Етапата 12 на Џиро д’Италија 2012 се случила на 17 мај, а трката завршила на 27 мај. Втората половина на трката целосно се наоѓа во рамките на Италија; започнувајќи со умерено планинска етапа од Серавеца до Сестри Леванте, пред да се случи вообичаениот завршен хронометар во Милано.
Преглед на етапите; темните линии го претставуваат растојанието на поединечните етапи, додека црните испрекините линии го претставуваат растојанието поминато во трансфери помеѓу етапите.
Етапа требала да се одржи на растојание од 157 километри,[2] но во април 2012, пред почетокот на Џиро, маршрутата била малку изменета на 155 км. Поради поројните дождови, кои предизвикале поплави и лизгања на земјиштата во октомври 2011, патиштата низ Синке Тере биле сметани за неупотреблици за трката.[3] Како таква, втората половина на трката започнала со влажна етапа долж лигурскиот брег, со четири категоризирани врвови на патеката, последниот од нив на само 11 километри пред целта во Сестри Леванте.[1] Мали напади се случувале на патеката во првиот час од етапата; додека не се создало првичното бегство по околу 40 километри.[4] Првичниот потег од седум возачи, сите од различни екипи, се одвоил од групата, додека подоцна им се приклучиле уште двајца возачи, Џексон Родригес (Андрони Џокатоли-Венецуела) и возачот на Вакансолел-ДКММартајн Кајзер,[5] кој повторно влегол во бегство.
Возачот на ФДЖ-БигМетСанди Казар бил најдобро пласиран од деветте возачи во групата, заостанувајќи зад водачот во генералниот пласман Хоаким Родригес (Катјуша) четири минути и како се задржувал што подолго во бегството, станувал сè поголема закана за водството на Родригес. Предноста на бегството ја надминала таа разлика, достигнувајќи високи седум минути,[6] со уште 40 километри до целта. Кога Ликвигас-Канондејл излегле на чело на групата, воспоставиле темпо, возачот на Омега Парма-Квик СтепМихал Голаш нападнал сам во водечката група, но тој бил достигнат пред врвот на последното искачување на етапата, Вила Тасани.[4] Повеќе напади се случиле помеѓу водачите пред крајот, но Ларс Бак го презел одлучувачкиот напад на 2 километри пред крајот,[4] и на крајот победил со 11 секунди предност пред другите на целта,[5] освојувајќи ја првата поединечна етапна победа на Џиро. Касар ја предводел групата од шест возачи позади, но неговата разлика со групата била само 3' 23".[7] И покрај добиените 12 секунди бонус на целта како втор возач, Касар сè уште доцнел 26 секунди зад водачот на трката,[5] но се сместил на третата позиција во генералниот пласман, зад Родригес и возачот на Гармин-БаракудаРајдер Хесједал.[8]
Со 121 километар, етапата 13 била најкратка[10] етапа, без хронометрите на целиот Џиро; повторно, етапата била влажна, со само едно категоризирано искачување кај Монтеѕемоло, 31,7 километри пред крајот.[9] Етапата била идеална за спринтерите,[11] можен нивен последен обид за победа на некоја етапа, бидејќи последната на Џиро ќе биде посветена за специјалистите по искачување и кандидатите во генерален пласман. Првичното бегство на етапата била создадено рано на етапата, кога возачот на Вакансолел-ДКММартајн Кајзер и возачот на Фарнезе Вини-Селе ИталијаФранческо Фаили се одвоиле во првите километри од етапата.[12] До 30. километар од етапата, водството на двајцата бегалци напред го постигнало својот максимум, кога ти биле пет и пол минути, додека потоа групата - предводена од Тим Скај и ФДЖ-БигМет – го забрзала своето темпо.[13]
Групата постојано ја намалувала предноста на двоецот напред по искачувањето и на околу 20 километри пред крајот на етапата,[13] Кајзер и Фаили биле достигнати од главната група. Кога биле сите во една група, темпото повторно се намалило, а многу екипи се обиделе да ги донесат нивните добри возачи во доволно добра позиција за завршницата во Червере. Пред да се намали темпото, ФДЖ-БигМет биле повторно на чело,[13] надевајќи се да го постават добро нивниот спринтер, Арно Демар; подоцна тие биле придружени на врвот од екипите Рабобанк и Орика-ГринЕЏ, обете екипи да ги донесат нивните соодветни австралиски спринтер Марк Реншо и Метју Гос. Во рамките на последните 10 километри, три возачи – Жилиен Берар од Аг2р-Ла Мондијал, возачот на Омега Парма-Квик СтепЖилиен Вермот и возачот на Андрони Џокатоли-ВенецуелаФабио Фелине се обиделе да се одвојат од групата пред очекуваниот масовен спринт,[12] но спринтерските возови на {{{име на тимот-2012}}} и Тим Скај успеале да ги соберат нив. Брет Ланкастер го довел Гос до неговиот спринт, со Марк Кевендиш (Тим Скај) на неговото тркало. Кевендиш се обидел да дојде од левата страна на Гос во последните метри, но Гос ја затворил таа страна и Кевендиш попушил на неговото темпо, но се вратил успешно и го поминал Гос, освојувајќи ја третата негова етапа на Џиро.[14] Со неговата 33. етапна победа на Гранд Тур,[15] Кевендиш исто така го зголемил неговото водство во бодовниот пласман,[16] бидејќи Гос завршил само шести зад возачот на КатјушаАлександер Кристоф, Реншо, возачот на Колнаго-ЦСФ БардијаниСака Модоло и Елија Фавили од Фарнезе Вини-Селе Италија.[12] Гос ја напуштил трката по етапата,[17] со што Кевендиш, дополнително го зголемил водството.
Првата категоризирана планинска етапа на трката вклучувала рамни делници во воведните 137 километри од етапата, пред да дојдат 50 километри искачувања на остатокот од етапата, со две искачувања од прва категорија, Кол де Жу – искачување на височина од 1.640 метри – и последното искачување во Червинија, достигнувајќи висина од 2.001 метар со просечен наклон од 5,5% на 27 километри.[18] Искачувањето Червинија било користено на трката по првпат од 1997, кога победникот на трката Иван Готи го презел водството во трката од Павел Тонков,[19] и не го повратил водството до крајот. Пред етапата била одржана една минута молк како знак на почит кон жртвите во бомбашкиот напад пред училиште во Бриндизи, кој се случил претходно во текот на денот.[20]
Поради теренот на етапата во првиот дел немало никакви движење од групата во првиот час тркање, пред да се променат временските услови; дождот одиграл голема улога во остатокот од денот. Осум возачи се одвоиле на околу 60 километри од етапата,[21] успевајќи да направат разлика од над 13 минути пред главната група.[22] Тројца од осумте возачи отпаднале во пониските делови на Кол де Жу, додека Ликвигас-Канондејл поставиле темпо на чело на групата, намалувајќи ја нивната предност на околу 10 и пол минути. Возачот на Тим НетАпЈан Барта се одвоил од другите членови на бегството, додека Хосе Рухано (Андрони Џокатоли-Венецуела) се поврзал со возачот на Лампре-ИСДДамијано Кунего да се обидат да го ловат. Тие не успеале во тоа и наместо тоа било оставено Андреј Амадор од Мовистар Тим да продолжи да го достигне Барта.[22] Тој го достигнат и на крајот и го поминал, одржувајќи предност од половина минута до последното искачување кај Червинија. Тој го зголемил водството до пониските делови на искачувањето и набрзо имал предност од над една минута пред колегата на Рухано Алесандро Де Марки, возачот на Аг2р-Ла МондијалМатео Монтагути, Барта и возачот на Фарнезе Вини-Селе Италија Пјер Пабло де Негри.[21]
Подоцна, Де Марки и Барта со посебни напади се издвоиле од групата и на крајот стигнале до Амадор, како што групата сè повеќе се доближувала.[21] Групата била околу пет минути позади на 10 километри пред крајот, но разликата била преполовена на околу 5 минути до крајот. Де Марки се обидел да се ослободи од другите возачи, но не успеал во тоа; додека во групата имало неколку неуспешни движење, но Рајдер Хесједал од {{{име на тимот-2012}}} успеал да се одвои од групата, со што внел голема напнатост во самата група.[22]Хоаким Родригес се обидел да го следи неговиот соперник, но не бил успешен во тоа. Меѓутоа, напред во бегството, членовите се спремале за спринт; најпрвин Барта се обидел со неговиот спринт, но бил краток на линијата на целта пред Амадор, кој ја постигнал првата етапна победа за Костарика на некоја голема трка.[23][24] Де Марки завршил неколку секунди зад нив како трет, додека Хесједал успеал да дојде пред групата на Родригес за 26 секунди, со што ја презел maglia rosa.[25] Подоцна, Хесједал изјавил дека неговиот напад на планината бил „непланиран“ и дека е убеден за добивање на трката во Милано.[26]
Како и на претходната етапа, првиот дел од етапата бил главно рамен, пред да настапи првото од четирите категоризирани искачувања, Валико ди Валкава.[28] По спустот на искачувањето и другото некатеризирано искачување веднаш потоа, возачите се упатиле кон врвот од трета категорија Форчела ди Бура пред двете искачувања од втора категорија; Кулмине ди Сан Пјетро со неговиот врв на 25 километри пред крајот, како и последното искачување на Пјан деи Резинели.[28] Обилните врнежи повторно биле присутни на трката, со магла на одредени места, правејќи ги условите опасни за некои поголеми напади. Бегството било поттикнато од неколку возачи на ознаката за 18 километри, кога возачот на Аг2р-Ла МондијалГијом Бонафон и возачот на Фарнезе Вини-Селе ИталијаМатео Работини се одвоиле од групата. Бонафон и Работини набрзо направиле разлика од околу девет минути по некои 30 километри подоцна,[29] но двоецот го достигнал подножјето на Валико ди Валкава со осумминутно водство.[30]
Во исто време, седум возачи побегнале напред од групата на {{{име на тимот-2012}}},[29] Работини набрзо го напуштил Бонафон на искачувањето, започнувајќи самостоен напад на патеката. Пет возачи исто така се придружиле на групата пред главната група, која го ловела Работини до крајот. Работини го поминал врвот со скоро пет минути разлика пред првата група,[30] додека главната група доцнела уште неколку минути зад нив. {{{име на тимот-2012}}} и Ликвигас-Канондејл продолжиле да поставуваат темпо на чело на главната група, гледајќи да ги донесат Рајдер Хесједал и Иван Басо во предност во генералниот пласман. Работини доживеал пад[31] во последните 30 километри на етапата, но сè уште ја држел предноста од над две минути пред првата група. Астана го презеле нивниот ред на чело на главната група, со што многу возачи отпаднале од групата.[30]
Работини имал предност од две и пол минути во последните 10 километри на етапата, но Стефано Пираци тргнал во напад од првата група за Колнаго-ЦСФ Бардијани; негов втор таков напад на етапата, претходно нападнал на Кулмине ди Сан Пјетро, пред да биде достигнат од другите возачи. Дамијано Кунего (Лампре-ИСД) и Аметс Чурука (Еускалтел-Еускади) се издвоиле од малата група, додека противнападот на возачот на КатјушаАлберто Лосада, Кунего не можел да го испрати, додека Чурука му се придружил на Лосада. Лосада се одвоил од Чурука и Пираци и тргнал кон Работини, додека во главната група, колегата на Кунего Микеле Скарпони[29] нападнал и само Басо, возачот на Тим СкајСерхио Енао и Хоаким Родригес (Катјуша) го прателе. Потоа, Родригес забрзал, достигнувајќи и поминувајќи ги Пираци и Чурука, додека колегата Лосада го чекал да му помогне во искачувањето; продолжил без Лосада, достигнувајќи го Работини во последните 300 метри.[32] Работини го затворил Родригес и му пришол од позади на последната кривина во лево и го победил на целта за негова прва победа од Трката околу Турција 2011.[33] Родригес ја повратил maglia rosa од Хесједал,[34] додека четврто пласираниот Енао го презел водството во пласманот за млад возач од колегата Ригоберто Уран.[35]
Бегството било предводено од возачот на Еускалтел-ЕускадиЈон Изагире. Изагире нападнал на 4 километри пред крајот и сам стигнал до неговата прва етапна победа на Гранд Тур и втор победа во неговата професионална кариера.
По вториот и последен ден за одмор на трката претходниот ден, трката се вратила на етапа одредена како „умерено планинска“ без ниедно категоризирано искачување на 173 километри.[37] И покрај ова, етапата постојано имала наклон на патеката, пред да ја достигне највисоката точка на крајот - преку завршното искачување со наклон од 12% на одредени места, сè уште некатеризирано[38][39] – во Пфалцен, 998 метри надморска височина.[37] Откако потегот за бегство на тринаесет возачи се покажал неуспешен, вториот бран на десет возачи го направиле нивниот напад на групата на околу 60 километри, но ниеден од тие возачи не претставувал закана за водачот во генералниот пласман Хоаким Родригес (Катјуша); најдобро пласиран возач во групата бил возачот на Мовистар ТимХосе Ерада, кој бил 32 минути зад Родригес на почетокот на етапата.[40]
Со таква предност пред нивните соперници во водечката група, групата одбрала да не ги прати и со тоа, разликата постојано се зголемувала, достигнувајќи скоро 13 минути во последните 30 километри од етапата.[40] Додека главната група успеала маргинално да го намали водството, кое членовите напред успешно го одржувале, во последните 10 километри, со Тим Скај на чело, кој поставил темпо, кое им дозволувало на нивните носители на маички Марк Кевендиш (бодовен пласман) и Серхио Енао (млад возач) да останат напред со цел избегнување на опасности во последните етапи.[39][41] На чело, возачот на Аксент.џобс-Вилемс ВерандаМатијас Франк го следел потекот на Ерада, возачот на Андрони Џокатоли-ВенецуелаАлесандро де Марки и Јон Изагире од Еускалтел-Еускади, но Изагире успеал да се одвои од оваа група на околу 4 километри пред крајот.[39] Изагире не бил достигнат, на крајот доаѓајќи сам до победа, прва на некоја Гранд Тур трка и втора годинава по претходната победа на хронометарот во април на Вуелта а Астурија.[42] Де Марки го победил Стеф Клемент (Рабобанк) за второто место,[43] додека групата успеала да ја намали разликата на крајот на под девет минути, по поставеното темпо од Ликвигас-Канондејл и {{{име на тимот-2012}}}.[40]
↑Маичките, кои се појавуваат во табелата на левата страна и покажуваат од кој велосипедист се носени на соодветната етапа, додека оние кои се појавуваат во табелата на десната страна ги покажуваат оние наградени на велосипедистот по етапата.
