Војводство Парма и Пјаченца

Војводство Парма и Пјаченца
Војводство Парма и Пјаченца Ducato di Parma e Piacenza (италијански) ; Ducatus Parmae et Placentiae (латински)
	1545–1802 (1808); 1814–1859
	Горе: Знаме од 1545-1731; Долу: 1851–1859]] Грб на Фарензе ; Coat of Arms under the Bourbon-Parma
	Motto: Dirige me Domine!; "Lead me, oh Lord!"
	Војводство Парма и Пјаченца (зелено)
	Современа Италија во 1815 година.
Статус	Војводство
Главен град	Парма ; Пјаченца
Говорени јазици	Емилијанскоромањолски ; италијански ; латински
Вероисповед	Римокатоличка црква
Уредување	Апсолутна монархија (Војводство)
Војвода
• 1545–1547	Пјер Лујци Фарнезе (прв)
• 1854–1859	Роберт I (last)
Историја
• Создавање на титулата војвода на Пјер Лујци Фарнезе од Папа Павле III	16 септември 1545
• Ахенски договор (1748)	24 априол 1748
• Француска управа	1 ноември 1802
• Анексија од Франција	1808
• Обнова	11 април 1814
• Обединување	3 декември 1859
Население
• Estimate	501,000 во 19 век
Валута	Пармиска лира
Претходници	Наследници
	Папска Држава
	Таро (департман)
	Војводство Гвастала
	Кралство Етрурија
Таро (департман)
Кралство Етрурија
Обединето провинции на Централна Италија

Војводство Парма и Пјаченца (италијански: Ducato di Parma e Piacenza латински: Ducatus Parmae et Placentiae) — италијанска држава создадена во 1545 година и сместена во северна Италија, во сегашниот регион Емилија-Ромања.^[1]

Првобитно царство на семејството Фарнезе, откако папата Павле III го направило наследно војводство за неговиот син, Пјер Лујци Фарнезе, со него владеело династијата до 1731 година, кога последниот војвода, Антонио Фарнезе, починал без директни наследници.^[1]^[2] По една деценија владеење на Хабсбурговците, војводството преминало под династијата Бурбон-Парма.

Војводството било нападнато од Наполеон и припоено од Франција, со обновен суверенитет во 1814 година по поразот на Наполеон. Сопругата на Наполеон, Марија Луиза, тогаш владеела како војвотка до нејзината смрт. Парма била вратена под владеење на Бурбоните во 1847 година, а во 1859 година, војводството било формално укинато бидејќи било интегрирано во новата италијанска држава.^[1]

Историја

Градот Парма од 16 век, во раните фази на војводството.

Војводството Парма било создадено во 1545 година од делови на Војводството Милано јужно од реката По, кое било освоено од папските држави во 1512 година. Овие територии, со центар на градот Парма, биле дадени како феуд за вонбрачниот син на папата Павле III, Пјер Лујци Фарнезе.^[2]

Во 1556 година, на вториот војвода, Отавио Фарнезе, му бил даден градот Пјаченца, со што станал и војвода од Пјаченца, па така државата потоа била позната како Војводство Парма и Пјаченца (италијански: Ducato di Parma e Piacenza). Семејството Фарнезе продолжило да владее до изумирањето на нивната машка линија во 1731 година ^[1]

Консолидација

Отавио Фарнезе се трудел да го направи војводството просперитетно, да ја придобие добронамерноста на народот со примена на мудрите мерки што веќе ги презел неговиот татко и да се додворува на локалното благородништво користејќи повеќе умереност од Пјер Лујци, знаејќи како да го консолидира војводството со промовирање на неговата економија и финансиска и комерцијална размена а се занимавал и со културата, но започнал и територијалната експанзија со припојување на некои феуди. Во 1573 година, бројот на жителите на новиот главен град значително се зголемил и достигнал 26.000. Александар Фарнезе, кој исто така бил важен генерал на шпанската армија, наследувајќи го раководството на војводството, бил принуден од шпанскиот крал Филип II да го назначи својот седумнаесетгодишен син Ранучио I Фарнезе за регент, бидејќи шпанскиот крал не сакал да се лиши од способниот и храбар генерал.^[3]

Алесандро починал далеку од Парма на 3 декември 1592 година од гангрена предизвикана од аркебуза за време на опсадата на Кан де Бек, една година пред неговата смрт тој наредил изградба на тврдината Цитадела со цел да ја потврди моќта на семејството, но исто така да обезбеди работа на работна сила од 2.500 луѓе составена главно од сиромашните делови од градското население. Ранучио I, страстен за уметност и музика, го направил војводскиот двор прв во Италија во музичката уметност. Во овој период, градот бил збогатен со уникатни споменици, како што се Палацо дела Пилота и Театро Фарнезе, а исто така била донесена совемена легислатива, која го направил Парма центар на извонредност и во однос на животниот стил и како архитектонски модел, издигнувајќи го градот како културен капитал на исто ниво на други важни европски метрополи. Неговата влада била виновна за јавната егзекуција на над 100 граѓани на Парма обвинети за заговор против него. Во 1628 година, по смртта на Ранучио I, војводството му било предадено на неговиот шеснаесетгодишен син Одоардо, кој на 11 октомври истата година се оженил со петнаесетгодишната Маргерита де Медичи во Фиренца, ќерка на Козимо II де Медичи, Големиот војвода од Тоскана.^[4]^[5]

Овие претставувале тешки години за војводството, покрај страшната чума од 1630 година која го десеткувала населението, новиот војвода одржувал армија од 6.000 пешадија и за да ја финансира своите поданици ги принудувал на тешка сиромаштија, влегувајќи во долгови со банкари и трговци. И покрај големите трошоци, неговата прва кампања била негативна: Пјаченца била окупирана од шпанските трупи, неговите трупи биле поразени на територијата на Парма од Франческо I д'Есте, војводата од Модена, а Одоардо бил принуден да потпише мировен договор со Шпанија под што, откако ќе се распушти сојузот со Франција, тој ќе ја евакуира Пјаченца.^[6]

По неговата смрт, која се случила во Пјаченца на 11 септември 1646 година на 34-годишна возраст, војводството преминало на неговиот син Ранучио II и две години регентството го обезбедувале неговата сопруга Маргерита де Медичи и неговиот вујко, кардиналот Франческо Марија Фарнезе, до осумнаесетгодишна возраст. Во 1691 година, Војводството Парма било нападнато од царската војска и ограбено од четири илјади војници кои пристигнале во Парма со жени и деца; не само што нивното одржување паднало на субјектите, туку и силувањето, злоупотребата и насилството следеле едно по друго без одмор. Ранучио II направил многу дела за да ја подобри ситуацијата на своите поданици, но контрастот помеѓу безгрижниот живот на дворот и касата на благајната била навистина извонредна и за да ги задржи сите ликови кои ротирале на дворот на Парма. Поради ваквата ситуација, војводата бил принуден да оданочува, избегнувајќи, сепак, допирање на црковниот приход. За време на неговото владеење, Ранучио II купил скапоцени слики и томови, тој ги преселил повеќето од семејните збирки зачувани во римските резиденции во Парма и во 1688 година бил отворен новиот Војводски театар. Ранучио II имал син предодреден да го наследи, Одоардо, кој, сепак, починал пред својот татко и затоа никогаш не управувал со војводството.^[7]^[8]

Три години пред неговата смрт, благодарение на посредништвото на амбасадорот гроф Фабио Перлети, Одоардо се оженил со грофицата од Палатин, Доротеја Софи од Нојбург, со која имал две деца: Алесандро, кој починал на осум месеци и Елизабета. На 11 декември 1694 година, по ненадејната смрт на Ранучио II, војводството потоа преминало во рацете на шеснаесетгодишниот втор син Франческо, кој се оженил со вдовицата на неговиот брат Доротеј.^[9]

Франческо Фарнезе

Парма во почетокот на 18 век.

Владеењето на Франческо Фарнезе целосно ја вратила династијата Фарнезе во центарот на големата политика. Наследувајќи ја катастрофалната финансиска состојба, за да се обиде да ја излечи, тој ги скратил сите непотребни трошоци на дворот со отпуштање на повеќето слуги, музичари и џуџиња. Ги укинал и претставите, судските забави и банкетите. Било изградено хидраулично дело за одбрана на градот Пјаченца од ерозијата на По, се фаворизирал проширувањето на Универзитетот во Парма и на колеџот Нобили, охрабрувајќи го проучувањето на јавното право, историјата, јазиците и географијата. Уметниците, писателите, музичарите и драматурзите уживале во заштитата пред дворот. Во 1712 година започнале работите за реновирање на војводската палата во Колороно, завршена во 1730 година. Во 1714 година, војводството постигнало важен дипломатски успех кога Франческо, благодарение на канцелариите на неговиот амбасадор во Шпанија, Џулио Алберони, можел да ја омажи својата внука Елизабета за шпанскиот крал Филип V, кој останал вдовец претходно истата година.^[10]^[11]

Истребување на Фарнезе и доаѓање на Бурбон-Парма

Поради недостаток на машки наследници, Елизабета Фарнезе, внука на војводата Антонио Фарнезе, била прогласена за наследничка на Фарнезе. Таа добила многу предлози за брак, и конечно се омажила во 1714 година за Филип V. По смртта на бездетниот војвода Антонио во 1731 година, Филип V ги потврдил правата што ги имала неговата сопруга над војводствата според договорите потпишани во Договорот од Виена од 1725 година и Договорот од Севиља од 1729 година, и ги барал двете за Шпанската куќа Борбонци. Така, војводството било наследено од страна на неговиот прв син со Елизабета, Карло, кој владеел како војвода Карло I од Парма и Пјаченца. Тој владеел со своите територии четири години до крајот на Војната за полското наследство, кога, според она кое било утврдено со Договорот од Виена (1738), ги предал двете војводства на Домот на Хабсбург во замена за кралствата на Неапол и Сицилија.

Хабсбурзите владееле само до завршувањето на војната за австриското наследство во 1748 година, чиј последен мировен договор, Договорот од Екс-ла-Шапел, им го отстапил војводството на Бурбоните во лицето на Инфанте Филип од Шпанија, помлад брат на Карло I. Војводата Филип станал основач на Куќата на Бурбон-Парма, владеејќи над проширеното Војводство Парма, Пјаченца и Гвастала (италијански: Ducato di Parma, Piacenza e Guastalla), владетелите на Гонзага на соседната Гуастала изумреле во 1746 година.

Во 1796 година, војводството било окупирано од француските трупи под Наполеон, а политичката ситуација во државата станала крајно збунета. Фердинанд го задржал својот престол под француските воени гувернери до Договорот од Аранхуес од 1801 година, кога општ договор помеѓу Куќата на Бурбон и Наполеон формално одлучил цесија за војводството на Франција во замена за Тоскана, но војводата останал во Парма додека не починал во 1802 година.

Наполеонов период (1796-1814)

Наполеон Бонапарта бил неодлучен за иднината на војводството, стремејќи се кон целосен ангажман на Бурбоните во европските војни како негови сојузници. Дури и кога француските закони и администрација постепено биле воведени, формалното припојување кон Француското Царство било прогласено дури во 1808 година по избувнувањето на Полуостровската војна. Војводството било реформирано како департман на Таро.

Последни децении (1814-1860)

Во 1814 година, војводствата и биле дадени на хабсбуршката сопруга на Наполеон, Марија-Луиза, која владеела со нив до крајот на својот живот. По нејзината смрт во 1847 година, војводството било вратено на семејството Бурбон-Парма, кое владеело со малото Војводство Лука. Гуастала била отстапена на Модена. Бурбоните владееле до 1859 година, кога биле протерани со револуција по победата на Франција и Сардинија во војната против Австрија (наречена Австриска војна во Франција и Втора војна за независност во Италија).

Во декември 1859 година, Војводството Парма и Пјаченца било комбинирано со Големото Војводство Тоскана и Војводството Модена за да ги формираат Обединетите провинции Централна Италија. Во март 1860 година, по референдум, тоа се споило со Кралството Сардинија, кое во 1861 година го променило своето име во Кралство Италија.