Во највеќето јазици, самогласката е заоблена и се изговара со издадени усни („ендолабијално“), но постојат неколку случаи кајшто усните се стиснати („ексолабијално“).
Според висината, самогласката е затворена (висока), што значи дека јазикот се става што е можно поблиску до горниот ѕид на устата без да направи препрека што би ја окарактеризирала како согласка.
Според местото на образување (редот), самогласката е задна, што значи дека јазикот се става што е можно поназад во устата без да направи препрека што би ја окарактеризирала како согласка.
Според обликот на усните, самогласката е истакната, што значи дека усните се насобрани, изложувајќи ги нивната внатрешни страни.
Некои јазици како јапонскиот слушн.ⓘ и шведскиот,[18] имаат затворена задна самогласка со карактеристичен вид на заоблување наречено стиснато (ексолабијално). Не постои јазик што во својот гласовен систем ја разликува оваа од со повообичаената издадена (ендолабијална) затворена задна согласка.
Стиснатоста во МФА нема свој дијакритички знак, но стиснатоста на устите може да се претстави со буквата ⟨β⟩ како ⟨ɯ͡β̞⟩ (истовремено [ɯ] и уснен стисок) или со ⟨ɯᵝ⟩ ([ɯ] изменето со уснен стисок). Друга можност е употреба на дијакритичкит знак за широки усни ⟨ ͍⟩ со буква на заоблена самогласка ⟨u͍⟩ како ад хок симбол.
Според висината, самогласката е затворена (висока), што значи дека јазикот се става што е можно поблиску до горниот ѕид на устата без да направи препрека што би ја окарактеризирала како согласка.
Според местото на образување (редот), самогласката е задна, што значи дека јазикот се става што е можно поназад во устата без да направи препрека што би ја окарактеризирала како согласка.
Според обликот на усните, самогласката е стисната, што значи дека рабовите на усните се затегнати и споени на начин што не ги исложува нивните внатрешни страни.
табела со звуци • погл.
слушнете)