и најголема во Италија со проценето население од околу 5,2 милиони.[3] Големото ширење на градот кое следеле по повоениот економски бум во 1950-тите и 1960-тите и растот на пространата урбана област, наведуваат дека градот има влијание и надвор од неговите административни граници, создавајќи метрополитенска област од седум[4] до девет[5] милиони луѓе. Според Евростат, метрополитенската област има население од 8.071.271 луѓе во 2011.[6] Таа се вбројува во т.н. Сина банана, област во Европа со најмногу население и индустриска густина.[7]

Милано
Milano
општина
Поглед на Миланската катедрала
Поглед на Миланската катедрала
Знаме на Милано
Знаме
Грб на Милано
Грб
Прекар(и): Главен град на моралот на Италија[1]
ЗемјаИталија
РегионЛомбардија
ПокраинаМилано (MI)
Населен од Келтитекако Медиоланум околу 400 п.н.е.
Управа
 • ГрадоначалникЏулијано Пизапија (SEL)
Површина
 • Вкупна181,76 км2 (7,018 ми2)
Надм. вис.&10000000000000120000000120 м
Население (30 април 2013)[2]
 • Вкупно1,295,723
 • Густина71/км2 (180/ми2)
Час. појасCET (UTC+1)
 • Лето (ЛСВ)CEST (UTC+2)
Пошт. бр.20100, 20121–20162
Повик. бр.02
Светец-заштитникАмвросиј Медиолански
Слава7 декември
Мреж. местоМатична страница

Милано бил основан од Келтите. Подоцна, градот бил освоен од Римјаните, станувајќи главен град на Западното Римско Царство. Во текот на средниот век, Милано се развил како трговски и банкарски центар.[8] Низ вековите бил освојуван и владеен од Франција, Хабсбуршка Шпанија и Австрија, до 1859 кога градот конечно бил припоен од новото Кралство Италија. Во текот на раните 1900-тите, Милано ја предводел индустријализацијата на младата нација, станувајќи економски, социјален и политички центар. Лошо погоден од уништувањата во Втората светска војна и по суровата нацистичка окупација, градот станал главен центар на италијанскиот отпор.[9] По војната, градот доживеал силен економски бум, привлекувајќи голем број на имигранти од руралната Јужна Италија.[10] Во текот на последните декади, Милано привлекува голем број на странски имигранти и денес повеќе од една шестина на неговото население е со странско потекло.[2]

Милано е главен индустриски, трговски и финансиски центар на Италија и водечки глобален град.[11] Во неговиот финансиски центар се наоѓа италијанската берза (Borsa Italiana) и седиштата на најголемиот дел на националните банки и компании. Градот е познат како еден од главните градови во светот на модата[12] и дизајнот[13]. Благодарение на неговите важни музеи, театри и знаменитости (вклучувајќи ја Миланската катедрала, петта најголема катедрала во светот и Санта Марија деле Грацие, украсена со слики на Леонардо да Винчи, дел од светското културно наследство) Милано привлекува повеќе од два милиони посетители секоја година.[14] Во него се наоѓаат бројни институции и универзитети, со повеќе од 185.000 студенти во 2011, т.е. 11 проценти во целата земја.[15] Градот е исто така познат по неколку меѓународни настани и саеми, како што се Миланската модна недела и Саемот за мебел, најголем од таков вид во светот,[16] и ќе биде домаќин на светскиот саем Експо 2015. Милано е дом на два големи фудбалски клубови, Милан и Интер.

Милано како тема во уметноста

уреди

Во својот расказ „Стаклениот лиценцијат“, Сервантес го нарекува Милано работилница на богот Вулкан и зеница на француското кралство, велејќи дека тој е град кој може да зборува и да работи.[17]

Поврзано

уреди

Наводи

уреди
  1. ↑ Енциклопедија Британија. „Милано (Италија) - Енциклопедија Британика“. Britannica.com. Посетено на 3 јануари 2010.
  2. ↑ 2,0 2,1 „Проценка за официјалното население на Истат“. Архивирано од изворникот на 2018-12-26. Посетено на 14 октомври 2013.
  3. ↑ „Демографија Светски урбани области“ (PDF). Посетено на 14 септември 2013.
  4. ↑ ОЕЦД. „Competitive Cities in the Global Economy“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 2013-07-04. Посетено на 30 април 2009.
  5. ↑ „EXPO 2015 Official Website – Milan, Italy“. Посетено на 26 мај 2012.
  6. ↑ „Eurostat - Data Explorer“. Appsso.eurostat.ec.europa.eu. Посетено на 14 септември 2013.
  7. ↑ Герт-Јан Хосперс (2002). „Beyond the Blue Banana? Structural Change in Europe's Geo-Economy“ (PDF). 42nd EUROPEAN CONGRESS of the Regional Science Association Young Scientist Session – Submission for EPAINOS Award 27–31 август 2002 – Дортмунд, Германија. Архивирано од изворникот (PDF) на 2007-09-29. Посетено на 27 септември 2006.
  8. ↑ Luca Molà (2000). The Silk Industry of Renaissance Venice. Baltimore: The Johns Hopkins University Press. стр. 6. ISBN 0-8018-6189-6.
  9. ↑ Cooke, Philip (1997). Italian resistance writing : an anthology. Manchester: Manchester University Press. стр. 20. ISBN 0-7190-5172-X.
  10. ↑ Ginsborg, Paul (2003). A history of contemporary Italy : society and politics, 1943 - 1988. New York: Palgrave Macmillan. стр. 220. ISBN 1-4039-6153-0.
  11. ↑ „GaWC – The World According to GaWC 2010“. Lboro.ac.uk. 14 септември 2011. Посетено на 10 јули 2012.
  12. ↑ „The Global Language Monitor » Fashion“. Languagemonitor.com. Посетено на 1 јуни 2011.
  13. ↑ „Милано, Италија“. Frogdesign.com. Посетено на 1 јуни 2011.
  14. ↑ „Euromonitor International’s top city destinations ranking“. Euromonitor.com. Архивирано од изворникот на 2011-10-31. Посетено на 1 јуни 2011.
  15. ↑ „Универзитети и истражување во Милано“. Покраина Милано. Посетено на 4 ноември 2012.
  16. ↑ „Саем за мебел Милано“. Monocle.com. 30 април 2009. Архивирано од изворникот на 2012-07-13. Посетено на 10 јули 2012.
  17. ↑ Miguel Servantes, Uzorne priče. Beograd: Rad, 1963, стр. 113.

Надворешни врски

уреди
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Милано&oldid=5062806“