Франко Барези (роден на 8 мај1960 година) — италијански тренер на младинската фудбалска репрезентација на Италија и поранешен играч и менаџер. Тој главно играл како стопер или како централен дефанзивец, а целата своја 20-годишна кариера ја поминал со клубот од Серија А, Милан, и бил капитен на клубот 15 сезони. Тој се смета за еден од најголемите дефанзивци на сите времиња и бил рангиран на 19-тото место на списокот на 100-те најдобри играчи на 20 век на списанието World Soccer.[2] Со Милан освоил три титули во Лигата на шампионите, шест титули во Серија А, четири титули во Суперкупот на Италија, два Суперкупа на Европа и два Интерконтинентални купа.
Со репрезентацијата на Италија, тој бил член на италијанската екипа која го освоила Светското првенство во фудбал во 1982 година. Тој, исто така, играл на Светското првенство во 1990 година, каде што бил именуван во Ол-стар тимот на Светскиот куп на ФИФА, завршувајќи трет во натпреварувањето. На Светското првенство во 1994 година, тој бил именуван за капитен на Италија и бил дел од тимот што стигнал до финалето, иако во самата пенал-серија тој го промашил изведениот пенал а Бразил го подигнал трофејот. Барези, исто така, ја претставувал Италија на две Европски првенства на УЕФА, во 1980 и 1988 година, и на Олимписките игри во 1984 година, стигнувајќи до полуфиналето во секоја прилика.
Како помал брат на поранешниот фудбалер Џузепе Барези, Франко откако се приклучил на сениорскиот тим на Милан, првично го добил прекарот „Писцинин“, односно „малиот“. Поради неговата вештина и успех, подоцна бил познат како „Кајзер Франц“, повикувајќи се на колегата Франц Бекенбауер .[3] Во 1999 година, тој бил избран за играч на векот на Милан. По неговата последна сезона во Милан во 1997 година, клубот го повлекол дресот со број 6 на Барези.[4] Тој бил прогласен од Пеле за еден од 125-те најголеми живи фудбалери на церемонијата на доделување на стогодишнината од ФИФА во 2004 година.[5] Барези бил примен во Куќата на славните на италијанскиот фудбал во 2013 година.
Првично како младински производ на Милан, Барези ја поминал целата своја 20-годишна професионална кариера во Милан, правејќи го своето деби во Серија А на 17-годишна возраст за време на сезоната 1977-78 на 23 април1978 година.[6][7] Тој првично бил одбиен од младинскиот тим на Интер, кој наместо него го избрал неговиот брат Џузепе, па оттука младинскиот тим на Милан потпишал со Франко Барези. Двајцата браќа набргу потоа завршиле како капитени на своите тимови, а нивниот имиџ додека си разменувале знаменца станал заштитен знак на миланското дерби Дела Мадонина во текот на 80-тите.[8]
Следната сезона, тој станал член на стартните 11, играјќи како чистач или како центар, освојувајќи ја титулата во Серија А во периодот 1978–79, вкупно десетта за Милан, играјќи заедно со Фабио Капело и Џани Ривера.[6]
Барези со Милан во 1979 година
Овој успех набрзо бил проследен со мрачен период во историјата на клубот, кога Милан двапати испаднал во Серија Б во текот на раните 1980-ти. Милан бил исфрлен во 1980 година поради учество во скандалот со местење натпревари во 1980 година, и уште еднаш откако завршил на третото место во сезоната 1981-82, откако штотуку се вратил во Серија А претходната сезона, откако ја освоил Серија Б во сезоната 1980-81. И покрај тоа што бил член на репрезентацијата на Италија од Евро 1980, која завршила на четвртото место, и на тимот кој го освоил Светското првенство во 1982 година, Барези избрал да остане во Милан, освојувајќи ја титулата во Серија Б по втор пат во текот на сезоната 1982-1983 и го вратил Милан до Серија А. Откако Алдо Малдера и Фулвио Коловати го напуштиле клубот во 1982 година, Барези бил назначен за капитен на Милан, на 22-годишна возраст, и ја држел оваа позиција поголем дел од своето време во клубот, станувајќи симбол и лидер за тимот. За време на овој мрачен период за Милан, Барези успеал да го освои Митропа Купот во 1982 година и стигнал до финалето на Купот на Италија во текот на сезоната 1984-85, иако тимот не успеал да доминира во Серија А.[3][4]
Во текот на крајот на 1980-тите и првата половина на 1990-тите, Барези бил во срцето на значајната целосно италијанска одбрана заедно со Паоло Малдини, Алесандро Костакурта, Мауро Тасоти и подоцна Кристијан Панучи, под раководството на менаџерите Ариго Саки и Фабио Капело. кој многумина го сметаат за еден од најголемите на сите времиња. [б 1] Кога напаѓачката холандска тројка Марко ван Бастен, Руд Гулит и Франк Рајкард пристигнале во клубот кон крајот на 1980-тите, Милан започнал период на домашни и меѓународни триумфи, а помеѓу 1987 и 1996 година, во екот на успехот на клубот, тимот на Милан содржел многу италијански и меѓународни ѕвезди, како Роберто Донадони, Карло Анчелоти, Марко ван Бастен, Руд Гулит, Франк Рајкард и подоцна Деметрио Албертини, Дејан Савиќевиќ, Звонимир Бобан, Марсел Десаили, Жорж Веа, ЖанПјер Папен, Брајан Лаудруп и Роберто Баџо. Под водство на Саки, Милан ја освоил титулата во Серија А во 1987-88 година, при што Барези му помогнал на Милан да прими само 14 гола. Оваа титула била веднаш проследена со Суперкуп на Италија во 1988 година следната сезона, и едноподруго европски купови во 1988–89 и 1989–90;[6] Во финалето на Европскиот куп во 1990 година, Барези имал доминантен настап како капитен на тимот, помагајќи му на Милан да ја одбрани титулата во Европскиот куп и да ја зачува мрежата во победата од 1–0 над Бенфика.[17] Барези, исто така, бил вицешампион од соиграчот Ван Бастен за Златната топка во 1989 година, завршувајќи пред неговиот друг соиграч Франк Рајкард, и бил прогласен за фудбалер на годината во Серија А во 1989-90. Милан, исто така, стигнал до финалето на Купот на Италија за време на сезоната 1989-1990.[3][4]
Барези освоил уште четири титули во Серија А со Милан под водство на Фабио Капело, вклучувајќи три последователни титули во 1991-92, 1992-93и сезоните 1993-94. Барези му помогнак на Милан да ја освои титулата во сезоната 1991-92 без пораз, помагајќи му на Милан да остане непоразен за италијански рекорд од 58 натпревари. Милан исто така постигнак рекордни 74 гола таа сезона. Во текот на сезоната 1993-94, Барези му помогнал на Милан да прими само 15 гола во Серија А, помагајќи му на клубот да ја заврши сезоната со најдобра одбрана. Барези, исто така, освоил три последователни Суперкупа на Италија под водство на Капело, во 1992, 1993 и 1994 година. Милан, исто така, стигнал до три последователни финалиња на УЕФА Лигата на шампионите за време на сезоните 1992-93, 1993-94 и 1994-95, губејќи од Марсеј во 1992-93 и Ајакс во 1994-95. Барези го освоил третиот Европски куп/Лига на шампиони на УЕФА во неговата кариера во 1993–94 година кога Милан ја победил Барселона на Јохан Кројф со 4–0 во финалето. Барези, исто така, успеал да го освои Суперкупот на Европа во 1994 година, иако Милан бил поразен во Интерконтиненталниот куп во 1994 година, во Суперкупот на Европа во 1993 година и во Интерконтиненталниот куп во 1993 година. Под водство на Капело, Милан и Барези можеле да освојат уште една титула во Серија А во текот на сезоната 1995-1996, шеста за Барези.[3][4]
Барези се пензионирал на крајот на сезоната 1996-97 во Серија А, на 37-годишна возраст. Во неговите 20 сезони со Милан, тој освоил шест титули во Серија А, три титули во Европскиот куп/УЕФА Лигата на шампионите (стигнувајќи вкупно пет финалиња), два Интерконтинентални купа (вкупно четири финалиња), четири европски суперкупа (вкупно пет финалиња), четири Суперкуп на Италија (вкупно пет финалиња), две титули во Серија Б и еден Митропа куп.[6] Тој постигнал 31 голови за Милан, од кои 21 на пенали, и покрај тоа што бил дефанзивец, тој бил и најдобар стрелец на Купот на Италија во сезоната 1989-1990, единствениот трофеј што не успеал да го освои со Милан, стигнувајќи двапати до финалето во текот на кариерата. Неговиот последен гол за Милан бил постигнат во победата од 2-1 против Падова на 27 август 1995 година. Во негова чест, Милан го повлекол дресот со број 6, кој го носел во текот на неговата кариера.[6] Капитенската лента, која ја носел 15 сезони, му била предадена на Паоло Малдини. Милан организирал славенички натпревар во негова чест, кој се одиграл на 28 октомври 1997 година на Сан Сиро, на кој настапиле многу фудбалски ѕвезди.[3][4]
На 20-годишна возраст, додека сè уште настапувал во репрезентацијата на Италија до 21 година, Барези бил именуван во тимот од 22 играчи на Италија за Европското првенство 1980 година (заедно со неговиот постар брат Џузепе) од менаџерот Енцо Беарцот. Турнирот се одржал на домашен терен, а Италија завршила на четвртото место. Сепак, за разлика од неговиот брат, Франко Барези не одиграл ниту еден натпревар на турнирот. Евро 1980 година ќе биде единствениот пат кога двајцата браќа биле заедно во тимот на Италија на голем турнир. На 22-годишна возраст, Барези бил именуван во тимот на Италија за Светското првенство во фудбал во 1982 година.[18] „ Аѕурите “ го освоиле својот трет Светски куп, победувајќи ја Западна Германија во финалето, но Барези, уште еднаш, не беил избран да игра натпревар во текот на турнирот.[19] Барези исто така бил член на репрезентацијата на Италија која учествувала на Олимпијадата во 1984 година. Италија завршила на четвртото место по поразот во полуфиналето од Бразил, и поразот на мечот за бронзениот медал од Југославија. Барези постигнал гол против САД за време на групната фаза.
Барези го освоил својот прв репрезентативен натпревар во квалификацискиот натпревар за УЕФА првенството во 1984 година против Романија во Фиренца, на 14 декември 1982 година, кој завршил нерешено 0-0.[18] Италија, сепак, на крајот не успеала да се квалификува на завршниот турнир.[3][20]
Барези не бил вклучен во тимот на Италија за Светското првенство во 1986 година од страна на селекторот Енцо Беарцот, кој сметал дека тој е повеќе играч од средниот ред отколку дефанзивец (иако неговиот брат Џузепе бил избран за дефанзивец за Светското првенство, како и Роберто Тричела). Тој се вратил во тимот за Европското првенство 1988 година, играјќи одбрана, каде Италија стигнала до полуфиналето под водство на Азељо Вичини, станувајќи неприкосновен првотимец и играјќи на секој натпревар. Тој го имал својот прв настап во финалето на Светското првенство на турнирот во 1990 година, кој се одржал на домашен терен, и на секој натпревар играл како еден од почетните централни бекови, а Италија завршила на третото место, откако била елиминирана од бранителот на титулата Аргентина во пенали во полуфиналето. Барези ѝ помогнал на италијанската одбрана да ги задржи петте последователни чисти голови, примила само два гола и останала непоразена на Светското првенство од 518 минути, додека не биле поразени со израмнување на Аргентина во полуфиналето. Неговите настапи му донеле место на идеалниор тим на турнирот од Светското првенство во 1990 година.
Откако го заменил Џузепе Бергоми како капитен на Светското првенство во 1994 година под неговиот поранешен менаџер во Милан, Ариго Саки, Барези заработил повреда на менискусот во вториот натпревар од групата на Италија, победата со 1-0 против Норвешка, и го пропуштил поголемиот дел од турнирот.[19] Тој се вратил во тимот 25 дена подоцна, на време за финалето, со доминантна дефанзивна изведба, помагајќи ѝ на Италија да ја зачува мрежата против Бразил, и покрај клучните дефанзивни отсуства на неговите соиграчи од Милан, Алесандро Костакурта и Мауро Тасоти. По ќор-сокакот 0-0 по продолженијата, мечот отидел во пенали, а Барези потоа го промашил пеналот, страдајќи од сериозни грчеви и замор. По промашувањата на Даниеле Масаро и Роберто Баџо, Италија била поразена од Бразил во пенал-рулетот.[18]
По поразот на Светското првенство, Барези имал уште еден настап за Италија, во квалификацискиот натпревар за УЕФА Еуро 1996 на гости против Словенија на 7 септември 1994 година, кој завршил нерешено 1-1. Барези потоа се повлекол од државната репрезентација на 34-годишна возраст, предавајќи му ја капитенската лента на неговиот соиграч од Милан, Паоло Малдини. Барези има 81 натпревари за Италија, постигнувајќи еден гол во пријателската победа против Советскиот Сојуз, и тој е еден од седумте играчи кои го постигнале реткиот подвиг со освојување златни, сребрени и бронзени медали на Светскиот куп на ФИФА за време на неговата меѓународна кариера.[18][20]
Барези се смета за еден од најголемите бранители на сите времиња.[21] Целата 20-годишна кариера ја одиграл во Милан, станувајќи легенда на клубот.[22] Во Милан, тој формирал една од најзастрашувачките одбранбени единици на сите времиња, заедно со Паоло Малдини, Алесандро Костакурта, Мауро Тасоти, Филипо Гали и подоцна Кристијан Панучи.[21][22] Тој бил комплетен и конзистентен дефанзивец кој комбинирал моќ со елеганција и бил надарен со извонредни физички и ментални атрибути, како што се темпото, силата, истрајноста, концентрацијата и издржливоста, што го направил ефикасен во воздухот, и покрај недостатокот на забележителна висина за централен бек.[23][24][25]
Дресот на Италија на Барези (6) до дресот на Паоло Малдини во музејот Сан Сиро, септември 2018 година
Иако Барези бил способен да игра насекаде по должината на задната линија, тој првенствено бил одличен како централен бек, каде што ги комбинирал неговите одбранбени атрибути и неговата способност да ја чита играта, со неговата одлична визија, техника, дистрибуција и вештини со топка.[26] Овие квалитети, исто така, му овозможиле да се истакне во зоналниот систем за обележување, да одржува висока одбранбена линија и да игра на офсајд замката, особено за време на неговиот престој во Милан под водство на Саки;[27] , Барези станал познат по тоа што често ја кревал раката кон линискиот играч секогаш кога неговиот тим се обидувал да игра стапица за офсајд.[28] Досегот на додавања, техничката способност и контролата на топката на Барези му овозможиле да напредува напред во средниот ред за да започне со напади од задната страна, овозможувајќи му да функционира како секундарен плејмејкер за неговиот тим, а исто така да игра како дефанзивен или централен играч за врска кога е потребно.[22][23] И покрај тоа што бил дефанзивец, тој бил и прецизен изведувач на пенали. Барези е познат по тоа што бил силен и прецизен таклер, многу добар во враќањето на поседот и во предвидувањето и пресретнувањето на игрите, поради неговата акутна тактичка интелигенција, брзина на размислување, способност за обележување и позиционирање.[22][25][26] Препознаен како талент во младоста,[29] во текот на неговата кариера, тој се истакнал и по својата професионалност, атлетизам, долговечност и дисциплина на тренинзите, како и неговото извонредно лидерство, командувачко присуство на теренот и неговите организациски вештини, па бил капитен и на Милан и на репрезентацијата на Италија.[22][30]
Барези го дели и рекордот на најмногу постигнати автоголови во историјата на Серија А (осум, заедно со Рикардо Фери).[31]
На 1 јуни 2002 година, Барези бил официјално назначен за директор наФулам, но тензиите меѓу Барези и тогашниот менаџер на Фулам, Жан Тигана, довеле до оставка од клубот во август.[32]
Тој бил назначен за главен тренер на тимот на Милано, Примавера до 20 години. Во 2006 година, тој бил преместен од клубот станувајќи тренер на тимот на Берети до 19 години, а неговиот поранешен соиграч Филипо Гали го заменил на кормилото на тимот на Примавера. Тој се повлекол од тренерската работа, а на негово место дошол Роберто Бертуцо.
Франко Барези е помладиот брат на легендарниот дефанзивец на Интер, Џузепе Барези. Како млади, двајцата играчи имале обиди во Интер, но Франко бил одбиен и купен од локалниот ривал Милан. Бидејќи бил помлад играч, Франко првично бил познат како „Барези 2“.[4] Сепак, поради евентуалниот голем успех и популарност на Франко во текот на неговата кариера, која ја надминала дури и онаа на неговиот постар брат, Џузепе подоцна станал познат како „другиот Барези“, и покрај тоа што исто така постигнал забележителен успех.[33]
Барези е прикажан во серијата EA Sports на фудбалската видео игри FIFA 14 's Classic XI во мултинационален тим со ѕвезди, заедно со сонародниците Бруно Конти, Џани Ривера и Џакинто Факети.[34] Тој исто така бил именуван во легендите на Ultimate Team во ФИФА 15.[35]
↑Giorgio Dell'Arti (2 October 2013). „Biografia di Franco Baresi“. Il Corriere della Sera (италијански). Архивирано од изворникот на 2017-10-14. Посетено на 12 May 2017.
_e_Rosso_e_Nero_(Strisce).svg){kind=small}
Милан
Италија
СССР
