Легионите на Свети Адофонис

Легионите на Свети Адофонис — роман на македонскиот писател Славко Јаневски, прв дел од трилогијата „Миракули на грозомората“, издаден во 1984 година.

Легионите на Свети Адофонис

Автор	Славко Јаневски
Земја	Македонија
Јазик	македонски
Издавач	„ Култура“, „Македонска книга“ и „Мисла“
Издадена	1984
Медиум	печатено издание

Содржина

Романот „Легионите на Свети Адофонис“ од Славко Јаневски во издание на „ Култура“, „Македонска книга“ и „Мисла“, 1984 е прв дел на трилогијата „Миракули на грозомората“. Првиот роман во трилогијата го раскажува Борчило Грамотник, чија извонредна долговечност се објаснува со едноставниот факт дека тој станал вампир кога не ги послушал двајцата аџии кои го однеле заедно во мртов град: тие се обиделе да го наговорат да не го напаѓа локалниот вампир со нож, но залудно. Оружјето поминало право низ темната форма без да му нанесе штета на суштеството, додека напаѓачот Борчило паднал на земја за и самиот да стане таков створ. Борчило се вратил во селото Кукулино, неговото родно место, како вампир и престојувал во полууништената тврдина која му припаѓала на принцот Растимир, неговиот противник. Убиството на Растимир го покренало прогонството на Борчило од Кукулино и го испратило на серија авантури, кои вклучувале заробеништво, канибализам, аџилак и вампиризам. По неговото враќање во старата тврдина, Борчило не станал створ кој ги гони потомците на неговите сонародници. Тој го задоволува својот апетит со цицање на крвта на елените и лилјаците. И тогаш, 146-годишниот створ е подготвен да ја преземе најзначајната улога во неговото постоење и пред и по неговата смрт- да стане хроничар на страшните настани кои го ставиле во прашање опстанокот на неговото родно село. Големата катастрофа која го напаѓа Кукулино е масовната инвазија на стаорците под команда на нивниот воен војсководец Свети Адофонис, кој не е стаорец, туку мистичен ентитет . Селаните мора да ги искористат сите свои ресурси за да го издржат уништувачкиот напад на стаорците кои се способни да го изгризат месото на жртвите до голата коска. Три бариери има околу Кукулино за да го попречат нападот на глодарите, но благодарение на мистичната интервенција на птиците, наводно повикана од Светата земја од првиот постариот Серафим, селата успеваат да се спасат. Јата соколи, орли, врапчиња, врани, бувови ги истребуваат сивите легии на стаорците. Животот во селото се враќа на својот нормален тек (кој, не треба да заборавиме, сè уште е исклучително гротескен бидејќи тоа е нормално во Кукулино), но сите стравуваат дека порано или подоцна ќе следи втората инвазија. Главната интрига на хрониката за двете инвазии на стаорци е идентитетот на парот странци, маж и жена, чие доаѓање во селото е придружено со серија чудни настани. Исаило и Рахила, како што се претставуваат, во реалноста,па читателот се сомнева дека се озлогласениот Адофонис и неговиот брачен другар Ратузија, кои се инфилтрирале во селото за да ја подготват следната инвазија на нивните легии. Борчило е сигурен дека е така. Тој е сигурен дека Исаило е гадниот стаорец кој го гризнал меѓу очите во старата тврдина . Створот се вратил како човек за да продолжи да прави пакости. Сепак, постои можност Исаило и Рахила да се само татко и ќерка кои се вратиле во родното село. Според самиот Исаило, нивниот несвесен предок е Благун, кој сé уште е жив и живее во пештерата во подножјето на Сина карпа. Додека тече дејството, станува јасно дека поголемиот дел од читателското задоволство се добива не од решавањето на мистеријата, која во еден момент станува небитна, туку од бројните средби со бизарните ликови и нивните подеднакво бизарни приказни. Жителите на Кукулино го сакаат додека се оддалечуваат од времето раскажувајќи чудни приказни еден на друг. Тие се присутни на различни должини во секој роман од трилогијата до крајот на која станува јасно дека страшните, глупави и чудни приказни разменети од селаните на слободно време се всушност чудотворни драми на теророт! За разлика од средновековните драмски дела кои го покажуваат животот, мачеништвото и чудата на христијанските светци, имагинарниот театар на Кукулино им дава централна сцена на фантастичните суштества, несреќните настани и немирните искривувања на реалноста. На следното мета ниво, самиот опус на Јаневски станува триделна чудотворна игра на терор, додека читателите се претвораат во неговите збунети гледачи. Романот изобилува со описи на природата. Растенијата, водните тела, птиците, инсектите, ѕверовите, рибите и метеоролошките појави се значајни за расказот на Борчило како и човечките карактери. Осамениот вампир кој се крие во распаднатата тврдина на го сака природниот свет бидејќи сега тој му припаѓа на него повеќе отколку на светот на луѓето. Во извртениот свет на Славко Јаневски нема јасна линија помеѓу светото и профаното. Оваа амбиваленција е очигледна веќе во насловот на првиот роман од трилогијата: командантот на злите легии е претставен како светец. Оваа контрадикција понатаму се истражува кога Исаило, наводната реинкарнација на Адофонис, доаѓа во селото да работи како сликар на икони. Исто така, на Исаило му е доверено да слика свети сцени на ѕидовите на новизградената црква, чие подигање станало возможна откако побожниот Благун се согласил да се врати во селото од неговата пештера под Сина карпа и да го положи темелот на новиот храм. Пред тоа, изградбата на црквата била невозможна бидејќи секоја цигла која била ставена преку ден се рушела ноќе. Светото и несветото се обединуваат за да му дадат на Кукулино место на преданост, да основаат остров на ред во средината на хаосот, кој се чини дека е природната состојба на ова весело проколнато село. Нема гаранција дали црквата ќе остане, но Кукулино ќе опстои. И кога ќе помине опасноста се раѓа нова зашто хаосот мора да се одржи.

Наводи

Македонска книжевност