Википедија

Џорџ Веа

либериски фудбалер и политичар

Џорџ Тавлон-Мане-Опонг-Оусман-Веа (роден на 1 октомври 1966, во Монровија)[4] — либериски политичар и поранешен фудбалер, кој играл на позицијата напаѓач. Моментално, тој е на функцијата Претседател на Либерија од 22 јануари 2018.

Џорџ Веа
Веа во in 2019
25-ти Претседател на Либерија
На должноста
Стапил
22 јануари 2018
Потпретседател Џевел Тајлор
Претходник Елен Џонсон Серлиф
Сенатор од Монтсерадо
На должноста
14 јануари 2015 – 22 јануари 2018
Претходник Џојсе Мусу Фриман-Сумо
Наследник Сах Жозеф [1]
Лични податоци
Роден(а) Џорџ Тавлон Мане Опонг Оусман Веа [2]
1 октомври 1966(1966-10-01) (58 г.)
Монровија, Либерија
Партија Конгрес на Демократки Промени
Други припадности Коалиција на Демократки Промени
Сопружник Клер Веа
Деца 4
Живеалиште Извршен замок[3]
Образование Универзитет Деври

Откако ја започнал својата кариера во родната Либерија, Веа поминал 14 години играјќи за клубови во Франција, Италија и Англија. Арсен Венгер првпат го донел во Европа, потпишувајќи го за Монако во 1988 година. Веа се преселил во Париз Сен Жермен во 1992 година, каде што ја освоил Лига 1 во 1994 година и станал најдобар стрелец во Лигата на шампионите на УЕФА 1994-95. Тој потпишал за Милан во 1995 година, каде што поминал четири успешни сезони, освојувајќи ја Серија А двапати.[5] Тој се преселил во Премиер лигата кон крајот на својата кариера и имал периоди во Челси и Манчестер Сити, освојувајќи го ФА Купот со првиот тим, пред да се врати во Франција за да игра за Марсеј во 2001 година. Кариерата ја завршил во Ал Џазира во 2003 година. FourFourTwo го прогласил Веа за еден од најдобрите играчи кои никогаш не ја освоиле Лигата на шампионите на УЕФА.[6]

Веа ја претставувал Либерија на меѓународно ниво, освојувајќи 75 натпревари и постигнувајќи 18 гола за својата земја и играјќи на Африканскиот куп на нации во два наврати. Тој исто така одиграл меѓународен пријателски натпревар во 2018 година, каде што бил повлечен неговиот дрес со број 14. Се смета за еден од најдобрите играчи кои никогаш не играле на Светското првенство,[7][8] Скот Мареј во Гардијан го нарекува Веа како „преземен од глобалниот мозок“.[9]

Како широко сметан за еден од најголемите африкански играчи на сите времиња, во 1995 година, Веа бил прогласен за најдобар светски играч на годината од ФИФА и ја освоил Златната топка, станувајќи првиот и единствениот играч кој ги освоил овие награди додека претставувал африканска земја на меѓународно ниво. Во 1989, 1994 и 1995 година, тој исто така бил прогласен за африкански фудбалер на годината, а во 1996 година бил прогласен за африкански играч на векот. Познат по своето забрзување, брзина и способност за дриблинг, покрај по постигнувањето голови и финиширањето, Веа бил опишан од ФИФА како „претходник на мултифункционалните напаѓачи на денешницата“.[10] Во 2004 година, тој бил вклучен од Пеле на списокот на ФИФА 100 на најголеми живи играчи во светот.[11]

Веа се вклучил во политиката во Либерија по неговото повлекување од фудбалот. Тој го формирал Конгресот за демократски промени и неуспешно се кандидирал за претседател на изборите во 2005 година, губејќи од Елен Џонсон Серлиф во вториот круг на гласање. На изборите во 2011 година, тој неуспешно се кандидирал за потпретседател заедно со Винстон Табман. Веа потоа бил избран во Либерискиот Сенат за округот Монсерадо на изборите во 2014 година. Веа бил избран за претседател на Либерија на изборите во 2017 година, победувајќи го актуелниот потпретседател Џозеф Боакаи [12][13] и положил заклетва на 22 јануари 2018 година [14]

Ран живот и образование

уреди

Веа е роден и израснат во областа Клара Таун во Монровија.[15] Тој е член на етничката група Кру, која потекнува од округот Гранд Кру во југоисточна Либерија, една од најсиромашните области во земјата.[16]  Неговиот татко, Вилијам Т. Веа постариот,[17] бил механичар [18] додека неговата мајка, Ана Квајавеа (починала 2013 година),[19] била продавачка.[18] Тој има тројца браќа, Вилијам, Мосес и Воло.[19] Тој бил едно од тринаесетте деца во голема мера одгледани од неговата побожна христијанска баба,[15][18] Ема Клоњлале Браун откако неговите родители се разделиле [15] кога Џорџ бил сè уште бебе. Посетувал средно училиште на Муслиманскиот конгрес и гимназија во средното училиште Велс Херстон, а наводно го напуштил во последната година од студиите.[20] Тој започнал да игра фудбал за младинскиот клуб Јанг Савајверс на 15-годишна возраст, а подоцна се преселил во други локални фудбалски клубови.[15] Пред неговата фудбалска кариера да му дозволи да се пресели во странство, Веа работел за корпорацијата за телекомуникации на Либерија како техничар.[16]

Фудбалска кариера

уреди

Клупска кариера

уреди
Џорџ Веа
Лични податоци
Висина 1.85 m[21]
Играчки податоци
Позиција напад
Повлекување 2002 (36 г.)
Младинска кариера
1981–1984 Јанг Сурвиворс
Кариера*
Години Клуб Наст.† (Гол.)†
1985–1986 Бонг Ренџ Јунајтед 2 (1)
1985–1986 Мајти Барол 10 (7)
1986–1987 Инвинсибл Илевен 23 (24)
1987 Африка Спортс 2 (1)
1987–1988   Тонер Јаунде 18 (14)
1988–1992   Монако 103 (47)
1992–1995   Париз Сен Жермен 96 (32)
1995–2000   Милан 114 (46)
2000 →   Челси (п) 11 (3)
2000   Манчестер Сити 7 (1)
2000–2001   Олимпик Марсеј 19 (5)
2001–2003   Ал Џазира 8 (13)
Total 413 (194)
Репрезентација
1986–2018 Либерија 75 (18)
 
Веа го прославува својот гол за време на натпреварот помеѓу ПСЖ и Наполи во второто коло од Купот на УЕФА 1992–93

Рана кариера

уреди

Веа беше вистинско изненадување. Никогаш не сум видел ниту еден играч да експлодира на сцената како тој

“
”
—Арсен Венгер[22]

Откако играл во домашната лига на Либерија на почетокот на неговата успешна кариера и освоил неколку национални почести (вклучувајќи ја Либериската Премиер лига и Купот на Либерија),[22] способностите на Веа биле откриени од тренерот на репрезентацијата на Камерун, Клод Ле Рој, кој ја пренел веста на Арсен Венгер. Веа се преселил во Европа во 1988 година, за само 12.000 фунти од камерунскиот клуб Тонере Јаунде,[23] на челом со Венгер [24] – менаџерот на Монако во тоа време – кој самиот долетал во Африка пред потпишувањето,[15] и кого Веа го смета за важно влијание врз неговата кариера.[25] За време на неговиот престој во Монако, Веа ја освоил титулата африкански фудбалер на годината за прв пат во 1989 година; ова било неговата прва голема награда и ја однел дома за да ја прослави со целата земја.[22] Веа го освоил и Купот на Франција во 1991 година, и му помогнал на Монако да стигне до финалето на Купот на победниците на европските купови во 1992 година, постигнувајќи четири гола во девет натпревари во купот.

Веа последователно настапувал за Париз Сен Жермен (1992–95), со кого го освоил Купот на Франција во 1993 и 1995 година, француската лига во 1994 година и Купот на Лига во 1995 година за време на многу плоден и успешен период; тој станал и најдобар стрелец на Лигата на шампионите на УЕФА 1994–1995 година, со седум гола, откако стигнал до полуфиналето со клубот, од кои еден бил вешт индивидуален „чудесен гол“ против Баерн Минхен во групната фаза, на 23 ноември 1994 година.[22][26] За време на неговиот престој во клубот, тој исто така успеал да стигне до полуфиналето на Купот на УЕФА 1992–93 и полуфиналето на Купот на европските победници на куповите 1993–94; вкупно постигнал 16 гола на 25 европски натпревари.[22] Во 1994 година по втор пат во кариерата ја освоил наградата за најдобар африкански фудбалер.[22]

Милан

уреди

Веа му се приклучил на Милан во 1995 година, со кого веднаш ја освоил италијанската лига во 1996 година под водство на Фабио Капело, играјќи покрај Роберто Баџо и Дејан Савиќевиќ во нападот на Милан, како и Марко Симоне, повремено, и завршувајќи ја сезоната како најдобар стрелец на Милан; тој ја освоил титулата во Серија А уште еднаш во 1999 година. За време на неговиот престој во клубот, тој стигнал и до финалето на Купот на Италија во 1998 година, и завршил како вицешампион во Суперкупот на Италија во два наврати, во 1996 и 1999 година.[5] И покрај нивната европска доминација во раните 1990-ти, Милан бил помалку успешен во Европа во ова време, но нивниот најдобар резултат бил четвртфиналето во Купот на УЕФА 1995-96.

Покажувајќи вештина, атлетизам и голгетерска моќ, Веа станал познат во Милан по постигнувањето на неколку значајни голови, особено соло-голот против Хелас Верона на Сан Сиро, со вешто контролирана топката од корнер на Верона непосредно пред неговиот шеснаесетник.[27] Откако сите негови соиграчи го бранеле корнерот, Веа направил удар кон голот, оставајќи ги своите соиграчи во пресрет.[27] Неговиот соиграч Звонимир Бобан изјавил: „Тоа беше неверојатна трка. Размислувавме: „Кога ќе застане? Кога ќе престане? Тој нема да запре! Тој никогаш нема да застане!“.[27] Веа завршил со упатување на топката во долниот лев агол пред големата прослава на голот.[22][28]

Поради неговите настапи и со Париз Сен Жермен и со Милан, во 1995 година Веа бил добитник на неколку индивидуални награди: ја освоил Златната топка, Златната награда и бил прогласен за најдобар светски играч на годината од ФИФА, првиот и, моментално, единствениот африкански играч (по националност на ФИФА) кој ги освоил овие награди и вториот играч со африканско потекло кој го сторил тоа по Еузебио. Веа ја посветил својата победа за најдобар играч на годината во ФИФА на својот поранешен менаџер, Арсен Венгер, изјавувајќи дека благодарение на него успеал да се развие во играч од светска класа.[29] Таа година, Веа, исто така, ја освоил наградата за најдобар африкански играч на годината по трет пат во својата кариера, и бил прогласен за Онзе де Онзе од француското фудбалско списание Onze Mondial.[22] Во 1996 година, Веа завршил на второто место во рангирањето на ФИФА за најдобар играч на годината; тој исто така бил добитник на наградата за фер плеј на ФИФА и избран за африкански играч на векот од спортските новинари од целиот свет.[22]

Веа бил суспендиран на шест европски натпревари поради кршење на носот на португалскиот дефанзивец Хорхе Коста на 20 ноември 1996 година во тунелот на играчите по ремито на Милан против Порто во Лигата на шампионите. Веа изјавил дека експлодирал во фрустрација откако ги поднесувал расистичките подбивања од Коста за време на натпреварите на двата тима во Лигата на шампионите таа есен. Коста категорично ги негирал обвинувањата за расизам и не бил обвинет од УЕФА бидејќи ниту еден од сведоците не можеле да ги потврдат наводите на Веа, дури ни неговите соиграчи од Милан. Веа подоцна се обидел да му се извини на Коста, но тоа било одбиено од Португалецот, кој сметал дека обвиненијата за расистички навреди изнесени против него се клеветнички и го одвеле Веа на суд.[30] Инцидентот довел до тоа Коста да биде подложен на операција на лицето и тој потоа бил надвор од теренот три недели. И покрај инцидентот, Веа сепак ја добил наградата за фер-плеј на ФИФА во 1996 година.[31]

Англија

уреди

 

Најзачудувачки кај Веа е дека генијалноста на теренот и великодушноста надвор од него се подеднакво. Тој лично ја финансира својата репрезентација. Плаќањето за играчите да патуваат на натпревари, снабдувањето комплет, па дури и понудата на бонуси за победа изнесуваат десетици илјади долари досега. Тој е најпознатиот амбасадор на неговата земја. Дома, тие го нарекуваат крал Џорџ и го обожаваат толку многу што посакуваат тој еден ден да стане претседател.

“
”
—Ејми Лоренс од „Гардијан“, пишувајќи во април 2000 година.[32]

Веа потпишал за премиерлигашкиот клуб Челси на позајмица од Милан на 11 јануари 2000 година, во договор со кој ќе остане со клубот од Западен Лондон до крајот на англиската сезона 1999-2000 година.[33] Иако неговиот врв од кариерата бил пстигнат во минатото, времето на Веа во Англија се сметало за успех, особено во Челси каде што веднаш им се допаднал на нивните навивачи постигнувајќи го победникот против ривалите Тотенхем Хотспур на неговото деби,[34] и постигнал дополнителни првенствени голови против Вимблдон [35] и Ливерпул.[36] Тој, исто така, постигнал два гола во победничките голови на Челси во ФА Купот 1999-2000, постигнувајќи клучни голови против Лестер Сити [37] и Гилингем.[38] Ова довело да го започне финалето, кое Челси го добил со 1-0.[39]

Менаџерот на Челзс, Џанлука Вијали, не го направил трансферот на Веа постојан, и на 1 август 2000 година, тој официјално го напуштил Милан и потпишал за новопромовираниот премиерлигаш Манчестер Сити со бесплатен трансфер со двегодишен договор вреден 30.000 фунти неделно [40] и одбивање на понудата од 1 милион фунти исплата од сопственикот на Милан, Силвио Берлускони.[41] Тој одиграл 11 натпревари во сите натпреварувања за Сити, постигнувајќи четири пати, пред да замине на 16 октомври 2000 година откако станал незадоволен од менаџерот Џо Ројл поради тоа што премногу често го избирал за замена; тој одиграл цели 90 минути во три од неговите 11 натпревари за клубот од Мејн Роуд.[42] Во Сити, тој постигнал еднаш во лигата против Ливерпул (со Челси),[43] и трипати против Гилингем (повторно со Челси), овој пат во Лига Купот;[44][45]

Подоцнежна кариера

уреди

По неговото време во Англија, Веа се вратил во Франција и преминал во Марсеј, каде што останал до мај 2001 година. Подоцна играл во Ал-Џазира во Про-лигата на ОАЕ, каде што останал до неговото пензионирање како играч во 2003 година, на 37-годишна возраст.[22] Тој планирал да се приклучи на Њујорк/Њу Џерси Метростарс од Мајор Лига, но избрал да се приклучи на Ал-Џазира на привремена основа.[46]

Меѓународна кариера

уреди

Откако го имал своето деби за репрезентацијата на Либерија против Сиера Леоне во 1986 година, Веа одиграл 75 натпревари во текот на 20 години, постигнувајќи 18 гола.[47] Претставувајќи една од помалите нации во светскиот фудбал и вечните аутсајдери, Веа направил многу за да ја поддржи државната репрезентација: освен што бил ѕвезда на тимот, тој, исто така, подоцна станал тренер на тимот, па дури и ја финансирал својата репрезентација во голема мера. И покрај неговите напори, тој бил неуспешен да и помогне на Либерија да се квалификува на едно Светско првенство на ФИФА, заостанување од само бод во квалификациите за турнирот во 2002 година. Сепак, тој и помогнал на Либерија да се квалификува за Африканскиот куп на нации во два наврати: Веа ја претставувал својата земја во изданијата на турнирот во 1996 и 2002 година, иако Либерија не успеала да излезе од својата група и двата пати, претрпувајќи елиминации во првото коло.[22]

Веа е прогласен од неколку медиуми како еден од најдобрите играчи кои никогаш не играле на Светското првенство.[7][9][48]

Еден од најголемите африкански играчи на сите времиња, Џорџ Веа беше, како и неговиот истоименик Џорџ Бест пред него, во однос на Светското првенство, бидејќи потекнуваше од глобално момче.

—Скот Мареј пишува за „The Guardian“ за „самостојниот напор“ на Веа да ја доведе својата нација на Светско првенство.[9]

Веа се вратил во државната репрезентација на специјално договорениот пријателски натпревар против Нигерија на 11 септември 2018 година, неговиот последен меѓународен настап, играјќи на 51-годишна возраст додека бил претседател на земјата. Неговиот дрес со број 14, носен во неговиот врв на кариерата, бил повлечен по пријателскиот натпревар, при што Веа добил овации кога бил заменет.[49]

Стил на игра

уреди

Профил на играч

уреди

Исклучителен стрелец, не е претерување да се опише како претходник на мултифункционалните напаѓачи на денешницата. Брз, вешт и со моќна фигура, жестока шутерска моќ и смртоносни завршни вештини, либерискиот „Господин Џорџ“ со право се сметаше за еден од гигантите на играта.

“
”
—ФИФА профил на Џорџ Веа.[10]

За време на неговиот врв во 1990-тите, Веа се сметал за еден од најдобрите напаѓачи во светот. Тој бил пофален за неговата брзина, стапка на работа, издржливост и напаѓачки инстинкти, како и неговите физички и спортски атрибути, кои ги комбинирал со неговата завршница, технички способности и креативност.[10][50] Брз, моќен, физички силен играч, со око за гол, многу набљудувачи се согласуваат дека тој успешно ја пополнил празнината оставена во нападот на Милан од страна на клупскиот великан Марко ван Бастен.[5][10][51] Покрај неговото темпо, забрзување, вештини за дриблинг и способност за голови, како мултифункционален напаѓач Веа бил и тимски играч кој бил способен да создава шанси и да асистира за голови за соиграчите.[52][53]

Заедно со Роналдо и Ромарио, Веа се сметал за модерен, нов стил на напаѓач во 1990-тите, кој исто така ќе делува надвор од шеснаесетникот и ќе трча со топката кон голот, во време кога напаѓачите првенствено делувале внатре во шеснаесетникот каде што би ја примаат топката од соиграчите.[10][54][55] Меѓу следната генерација на напаѓачи кои биле инспирирани, Тиери Анри вели: „Жорж Веа, Ромарио и Роналдо ја променија играта за мене. Тоа беше прв пат како напаѓач да видам играчи кои можат сами да постигнат гол. Соберете ја топката каде било и постигнете гол. Порано како број девет, луѓето би рекле „остани во линијата, не мрдај премногу, не оди до крилата, не паѓај“. Потоа го видов Џорџ Веа. И тогаш го видов Роналдо. И го видов Ромарио на поинаков начин пред тие двајца. И тоа беше како „закажи малку, некој ме излажа““ [56]

Еден таков гол што ја илустрира оваа способност бил против Верона во 1995 година, каде што ја примил топката во работ од сопствениот шеснаесетник и ја истрчал целата должина на теренот. Постигнувајќи таков гол во Серија А - најдобрата дефанзивна лига во светот - медиумите како Газета дело Спорт со денови потоа објавувале страници со анализи и го нарекле најголемиот од сите во италијанскиот фудбал. За неговото влијание врз спортот, Веа вели: „Кога ги гледам моите идоли - Пеле, Марадона, Бекенбауер, Кројф - тие направија многу одлични работи. Влегов во играта и исто така напишав историја.“

Прием

уреди

Најдобриот играч на планетата, во својот врв во 1995 година владееше како светски, африкански и европски фудбалер на годината, тројни круни кои никогаш не биле носени истовремено пред или оттогаш.

Прогласен за африкански фудбалер на годината трипати и првиот Африканец кој ја освоил Златната топка и бил прогласен за најдобар светски играч на годината од ФИФА, истакнатоста на Веа во 1990-тите го навело да го добие прекарот „Крал Џорџ“. Се смета за еден од најдобрите африкански фудбалери на сите времиња,[9][57] Веа бил прогласен за африкански играч на векот во 1996 година,[58] и обично е рангиран меѓу тројцата најдобри африкански напаѓачи на сите времиња, заедно со Дидие Дрогба и Самуел Ето.[59][60] Во 2013 година, великанот на Милан Франко Барези го именувал Веа во најголемата 11-ка со која некогаш играл.[61] Списанието FourFourTwo го прогласил Веа за еден од најдобрите играчи кои никогаш не ја освоиле Лигата на шампионите на УЕФА.[6] Голем број публикации, вклучувајќи ги Скот Мареј од Гардијан и Кевин Бакстер од Лос Анџелес Тајмс, покрај ФИФА, го сметаат за еден од најголемите играчи кои никогаш не се појавиле на Светското првенство.[7][8][9]

Статусот на Веа во спортот придонел тој да биде вклучен во серијата видео игри <i id="mwAbc">ФИФА</i> на EA Sports, каде што бил именуван во легендите на Ultimate Team во ФИФА 14.[62] За време на неговата играчка кариера, Веа бил спонзориран од компанијата за спортска облека Диадора, а тој станал познат по неговите црвени копачки Диадора додека играл за Милан.[63]

Статистика

уреди

ол

уреди
Настапи и голови по клуб, сезона и натпреварување[64][65]
Клуб Сезона Лига Национален куп Лига куп Европа Супр куп Вкупно
Лига Нат Гол Нат Гол Нат Гол Нат Гол Нат Гол Нат Гол
Монако 1988–89 Лига 1 23 14 10 1 — 5 2 — 38 17
1989–90 Лига 1 17 5 — — 7 3 — 24 8
1990–91 Лига 1 29 10 6 5 — 5 3 — 40 18
1991–92 Лига 1 34 18 4 1 — 9 4 — 47 23
Вкупно 103 47 20 7 — 26 12 — 149 66
ПСЖ 1992–93 Лига 1 30 14 6 2 — 9 7 — 45 23
1993–94 Лига 1 32 11 3 2 — 5 1 — 40 14
1994–95 Лига 1 34 7 5 2 3 1 11 8 — 53 18
Вкупно 96 32 14 6 3 1 25 16 — 138 55
Милан 1995–96 Серија А 26 11 3 1 — 6 3 1 0 36 15
1996–97 Серија А 28 13 2 0 — 5 3 — 35 16
1997–98 Серија А 24 10 8 3 — — — 32 13
1998–99 Серија А 26 8 4 1 — — — 30 9
1999–00 Серија А 10 4 2 0 — 1 1 1 0 14 5
Вкупно 114 46 19 5 — 12 7 2 0 147 58
Челси (п) 1999–2000 Премиер лига 11 3 4 2 — — — 15 5
Манчестер Сити 2000–01 Premier League 7 1 — 2 3 — — 9 4
Олимпик Марсеј 2000–01 Лига 1 19 5 1 0 — — — 20 5
Вкупно 350 134 58 20 5 4 63 35 2 0 478 193

Меѓународна

уреди
Резултатите и резултатите го набројуваат бројот на голови на Либерија, колоната за резултати го покажува резултатот по секој гол на Веа.
Список на меѓународни голови постигнати од Џорџ Веа[66]
Бр. Дата Стадион Противник Скор Резултат Натпреварување Заб.
1 30 јануари 1987 Стадион СКД, Монровија, Либерија   Нигерија 2–0 Куп на западноафрикански нации 1987
2 1 февруари 1987 Стадион СКД, Монровија, Либерија   Буркина Фасо 2–0 Куп на западноафрикански нации 1987
3 6 февруари 1987 Стадион СКД, Монровија, Либерија   Того 3–0 Куп на западноафрикански нации 1987
4 26 јули 1987 Стадион СКД, Монровија, Либерија   Мароко 2–1 Пријателски натпревар
5 20 декември 1987 Стадион СКД, Монровија, Либерија   Буркина Фасо 1–0 1–0 ЦЕДЕАО Куп 1987
6 23 декември 1987 Стадион СКД, Монровија, Либерија   Брег на Слоновата Коска 1–2 ЦЕДЕАО Куп 1987
7 21 август 1988 Стадион СКД, Монровија, Либерија   Гана 1–0 2–0 Квалификации за Светско првенство 1990
8 11 јуни 1989 Стадион СКД, Монровија, Либерија   Малави 1–0 1–0 Квалификации за Светско првенство 1990
9 4 септември 1994 Стадион СКД, Монровија, Либерија   Того 1–0 1–0 Квалификации за Африкански куп на нации 1996
10 3 јуни 1996 Стадион Акра Спортс, Акра, Гана   Гамбија 2–0 4–0 Квалификации за Светско првенство 1998
11 6 април 1997 Стадион Акра Спортс, Акра, Гана   Египет 1–0 1–0 Квалификации за Светско првенство 1998
12 22 јуни 1997 Стадион СКД, Монровија, Либерија   ДР Конго 2–0 2–1 Квалификации за Африкански куп на нации 1998
13 20 јуни 1999 Стадион СКД, Монровија, Либерија   Тунис 2–0 2–0 Квалификации за Африкански куп на нации 2000
14 16 јули 2000 Стадион СКД, Монровија, Либерија   Зелен ’Рт 1–0 3–0 Квалификации за Африкански куп на нации 2002
15 22 април 2001 Стадион СКД, Монровија, Либерија   Судан 2–0 2–0 Квалификации за Светско првенство 2002
16 14 јули 2001 Национален стадион, Фритаун, Сиера Леоне   Сиера Леоне 1–0 1–0 Квалификации за Светско првенство 2002
17 23 август 2001 Стадион Луис Пирата Фуенте, Веракрус, Мексико   Мексико 1–2 4–5 Пријателски натпревар
18 9 January 2002 Стадион 26-ти Март, Бамако, Мали   Мали 1–0 1–1 Африкански куп на нации 2002

Почести

уреди

Барол

  • Либериска Премиер лига: 1985–86
  • Либериски куп: 1985–86

Непобедливите Единаесет

  • Либериска Премиер лига: 1986–87

Монако

  • Куп на Франција: 1990–91

Париз Сен Жермен

  • Лига 1 : 1993–94
  • Куп на Франција: 1992–93, 1994–95
  • Лига Куп: 1994–95

Милан

Челси

Либерија

  • Вицешампион на Купот на нации: 1987 година [68]

Индивидуални

  • Африкански фудбалер на годината : 1989, 1994, 1995 година [69]
  • Свет XI: 1991, 1996 (резерва), 1997, 1998 [70]
  • Странски играч на годината во француска дивизија 1: 1990–91 [71]
  • Најдобар стрелец во Лигата на шампионите на УЕФА: 1994–95 [72]
  • Африкански фудбалер на годината: 1995 година [73]
  • Onze d'Or : 1995 година [74]
  • Златна топка : 1995 година [75]
  • RSSSF играч на годината: 1995 [76]
  • Крал на европскиот фудбал: 1995 година [77]
  • Светски играч на годината на ФИФА: 1995 година [78]
  • Тим на годината на <i id="mwBEY">ЕСМ</i> : 1995–96 [79]
  • Onze d'Argent: 1996 [74]
  • Награда на ФИФА за фер плеј: 1996 година [80]
  • Светски играч на годината на ФИФА – Сребрена награда: 1996 година [78]
  • 50 најдобри играчи на сите времиња на Planète Foot: 1996 година [81]
  • IFFHS африкански играч на векот : 1999 година [58]
  • 100 најдобри фудбалери на сите времиња на <i id="mwBGE">World Soccer</i>: 1999 година [82]
  • 100 ѕвезди на векот: 1999 година [83]
  • ФИФА 100: 2004 година [84]
  • Награда за храброст Артур Еш 2004 година [85]
  • Награда Golden Foot Legends: 2005 година [86]
  • Куќата на славните на Милан [67]
  • Легенди на IFFHS [87]
  • Светска куќа на славните на фудбалот [88]
  • Почесен доктор по хуманизам од Универзитетот Катингтон: 29 јуни 2018 година [89]
  • France Football Top-30: 2019 [90]
  • Африкански машки тим од соништата: 2021 година [91]

Хуманитаризам

уреди

Веа е посветен хуманитарец за неговата земја разурната од војна. За време на неговата играчка кариера станал амбасадор на добра волја на ОН.[92] На наградите ESPY во 2004 година во театарот Кодак, Лос Анџелес, Веа ја добил наградата за храброст Артур Еш за неговите напори.[93] Тој, исто така, бил именуван за амбасадор на добра волја на УНИЦЕФ,[94] улога што ја суспендирал по неговата политичка кариера.[95] Надвор од фудбалските терени, тој се истакнал во текот на неговата кариера за неговите иницијативи за борба против расизмот во играта.[96]

Фудбал и деца

уреди

Веа се обидел да го искористи фудбалот како начин да донесе среќа и да го промовира образованието за децата во Либерија. Во 1998 година, Веа лансирал ЦД наречено Lively Up Africa во кое се појавува пејачот Фрисби Омо Исибор и уште осум африкански фудбалски ѕвезди. Приходите од ова ЦД биле наменети за детски програми во земјите на потекло на вклучените спортисти.[97]

Веа бил претседател на Помлади Професионалци, поранешен фудбалски тим што го основал во Монровија во 1994 година. Како начин да се поттикнат младите да останат на училиште, единствениот услов на клубот за членство било присуството на училиште. Многу од младите, регрутирани од цела Либерија, продолжиле да играат за либериската репрезентација.[98] Веа, исто така, бил активно вклучен во младинските програми во либериската енклава на Стејтен Ајленд, Њујорк, кога престојувал таму некое време.[99]

Фудбалски академии

уреди

Претседателот на Дија Груп и индиски претприемач Нирав Трипати објавил мултимилионско партнерство со Џорџ Веа во 2016 година, при што ќе се основаат глобални фудбалски академии за да им помогнат на младите и во сиромашните и во земјите во развој.[100]

Мотивацијата за академиите се наведува како заедничко искуство меѓу Трипати и Веа за тоа како спортот може да ги промени животите во нивните нации Индија и Либерија, кои и двете сè уште страдаат од тешка сиромаштија.[100]

Политичка кариера

уреди

Претседателска кандидатура од 2005

уреди

По завршувањето на Втората либериска граѓанска војна, Веа ја објавил својата намера да се кандидира за претседател на Либерија на изборите во 2005 година, формирајќи го Конгресот за демократски промени за да ја поддржи неговата кандидатура. Додека Веа бил популарна личност во Либерија, противниците го навеле неговиот недостаток на формално образование како хендикеп за неговата способност да ја води земјата, за разлика од неговата противничка, образована на Харвард, Елен Џонсон Серлиф. Аналитичарите, исто така, забележале недостаток на искуство на Веа, нарекувајќи го „младенец во шумата“, додека Сирлиф служела како министер за финансии во администрацијата на Толберт во 1970-тите и имала позиции во Ситибанк, Светската банка и Обединетите нации. Подобноста на Веа да се кандидира за претседателила е доведена во прашање, бидејќиилоше објавено дека тој станал француски државјанин во неговата фудбалска кариера во Пазри Сент Жермен, но овие жалбиилееа одбиени од изборната комисија на суд и на Веа муилоше дозволено да продолжи.[101]

Веа добил мноштво гласови во првиот круг на гласање на 11 октомври, собирајќи 28,3 отсто од гласовите. Ова го квалификувало да се натпреварува во вториот круг од изборите против Сирлиф, второ пласираниот кандидат. Сепак, тој го загубил вториот круг од Сирлиф на 8 ноември, собирајќи само 40,6% наспроти 59,4% за Сирлиф. Веа тврдел дека изборите биле наместени преку заплашување на гласачите и манипулирање на гласачките ливчиња, а многу од неговите поддржувачи протестирале против резултатите на улиците на Монровија. Сепак, по уверувањето дека гласањето е фер, неколку истакнати африкански лидери ги повикале поддржувачите на Веа да го прифатат резултатот со благодат и достоинство, а Сирлиф станала претседател. Африканската унија ги окарактеризирала изборите како „мирни, транспарентни и фер“.[102]

Недостигот на образование на Веа станало проблем во кампањата. Тој бил многу критичен кон оние кои велат дека не е способен да владее: „Со целото свое образование и искуство, тие управуваа со оваа нација стотици години. Тие никогаш не направиле ништо за нацијата“. Тој првично тврдел дека има диплома по спортски менаџмент на Универзитетот Парквуд во Лондон; сепак, ова е неакредитирана фабрика за дипломи, која доделува сертификати без да бара студирање.[103] Веа потоа дипломирал бизнис администрација на Универзитетот ДеВри во Мајами.[104][105]

2009–2016

уреди

Веа, исто така, останал активен во либериската политика, враќајќи се од Соединетите Американски Држави во 2009 година за успешна кампања за кандидатот за Конгресот за демократски промени на дополнителните сенаторски избори во округот Монсерадо.[106] Некои аналитичари ги гледале овие потези како подготовка за повторна трка за Претседателството во 2011 година,[107] и Веа навистина подоцна ја објавил својата намера да ја предизвика Сирлиф на изборите во 2011 година.[108] По серијата неуспешни сојузи со другите опозициски партии, Конгресот за демократски промени го избрал Веа за потпретседателски кандидат во 2011 година, во трка со претседателскиот кандидат Винстон Табман.[109] Сепак, Сирлиф била реизбрана, при што Тубман / Веа добил само 9,3% од гласовите.

Во 2014 година, тој се кандидирал за избори во Сенатот како кандидат за Конгресот за демократски промени во округот Монсерадо. Тој бил избран со големо мнозинство во Либерискиот Сенат на 20 декември 2014 година. Веа го победил Роберт Сирлиф, синот на Сирлиф, станувајќи првиот меѓународен спортист од Либерија избран да претставува округ во законодавниот дом. Тој извојувал убедлива победа, добивајќи 99.226 гласови, што претставува 78,0% од вкупните гласови од 141 избирачки центри, додека Сирлиф, неговиот најблизок ривал добил 13.692 гласа, што е скоро 11% на изборите нарушени само со слаба излезност.[110][111] По неговиот избор, Веа само повремено присуствувал на седниците на Сенатот и не вовел или спонзорирал никакво законодавство.[112]

Претседателска кандидатура за 2016

уреди

Во април 2016 година, Веа ја објавил својата намера да се кандидира за претседател на Либерија на изборите во 2017 година,[92] застапувајќи се за Коалицијата за демократски промени. По победата во првиот круг од изборите во 2017 година со 38,4% од гласовите, тој и Џозеф Боакаи од Партијата за единство отишле во вториот круг од изборите. Во вториот круг, Веа бил избран за претседател на Либерија, победувајќи во вториот круг против потпретседателот Џозеф Боакаи со повеќе од 60% од гласовите.[113]

Претседателство

уреди
 
Претседателот Веа во 2019 година

Веа положил заклетва како претседател на 22 јануари 2018 година, со што станал четвртиот најмлад претседател во Африка,[114] што ја означило првата демократска транзиција во Либерија по 74 години.[115] Тој ги навел борбата против корупцијата, реформите во економијата, борбата против неписменоста и подобрувањето на животните услови како главни цели на неговото претседателствување.[115] Двајца други африкански великани од светска класа, Дидие Дрогба и Самуел Ето, присуствувале на инаугурацијата.[116]

Внатрешна политика

уреди

На 29 јануари 2018 година, во својата прва годишна порака до националниот законодавен дом, тој ја намалил својата плата и другите бенефиции за 25% со моментален ефект. „Со оценката што претходно ви ја дадов за лошата состојба на нашата економија, сметам дека е соодветно сите да се жртвуваме во интерес на нашата земја. Според член 60 од Уставот, платите на претседателот и на потпретседателот ги утврдува законодавниот дом, а не може да се зголемуваат или намалуваат во периодот за кој се избираат. Меѓутоа, со оглед на многу брзо влошената состојба на економијата, денеска ве известувам, со непосреден ефект, дека ќе ја намалам мојата плата и бенефиции за 25% и средствата ќе ги вратам во Консолидираниот фонд за распределба.“ [117]

На 29 јануари 2018 година, Веа објавил дека ќе бара уставни промени за да им се дозволи на луѓето од „нецрно“ потекло да бидат граѓани и да им се дозволи на странците да поседуваат земја. Тој ја нарекол сегашната ситуација „расистичка и несоодветна“.[118]

На 12 септември 2020 година, тој прогласил национална вонредна состојба поради сексуалното насилство во земјата, ветувајќи дека ќе создаде специјален обвинител за силување, национален регистар на сексуални престапници и национална работна група за справување со проблемот.[119] Понатаму најавил итен фонд од 2 милиони долари, од кој дел се набавило опрема за ДНК-тестирање за форензичка идентификација на сторителите.[120] Сепак, од март 2022 година, опремата за ДНК-тестирање допрва требало да биде функционална.[121] Исто така, специјалниот обвинител допрва треба да биде назначен, регистарот на сексуални престапници допрва треба да се спроведе, а специјализираните судови за родово насилство биле спроведени само во три од шеснаесетте либериски окрузи.[122]

Надворешна политика

уреди

По неговиот избор на функцијата, Веа најпрво бил во официјална посета на Сенегал за да се сретне со претседателот Меки Сал, за „да ја зајакне врската меѓу двете земји“. На 21 февруари 2018 година, Веа ја направил својата прва официјална посета надвор од Африка, во Франција, при што се сретнал со францускиот претседател Емануел Макрон. Состанокот се фокусирал на подобрување на односите меѓу Франција и Либерија, а исто така била побарана француска помош за проект за развој на спортот во Африка. На состанокот присуствувале и Дидие Дрогба, Килијан Мбапе и претседателот на ФИФА Џани Инфантино.[123] На 25 мај 2018 година, по состанокот со претседателот Веа, претседателот на Фудбалската Асоцијација на Либерија, Муса Билити, објавил дека Либерија ќе гласа за кандидатурата за Светското првенство за Канада-Мексико-Соединетите Американски Држави, со што ќе ги прекине редовите со остатокот од Африка, кои гласале за мароканеската понуда.[124]

Критика

уреди

Како претседател, Веа бил под критики за поттикнување насилство врз опозициските кандидати, вклучително и Телија Уреј во 2019 година [125] На 15 август 2022 година, тројца високи членови на кабинетот на Веа биле санкционирани од Соединетите Држави за наводна корупција.[126]

Песна

уреди

На 25 март 2020 година, либерискиот претседател ја снимил својата песна со локалната група Раби, чиј текст го напишал самиот тој. Во оваа песна „Тој ги повикува либериското и африканското население да застанат со сите средства против овој вирус [ САРС-КоВ-2 ] кој предизвикува штета низ целиот свет“.[127][128]

Може да биде мајка ти, може да биде татко ти, твоите браќа или сестри. Ајде сите заедно да се бориме со овој валкан вирус. извадок од песната на претседателот Веа во реге ритам. Мнозинството луѓе во Либерија немаат пристап до интернет или Фејсбук, но сите слушаат радио. Според портпаролот на претседателот, песната ќе се пушта на различни станици низ земјата за правилно да се емитува пораката.[129][130]

Џорџ Веа веќе снимил песна против ебола.[129]

Личен живот

уреди

Веа има четири деца; три деца со неговата сопруга родена во Јамајка [131] Клар Веа: Џорџ, Тита и Тимоти и дете од друга врска. Во 2016 година тој бил тужен од мајката на неговата ќерка за трошоци за издршка на детето.[132] И двајцата негови синови станале фудбалери и потпишале за Париз Сен Жермен,[133] иако само Тимоти играл за првиот тим.[134] Двајцата биле младински интернационалци за Соединетите Американски Држави,[135] и Тимоти имал натпревар за сениорскиот тим.[136]

Веа практикувал ислам десет години пред да се врати во христијанството.[137] Во моментов, Веа повторно практикува протестантизам.[138] Во октомври 2017 година, тој бил забележан во истакнатата нигериска црква Пастор ТБ Џошуа заедно со либерискиот сенатор Јорми Џонсон.[139] Џошуа, наводно, имал клучно влијание во одлуката на Џонсон да ја поддржи кандидатурата на Веа на изборите во Либерија во 2017 година.[140][141]

Има француско државјанство и течно го зборува францускиот јазик.[142]

Наводи

уреди
  1. ↑ Menjor, David S. (6 August 2018). „Election: Joseph, Tokpa Replace Weah, Taylor at Senate“. Liberian Observer. Архивирано од изворникот на 9 October 2020. Посетено на 8 January 2019.
  2. ↑ Pan, Esther (7 November 2005). „Liberia's Presidential Runoff“. Council on Foreign Relations. Посетено на 28 May 2019.
  3. ↑ „Liberia: President Weah to Move in the Executive Mansion on February 14“. 8 February 2022.
  4. ↑ „FIFA Magazine – An idol for African footballers“. FIFA. Архивирано од изворникот на 19 July 2006. Посетено на 6 December 2006.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 „AC Milan Hall of Fame: George Weah“. AC Milan. Посетено на 9 December 2014.
  6. ↑ 6,0 6,1 „The 25 best players never to win the Champions League. #19 Weah“. FourFourTwo. Посетено на 28 August 2018.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Baxter, Kevin (17 May 2014). „World Cup: Best players never to play in it or never to win a title“. Los Angeles Times. Посетено на 10 April 2018.
  8. ↑ 8,0 8,1 „Weah: Ballon d'Or put me and Liberia on the map“. FIFA.com. 22 June 2018. Архивирано од изворникот на 23 June 2018. Whenever football fans name the best players never to have played at the World Cup finals, Weah is one of the first to be mentioned.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 Murray, Scott (22 November 2013). „The Joy of Six: football greats who never made the World Cup“. The Guardian. Посетено на 10 April 2018.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 „Iconic Weah a true great“. FIFA. Архивирано од изворникот на 20 October 2013. Посетено на 13 December 2014.
  11. ↑ „Pele's list of the greatest“. BBC News. 4 March 2004. Посетено на 15 June 2013.
  12. ↑ Liberia’s election threatens its fragile stability Financial Times, 8 April 2016
  13. ↑ „Weah maintains lead in Liberia election's early results“. News24. Naspers. The Associated Press. 14 October 2017. Архивирано од изворникот на 13 September 2018. Посетено на 13 September 2018.
  14. ↑ "Liberia: George Weah sworn in as president".
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 Nkemnacho, Kenneth (14 March 2016). Be An Icon: Discover how ordinary people became extraordinary. eBook Versions. ISBN 978-1-8439-6385-1.
  16. ↑ 16,0 16,1 Bonna Mba, Okyere; Bonna, Okyere (8 September 2009). Africa's Football Legends. Xlibris Corporation. ISBN 978-1-4415-7657-6.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
  17. ↑ „Arsene Wenger wrongly celebrates George Weah's election win“. Vanguard. 12 October 2017.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име E.
  19. ↑ 19,0 19,1 „George Weah's Mother Dies In Ghana“. Liberia Entertainment. 17 March 2013.
  20. ↑ Okinyo, Collins (29 December 2017). „President-Elect George Oppong Weah, from top footballer to Liberia Presidency“. Soka25East.
  21. ↑ „George Weah: Overview“. Premier League. Посетено на 10 July 2022.
  22. ↑ 22,00 22,01 22,02 22,03 22,04 22,05 22,06 22,07 22,08 22,09 22,10 "Iconic Weah a true great".
  23. ↑ „Arsène Wenger to get honour from Liberia's George Weah“. BBC Sport. 21 August 2018. Посетено на 22 August 2018.
  24. ↑ „George Weah in focus“. BBC News. London. 25 July 2001. Архивирано од изворникот на 15 June 2013. Посетено на 9 December 2006.
  25. ↑ „On The Spot: George Weah“. The Daily Telegraph. London. Архивирано од изворникот на 14 October 2007. Посетено на 9 December 2006.
  26. ↑ „UEFA 60 Great goals: Weah“. UEFA. Посетено на 15 December 2014.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 „The Joy of Six: Goals from corners“. The Guardian. Посетено на 16 October 2018.
  28. ↑ „A forensic analysis of George Weah's wonderful solo goal against Verona“. Planetfootball.com. Посетено на 16 October 2018.
  29. ↑ „Weah: Ballon d'Or put me and Liberia on the map“. FIFA. 27 December 2015. Архивирано од изворникот на 10 March 2016. Посетено на 9 March 2016.
  30. ↑ „Court postpones Weah trial“. BBC Sport. 28 February 2001. Архивирано од изворникот на 10 September 2002. Посетено на 28 February 2001.
  31. ↑ „Weah's Ban Puts Soccer's Fairness Rule on the Line“. International Herald Tribune. Посетено на 19 June 2008.
  32. ↑ Lawrence, Amy (9 April 2000). „The wonder of Weah“. The Guardian. Посетено на 16 October 2018.
  33. ↑ „Weah cleared for debut“. BBC Sport. 12 January 2000.
  34. ↑ „Winner for Weah on debut“. BBC Sport. 12 January 2000. Посетено на 5 November 2009.
  35. ↑ Ridley, Ian (12 February 2000). „Olsen's flying circus on downward spiral“. The Guardian. Посетено на 5 November 2009.
  36. ↑ „Weah gives Liverpool the Blues“. BBC Sport. 29 April 2000. Посетено на 5 November 2009.
  37. ↑ Brodkin, Jon (30 January 2000). „Blues see red and yellow“. The Guardian. Посетено на 5 November 2009.
  38. ↑ Thorpe, Martin (20 February 2000). „Chelsea bring Gills down to earth“. The Guardian. Посетено на 5 November 2009.
  39. ↑ Malam, Colin (21 May 2000). „Chelsea 1 Aston Villa 0“. The Telegraph. Архивирано од изворникот на 24 October 2007. Посетено на 10 May 2012.
  40. ↑ Rich, Tim (2 August 2000). „Weah joins Royle's revolution“. The Independent.
  41. ↑ „Weah snubs golden handshake“. BBC Sport. 19 August 2000.
  42. ↑ Nixon, Alan (17 October 2000). „Weah's blue moon affair lasts 11 games“. The Independent.
  43. ↑ „Hamann double sees off City“. BBC Sport. 9 September 2000. Посетено на 5 November 2009.
  44. ↑ „Manchester City 1–1 Gillingham“. BBC Sport. 20 September 2000. Посетено на 5 November 2009.
  45. ↑ „Gillingham 2–4 Man City (agg: 3–5)“. BBC Sport. 26 September 2000. Посетено на 5 November 2009.
  46. ↑ Yannis, Alex (7 September 2001). „Weah's Moves Wow MetroStars“. The New York Times. стр. B7. Посетено на 10 February 2019.
  47. ↑ „Curtain falls on end of the Weah show“. Guardian. 3 February 2002.
  48. ↑ Sarahs, Paul (10 October 2017). „Russia 2018: The best players never to feature at the FIFA World Cup“. Yahoo! News. Посетено на 10 April 2018.
  49. ↑ „George Weah: Former World Player of the Year plays for Liberia, aged 51“. BBC Sport. 11 September 2018. Посетено на 11 September 2018.
  50. ↑ Marcotti, Gabriele (2008). Capello: The Man Behind England's World Cup Dream. Bantam Books. стр. 193. ISBN 978-0-553-82566-4.
  51. ↑ „George Weah“. Encyclopædia Britannica. Посетено на 13 December 2014.
  52. ↑ „George Manneh Oppong Ousman Weah“. Magliarossonera (италијански). Посетено на 23 October 2015.
  53. ↑ „Quanto era forte George Weah...“. Mai Dire Calcio (италијански). 13 September 2012. Архивирано од изворникот на 6 January 2016. Посетено на 23 October 2015.
  54. ↑ „Ronaldo, Klose: Different to the finish“. ESPN. Посетено на 13 December 2014.
  55. ↑ "Ronaldo, Romario Reinvented Striker's Role, Says Thierry Henry" Архивирано на {{{2}}}..
  56. ↑ „Thierry Henry names 3 players that 'changed the game' for him“. Tribuna. Посетено на 14 November 2020.[мртва врска]
  57. ↑ Nkosinathi Shazi (23 January 2018). „From Football King To Liberian President – George Weah's Journey“. Huffington Post. Архивирано од изворникот на 16 November 2018. Посетено на 3 October 2018.
  58. ↑ 58,0 58,1 „Africa – Player of the Century“. Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Посетено на 9 March 2016.
  59. ↑ „Top 10 Greatest African Strikers“. Johannesburg Post. Архивирано од изворникот на 20 February 2019. Посетено на 27 August 2018.
  60. ↑ „Where Didier Drogba Ranks Alongside Africa's 20 Best Strikers“. Bleacher Report. Посетено на 27 August 2018.
  61. ↑ "Italian Franco Baresi picks One2Eleven on the Fantasy Football Club".
  62. ↑ "FIFA 14 Ultimate Team Legends".
  63. ↑ „Diadora veste il Napoli i tifosi sognano Weah“. La Republica (италијански). 24 June 2018.
  64. ↑ „George Weah“. footballdatabase.eu.
  65. ↑ „George Weah – Football Stats – No Club – Age 50 – 1988–2008 – Soccer Base“. soccerbase.com.
  66. ↑ „George Weah“. RSSSF.
  67. ↑ 67,0 67,1 „A.C. Milan Hall of Fame: George Weah“. acmilan.com. Посетено на 1 April 2015.
  68. ↑ „George Weah“. 11v11.com. Посетено на 19 November 2021.
  69. ↑ „African Player of the Year“. Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. 5 January 2001. Посетено на 9 January 2014.
  70. ↑ „Matches of FIFA XI“. Архивирано од изворникот на 17 November 2015. Посетено на 16 June 2016.
  71. ↑ „France – Footballer of the Year“. Архивирано од изворникот на 5 September 2015. Посетено на 16 June 2016.
  72. ↑ Roberto Di Maggio; Roberto Mamrud; Jarek Owsianski; Davide Rota (11 June 2015). „Champions Cup/Champions League Topscorers“. Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Посетено на 22 December 2015.
  73. ↑ Piers Edwards (13 October 2015). „History of the BBC African Footballer of the Year award“. BBC Sport. Посетено на 9 March 2016.
  74. ↑ 74,0 74,1 José Luis Pierrend (6 March 2012). „"Onze Mondial" Awards: Onze de Onze 1976–2011“. Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Посетено на 14 September 2015.
  75. ↑ Rob Moore; Karel Stokkermans (21 January 2011). „European Footballer of the Year ("Ballon d'Or")“. Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Архивирано од изворникот на 16 January 2009. Посетено на 22 December 2015.
  76. ↑ „Rec.sport.soccer Player of the Year 1995“. www.rsssf.com. Посетено на 2021-12-23.
  77. ↑ „European Player and Team of the Year“. www.rsssf.com. Посетено на 2021-12-23.
  78. ↑ 78,0 78,1 José Luis Pierrend (12 February 2015). „FIFA Awards“. Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Архивирано од изворникот на 12 January 2016. Посетено на 5 January 2016.
  79. ↑ „ESM XI“. Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Архивирано од изворникот на 7 February 2016. Посетено на 13 April 2015.
  80. ↑ „FACTSheet FIFA awards“ (PDF). FIFA. Архивирано од изворникот (PDF) на 22 January 2016. Посетено на 19 January 2016.
  81. ↑ „The Best x Players of the Century/All-Time“. www.rsssf.com. Посетено на 2021-12-23.
  82. ↑ „World Soccer Players of the Century“. World Soccer. Посетено на 29 August 2014.
  83. ↑ „The Best x Players of the Century/All-Time“. www.rsssf.com. Посетено на 2021-12-23.
  84. ↑ Christopher Davies (5 March 2004). „Pele open to ridicule over top hundred“. The Telegraph. Архивирано од изворникот на 11 January 2022. Посетено на 13 April 2015.
  85. ↑ „The 2004 ESPY Awards – Weah selected for Arthur Ashe Courage Award“. ESPN. Посетено на 9 March 2016.
  86. ↑ „Legends“. Golden Foot. Архивирано од изворникот на 25 September 2015. Посетено на 23 September 2015.
  87. ↑ „IFFHS announce the 48 football legend players“. IFFHS. 25 January 2016. Посетено на 14 September 2016.
  88. ↑ „Hall of Fame of Soccer Mexico and World“. www.rsssf.com. Посетено на 2021-12-23.
  89. ↑ „President Weah Receives Honorary Doctorate Degree“. Emansion.gov.lr. Архивирано од изворникот на 2020-08-07. Посетено на 2022-12-01.
  90. ↑ „France Football "Légendes Africaines Top 30"“. www.rsssf.com. Посетено на 2021-12-23.
  91. ↑ „IFFHS“. IFFHS. 29 May 2021. Посетено на 31 May 2021.
  92. ↑ 92,0 92,1 „Liberia ex-footballer George Weah to run for president again“. BBC Sport. 28 April 2016. Посетено на 25 October 2017.
  93. ↑ „Weah selected for Arthur Ashe Courage Award“. ESPN. Посетено на 25 April 2007.
  94. ↑ „George Weah“. UNICEF. Посетено на 27 December 2017.
  95. ↑ „George Weah – From striker to president“. Посетено на 27 December 2017.
  96. ↑ Durosimi Thomas (11 May 2006). „Weah on racism“. BBC Sport. Посетено на 3 October 2018.
  97. ↑ „UNICEF People: George Weah“. UNICEF. Посетено на 29 August 2018.
  98. ↑ Bamba, Mohammed M. (9 May 2016). „Liberia: Amb. George Manneh Saykozie Weah, Best Man to Lead New Liberia“. FrontPageAfrica (Monrovia). Посетено на 27 December 2017.
  99. ↑ Bascome, Erik (29 December 2017). „Former Islander and soccer star George Weah elected president of Liberia“. Staten Island Advance. Посетено на 30 May 2019.
  100. ↑ 100,0 100,1 „Diya Hope Football Academy“. Diya Hope Football Academy. Архивирано од изворникот на 2017-01-09.
  101. ↑ „Profile: George Weah“. BBC News. 11 November 2005. Посетено на 27 December 2017.
  102. ↑ „African leaders hail Liberia poll“. BBC News. 13 November 2005.
  103. ↑ David Goldenberg (22 April 2005). „George Weah in Diploma-Mill Scandal“. Gelf Magazine.
  104. ↑ Liberia's George Weah to Seek a College Degree.
  105. ↑ George Weah gets educated in quest for election.
  106. ↑ „Weah Confronted“. Архивирано од изворникот на 2016-03-05. Посетено на 2022-12-01.
  107. ↑ „College-bound George Weah gave us something to talk about“. Архивирано од изворникот на 2008-07-25. Посетено на 2022-12-01.
  108. ↑ „Liberia: 'I Have Knowledge'“. AllAfrica. 26 August 2010.
  109. ↑ „Brumskine-Siakor: Another Dream Ticket?“. The 1847 Post. 9 February 2011. Архивирано од изворникот на 11 April 2011.
  110. ↑ Montserrado County Архивирано на {{{2}}}. NEC Liberia
  111. ↑ „Top News – The Liberian Observer“. Посетено на 16 June 2016.
  112. ↑ „George Weah, an ex-footballer, wins Liberia's presidential election“. The Economist. 29 December 2017. Посетено на 31 December 2017.
  113. ↑ „Ex-soccer star 'King George' Weah wins Liberia's presidency“. Reuters. 28 December 2017. Архивирано од изворникот на 2020-10-02. Посетено на 28 December 2017.
  114. ↑ „Top 10 youngest serving presidents in Africa, 2018“. Listwand. 3 October 2018. Архивирано од изворникот на 3 October 2018. Посетено на 3 October 2018.
  115. ↑ 115,0 115,1 „George Weah sworn in as Liberia's president“. BBC. 22 March 2018.
  116. ↑ „George Weah sworn in as president of Liberia“. As. Архивирано од изворникот на 2021-04-15. Посетено на 23 August 2018.
  117. ↑ President Weah Delivers Maiden State of the Nation; Assures 25% Cut in Salary Архивирано на 11 август 2018 г., Libgov.
  118. ↑ „Weah to scrap 'racist' citizenship law“. BBC News. 2018. Посетено на 2018-01-30.
  119. ↑ „Liberia declares rape a national emergency after spike in cases“. Al Jazeera. 12 September 2020. Посетено на 16 June 2022.
  120. ↑ Azango, Mae (9 December 2021). „Liberia: One Year Since President Weah Declared Rape a National Emergency Activists Say Nothing Has Changed“. FrontPage Africa. Посетено на 16 June 2022.
  121. ↑ Koinyeneh, Gerald C. (11 March 2022). „Women Legislative Caucus Calls for functional DNA Machines amid Increase in Rape Case“. FrontPage Africa. Посетено на 16 June 2022.
  122. ↑ Johnson-Mbayo, Bettie K. (7 June 2022). „Has Liberia's 'feminist' president forgotten his promise to tackle rape?“. openDemocracy. Посетено на 16 June 2022.
  123. ↑ „Macron reçoit Weah à l'Elysée en présence de Drogba et Mbappé“. Paris Match (француски). 2018. Посетено на 2018-02-21.
  124. ↑ Edwards, Piers. „Liberia to vote against Morocco's 2026 World Cup bid“. BBC Sport.
  125. ↑ Rodney, Sieh (18 August 2019). „We Couldn't Get Out“. FrontPageAfrica.
  126. ↑ „Senior Liberian officials hit with U.S. financial sanctions“. AP News. 15 August 2022. Посетено на 2022-08-17.
  127. ↑ Cochimau, Houngbadji (2020-04-09). „Liberia: l'émouvante chanson du président George Weah contre la Covid-19 (vidéo)“. BENIN WEB TV (француски). Архивирано од изворникот на 2020-04-12. Посетено на 2020-04-10.
  128. ↑ www.20min.ch, www 20minutes ch, 20 Minutes, 20 Min (April 2020). „La chanson de George Weah contre le Covid-19“. 20 Minutes (француски). Посетено на 2020-04-10.
  129. ↑ 129,0 129,1 „Liberia : le président George Weah chante contre le coronavirus“. Franceinfo (француски). 2020-03-26. Посетено на 2020-04-10.
  130. ↑ „George Weah chante contre le coronavirus - Foot - Coronavirus“. L'Équipe (француски). Посетено на 2020-04-10.
  131. ↑ Mabande, Ben (4 October 2017). „Jamaican 'First Lady' for Liberia Excites Jamaicans worldwide“. Globe Afrique. Архивирано од изворникот на 30 December 2017. Посетено на 29 December 2017.
  132. ↑ „Weah child support expenses“. Front Page Africa. October 2016.
  133. ↑ „Weah's Son Signs For PSG“. The Inquirer Newspaper. The Inquirer. 15 September 2015. Архивирано од изворникот на 8 December 2015. Посетено на 5 December 2015.
  134. ↑ „U.S.'s Timothy Weah, son of George, makes debut for PSG“. ESPN FC. 3 March 2018. Посетено на 10 April 2018.
  135. ↑ „Timothy Weah“. U.S. Soccer. Архивирано од изворникот на 3 September 2014. Посетено на 29 August 2014.
  136. ↑ „USA edge Paraguay on Bobby Wood penalty as Tim Weah debuts“. The Guardian. Associated Press. 28 March 2018. Посетено на 10 April 2018.
  137. ↑ You quizzed George Weah – BBC News
  138. ↑ „Protestante Digital – TAGS“. Посетено на 16 June 2016.[мртва врска]
  139. ↑ „Weah, Boakai Seek Nigerian Prophet T.B. Joshua's Blessing For Liberian Presidency“. Front Page Africa (Liberia). 22 October 2017. Архивирано од изворникот на 26 December 2017. Посетено на 11 January 2019.
  140. ↑ „Ex-Liberian Warlord Endorses Weah After Joint Visit To Nigerian Pastor“. Africa News. 27 October 2017.
  141. ↑ „Liberian newspapers zoom on Prince Johnson, Weah in Nigeria for prayers, others“. Journal Du Cameroun. 23 October 2017. Архивирано од изворникот на 10 November 2017. Посетено на 9 November 2017.
  142. ↑ „George Weah, l'enfant du ghetto devenu président du Liberia“. Le Monde Afrique. 2017-12-30.

Надворешни врски

уреди
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Џорџ_Веа&oldid=5277933“