Википедија

Кочијаш (соѕвездие)

Кочијаш — соѕвездие на северната небесна полутопка. Тоа е едно од 88-те современи соѕвездија; било едно од 48-те соѕвездија наведени од астрономот од II век Птоломеј. Неговото име е латински за „кочија“, поврзувајќи го со различни митолошки суштества, вклучувајќи ги Ерихтониј и Миртил. Кочијаш е највидливо за време на зимските вечери на северната полутопка, како и пет други соѕвездија кои имаат ѕвезди во астеризмот на зимскиот шестоаголник. Поради неговата северна деклинација, Кочијаш е видлив во целост само на југ до -34°; за набљудувачите подалеку на југ, соѕвездието се наоѓа делумно или целосно под хоризонтот. Тоа е големо соѕвездие, со површина од 657 квадратни степени, и е половина од најголемото, Водна Змија.

Кочијаш
лат. Auriga
КратенкаSer
ГенитивноКочијаш
СимболизамКочијаш
Ректасцензија04ч 37м &1000000000054429300000054,4293с–07ч 30м &1000000000056189900000056,1899с[1] ч.
Деклинација56.1648331°–27.8913116°[1]°
Површина657[2] (°)² (21-ва)
Главни ѕвезди5, 8
Бајерови/Флемстидови
ѕвезди		65
Ѕвезди со планети7
Ѕвезди посјајни од 3,00m4
Ѕвезди во полупречник од 10,00 пс (32,62 сг)2
Најсјајна ѕвездаКапела (α Aur) (0.08m)
Најблиска ѕвездаQY Aur[3]
(20.74 сг, 6.36 пс)
Месјеови објекти3[4]
Метеорски дождови
Соседни
соѕвездија
Видливо на ширина од +90° до −40°.
Најдобро се гледа во 21:00 ч. во текот на месец доцен февруари до ран март.

Неговата најсветла ѕвезда, Капела, е необичен повеќеѕвезден систем меѓу најсветлите ѕвезди на ноќното небо. Бета Кочијаш е интересна променлива ѕвезда во соѕвездието; Ипсилон Кочијаш, блиското двојно затемнување со невообичаено долг период, интензивно се проучува. Поради својата местоположба во близина на зимскиот Млечен Пат, Кочијаш има многу светли расеани јата на своите граници, вклучувајќи ги М36, М37 и М38, популарни цели за аматерски астрономи. Покрај тоа, таа има една истакната маглина, на пламна ѕвезда, поврзана со променливата ѕвезда AE Кочијаш.

Во кинеската митологија, ѕвездите на Кочијаш биле приклучени во неколку соѕвездија, вклучувајќи ги и кочиите на небесните цареви, составени од најсјајните ѕвезди на современото соѕвездие. Кочијаш е дом на метеорските дождови Ауригиди, Зета Ауригиди, Делта Ауригиди и хипотезираните Јота Ауригиди.

Историја и митологија

уреди

Првиот запис за ѕвездите на Кочијаш бил во Месопотамија како соѕвездие наречено ГАМ, што претставува симтар или измамник. Сепак, ова можеби претставувало само Капела (Алфа Кочијаш) или современото соѕвездие како целина; оваа бројка била алтернативно наречена Гамлум или МУЛ. ГАМ во МУЛ. АПИН. Кочијаш значело стадо на кози или овчар. Формирана е од повеќето ѕвезди на совремното соѕвездие; сите сјајни ѕвезди биле вклучени освен Елнат, традиционално доделена на Бик. Подоцна, бедуинските астрономи создадале соѕвездија кои биле групи на животни, каде што секоја ѕвезда претставувала едно животно. Ѕвездите на Кочијаш сочинуваат стадо кози, здружение исто така присутно во грчката митологија. [6] Здружението со кози се пренело во грчката астрономска традиција, иако подоцна станало поврзано со кочија заедно со овчарот. [7]

Во грчката митологија, Кочија често се идентификува со митолошкиот грчки херој Ерихтониј од Атина, хтонскиот син на Хефест кој бил одгледан од божицата Атина. Ерихтониј генерално бил заслужен за изумителот на квадригата, кочија со четири коњи, која ја користел во битката против узурпаторот Амфиктион, настан што го направил Ерихтониј крал на Атина. [8] [9] Неговата кочија била создадена според ликот на кочијата на Сонцето, поради што Зевс го сместил на небесата. [10] Атинскиот херој потоа и се посветил на Атина, а набргу потоа Зевс го подигнал на ноќното небо во чест на неговата исклучителност и херојски дела. [11]

 
Слика од Питер Паул Рубенс со наслов Наоѓање на Ерихтониј; Ерихтониј и Кочијаш често се поврзуваат.

Меѓутоа, Кочијаш понекогаш се опишува како Миртил, кој бил син на Хермес. [9] Здружението на Кочијаш и Миртил е поткрепено со прикази на соѕвездието, кои ретко покажуваат кочија. Кочијата на Миртил била уништена во трка наменета за додворувачи да го освојат срцето на ќерката на Еномај, Хиподамија. Миртил го заработил своето место на небото кога успешниот додворувач на Хиподамија, Пелопс, го убил, и покрај неговото соучесништво во помагањето на Пелопс да ја освои нејзината рака. По неговата смрт, таткото на Миртил, Хермес го сместил на небото. Уште едно митолошко здружение на Кочијаш е синот на Тезеј, Хиполит. Тој бил исфрлен од Атина откако ги одбил романтичните достигнувања на неговата маќеа Федра, која извршила самоубиство како резултат на тоа. Тој бил убиен кога неговата кочија била уништена, но оживеал од Асклепиј. [10] [12]

Се вели дека Кочијаш го претставува и Фаетон, синот на сонцето Хелиј, кој го измамил својот татко да му дозволи да ја вози својата кочија на еден ден. Фаетон се урнал и изгорел а со тоа ја изгорел земјата. Потоа бил ставен на ноќното небо како кочијаш. [13] Без оглед на специфичната претстава на Кочијаш, веројатно е дека соѕвездието го создале старите Грци за да ја одбележат важноста на кочијата во нивното општество. [14]

Случајна појава на Кочијаш во грчката митологија е за екстремитетите на братот на Медеја. Во митот за Јасон и Аргонаутите, додека патувале дома, Медеја го убила својот брат и го распарчила, фрлајќи ги деловите од неговото тело во морето, претставено со Млечниот Пат. Секоја поединечна ѕвезда претставува различен екстремитет. [12]

Капела е поврзана со митолошката коза Амалтеја, која го доела Зевс. Формира астеризам со ѕвездите Ипсилон Кочијаш, Зета Кочијаш и Ета Кочијаш, од кои последните две се познати како Haedi (Децата). [15] Иако најчесто се поврзува со Амалтеја, Капела понекогаш се поврзува со сопственикот на Амалтеја, нимфата. Митот за нимфата вели дека грозоморниот изглед на козата, кој личи на Горгона, бил делумно одговорен за поразот на титаните, бидејќи Зевс ја одзел кожата на козата и ја носел како свој покровител. [10] Астеризмот што ги содржи козата и јарињата бил посебно соѕвездие; сепак, Птоломеј ги споил кочија и козите во Алмагест од 2 век. [14] Пред тоа, Капела понекогаш се гледала како посебно соѕвездие - од Плиниј Постариот и Манилиј - наречено Капра, Капер или Хиркус, а сите се однесуваат на нејзиниот статус како „козарска ѕвезда“. [16] Зета Кочијаш и Ета Кочијаш за првпат биле наречени „Деца“ од Клеострат, антички грчки астроном. [10]

 
Кочијаш ги носи козата и јарињата како што е прикажано во Огледалото на Уранија, збир на карти со соѕвездија илустрирани од Сидни Хол, Лондон в. 1825 година.

Традиционално, илустрациите на Кочијаш ја претставуваат како кочија и нејзиниот возач. Кочијашот држи коза на левото рамо и има две јариња под левата рака; во десната рака ги држи уздите на кочијата. [17] Сепак, приказите на Кочијаш останале доследни со текот на годините. Уздите во десната рака, исто така, се нацртани како камшик, иако Капела е скоро секогаш над неговото лево рамо, а децата под левата рака. Атласот Хигинус од 1488 година отстапил од овој типичен приказ покажувајќи кочија на четири тркала управувана од Кочијаш, која ги држи уздите на два вола, коњ и зебра. Јаков Микил го прикажал Кочијаш во неговиот Хигинус од 1535 година како кочија со количка на две тркала, придвижувана од два коња и два вола. Арапските и турските прикази на Кочијаш се разликувале многу од оние на европската ренесанса; еден турски атлас ги прикажувал ѕвездите на Кочијаш како муле, наречена Mulus clitellatus од Јохан Бајер. [16] Една необична претстава на Кочијаш, од Франција во 17 век, го прикажува Кочијаш како Адам клекнат на Млечниот Пат, со коза завиткана околу неговите рамења. [18]

Повремено, Кочијаш не се гледа како Кочија, туку како Белерофон, смртниот јавач на Пегаз кој се осмелил да се приближи до планината Олимп. Во оваа верзија на приказната, Јупитер го сожалил Белерофон за неговата глупост и го сместил во ѕвездите. [12]

Истражувањето на Оксфорд открива дека веројатно групата била подеднакво именувана како Агитатор во околу 15 век и дава цитат дури во 1623 година, од едно дело на Жерар де Малин. [19] Некои од ѕвездите на Кочијаш биле приклучени во сега веќе непостоечкото соѕвездие наречено Телескопиум Хершели. Ова соѕвездие било воведено од Максимилијан Хел за да му се оддаде почит на откривањето на Уран од Вилијам Хершел. Првично, вклучувало две соѕвездија, Голем Тубус Хершели во Близнаци, Рис и Кочијаш и Мал Тубус Хершели Мала во Орион и Бик; и двете ги претставувале телескопите на Хершел. Јохан Боде ги комбинирл соѕвездијата на Хел во Телескопиум Хершели во 1801 година, кое се наоѓа претежно во Кочијаш. [20]

Од времето на Птоломеј, Кочијаш останало соѕвездие и е официјално признато од Меѓународниот астрономски сојуз, иако како и сите современи соѕвездија, денес е дефинирано како специфичен регион на небото што ги вклучува и античкиот модел и околните ѕвезди. [21] [17] Во 1922 година, МАС ја назначила својата препорачана кратенка од три букви, „Aur“. [22] Официјалните граници на Кочијаш биле создадени во 1930 година од белгискиот астроном Ежен Делпорт како полигон од 20 сегменти. Неговата ректасцензија е помеѓу 4 ч 37,5 м и 7 ч 30,5 м, а неговата деклинација е помеѓу 27,9° и 56,2° во екваторијалниот координатен систем. [1]

Во незападната астрономија

уреди

Ѕвездите на Кочијаш биле приклучени во неколку кинески соѕвездија. Вуче, петте коли на небесните цареви и претставата на жетвата на житото, било соѕвездие формирано од Алфа Кочијаш, Бета Кочијаш, Бета Бик, Тета Кочијаш и Јота Кочијаш. Санџу или Жу било едно од трите соѕвездија кои ги претставувале столбовите каде се врзувале коњите. Тие биле формирани од Ипсилон, Зета и Ета Кочијаш; Ну, Тау и Ипсилон Кочијаш; и Чи и 26 Кочијаш, со уште една неодредена ѕвезда. Ксианчи, езерцето каде заоѓа сонцето и Тианхуанг, езерце, мост или пристаниште, биле други соѕвездија во Кочијаш, иако ѕвездите што ги сочинуваат се неодредени. Зуоки, што претставува стол за царот и другите службеници, бил составен од девет ѕвезди на исток од соѕвездието. Багу, соѕвездие претежно формирано од ѕвезди во Жирафа кои претставуваат различни видови култури, ги вклучувало северните ѕвезди Делта и Кси Кочијаш. [10]

Во античката хиндуистичка астрономија, Капела го претставувала срцето на Брама и била религиозно важна. Античките перуански народи ја гледале Капела, наречена Колка, како ѕвезда тесно поврзана со работите на овчарите. [18]

Во Бразил, народот Бороро ги приклучила ѕвездите на Кочијаш во масивно соѕвездие кое претставува кајман; неговите јужни ѕвезди го претставуваат крајот на опашката на животното. Источниот дел на Бик е остатокот од опашката, додека Орион е неговото тело и Зајак е главата. Ова соѕвездие настанало поради важноста на кајманите во секојдневниот живот на Амазонија. [12] Постојат докази дека Капела била значајна за народот на Ацтеките, бидејќи Монте Албан има ознака за хелијакалното издигнување на ѕвездата. [23] Домородните народи на Калифорнија и Невада, исто така, забележале сјаен модел на ѕвездите на Кочијаш. За нив, сјајните ѕвезди на соѕвездието формирале крива што била претставена во петроглифи во форма на полумесечина. [24] Домородниот народ Пауни од Северна Америка препознале соѕвездие со истите главни ѕвезди како современото Кочијаш: Алфа, Бета, Гама (Бета Бик), Тета и Јота Кочијаш. [25]

Народот на Маршалските Острови го претставувал Кочијаш во митот за Думур, кој ја раскажува приказната за создавањето на небото. Антарес во Скорпија го претставува Думур, најстариот син на мајката на ѕвездите, а Плејадите го претставуваат нејзиниот најмлад син. Мајката на ѕвездите, Лигеданер, [12] [26] е претставена од Капела; таа живеела на островот Алинаблаб. Таа им рекла на своите синови дека првиот што ќе стигне до источниот остров ќе биде прогласен за крал на ѕвездите и го замолила Димур да ја пушти да дојде со неговото кану. Тој одбил, како и секој од нејзините синови по ред, освен Плејади. Плејади победила на трката со помош на Лигеданер и станал крал на ѕвездите. [12] На друго место во средишните Каролински Острови, Капела била наречена Јефеген уун (варијациите вклучуваат ефанг алул, евангел-ел-ул и иефангел уул ), што значи „северно од Алдебаран“. [26] Различни имиња биле забележани за Кочијаш и Капела во општествата на источниот Тихи Океан. На Пукапука, фигурата на современиот Кочијаш била наречена Те Вале-о-Тутакаиоло („Куќата на Тутакаиоло“); [27] на Друштвените Острови, бил наречен Фаа-нуи („Големата долина“). [27] Самата Капела била наречена Тахи-ании („Единствен-суверен“) во општествата. [27] Хоку-леи било името на Капела, но можеби било името на целото соѕвездие; името значи „ѕвезден венец“ и се однесува на една од сопругите на Плејадите, наречена Макалии. [27]

Ѕвездите на Кочијаш се појавуваат во Инуитната астрономија. Кутурџук, што значи „клучна коска“, [23] било соѕвездие кое ги вклучувало Капела (Алфа Кочијаш), Менкалинан (Бета Кочијаш), Полукс (Бета Близнаци) и Кастор (Алфа Кочијаш). Нејзиното издигнување сигнализирало дека соѕвездието Агјук, составено од Алтаир (Алфа Орел), Таразед (Гама Орел), а понекогаш и Алшаин (Бета Орел), наскоро ќе се издигне. Агјук, кој ја претставувала зората по зимската краткоденица, била неверојатно важно соѕвездие во митовите на Инуитите. [23] Се користело и за навигација и за мерење на времето ноќе. [23]

Карактеристики

уреди
 
Соѕвездието Кочијаш како што може да се види со голо око.

Ѕвезди

уреди
 
Споредба на големината на четирите ѕвезди во системот Капела и Сонцето.

Светли ѕвезди

уреди

Алфа Кочијаш (Капела), најсветлата ѕвезда во Кочијаш, е ѕвезда од класата G8III (џин од типот G) оддалечена 43 светлосни години [28] и шестата најсветла ѕвезда на ноќното небо со светлинска величина 0,08. [8] Нејзиното традиционално име е упатување на неговата митолошка местоположба како Амалтеја; понекогаш се нарекува „ѕвезда на козата“. [17] [15] [29] Сите имиња на Капела укажуваат на оваа митологија. На арапски, Капела се нарекувала ал-Ајук, што значи „коза“, а на сумерски mul.ÁŠ.KAR, , „ѕвездата на козата“. [30] На Онтонг Јава, Капела се нарекувала ngahalapolu. [26] Капела е спектроскопска двојна ѕвезда со период од 104 денови; компонентите се и двете жолти џинови, [15] поконкретно, примарната е ѕвезда од типот G, а секундарната е помеѓу ѕвезда од типот G и F во нејзиниот развој. [31] Секундарната формално е класифицирана како ѕвезда од класата G0III (џин од типот G). [28] Примарната има полупречник од 11,87 сончеви полупречници (R☉ ) и маса од 2,47 сончеви маси (M☉); секундарната има полупречник од 8.75 R☉ и маса од 2.44 M☉. Двете компоненти се разделени со 110 милиони километри, што е речиси 75% од растојанието помеѓу Земјата и Сонцето. [32] Статусот на ѕвездата како двојна бил откриен во 1899 година во Ликовата опсерваторијата; нејзиниот период бил одреден во 1919 година од страна на Ј.А. Андерсон на 100-инчниот телескоп на опсерваторијата Вилсон. Се појавува со златно-жолта нијанса, иако Птоломеј и Џовани Батиста Рикиоли и двајцата ја опишале нејзината боја како црвена, феномен што не се припишува на промената на бојата на Капела, туку на идиосинкрасиите на нивната чувствителност на боја. [29] Капела има апсолутна ѕвездена величина од 0,3 и сјајност 160 пати поголема од сончевата сјајност, или 160 L☉ (примарната е 90 L☉, а секундарната е 70 L☉). [31] Тоа може да биде лабаво поврзано со Хијадите, отворено јато во Бик, поради нивното слично сопствено движење. Капела има уште еден придружник, Капела Н, која е пар црвени џуџести ѕвезди сместени на 11.000 астрономски единици (0,17 светлосни години) од главниот пар. [29]

Бета Кочијаш (Менкалинан, Менкарлина) [15] е сјајна ѕвезда од класата А2IV (подџин од типот А). [8] [33] Нејзиното арапско име доаѓа од фразата mankib dhu al-'inan, што значи „рамо на кочија“ и е упатување на местоположбата на Бета Кочијаш во соѕвездието. [30] Менкалинан е оддалечена 81 светлосна година [33] и има светлинска величина од 1,90. Како и Ипсилон Кочијаш, таа е двојна ѕвезда која затемнува и која варира по светлинска величина за 0,1 m. Двете компоненти се синобели ѕвезди кои имаат период од 3,96 дена. [15] Нивната двојна природа била откриена спектроскопски во 1890 година од Антонија Мори, [29] што ја прави втората откриена спектроскопска двојна ѕвезда, [31] а нејзината променлива природа била фотометриски откриена 20 години подоцна од Џоел Стебинс. [29] Менкалинан има апсолутна светлинска величина од 0,6 и сјајност од 50 L☉. [31] Компонентата на нејзиното движење во правец на Земјата е 18 километри во секунда. Бета Кочијаш може да се поврзе со поток од околу 70 ѕвезди вклучувајќи ги Делта Лав и Алфа Змијоносец; правилното движење на оваа група е споредливо со она на движечката група на Голема Мечка, иако врската е само претпоставена. Покрај нејзиниот близок придружник на затемнување, Менкалинан има уште две ѕвезди поврзани со на. Една од нив е неповрзана оптичка двоѕвезда, откриена во 1783 година од Вилијам Хершел; има светлинска величина 10,5 и има раздвојување од 184 лачни секунди. Втората е веројатно поврзана гравитациски со примарната, како што е определено од нивното заедничко правилно движење. Оваа ѕвезда со величина од 14 е откриена во 1901 година од Едвард Емерсон Барнард. Има оддалеченост од 12,6 лачни секунди и е околу 350 астрономски единици од примарната. [29]

Други светли ѕвезди

уреди

Покрај особено светлите ѕвезди на Алфа и Бета Кочијаш, Кочијаш има многу помрачни ѕвезди видливи со голо око.

Гама Кочијаш, денес позната под своето име Бета Бик (Ел Нат, Алнат) е ѕвезда од класата B7III (џин од типот В). [34] На околу +1,65 би се рангирала на јасно трето место по очигледна големина доколку сè уште биде ко-пласирана во Кочијаш. [8] [15] Тоа е живино-манганска ѕвезда, со некои големи знаци на тешки елементи.[35]

Јота Кочијаш, наречена и Хаселех и Кабдилинан, е ѕвезда од класата K3II (светол џин од типот К) [36] со светлинска величина 2,69; [8] [31] таа е оддалечена околу 494 светлосни години од Земјата. [36] Таа се развила од ѕвезда од В-тип во К-тип во текот на околу 30-45 милиони години од нејзиното раѓање. [37] Има апсолутна величина од −2,3 и сјајност од 700 L☉. [31] Таа е класифицирана како особено прозрачен светол џин, но нејзината светлина е делумно „згасната“ од меѓугалактичките облаци од прашина - астрономите проценуваат дека според нив е послаба за 0,6 степени. [37] Таа е, исто така, хибридна ѕвезда, џиновска ѕвезда што произведува рендген и која емитува рендгенски зраци од својата корона и има студен ѕвезден ветер. [37] [38] Иако нејзиното правилно движење е само 0,02 лачни секунди годишно, таа има радијална брзина од 16.9 километри во секунда. [29] Традиционалното име Кабдилинан, понекогаш скратено на „Алкаб“, доаѓа од арапската фраза al-kab dh'il inan, што значи „рамо на држачот на уздата“. Јота може да заврши како супернова, но бидејќи е блиску до границата на масата за такви ѕвезди, наместо тоа може да стане бело џуџе. [37]

Делта Кочијаш, најсеверната светла ѕвезда во Кочијаш, [39] е ѕвезда од типот K0III (џин од типот К), [31] [39] [40] 126 светлосни години од Земјата [40] и стара приближно 1,3 милијарди години. [39] Има светлинска величина од 3,72, апсолутна светлинска величина од 0,2 и сјајност од 60 L☉. [31] Таа е околу 12 пати поголема од сончевиот полупречник. Делта Кочијаш тежи само две сончеви маси и се врти со период од речиси една година. [39] Иако често се наведува како една ѕвезда, [31] таа всушност има три многу широко распоредени оптички придружници. Едната е двојна ѕвезда со величина 11, на растојание од две лачни минути; другата е ѕвезда со светлинска величина 10, со разлика од три лачни минути. [39]

Ламбда Кочијаш (ел-Хур) [17] е ѕвезда од типот G1,5IV-V (ѕвезда од типот G меѓу ѕвездата од подџин и ѕвезда од главната низа) [41] со светлинска величина 4,71. Има апсолутна светлинска величина од 4,4 [31] и е оддалечена 41 светлосна година од Земјата. [41] Има многу слаби емисии во инфрацрвениот спектар, како Ипсилон Кочијаш. [42] Во фотометриските набљудувања на Ипсилон, необична променлива, Ламбда најчесто се користи како споредна ѕвезда. [43] [44] Го достигнува крајот на својот животен век со спојување на водород на возраст од 6,2 милијарди години. Исто така, има невообичаено висока радијална брзина на 83 км/секунди. Иако е постара од Сонцето, таа е слична на многу начини; нејзината маса е 1,07 сончеви маси, полупречник од 1,3 сончеви полупречници и период на вртење од 26 дена. Сепак, таа се разликува од Сонцето по својата металичност; нејзината содржина на железо е 1,15 пати поголема од онаа на Сонцето и има релативно помалку азот и јаглерод. Како Делта, има неколку оптички придружници и често се категоризира како една ѕвезда. Најсветлите придружници се со светлинска величина 10, разделени со 175 и 203 лачни секунди. Затемнетите придружници се со величина 13 и 14, 87 и 310 лачни секунди од Ламбда, соодветно. [45]

Ни Кочијаш е ѕвезда G9.5III (џин од типот G) [46] со светлинска величина 3,97, [31] 230 светлосни години од Земјата. [46] Има осветленост од 60 L☉ и апсолутна величина од 0,2. [31] Ни е џиновска ѕвезда со полупречник од 20–21 сончеви полупречници и маса од приближно 3 сончеви маси. Технички може да биде двојна ѕвезда; нејзиниот придружник, понекогаш наведен како оптички и разделен со 56 лачни секунди, е џуџеста ѕвезда од спектрален тип K6 и светлинска величина 11,4. Нејзиниот период е повеќе од 120.000 години и орбитира најмалку 3.700 АЕ од примарната ѕвезда. [39]

Ѕвезда Спектрален

тип

Величина [47] Апсолутна

величина[47]

Растојание

(светлосни години)

Капа Кочијаш G8.5IIIb[48] 4.25 0.3 177[48]
Пи Кочијаш M3II[49] 4.26 −2.4 758[49]
Тау Кочијаш G8III[50] 4.52 0.3 206[50]
Ипсилон Кочијаш M0III[51] 4.74 −0.5 526[51]
Чи Кочијаш B4Ib[52] 4.76 −6.3 3032[47]
2 Кочијаш K3III[53] 4.78 −0.2 604[53]
Ми Кочијаш A4m[54] 4.86 1.8 153[55]
Сигма Кочијаш K4III[56] 4.89 −0.3 466[56]
Омега Кочијаш A1V[57] 4.94 0.6 171[57]
Кси Кочијаш A2V[58] 4.99 0.8 233[58]
9 Кочијаш F0V[59] 5.00 2.6 86[60]

Затемнети двојни ѕвезди

уреди
 
Уметничка претстава на системот Ипсилон Кочијаш.

Најистакната променлива ѕвезда во Кочијаш е Ипсилон Кочијаш (ел-Маз, Елмаз), [8] F0 класа која затемнува двојна ѕвезда [31] со невообичаено долг период од 27 години; нејзините последни минимуми се случиле во 1982-1984 и 2009-2011 година. [17] [9] [15] Растојанието до системот е спорно, различно цитирано како 4600 [31] и 2.170 светлосни години. [61] Примарната ѕвезда е бел суперџин, а секундарната може да биде самата двојна ѕвезда во голем правлив диск. Нејзината максимална величина е 3,0, но останува на минимална величина од 3,8 околу една година; нејзиното последно затемнување започнало во 2009 година. [15] Примарната има апсолутна светлинска величина од -8,5 и невообичаено висока осветленост од 200,000 L☉, причината поради која изгледа толку светло на толку голема оддалеченост. [31] Ипсилон Кочијаш претставува двојно затемнување со најдолг период, познато во моментов. [8] Првото забележано затемнување на Ипсилон Кочијаш се случило во 1821 година, иако нејзиниот променлив статус не бил потврден до затемнувањето од 1847-48 година. Оттогаш, многу теории биле изнесени за природата на компонентата на затемнување. Ипсилон Кочијаш има компонента што не се затемнува, која е видлива како придружник од 14-та величина одделен од примарната за 28,6 лачни секунди. Откриена е од Шербурн Весли Барнам во 1891 година во опсерваторијата Дирборн и е на околу 0,5 светлосни години од примарната ѕвезда. [29]

Друга двојна ѕвезда која затемнува во Кочијаш, дел од астеризмот Хади со Ета Кочијаш, е Зета Кочијаш (Садатони), двојна ѕвезда што затемнува на растојание од 776 светлосни години со период од 2 години и 8 месеци. Има апсолутна величина од −2,3. Примарната е ѕвезда од типот K5II со портокалова нијанса (светол џин од типот К), а секундарната е помала сина ѕвезда слична на Регул; нејзиниот период е 972 денови. Секундарната е ѕвезда од типот B7V, ѕвезда од главната низа од типот В. Максималната величина на Зета Кочијаш е 3,7, а минималната светлинска величина е 4,0. Целосното затемнување на малата сина ѕвезда од портокаловиот џин трае 38 дена, со две делумни фази од 32 дена на почетокот и на крајот. Примарниот има пречник од 150 D☉ и осветленост од 700 L☉; секундарната има пречник од 4 D☉ и сјајност од 140 L☉. Зета Кочијаш била спектроскопски утврдена дека е двојна ѕвезда од Антонија Мори во 1897 година и била потврдена како двојна ѕвезда во 1908 година од Вилијам Валас Кембел. Двете ѕвезди орбитираат една околу друга на растојание од околу 500.000.000 милји (800.000.000 км). Зета Кочијаш се оддалечува од Земјата со брзина од 13 километри во секунда. Втората од двете Haedi или „Деца“ е Ета Кочијаш, ѕвезда од класата Б3 која се наоѓа на 243 светлосни години од Земјата со светлинска величина од 3,17. Таа е ѕвезда од класата B3V, што значи дека е ѕвезда од главната низа со синобела нијанса. Ета Кочијаш има апсолутна светлинска величина од -1,7 и сјајност од 450 L☉. Ета Кочијаш се оддалечува од Земјата со брзина од 4,5 милји (7,2 км) во секунда.

T Кочијаш (Нова Кочијаш 1891) била нова откриена со величина 5,0 на 23 јануари 1892 година, од Томас Дејвид Андерсон.[62][63] Таа станала видлива со голо око до 10 декември 1891 година, како што е прикажано на фотографските плочи испитани по откривањето на новата. Потоа се осветлила со фактор 2,5 од 11 декември до 20 декември, кога достигнала максимална величина од 4,4. T Кочијаш полека избледела во јануари и февруари 1892 година, а потоа бргу избледела во текот на март и април, достигнувајќи јачина од 15 степени кон крајот на април. Сепак, нејзината осветленост започнала да се зголемува во август, достигнувајќи ја величината 9,5, каде што останала до 1895 година. Во текот на следните две години, нејзината сјајност се намалила на 11,5, а до 1903 година била приближно 14-та светлинска величина. До 1925 година, ја достигнала својата денешна вличина од 15,5. Кога била откриена новата, нејзиниот спектар покажал дека материјалот се движи со голема брзина кон Земјата. Меѓутоа, кога спектарот бил повторно испитан во август 1892 година, се сметало дека е планетарна маглина. Набљудувањата во опсерваторијата „Лик“ од Едвард Емерсон Барнард покажале дека е во облик на диск, со јасна небулозност во пречник од 3 лачни секунди. Школката имала пречник од 12 лачни секунди во 1943 година. T Кочијаш е класифицирана како бавна нова, слична на DQ Херкул. Како DQ Херкул, WZ Стрелец, Нова Персеј 1901 и Нова Орел 1918, таај е многу близок двоен систем со многу краток период. Периодот на T Кочијаш од 4,905 часа е споредлив со периодот на DQ Херкул од 4,65 часа, и има период на делумно затемнување од 40 минути. [29]

Други променливи ѕвезди

уреди

Во Кочијаш постојат многу други променливи ѕвезди од различни типови. ψ Кочијаш [31] е суперџин со портокалова нијанса, која се движи помеѓу величините 4,8 и 5,7, иако не со правилен период. [15] Има спектрална класа K5Iab, [64] просечна светлинска величина од 4,91 и апсолутна светлинска величина од -5,7. [31] Ѕвездата е оддалечена 3.976 светлосни години од Земјата. [64] RT Кочијаш е кефеидна променлива која се движи помеѓу величините 5,0 и 5,8 во период од 3,7 дена. Жолтобелиот суперџин, се наоѓа на растојание од 1.600 светлосни години. [15] Било откриено дека е променлива од англискиот аматер Т.Х. Астбери во 1905 година. [29] Има спектрална класа F81bv, што значи дека е суперџинска ѕвезда од типот F. [65] RX Кочијаш е исто така кефеидна променлива; таа варира по величина од минимум 8,0 до максимум 7,3; [31] нејзината спектрална класа е G0Iabv. [66] Има период од 11,62 дена. [31] RW Кочијаш е прототип на својата класа на неправилни променливи ѕвезди. Нејзината варијабилност била откриена во 1906 година од Лидија Цераски во Московската опсерваторија. Спектарот на RW Кочијаш укажува на турбулентна ѕвездена атмосфера и има истакнати спектрални линии на калциум и водород. [29] Нејзиниот спектрален тип е G5V:e. [67] SS Кочијаш е променлива ѕвезда од типот SS Лебед, класифицирана како експлозивно џуџе. Била откриена од страна на Емил Силбернагел во 1907 година. Таа е речиси секогаш на својата минимална светлинска величина од 15, но осветлува до максимум до 60 пати посветла од минималната просечно на секои 55 дена, иако периодот може да се движи од 50 дена до повеќе од 100 денови. Потребни се околу 24 часа за ѕвездата да помине од нејзината минимална до максимална величина. SS Кочијаш е многу блиска двојна ѕвезда со период од 4 часа и 20 минути. Двете компоненти се мали подџуџести ѕвезди; има спор во научната заедница за тоа од која ѕвезда потекнуваат изливите. [29] UU Кочијаш е променлива ѕвезда црвен џин на растојание од 2.000 светлосни години. Има период од приближно 234 дена и се движи помеѓу величините 5,0 и 7,0. [15]

 
Маглината на пламената ѕвезда (IC 405) и нејзиниот сосед IC 410, заедно со AE Кочијаш, која ја осветлува маглината.

AE Кочијаш е променлива ѕвезда од главната низа со сина нијанса. Нормално е со величина 6,0, но нејзината величина варира неправилно. AE Кочијаш е поврзанасо маглината IC 405 широка 9 светлосни години, која ја осветлува. Сепак, AE Кочијаш најверојатно влегла во маглината неодамна, како што е утврдено преку несовпаѓањето помеѓу радијалните брзини на ѕвездата и маглината, 58 километри во секунда и 21 километар во секунда, соодветно. Се претпоставува дека AE Кочијаш е „ ѕвезда-бегалка“ од младото јато во маглината Орион, оставајќи го јатото пред приближно 2,7 милиони години. Слично е на 53 Овен и Ми Гулаб, други ѕвезди-бегалки од Орион. [29] Нејзината спектрална класа е O9.5Ve, што значи дека е ѕвезда од главната низа од типот О. [68] Маглината,се наоѓа во близина на IC 410 во небесната сфера. IC 410 го добила своето име по изгледот во астрофотографиите со долга експозиција; има обемни филаменти поради кои AE Кочијаш изгледа како да гори. [69]

Во Кочијаш има четири променливи од типот Мирида: R Кочијаш, UV Кочијаш, U Кочијаш и X Кочијаш, од кои сите се ѕвезди од типот М. [31] Поконкретно, R Кочијаш е од типот M7III, [70] UV Кочијаш е од типот C6 (јаглеродна ѕвезда), [71] U Кочијаш е од типот M9, [72] и X Кочијаш е од типот K2. [73] R Кочијаш, со период од 457,5 дена, се движи по величина од минимум 13,9 до максимум 6,7. UV Кочијаш , со период од 394,4 дена, се движи по величина од минимум 10,6 до максимум 7,4. U Кочијаш , со период од 408,1 дена, се движи по величина од минимум 13,5 до максимум 7,5. X Кочијаш , со особено краток период од 163,8 дена, се движи по величина од минимум 13,6 до максимум 8,0. [31]

Двојни ѕвезди

уреди

Кочијаш е дом на неколку помалку истакнати двојни и двоѕвезди. Тета Кочијаш (Богардус, Махасим) е синобела двојна ѕвезда од класа A0p [8] со светлинска величина 2,62 со сјајност од 75 L☉. Има апсолутна светлинска величина од 0,1 [31] и е оддалечена 165 светлосни години од Земјата. [74] Секундарната е жолта ѕвезда со светлинска величина 7,1, за која е потребен телескоп од 100 милиметри за да се набљудува; [15] двете ѕвезди се одвоени со 3,6 лачни секунди. [8] Тоа е источното теме на пентагонот на соѕвездието. [75] Тета Кочијаш се оддалечува од Земјата со брзина од 28.2 километри во секунда. Тета Кочијаш дополнително има втор оптички придружник, откриен од Ото Вилхелм фон Струве во 1852 година. Раздвојувањето било пресметано на 52 лачни секунди во 1978 година и оттогаш се зголемува поради сопственото движење на Тета Кочијаш, 0,1 лачна секунда годишно. [29] Раздвојувањето на оваа компонента со големина од 9,2 било 2,2 лачни минути (130,7 лачни секунди) во 2007 година со агол од 350°. [75] 4 Кочијаш е двојна ѕвезда на растојание од 159 светлосни години. Примарната е со величина 5,0, а секундарната е со величина 8,1. [15] 14 Кочијаш е бела оптичка двојна ѕвезда. Примарната е со светлинска величина 5,0 и е на растојание од 270 светлосни години; секундарната е со светлинска величина 7,9 и е на растојание од 82 светлосни години. [15] HD 30453 е спектроскопски двојна со светлинска величина 5,9, со спектрален тип проценет како A8m или F0m, и период од седум дена. [76] [77]

Ѕвезди со планетарни системи

уреди

Во Кочијаш има неколку ѕвезди со потврдени планетарни системи; има и бело џуџе со сомнителен планетарен систем. HD 40979 има една планета, HD 40979 b.[78] Откриена е во 2002 година преку радијални мерења на брзината на матичната ѕвезда.[78] HD 40979 е оддалечена 33,3 парсеци од Земјата, ѕвезда од спектрална класа F8V со светлинска величина 6,74 - штотуку ја надминала границата на видливост со голо око. Таа е со слична големина на Сонцето, со 1,1 сончеви маси и 1,21 сончев полупречник. Планетата, со маса од 3,83 јупитерови маси, орбитира со полуглавна оска од 0,83 АЕ и период од 263,1 дена. [79] HD 45350 има и една планета.[80][81] HD 45350 b е откриена преку радијални мерења на брзината во 2004 година. Има маса од 1,79 јупитерови маси и се врти на секои 890,76 денови на растојание од 1,92 АЕ. Нејзината матична ѕвезда е бледа, со привидна светлинска величина од 7,88, ѕвезда од типот G5IV оддалечена 49 парсеци. Има маса од 1,02 сончеви маси и полупречник од 1,27 сончеви пречници. [82] HD 43691 b е значително поголема планета, со маса од 2,49 јупитерови маси; исто така е далеку поблиску до својата матична ѕвезда, HD 43691. Откриена во 2007 година од мерењата на радијалната брзина,[83] се врти на растојание од 0,24 АЕ со период од 36,96 дена.[84][85] HD 43691 има пречник идентична со полупречникот на Сонцето, иако е погуста - нејзината маса е 1,38 сончеви маси. Станува збор за ѕвезда од типот G0IV со светлинска величина 8,03 и 93,2 парсеци од Земјата. [86]

HD 49674 е ѕвезда во Кочијаш со една планета која се врти околу неа. Оваа ѕвезда од типот G3V [87] е слаба, со светлинска величина 8,1 и прилично оддалечена, на 40,7 парсеци од Земјата. Како и другите ѕвезди, по големина е слична на Сонцето, со маса од 1,07 сончеви маси и пречник од 0,94 сончеви пречници. Нејзината планета, HD 49674 b, е помала планета, со јупитерови маси 0,115. Орбитира многу блиску до својата ѕвезда, на 0,058 АЕ, на секои 4,94 дена. HD 49674 b е откриена со набљудувања на радијална брзина во 2002 година. [88] [89] HAT-P-9 b е првата преминска вонсончева планета која била потврдена во Кочијаш, која се врти околу ѕвездата HAT-P-9. За разлика од другите вонсончеви планети во Кочијаш, откриени со радијални мерења на брзината, HAT-P-9 b била откриена со помош на методот на премин во 2008 година.[90] Има маса од 0,67 јупитерови маси и се врти на само 0,053 АЕ од својата матична ѕвезда, со период од 3,92 дена; нејзиниот пречник е 1,4 јупитерови полупречници, што ја прави топол Јупитер. Нејзината матична ѕвезда, HAT-P-9, е ѕвезда од типот F [90] на приближно 480 парсеци од Земјата. Има маса од 1,28 сончеви маси и полупречник од 1,32 сончеви полупречници. [91]

Ѕвездата KELT-2A (HD 42176A) е најсветлата ѕвезда во Кочијаш за која е познато дека е домаќин на преминска вонсончева планета, KELT-2Ab, и е петта најсветла преминска ѕвезда во целина. Светлината на ѕвездата KELT-2A овозможува масата и полупречникот на планетата KELT-2Ab да се знаат прилично прецизно. KELT-2Ab има 1.524 јупитерови и 1.290 јупитерови полупречници и е на орбита долга 4,11 денови, што ја прави уште еден топол Јупитер,[92] слична на HAT-P-9b. Ѕвездата KELT-2A е доцно F-џуџе и е еден од членовите на системот на двојни ѕвезди со заедничко правилно движење KELT-2. KELT-2B е рано К-џуџе на оддалеченост од околу 295 АЕ и е откриена во исто време со вонсончевата планета.

Тела во длабокото небо

уреди

Кочијаш има галактичко антисредиште, околу 3,5° источно од Бета Кочијаш. Ова е точката на небесната сфера спроти Галактичкото средиште; тоа е работ на галактичката рамнина приближно најблиску до Сончевиот Систем. Игнорирајќи ги блиските светли ѕвезди во преден план, ова е помал и помалку прозрачен дел од Млечниот Пат отколку гледањето кон остатокот од нејзините краци или средишниот појас и има појас од прашина на надворешните спирални краци. [75] [93] Кочијаш има многу расеани јата и други тела; Низ неа поминуваат богати краци на Млечниот Пат кои формираат ѕвезди - вклучувајќи ги и Персеевиот Крак =и Орионовиот Крак. Трите најсветли расеани јата се М36, М37 и М38, од кои сите се видливи со двоглед или мал телескоп на приградското небо. [17] Поголем телескоп разрешува поединечни ѕвезди. Три други отворени јата се NGC 2281, кои се наоѓаат блиску до ψ Кочијаш , NGC 1664, што е блиску до ε Кочијаш, и IC 410 (околу NGC 1893), јато со небулозност веднаш до IC 405, пронајдена на половина пат помеѓу M38 и ι Кочијаш. AE Кочијаш, ѕвезда-бегалка, е светла променлива ѕвезда моментално во маглината на пламеновата ѕвезда. [29]

 
Фотографија од М36, на која јасно се гледа нејзиниот карактеристичен јазол на светли ѕвезди и нејзината концентрација

M36 (NGC 1960) е младо галактичко расеано јато со приближно 60 ѕвезди, од кои повеќето се релативно светли; сепак, само околу 40 ѕвезди се видливи во повеќето аматерски инструменти. [75] Тоа е на растојание од 3.900 светлосни години и има вкупна светлинска величина од 6,0; тоа е широко 14 светлосни години. [8] [15] [29] Неговиот очигледен пречник е 12,0 лачни минути. [75] Од трите отворени јата во Кочијаш, М36 е и најмалото и најконцентрираното, иако неговите најсветли ѕвезди се приближно 9-та светлинска величина. [9] Откриено е во 1749 година од Гијом Ле Џентил, првиот од најголемите расеани јата на Кочијаш што биле откриени. М36 има јазол од светли ѕвезди широк 10 лачни минути во неговото средиште, закотвени од Струве 737, двојна ѕвезда со компоненти разделени со 10,7 лачни секунди. Повеќето од ѕвездите во М36 се ѕвезди од типот В со брзи стапки на вртење. [29] Класата Трумплер на M36 е дадена како I 3 r и II 3 m. Покрај средишниот јазол, повеќето други ѕвезди на јатото се појавуваат во помали јазли и групи. [75]

 
Фотографија на M37, која ја покажува неговата очигледно поголема големина и неговата забележителна осветленост

М37 (NGC 2099) е расеано јато, поголемо од М36 и на растојание од 4.200 светлосни години. Има 150 ѕвезди, што го прави најбогатото јато во Кочијаш; најистакнат член е портокалова ѕвезда која се појавува во средината. [15] [9] М37 е приближно 25 светлосни години во пречник. [29] Тоа е најсветлото отворено јато на Кочијаш со величина од 5,6; [8] има очигледен пречник од 23,0 лачни минути. [75] М37 бил откриен во 1764 година од страна на Чарлс Месје, првиот од многуте астрономи кои ја пофалиле неговата убавина. Бил опишан како „виртуелен облак од блескави ѕвезди“ од Роберт Бурнам, Џуниор, а Чарлс Пјаци Смит коментирал дека ѕвезденото поле било „исфрлено [sic]...со пенлив златен прав“. [29] Ѕвездите на М37 се постари од оние на М36; тие се стари приближно 200 милиони години. Повеќето од составните ѕвезди се ѕвезди од типот А, иако во јатото има и најмалку 12 црвени џинови. [29] Класата Трумплер на M37 е дадена како I 2 r и II 1 r. Ѕвездите видливи во телескоп се движат со светлинска величина од 9,0 до 13,0; има две ѕвезди со 9-та светлинска величина во средината на јатото и ланец од исток кон запад од ѕвезди со 10-та и 11-та светлинска величина. [75]

 
Фотографија од М38; неговата карактеристична форма, јасно видлива за набљудувач во телескоп, е замаглена од поголемиот број ѕвезди откриени со фотографија со долга експозиција.

М38 е дифузно расеано јато на растојание од 3.900 светлосни години, најмалку концентрирано од трите главни расеани јата во Кочијаш; [29] тој е класифициран како кластер на Трумплер класа II 2 r или III 2 r поради ова. [75] Се појавува како објект во облик на крст или на буквата пи во телескоп и содржи приближно 100 ѕвезди; [29] неговата вкупна величина е 6,4. [8] [9] М38, како и М36, бил откриен од Гијом Лежантил во 1749 година. Има привиден пречник од приближно 20 лачни секунди и вистински пречник од околу 25 светлосни години. За разлика од М36 или М37, М38 има разновидно ѕвездено население. Поголемиот дел од населението се состои од ѕвезди од главната низа од типот А и В, ѕвездите од типот В се најстарите членови и голем број џиновски ѕвезди од типот G. Една ѕвезда од типот G со жолта нијанса е најсветлата ѕвезда во М38 со светлинска величина од 7,9. [29] Најсјајните ѕвезди во М38 се со светлинска величина 9 и 10. [75] M38 е придружен со NGC 1907, помало и помрачно јато кое се наоѓа на половина степен југо-југозападно од M38; се наоѓа на растојание од 4.200 светлосни години. [15] Помалото јато има вкупна светлинска величина од 8,2 и пречник од 6,0 лачни минути, што го прави околу една третина од големината на М38. Како и да е, NGC 1907 е богато јато, класифицирано како јато од класа I на Трумплер од 1 мин. Има приближно 12 ѕвезди со светлинска величина 9–10 и најмалку 25 ѕвезди со светлинска величина 9–12. [75]

IC 410, бледа маглина, е придружена од светлото расеано јато NGC 1893. Јатото е тенко, со пречник од 12 лачни минути и население од приближно 20 ѕвезди. Нејзината придружна маглина има многу мал површински сјај, делумно поради нејзиниот пречник од 40 лачни минути. Се појавува во аматерски телескоп со посветли области на север и југ; посветлата јужна дамка покажува модел на потемни и посветли дамки во голем инструмент. [94] NGC 1893, со светлинска величина 7,5, е класифицирано како јато на Трамплер класа II 3 rn или II 2 mn, што значи дека не е многу голем и е нешто светло. Јатото поседува приближно 30 ѕвезди со светлинска величина 9-12. Кај аматерски инструмент, IC 410 е видлив само со филтер Oxygen-III. [75] NGC 2281 е мало расеано јато на растојание од 1.500 светлосни години. Содржи 30 ѕвезди во форма на полумесечина. [15] Има целокупна светлинска величина од 5,4 и прилично голем пречник од 14,0 лачни секунди, класифицирани како кластер од 3 метри од класа I на Трамплер. Најсветлата ѕвезда во јатото е со светлинска величина 8; има приближно 12 ѕвезди со светлинска величина 9-10 и 20 ѕвезди со светлинска величина 11-13. [75]

 
Слика од NGC 1893 година добиена од вселенскиот телескоп Спицер. Здружението на неодамна формирани ѕвезди е опкружено со маглината IC 410.

NGC 1931 е маглина во Кочијаш, нешто повеќе од еден степен западно од М36. Се смета дека е тешка цел за аматерски телескоп. NGC 1931 има приближна интегрирана величина од 10,1; [75] тоа е 3 на 3 лачни минути. Сепак, се смета дека е издолжен во аматерски телескоп. [94] Некои набљудувачи може да забележат зелена нијанса во маглината; голем телескоп лесно ќе го прикаже обликот на маглината, како и квартетот ѕвезди што се проголтани од маглината. [69] Отвореното јато како дел од NGC 1931 е класифицирано како јато I 3 pn; делот на маглината е класифициран и како оддавна и како отсјајна маглина. [75] NGC 1931 е оддалечена приближно 6.000 светлосни години од Земјата и лесно може да се помеша со комета во окуларот на телескопот. [95]

NGC 1664 е прилично големо расеано јато, со пречник од 18 лачни минути и умерено светло, со величина од 7,6, споредливо со неколку други отворени јата во Кочијаш. Едно отворено јато со слична величина е NGC 1778, со светлинска величина 7,7. Ова мало јато има пречник од 7 лачни минути и содржи 25 ѕвезди. NGC 1857, мало јато, е малку посветло со светлинска величина 7,0. Има пречник од 6 лачни минути и содржи 40 ѕвезди, што го прави многу поконцентрирано од NGC 1778 со слична големина. Далеку позатемнето од другите расеани јата е NGC 2126 со светлинска величина 10,2. И покрај неговата заматеност, NGC 2126 е концентрирано како NGC 1857, има 40 ѕвезди во пречник од 6 лачни минути. [31]

Метеорски дождови

уреди
 
Изливот на Кочијаш во 2007 година забележан од 47.000 стапки од мисијата на НАСА.

Кочијаш е дом на два метеорски дождови. Авригидите, именувани за целото соѕвездие и порано наречени „Алфа Авригиди“, се познати по нивните периодични изливи, како оние во 1935, 1986, 1994 и 2007 година [96] Тие се поврзани со кометата Кес (C/1911 N1), откриена во 1911 година од Карл Кларенс Кес. Здружението било откриено по избувнувањето во 1935 година од Куно Хофмајстер и Артур Теихграбер. [96] Изливот на Авригидите на 1 септември 1935 година, поттикнало истрага за поврзаноста со кометата Кес, иако 24-годишното одложување помеѓу враќањето на кометата предизвикало сомнеж во научната заедница. Сепак, испадот во 1986 година избришал голем дел од овој сомнеж. Иштван Теплицки, унгарски аматерски набљудувач на метеори, забележал многу светли метеори кои зрачеле од Кочијаш на начин многу сличен на потврдениот излив во 1935 година. Бидејќи позицијата на набљудуваниот зрачење на Теплицки и зрачењето од 1935 година биле блиску до местоположбата на кометата Кес, кометата била потврдена како извор на метеорскиот поток. [96]

Авригидите имале спектакуларен излив во 1994 година, кога во Калифорнија биле забележани многу допирачки метеори — оние кои имаат плиток влезен агол и се смета дека се издигнуваат од хоризонтот. Метеорите биле затемнети сино и зелено, се движеле бавно и оставиле траги долги најмалку 45°. Бидејќи имаа толку плиток влезен агол, некои Авригиди од 1994 година траејле до 2 секунди. Иако имало само неколку визуелни набљудувачи за дел од избликот, врвот на Авригидите од 1994 година, кој траее помалку од два часа, подоцна бил потврден од финскиот радиоаматерски астроном Илка Ирјола. [96] Врската со кометата Кес конечно била потврдена во 1994 година. [96] Изливот на Авригидите во 2007 година го предвидел Питер Џенискенс и го набљудувале астрономите ширум светот. [97] И покрај некои предвидувања дека нема да има излив на Алфа Авригид, многу светли метеори биле забележани во текот на дождот, кој го достигнал врвот на 1 септември како што било и предвидено. Слично како и во 1994 година, Авригидите од 2007 година биле многу сјајни и често обоени во сина и зелена боја. Максималната зенитна часовна стапка била 100 метеори на час, забележана во 4:15 часот наутро, време во Калифорнија (12:15 UTC) од тим астрономи кои летаат со авиони на НАСА. [98]

Авригидите се обично мирен метеорски дожд од класа II, кој го достигнува својот врв во раните утрински часови на 1 септември, почнувајќи на 28 август секоја година. Иако максималната зенитна часовна стапка е 2-5 метеори на час, Авригидите се брзи, со влезна брзина од 67 километри во секунда. Годишните Авригиди имаат зрачење кое се наоѓа на околу два степени северно од Тета Кочијаш, ѕвезда со трета величина во средината на соѕвездието. [99] Авригидите завршуваат на 4 септември [100] Некои години, максималната стапка достигнала 9-30 метеори на час. [97]

Другите метеорски дождови што зрачат од Авригите се многу помалку истакнати и каприциозни од Алфа Авригидите. Зета Авригидите се слаб дожд со северна и јужна гранка кој трае од 11 декември до 21 јануари. Врвот на дождот се достигнува на 1 јануари и има многу бавни метеори, со максимална брзина од 1-5 метеори на час. Биле откриени од Вилијам Денинг во 1886 година и како извор на ретки огнени топки од Александар Стјуарт Хершел. [97] Постои уште еден слаб проток на метеори наречен „Авригиди“, кој не е поврзан со септемврискиот дожд. Овој настан траел од 31 јануари до 23 февруари, со врв од 5 февруари до 10 февруари; неговите бавни метеори го достигнуваат врвот со брзина од приближно 2 на час. [97] Делта Авригиди се слаб дождови што зрачат од Кочијаш. Откриена е од група истражувачи од Државниот универзитет во Ново Мексико и има многу ниска максимална стапка. Делта Авригиди траат од 22 септември до 23 октомври, достигнувајќи го својот врв помеѓу 6 октомври и 15 октомври [97] Тие може да се поврзани со септемвриските ипсилони персеиди, иако се послични на кома-береницидите по тоа што Делта Авригидите траат подолго и имаат недостаток на светли метеори. [101] И тие имаат хипотеза поврзана со непозната ретроградна комета со краток период. [102] Јота Авригидите се хипотезирани дождови кои се јавуваат во средината на ноември; неговото матично тело можеби е астероидот 2000 NL10, но оваа врска е многу спорна. Напротив, хипотезираната Јота Авригиди може да бидат слаб поток на Тауриди. [103]

Наводи

уреди
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 IAU, The Constellations, Auriga.
  2. ↑ Ridpath, Constellations.
  3. ↑ RECONS, The 100 Nearest Star Systems.
  4. ↑ Bakich 1995, стр. 54.
  5. ↑ Bakich 1995, стр. 26.
  6. ↑ Rogers, Mesopotamian Traditions 1998.
  7. ↑ Rogers, Mediterranean Traditions 1998.
  8. ↑ 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 8,10 8,11 Moore & Tirion 1997.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 Ridpath & Tirion 2009.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 Ridpath, Star Tales Auriga.
  11. ↑ Krupp 2007.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 Staal 1988.
  13. ↑ Falkner 2011.
  14. ↑ 14,0 14,1 Winterburn 2009.
  15. ↑ 15,00 15,01 15,02 15,03 15,04 15,05 15,06 15,07 15,08 15,09 15,10 15,11 15,12 15,13 15,14 15,15 15,16 15,17 Ridpath & Tirion 2001.
  16. ↑ 16,0 16,1 Allen 1899.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 Pasachoff 2006.
  18. ↑ 18,0 18,1 Olcott 2004.
  19. ↑ OED 2012.
  20. ↑ Ridpath, Star Tales Telescopium Herschelii.
  21. ↑ Bakich 1995.
  22. ↑ Russell 1922.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 MacDonald 1998.
  24. ↑ Aveni 1977.
  25. ↑ Buckstaff 1927.
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 Goodenough 1953.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 27,3 Makemson 1941.
  28. ↑ 28,0 28,1 SIMBAD Alpha Aurigae.
  29. ↑ 29,00 29,01 29,02 29,03 29,04 29,05 29,06 29,07 29,08 29,09 29,10 29,11 29,12 29,13 29,14 29,15 29,16 29,17 29,18 29,19 29,20 29,21 29,22 Burnham 1978.
  30. ↑ 30,0 30,1 Davis 1944.
  31. ↑ 31,00 31,01 31,02 31,03 31,04 31,05 31,06 31,07 31,08 31,09 31,10 31,11 31,12 31,13 31,14 31,15 31,16 31,17 31,18 31,19 31,20 31,21 31,22 Moore 2000.
  32. ↑ Torres, Claret & Young 2009.
  33. ↑ 33,0 33,1 SIMBAD Beta Aurigae.
  34. ↑ SIMBAD Beta Tauri.
  35. ↑ Ghazaryan, S; Alecian, G (2016). „Statistical analysis from recent abundance determinations in HgMn stars“. Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. 460 (2): 1912. Bibcode:2016MNRAS.460.1912G. doi:10.1093/mnras/stw911.
  36. ↑ 36,0 36,1 SIMBAD Iota Aurigae.
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 37,3 Kaler 2009.
  38. ↑ Kashyap и др. 1994.
  39. ↑ 39,0 39,1 39,2 39,3 39,4 39,5 Kaler 2008.
  40. ↑ 40,0 40,1 SIMBAD Delta Aurigae.
  41. ↑ 41,0 41,1 SIMBAD Lambda Aurigae.
  42. ↑ Hopkins & Stencel 2007.
  43. ↑ Hopkins & Stencel 2006.
  44. ↑ Lucas, Hopkins & Stencel 2006.
  45. ↑ Kaler 2011.
  46. ↑ 46,0 46,1 SIMBAD Nu Aurigae.
  47. ↑ 47,0 47,1 47,2 Moore 2000, стр. 338–340, Table 14.12.
  48. ↑ 48,0 48,1 SIMBAD Kappa Aurigae.
  49. ↑ 49,0 49,1 SIMBAD Pi Aurigae.
  50. ↑ 50,0 50,1 SIMBAD Tau Aurigae.
  51. ↑ 51,0 51,1 SIMBAD Upsilon Aurigae.
  52. ↑ SIMBAD Chi Aurigae.
  53. ↑ 53,0 53,1 SIMBAD 2 Aurigae.
  54. ↑ SIMBAD Mu Aurigae.
  55. ↑ СИМБАД Ми Aurigae.
  56. ↑ 56,0 56,1 SIMBAD Sigma Aurigae.
  57. ↑ 57,0 57,1 SIMBAD Omega Aurigae.
  58. ↑ 58,0 58,1 SIMBAD Xi Aurigae.
  59. ↑ SIMBAD 9 Aurigae.
  60. ↑ СИМБАД 9 Aurigae.
  61. ↑ SIMBAD Epsilon Aurigae.
  62. ↑ Copeland, Ralph; Becker, L. (August 1892). „On the new star in the constellation Auriga“. Astronomy and Astro-Physics. 11: 593–602. Bibcode:1892AstAp..11..593C.
  63. ↑ Huggins, William; Huggins, Margaret Lindsay (August 1892). „On Nova Aurigae“. Astronomy and Astro-Physics. 11: 571–581. Bibcode:1892AstAp..11..571H.
  64. ↑ 64,0 64,1 SIMBAD Psi1 Aurigae.
  65. ↑ SIMBAD RT Aurigae.
  66. ↑ SIMBAD RX Aurigae.
  67. ↑ SIMBAD RW Aurigae.
  68. ↑ SIMBAD AE Aurigae.
  69. ↑ 69,0 69,1 Harrington 1992.
  70. ↑ SIMBAD R Aurigae.
  71. ↑ SIMBAD UV Aurigae.
  72. ↑ SIMBAD U Aurigae.
  73. ↑ SIMBAD X Aurigae.
  74. ↑ SIMBAD Theta Aurigae.
  75. ↑ 75,00 75,01 75,02 75,03 75,04 75,05 75,06 75,07 75,08 75,09 75,10 75,11 75,12 75,13 75,14 Thompson & Thompson 2007.
  76. ↑ Fekel & Tomkin 2007.
  77. ↑ SIMBAD HR 1528.
  78. ↑ 78,0 78,1 Fischer, Debra A.; и др. (2003). „A Planetary Companion to HD 40979 and Additional Planets Orbiting HD 12661 and HD 38529“. The Astrophysical Journal. 586 (2): 1394–1408. Bibcode:2003ApJ...586.1394F. doi:10.1086/367889.
  79. ↑ Exoplanet Encyclopedia HD 40979 b.
  80. ↑ Table 2, combined solution, Determination of the Orbit of the Planetary Companion to the Metal-Rich Star HD 45350, Michael Endl, William D. Cochran, Robert A. Wittenmyer, and Artie P. Hatzes, Astronomical Journal 131, #6 (June 2006), pp. 3131–3134, Bibcode: 2006AJ....131.3131E, doi:10.1086/503746.
  81. ↑ Dynamical and Observational Constraints on Additional Planets in Highly Eccentric Planetary Systems, Robert A. Wittenmyer, Michael Endl, William D. Cochran, and Harold F. Levison, Astronomical Journal 134, #3 (September 2007), pp. 1276–1284, Bibcode: 2007AJ....134.1276W, doi:10.1086/520880.
  82. ↑ Exoplanet Encyclopedia HD 45350 b.
  83. ↑ da Silva, Ronaldo; Udry, Stéphane; Bouchy, François; Moutou, Claire; Mayor, Michel; Beuzit, Jean-Luc; Bonfils, Xavier; Delfosse, Xavier; Desort, Morgan (October 2007). „ELODIE metallicity-biased search for transiting Hot Jupiters IV. Intermediate period planets orbiting the stars HD 43691 and HD 132406“. Astronomy and Astrophysics. 473 (1): 323–328. arXiv:0707.0958. Bibcode:2007A&A...473..323D. doi:10.1051/0004-6361:20077314.
  84. ↑ Hill, Michelle L.; Mocnik, Teo; Kane, Stephen R.; Henry, Gregory W.; Pepper, Joshua; Hinkel, Natalie R.; Dalba, Paul A.; Fulton, Benjamin J.; Stassun, Keivan G. (2020). „Orbital Refinement and Stellar Properties for the HD 9446, HD 43691, and HD 179079 Planetary Systems“. The Astronomical Journal. 159 (5): 197. arXiv:2003.02385. Bibcode:2020AJ....159..197H. doi:10.3847/1538-3881/ab7d33.
  85. ↑ Ment, Kristo; и др. (2018). „Radial Velocities from the N2K Project: Six New Cold Gas Giant Planets Orbiting HD 55696, HD 98736, HD 148164, HD 203473, and HD 211810“. The Astronomical Journal. 156 (5). 213. arXiv:1809.01228. Bibcode:2018AJ....156..213M. doi:10.3847/1538-3881/aae1f5.
  86. ↑ Exoplanet Encyclopedia HD 43691 b.
  87. ↑ Grieves, N.; и др. (December 2018). „Chemo-kinematics of the Milky Way from the SDSS-III MARVELS survey“. Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. 481 (3): 3244–3265. arXiv:1803.11538. Bibcode:2018MNRAS.481.3244G. doi:10.1093/mnras/sty2431.
  88. ↑ Exoplanet Encyclopedia HD 49674 b.
  89. ↑ Butler, R. Paul; и др. (2003). „Seven New Keck Planets Orbiting G and K Dwarfs“. The Astrophysical Journal. 582 (1): 455–466. Bibcode:2003ApJ...582..455B. CiteSeerX 10.1.1.7.6988. doi:10.1086/344570.
  90. ↑ 90,0 90,1 Shporer, Avi; и др. (2009). „HAT-P-9b: A Low-Density Planet Transiting a Moderately Faint F Star“. The Astrophysical Journal. 690 (2): 1393–1400. arXiv:0806.4008. Bibcode:2009ApJ...690.1393S. doi:10.1088/0004-637X/690/2/1393.
  91. ↑ Exoplanet Encyclopedia HAT-P-9 b.
  92. ↑ Beatty, Thomas G.; и др. (2012). „KELT-2Ab: A Hot Jupiter Transiting the Bright (V = 8.77) Primary Star of a Binary System“. The Astrophysical Journal Letters. 756 (2). L39. arXiv:1206.1592. Bibcode:2012ApJ...756L..39B. doi:10.1088/2041-8205/756/2/L39.
  93. ↑ Crossen & Rhemann 2004.
  94. ↑ 94,0 94,1 Higgins 1992.
  95. ↑ Levy 2005.
  96. ↑ 96,0 96,1 96,2 96,3 96,4 Jenniskens 2006.
  97. ↑ 97,0 97,1 97,2 97,3 97,4 Levy 2008.
  98. ↑ Jenniskens & Kemp 2007.
  99. ↑ Lunsford, Activity.
  100. ↑ Lunsford, Showers.
  101. ↑ Dubietis & Arlt 2002.
  102. ↑ Drummond 1982.
  103. ↑ Meng 2002.

Мрежни извори

уреди

SIMBAD

Надворешни врски

уреди
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Кочијаш_(соѕвездие)&oldid=5301767“