Википедија

Папска Држава

поранешна држава на Апенинскиот Полуостров
(Пренасочено од Папска држава)

Папскa Држава (италијански: Stato Pontificio; латински: Dicio Pontificia), официјално Државата на Црквата (италијански: Stato della Chiesa; латински: Status Ecclesiasticus) — низа територии на Италијанскиот Полуостров под директна суверена власт на папата од 756 до 1870 година [6] Овие држави биле меѓу главните држави на Италија од 8 век до обединувањето на Италија, помеѓу 1859 и 1870 година.

Држава на црквата
Patrimonio di San Pietro/Stato Pontificio  (италијански)
Patrimonium Sancti Petri/Status Ecclesiasticus  (латински)
←
754–1870[1][2][3]
Интеррегна (1798–1799, 1809–1814 и 1849–1850) 		↓
[[File:Coat of arms of the Papal States (Renaissance shape).svg Грб]]
Пешадиски бои и „де факто“ граѓанско знаме (19 век) Грб
(15–19 век)
Coat of arms of Papal States (sede vacante)
Грб
(Седе ваканте)
Химна
Местоположба на Папска Држава
Папските држави во 1815 година по Наполеонските војни
Местоположба на Папска Држава
Карта на папските држави (зелена) во 1789 година пред Французите да ги заземат папските земји во Франција, вклучувајќи ги нејзините ексклави Беневенто и Понтекорво во јужна Италија, и Венесен и Авињон во јужна Франција
Главен град Рим
Јазици Латински, Италијански, Окситански
Вероисповед Римокатоличка црква (државна религија)
Уредување Феудалсна теократска изборна апсолутна монархија
(756–1798; 1800–1809)
Унитарна теократска изборна апсолутна монархија
(1814–1848; 1850–1870)
Унитарна теократска изборна полууставна монархија
(1848)
Папа
 -  756–757 (прв) Стефан II
 -  1846–1870 (последен) Пиј IXIX
Кардинален државен секретар
 -  1551–1555 (прв) Џироламо Дандини
 -  1848–1870 (последен) Џакомо Антонели
Премиер
 -  1847–1848 (прв) Габриеле Ферети
 -  1848–1849 (последен) Карло Емануеле Муцарели
Законодавство Парламент (1848)
Историја
 -  Пипинова даровница 754
 -  Кодификација 781
 -  Договор од Венеција (независност од Светото Римско Царство) 1177
 -  1. разградување 18 февруари 1798
 -  Декларација од палатата Шенбрун 17 May 1809
 -  2. разградување 20 септември 1870
 -  Ватикан 11 февруари 1929
Население
 -  1853[5] 3,124,668 
Валута
Минати		 Следни
Византија под Сириската династија
Република Коспаја
Војводство Парма и Пјаченца
Тиберинска Република
Римска Републикз (1798–1799)
Прво Француско Царство
Римска Републикз (1849–1850)
Кралство Италија
Денес во

Државата го има своето потекло во подемот на христијанството низ Италија, а со тоа и зголеменото влијание на христијанската црква. До средината на 8 век, со падот на Византија во Италија, Папството станало ефективно суверено. Неколку христијански владетели, вклучително и франкските кралеви Карло Велики и Пипин Малиот, дополнително донирале земји за да бидат управувани од Црквата.[7] За време на ренесансата, папската територија значително се проширила и папата станал еден од најважните секуларни владетели на Италија, како и поглавар на Црквата. Во својот зенит, папските држави ги покривале повеќето современи италијански региони Лацио (кој го вклучува Рим), Марке, Умбрија и Ромања и делови од Емилија. Овие поседи се сметале за манифестација на временската моќ на папата, наспроти неговиот црковен примат.

До 1861 година, голем дел од територијата на Папските држави била освоена од Кралството Италија. Единствено Лацио, вклучувајќи го и Рим, останал под привремена контрола на папата. Во 1870 година, папата ги изгубил Лацио и Рим и немал физичка територија, освен градот Леонин, кој новата италијанска држава не го окупирала воено, и покрај анексијата на Лацио. Во 1929 година, италијанскиот фашистички водач Бенито Мусолини, шеф на италијанската влада, ставил крај на проблемот „Затвореникот во Ватикан “ кој вклучувал обединета Италија и Светата столица со преговарање за Латеранскиот договор, потпишан од двете страни. Овој договор бил признат суверенитетот на Светата столица над новосоздадениот меѓународен територијален ентитет, град-држава во Рим ограничена на симболична територија која станала Град Ватикан.

Име уреди

Папските држави биле познати и како Папска држава (иако обично се претпочита множина, еднината е подеднакво точна бидејќи политиката се однесувала на повеќе од обична лична заедница). Териториите исто така биле различно нарекувани како држава(и) на црквата, папски држави, црковни држави, наследство на Свети Петар или Римски држави ( италијански: Stato Pontificio, исто така Stato della Chiesa, Stati della Chiesa, Stati Pontifici, и Stato Ecclesiastico; , исто така Dicio Pontificia „Папско владеење“).[8] Донекаде користеното име варирало во зависност од преференциите и навиките на европските јазици на кои се изразувало.

Историја уреди

Потекло уреди

За своите први 300 години, во рамките на Римското Царство, Црквата била прогонувана и непризнаена, неспособна да држи или пренесе имот.[9] Раните собранија се состанувале во соби одвоени за таа цел во домовите на добростоечки поединци, а голем број рани цркви, познати како титуларни цркви и сместени на периферијата на антички Рим, биле чувани како сопственост на поединци, наместо од самата Црква. Како и да е, имотите што ги поседувале номинално или всушност поединечни членови на римските цркви обично се сметаат за заедничко наследство кое последователно му се предава на легитимниот „наследник“ на тој имот, честопати неговите високи ѓакони, кои пак биле помошници на локален епископ. Ова претставувало заедничко наследство поврзано со црквите во Рим и на тој начин, под неговиот владејачки епископ, станало доста значајно, бидејќи не само куќите итн. во Рим или во близина, туку и земјиште имоти, како што се латифундиите, цели или делумно, низ Италија и подалеку.[10]

Овој систем почнал да се менува за време на владеењето на царот Константин Велики, кој го направил христијанството законско во рамките на Римското Царство и му ги вратил сите имоти што биле конфискувани; во поголемите градови на Римското Царство тоа би било прилично значајно, а меѓу нив и римското наследство.[9] Латеранскиот дворец бил првата значајна нова донација на црквата, најверојатно подарок од самиот Константин.[9]

Следеле и други донации, првенствено во континентална Италија, но и во провинциите на Римското Царство. Меѓутоа, црквата ги држела сите овие земји како приватен земјопоседник, а не како суверен ентитет. По падот на Западното Римско Царство, папството се нашло сè повеќе во несигурна и ранлива положба. Како што се распаднала централната римска власт во текот на доцниот 5 век, контролата над италијанскиот полуостров постојано се менувала, потпаѓајќи под власта на аријанството за време на владеењето на Одоакар, а подоцна и на Остроготите. Црковната организација во Италија, со папата на чело, нужно се потчинила на нивната суверена власт, притоа потврдувајќи го својот духовен примат над целата Црква.[11]

Семето на папските држави како суверен политички ентитет е засадено во 6 век. Почнувајќи од 535 година, под царот Јустинијан I, Источното Римско Царство - наречено од повеќето историчари како Византија - ја започнал готската војна за повторно освојување на Италија. Ова траело до 554 година и ги опустошило политичките и економските структури на Италија. Потоа, во 568 година, Ломбардите влегле на полуостровот од север, основајќи свое италијанско кралство и во текот на следните два века го освоиле најголемиот дел од италијанската територија што неодамна ја вратила Византија. До VII век, византиската власт во голема мера била ограничена на дијагонална лента која се протегала приближно од Равена, каде што се наоѓал претставникот на царот, или Егзархот, до Рим и јужно до Неапол, плус крајбрежни ексклави. [12] Северно од Неапол, групата на византиска контрола се намалила, а границите на „коридорот Рим-Равена“ биле исклучително тесни.[13][14][15]

Со ефективна византиска моќ на североисточниот крај на оваа територија, папата, како најголем земјопоседник и најпрестижна фигура во Италија, стандардно започнал да презема голем дел од владејачката власт што Византијците не можеле да ја остварат во областите околу градот Рим.[16] Додека папите легално останале „римски поданици“ под византиска власт, во пракса Римското Војводство, област приближно еквивалентна на Лацио, станала независна држава управувана од папата. [17]

Независноста на црквата, потпомогната од поддршката на народот за папството во Италија, им овозможило на различни папи да ѝ пркосат на волјата на византискиот цар: папата Григориј II дури го екскомуницирал царот Лав III за време на иконоборството.[18] Сепак, папата и егзархот сè уште работеле заедно за да ја проверат зголемената моќ на Ломбардите во Италија. Како што слабеела византиската моќ, сепак, папството презело сè поголема улога во заштитата на Рим од Ломбардите, но немајќи директна контрола врз значителни воени средства, папата главно се потпирал на дипломатијата за да постигне толку многу.[19] Во пракса, овие папски напори служеле за фокусирање на ломбардското величење на егзархот и Равена. Врвен момент во основањето на Папските држави бил договорот за границите отелотворени во даровница на Сутри на ломбардскиот крал Лиутпранд (728) на папата Григориј II.[20]

Даровница на Пипин уреди

Кога Егзархијата на Равена конечно паднала во рацете на Ломбардите во 751 година, [17] Римското Војводство било целосно отсечено од Византија, од која теоретски сè уште бил дел. Папите ги обновиле претходните обиди да обезбедат поддршка од Франките. Во 751 година, папата Захариј го крунисал Пипин Кусиот за крал на местото на немоќниот меровиншки лик, кралот Хилдерик III. Наследникот на Захариј, папата Стефан II, подоцна на Пипин му ја доделил титулата патрициј на Римјаните. Пипин ја водел франкската војска во Италија во 754 и 756 година. Пипин ги поразил Ломбардите – преземајќи ја контролата над северна Италија – и му дал подарок (наречен даровница на Пипин) на имотите што порано ја сочинувале Егзархијата на Равена на папата.

Во 781 година, Карло Велики ги кодифицирал регионите над кои папата ќе биде привремен суверен: Војводството Рим било клучно, но територијата била проширена за да ги вклучи Равена, Војводството Пентаполис, делови од Војводството Беневенто, Тоскана, Корзика, Ломбардија, и голем број италијански градови. Соработката помеѓу папството и династијата Каролинзи кулминирала во 800 година кога папата Лав III го крунисал Карло Велики како „Цар на Римјаните“.

Врска со Светото Римско Царство уреди

Од 9 век до 12 век била основана прецизната природа на односот меѓу папите и царевите- и меѓу Папските држави и царството. Не било јасно дали Папските држави биле посебно царство со папата како нивен суверен владетел, само дел од Франкското Царство над која папите имале административна контрола, како што било предложено во трактатот од крајот на 9 век Libellus de imperatoria potestate in urbe, или дали светите римски императори цареви викари на папата (како еден вид архимператор) што владееле со христијанскиот свет, при што папата бил директно одговорен само за околината на Рим и за духовните должности.

Светото Римско Царство во својот франкски облик пропаднало и било поделено меѓу внуците на Карло Велики. Царската моќ во Италија ослабела, а престижот на папството опаднало. Ова довело до пораст на моќта на локалното римско благородништво, а контролата на папските држави во текот на почетокот на 10 век преминала на моќното и корумпирано аристократско семејство, Теофилакти. Овој период подоцна бил наречен Saeculum obscurum („темно доба“), а понекогаш и како „владеење на блудниците“.[21]

Во пракса, папите не биле во можност да остварат ефективен суверенитет над обемните и планински територии на Папските држави, а регионот го зачувал својот стар систем на владеење, со многу мали грофовии и маркизати, секое со свој центар (рока).

Во текот на неколку кампањи во средината на 10 век, германскиот владетел Отон I ја освоил северна Италија; Папата Јован XII го крунисал за цар (прв така крунисан по повеќе од четириесет години) и двајцата ја ратификувале Диплома Отонианум, со која царот станал гарант за независноста на Папските Држави. [22] Сепак, во текот на следните два века, папите и царевите се расправале за различни прашања, а германските владетели рутински ги третирале Папските Држави како дел од нивните кралства во тие прилики кога проектирале моќ во Северна и Централна Италија. Како што Грегоријанската реформа работела на ослободување на администрацијата на црквата од царското мешање, независноста на папските држави се зголемила на важност. По истребувањето на династијата Хоенштауфен, германските цареви ретко се мешале во италијанските работи. Како одговор на борбата меѓу Гелфите и Гибелините, Договорот од Венеција ја официјализирал независноста на Папските Држави од Светото Римско Царство во 1177 година. До 1300 година, ПапскитеДржави, заедно со останатите италијански кнежевства, биле ефективно независни.

Авињонско папство уреди

 
Доменот на Папските држави во околу 1430 година

Од 1305 до 1378 година, папите живееле во папската енклава Авињон, опкружена со Прованса и под влијание на француските кралеви. [23] [24] [25] [17] [26] Овој период бил познат како „Авињонез“ или „Вавилонско заробеништво“.[27] Во овој период самиот град Авињон и околниот Венесен биле додадени на папските држави; и останале папска сопственост околу 400 години дури и по враќањето на папите во Рим, сè додека не била запленета и инкорпорирана во француската држава за време на Француската револуција.

За време на Авињонското папство, локалните деспоти го искористиле отсуството на папите за да се воспостават во номинално папски градови: Пеполи во Болоња, Орделафи во Форли, Манфреди во Фаенца и Малатеста во Римини, сите им дале номинално признание на нивните папски господари и биле прогласени за викари на Црквата.

Во Ферара, смртта на Ацо VIII Есте без легитимни наследници (1308 [28] ) го охрабрило на папата Климент V да ја стави Ферара под своја директна власт: сепак, со неа управувал неговиот назначен викар, кралот Роберт од Неапол, само девет години пред граѓаните да ги повикаат Есте од егзил (1317). Забраните и екскомуникациите биле залудни бидејќи во 1332 година, Јован XXII бил обврзан да именува тројца браќа Есте како негови викари во Ферара. [29]

Во самиот Рим, Орсини и Колона се бореле за превласт, [17] поделувајќи ги градските риони меѓу нив. Резултирачката аристократска анархија во градот обезбедила амбиент за фантастичните соништа за универзална демократија на Кола ди Риенцо, кој бил прогласен за Трибина на народот во 1347 година, [30] и наишол на насилна смрт на почетокот на октомври 1354 година кога бил убиен од приврзаниците. од семејството Колона. [30] За многумина, наместо да се прероди антички римски трибун, тој станал само уште еден тиранин користејќи ја реториката на римското обновување и преродба за да го маскира својот дофат на власт. [30] Како што вели проф. Гвидо Руџеро вели, „дури и со поддршката на Петрарка, неговото враќање во првите времиња и повторното раѓање на антички Рим беше она што нема да надвладее“. [30]

Епизодата на Риенцо предизвикала обновени обиди од отсутното папство за повторно воспоставување ред во распуштањето на папските држави, што резултирало со воен напредок на кардиналот Алборноз, кој бил назначен за папски легат, и неговите кондотиери на чело на мала платеничка армија. Откако ја добил поддршката од миланскиот архиепископ Џовани Висконти, тој го победил Џовани ди Вико, господар на Витербо, движејќи се против Галеото Малатеста од Римини и Орделафи од Форли, Монтефелтро од Урбино и да Полента од Равена и против градовите. на Сенигалија и Анкона. Последните избори против целосната папска контрола биле Џовани Манфреди од Фаенца и Франческо II Орделафи од Форли. Алборноз, на моментот кога бил отповикан, на состанокот со сите папски викари на 29 април 1357 година, го прогласил Уставот на Sanctæ Matris Ecclesiæ, кој го заменил мозаикот на локалното право и ги акумулирал традиционалните „слободи“ со единствен кодекс на граѓанско право. Овие устави означуваат пресврт во правната историја на папските држави; тие останале во сила до 1816 година. Папата Урбан V се осмелил да се врати во Италија во 1367 година, што се покажало прерано; тој се вратил во Авињон во 1370 година непосредно пред неговата смрт. [25]

 
Квириналски дворец, папска резиденција и дом на граѓанските канцеларии на папските држави од ренесансата до нивната анексија

Ренесанса уреди

За време на ренесансата, папската територија значително се проширила, особено под папите Александар VI и Јулиј II. Папата станал еден од најважните секуларни владетели на Италија, како и поглавар на Црквата, потпишувајќи договори со други суверени земји и водејќи војни. Меѓутоа, во пракса, повеќето од папските држави сè уште биле номинално контролирани од папата, а голем дел од територијата била управувана од помали принцови. Контролата секогаш била оспорувана; требало да дојде 16 век за папата да има вистинска контрола над сите негови територии.

Папските одговорности често биле во судир. Папските држави биле вклучени во најмалку три војни во првите две децении на 16 век.[31] Во нивно име се борел Јулиј II, „Папата воин“.

Реформација уреди

Реформацијата започнала во 1517 година. Во 1527 година, пред Светото Римско Царство да се бори против протестантите, трупите лојални на царот Карло V брутално го ограбиле Рим и го затвориле папата Климент VII, како пропратен ефект на битките за папските држави.[32] Така Климент VII бил принуден да се откаже од Парма, Модена и неколку помали територии.[32][33] Една генерација подоцна, армиите на шпанскиот крал Филип II ги поразиле оние на папата Павле IV во италијанската војна од 1551–1559 година, кои се бореле за да ја спречат растечката шпанска доминација во Италија.[34]

Овој период доживеал постепено заживување на временската моќ на папата во Папските држави. Во текот на 16 век, практично независните феуди како Римини (посед на семејството Малатеста) биле вратени под папска контрола. Во 1512 година, државата на црквата ги анектирала Парма и Пјаченца, кои во 1545 година станале независно војводство на чело со вонбрачниот син на папата Павле III. Овој процес кулминирал со враќањето на Војводството Ферара во 1598 година, [35] [36] и Војводството Урбино во 1631 година [37]

Во својот најголем обем, во 18 век, Папските држави го вклучиле најголемиот дел од централна Италија - Латиум, Умбрија, Марке и легациите на Равена, Ферара и Болоња кои се протегале на север во Ромања. Ги вклучувало и малите енклави Беневенто и Понтекорво во јужна Италија и поголемиот Comtat Venaissin околу Авињон во јужна Франција.

Наполеонов период уреди

 
Карта на италијанскиот полуостров во 1796 година, покажувајќи ги папските држави пред Наполеоновите војни, кои го смениле лицето на полуостровот.
 
Карта на Италија во 1843 година, покажувајќи ги папските држави.

Француската револуција влијаела на временските територии на Папството, како и на Римската црква воопшто. Во 1791 година, изборите во Комтат Венесин и Авињон биле проследени со окупација од револуционерна Франција. [38] Подоцна, со француската инвазија на Италија во 1796 година, Легациите (северните територии на Папските држави [38] ) биле запленети и станале дел од Цисалпската Република. [38]

Две години подоцна, француските сили ја нападнале преостанатата област на Папските држави, а во февруари 1798 година генералот Луј-Александре Бертие прогласил Римска Република. [38] [38] Пиј VI побегнал од Рим во Сиена и умрел во егзил во Валенс во 1799 година. Француското Царство под Наполеон повторно извршило инвазија, и овој пат на 17 мај 1809 година, останатите црковни држави биле припоени кон Франција, [38] формирајќи ги департманите Тибр и Тразимен.

По падот на Француското Царство во 1814 година, Виенскиот конгрес формално ги вратил италијанските територии на папските држави, но не и Венси или Авињон, под контрола на Ватикан. [38]

По враќањето на суверенитетот на папските држави, Пиј VII одлучил да го укине феудализмот, трансформирајќи ги сите благородни титули (привремено укинати за време на Наполеоновата окупација) во почести исклучени од територијалните привилегии. Во 1853 година, Пил IX ставил крај на вековното двојство помеѓу папското благородништво и римските баронски семејства, изедначувајќи го граѓанскиот патрицијат на градот Рим со благородништвото создадено од папата.

Од 1814 година до смртта на папата Григориј XVI во 1846 година, папите следеле реакционерна политика во папските држави. На пример, градот Рим го одржувал последното еврејско гето во Западна Европа.

Италијанско обединување уреди

 
Кралството Италија во 1870 година, покажувајќи ги папските држави, пред заземањето на Рим
 
Кралството Италија во 1871 година
 
Обврзница на папските држави, издадена на 9 декември 1818 година.[39]

Италијанскиот национализам бил поттикнат за време на Наполеонскиот период, но бил прекинат со решавањето на Виенскиот конгрес (1814–15), кој се обидел да ги врати преднаполеонските услови: поголемиот дел од северна Италија бил под власта на помладите ограноци на Хабсбурговците и Бурбоните. Папските држави во централна Италија и Бурбонското Кралство на двете Сицилии на југ биле обновени. Популарното противење на реконституираната и корумпирана свештеничка влада довело до бунтови во 1830 и во 1848 година, кои биле задушени со интервенција на австриската армија.

Националистичките и либералните револуции од 1848 година погодиле голем дел од Европа. Во февруари 1849 година била прогласена Римска Република, [40] и дотогаш либерално наклонетиот папа Пиј IX морал да побегне од градот. Револуцијата била задушена со француска помош во 1849 година и Пиј IX се префрлил на конзервативна линија на влада. До неговото враќање во Рим во 1850 година, папските држави биле управувани од група кардинали познати како Црвен триумвират.[41]

Како резултат на Втората италијанска војна за независност, Пиемонт-Сардинија ја анектирала Ломбардија, додека Џузепе Гарибалди ја соборил Бурбонската монархија на југ. [42] [43] Плашејќи се дека Гарибалди ќе формира републиканска влада, владата на Пиемонт побарала дозвола од францускиот цар Наполеон III да испрати војници низ папските држави за да ја добие контролата врз југот. Ова било одобрено под услов Рим да биде оставен недопрен.

Во 1860 година, кога голем дел од регионот веќе се бунтувал против папското владеење, Пиемонт-Сардинија ги нападнале и ги освоиле источните две третини од Папските држави, зацврстувајќи го своето владеење на југ. Болоња, Ферара, Умбрија, Маршес, Беневенто и Понтекорво биле формално припоени до ноември истата година. Иако значително намалени, папските држави сепак го покривале Латиум и големите области северозападно од Рим.

 
Порта Пија, во 1870 година.

По прогласувањето на обединето Кралство Италија и во март 1861 година првиот италијански парламент, кој се состанал во Торино, стариот главен град на Пиемонт, го прогласил Рим за главен град на новото кралство. Меѓутоа, италијанската влада не можела да го заземе градот бидејќи француски гарнизон во Рим го штител папата Пиј IX.

Можноста за Кралството Италија да ги елиминира папските држави дошло во 1870 година; избувнувањето на Француско-пруската војна во јули го поттикнало Наполеон III да го повлече својот гарнизон од Рим, а колапсот на Второто Француско Царство во битката кај Седан го лишило Рим од францускиот заштитник.

Кралот Виктор Емануел II најпрвин имал за цел мирно да го освои градот и предложил испраќање воените сили во Рим, под превезот да му понуди заштита на папата. Кога папата одбил, Италија објавила војна на 10 септември 1870 година, а италијанската армија, командувана од генералот Рафаеле Кадорна, ја преминала границата на папската територија на 11 септември и полека напредувала кон Рим.

Италијанската армија стигнала до Аврелиските ѕидини на 19 септември и го ставила Рим во состојба на опсада. Иако малата војска на папата не била способна да го одбрани градот, Пиј IX и наредил да даде повеќе од симболичен отпор за да нагласи дека Италија го стекнува Рим со сила, а не со согласност. Ова случајно им послужило на целите на италијанската држава и ги довела до митот за прекршувањето на Порта Пија, во реалноста, питома афера која вклучува канонада од непосредна близина што урнала ѕид стар 1600 години. Одбраната на Рим сепак не била без загуби, со 12 мртви и 47 ранети меѓу папските сили и 32 мртви плус 145 ранети од италијанските трупи.[44]

Папата Пиј IX му наредил на командантот на папските сили да ја ограничи одбраната на градот за да се избегне крвопролевање.[45] Градот бил заземен на 20 септември 1870 година. Рим и она што останало од Папските држави биле припоени кон Кралството Италија како резултат на плебисцит следниот октомври. Ова го означило дефинитивниот крај на папските држави. [38]

И покрај фактот што традиционално католичките сили не му помогнале на папата, папството го отфрлил „Законот за гаранции“ од 1871 година и секое суштинско усогласување со италијанското кралство, особено секој предлог што бара од папата да стане италијански поданик. Наместо тоа, папството се ограничило во Апостолскиот дворец и соседните згради во јамката на античките утврдувања познати како градот Леонин, на ридот Ватикан. Оттаму, тој задржал голем број карактеристики кои се однесуваат на суверенитетот, како што се дипломатските односи бидејќи во канонското право тие биле својствени за папството.

Во 1920-тите, папството - тогаш под Пиј XI - се откажало од најголемиот дел од Папските држави. Латеранскиот договор со Италија (тогаш управуван од Националната фашистичка партија под Бенито Мусолини [46]) бил потпишан на 11 февруари 1929 година, [46] создавајќи ја државата Ватикан, формирајќи ја суверената територија на Светата столица, која исто така била обештетена до одреден степен поради губење на територија.

Регионални гувернатори уреди

 
Papal Zouaves pose in 1869.

Како што покажува множинското име Папски држави, различните регионални компоненти го задржале својот идентитет под папското владеење. Папата бил претставен во секоја провинција со гувернер, кој носел една од бројните титули. Тие ги вклучувале „ папски легат“, како во поранешното кнежевство Беневенто, или во Болоња, во Ромања и Марка Анкона; и „ папски делегат“, како во поранешното војводство Понтекорво и во Кампањската и поморската провинција. Се користеле и други титули како „Папски викар“, „Генерален викар“, а исто така и неколку титули на благородништвото, како што се „гроф“ или дури „принц“. Меѓутоа, во текот на историјата на папските држави, многу воени лидери, па дури и поглавари на бандити, ги контролирале градовите и малите војводства без да добијат титула од тогашниот папа.

Папска војска уреди

Историски папските држави одржувале воени сили составени од доброволци и платеници, вклучувајќи ги и католичките воени редови. Помеѓу 1860 и 1870 година, Папската армија (Esercito Pontificio на италијански) се состоела од два полка од локално регрутирана италијанска пешадија, два швајцарски полкови и баталјон од ирски доброволци, плус артилерија и драгуни.[47] Во 1861 година бил создаден меѓународен католички волонтерски корпус, наречен Папски Зуавес по еден вид француска колонијална домородна алжирска пешадија, и имитирајќи го нивниот униформен тип. Претежно составен од холандски, француски и белгиски доброволци, овој корпус служел против Црвените кошули на Гарибалди, италијанските патриоти и конечно силите на новообединетата Италија.[48]

Папската армија била распуштена во 1870 година, оставајќи ја само Палатинската гарда, која и самата била распуштена на 14 септември 1970 година од страна на папата Павле VI; [49] Благородната гарда, која исто така се распушти во 1970 година; и Швајцарската гарда, која продолжува да служи и како церемонијална единица во Ватикан и како заштитна сила на папата.

Исто така била одржувана и мала папска морнарица, со седиште во Чивитавекија на западниот брег и Анкона на исток. Со падот на Папските држави во 1870 година, последните бродови на флотилата испловиле во Франција, каде што биле продадени по смртта на Пиј IX.

Наводи уреди

  1. ↑ World Monarchies and Dynasties
  2. ↑ Rome: A History in Seven Sackings
  3. ↑ Historical Time Line of Charlemagne – Medieval Legal History
  4. ↑ „Inno Pontificio e la sua storia“ (италијански). Statto della città del Vaticano. Архивирано од изворникот на 13 March 2010. Посетено на 26 August 2021.
  5. ↑ Statistica della popolazione dello Stato pontificio dell'anno 1853 (PDF). Ministero del commercio e lavori pubblici. 1857. стр. xxii. Архивирано од изворникот (PDF) на 2 March 2018. Посетено на 1 March 2018.
  6. ↑ „Papal States“. Encyclopædia Britannica. 30 April 2020. Архивирано од изворникот на 5 October 2021. Посетено на 11 August 2021.
  7. ↑ „Papal States | historical region, Italy | Britannica“. www.britannica.com (англиски). Архивирано од изворникот на 2021-11-15. Посетено на 2021-11-21.
  8. ↑ Mitchell, S.A. (1840). Mitchell's geographical reader. Thomas, Cowperthwait & Co. стр. 368.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Schnürer, Gustav.
  10. ↑ Brent, Allen (2009-09-01). A Political History of Early Christianity (англиски). A&C Black. стр. 243. ISBN 9780567606051. Архивирано од изворникот на 2021-09-10. Посетено на 2020-09-26.
  11. ↑ „Ostrogoths“. Catholic Online. Архивирано од изворникот на September 18, 2020. Посетено на December 9, 2020.
  12. ↑ Treadgold 1997.
  13. ↑ McEvedy, Colin (1961). The Penguin Atlas of Medieval History. Penguin Books. стр. 32. ISBN 9780140708226. Архивирано од изворникот на 2021-09-13. Посетено на 2020-09-26. ... separated from their theoretical overlord in Pavia by the continuing Imperial control of the Rome-Ravenna corridor.
  14. ↑ Freeman, Charles (2014). Egypt, Greece, and Rome: Civilizations of the Ancient Mediterranean. OUP Oxford. стр. 661. ISBN 978-0199651924. Архивирано од изворникот на 2021-09-13. Посетено на 2020-11-18. The empire retained control only of Rome, Ravenna, a fragile corridor between them, ...
  15. ↑ Richards, Jeffrey (2014). The Popes and the Papacy in the Early Middle Ages: 476–752. Routledge. стр. 230. ISBN 978-1317678175. Архивирано од изворникот на 2021-09-13. Посетено на 2020-11-18. In 749 Ratchis embarked on a bid to capture Perusia, the key to the Rome-Ravenna land corridor
  16. ↑ Medieval Italy : an encyclopedia. Volume 1, A to K. Christopher Kleinhenz. New York: Routledge. 2004. стр. 1024. ISBN 0-203-50275-2. OCLC 62243072.CS1-одржување: друго (link)
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 Kleinhenz 2004.
  18. ↑ „St. Gregory II – Saints & Angels“. Catholic Online. Архивирано од изворникот на January 24, 2021. Посетено на December 9, 2020.
  19. ↑ „Pope St. Gregory II“. Catholic Online. Архивирано од изворникот на August 12, 2020. Посетено на December 9, 2020.
  20. ↑ „Sutri“. From Civitavecchia to Civita Castellana. Архивирано од изворникот на 9 June 2017. Посетено на 27 August 2012.
  21. ↑ Émile Amann and Auguste Dumas, L'église au pouvoir des laïques, in Auguste Fliche and Victor Martin, eds.
  22. ↑ Tucker 2009.
  23. ↑ Spielvogel 2013.
  24. ↑ Elm & Mixson 2015.
  25. ↑ 25,0 25,1 Watanabe 2013.
  26. ↑ Butt, John J. (2006). The Greenwood Dictionary of World History. Greenwood Publishing Group. стр. 36. ISBN 978-0313327650. Term (coined by Petrarch) for the papal residence in Avignon (1309–1377), in reference to the Babylonian Captivity (...)
  27. ↑ Noble; и др. (2013). Cengage Advantage Books: Western Civilization: Beyond Boundaries (7. изд.). Cengage Learning. стр. 304. ISBN 978-1285661537. Архивирано од изворникот на 2021-09-14. Посетено на 2020-11-18. The Babylonian Captivity, 1309–1377
  28. ↑ Menache 2003.
  29. ↑ Waley 1966.
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 30,3 Ruggiero 2014.
  31. ↑ Ganse, Alexander. „History of the Papal States“. World History at KDMLA. Korean Minjok Leadership Academy. Архивирано од изворникот на 3 March 2017. Посетено на 7 March 2013.
  32. ↑ 32,0 32,1 Durant, Will (1953). „Chapter XXI: The Political Collapse: 1494–1534“. The Renaissance.
  33. ↑ „Papal States in the 16th Century“. themaparchive.com. Архивирано од изворникот на 6 August 2020. Посетено на 26 August 2021.
  34. ↑ Durant, Will (1953). „Chapter XXXIX: The popes and the Council: 1517–1565“. The Renaissance.
  35. ↑ Hanlon 2008.
  36. ↑ Domenico 2002.
  37. ↑ Gross 2004.
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 38,3 38,4 38,5 38,6 38,7 Hanson 2015.
  39. ↑ Alex Witula: TITOLI di STATO, p. 245, ISBN 978-88-95848-12-9
  40. ↑ Roessler & Miklos 2003.
  41. ↑ „Il 'triumvirato rosso'“. Biblioteca Salaborsa (италијански). Архивирано од изворникот на 2 June 2021. Посетено на 29 May 2021.
  42. ↑ Fischer 2011.
  43. ↑ Abulafia, David (2003). „The Mediterranean as a battleground“. The Mediterranean in History. Getty Publication. стр. 268. ISBN 978-0892367252. Архивирано од изворникот на 2021-09-16. Посетено на 2020-11-18. (...) under Giuseppe Garibaldi to overthrow the Neapolitan Bourbons. After defeating a Neapolitan force at Calatafirmi, Garibaldi captured Palermo after three days of street fighting.
  44. ↑ Alvarez, David. The Pope's Soldiers. стр. 248. ISBN 978-0-7006-1770-8.
  45. ↑ „History of the Pontifical Swiss Guard“. Архивирано од изворникот на 3 February 2019. Посетено на 30 August 2016.
  46. ↑ 46,0 46,1 De Grand 2004.
  47. ↑ Brandani, Massimo (1976). L'Esercito Pontificio da Castelfidardo a Porta Pia. Milan: Intergest. стр. 6.
  48. ↑ Charles A. Coulombe, The Pope's Legion: The Multinational Fighting Force that Defended the Vatican, Palgrave Macmillan, New York, 2008
  49. ↑ Levillain 2002.

Надворешни врски уреди

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Папска_Држава&oldid=5114602“