Википедија

Куран

(Пренасочено од Коран)
Дел од темата

Ислам



Историја на исламот

Верувања и обичаи

Божје единство
Вероисповед
Молитва • Пост
Аџилак • Добротворност

Главни дејци

Мухамед
Али • Абу Бакр
Дружината на Мухамед
Семејството на Мухамед
Исламски пророци

Текстови и Закони

Куран • Хадис • Шеријат
Исламско право • Теологија
Мухамедовите биографии

Гранки на исламот

Сунизам • Шиизам • Суфизам

Социополитички аспекти

Академци • Филозофија
Уметност • Науки
Архитектура • Градови
Календар • Празници
Жените во исламот • Водачи
Политика • Џихад • Либерализам

Поврзано

Исламски лексикон
Индекс на статии за исламот

Кура́н или Коран (арапски أَلْقُرآن, al-qurʾān, со буквален превод „рецитирање“) — централен религиозен текст за кој муслиманите веруваат дека е последната објава од господ (Алах).[1] Куранот се смета за најдобро дело во класичната арапска литература[2][3][4][5]. Куранот е поделен на поглавја (сура на арапски), кои потоа се поделени на стихови (ајет на арапски).

Муслиманите веруваат дека Коранот господ (Алах) го објавил на Мухамед преку ангелот Габриел (Џибрил)[6][7], постепено во период од околу 23 години, почнувајќи од 22 декември 609 година од н.е.[8], кога Мухамед бил 40 години, и завршувајќи во 632 година, година на неговата смрт[1][9][10]. Муслиманите го сметаат Куранот како едно од најголемите чуда на Алах (господ) и воедно како доказ за пророштвото на Мухамед бидејќи тој не знаел да пишува и чита. кулминација на серија божествени пораки што започнале со пораките што им ги открил од пророкот Адам а.с и истите завршуваат со Мухамед[11]. Зборот „Куран“ се појавува околу 70 пати во содржината на Куранот, иако за различни имиња и зборови се вели дека се наводи на Куранот[12].

Според традиционалниот наратив, неколку придружници на Мухамед служеле како книжници и биле одговорни за запишување на откровението[13]. Кратко по смртта на Мухамед, Куранот бил составен од неговите придружници, кои запишале и меморирале делови од него[14]. Овие кодекси имале разлики што го мотивирал халифот Утман да воспостави стандардна верзија, денес познат како Утманов кодекс, кој генерално се смета за архетип на Куранот. Сепак, постојат варијанти на читања, со претежно мали разлики во значењето[13].

Куранот претпоставува блискост со главните наративи што се раскажуваат во библиските списи. Тој во одреден степен ги сумира некои настани а во некои случаи претставува алтернативни толкувања на настаните[15][16][17]. Куранот се опишува себеси како книга на водство за човештвото 2:185. Понекогаш нуди детални извештаи за конкретни историски настани и често го нагласува моралното значење на некој настан над наративната секвенца[18]. Коранот се користи заедно со автентичен и сигурен хадис да го протолкува шеријатскиот закон[19]. За време на молитвите, Куранот е рецитиран само на арапски јазик[20].

Некој кој го запаметил целиот текст од Куранот се нарекува хафиз. Куранскиот стих (ает) понекогаш се рецитира со посебен вид елокуција, резервирана за оваа намена, наречена таивид. За време на месец Рамадан, муслиманите обично го завршуваат рецитирањето на целиот Куран за време на молитвите на тарави. Со цел да се екстраполира значењето на одреден курански стих, повеќето муслимани се потпираат на егзегеза, или тафсир[21].

Етимологија и значење

уреди

Зборот „Куран“ се појавува околу 70 пати во Куранот, претпоставувајќи различни значења. Тоа е вербална именка (Масдар) на арапски глагол qaraa , што значи „тој чита“ или „ги рецитирал“. На сириски еквивалент е qeryānā, која се однесува на „Писмото читање“ или „лекција“[22]. Додека повеќето западни научници сметаат дека зборот е изведен од сириски јазик, поголемиот дел од муслиманските власти се држат на потеклото на зборот qaraa. Во секој случај, тој станал арапски термин во животот на Мухамед. Од важно значење e зборот „акт на рецитирање“, како што се гледа во раниот пасус на Куранот: „Наше е да го собираме и да го рецитираме“[23].

Во други стихови, зборот се однесува на „поединечен рецитирачки премин“ [од страна на Мухамед]. Својот литургиски контекст се гледа во голем број на пасуси, на пример: „Значи, кога Ал-Куранот се рецитира, слушај и молчи“[24]. Овој збор исто така може да го претпостави значењето на кодифицирано писмо кога е споменат со другите писма како што е Тората и Евангелието[25].

Терминот исто така е тесно поврзан со синоними кои се завршени во текот на Куранот. Секој синоним поседува свое посебно значење, но неговата употреба може да конвергира со онаа на Куранот во одредени контексти. Таквите термини вклучуваат Китаб (книга); āyah (знак) и sūrah (Писмо). Вторите два термина, исто така, означуваат единици на откровение. Во голем дел од контекстот, обично со определен член (Ал), зборот е наведен како „откривање“ (waḥy), којшто е „испратен доле“ (tanzīl) во интервали[26][27] . Други сродни зборови се: зикр, што значи „сеќавање“, што се користи да се однесуваат на Куранот во смисла на потсетник и предупредување; и ḥikmah ., што значи „мудрост“, понекогаш се однесува на откривање или дел од тоа[1][28].

Куранот се опишува себеси како „расудување или критериум помеѓу вистината и лагата“ (ел-Фуркан), „мајката книга“ (Ум ал-Китаб), „раководството“ (Huda , „мудроста“ ( ḥikmah), „сеќавањето“ ( зикр ), и „откривање“ (tanzīl , нешто испратено долу, означувајќи слегување на објект од повисоко место кон помало место). Друг термин е Ал-Китаб ('книгата ") , иако тоа исто така се користи на арапски јазик за другите писма, како што е Тората и Евангелието. Терминот muṣḥaf (писмена работа) често се користи за да назначи одредени ракописи на Коранот, но исто така се користи во Куранот за да се идентификуваат претходно откриени книги. Други транслитерации на Куранот се Ал-Коран, Коран, Куран и Ал-Куран[1].

Историја

уреди

Ера на пророкот

уреди
 
Пештерата Хира, местото каде пророкот Мухамед го добил првото откровение.

Исламската традиција се однесува на тоа дека Мухамед го добил своето прво откривање во Пештерата на Хира за време на еден од неговите изолирани повлекувања кон планините. Потоа, тој добивал откритија во период од дваесет и три години. Според хадисот и муслиманската историја, откако Мухамед емигрирал во Медина и формирал независна муслиманска заедница, тој им наредил на значителен број на “Асхаби” да го рецитираат Куранот и да ги учат и да ги усвојуваат законите, кои биле откривани дневно. Сојузниците кои биле вклучени во рецитирање на Куранот биле наречени Кари. Бидејќи повеќето “Асхаби” не биле во можност да читаат или да пишуваат, им било наредено да учат од затворениците на војната на едноставениот начин на пишување од времето. Така групата “Асхаби” постепено станала писмена. Како што било споменато на почетокот, Куранот бил запишан на плочи, коски и на широките рамни краеви на дланките на лисјата. вПовеќето поглавја биле о употреба меѓу почетокот кај муслиманите, бидејќи тие се спомнати во бројни изреки од страна на двете сунитски и шеитски извори, кои се однесуваат на употребата Куранот од страна на Мухамед, како повик за исламот, искажувањето на молитва и начинот на рецитирање. Сепак, Куранот не постои во форма на книга во времето од смртта на Мухамед во 632 година[29][30][31].

 
Калиграфија на стиховите на куранот, напишана на грбот на камила со мастила

Сахих ал-Бухари го раскажал и го опишал откритието на Мухамед како: „Понекогаш е (откриен) како ѕвонењето на ѕвоно“ и Ајша изјавила: „Го видов Пратеникот инспириран божествено на многу студен ден и забележав пот паѓајќи од неговото чело (како неговата инспирација да беше завршена)“[32]. Според Велч во исламските студии изјавува во Енциклопедија на Исламот дека тој верува дека графичките описи на состојбата на Мухамед во овие моменти можат да се сметаат како вистински, затоа што тој бил сериозно вознемирен по овие откритија. Според Велч, овие напади се гледаат од страна на оние околу него како убедлив доказ за потекло на натчовечките инспирации на Мухамед. Сепак, критичарите го обвиниле Мухамед дека е опседнат човек, гатач или магионичар од кога неговите искуства биле слични со оние на кои им биле добро познати во античка Арабија. Велч дополнително наведува дека тоа и понатаму останува неизвесно дали овие искуства се случиле пред или по првичното признавање на пророштвото на Мухамед[33].

 
Дел од Ал-алак – 96-та сура од Куранот и првото откровение на Мухамед.

Во куранските стихови 7:157 Мухамед е идентификуван како „ummi“,[34] кој традиционално се толкува како неписмен, но значењето е многу повеќе комплицирано. Средновековните критичари како Ал-Табари, тврделе дека терминот предизвикал две значења: Прво, неможноста воопшто да се прочита или запише и второ неискуството или непознавањето на претходните книги или списи кои сепак им давале приоритет на првото значење. И покрај неписменоста на Мухамед ова било земено во знак на оригиналноста на неговото пророштво. На пример, според Факр ал дин ал Рази, ако Мухамед го владеел добро пишувањето и читањето тој веројатно би бил осомничен за проучување на книгите на предците. Некои научници како што се Ват го претпочитале второто значење[30][35].

Збирка на ракописи

уреди
 
Бирмингемски ракопис на Куранот, најстариот ракопис кој е зачуван до денес

Врз основа на претходно пренесуваните извештаи, кратко време по смртта на Мухамед во 632 година, првиот калиф Абу Бакр одлучил да се соберат во книга во еден том. Така, група од книжници, од кои најважен е Зејд ибн Табит, кој ги собрал стиховите и изработил неколку рачно напишани копии од целосната книга. Реакцијата на Зејд на задачата при тешкотијата во собирањето на материјал од Куранот од пергаменти, листовите на стебленца, тенки камења и од мажи кои го знаеле на памет биле зачувани во претходните раскажувања. На вдовицата на Мухамед Хафса бинт Умар, и на ќерката на калифот на Омер, им бил доверен текст од Куранот. Во околу 650 година од новата ера, кога третиот калиф Утман ибн Афан започнал да забележува мали разлики во изговорот на Куранот, и кога исламот се проширил надвор од Арапскиот Полуостров во Персија, Левант и Северна Африка, со цел да се зачува светоста на текстот, им наредил на една комисија да го користат текстот на Хафса и да се подготви стандардна копија на текстот на Куранот[29][36]. Така, во рок од дваесет години од смртта на Мухамед, Куранот бил посветен во писмена форма. За тоа дека текстот станал модел од кој копии биле направени и објавени во регионите на урбаните центри на муслиманскиот свет, како и други верзии за кои се верува дека биле уништени[29][37][38][39]. Денешната форма на текстот на Куранот е прифатена од страна на муслиманските научници како оригиналната верзија составена од Абу Бакр.[30][31][40].

 
Куран - во Мешхед, Иран, за кој се смета дека бил напишан од Али

Според шиитите и некои сунитски научници, Али ибн Аби Талиб составил целосна верзија на Куранот веднаш по смртта на Мухамед. Уредувањето на целиот текст се разликувал од оние кои ги собрале подоцна во текот на ерата на Утман каде оваа верзија била собрана во хронолошки редослед. И покрај тоа, тој не направил никакви приговори против стандардизираниот Куран, но ја зачувал неговата сопствена книга. Други лични копии од Куранот можеби постоеле вклучувајќи ги оние на Ибн Масуд и кодексот на Убај ибн Каб, но никоја од нив не постои денес[1][29][41].

Куранот најверојатно постоел расфрлан во писмена форма за време на животот на пророкот, муслиманските научници веруваат дека тоа било напишано како комплетен текст во времето на смртта на пророкот[14] . Куранот во својата сегашна форма генерално се смета од страна на академските научници дека во него се зачувани зборовите на Мухамед, бидејќи пребарувањето на варијанти кои не им даваат никакви разлики кои се од големо значење[42]. Иако повеќето варијанти на читања на текстот на Куранот престанале да се пренесуваат, некои сè уште се пренесуваат. Засега се нема пројавено критички текст на кој може да се занова научна измена на текстот на Куранот. Историски, контроверзноста околу содржината на Куранот ретко станувала проблем, иако се продолжувале дебатите на оваа тема[43][44].

Во 1972 година во џамијата во градот Сана, Јемен, биле откриени ракописи кои подоцна се докажале дека се најстари текстови на Куранот. Ракописите кои го содржат составот, страницата од ракописот каде што текстот се мие надвор да се направи пергамент повторно за користење, практика која била честа појава во античките времиња поради недостиг на материјал за пишување. Текстовите коишто не се миеле надвор како, “scriptio inferior” , сепак сè уште едвај се видливи и се верува дека се од предутманско време[45], содржина на Куранот, додека врвниот текст како, “scriptio superior” , се верува дека припаѓаат на Утманското време. Неодамнешните студии коишто користеле радиоактивен јаглерод укажуваат на тоа дека пергаментите имаат голема веројатност дека потекнуваат и припаѓаат на периодот од 671 година.[46][47].

Во 2015 година, фрагменти од ран ракопис на Куранот, кои датираат од пред 1370 години, биле откриени во библиотеката на Универзитетот во Бирмингем, Англија. Според тестовите спроведени од Оксфордскиот Универзитет за радиоактивен гас, „со веројатност од повеќе од 95%, пергамент е помеѓу 568 и 645“. Ракописот е напишан во Хиџази писмо, рана форма на пишан арапски јазик[48][49]. Ова е најверојатно најстариот примерен примерок на Куранот, но бидејќи тестовите дозволуваат низа можни датуми, не може да се каже со сигурност која од постојните верзии е најстара. Саудискиот научник Сауд ал-Сархан изразил сомневање за староста на фрагментите, бидејќи тие содржат точки и сепаратори за поглавје за кои се верува дека потекнуваат подоцна[50].

Значењето во исламот

уреди

Муслиманите веруваат дека Куранот е книга на божествената насока и насока за човештвото и според разгледувањето на текстот во неговиот оригинален арапски јазик тоа е буквално зборот на Бог, кој му бил откриен на Мухамед преку ангелот Габриел во период од дваесет и три години и муслиманите го гледаат Куранот како конечното Божјо откритие кон човештвото[9][51]. Тие исто така веруваат дека Куранот има решенија за сите проблеми на човештвото, без оглед на тоа колку комплексни тие можат да бидат и во која возраст ќе настанат.

Ваху во исламски и курански концепт подразбира чин на Бог кон упатување на поединецот, пренесување на порака за поголем број на луѓе примачи. Процесот со кој божествената порака доаѓа до срцето на гласникот од Бога е tanzil (да го испрати долу) или nuzūl (да слезе долу). Како што Куранот вели: „Со вистина ние Бог го испративме долу и со вистина тој слезе долу.” Ова означува позитивна религија и откривање на писмото диктирано од ангелот на пророкот. Тоа значи да се предизвика ова откривање и да се слезе од повисокиот свет. Според хадисот, стиховите биле испратени во посебни околности, познати како асбаб ал-нузул. Меѓутоа, во овој поглед самиот Бог никогаш не е предмет на слегување долу[52].

Куранот често тврди во својот текст дека е божествено ракоположен во кое тврдење муслиманите веруваат. Куранот најчесто кој се однесува на својата текстуална природа и постојаното одразување на неговото докажување на божествено потекло е најстариот текстуален, автореферентен верски текст. Некои стихови во Куранот се чини дека се воведуваат дури и за оние кои не зборуваат арапски да го разберат Куранот ако тоа било доколку се рецитира за истите[53] . На Куранот се однесува на претходно напишан писмен текст кој го бележи Божјиот говор, дури и пред тој да биде испратен долу[54][55].

Прашањето за тоа дали Куранот е вечен или создаден е една од клучните контроверзии меѓу првите муслимански теолози. Мутазилитите веруваат дека тој е создаден за време на најраспространетите варијанти на муслиманските теолози коишто сметаат дека Куранот е вечен и несоздаден. Суфиските филозофи го гледаат прашањето како вештачко или временски погрешно[56].

Муслиманите се задржуват кон сегашниот текст на Куранот кој одговара токму оној што е откриен на Мухамед:„како зборовите на Бог, кој рекол да бидат пренесени до Мухамед преку ангелот Габриел“. Муслиманите сметаат дека Куранот треба да биде водич, што е знак на пророштвото на Мухамед и вистинитоста на верата. Тие тврдат дека не е можно за човекот да создаде книга како Куранот, како што се тврди во Куранот. Затоа исламскиот филозоф воведува наука за пророштвото за да објасни како божествениот збор се пренесува во неговото изразување. Ова води кон еден вид на езотерична херменевтика која има за цел да се разбере позицијата на пророкот преку посредување на модалитетот на неговиот однос не со своето време, но со вечен извор каде извира неговата порака.[57]. Ова гледиште се разликува со историската критика на западните научници кои се обидуваат да го разберат пророкот преку својата состојба, своето образование и својот вид на гениј. Основниот закон на Саудиска Арабија го потврдува Куранот и “Sunnah” како единствен уставен закон на царството.

Непроменливост

уреди

Муслиманите веруваат дека Куранот е различен од сите други книги на начини кои се невозможни за секоја друга книга да биде, така што слични текстови не може да бидат напишани од страна на луѓето. Ова ги вклучува и световните и чудесните тврдења. Куранот го предизвикува секој кој не се согласува со неговото божествено потекло да произнесе еден текст на чудесна природа.

Научниците на исламот веруваат дека неговата поетска форма е уникатна и на начин кој не може да биде напишан од страна на луѓето. Тие, исто така, тврдат дека тој содржи точно пророштво и дека тоа го нема во ниедна друга книга.

Во исламската уметност

уреди

Куранот исто така ја инспирирал исламската уметност и посебно т.н. куранските уметности на калиграфијата и илуминација[1]. Куранот никогаш не бил украсен со фигуративна слики, но многу Курани биле високо украсени со декоративни обрасци на маргините на страницата, или меѓу редовите или на почетокот на сурите. Исламските стихови се јавуваат во многу други медиуми, на зградите и на објекти од сите големини, како на пример светилките на џамиите, метални изработки, керамика, и посебни страници на калиграфија за “muraqqas” или албуми.

Текст

уреди
Главни статии: Сура и Ает
 
Првата сура од Куранот

Куранот се состои од 114 поглавја во различни должини, секој познат како поглавје или сура. Поглавјата се класифицирани како Мекански или Медински, во зависност од тоа дали стихови биле откриени пред или по миграцијата на Мухамед во градот Медина. Наслови на поглавјата се добиени од името или квалитетот дискутиран во текстот, или од првите букви или зборови на сурата. Општо земено, во почетокот на Куранот се појавуваат подолги поглавја, додека пократки се појавуваат подоцна. Распоредот на поглавјата не е поврзан на тој начин со редоследот на откривање. Секое поглавје освен деветтото започнува со Bismillah ( بسم الله الرحمن الرحيم ) на арапски фраза што значи „Во името на Бога“. Меѓутоа, има уште 114 појавувања на Bismillah во Куранот, поради своето појавување во стих 27:30 како на отворањето на писмото на Соломон и на кралицата од Сава[58].

 
Ат-Тин, 95-та сура од Куранот.

Секое поглавје е формирано од неколку стихови, познат како ает, која првично значи „знак“ или „доказ“ пратени од Бога. Бројот на стиховите се разликува од поглавје до поглавје. Самостоен стих може да биде само од неколку букви или неколку линии. Вкупниот број на стихови во Куранот е 6236, сепак, бројот варира доколку bismillahs се бројат одделно.

Во прилог на независноста од поделбата на поглавјата, постојат различни начини на поделба на Куранот во делови од приближно еднаква должина за погодност во читањето. Триесетте џузи можат да се користат и да се читаат преку целиот Куранот во еден месец. Некои од овие делови се познати по имиња и овие имиња се првите неколку збора со кои џуз започнува. Џузот понекогаш се поделува последевателно во две хизби, а секој хизб е поделен на четири “rubʻ al-ahzab”. Куранот е поделен во седум приближно еднакви делови, манзил (множина), за да се рецитира во една недела.[1]

„Муката“ или иницијалите на Коранот[59] се четиринаесет различни комбинации на букви од 14 арапски букви кои се појавуваат во почетокот на 29 поглавја од Куранот[60]. Значењата на овие иницијали остануваат нејасни.

Според една проценка Куранот се состои од 77.430 зборови, 18.994 оригинални зборови, 12.183 стебла, 3382 лисја и 1685 корени[61].

Содржина

уреди
Главни статии: Господ во исламот, Исламска есхатологија, Пророци во исламот, и Куран и наука

Содржината на Куранот се занимава со основните верувања на исламот кои го вклучуваат постоењето на Бог и враќањето во живот. Раскажувањата од страна на раните пророци, етичките и правните субјекти, историските настани за време на пророкот, милосрдието и молитвата, исто така, се појавуваат во Куранот. Стиховите во Куранот содржат општи насочувања во врска со правото и погрешното и природата на откривање. Историските настани се поврзани со претставување на општи морални лекции. Стиховите кои се однесуваат на природните појави биле толкувани од страна на муслиманите како показател на автентичноста на пораката на Куранот[62].

Монотеизам

уреди
 
Куран од 12 век во Музеј Реза Абаси.

Централна тема на Куранот е монотеизмот. Бог е прикажан како жив, вечен, сезнаен и семоќен (2:20,29,255). Семоќта Божја се појавува над сите во неговата моќ за да создава. Тој е творец на сè, на небесата и на Земјата и она што е меѓу нив (13:16, 50:38, итн) Сите човечки суштества се еднакви во крајна доверба во Бога, и нивната благосостојба зависи од нивното осознание дека всушност живеат соодветно[30][62].

Куранот користи космолошки и допирни аргументи во различни стихови без да се однесуваат на условите за докажување на постоењето на Бог. Затоа, универзумот е создаден и има потреба од создател, и што и да постои мора да има доволна причина за неговото постоење. Покрај тоа, создавањето на универзумот, често се нарекува како точка на размислувањето: „Тоа е оној кој создаде седум небеса во хармонија. Вие не можете да видете каква било вина во Божјото создание; потоа погледнете повторно: Можете ли да видете ли некаков недостаток? (67:3)“[63].

Монотеизам

уреди

Доктрината на последниот ден и есхатологијата (конечната судбина на универзумот) може да се смета како втора доктрина по големина на Куранот[30]. Се проценува дека околу целосна една третина од Куранот е есхатолошка, која се занимава со задгробниот живот во следниот свет и со судниот ден на крајот на светот[37]. Постои референца за задгробниот живот на повеќето страници од Куранот и верувањето во задгробниот живот е често нарекуван во врска со верувањето во Бога, како во следниов израз: „Ако верувате во Бога и во последниот ден“[64]. Голем број на поглавја, како што се 44, 56, 75, 78, 81, 101, се директно поврзани со задгробниот живот и неговите подготовки. Некои од поглавјата укажуваат на близината на настанот и ги предупредуваат луѓето да бидат подготвени престојниот ден. На пример, првите стихови од 22 поглавје, кои се занимаваат со моќниот земјотрес и ситуации на луѓето на тој ден, го претставуваат овој стил на божествената адреса: „О луѓе! Почитувајте го својот Господар. Часот на земјотресот е силно нешто“[41].

Куранот често е жив во својот опис на она што ќе се случи на крајот на светот. Според описот на Ват на крајот на светот во Куранот[30]:

Врв на историјата, кога овој свет ќе дојде до крајот, е наведен на различни начини. Тоа е на Судниот ден, Последниот Ден, Денот на повторно раѓање, или едноставно Часот. Помалку често тоа е Денот на Разлика (кога доброто ќе се одвои од злото), Денот на собирот (на мажите во присуство на Бог) или Денот на состанокот (на мажите со Бог). Часот доаѓа ненадејно. Тој е предвесник на заповед, со удар од гром, или од звукот на трубата. Потоа се случува космички пресврт. Планините се раствораат во прашина, морињата испаруваат нагоре, сонцето се затемнува, ѕвездите паѓаат, и небото се свиткува. Бог се појавува како судија, но неговото присуство е навестено повеќе отколку што е опишано. [...] Главниот интерес, се разбира, е во собирањето на целото човештво пред судијата. Човечките суштества од сите возрасти, вратени во живот, да и се приклучат на толпата“


Куранот, сепак, не тврди природна бесмртност на човечката душа, бидејќи постоењето на човекот зависи од волјата на Бог и кога тој посакува тој предизвикува човекот да умре, и кога тој посакува тој го покренува во живот повторно[65].

Книжевна структура

уреди
 
Проучување на Куранот од страна на млади момчиња

Пораката на Куранот е пренесена со различни книжевни структури и уреди. Во оригиналниот арапски јазик, поглавјата и стиховите вклучуваат фонетски и тематски структури кои им помагаат во напорите на читателите да се потсетат на пораката на текстот. Муслиманите тврдат (според самиот Куран) дека содржината и стилот на Куранот се извонредни[66].

Јазикот на Куранот се опишува како „римувана проза“, каде што се состојат и двете и поезијата и прозата, сепак, овој опис ризикува да се загрозат ритмичкиот квалитет на јазикот на Куранот, што е секако, повеќе поетски во некои делови и повеќе прозно како и во другите делови. Римата е пронајдена во Куранот и е видлива многу порано од поглавјата од Мека, во кои на релативно кратки стихови се додадени римтички зборови кои се од важност. Делотворноста на таква форма е евидентна на пример, во поглавјето 81 и нема сомневање дека овие пасуси ја импресионираат совеста на слушателите. Често промената на римата од еден вид на стиховите во друг сигнализира промена во предмет на дискусија. Подоцнежните делови, исто така, ја зачувуваат оваа форма, но стилот е повеќе истакнат[37][67].

Куранот се чини дека нема почеток, средина и крај, неговата нелинеарна структура е слична на мрежа или Интернет[1]. Текстуалното уредување понекогаш се смета дека има недостаток на континуитет, отсуство на хронолошки или на тематски ред и присуство на повторување[68][69]. Мајкл Силс, го цитира трудот на критичарот Норман О.Браун, признавањето и согледувањето на Браун дека навидум неорганизираноста на книжевноста на израувањето на Куранот и неговите расфрлани или фрагментирани уредувања на составот во фразата на Мајкл Силс е всушност еден книжевен уред способен за доставување длабоки ефекти како тоа што доколку во интензитетот на пораката на пророкот се прекршува употребата на човечкиот јазик на којшто се општи. Мајкл Силс исто така се обраќа на толку дискутираната повторливост на Куранот, согледувајќи го тоа исто како книжевен уред[70][71].

Толкување

уреди
 
Рана интерпретација на Сура 108 од Куранот

Куранот предизвикал огромна маса на коментирање и толкување (tafsīr), со цел да се објаснат „значењата на стиховите на Куранот, разјаснување на неговото воспримање и изнаоѓање неговото значење“[72].

Tолкувањето е еден од најраните академски активности на муслиманите. Според Куранот, Мухамед бил првиот човек кој ги опишал значењата на стиховите за раните муслимани[73] Други рани обајнувачи вклучувале неколку како дружината на Мухамед, како Али ибн Аби Талиб, Абдула Ибн Абас, Абдула Ибн Омер и Јубау ибн Каб. Светите текстови во тие денови биле ограничени само на објаснувањето на книжевните аспекти на стиховите, позадината на неговото откривање и повременото толкување на еден стих со помош на друг стих. Ако стихот бил за историски настан, тогаш понекогаш неколку традиции (хадис) на Мухамед биле раскажани за да се направи јасно неговото значење[72].

Бидејќи Куранот се зборува на класичниот арапски јазик, многу од подоцнежните исламизирани луѓе (најчесто оние кои не биле Арапи) не секогаш го разбирале Куранот на арапски јазик, тие не ги фаќале алузиите кои им биле јасни на раните муслимани коишто зборувале арапски јазик и биле загрижени со помирувањето на очигледните конфликти на темите во Куранот. Коментаторите со големо научно знаење на арапски ги објасниле алузиите, и можеби најважно, ги објасниле стиховите од Куранот што биле откриени во самиот почеток на мисијата на пророкот Мухамед, како соодветни на најраната муслиманска заедница, која се открила подоцна, со откажување или „укинување“ (nāsikh) од претходниот текст (mansūkh)[74][75]. Други научници, пак, тврделе дека не случило укинување во текстот на Куранот[76] The Ahmadiyya Muslim Community has published a ten-volume Urdu commentary on the Quran, with the name Tafseer e Kabir.[77].

Вистинското античко потекло

уреди

Џафер Кашфи го дефинира tawīl како „да се доведе назад или да си донесе нешто назад кон своето потекло или архетип“. Тоа е наука чиј стожер е духовна насока и божествена инспирација, додека tafsir е книжевно проучување на буква и неговиот стожер се канонските исламстички проучувања. Мухамед Х.Т. вели дека според популарното објаснување меѓу подоцнежните научници, ta'wil го покажува особено значењето насочено кон стихот. Значењето на откривање (tanzil), што е спротивно на ta'wil, е јасно во својата согласност на очигледното значење на зборовите како што биле откриени. Но, ова објаснување станало толку распострането што, денес, тоа станало основно значење на ta'wil, кое првично требало „да се врати“ или „да си дојде на место“. Во поглед на Табатабеј, она што е со право наречено ta'wil, или херменевтичко толкување на Куранот, не се однесува едноставно со ознака на зборови. Наместо тоа, таа се занимава со одредени вистини и реалности кои го надминуваат разбирањето на достигнувањата на мажите, но сепак од овие вистини и реалности сè уште се засегаат принципите на учење и практичните забрани на натамошните проблеми на Куранот. Толкувањето не е значењето на стихот, туку тоа се пронижува низ таа смисла во посебен вид на воспримање. Постои духовна реалност, која е главната цел на ракоположливиот закон, или основната цел во опишувањето божествен атрибут и тоа е од вистинско значењето која се однесува во раскажувањето на Куранот[78][79].

Според шиитските верувања, оние кои се длабоко вкоренети во знаењата како пророкот и имамите, ги знаат тајните на Куранот[80]. Според Табатабеј, изјавата „никој не го знае неговото толкување, освен Аллах“ (03:07) останува валидна, без спротивставена или квалификациска клаузула. Затоа, колку што е овој стих поврзан, познавањето на толкувањето на Куранот е претпочитано кон Бога. Но Табатабеј користи други стихови и заклучува дека оние кои се прочистени од Бога го знаат толкувањето на Куранот до одреден степен. Како што Корбин раскажува од шиитски извори, Али го осведочува следново: „Ниту еден стих од Куранот не се спуштил (бил откриен) на пратеникот на Бога, каде што тој не продолжил да рецитира без да му се наложува. Јас би го напишал со мојата сопствена рака , и тој ќе ми укажува како до неговото tafsir (книжевно објаснување) и ta'wil (духовниот јазик), на nāsikh (стихот кој се укинува) и mansukh (укинатиот стих), muḥkam (без двосмисленост) и mutashābih (двосмисленост), особеност и општо...“.

Според Табатабеј, постојат прифатливи и неприфатливи езотерични толкувања. Прифатливо ta'wil се однесува на значењето на стихот надвор од својата буквална смисла, туку имплицитно значење, што во крајна линија е познато само на Бога и не може да се сфати директно преку самата човековата мисла. Стиховите во прашање тука се однесуваат на човечките квалитети на доаѓање, одење, седење, задоволство, лутина, и тага, кои очигледно му се припишува на Бога. Неприфатлив ta'wil е местото каде што еден го пренесува очигледното значење на стихот на различно значење со помош на доказ; овој метод не е без очигледни недоследности. Иако неприфатливиот ta'wil има стекнато значително прифаќање, не е точен и не може да се примени во стиховите на Куранот. Точното толкување е дека реалноста се однесува на еден стих . Таа се наоѓа во сите стихови, одлучувачки и двосмислено слично, тоа не е вид на значење на зборот, тоа е фактот дека е премногу возвишен за зборови. Бог ги украсил со зборови да ги донесе малку поблиску до нашите умови;. Во овој поглед тие се како поговорки кои се користат да создадат слика во умот, и на тој начин да им помогне на слушателот јасно да ја сфати наменетата идеја[79][81].

Затоа суфиските духовни толкувања се обично прифатени од страна на исламските научници како автентични, сè додека се исполнуваат одредени услови. Во историјана суфите, овие толкувања биле некогаш сметани како верски иновации (Bid'ah), како што Салафитите веруваат денес. Сепак, ta'wil е крајно контроверзен дури и меѓу шиитите. На пример, кога Ајатолах Р.Х., водачот на Исламската револуција, дал некои предавања за Сура ал Фатиха во декември 1979 година и јануари 1980 година, протестите го принудиле да ги суспендира пред тој да може да продолжи подалеку од првите два стиха од сурата.

Нивоа на значењето

уреди
 
Куран од 9 век
 
Куран од 11 век

За разлика од Салафистите и Захиристите, шиитите и суфите, како и некои други муслимански филозофи верувале дека значењето на Куранот не е ограничено на книжевен аспект[82]. За нив, тоа е од суштинско значење идејата дека Куранот, исто така, има внатрешни аспекти. Хенри Корбинр аскажува еден хадис кој се навраќа на Мухамед:

„Куранот поседува надворешен изглед и скриена длабочина, на надворешното значење и езотеричон значење. Ова езотерична смисла за возврат крие езотерична смисла (оваа длабочина поседува длабочина, по сликата на небесните сфери, кои се затворени во рамките едни со други). Така тоа оди за седум езотерични значења (седумте длабочини на скриената длабочина)“[82].

Според ова гледиште, исто така, станало евидентно дека внатрешното значењето на Куранот не се искоренило или поништило од неговото надворешно значење. Напротив, тоа е како душата, кој му дава живот на телото.[83]. Корбин смета Куранот игра улога во исламската филозофија , затоа што гносологијата самата по себе одела заедно приврзана со науката за пророците[84].

Коментари кои се занимавале со Захир (надворешните аспекти) на текстот се нарекуваат tafsir, и херменевтичките и езотеричните коментари кои се занимавале со Батин се нарекуваат ta'wil (толкување или објаснување), кое вклучува земање на текст назад кон својот почеток. Коментатори со езотеричен аранжман веруваат дека крајното значење на Куранот е познато само на Бога[1]. Спротивно на тоа, книжевноста на Куранот, проследено од Салафистите и Захиристите, е верувањето дека Куранот треба да се земе само во својата привидна смисла.

Преводи

уреди

Преводот на Куранот отсекогаш било проблематично и тешко прашање. Многумина тврделе дека текстот на Куранот не можел да се преработен во друг јазик или форма[85]. Исто така, арапскиот збор може да има голем спектар на значења во зависност од контекстот, што го прави точниот превод дури и повеќе сложен за преведување[41].

Сепак, Куранот е преведен на повеќе јазици од кои африкански, азиски и европски јазици[41] The first translator of the Quran was Salman the Persian, who translated surat al-Fatiha into Persian during the seventh century.[86]. Првиот преведувач на Куранот бил Салман Ал-Фариси, кој ја превел Сура Ал-Фатиха на персиски јазик во текот на 7 век. Првиот целосен превод на Куранот бил завршен во 884 година во Алвар (Синд, Индија, денес Пакистан) по наредба на Абдула бин Умар бин Абдул Азиз на барање на хинду Раџа Мехрук[87]. Првиот целосен превод на Куранот бил на персиски јазик за време на владеењето на Саманидите во 9 век. Исламската традиција сметала дека преводите биле направени за царот Негус на Абисинија и византискиот цар Ираклиј I, исто и двајцата добиле писмо од страна на Мухамед кое содржело стихови од Куранот[41]. Во раните векови, дозволеноста на преводи не било проблем, но проблем било тоа дали некој можел да го користи преводот во молитва.

Во 1936 година, биле познати преводите на 102 јазици. Во 2010 година, Hürriyet Daily News објавиле дека Куранот бил презентиран на 112 јазици на 18-тата Меѓународна изложба на Куранот во Техеран[88].

1143 преводи на Куранот од страна на Роберт Кетон за Светиот Петар, Лекс Махумет пвсеудопророкот (Lex Mahumet pseudoprophete), бил првиот превод на западен јазик, односно на латински јазик[89]. Александар Рос ја понудил првата верзија на преводот на Куранот на англиски јазик во 1649 година, од француски јазик превод на Куранот од Мухамед бил преведен од страна на Андре ду Руер (1647). Во 1734 година , Џорџ С. го направил првиот научен превод на Куранот на англиски јазик; друг превод е направен од страна на Ричард Бел во 1937 година, и уште еден превод од страна на Артур Џон Арбери во 1955 година. Сите овие преведувачи не биле муслимани. Но имало бројни преводи од страна на муслиманите. Ахмадијската муслиманска заедница го објавил преводот на Куранот на 50 различни јазици[90], освен Пет-томскиот англиски коментар и англискиот превод на Куранот[91].

Како со преводите на Библијата, англиските преведувачи понекогаш вметнувале архаични англиски зборови и конструкции над нивниот помодерен или стандарден еквивалент, на пример, двајцата најчитани преведувачи, А Јусуф Али и М,Мармадук П. користеле множина и еднина „вие“ и „ти“[92], на дијалектен отколку на стандардниот службен јазик.

  •  
    Арапски Куран со интерлинеарен персиски превод од Илканатско време.
  •  
    Првиот испечатен Куран во Европски народен јазик: L'Alcoran de Mahomet, Андре ду Руер, 1647.
  •  
    Насловна страница на првиот германски превод (1772) на Куранот.
  •  
    Стиховите 33 и 34 од сурата Ја Син

Рецитирање

уреди

Правила на рецитирање

уреди

Соодветното рецитирање на Куранот е предмет на посебени дисциплини наречени таџвид, која го одредува Куранот како треба да се рецитира во детали, како секој поединец треба да го изговара слогот, потребата да обрнува внимание на местата каде што треба да прави пауза, јасно да нагласува, каде изговорот треба да биде долг или краток, каде буквите треба да се звучат заедно и каде треба да бидат одвоени, и така натаму. Може да се каже дека оваа дисциплина ги проучува законите и методите на соодветното рецитирање на Куранот и опфаќа три главни области: правилен изговор на согласките и самогласките (артикулацијата на фонемите во Куранот), правилата на пауза во рецитирање и продолжување на рецитирање, како и музичките и распеаните одлики во рецитирањето.

Со цел да се избегне неточна артикулација рецитаторите кои не им е мајчин јазик арапскиот се обидуваат да ги следат обуките во земјите како Египет или Саудиска Арабија. Рецитациите на неколку египетски рецитатори биле многу влијателни во уметноста на рецитирањето. Регионот на Југоисточна Азија е добро познат по светско класно рецитирање, потврдено во популарноста на женските рецитатори, како што е Марија.У. од Џакарта.

Постојат два вида на рецитирање: муратал е со побавно темпо, што се користи за проучување и практикување. Муџавад се однесува на бавно рецитирање кое распоредува зголемена техничка уметност и мелодична модулација, како во јавните настапи од страна на обучени експерти. Таа е насочена кон и во зависност од публиката за муџавад рецитаторот којшто се обидува да ги привлече слушателите.

Варијанти на читања

уреди
 
Страница на Куранот со вокални ознаки

Показателите на вокализација кои укажуваат одредени звуци на самогласките биле воведени во арапскиот јазик од страна на крајот на 9 век. На првите курански ракописи им недостигале овие знаци, затоа неколку рецитали останале прифатени. Варијантите во читањата на текстот дозволени од страна на природната неисправна вокализација довела до зголемување на бројот на читања за време на 10 век. Во 10 век муслиманскиот научник од Багдад, Ибн Муџахид, е симбол за воспоставување на седум прифатливи текстуални читања на Куранот. Тој студирал различни читања и нивната веродостојност и избор на седум читатели во 8 век од градовите на Мека, Медина, Куфа, Басра и Дамаск. Ибн Муџахид не објаснил зошто тој одбрал седум читатели, наместо шест или десет, но ова може да е поврзано со традицијата на пророкот (Мухамед) изјавувајќи дека Куранот бил откриен во седум aḥruf (што значи седум писма или режими). Денес, најпопуларните читања се оние кои се пренесуваат преку Hafs (796г.) и WARSH (812г.) кои биле во согласност со двајцата соодветни рецитатори на Ибн Муџахид, Асим (Куфа, г. 745) и Нафи (Медина, г. 785). Влијателниот стандард на Куранот во Каиро (1924) користи сложен систем на изменети самогласни знаци и сет на дополнителни симболи за деталите во минута и се заснова на рецитирањето на Асим[37][93].

Варијантите на читања на Куранот не се однесуваат на секоја текстуална варијација[37][94], наместо тоа, сите читања се однесуваат на разликите во вокализацијата на истиот текст. Според Melchert, поголемиот дел од несогласувањата треба да се направат со употребата на самогласки, најголем број од нив неразбирливи за возврат се одразуваат во дијалектните разлики и во врска со едно од осумте несогласувања кои имаат врска со тоа дали да ставите точки над или под линијата[95].

Насер категоризира различни читања во различни поттипови. Некои од категориите на Насер се внатрешните самогласки, долгите самогласки, мешање ( shaddah), асимилација и алтернација[96].

Повремено, раните Курани покажуваат повеќе компатибилност со посебеното читање. Сирискиот ракопис од 8 век е прикажан и напишан според читањето на Ибн Амир на Дамаск[97]. Друга студија предлага дека овој ракопис носи вокализација на регионот Хомс[98].

Пишување и печатење

уреди

Пишување

уреди

Пред печатењето да биде широко прифатено во 19 век, Куранот бил пренесена во ракописи направени од страна на калиграфи и копирачи. Најраните ракописи биле напишани во хиџази, тип на копија. Стилот на ракописи на хиџази, сепак, потврдил дека преносот на Куранот во писмена форма почнал во рана фаза. Кон почетокот на 9 век, нови копии почнале да се одликуваат со поголеми потези, кои се традиционално познати како куфич копии. Кон крајот на 9 век, нови сценарија почнале да се појавуваат во копиите од Куранот и да ги заменуваат претходните копии. Причината за прекин во користењето на претходниот стил било во тоа што требало премногу време за да се произведат и побарувачката за копии се зголемувала. Копирачите одбирале поедноставен стил на пишување. Од 11 век, воведените стилови на пишување биле првенствено на насх, мухакак, рајхан, а на поретко копијата на тулут. Насх стилот бил во многу широка употреба. Во Северна Африка и Шпанија бил популарен стилот на магриби. Повеќе различна била копијата на Бихари која се користела исклучиво во северниот дел на Индија. Стилот насталик, исто така, неретко бил користен во персискиот свет.[37][99].

Во почетокот Куранот немал ознаки на вокализација. Системот на вокализација како што го знаеме денес се чини дека бил воведени кон крајот на 9 век. Бидејќи тоа било премногу скапо за повеќето муслимани да купат ракопис, копии од Куранот се чувале во џамиите со цел да ги бидат достапни за луѓето. Овие копии често биле во форма на серија од триесет делови или џуза. Во однос на продуктивноста на Отоманските копирачи го изнесуваат најдобриот пример. Ова било одговор на широко распространетата побарувачка, непопуларноста на методите на печатење, и за естетските причини[100]

  •  
    Фолио од Синиот Куран во Бруклинскиот музеј.
  •  
    Куфич скрипта, 8 или 9 век.
  •  
    Магриби script, 13th-14th centuries.
  •  
    muhaqaq script, скрипта, 14 или 15 век
  •  
    шикаста насталик скрипта, 18 или 19 век.

Печатење

уреди
 
Куранот поделен на 6 книги. Објавено од Дар Ибн Катир, Дамаск-Бејрут

Кратки извадоци од Куранот биле испечатени во почетокот на 10 век во различни делови од муслиманскиот свет со метод познат како печатење на делови од дрво[101]. Во оваа техника една страница е врежана во еден дрвен исечок, еден исечок од една страница. Слична техника широко се користела во Кина. Копијата која била на арапски, не била толку лесна да се адаптира на подвижниот тип на печатење, односно модерното пред-дигитално печатење, од европските копии, и во исламскиот свет печатењето на арапски бил под силен отпор од муслиманските научници и ракописите се книжеле (кои ризикувале губење на „shikasta nastaliq“, 18 и 19). Печатењето на било што на арапски јазик било забрането во Отоманско Царство помеѓу 1483 и 1729 година, каде наводно имало смртна казна[102][103][104]. Првиот подвижен арапски тип на печатење бил нареден од страна на Папа Јулиј II (1503-1512) за снабдување меѓу христијаните на Блискиот Исток[105].

Првиот комплетен Куран испечатен со подвижни тип бил произведен во Венеција во 1537/1538 година за пазарот отоманскиот пазар од Паганино Паганини и Алесандро Паганини[106]. Вклучени се уште две изданија кои bile објавени од страна на пастор Аврам Х. во Хамбург во 1694 година[107] и од италијанскиот свештеник Лудовико М. во Падова во 1698 година. Во второто издание се вклучува точен латински превод[108]. Во 1787 година во Санкт Петербург, Катерина Велика од Русија, го спонзорирала печатењето на Куранот од страна на муслиманскиот научник по име Мула Осман Исмаил. Ова bilo проследено со изданија од Казан (1803г.)[109], Техеран (1828г.) и конечно Цариград (1877г.)[110][111]. Густав Ф. го објавил изданието на Куранот во 1834 година во Лајпциг, кое станало популарно во Европа. Ова издание обезбеди голем број на читатели да имаат пристап до сигурен текст и бил доставуван долго време потоа, додека објавувањето на изданието на Куранот во Каиро во 1924 година кое било резултат на еден долг процес на подготовка од страна на научниците од универзитетот Ал-Азахар. Ова издание го стандардизирал правописот на Куранот на основа на сегашните изданија на Куранот[37].

Односите со друга литература

уреди

Библијата

уреди

Куранот добро објаснува и за односот што го има со поранешните книги (Тората и Евангелието) и става атрибут на своите сличности со неговото уникатно потекло и велејќи дека сите тие биле откриени од страна на еден Бог[113].

Според Сахих ал-Бухари, Куранот бил рецитиран меѓу Левантините и Ирачаните, и биле дискутирани од страна на христијаните и евреите пред тој да биде стандардизиран. Неговиот јазик бил сличен на сирискиот јазик. Куранот раскажува приказни на голем број на луѓе и настани во еврејските и христијанските свети книги (Tората и Библијата) и благочестивата литература (апокрифите и мидрашот), иако тие се разликувале во многу детали. Адам, Енох, Ное, Ебер, Шелах, Авраам , Лут, Исмаил, Исак, Јакоб, Јусуф, Јов, Јетур, Давид, Соломон, Елијах, Елиша, Јохан, Арон, Мојсеј, Зекерија, Војводата Џон и Исус се спомнати во Куранот како пророци на Бог. Всушност, Мојсеј се спомнува повеќепати во Куранот од било која друга личност[114]. Исус се спомнува почесто во Куранот за разлика од Мухамед, додека Марија се споменува во Куранот повеќепати од Новиот завет[115].

Муслиманите веруваат на заеднички елементи или сличност меѓу Библијата и другите еврејски и христијански списи и исламски објавувања коишто се должат на нивниот заеднички божествен извор и на нивните оригинални христијански или еврејски текстови кои биле автентични божествени откритија предадени на пророците.

Во Куранот се забележува дека има одредени слични раскажувања со оние на Дијатесарон, Протоевангелието на Јаков, детското Евангелие на Тома, Евангелието на Псевдо-Матеј и детското арапско Евангелие[116][117][118]. Еден научник потенцирал дека Дијатесароновото раскажување, во хармонија на Евангелието, може да се доведе до концепцијата дека христијанското Евангелие е еден текст[119].

Арапско пишување

уреди
 
Страница од Куранот ('Umar-i Aqta'). Иран, Авганистан, Тимуридска династија, околу 1400 година. Непроѕирен акварел, мастило и злато на хартија. 170 × 109 см (66  15⁄16 × 42  15⁄16). Регион: Узбекистан.

По Куранот и општиот пораст на исламот, арапската азбука се развила многу брзо во својата уметничка форма[41]. Вадад Кади, професор по блискоисточни јазици и цивилизации на Универзитетот во Чикаго и Мустансир Мир, професор по исламски студии на Државниот Универзитет “Youngstown” изјавиле дека[120]:

Арапскиот, како јазик и неговата книжевна традиција, биле доста добро развиени од времето на дејствувањето на пророкот Мухамед и тоа било по самото проширување на исламот, со основањето на арапското писмо, каде јазикот ја достигнал неговата најголема моќ и капацитет на изразување и литературата ја достигнала нејзината највисока точка на сложеност и софистицираност. Всушност, веројатно не е претерување да се каже дека Куранот бил еден од најпознатите видливи сили во изработувањето на класична и пост-класична арапска литература.

Главните области во кои Куранот имал забележително влијание врз арапска литература се дикцијата и темите, други области се поврзани со книжевните аспекти на Куранот особено заклетвите (к.в.), метафорите, мотивите и симболите. Што се однесува до дикцијата , би можело да се каже дека куранските зборови, идиоми и изрази, особено "збиени" и формулиските фрази, се појавуваат практично во сите жанрови на литературата и во такво изобилство каде што едноставно невозможно е да се состави целосна копија од нив. Не само што Куранот создал сосема нов јазичен корпус да ја изрази неговата порака, тој исто така го опрема стариот текст и пред-исламските зборови со нови значења и тоа се оние значења кои никнувале во јазикот, а потоа и во литературата ...


Култура

уреди

Почитувањето на пишаниот текст од Куранот е важен елемент на верата на многу муслимани. Тие веруваат дека намерно навредување на Куранот е форма на богохулење. Многу муслимани запаметуваат барем некои делови од Куранот на оригиналниот арапски јазик, обично барем стиховите потребни за вршење на молитвите. Оние кои го меморираат целиот Куран напамет го стекнуваат правото на именување со титулата хафиз. Текстот на Куранот станал лесно достапен преку Интернет, на арапски јазик, како и бројни преводи на други јазици. Тој може да се симне и да се пребарува и со двете опции збор по збор и со Булова алгебра. Сликите на античките ракописи и илустрации на уметноста на Куранот можат да бидат осведочени. Сепак, сè уште постојат ограничувања во пребарување на текстот на Куранот на арапски јазик.

Куранот во уметноста и во популарната култура

уреди

Третман и отстранување на книгата

уреди

Повеќето муслимани ги третираат хартиените копии на Куранот со почит. Врз основа на традицијата и книжевното толкување на Сура 56 :77-79: „Дека Куранот навистина е најдостоинствен, во една добро чувана книга, која никој нема да ја допре но само оние кои се чисти“ , многу научници веруваат дека секој муслиман мора да изврши ритуално чистење со вода (вуду) пред допирање копија на Куранот, или мушаф, иако тој поглед не е универзален.

Осквернување или невистинити копии на Куранот се сметаат сквернавење на Куранот. Се забранува ненаменско употребување, рециклирање, или на друг начин отфрлање на ислужените копии на текстот .Соџваканите, искинатите, или блудните (на пример, неподредени страници ) на Куранот се оставаат слободно да течат во реката, се чуваат на некое безбедно место, изгорени или закопани во оддалечена локација.

Наводи

уреди
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 Nasr, Seyyed Hossein (2007). „Qurʼān“. Encyclopædia Britannica Online. Посетено на 2007-11-04.
  2. ↑ Margot Patterson, Islam Considered: A Christian View, Liturgical Press, 2008 p октомври
  3. ↑ Mir Sajjad Ali, Zainab Rahman, Islam and Indian Muslims, Guan Publishing House 2010 p.24, citing N. J. Dawood's judgement.
  4. ↑ Alan Jones, The Koran, London 1994, ISBN 1842126091, opening page.

    "Its outstanding literary merit should also be noted: it is by far, the finest work of Arabic prose in existence."

  5. ↑ Arthur Arberry, The Koran Interpreted, London 1956, ISBN 0684825074, p. 191.

    "It may be affirmed that within the literature of the Arabs, wide and fecund as it is both in poetry and in elevated prose, there is nothing to compare with it."

  6. ↑ Lambert, Gray (2013). The Leaders Are Coming!. WestBow Press. стр. 287. ISBN 9781449760137.
  7. ↑ Roy H. Williams; Michael R. Drew (2012). Pendulum: How Past Generations Shape Our Present and Predict Our Future. Vanguard Press. стр. 143. ISBN 9781593157067.[мртва врска]
  8. ↑
    • Chronology of Prophetic Events, Fazlur Rehman Shaikh (2001) p. 50 Ta-Ha Publishers Ltd.
    • Quran 17:105
  9. ↑ 9,0 9,1 Living Religions: An Encyclopaedia of the World's Faiths, Mary Pat Fisher, 1997, page 338, I.B. Tauris Publishers.
  10. ↑ Куран 17:106
  11. ↑ Peters, F.E. (2003). The Words and Will of God. Princeton University Press. стр. 12–13. ISBN 0-691-11461-7.
  12. ↑ Brannon M. Wheeler (18 June 2002). Prophets in the Quran: An Introduction to the Quran and Muslim Exegesis. A&C Black. стр. 2. ISBN 978-0-8264-4957-3.
  13. ↑ 13,0 13,1 Donner, Fred, "The historical context" in McAuliffe, J. D. (ed.), The Cambridge Companion to the Qur'ān (Cambridge University Press, 2006), p. 31–33.
  14. ↑ 14,0 14,1 Campo, Juan E. (2009). Encyclopedia of Islam. Facts On File. стр. 570–74. ISBN 0-8160-5454-1.
  15. ↑ Nigosian, S.A. (2004). Islam : its history, teaching and practices ([New ed.].. изд.). Indiana Univ. Press. стр. 65–80. ISBN 0-253-21627-3.
  16. ↑ Wheeler, Brannon M. (2002). Prophets in the Quran: an introduction to the Quran and Muslim exegesis. Continuum. стр. 15. ISBN 978-0-8264-4956-6.
  17. ↑ „Tanzil – Quran Navigator – القرآن الكريم“. tanzil.net.
  18. ↑ Куран 2:67-76
  19. ↑ Handbook of Islamic Marketing, Page 38, G. Rice – 2011
  20. ↑ Literacy and Development: Ethnographic Perspectives – Page 193, Brian V Street – 2001
  21. ↑ Apocalypse And/or Metamorphosis – Page 81, Norman Oliver Brown – 1991
  22. ↑ „qryn“. Посетено на 31 August 2013.
  23. ↑ Куран 75:17
  24. ↑ Куран 7:204
  25. ↑ See "Ķur'an, al-," Encyclopedia of Islam Online and [Куран 9:111]
  26. ↑ Куран 20:2 cf.
  27. ↑ Куран 25:32 cf.
  28. ↑ According to Welch in the Encyclopedia of Islam, the verses pertaining to the usage of the word hikma should probably be interpreted in the light of IV, 105, where it is said that "Muhammad is to judge (tahkum) mankind on the basis of the Book sent down to him."
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 29,3 Tabatabai, Sayyid M. H. (1987). The Qur'an in Islam : its impact and influence on the life of muslims. Zahra Publ. ISBN 0710302665.
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 30,3 30,4 30,5 Richard Bell (Revised and Enlarged by W. Montgomery Watt) (1970). Bell's introduction to the Qur'an. Univ. Press. стр. 31–51. ISBN 0852241712.
  31. ↑ 31,0 31,1 P. M. Holt, Ann K. S. Lambton and Bernard Lewis (1970). The Cambridge history of Islam (Reprint.. изд.). Cambridge Univ. Press. стр. 32. ISBN 9780521291354.
  32. ↑ Translation of Sahih Bukhari, Book 1 Архивирано на 10 јануари 2012 г.. Центар за муслиманско еврејско проучување. „Божјиот апостол одговори: Понекогаш се открива како ѕвонење на ѕвончето, оваа форма на инспирација е најтешка, а потоа оваа состојба минува откако ќе сфатам што е инспирирано. Понекогаш Ангелот доаѓа во форма на човек и разговара со мене и сфаќам што ќе каже“. Ајша додаде: „Вистина, видов дека пророкот бил вдахновен Божествено на многу студено време и забележал дека потта се испушта од челото (како што инспирацијата била завршена).
  33. ↑ Encyclopedia of Islam online, Muhammad article
  34. ↑ Quran 7:157
  35. ↑ Günther, Sebastian (2002). „Muhammad, the Illiterate Prophet: An Islamic Creed in the Quran and Quranic Exegesis“. Journal of Quranic Studies. 4 (1): 1–26. doi:10.3366/jqs.2002.4 јануари 1 Проверете ја вредноста |doi= (help).
  36. ↑ al-Bukhari, Muhammad. „Sahih Bukhari, volume 6, book 61, narrations number 509 and 510“. 810–870 CE. http://www.sahih-bukhari.com. Посетено на 1 August 2013. Надворешна врска во |publisher= (help)
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 37,3 37,4 37,5 37,6 Rippin, Andrew; и др. (2006). The Blackwell companion to the Qur'an ([2a reimpr.]. изд.). Blackwell. ISBN 978140511752-4.
    • see section Poetry and Language by Navid Kermani, p.107-120.
    • For eschatology, see Discovering (final destination) by Christopher Buck, p.30.
    • For writing and printing, see section Written Transmission by François Déroche, p.172-187.
    • For literary structure, see section Language by Mustansir Mir, p.93.
    • For the history of compilation see Introduction by Tamara Sonn p.5-6
    • For recitation, see Recitation by Anna M. Gade p.481-493
  38. ↑ Mohamad K. Yusuff, Zayd ibn Thabit and the Glorious Qur'an
  39. ↑ The Koran; A Very Short Introduction, Michael Cook. Oxford University Press, pp. 117–124
  40. ↑ F. E. Peters (1991), pp.3–5: "Few have failed to be convinced that … the Quran is … the words of Muhammad, perhaps even dictated by him after their recitation."
  41. ↑ 41,0 41,1 41,2 41,3 41,4 41,5 Leaman, Oliver (2006). The Qur'an: an Encyclopedia. New York, NY: Routledge. ISBN 0-415-32639-7.
    • For God in the Quran (Allah), see Allah by Zeki Saritoprak, p. 33-40.
    • For eschatology, see Eschatology by Zeki Saritoprak, p. 194-199.
    • For searching the Arabic text on the internet and writing, see Cyberspace and the Qur'an by Andrew Rippin, p.159-163.
    • For calligraphy, see by Calligraphy and the Qur'an by Oliver Leaman, p 130-135.
    • For translation, see Translation and the Qur'an by Afnan Fatani, p.657-669.
    • For recitation, see Art and the Qur'an by Tamara Sonn, p.71-81 and Reading by Stefan Wild, p.532-535.
  42. ↑ „Basic Mechanics of Islamic Capitalism“. google.com.
  43. ↑ Arthur Jeffery and St. Clair-Tisdal et al, Edited by Ibn Warraq, Summarised by Sharon Morad, Leeds. „The Origins of the Koran: Classic Essays on Islam's Holy Book“. Архивирано од изворникот на 18 мај 2011. Посетено на 15 март 2011.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
  44. ↑ F. E. Peters (1991), pp.3–5: "Few have failed to be convinced that the Quran is the words of Muhammad, perhaps even dictated by him after their recitation."
  45. ↑ „'The Qur'an: Text, Interpretation and Translation' Third Biannual SOAS Conference, 16–17 October 2003“. Journal of Qur'anic Studies. 6 (1): 143–145. April 2004. doi:10.3366/jqs.2004.6 јануари 143 Проверете ја вредноста |doi= (help).
  46. ↑ Bergmann, Uwe; Sadeghi, Behnam (September 2010). „The Codex of a Companion of the Prophet and the Qurān of the Prophet“. Arabica. 57 (4): 343–436. doi:10.1163/157005810X504518.
  47. ↑ Sadeghi, Behnam; Goudarzi, Mohsen (March 2012). „Ṣan'ā' 1 and the Origins of the Qur'ān“. Der Islam. 87 (1–2): 1–129. doi:10.1515/islam-2011-0025.
  48. ↑ „World's oldest Quran found at Birmingham University“. PressTV. 22 July 2015. Посетено на 22 July 2015.
  49. ↑ Coughlan, Sean. „'Oldest' Koran fragments found in Birmingham University“. BBC. Посетено на 22 July 2015.
  50. ↑ Dan Bilefsky (22 July 2015). „A Find in Britain: Quran Fragments Perhaps as Old as Islam“. New York Times. Посетено на 28 July 2015.
  51. ↑ Watton, Victor, (1993), A student's approach to world religions:Islam, Hodder & Stoughton, pg 1. ISBN 978-0-340-58795-9
  52. ↑ See:
  53. ↑ Jenssen, H., "Arabic Language" in McAuliffe et al. (eds.), Encyclopaedia of the Qur'ān, vol. 1 (Brill, 2001), pp. 127–135.
  54. ↑ Sonn, Tamara (2010). Islam : a brief history (Second. изд.). Wiley-Blackwell. ISBN 978-1-4051-8093-1.
  55. ↑ Quran 85:22
  56. ↑ Corbin (1993), p.10
  57. ↑ Mir Sajjad Ali; Zainab Rahman (2010). Islam and Indian Muslims. Kalpaz Publications. стр. 21. ISBN 8178358050.
  58. ↑ See:
    • "Kur`an, al-," Encyclopaedia of Islam Online
    • Allen (2000) p. 53
  59. ↑ مقطعات is the plural of a participle from قطع "to cut, break".
  60. ↑ Massey, Keith. "Mysterious Letters." in Jane Dammen McAuliffe (ed.) Encyclopaedia of the Qurʾān. Vol. 3 (205), p. 472 (.brillonline.com).
  61. ↑ Dukes, Kais. „RE: Number of Unique Words in the Quran“. www.mail-archive.com. Посетено на 29 October 2012.
  62. ↑ 62,0 62,1 Saeed, Abdullah (2008). The Qurʼan : an introduction. London: Routledge. стр. 62. ISBN 9780415421249.
  63. ↑ Quran 67:3
  64. ↑ Haleem, Muhammad Abdel (2005). Understanding the Qur'an : themes and style. I.B. Tauris. стр. 82. ISBN 9781860646508.
  65. ↑ Martin, Richard C. (2003). Encyclopedia of Islam and the Muslim world ([Online-Ausg.].. изд.). Macmillan Reference USA. стр. 568–62 (By Farid Esack). ISBN 0028656032.
  66. ↑ Issa Boullata, "Literary Structure of Quran", Encyclopedia of the Qurʾān, vol.3 p.192, 204
  67. ↑ Jewishencyclopedia.com – Körner, Moses B. Eliezer
  68. ↑ “Конечниот процес на собирање и кодификација на текстот на Куранот бил раководен од еден преголем принцип: Божјите зборови не смеат никако да бидат искривени или измамени од човечка интервенција. Поради оваа причина, не е направен сериозен обид за уредување бројните откровенија, ги организираат во тематски единици или ги презентираат по хронолошки редослед ... Ова во изминатиот период довело до голема критика од страна на европските и американските научници на исламот, кои сметаат дека Куранот е дезорганизиран, повторувачки и многу тежок да се чита“ Approaches to the Asian Classics, Irene Blomm, William Theodore De Bary, Columbia University Press, 1990, p. 65
  69. ↑ Samuel Pepys: "One feels it difficult to see how any mortal ever could consider this Quran as a Book written in Heaven, too good for the Earth; as a well-written book, or indeed as a book at all; and not a bewildered rhapsody; written, so far as writing goes, as badly as almost any book ever was!" „Архивиран примерок“. Архивирано од изворникот на 18 мај 2013. Посетено на 30 септември 2013.
  70. ↑ Michael Sells, Approaching the Qur'ān (White Cloud Press, 1999)
  71. ↑ Norman O. Brown, "The Apocalypse of Islam". Social Text 3:8 (1983–1984)
  72. ↑ 72,0 72,1 „Tafsir Al-Mizan“. almizan.org.
  73. ↑ Куран 2:151
  74. ↑ „How can there be abrogation in the Quran?“. Архивирано од изворникот на 2014-04-29. Посетено на 2017-10-09.
  75. ↑ „Are the verses of the Qur'an Abrogated and/or Subtituted?“. mostmerciful.com. Архивирано од изворникот на 2018-12-27. Посетено на 2017-10-09.
  76. ↑ Islahi, Amin Ahsan. „Abrogation in the Qur'ān“. Renaissance Journal. Посетено на 26 April 2013.
  77. ↑ Mirza Bashiruddin Mahmood Ahmad. „Tafseer-e-Kabeer Urdu Vol. 1“ (PDF). Посетено на 2016-08-26.
  78. ↑ Tabataba'I, Tafsir Al-Mizan, The Principles of Interpretation of the Quran Архивирано на 1 декември 2008 г.
  79. ↑ 79,0 79,1 Tabataba'I, Tafsir Al-Mizan, Topic: Decisive and Ambiguous verses and "ta'wil" Архивирано на 8 декември 2008 г.
  80. ↑ Quran 3:7
  81. ↑ „Tabatabaee (1988), pp. 37–45“. maaref-foundation.com.
  82. ↑ 82,0 82,1 Corbin (1993), p.7
  83. ↑ Tabatabaee, Tafsir Al-Mizan Архивирано на 5 јули 2008 г.
  84. ↑ Corbin (1993), p.13
  85. ↑ Aslan, Reza (20 November 2008). „How To Read the Quran“. Slate. Посетено на 21 November 2008.
  86. ↑ An-Nawawi, Al-Majmu', (Cairo, Matba‘at at-Tadamun n.d.), 380.
  87. ↑ „English Translations of the Quran“. Crescent. Monthlycrescent.com. July 2009. Архивирано од изворникот на 29 April 2014.
  88. ↑ „More than 300 publishers visit Quran exhibition in Iran“. Hürriyet Daily News and Economic Review. 12 August 2010.
  89. ↑ Bloom, Jonathan; Blair, Sheila (2002). Islam: A Thousand Years of Faith and Power. New Haven: Yale University Press. стр. 42.
  90. ↑ „Ahmadiyya Muslim Community“. alislam.org.
  91. ↑ „Quran“. us.archive.org.
  92. ↑ „Surah 3 – Read Quran Online“. Архивирано од изворникот на 2011-09-10. Посетено на 21 November 2010.
  93. ↑ Melchert, Christopher (2000). „Ibn Mujahid and the Establishment of Seven Qur'anic Readings“. Studia Islamica (91): 5–22.
  94. ↑ Small, Keith E. (2011). Textual Criticism and Qur'an Manuscripts. Lexington Books. стр. 109–111. ISBN 9780739142912.
  95. ↑ Melchert, Christopher (2008). „The Relation of the Ten Readings to One Another“. Journal of Quranic Studies. 10 (2): 73–87. doi:10.3366/e1465359109000424.
  96. ↑ Hekmat Nasser, Shady (2012). The Transmission of the Variant Readings of the Quran: The Problem of Tawatur and the Emergence of Shawdhdh. Brill Academic Pub. ISBN 9004240810.
  97. ↑ Dutton, Yasin (2001). „An Early Mushaf According To The Reading Of Ibn ʻAmir“. Journal of Qur'anic Studies. 3 (2): 71–89. doi:10.3366/jqs.2001.3 јануари 71 Проверете ја вредноста |doi= (help).
  98. ↑ Rabb, Intisar (2006). „Non-Canonical Readings of the Qur'an: Recognition and Authenticity (The Ḥimṣī Reading)“. Journal of Qur'anic Studies. 8 (2): 88–127. doi:10.3366/jqs.2006.8 февруари 84 Проверете ја вредноста |doi= (help).
  99. ↑ Peter G. Riddell, Tony Street, Anthony Hearle Johns, Islam: essays on scripture, thought and society : a festschrift in honour of Anthony H. Johns, pp. 170–174, BRILL, 1997, ISBN 978-90-04-10692-5, ISBN 978-90-04-10692-5
  100. ↑ Suraiya Faroqhi, Subjects of the Sultan: culture and daily life in the Ottoman Empire, pp, 134–136, I.B.Tauris, 2005, ISBN 978-1-85043-760-4, ISBN 978-1-85043-760-4;The Encyclopaedia of Islam: Fascicules 111–112 : Masrah Mawlid, Clifford Edmund Bosworth
  101. ↑ „Muslim Printing Before Gutenberg“. muslimheritage.com.
  102. ↑ Suraiya Faroqhi, Subjects of the Sultan: culture and daily life in the Ottoman Empire, pp, 134–136, I.B.Tauris, 2005, ISBN 1-85043-760-2, ISBN 978-1-85043-760-4;The Encyclopaedia of Islam: Fascicules 111–112 : Masrah Mawlid, Clifford Edmund Bosworth
  103. ↑ Watson 1968, стр. 435; Clogg 1979, стр. 67
  104. ↑ Главните отомански печатарски куќи објавиле вкупно 142 книги во повеќе од еден век печатење помеѓу 1727 и 1838 година. Кога се земени во врска со фактот дека биле испечатени само мал број примероци од секоја книга, ова статистиката покажува дека воведувањето на печатарската преса не го трансформира отоманскиот културен живот сè до појавата на печатените медиуми во средината на 19 векŞükrü Hanioğlu, "A Brief History of the Late Ottoman Empire", Princeton University Press (2010), cited after Suresh Emre, On the late adoption of the printing press in the Ottoman Empire (2014).
  105. ↑ Krek 1979, стр. 203
  106. ↑ First Printed Edition of the Qur'an The First Printed Complete Arabic Quran East Meets West In Venice: The First-Ever Printed Arabic Edition Of Quran Архивирано на 2 ноември 2013 г.
  107. ↑ „Columbia University Libraries Online Exhibitions | The Quran in East and West: Manuscripts and Printed Books“. exhibitions.cul.columbia.edu (англиски). Посетено на 2017-04-03.
  108. ↑ „Columbia University Libraries Online Exhibitions | Alcorani textus universus ex correctioribus Arabum exemplaribus summa fide, atque pulcherrimis characteribus descriptus, volume 2, page I“. exhibitions.cul.columbia.edu (англиски). Посетено на 2017-04-03.
  109. ↑ „на царски трошок, во Санкт Петербург е основана Татарска и турска типографија; Домашниот научник, Мула Осман Исмаил, бил одговорен за производство на видовите. Еден од првите производи од оваа печатница бил Куранот. Преку лекар и писател, Јохан Георг против Цимерман (1795 г.), со кого се спријателила Катерина II, копија од публикацијата пристигнала во Универзитетската библиотека во Гетинген. Нејзиниот директор, филолог Кристијан Готлоб Хејн (1812 г.), веднаш ја презентирал работата во "Готтингсче Анжегеген фон Гелехтхен Сахен" (28 јули 1788); Во него посебно укажува на убавината на арапските типови. До текстот на арапскиот текст се додадени маргинални гласови кои се состојат претежно од варијанти на читање. Отпечатокот бил репродуциран непроменет во 1790 и 1793 година во Санкт Петербург (сл. Шнурер, Библиотека арабика, бр 384); подоцна, по пренесувањето на печатарската куќа во Казан, изданијата се појавиле во различни формати и со различни презентации (Дорн, Chronologisches Verzeichnis, 371)." Encyclopaedia of the Qurʼān: P-Sh ed. Jane Dammen McAuliffe, Brill, 2004, p. 251. For the 1803 Kazan edition: Chauvin, V.C. Bib. des ouvrages arabes, vol. X, 95; Schnurrer, C.F. von. Bibliotheca Arabica, 385. Original held by Bayerische Staatsbibliothek – Munich, Germany, Shelfmark BSB A.or.554.
  110. ↑ Iriye, A.; Saunier, P. (2009). The Palgrave Dictionary of Transnational History: From the mid-19th century to the present day. Springer. стр. 627. ISBN 978-1-349-74030-7.
  111. ↑ Kamusella, T. (2012). The Politics of Language and Nationalism in Modern Central Europe. Springer. стр. 265–266. ISBN 978-0-230-58347-4.
  112. ↑ 3:3 نزل عليك الكتاب بالحق مصدقا لما بين يديه وانزل التوراة والانجيل
  113. ↑ Куран 2:285
  114. ↑ Annabel Keeler, "Moses from a Muslim Perspective", in: Solomon, Norman; Harries, Richard; Winter, Tim (eds.), Abraham's children: Jews, Christians and Muslims in conversation, by. T&T Clark Publ. (2005), pp. 55 – 66.
  115. ↑ Esposito, John L. The Future of Islam. Oxford University Press US, 2010. ISBN 978-0-19-516521-0 p. 40
  116. ↑ Christian Lore and the Arabic Qur'an by Signey Griffith, p.112, in The Qurʼān in its historical context, Gabriel Said Reynolds, ed. Psychology Press, 2008
  117. ↑ Qur'an-Bible Comparison: A Topical Study of the Two Most Influential and Respectful Books in Western and Middle Eastern Civilizations by Ami Ben-Chanan, p. 197–198, Trafford Publishing, 2011
  118. ↑ New Catholic Encyclopaedia, 1967, the Catholic University of America, Washington DC, Vol. VII, p.677
  119. ↑ "On pre-Islamic Christian strophic poetical texts in the Koran" by Ibn Rawandi, found in What the Koran Really Says: Language, Text and Commentary, Ibn Warraq, Prometheus Books, ed. ISBN 978-1-57392-945-5
  120. ↑ Wadad Kadi and Mustansir Mir, Literature and the Quran, Encyclopaedia of the Qur'an, vol. 3, pp. 213, 216
  121. ↑ A. S. Puškin, Lirika. Rad, Beograd, 1979, стр. 100-106.
  122. ↑ Discogs, Brian Eno - David Byrne ‎– My Life In The Bush Of Ghosts (пристапено на 8.10.2020)

Литература

уреди

Воведни текстови:

  • Хиксон, Лекс (2003). Срцето на Куранот: Вовед во исламската духовност (2.. изд.). Quest. ISBN 0835608220.
  • Хавтинг, Г.Р. (1993). Пристан кон Куранот (1. изд.). Routledge. ISBN 978-0-415-05755-4.
  • Рипин, Ендрју (2006). The Blackwell companion to the Qur'an. Blackwell. ISBN 1-4051-1752-4.
  • Табатабај, Сајид Мохамед Хосејн (1988). Куран во исламот: Неговото влијание и влијание врз животот на муслиманите. Routledge. ISBN 978-0-7103-0266-3.
  • Нил Робинсон, Откривање на Куранот, Georgetown University Press, 2002. ISBN 978-1-58901-024-6
  • Sells, Michael, Approaching the Qur'ān: The Early Revelations, White Cloud Press, Book & CD edition (15 November 1999). ISBN 978-1-883991-26-5
  • Вилд, Стефан (1996). The Quʼran as Text. Brill. ISBN 978-90-04-09300-3.
  • Бел, Ричард; Вилијам Монтгомери Ват (1970). Вовед во Куранот од Бел. Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-0597-2. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  • Рахман, Фазлур (2009) [1989]. Главни теми на Куранот (Второ. изд.). University Of Chicago Press. ISBN 978-0-226-70286-5. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  • Петерс, Ф.Е (1991). „Потрага по историскиот Мухамед“. International Journal of Middle East Studies.
  • Петерс, Франсис E. (2003). Монотеизам: Евреи, христијани и муслимани во конфликт и конкуренција. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-12373-8.
  • Наср, Сејид Хосеин (2007). „Куран“. Енциклопедија Британика.
  • Наср, Сејид Хосеин (2003). Ислам: религија, историја и цивилизација. HarperSanFrancisco. ISBN 978-0-06-050714-5.
  • Кугл, Скот Алан (2006). Бунтовник меѓу духот и законот: Ахмад Зарук, светост и авторитет во исламот. Indiana University Press. ISBN 978-0-253-34711-4.
  • Еспосито, Џон; Ивон Јазбек Хадад (2000). Муслиманите на патот на американизација?. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-513526-8.
  • Кобрин, Хенри (1993) [1964 (in French)]. Историја на исламската филозофија, преведено од Лајдајн Шерар, Филип Шерер. London; Kegan Paul International in association with Islamic Publications for The Institute of Ismaili Studies. ISBN 978-0-7103-0416-2.
  • Рахман, Фазлур (2009) [1989]. Главни теми во Куранот (Второ. изд.). University Of Chicago Press. ISBN 978-0-226-70286-5.
  • Ален, Роцер (2000). Вовед во арапската литература. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-77657-8.

Традиционални курански коментари (фафшир):

Тематски студии:

  • Стовсасер, Барбара Фрејер. Жените во Куранот, Традиции и толкување, Oxford University Press; Reprint edition (1 June 1996), ISBN 978-0-19-511148-4
  • Гипсон, Ден(2011). Куранска географија: Анкета и евалуација на географските наводи во Куранот со предложени решенија за разни проблеми и прашања. Independent Scholars Press, Canada. ISBN 978-0-9733642-8-6.
  • МекАлиф, Џејн Дамен (1991). Курански христијани: анализа на класична и современа егзегеза. Њујорк: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-36470-6. Не се допушта закосување или задебелување во: |publisher= (help)
  • Силџандер, Марк Д.; Ман, Џон Давид (2008). Смртоносно недоразбирање: Потрагата на конгресменот за премостување на муслиманско-христијанската поделба. New York: Harper One. ISBN 9780061438288.

Литературна критика:

Енциклопедии:

Академски списанија:

Надворешни врски

уреди

Куран: прелистувачи и преводи:

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Куран&oldid=5289524“