Човекови права во Белорусија

Владата на Белорусија е критикувана за кршењето на човековите права и прогонот на невладините организации, независните новинари, националните малцинства и опозициските политичари. Во сведочењето пред Комитетот за надворешни односи на Сенатот на Соединетите Американски Држави, поранешната државна секретарка на Соединетите Американски Држави Кондолиза Рајс ја означила Белорусија како една од шесте светски „станици на тиранијата“. Како одговор на тоа, белоруската влада ја нарекла оценката дека е „прилично далеку од реалноста“. За време на претседателските избори и протестите во Белорусија во 2020 година, бројот на политички затвореници признаени од Центарот за човекови права Вијасна драматично се зголемил на 1062 од 16 февруари 2022 година Неколку луѓе загинале по употреба на незаконска и навредлива сила (вклучувајќи огнено оружје) од страна на службениците за спроведување на законот за време на протестите во 2020 година. Според Амнести интернешенел, властите не ги истражувале прекршувањата за време на протестите, туку ги малтретирале оние кои ја оспорувале нивната верзија на настаните. Во јули 2021 година, властите започнале кампања против преостанатите невладини организации, затворајќи најмалку 270 од нив до октомври, вклучувајќи ги и сите претходно регистрирани организации за човекови права во земјата.

Претседателот Александар Лукашенко се опишал себеси како „авторитарен стил на владеење“. Западните земји ја опишале Белорусија под Лукашенко како „последната европска диктатура“; владата ги обвинила истите западни сили за обид за промена на режимот. Советот на Европа ѝ забранил на Белорусија членство од 1997 година поради недемократско гласање и изборни нерегуларности на уставниот референдум во ноември 1996 година и на дополнителните избори за парламентот.

Десетици белоруски владини функционери одговорни за политички репресии, принудни исчезнувања, пропаганда и изборни измами се предмет на лични санкции од Соединетите Американски Држави и од Европската Унија.

Изборен процес

Новото знаме на Белорусија воведено од Александар Лукашенко по контроверзниот референдум во 1995 година

На 10 јули 1994 година Александар Лукашенко бил избран за претседател на Белорусија. Тој освоил 80,3 отсто од гласовите.

Од 2017 година, ниту еден друг претседателски или парламентарен избор или референдум одржан во Белорусија оттогаш не бил прифатен како слободен и фер од ОБСЕ, Обединетите нации, Европската Унија или Соединетите држави. Високите функционери одговорни за организацијата на изборите, вклучително и шефицата на Централната изборна комисија, Лидија Јермошина, биле предмет на меѓународни санкции за изборна измама:

Официјални изборни резултати на Лукашенко на претседателските избори

9 септември 2001 година	19 март 2006 година	19 декември 2010 година
75,6%	83%	79,6%

Избори во 2010 година

Претседателските избори во 2010 година биле проследени со протест на опозицијата и нејзино насилно задушување од страна на полицијата. Група демонстранти се обиделе да упаднат во главната владина зграда, кршејќи ги прозорците и вратите пред полицијата да ги врати назад. По нападот на главната зграда, демонстрантите биле насилно потиснати. Неколку стотици активисти, вклучително и неколку претседателски кандидати, биле уапсени, тепани и измачувани од полицијата и КГБ.

Лукашенко ги критикувал демонстрантите, обвинувајќи ги за „бандитизам“.

Полициското насилство за време на протестите и целокупното спроведување на изборите предизвикал бран остри критики од САД и ЕУ. Повеќе од 200 пропагандисти, службеници за државна безбедност, персонал на централниот изборен комитет и други функционери биле вклучени во списоците за санкции на Европската Унија: им бил забранет влезот во ЕУ и нивните средства во ЕУ, доколку ги има, требало да бидат замрзнати.

Избори во 2020 година

Белоруски протести во 2020 година

Во јуни 2020 година, Амнести интернешенел го документирал казнувањето на човековите права, вклучително и правата на слобода на изразување и мирно собирање и здружување, пред претседателските избори закажани за 9 август 2020 година. Организацијата пријавила политички мотивирани гонења, заплашувања, вознемирувања и репресалии против кандидатите на опозицијата и нивните поддржувачи. Белоруските власти ги таргетирале и ги заплашиле активистите на граѓанското општество и независните медиуми. Двајца политичари, Сјергеј Тихановски и Виктар Бабарика, биле затворени и се соочиле со политички мотивирана кривична постапка. Стотици мирни демонстранти, вклучително и нивните поддржувачи, биле произволно уапсени и казнети со високи парични казни или задржани во „административен притвор“. На 14 август 2020 година, Европската Унија вовела санкции за поединечни белоруски функционери, по извештаите за систематско малтретирање и тортура на Белорусите во насилното задушување на демонстрантите. Белоруските безбедносни сили претепале и привеле мирни демонстранти, кои учествувале во демонстрациите против официјалниот исход на изборите.

Слободи

Слобода на печатот

Од 2000-тите, Репортери без граници ја рангирале Белорусија под сите други европски земји во својот Индекс за слобода на печатот.

Фридом Хаус ја оценил Белорусија како „неслободна“ во сите нејзини глобални истражувања од 1998 година, „Слобода во светот“; Владата на Лукашенко ја ограничува слободата на печатот, според организацијата. Државните медиуми се подредени на претседателот. Вознемирувањето и цензурата на независните медиуми се рутина.

За време на авторитарниот претседател Александар Лукашенко, новинарите како Ирина Калип, Наталија Радина и Павел Шеремет биле уапсени поради нивната работа. Независните печатени медиуми како Наша Нива се исклучени од државните дистрибутивни мрежи.

Во февруари 2021 година, две новинарки на ТВ Белсат, Катјарина Андреева и Дарја Чулцова, биле затворени две години поради стриминг за време на протестите против Лукашенко во Минск.

Во мај 2021 година, познатата страница за вести tut.by, која ја читале околу 40% од интернет корисниците во Белорусија, била блокирана и неколку нејзини новинари биле приведени. Во јули 2021 година, сајтот за вести Наша Нива бил блокиран со истовремено притворање на уредниците. Редакцијата на Радио Слободна Европа во Минск била претресена по кое вратите биле искршени, а биле претресени и домовите на неколку негови новинари. Покривањето на овие напади врз независните медиуми од страна на државните ТВ канали се смета за обид за заплашување на луѓето. Според телевизијата Current Time, државните медиуми изнеле лажни обвинувања за активностите на новинарите и измислиле лажни докази за нивната вина без никакво судење. Амнести интернешнал го осудил нападот врз невладините организации од страна на белоруските власти.

Во јули 2021 година, регистрациите на Белоруското здружение на новинари, Клубот за печат Белорусија и белорускиот огранок на писателскиот ПЕН-центар биле отповикани како дел од нападот врз невладините организации.

Слобода на вероисповед

Евреите не се единственото малцинство за кое се тврди дека им биле прекршени човековите права во Белорусија. На 25 март 2004 година, Асошиејтед прес објавил дека постои забрана за домашна богослужба во земјата и дека членовите на четири протестантски цркви неодамна побарале од владата да го укине законот од 2002 година кој им забранувал да служат од своите домови, иако биле членови на легално регистрирани религии. Кристијан пост објавил во напис од 21 април 2005 година дека неконфесионалните, харизматични цркви биле во голема мера погодени од законот, бидејќи ниту една од овие цркви не поседувал згради. Протестантските организации се пожалиле и на цензура поради забраната за увоз на литература без одобрение од владини претставници.

Според Форум 18, учебниците кои се широко користени во белоруските училишта (од 2002 година) содржат антирелигиозни ставови слични на оние кои се изулувале како во времето на СССР:

Религијата не го учи верникот да се труди да води достоинствен живот, да се бори за својата слобода или против злото и угнетувањето. Сето ова треба да му го извршат натприродни сили, пред сè, бог. Сè што му преостанува на верникот е да биде негов патетичен молител, да се однесува како сиромашен или роб... Ветувањата на религијата дека на човекот ќе му даде сè што бара во неа се само илузија и измама“.

Организацијата, исто така, објавила дека харизматичните протестантски цркви (како што е Целосното Евангелие) и грчко-католичките и независните православни цркви (како што се оние кои не се поврзани со Руската православна црква) наишле на потешкотии при регистрирањето на црквите.

Во 2003 година протестантските групи ја обвиниле владата на Белорусија дека води кампања за клеветење против нив, пренесувајќи ѝ на полската католичка информативна агенција КАИ дека биле обвинети дека се западни шпиони и дека жртвуваат луѓе. Повелбата 97 објавила во јули 2004 година дека баптистите кои го славеле Велигден со пациенти во болницата во Мазир биле казнети и им се заканувале со конфискација на нивниот имот.

Само 4.000 муслимани живеат во Белорусија, главно етнички Липки Татари кои се потомци на имигранти и затвореници во 11 и 12 век. Администрацијата за муслиманите во земјата, укината во 1939 година, била повторно воспоставена во 1994 година.

Сепак, на Ахмадија-муслиманите (најчесто се сметаат за ненасилна секта) им е забрането отворено да ја практикуваат својата вера во Белорусија и имаат сличен статус на групи како Скиентологијата и Аум Шинрикјо. Немало големи извештаи за верски прогон на муслиманската заедница; сепак, поради ситуацијата во Чеченија и соседна Русија, белоруските муслимани изразиле загриженост дека тие може да станат сè поранливи.

Овие стравови биле зголемени на 16 септември 2005 година кога бомба била активирана пред автобуска постојка, при што биле повредени две лица. На 23 септември бомба експлодирала пред ресторан, при што беа повредени речиси 40 луѓе. Муслиманите не биле осомничени во последниот напад, кој бил означен како „хулиганство“.

Во 2020 година, владата извршила притисок врз големите религиозни групи откако тие го осудиле насилството за време на масовните протести. На 26 август 2020 година, белоруската полиција за немири ОМОН неколку часа ги блокирала демонстрантите и случајните верници во Римокатоличката црква во Минск. Водачот на Белоруската православна црква, митрополитот Павле бил принуден да поднесе оставка по критиките на полицијата и властите; неговиот наследник Венијамин се сметал за многу поудобна фигура за Лукашенко. На водачот на Римокатоличката црква во Белорусија Тадевуш Кандрушиевиќ му било забрането да се врати во Белорусија од Полска на неколку месеци и бил принуден да поднесе оставка набргу по враќањето.

Во 2021 година, властите ја организирале „себелоруската молитва“ убедувајќи ги сите исповеди да направат молитва. Александар Лукашенко се обидел да ја запре изведбата на религиозната песна „Семоќниот Бог“ ( белоруски: Магутны Божа) предупредувајќи ги католичките свештеници да не го извршуваат. Во 2021 година, официјален весник на Минска област објавил карикатура на која се прикажани римокатолички свештеници како нацисти кои носат свастика наместо крстови.

Слобода на здружување

Уставното право на слобода на здружување не секогаш се спроведува во пракса. Во 2013 година, Амнести интернешнал го окарактеризирало белоруското законодавство за регистрација на невладини организации како „препрописно“. Министерството за правда на Белорусија, кое е одговорно за регистрација на нови организации, користи двојни стандарди за комерцијални и други невладини организации, вклучително и политички партии. На првите им требало само изјава за да започнат со работа, на вторите требало да добијат дозвола. Политичките здруженија, вклучително и партиите, сепак, имале потешкотии да добијат дозвола. Последната нова партија била регистрирана во Белорусија во 2000 година, бидејќи подоцна Министерството негирало да регистрира нови партии од различни причини. Белоруската Христијанска Демократија направила 7 обиди за регистрација, Партијата на слободата и напредокот — 4 обиди; Била спречена и регистрација и на партијата Народна Храмада. Сите овие случаи министерството ги оправдало со причините за кои се смета дека се вештачки и слаби. На пример, министерството одбило да регистрира локален огранок на партијата BPF во регионот Хродна поради „неправилно растојание меѓу линиите“ во документите. При уште еден обид за регистрација на оваа филијала, министерството ги побарало дополнителните документи кои не се наведени во законот. Едно од одбивањата добиено од белоруската Христијанска Демократија го навел недостатокот на информации за домашните или работните телефони за некои од основачите на партијата. Другото одбивање било засновано на изјавата во повелбата на партијата дека нејзините членови треба да бидат „поддржувачи на христијанскиот светоглед“. Amnesty International пријавил и случаи на притисок за повлекување на потписите потребни за регистрација на политичка партија од страна на локалните власти и менаџерите (во државните организации). Неколку активисти (вклучувајќи го и Змисер Дашкевич) биле затворени за „дејност на нерегистрирани здруженија“.

Според Центарот за правна трансформација, министерството исто така активно одбива да регистрира невладини организации. Во 2009 година, Министерството изјавило дека процесот на регистрација е поедноставен, но правните експерти на политичките партии се сомневале во оваа изјава тврдејќи дека се засегнати само незначителни прашања. Во 2012 година, Министерството започнало постапка за суспензија на невладина организација, наведувајќи погрешна голема буква на печат („Добраја Волја“ наместо „Добраја волја“) како една од причините; невладината организација набргу била суспендирана. Во 2011 и 2013 година, Министерството одбило да регистрира ЛГБТ организации; затоа Белорусија нема ЛГБТ здруженија. Организациите за човекови права, исто така, не се регистрираат, така што долго основаниот Белоруски Хелсиншки комитет е единствената регистрирана организација во оваа област на национално ниво.

Во јули и август 2021 година, белоруското Министерство за правда ја започнало процедурата за затворање на неколку големи невладини организации, вклучително и Белоруски народен фронт, најстарата континуирано оперативна организација во Белорусија (основана во 1988 година, регистрирана во 1991 година), Белоруското здружение на новинари, Белоруски ПЕН центар. Затворањето на најстарата зелена група во Белорусија, Екохоме (Екодом), била осудена од 46 членки на Архуската конвенција и од Европскиот ЕКО форум. Останатите членови на конвенцијата гласале да и се даде шанса на белоруската влада да ја откаже ликвидацијата пред 1 декември 2021 година, заканувајќи се дека во спротивно ќе го суспендира своето членство.

Судски систем

Белорускиот судски систем се одликува со висока стапка на пресуди: во 2020 година, 99,7% од кривичните случаи резултирале со осуда, а само 0,3% со ослободителна пресуда. Оваа стапка е стабилна неколку години. Судскиот систем е особено строг кон луѓето кои ги искажуваат своите ставови: меѓу обвинетите има новинари, граѓански активисти, луѓе кои прават политички коментари и шеги на друштвените мрежи и ставаат емотикони таму. Меѓу најконтроверзните „злосторства“ се белите чорапи со црвена лента, белата и црвената коса, 70 лица уапсени во Брест поради танцување (некои од нив се осудени на 2 години затвор). Опозицискиот лидер, исто така, доживеал суров третман во судовите, што понекогаш се споредува со сталинистичките судења.

Смртна казна

Главна статија: Смртна казна во Белорусија

Европа има најголема концентрација на аболицирани држави (сина). Картата е актуелна од 2017 година

  Укината за сите кривични дела

  Ја задржува смртната казна

Белорусија е единствената европска земја која продолжува да користи смртна казна. САД и Белорусија биле единствените две од 56-те земји-членки на Организацијата за безбедност и соработка во Европа кои извршиле погубувања во текот на 2011 година.

Политички неистомисленици и затвореници

Во декември 2010 година, белоруските специјални безбедносни сили нападнале демонстранти, претепале и повредиле многу активисти со палки и уапсиле повеќе од 600 луѓе по митингот во центарот на Минск, кој протест бил против исходот од изборите, кои западните набљудувачи нашироко ги сметале за фалсификат. Во нивната заедничка изјава, Хилари Клинтон и Кетрин Ештон повикале на итно ослободување на демонстрантите (вклучувајќи најмалку седум опозициски претседателски кандидати) и остро ја осудиле, како што ја нарекле, „несразмерната“ употреба на сила против демонстрантите.

Белорусија била нападната од Амнести Интернешнл поради нејзиниот третман кон политичките затвореници, вклучувајќи ги и оние од младинското крило на Белорускиот народен фронт (продемократска партија). Во извештајот од 26 април 2005 година, Амнести ја критикувала Белорусија за нејзиниот однос кон дисидентите, вклучително и една жена затворена поради објавување на сатирична песна. Друг политички затвореник кој бил во затвор четири години (јуни 2001 – август 2005 година) е Јури Бандажевски, научник кој бил затворен поради обвиненијата за земање мито од родителите на учениците, иако Амнести интернешенел на нивното официјално интернет мрежно место објавил дека „Неговото убедување нашироко се верува дека е поврзано со неговото научно истражување за катастрофата во Чернобил и неговата отворена критика за официјалниот одговор на катастрофата на нуклеарниот реактор во Чернобил врз луѓето што живеат во регионот Гомељ“.

Стејт департментот на Соединетите Американски Држави издал извештај на 14 април 2005 година, изразувајќи загриженост за исчезнувањето (и можно погубување) на политичките активисти Јуриј Захаранка, Виктар Ханчар и Анатол Красоуски во 1999 година и новинарот Димитриј Завадски во 2000 година, како и за континуираните инциденти на апсење и притвор без судење. Стејт департментот, исто така, апелирал до Белорусија јавно да обезбеди информации за поединци кои биле погубени.

Во извештајот од 31 август 2005 година на Амнести се тврди дека, покрај кризата со полското малцинство претходно истата година, тројца Грузијци од младинското движење Кмара биле приведени додека биле во посета на Белорусија. Активистите биле приведени на 24 август заедно со Уладимир Кобец, од Зубр (белоруско опозициско движење). Според извештајот, тој бил ослободен по два часа откако му било кажано дека полициската операција била насочена кон „лица од Кавказ“.

Следниве активисти и политички лидери се прогласени за политички затвореници во различни периоди:

• Алес Бјаљацки, Потпретседател на Меѓународната федерација за човекови права и раководител на Центарот за човекови права Вијасна
• Микола Статкевич
• Владимир Неклјаев
• Андреј Саников
• Павал Сивијариниец
• Змициер Дашкиевич
• Андреј Ким
• Наталија Радина
• Ирина Калип
• Александар Казулин
• Микалај Аутхович
• Цимафеи Дранчук
• Сергеј Парсјукевич
• Едуард Палчис

Во 2017 година, Центарот за човекови права „Вијасна“ навел двајца политички затвореници притворени во Белорусија, што е помалку од 11 во 2016 година.

Почнувајќи од 3 јули 2021 година, бројот на политички затвореници признати од Вијасна се искачил на 529; од 22 февруари — до 1078 година.

Вонсудска употреба на судството

Како што е забележано во Извештајот на Стејт Департментот на САД од 2008 година, додека Уставот на Белорусија предвидува поделба на власта, независно судство и непристрасни судови (членови 6 и 60), владата ги игнорира овие одредби кога одговара на нејзините непосредни потреби; корупцијата, неефикасноста и политичкото мешање се распространети во судството; владата осудува поединци по лажни и политички мотивирани обвиненија, а извршните и локалните власти ги диктираат резултатите од судењата; судската власт нема независност, а резултатите од судењето обично се однапред одредени; судиите зависат од службениците на извршната власт за домување; и кривично-правниот систем се користи како инструмент за замолчување на бранителите на човековите права преку политички мотивирани апсења, притвори, недостиг на правична постапка и затворени политички судења.

Иако членот 25 од Уставот на Белорусија забранува употреба на тортура, во пракса Белорусија ги мачи и малтретира затворениците; додека членот 26 предвидува пресумпција на невиност, обвинетите често мора да ја докажат својата невиност; додека членот 25 забранува произволно апсење, притвор и затворање, режимот на Лукашенко спроведува произволни апсења, притвори и затворања на поединци од политички причини; додека членот 210(1) од Законот за кривичната постапка предвидува дека мора да се добие налог за претрес пред секој претрес, во пракса властите претресуваат живеалишта и канцеларии од политички причини; додека членот 43 од Законот за кривичната постапка на обвинетите им дава право да присуствуваат на постапката, да се соочат со сведоци и да презентираат докази во свое име, во пракса овие права се занемаруваат. Обвинителите не се независни и дека недостатокот на независност ја прави бесмислена заштитата од соодветниот процес; овластувањата на обвинителот над обвинетите се „прекумерни и неурамнотежени“.

„Продолжија и самоволните апсења, притворања и затворања на граѓани од политички причини, критикување функционери или за учество во демонстрации. Некои судски процеси се водеа зад затворени врати без присуство на независни набљудувачи. Судската гранка немаше независност и резултатите од судењето обично беа однапред определени.“

Делот од Извештајот насловен „Произволно апсење или притвор“ забележал дека иако „[белорускиот] закон го ограничува произволниот притвор. .. Владата не ги почитуваше овие граници во пракса [и] властите продолжија да апсат поединци од политички причини“. Понатаму забележува дека во текот на 2008 година „Неказнувањето остана сериозен проблем“; „Полицијата често приведуваше и апсеше лица без налог“; „Властите произволно приведоа или уапсија голем број поединци, вклучително и опозициски фигури и членови на независните медиуми, од причини за кои нашироко се сметаше дека се политички мотивирани“.

Во делот насловен „Негирање на правично јавно судење“ било забележано: „Уставот предвидува независно судство; сепак, владата во пракса не ја почитуваше судската независност. Корупцијата, неефикасноста и политичкото мешање беа распространети во судството. Имаше докази дека обвинителите и судовите осудувале поединци за лажни и политички мотивирани обвиненија, и дека извршната и локалната власт ги диктираат резултатите од судењата“.

„[Белоруските] судии зависеле од службениците на извршната власт за личното домување“.

„Извештајот од 2006 година на специјалниот известувач на ОН за Белорусија го опиша авторитетот на обвинителите како „прекумерен и неурамнотежен“ и забележа „нерамнотежа на моќта меѓу обвинителството и одбраната“.

„Адвокатите на одбраната не можат да ги испитуваат истражните досиеја, да бидат присутни за време на истрагите или да испитуваат докази против обвинетите додека обвинителот формално не го изнесе случајот на суд“;

„на адвокатите им беше тешко да доведат во прашање некои докази бидејќи техничкото вештачење беше под контрола на обвинителството“;

Овие нерамнотежи на моќта се засилиле на почетокот на годината „особено во однос на политички мотивираните кривични и административни случаи“.

„Со претседателскиот декрет сите адвокати се подредени на Министерството за правда [и] законот им забранува на адвокатите да работат во приватна пракса“.

„Законот предвидува пресумпција на невиност; сепак, во пракса обвинетите често мораа да ја докажат својата невиност;

“ Законот предвидува и јавни судења; во пракса, ова често се занемаруваше; „обвинетите имаат право да присуствуваат на постапката, да се соочат со сведоци и да презентираат докази во свое име; меѓутоа, во пракса овие права не биле секогаш почитувани“;

„Судовите често дозволуваа информациите добиени од присилните испрашувања да се користат против обвинетите“.

Меѓународните документи одразуваат дека белоруските судови кои се предмет на авторитарен извршен апарат, рутински го занемаруваат владеењето на правото и постојат поради одлуките со гумени печати донесени надвор од судницата; ова е еднакво на де факто непостоење на судови како непристрасни судски форуми. „Законот“ во Белорусија не е задолжителен, туку изборен и предмет на дискреција. Номиналниот „закон“ кој во пракса не е обврзувачки е еднакво на непостоење на правото.

Справување со демонстрантите и планирана изградба на концентрациони логори

Неколку прекршувања на човековите права биле пријавени по почетокот на белоруските протести во 2020 година. Според Амнести интернешенел, експертите за човекови права на Обединетите нации документирале 450 докази за тортура, сурово постапување, понижување, сексуална злоупотреба, ограничен пристап до вода, храна, медицинска помош и хигиенски производи. Забраната за контакти со адвокати и роднини станала вообичаена практика за уапсените. Белоруските власти потврдиле дека примиле речиси 900 жалби, но не се покренати кривични случаи. Наместо тоа, властите го зголемиле притисокот врз активистите за човекови права.

Во јануари 2021 година, била објавена аудио снимка на која командантот на внатрешните трупи и заменик-министер за внатрешни работи на Белорусија Микалаи Карпијанку им кажува на безбедносните сили дека можат да ги тепаат, осакатуваат и убиваат демонстрантите за да ги натераат да ги разберат нивните постапки: „Ова е оправдано бидејќи секој што ќе излезе на улица учествува во еден вид герилска војна“. Дополнително, тој разговарал и за формирање кампови, опкружени со бодликава жица, каде што демонстрантите ќе бидат приведени додека не се смири ситуацијата. Портпаролката на МВР ставила печат на аудио-датотеката како лажна. Сепак, фоноскопскиот преглед на аудио снимката потврдил дека гласот на снимката е на Карпијанку. Организацијата за безбедност и соработка во Европа ја изразил својата загриженост за забелешките. Според Радио Слободна Европа/Радио Либерти, таков камп навистина бил користен во близина на градот Слуцк во деновите од 13 до 15 август 2020 година. Се вели дека многу од приведените таму биле донесени од затворот Окрестина во Минск.

Белоруските власти објавиле голем број видеа со приведени лица кои признаваат и се каат пред камера; ова видео се претпоставува дека е направено под принуда. Роман Протасевич изгледал претепано на неговото видео со исповед и имал исеченици или модринки на зглобовите. Се претпоставува дека девојката на Роман Софија Сапега била уапсена само за да се изврши притисок врз него. Директорката на Амнести интернешенел за Источна Европа и Средна Азија, Мари Струтерс, го осудила присилното признание на Протасевич и тврдела дека тоа е резултат на лошо постапување. Било објавено дека про-Лукашенко новинарка на државниот весник „Советскаја Белорусија“ – белорускиот весник „Сегодња“, Људмила Гладкаја, ги испрашувала уапсените лица заедно со полицајци во неколку видеа со исповед.

Во 2020 година, белорускиот КГБ започнал да ги става белоруските граѓани на списокот на терористи (без судска одлука). Првите две биле основачите на каналот Nexta Telegram Stepan Putilo и Роман Протасевич. Од мај 2021 година, бројот на белоруски луѓе на списокот изнесувал 37, вклучувајќи го и американецот со белоруско потекло Јуриј Зенкович. Тероризмот може да биде казнив со смртна казна во Белорусија, но барем некои од луѓето во списокот не биле обвинети за соодветниот член од Кривичниот законик.

На 1 октомври 2021 година, генералот и член на долниот дом на белорускиот парламент Олег Белоконев повикал на убиство на 20-100 опозициски активисти како одмазда за смртта на службениците на државната безбедност.

Притисок врз адвокатите

По почетокот на белоруските протести во 2020 година, голем број адвокати (застапници) кои ги бранеле опозициските активисти биле укинати (одземени од статусот застапник) од комисијата на Министерството за правда: Александар Пилченко (адвокат на Виктар Бабарика и Марија Калесникава ), Јулија Леванчук, Људмила Казак (адвокат на Марија Каленикава), Сергеј Зикрачки (адвокат на Катсијарина Андреева). Најмалку тројца други адвокати биле отпуштени по апсењата за време на протести или коментари на друштвените мрежи. Оваа практика била критикувана како повреда на независноста на правната професија. Официјалните причини за отпуштање вклучуваат „ниско ниво на знаење“ и „недостиг на квалификација“. Опозициските активисти и адвокати Максим Знак и Илија Салеи (последниот бил поранешен адвокат на Марија Калесникава) биле уапсени во септември 2020 година и признати како затвореници на совеста од Амнести Интернешнл. Шефот на белоруската републиканска адвокатска комора и член на белорускиот парламент Виктар Чајчиќ целосно ги поддржал властите и ги повикал адвокатите „да не одат во политика“. На 2 март 2021 година, Американската адвокатска комора изразила „длабока загриженост за ескалацијата на нападите врз владеењето на правото и независноста на правната професија во Белорусија“. Во мај 2021 година, Центарот за човекови права на АБА анализирал 4 случаи на обесправување во Белорусија и заклучил дека овие дела претставуваат заплашување, попречување, вознемирување, несоодветно мешање во функциите на адвокатите и го поткопувале владеењето на правото во Белорусија.

Во мај 2021 година, белорускиот парламент ги изменил законите за правната професија (законот 113-Z издаден на 27 мај 2021 година потпишан од Лукашенко на 28 мај и стапил на сила на 30 мај). Амандманите ги забраниле индивидуалните адвокати и адвокатските канцеларии (бироа), со што судските консултации регулирани од државата станаа единствена форма на обезбедување на адвокатски услуги. Министерството за правда добил право да ги одобрува кандидатите за президиуми на локалните адвокатски комори и нивните раководители. Било забележано и дека еден од амандманите може да ја укине бесплатната („за 1 рубља “) правна помош на уапсените демонстранти. Амандманите биле многу критикувани од независни адвокати, активисти за човекови права и правни експерти. Правникот Сергеј Гасојан тврдел дека измените „го доведуваат во прашање постоењето на адвокатурата како институција која ги брани законите, правата и интересите на граѓаните“. Измените биле споредени со укинување на независното застапување. Законот не бил ставен на јавна дискусија, но најмалку 4.000 луѓе ја потпишале петицијата против амандманите.

Адвокатите на опозициските личности пријавиле неколку прекршувања на законите што ги оневозможиле да ја извршуваат својата должност. Во декември 2020 година, на адвокат му било забрането да присуствува на претрес во домот на неговиот клиент. Адвокатката на Роман Протасевич не можела да се види со нејзиниот клиент 4 дена по приведувањето на аеродромот во Минск, а подоцна пријавила дека таа не може да се види со него цела недела. На поранешниот истражител Евгениј Јушкевич, исто така, не му било дозволено да се сретне со својот адвокат во првите 4 дена по притворот. На 28 април 2021 година, државната телевизија ОНТ објавила дел од приватен разговор меѓу Сергеј Тихановски и неговата адвокатка Наталија Маккевич, која подоцна поднела жалба до јавниот обвинител за повреда на адвокатската привилегија.

Притисок врз невладините организации

На 14 јули 2021 година, белоруските власти започнале напад врз невладини организации (НВО) со седиште во Белорусија, што резултирало со распуштање на речиси 40 од нив од страна на Министерството за правда и приведување на неколку активисти. Оваа кампања била опишана како „тотална чистка на граѓанското општество“. Забележано е дека веднаш по средбата на Лукашенко и Владимир Путин е извршен напад врз невладини организации.

Распуштените невладини организации вклучувале платформа за групно финансирање социјална и здравствена заштита „Имена“, неколку групи на активисти за човекови права (Центар за правна трансформација, Човечка Констанца, Младински работнички права, Род одговор и други), новинарски организации (Белоруско здружение на новинари и Клуб за печат Белорусија), неколку културни организации вклучувајќи курсеви за белоруски јазик „ Мова Нанова“ и организација „Веданта вада“ која промовира индиска култура и религија, белоруски огранок на писателскиот ПЕН центар, бизнис школа ИПМ Белоруски ПЕН центар предводен од нобеловата лауреатката Светлана Алексиевич била распуштена по налог на Врховниот суд на Белорусија на 9 август 2021 година

На 23 јули 2021 година, Белорускиот Хелсиншки Комитет, Брјас Звоткај Белоруската куќа за човекови права, Центарот за човекови права Вијасна и 3 други активисти за човекови права, објавиле изјава за „запирање на уривањето на белоруското граѓанско општество“, тврдејќи дека се прекршуваат меѓународните обврски на Белорусија во областа на слободата на здружување и изразување. На 24 септември 2021 година, Врховниот суд на Белорусија ја ликвидирал Светската асоцијација на Белорусите која работела со белоруските организации од дијаспората.

Властите исто така го распуштиле големиот синдикат на претприемачи „Перспектива“ и го елиминирале Сојузот на белоруски писатели за кој се сметало дека е одмазда на Лукашенко за независната позиција на писателите.

На 1 октомври 2021 година, Белорускиот Хелсиншки комитет бил насилно ликвидиран од Врховниот суд. Судот употребил материјали од некој неодреден кривичен предмет (најверојатно без дотогаш донесена пресуда) за да го распушти БХК. БХК бил претходно регистрирана група за човекови права во Белорусија (последната е Правова иницијатива — Правната иницијатива, која исто така е во ликвидација).

Во декември 2021 година, Фондацијата за солидарност на Белорусија (BYSOL), непрофитна организација насочена кон собирање средства за обезбедување финансиска помош на жртвите на репресијата во Белорусија, била прогласена за „екстремистичка“.

Работни односи

Ситуацијата за синдикатите и нивните членови во регионот била критикувана од Амнести, со наводи дека властите се мешале во изборите на синдикатот и дека независните синдикални лидери биле разрешени од нивните позиции.

Во 2021 година, Меѓународната конфедерација на синдикати ја навел Белорусија меѓу првите 10 најлоши земји за работни луѓе во светот (Глобален индекс на права). Причините за влошување на ситуацијата вклучуваат државна репресија врз независната синдикална активност, произволни апсења, тешки случаи на неуспех или ограничен пристап до правдата. Белорусија веќе била меѓу првите 10 најлоши земји во индексот на глобалните права во 2015 и 2016 година

Во јуни 2021 година, Меѓународната организација на трудот го критикувала „еклатантното кршење на меѓународните стандарди за труд во Белорусија“ за време на годишната Меѓународна конференција на трудот.

Во последниве години, синдикатите во земјата биле предмет на различни ограничувања, вклучувајќи:

Забрана за нерегистриран синдикат

Почнувајќи од 1999 година, сите претходно регистрирани синдикати морало да се пререгистрираат и да ја дадат официјалната адреса на седиштето (која често вклучува и деловна адреса). Потребно е и писмо од раководството со кое се потврдува адресата (судбината на синдикатот зависи од раководството). Секоја организација која нема да го стори тоа е забранета и распуштена.

Во 2021 година, Меѓународната конфедерација на синдикати тврдела дека владата „продолжила да ја одбива регистрацијата на независните синдикати“.

Висок минимален услов за членство

Во мерка која наводно била користена и против еврејските организации за човекови права, владата објавила дека секој нов синдикат мора да содржи минимум 500 членови за да биде признаен. Ова го отежнува формирањето на нови синдикати.

Систематско мешање

Управното тело на Меѓународната организација на трудот издал извештај во март 2001 година во кој се жали на систематско мешање во активностите на синдикатот, вклучително и малтретирање и напади врз имотот на синдикатот. Работниците кои се членови на независни синдикати во Белорусија, според Унисон, биле уапсени поради дистрибуција на памфлети и друга литература и се соочиле со губење на работата.

Белоруските работници се систематски заплашувани да ги напуштат независните синдикати, членовите на студентските независни синдикати се избркани од универзитетите. Во 2021 година, водачот на независниот синдикат РЕП бил принуден да ја напушти Белорусија откако полицијата извршила рација во канцеларијата.

Во 2014 година, Лукашенко најавил воведување на нов закон со кој ќе им забрани на работниците на колхозот (околу 9% од вкупната работна сила) да ги напуштат своите работни места по желба - за промена на работното место и локацијата на живеење ќе биде потребна дозвола од гувернерите. Самиот Лукашенко законот го споредил со крепосништвото. Слични прописи биле воведени и за шумската индустрија во 2012 година

За време на белоруските протести во 2020 година, неколку компании се обиделе да започнат штрајк, но биле пречекани со брутална репресија. Во 2021 година, тројца вработени во Белоруската челичарница биле затворени поради обид за организирање штрајк.

На 28 мај 2021 година бил објавен закон 114-Z кој го промени белорускиот Работен кодекс. Тоа овозможило да се отпуштат вработените кои издржувале апсење и кои повикувале на штрајк. Додадени се и голем број причини за привремено суспендирање од работа, вклучително и „повикување да се прекине со вршење на должностите на други вработени без добра причина“. На компаниите кои имаат какви било „опасни производствени капацитети“ им бил целосно забранет штрајкот. Политичките слогани за време на штрајковите станале целосно забранети. Светската социјалистичка веб-страница ги карактеризира овие амандмани како многу лесно отпуштање на вработените.

За време на протестите во Белорусија во 2020 година, полицијата извршила рација во канцелариите на синдикатите, што ги принудило синдикатите да ги префрлат личните податоци на членовите на синдикатот на полицијата. Пријавени биле случаи на киднапирање на синдикални претставници на пат кон работа. Во 2021 година, Меѓународната конфедерација на синдикати тврдела дека новите владини регулативи може да се гледаат како „де факто забрана за сите јавни собири и штрајкови за [синдикатите]“.

Во септември 2021 година биле приведени неколку работници на Гродно Азот, Белоруската железница и Белоруската челичарница. Нивното притворање било поврзано со заканата на Александар Лукашенко дека работниците кои откриваат начин за заобиколување на санкциите ќе бидат држени во затвор долго време. Според Наша Нива, најмалку две од приведените лица се обвинети за велепредавство (член 356 од Кривичниот законик на Белорусија).

Еднаквост

Права на жените

На 28 септември 2021 година, за време на нападот предводен од владата врз невладините организации, Врховниот суд на Белорусија насилно ја ликвидирал невладината организација „Родови перспективи“ (руски: Гендерные перспективы) кој ги промовирал правата на жените во Белорусија преку издржување на родовата дискриминација и семејното насилство. ГП соработувал со владата за правни прашања кои се однесуваат на жените и бил домаќин на националната телефонска линија за жртви на семејно насилство која траеше в. 15.000 повици за 10 години. Откако судот ја ликвидирал оваа организација, неговиот тим тврдел дека владата „не се грижи за потребите на огромен број жени кои доживуваат семејно насилство или родова дискриминација“.

Сексуална ориентација

Белорусија ја легализирала хомосексуалноста во 1994 година; сепак, хомосексуалците се соочуваат со широко распространета дискриминација.

Во последниве години во Минск се одржуваат геј паради на гордоста. Една значајна парада била организирана во 2001 година, кога се одржале претседателските избори. Сепак, според OutRage! (организација за правата на хомосексуалците со седиште во Британија), конференцијата за геј права во 2004 година била откажана откако властите се заканиле дека ќе ги уапсат оние што учествувале. Единствениот геј клуб во земјата, Оскар, бил затворен во 2000 година, а во април 1999 година, напорите на Белоруската Ламбда лига да добие официјална регистрација биле блокирани од Министерството за правда. На 31 јануари 2005 година, белоруската национална комисија за антипорнографија и насилство објавил дека ќе блокира две веб-страници за хомосексуалци, www.gaily.ru и www.qguis.ru; Се вели дека тие содржат непристоен јазик и „индикации за порнографија“.

Руски геј и лезбејски организации тврделе дека неуспехот на геј парадата во 2000 година не се должи на хомофобијата спонзорирана од државата, туку на самата Ламбда лига (организатор на парадата), тврдејќи дека организацијата се обидувала да бара публицитет во странство наместо да промовира човековите права на хомосексуалците во земјата.

Во 1999 година, на вонредна конференција насловена „Погубните последици од меѓународните проекти на сексуалното образование“, членовите на Белоруската православна црква, наводно, ги обвиниле УНЕСКО, Обединетите нации и Светската здравствена организација за охрабрување на „перверзија“, и за „сатанистички“ практики како што е употребата на кондоми) и абортусот. Еден свештеник, наводно, повикал сите хомосексуалци да бидат „погубени на електричната столица“.

Во август 2004 година, Меѓународната асоцијација на лезбејки и хомосексуалци известила дека белоруските власти принудиле геј културен фестивал, Moonbow, да биде откажан поради закани за насилство; странците кои учествувале во какви било поврзани активности ќе бидат протерани од земјата. Освен тоа, неонацистичките групи наводно вршеле притисок врз властите да го откажат настанот. Бил Шилер, координатор на ILGCN, ја опишал ситуацијата:

Додека остатокот од Европа оди напред, оваа последна диктатура во Европа се обидува да ја турне својата хомосексуална заедница во концентрационен логор од 1930-тите“, вели Шилер. „ Шведска и другите демократски влади на Европа мора да реагираат на вознемирувањето, прогонството и меѓународната изолација на човечките суштества.

Неколку пати на ЛГБТ заедницата им било забрането да одржува паради на гордоста во Белорусија. Неколку активисти биле приведени во 2010 година додека се обидувале да одржат геј прајд по нејзината забрана. Во 2011 и 2013 година, Министерството одбило да регистрира ЛГБТ организации ; затоа Белорусија немала ЛГБТ здруженија. Пријавени се случаи на полициски рации на геј забави, а ЛГБТ активистите често биле испрашувани во врска со различни кривични дела. Еден од активистите бил претепан во полициска станица, но обвинителството одбило да започне истрага за овој случај.

Етничка дискриминација

Антисемитизам

Во 2004 година, Charter'97 објавил дека на некои владини апликации за работа од Белорусите се бара да ја наведат својата националност. Ова е наведено како доказ за државен антисемитизам во регионот, бидејќи слични практики наводно биле користени за дискриминација против Евреите во СССР. Од нив се барало и да наведат информации за нивното семејство и блиски роднини; се тврди дека ова е прекршување на уставот. Други земји (како Обединетото Кралство ) исто така бараат од апликантите да ја наведат својата етничка припадност на формуларите за аплицирање во многу случаи, иако овие информации обично се користат само за статистички цели.

Белорусија била критикувана од Сојузот на советите на Евреите во поранешниот Советски Сојуз, многу американски сенатори и групи за човекови права за изградбата на фудбалски стадион во Гродно на местото на историските еврејски гробишта. Била поставена веб-страница, www.stopthedigging.org (откако била затворена) за да се спротивстави на сквернавењето на гробиштата. Администрацијата на Лукашенко, исто така, се соочила со критики за ова прашање од членовите на Националното собрание и еврејските организации во Белорусија.

Во јануари 2004 година, Форум 18 објавил дека Јаков Гутман (претседател на Светската асоцијација на белоруски Евреи) го обвинил Лукашенко за „лична одговорност за уништувањето на еврејските свети места во Белорусија“, обвинувајќи ги властите дека дозволиле уништување на синагога за изградба на станови, уривање на поранешен шул со цел да се изгради паркинг и уништување на две еврејски гробишта. Според извештајот, тој бил приведен од полицијата и однесен во болница откако очигледно доживеал срцев удар.

Во март 2004 година, Гутман објавил дека заминува од Белорусија во САД во знак на протест против државниот антисемитизам. Неговиот став бил потврден во извештајот на UCSJ од јули 2005 година дека личен помошник на претседателот (поранешен идеолог на Комунистичката партија, Едуард Скобелев) објавил антисемитски книги и промовирал оружје за да го реши она што тој го нарекол „еврејски проблем“. Во 1997 година, на Скобелев му била доделена титулата „Почесна фигура на културата“ од Лукашенко и го поставил на чело на списанието „Неман“.

Претставникот на UCSJ во Белорусија, Јаков Басен, напишал извештај во кој детално го опишува наводниот антисемитизам на властите. Исто така, Јаков Басен рекол дека властите „се преправаат дека не забележуваат антисемитски тенденции меѓу бирократите, идеолозите и водачите на Православната црква“. Тој, исто така, известувал за отворено антисемитски книги објавени од Црквата.

Единствениот еврејски високообразовен институт во Белорусија (Меѓународниот хуманитарен институт на белорускиот државен универзитет) бил затворен во февруари 2004 година, во она што многу локални Евреи веруваат дека е намерен чин на антисемитизам за поткопување на нивните образовни права и позиција во општеството. Сепак, таа не е единствената образовна институција која се соочува со затворање во Белорусија; последниот независен универзитет во нацијата, Европскиот универзитет за хуманитарни науки (секуларна институција, која добила финансирање од Европската унија), била затворена во јули 2004 година. Коментаторите имплицирале дека ова може да биде дел од поширокиот потег на Лукашенко да го уништи внатрешното несогласување.

Еврејските набљудувачи ги наведуваат антисемитските изјави на законодавците и другите членови на владата и неуспехот на властите во Белорусија да ги казнат сторителите на антисемитскиот криминал (вклучувајќи го и насилниот криминал) како показатели за политиката на антисемитизам во државата.

Во 2007 година, белорускиот претседател Лукашенко дал антисемитски коментар за еврејската заедница во Бабрујск:

„Ова е еврејски град и Евреите не се грижат за местото во кое живеат. Го претворија Бабрујск во свињарник. Погледнете го Израел - јас бев таму.“

Коментарот предизвикал активни критики од еврејските водачи и во Израел; Лукашенко потоа испратил делегација во Израел.

Во 2015 година, Лукашенко дал уште еден коментар за време на тричасовното ТВ обраќање, критикувајќи го гувернерот на регионот Минск дека не го држи еврејското население во Белорусија „под контрола“. Тој, исто така, ги нарекол Евреите „бели со коски“, што значи дека не уживаат ниска работа.

Во 2021 година, Александар Лукашенко тврдел дека „Евреите успеале да го натераат целиот свет да им се поклони“, што било критикувано од Министерството за надворешни работи на Израел. Во истата 2021 година, белорускиот владин весник Белоруски Сегодња обвинил групи белоруски Евреи за обиди да ја дестабилизираат ситуацијата во земјата со помош на Евреи во странство.

Криза на полските малцинства

На 3 август 2005 година, активист кој работел за Сојузот на Полјаците (што ја претставува полската малцинска заедница) бил уапсен и осуден на 15-дневна затворска казна, а Лукашенко го обвинил полското малцинство за заговор за негово соборување. Поранешниот шеф на Сојузот на Полјаците, Тадеуш Гавин, подоцна бил осуден на втора казна за наводно претепување на еден од неговите другари во ќелијата (тврдење што тој го негира).

Канцелариите на Сојузот на Полјаците биле нападнати на 27 јули 2005 година во криза која излегла на површина претходниот ден, кога Анджеј Олборски ( полски дипломат кој работел во Минск) бил протеран од земјата - трето вакво протерување за три месеци. Полска ја обвинила Белорусија за прогон на 400.000 Полјаци кои биле дел од Белорусија откако нејзините граници биле поместени на запад по Втората светска војна.

Антициганизам

Поранешен полицаец објавил дека белоруската милиција има неформални правила за Ромите кои вклучуваат произволна проверка на документи, телефонски преглед, проверка на куќата без причина. 80% од Ромите во Белорусија тврдат дека се соочиле со антициганизам од страна на полицијата што вклучува произволно приведување, повеќекратна регистрација на отпечатоци од прсти, конфискација на возила.

На 16 мај 2019 година, патниот полициски службеник на ГАИ бил пронајден мртов во близина на Махилиот. Веднаш потоа биле организирани масовни рации врз локални Роми. Биле приведени до 40 Роми. Жените биле пуштани по ноќ во полициска станица, но мажите останале во полициската станица. Една ослободена Ромка изјавила дека и било кажано дека „мажите ќе бидат во затвор додека [полицијата] не ги најдеме криминалците“. Подоцна било утврдено дека патниот полициски службеник на ГАИ чија смрт довела до овие прибирања извршил самоубиство. Министерот за внатрешни работи Игор Шуневич одбил да и се извини на ромската заедница за овој инцидент. Меѓународната федерација за човекови права повикала на истрага за масовните приведувања на Роми во Махилиот.

Дискриминација на белоруски говорници

Припадниците на белоруското говорно малцинство во Белорусија се жалат на дискриминација на белорускиот јазик во Белорусија, недостаток на образование на белоруски јазик и информации за потрошувачите на белоруски, сето тоа и покрај официјалниот статус на белорускиот јазик како државен јазик покрај рускиот.

Во својот извештај за човековите права на земјата за Белорусија од 2016 година, американскиот Стејт департмент, исто така, навел дека има „дискриминација на. .. оние кои се обиделе да го користат белорускиот јазик“. „Бидејќи владата сметаше дека многу поборници на белорускиот јазик се политички противници, властите продолжија да ги вознемируваат и заплашуваат академските и културните групи кои се обидуваа да го промовираат белорускиот јазик и рутински ги одбиваа предлозите за проширување на употребата на јазикот“, се вели во извештајот.

Белорусија има два официјални јазици, но биле пријавени случаи на судења на руски и покрај молбите на обвинетите да се користи белоруски јазик.

На 23 јули 2021 година, курсевите за белоруски јазик Мова Нанова биле насилно распуштени. Во јули 2021 година, властите извршиле претрес во канцеларијата на Здружението за белоруски јазици, а во август Министерството за правда поднело барање за ликвидација на ова друштво во Врховниот суд на Белорусија.

Земање заложници спонзорирано од владата

Еден од позабележителните примери за кршење на човековите права и меѓународните норми од страна на белоруската влада било киднапирањето, незаконското задржување и тортурата на американскиот адвокат Емануел Зелцер и неговата помошничка Владлена Фанк. На 11 март 2008 година, Зелцер и Фанк биле киднапирани во Лондон од белоруски агенти на КГБ. Двајцата биле дрогирани и однесени во Белорусија со приватен авион на Борис Березовски, руски олигарх и пријател на Лукашенко кој Интерпол го барал за измама, перење пари, учество во организиран криминал и меѓународни финансиски криминали. По слетувањето во Минск, Зелцер и Фанк биле приведени од чуварот на Лукашенко, соопштил американскиот Стејт департмент. Тие биле пренесени во Американка (Белорускиот притвор на КГБ од времето на Сталин), каде што биле мачени, не им биле дадени лекови и им било кажано дека ќе останат во затвор на неодредено време доколку САД не ги укинат санкциите против Лукашенко. Зелцер и Фанк биле држени како заложници 473 дена, односно 373 дена. Нивното запленување, тортура и притвор предизвикале меѓународен гнев и значително медиумско покривање (очигледно неочекувано од белоруските власти).

Американскиот Стејт департмент и членовите на американскиот Конгрес постојано барале ослободување на заложниците. Светските лидери, Европскиот парламент и меѓународните организации за човекови права се приклучиле на повикот на САД за итно ослободување на Фанк и Зелцер. Амнести интернешнал издал итни предупредувања за „тортурата и другото малтретирање“ на Зелцер. Ихар Ринкевич, белоруски правен експерт и прес-секретар на Белоруската Хелсиншка комисија, во интервју изјавил: „Ова е уште еден срамен случај за белоруското правосудство за кој повеќе од една генерација белоруски правни експерти ќе поцрвенат“. Силно формулирано писмо од Адвокатската комора на Њујорк до Лукашенко ја осудува злоупотребата на КГБ на Зелсер и Фанк и бара нивно итно ослободување. Во писмото на адвокатската асоцијација се изразува „голема загриженост за апсењата и притворањето на г-дин Зелцер и г-ѓа Фанк и извештаите за физичко малтретирање на г-дин Зелцер“ и изјавила дека тоа не е во согласност со обврските на Белорусија според меѓународните договори, вклучително и Меѓународниот пакт за граѓански и политички права (МЦЦПП) и Конвенцијата против тортура и друго нечовечко или понижувачко постапување или казнување (CAT). Во писмото, исто така, се истакнува дека обвиненијата што КГБ ги покренал против Зелцер и Фанк „изгледа дека немаат основа за тоа“, нема „никакво објаснување или детали“ и „оттука е објавена загриженост дека ова е измислено обвинение, создадено за да се оправда нивното незаконско притвор“.

Ниту Фанк ниту Зелцер не биле законски „уапсени“, „обвинети“, „судени“ или „осудени“ според белоруското или меѓународното право. Тие биле незаконски запленети и држени како заложници, што е кршење на меѓународното право и белоруското право. За време на притворот, Фанк и Зелцер биле подложени на тортура и сурово, нечовечко или недостоинствено постапување, што е кршење на членот 25 од Уставот на Белорусија; американско право и меѓународни договори, вклучувајќи ја и Меѓународната конвенција против земање заложници (Конвенција за заложници); Конвенцијата на Обединетите нации против тортура; Меѓународниот пакт за граѓански и политички права (МКППП); Конвенцијата на Обединетите нации против тортура (Конвенција за тортура); и Меѓународниот пакт за граѓански и политички права (ICCPR). Киднапирањето, притворањето и малтретирањето на Зелцер и Фанк во заробеништво на КГБ било обид да се принудат САД да ги укинат санкциите против Лукашенко (и другите членови на белоруската влада) и против белоруската петрохемиска компанија Белнефтехим (која тие ја поседувале). Дејствијата на Белорусија биле грубо кршење на правото на нациите и универзално прифатените норми на меѓународното право за човекови права, вклучително и законите кои забрануваат земање заложници и тероризмот спонзориран од државата.

Попуштајќи се на барањата на меѓународната заедница, Лукашенко ги ослободил Фанк на 20 март 2009 година и Зелцер на 30 јуни (кога делегација од американскиот Конгрес отпатувал во Белорусија за да се сретне со Лукашенко во врска со заложничката криза). Американскиот вршител на должноста во Белорусија Џонатан Мур коментирал по нивното ослободување: „Белоруските власти никогаш не дале никакви индикации дека обвиненијата против г-дин Зелцер и г-ѓа Фанк биле легитимни. Како резултат на тоа, можам само да заклучам дека обвиненијата во овој случај се целосно неосновани; и се резултат на вонправна мотивација.“

Иако Стејт департментот на САД постојано изјавувал дека не ги користи своите граѓани како „чипови за пазарење“, многумина во Белорусија сè уште веруваат дека САД склучиле договор со Лукашенко (наведувајќи го да ги ослободи заложниците во замена за кредити од ММФ за Белорусија). Појавувајќи се на руската ТВ мрежа НТВ, Анатолиј Лебедко (претседател на белоруската Обединета народна партија) изјавил: „Вашингтон беше принуден да плати откуп за својот граѓанин со обезбедување на Лукашенко кредити од ММФ, чисто и едноставно; Во суштина, ова е земање заложници, практиката што е широко распространета во Белорусија е издигнато на меѓународно ниво, каде што Лукашенко не само што испраќа политичка порака туку бара паричен надомест за човековата слобода.“

Присилни исчезнувања

Демонстрации во Варшава, потсетувајќи на исчезнувањето на опозиционерите во Белорусија

Во 1999 година, опозициските лидери Јуриј Зачаранка и Виктар Ханчар заедно со неговиот деловен соработник Анатол Красоуски исчезнале. Ханчар и Красоуски исчезнале истиот ден од емитувањето на државната телевизија во кое претседателот Александар Лукашенко им наредил на началниците на неговите безбедносни служби да се справат со „опозициските ѓубриња“. Иако Комитетот за државна безбедност на Република Белорусија (КГБ) ги имал под постојан надзор, официјалната истрага објавила дека случајот не може да се разреши. Истрагата за исчезнувањето на новинарот Димитриј Завадски во 2000 година исто така не дало резултати. Копии од извештајот на Парламентарното собрание на Советот на Европа, кој ги поврзува високите белоруски функционери со случаите на исчезнувања, биле конфискувани.

Во септември 2004 година, Европската унија и Соединетите држави издале забрана за патување за пет белоруски функционери осомничени за вмешаност во киднапирањето на Зачаранка: министерот за внатрешни работи Владимир Наумов, јавниот обвинител Виктор Шејман, министерот за спорт и туризам Јуриј Сиваков и полковникот Дмитриј Павличенко од Министерството за внатрешни работи на Белорусија.

Во декември 2019 година, Дојче веле објавил документарен филм во кој Јуриј Гаравски, поранешен припадник на специјалната единица на белоруското Министерство за внатрешни работи, потврдувајжи дека токму неговата единица ја уапсила, однела и ја убила Зечаранка и дека подоцна го сториле истото и со Виктар Ханчар и Анатол Красуски.

Рангирање по организации за човекови права

Големите организации за човекови права ја критикуваат Белорусија и нејзината состојба со човековите права. Во поголемиот дел од мандатот на Лукашенко, тој се смета за еден од најрепресивните режими во светот.

Белорусија во главните индекси на слободата

	2021	2020	2019	2018	2017	2016	2015	2014	2013	2012	2011	2010	2009	2008	2007	2006	2005	2004	2003
Слободата во светот	5 Не е (вкупен резултат: 11/100)	5 Не е (вкупен резултат: 19/100)	5 Не е (вкупен резултат: 19/100)	5 Не е (вкупен резултат: 21/100)	5 Не е (вкупен резултат: 20/100)	5 Не е (вкупен резултат: 17/100)	5 Не е	5 Не е	5 Не е	5 Не е	5 Не е	5 Не е	5 Не е	5 Не е	5 Не е	5 Не е	5 Не е	5 Не е	5 Не е
Индекс на економска слобода				Репресирани (58,1, светска ранг 108)	Потиснати	Главно неслободни	Потиснати	Потиснати	Потиснати
Индекс на слободата на печатот	(Глобален ранг: 158) 50,82	(Глобален ранг: 153) 49,75	(Глобален ранг: 153)	(Глобален ранг: 155) 52,59	(Глобален ранг: 153) 52,43	(Глобален ранг: 157) 54,32	(Глобален ранг: 157) 47,98	(Глобален ранг: 157) 47,81	(Глобален ранг: 157) 48,35	(Глобален ранг: 168) 99,00	(Глобален ранг: 154) 57.00	(Глобален ранг: 151) 59,50	(Глобален ранг: 154) 58,33	(Глобален ранг: 151) 63,63	(Глобален ранг: 151) 57.00	(Глобален ранг: 152) 61,33	(Глобален ранг: 144) 54.10	(Глобален ранг: 151) 52.00 часот	(Глобален ранг: 124) 52.17
Индекс на демократија	3.13 Авторитарни	3.13 Авторитарни	3.13 Авторитарни	3.13 Авторитарни	3,54 Авторитарни	3.62 Авторитарни	3,69 Авторитарни	3.04 Авторитарни	3.04 Авторитарни	3.16 Авторитарни	3.34 Авторитарни		3.34 Авторитарни		3.34 Авторитарни
Слобода на печатот (извештај)					83 (Не е)	91 (Не)	93 (Не)	93 (Не)	Не е	Не е	Не е	Не е	Не е	Не е	Не е	Не е	Не е	Не е	Не е
Серии на податоци за политика				Автократија	Автократија
Светски индекс на морална слобода				45,7 поени (Ранг 88, недоволна морална слобода)	Недоволна морална слобода

Пријателската реторика на Белорусија за човекови права не беше поддржана од вистински подобрувања на човековите права во 2016 година. Смртната казна останува во употреба. Официјалните лица продолжуваат да ги гонат активистите за човекови права и критичките новинари под лажни обвиненија. Законските измени дополнително ја ограничија слободата на изразување со проширување на дефиницијата за „екстремизам“ и со забрана за ширење на одредени видови информации меѓу децата под лажно изговор дека ги штитат. Меѓународните набљудувачи препознаа одреден напредок за време на парламентарните избори во септември, но повикаа на дополнителни реформи. - Human Rights Watch World Report 2017

Останатите строги ограничувања на правата на слобода на изразување, на здружување и на мирно собирање. Владата продолжи да одбива соработка со специјалниот известувач на ОН за човекови права во Белорусија. Најмалку четири лица беа погубени, а четири лица беа осудени на смрт. - Amnesty International 2016/2017 Report

Претседателот Алаксандар Лукашенка обезбеди петти мандат на претседателските избори во октомври 2015 година, кои не ги исполнија меѓународните стандарди, според набљудувачите од Организацијата за безбедност и соработка во Европа (ОБСЕ). (...) Владата беше наградена за чекорите што ги презеде за да ја подобри нејзината сè уште репресивна ситуација со човековите права кога Европската унија и Соединетите Држави и дадоа привремено ослободување од санкциите на земјата. - Freedom House Freedom in the World 2016 Report

Меѓународна критика

Обединети нации

Извештајот на Советот за човекови права на ОН од 2007 година забележува дека „специјалниот известувач наиде на, трета година по ред, апсолутно одбивање да соработува од страна на Владата на Белорусија... сите напори направени за вклучување во конструктивен дијалог беа бесплодни“; „Ситуацијата со човековите права во Белорусија постојано се влошуваше“; „Владата на Белорусија не разгледа ниту една од препораките дадени од специјалниот известувач“ и договорните тела (како што е Комитетот за човекови права).

Специјалниот известувач на ОН истакнал дека „политичкиот систем на Белорусија се чини дека е некомпатибилен со концептот за човекови права“ и дека „Советот за човекови права треба или да повика на демократизација на политичкиот режим и промена на политичкото однесување на Владата [на Белорусија] или да признаеме дека евиденцијата на човековите права во Белорусија не може да се подобри бидејќи кршењето на човековите права е во согласност со политичката природа на режимот“. Специјалниот известувач на ОН наведува дека „Белорусија не ги почитува своите обврски од меѓународните инструменти за човекови права до кои се придржувала“ и ја повторува неговата препорака „Советот за безбедност да донесе соодветни мерки за да обезбеди почитување од страна на Република Белорусија на нејзините правни обврски, вклучувајќи:

• „Веднаш да формира група правни експерти за да испита дали високи функционери на владата на Белорусија се одговорни за исчезнувањето и убиствата на неколку политичари и новинари и да дадат конкретни предлози за нивно гонење, со цел да се стави крај на неказнивоста што ја уживаат оние кои се вклучени во такви злосторства;
• да се „финансира...помош на бранителите на човековите права кои биле политички малтретирани, угнетувани или гонети“;
• „да се истражи очигледната вмешаност на високи владини функционери во меѓународниот организиран криминал и илегалната продажба на оружје, да се следат меѓународните финансиски текови на пари на Белорусија и, доколку е потребно, да се замрзнат сметките во странски банки на оние кои се вклучени во недозволена трговија и да се гонат криминалците“.

Специјалниот известувач истакнал дека „сегашните трговски односи со Белорусија не им даваат подобар квалитет на живот на белоруските граѓани, туку дозволуваат режимот на претседателот Лукашенко да остане на власт преку систематско кршење на човековите права и загрозување на меѓународната безбедност“ и препорачал „Европската унија и Соединетите Американски Држави треба да ги задржат ограничувањата за патување за белоруските службеници“, а сите други земји-членки треба да усвојат слични мерки. Специјалниот известувач на ОН истакнал дека „мислењата и оценките на специјалниот известувач за состојбата на човековите права во Белорусија беа потврдени и целосно споделени од најважните европски или евроатлански организации, имено ОБСЕ, Парламентарното собрание на ОБСЕ, Советот на Европа, Парламентарното собрание на Советот на Европа, Европскиот совет, Европскиот парламент, Европската комисија и Парламентарното собрание на НАТО“, додавајќи: „Невозможно е да се верува дека сите овие луѓе се погрешни или пристрасни“.

Во Резолуцијата на Генералното собрание на ОН стоело: „ситуацијата со човековите права во Белорусија во 2007 година продолжи значително да се влошува, како што е документирано во извештаите на Канцеларијата за демократски институции и човекови права на Организацијата за безбедност и Соработката во Европа и извештајот на специјалниот известувач за состојбата на човековите права во Белорусија, кој утврди дека во Белорусија продолжуваат да се случуваат систематски прекршувања на човековите права...

и изразил длабока загриженост:

(а) Претседателот Алаксандар Лукашенко обезбеди петти мандат на претседателските избори во октомври 2015 година, кои не ги исполнија меѓународните стандарди, според набљудувачите од Организацијата за безбедност и соработка во Европа (ОБСЕ). (...) Владата беше наградена за чекорите што ги презеде за да ја подобри нејзината сè уште репресивна ситуација со човековите права кога Европската унија и Соединетите Држави и дадоа привремено ослободување од санкциите на земјата.

(б) За неуспехот на Владата на Белорусија да соработува целосно со сите механизми на Советот за човекови права, особено со специјалните известувачи за состојбата на човековите права во Белорусија, притоа истакнувајќи ја сериозната загриженост во врска со континуираната и систематска кршење на човековите права во Белорусија ...

На 17 септември 2020 година, Амнести интернешенел го повикал Советот за човекови права на Обединетите нации да преземе силна акција за спроведување истрага за ескалацијата на кризата со човековите права во Белорусија.

На 18 септември 2020 година, највисокиот совет за човекови права на Обединетите нации донел резолуција со која се интензивирал прегледот на кршењето на човековите права извршени во Белорусија за време на мирните протести. Повеќе од 10.000 луѓе биле уапсени за време на протестот, како што потврдил и специјалниот известувач на ОН за Белорусија.

На 29 јуни 2022 година, Анаис Марин, специјален известувач за состојбата со човековите права во Белорусија, предупредил дека влошувањето на човековите права во Белорусија продолжува да ја зафаќа земјата во клима на страв и произволно владеење. При претставувањето на својот годишен извештај до Советот за човекови права на Обединетите нации во Женева, таа укажала на владините политики кои систематски го заостриле законодавството и ги ограничиле граѓанските и политичките права.

Европска Унија

Во март 2006 година, Европскиот совет вовел санкции за Лукашенко и другите членови на белоруската влада, со „поради неуспехот на белоруските власти да ги исполнат обврските на ОБСЕ за демократски избори... и ја осудиле акцијата на властите во Белорусија... при апсењето мирни демонстранти кои го користат своето легитимно право на слободно собирање да протестираат против спроведувањето на претседателските избори...

На 10 април 2006 година, Советот усвоил рестриктивни мерки против Лукашенко, белоруското раководство и функционерите одговорни за прекршувањето на меѓународните изборни стандарди и меѓународниот закон за човекови права за задушување на граѓанското општество и демократската опозиција, предлагајќи забрана за визи и можни понатамошни мерки. Заедничката позиција 2006/362/ЗНБП предвидувала да се замрзнат економските ресурси на Лукашенко и клучните белоруски функционери идентификувани за оваа намена.

Во својата декларација од 8 ноември 2006 година, Советот изјавил дека Европската Унија е „длабоко загрижена“ поради затворањето на политичките лидери што ја покажува „повторената неподготвеност на белоруските власти да ги почитуваат меѓународните стандарди за човекови права, особено правото на правично судење. Европската унија, исто така, ја изразува својата загриженост за одбивањето пристап на набљудувачите до судењето“, и во своите заклучоци од 2009 година навелае: „Советот длабоко жали поради неодамнешниот недостаток на значителен напредок во решавањето на неговите грижи во областа на човековите права и основните слободи, вклучително и во однос на задушувањето на мирните политички акции...

Обединето Кралство

Канцеларијата за надворешни работи и Комонвелт на Обединетото Кралство од јуни 2008 година, за Човекови права во Белорусија, изјавило:

Човековите права откако претседателот Лукашенко дојде на власт во 1994 година е лоша. Извештајот од септември 2006 година. .. од специјалниот известувач на ОН. .. за човекови права, беше многу критичен за ситуацијата. Ова е еден од многуте извештаи во кои се наведуваат бројните прекршувања на човековите права... Ситуацијата продолжува да се влошува, додека белоруските власти продолжуваат да ја игнорираат загриженоста покрената од ЕУ и другите... Политички мотивираните апсења и притворања продолжуваат... Обединетото Кралство и ЕУ продолжува да ги покренува прашањата за човековите права со белоруската влада преку редовни изјави на ЕУ, шефовите на мисиите на ЕУ во Минск и преку меѓународните организации, вклучувајќи ги ОН и ОБСЕ

Соединети Американски Држави

Според Стејт департментот на Соединетите Американски Држави, од 2016 година главните проблеми со човековите права во Белорусија продолжиле да бидат следниве:

граѓаните не можеа да ја изберат својата влада преку избори; во систем без проверки и рамнотежи, властите извршија злоупотреби; и политичките права на поранешните политички затвореници останаа во голема мера ограничени, додека владата не успеа да одговори за долгогодишните случаи на политички мотивирани исчезнувања

Покрај тоа, американскиот Стејт департмент укажал на злоупотреби од страна на безбедносните сили, лошите услови во затворите, политички мотивирани апсења, политичко мешање во работата на судството, ограничување на граѓанските слободи и многу други прашања.

САД спроведуваат политика на „ селективен ангажман“ со владата на Белорусија, ограничувајќи го пристапот на владата до американски владини службеници на ниво на помошник-секретар и подолу и ограничувајќи ја американската помош за владата на Белорусија. На 19 јуни 2006 година, претседателот Џорџ Буш прогласил национална вонредна состојба во врска со активностите на членовите на белоруската влада (вклучувајќи го и Лукашенко), наредувајќи санкции против Лукашенко, другите членови на белоруската влада и Белнефтехим за „поткопување на демократскиот процес и конституирање необична и извонредна закана за националната безбедност и надворешната политика на Соединетите Држави“.

Стејт департментот на САД постојано го критикувал режимот на Лукашенко, опишувајќи го како „брутална, авторитарна диктатура која бесрамно ги игнорира човековите права и основните слободи“. Оценките на Обединетите нации, САД и европските и евроатлантските организации го покажуваат непочитувањето на човековите права од страна на Белорусија, потчинетоста на белоруските судови на администрацијата на Лукашенко и членовите на внатрешниот круг на Лукашенко и употребата на белоруското судство како алатка за постигнување несоодветни политички цели и приспособување на интересите на режимот. Советот за човекови права на Обединетите нации забележал дека белорускиот политички систем е „некомпатибилен со концептот на човекови права“. Белорусија била наречена „последната вистинска преостаната диктатура во срцето на Европа“ од американскиот државен секретар Кондолиза Рајс.

Белорусија е предмет на американски санкции за „поткопување на демократскиот процес и претставување невообичаена и извонредна закана за националната безбедност и надворешната политика на Соединетите држави“. Таа е исто така предмет на санкции наметнати од Европската Унија за кршење на човековите права. Белорусија е утврдена како вообичаен прекршувач на меѓународните закони за човекови права и прифатените норми на меѓународно однесување од страна на ОН, САД, Организацијата за безбедност и соработка во Европа (ОБСЕ), Парламентарното собрание на ОБСЕ, Советот на Европа, Парламентарно собрание на Советот на Европа, Европскиот совет, Европскиот парламент, Европската комисија и Парламентарното собрание на НАТО. Како што изјавил специјалниот известувач на ОН за Белорусија, „невозможно е да се верува дека сите овие луѓе се погрешни или пристрасни“.

Забелешка за заднината на Стејт департментот на САД од 2008 година: Белорусија наведува:

Билатералните односи се заладија по изборот на претседателот Лукашенко во јули 1994 година. По меѓународно непризнатиот уставен референдум во ноември 1996 година, кој резултираше со распуштање на легитимниот парламент на Белорусија и централизација на моќта во извршната власт, Лукашенко предизвика дипломатска криза со... конфискација на дипломатските резиденции [на] резиденциите на САД, Германија, Британија, Франција, Италија и ММФ далеку од тие мисии... Покрај тоа, Лукашенко ја искористи својата новоцентрализирана моќ за да ги потисне човековите права низ целата земја *** Од неговиот избор во јули 1994 година... Лукашенко постојано ја консолидираше моќта во извршната власт преку авторитарни средства и доминираше со сите гранки на власта. Тој го искористи недемократскиот референдум во ноември 1996 година за да го измени уставот од 1994 година за да ги прошири своите овластувања и незаконски да го продолжи мандатот. *** Во 2004 година, тој организираше лажен референдум со кој беа отстранети ограничувањата на мандатот на претседателската функција. *** Во 2006 година, Лукашенко „доби“ уште еден мандат на недемократски избори. Во јануари 2007 година, тој дополнително го зацврсти своето владеење преку локални избори кои не ги исполнија меѓународните стандарди.

Извештајот на Стејт департментот за Белорусија од 2008 година забележал сериозни, вообичаени злоупотреби од страна на белоруската влада на човековите права и непочитување на слободите на говор, печат, религија и здружување. Тој укажува на недоследности меѓу белорускиот закон и судските пресуди. Извештајот на Стејт департментот од 2008 година ја демонстрирал послушноста на белоруските судови кон администрацијата на Лукашенко и приватните интереси на неговиот близок круг, до таа мера што „судовите“ во Белорусија постојат само по име. Истакнати точки се:

Според нејзиниот устав, Белорусија е република. .. Во пракса, сепак, моќта е концентрирана во претседателството. Од неговиот избор за претседател во 1994 година, Александар Лукашенко ја консолидираше својата моќ над сите институции и го поткопа владеењето на правото преку авторитарни средства, манипулирани избори и произволни декрети. Следните претседателски избори не беа слободни или фер, а парламентарните избори на 28 септември [2008] не ги исполнија меѓународните стандарди. [Членовите на] безбедносните сили... продолжија да вршат бројни прекршувања на човековите права. Владиното досие за човекови права остана многу лошо бидејќи владините власти продолжија да вршат чести сериозни злоупотреби... Владата не успеа да даде отчет за минатите политички мотивирани исчезнувања [на човечки суштества]. Условите во затворот останаа екстремно лоши, а извештаите за злоупотреба на затворениците и притворениците продолжија. Владата дополнително ги ограничи граѓанските слободи, вклучително и слободите на печатот, говорот, собирањето, здружувањето и религијата... Корупцијата продолжи да биде проблем... Верските водачи беа казнети, затворани или депортирани поради вршење услуги ... Во делот со наслов: „Тортура и друго сурово, нечовечко или понижувачко постапување или казнување“ Извештајот на Државниот оддел на САД за Белорусија од 2008 година забележа дека иако белорускиот закон забранува такви практики; Белоруската КГБ и другите специјални сили неказнето не го почитуваат законот, приведените и демонстрантите се подложени на тепање. Стејт департментот се повикува на Извештајот од 2 септември 2008 година на Меѓународната федерација за човекови права (ФИДХ) за условите на притвор во Белорусија во кој се забележани „суштински докази“ за употреба на тортура и малтретирање на осомничените за време на кривични и административни истраги.

Во делот од извештајот насловен „Произволно мешање во приватноста, семејството, домот или кореспонденцијата“ било забележано дека „[белорускиот] закон забранува такви дејствија; сепак, владата не ги почитуваше овие забрани во пракса“; додека „законот бара налог за претреси“, КГБ „извршил неовластени претреси... без налози“ со „многубројни случаи во кои властите претресувале резиденции и канцеларии од јасно политички причини“. Во него се забележува дека „недостигот на независност на обвинителството ја направи бесмислена заштитата на правно процес“.

На 12 јуни 2009 година, администрацијата на Обама ги продолжила санкциите против Белорусија, во согласност со „Известувањето за продолжување на националната вонредна состојба во однос на активностите и политиките на одредени членови на владата на Белорусија и други лица кои ги поткопуваат демократските процеси или институциите во Белорусија “.

Историска ситуација

Следната табела ги прикажува рејтинзите на Белорусија од 1991 година во извештаите за слободата во светот, објавени годишно од Фридом Хаус. Оценката од 1 е „бесплатна“; 7, „неслободна“.

Историски рејтинг

Year Политички права Граѓански слободи Статус претседател/шеф на држава 1991 4 4 Делумно слободни Станислав Шушкевич 1992 4 3 Делумно слободни Станислав Шушкевич 1993 5 4 Делумно слободни Станислав Шушкевич 1994 4 4 Делумно слободни Станислав Шушкевич 1995 5 5 Делумно слободни Александар Лукашенко 1996 6 6 Неслободни Александар Лукашенко 1997 6 6 Неслободни Александар Лукашенко 1998 6 6 Неслободни Александар Лукашенко 1999 6 6 Неслободни Александар Лукашенко 2000 6 6 Неслободни Александар Лукашенко 2001 6 6 Неслободни Александар Лукашенко 2002 6 6 Неслободни Александар Лукашенко 2003 6 6 Неслободни Александар Лукашенко 2004 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2005 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2006 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2007 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2008 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2009 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2010 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2011 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2012 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2013 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2014 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2015 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2016 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2017 6 6 Неслободни Александар Лукашенко 2018 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2019 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2020 7 6 Неслободни Александар Лукашенко 2021 7 7 Неслободни Александар Лукашенко

Надворешни врски

• Специјален известувач на ОН за состојбата на човековите права во Белорусија
• Веб-страницата на ФИДХ за информирање за политичките затвореници во Белорусија
• Клучните грижи за човековите права на Амнести интернешенел во Белорусија Архивирано на 17 август 2013 г.