Образование во Албанија
Образованието во Албанија за основно, средно и високо ниво во најголема мера е поддржано од самата држава. Академската година е многу слична на онаа како во САД, часовите започнуваат во септември или октомври и завршуваат во јуни или јули. Албанскиот јазик е наставен јазик во сите државни училишта. Образованието се одвива во три фази како основно, средно и универзитетско образование.[2] Има околу 5000 училишта низ целата држава.
| Министерство за образование | |
|---|---|
| Министер за образование | Беса Шахини |
| General details | |
| Основни јазици | албански |
| Тип | Централен |
| Писменост (2001) | |
| Вкупно | 98.7[1] |
| Основни | 274,233 |
| Средни | 377,936 |
Основното образование е задолжително од 1 до 9 одделение, но повеќето ученици продолжуваат барем до средно образование. Учениците мора да ги положат матурските испити на крајот од 9-то одделение и исто така на крајот на 12-то одделение за да го продолжат своето образование. Академската година е поделена на две полугодија. Училишната недела започнува во понеделник и завршува во петок.
Очекуваниот животен век на образованието во училиштата (од основно до високо образование) во Албанија е 16 години. Нацијата се наоѓа на 25-то место од 167 земји според степенот на образование.[3] Во 2015 година, вкупната стапка на писменост во Албанија била 98,7%; стапката на писменост кај мажите била 99,2%, а стапката на писменост кај жените била 98,3%.
Пред-комунистички период
уредиУште во 1945 година, стапката на писменост во земјата се зголемила на околу 20%[4], а кон крајот на 1946 година стапката на неписменост била 60%.[5] Овој низок процент главно бил затоа што училиштата кои го користеле албанскиот јазик практично не постоеле во земјата пред да стане независна во 1912 година. До средината на XIX век, отоманските владетели забранувале употреба на албански јазик во училиштата.[6] Турскиот јазик се зборувал во неколку училишта што му служеле на муслиманското население. Овие институции се наоѓале главно во големите градови. Училиштата за православни христијански деца биле под надзор на Вселенската патријаршија на Цариград. Наставниците во овие училишта обично биле регрутирани од православните свештеници, а јазикот на наставата бил на грчки. Првото познато училиште кое го користело албанскиот јазик во модерно време била францисканска богословија која билс отворила во 1861 година во Скадар, иако постојат спомнувања на албански училишта од Францисканците од 1638 година во Пдана.
Од околу 1880 до 1910 година, неколку албански патриоти со намера да создадат чувство за национална свест основале основни училишта во неколку градови и населени места, претежно на југ, но овие институции биле затворени од османлиските власти. Доаѓањето на движењето на Младотурците во 1908 година ги мотивирало албанските патриоти да ги интензивираат напорите, а во истата година група интелектуалци се состанале во Битола каде била основана албанската азбука Книгите напишани на албански јазик пред 1908 година користеле мешавина од азбуки, и азбуката главно се состоела од комбинации на латински, грчки и турски и арапски букви. Учесниците на состанокот во Битола развиле унифицирана азбука заснована на латинските букви. Голем број учебници наскоро биле напишани со новата азбука, а албански основни училишта се отвориле во различни делови на земјата. Во 1909 година, за да се исполни побарувачката за наставници кои можат да предаваат на мајчин јазик, во Елбасан било основано училиште. Но, во 1910 година, Младотурците, плашејќи се од појавата на албанскиот национализам, ги затвориле сите училишта што го користеле албанскиот како јазик на наставата.
Дури и откако Албанија станала независна, училиштата биле оскудни. Нерешените политички услови предизвикани од Балканските војни и Првата светска војна го попречиле развојот на унифицираниот образовен систем. Кога избила Првата светска војна (1914), албанското образование во Албанија било практично непостоечко. Освен турските образовни институции, локалните училишта главно биле на грчки, романски и српски јазик:[7]
| Јазик | Училишта | Региони |
|---|---|---|
| Грчки | 360 (23.000 студенти) |
претежно на југот на земјата, каде грчките заедници биле сконцентрирани (Северен Епир) |
| Романски | 28 | Регион Корча |
| Српски | 3 | Регион Скадар |
Меѓутоа, странските окупаторски сили отвориле некои училишта во соодветните области на контрола, и секоја од нив нудела образование на нивниот јазик, но не и на албански. Неколку од овие училишта, особено италијанските и француските, продолжиле да функционираат по Првата светска војна и одиграле значајна улога во воведувањето на западните образовни методи и принципи. Особено важно било Националното училиште во Горица, каде јазикот на наставата се одвивал на француски.
Набргу по формирањето на национална влада во 1920 година, во кое било вклучено и министерство за образование, биле поставени и основите за развојот на националниот образовен систем. Основните училишта биле отворени во градовите и некои од поголемите населени места, а се зајакнале италијанските и француските училишта што биле отворени за време на Првата светска војна. Во меѓувреме биле основани две значајни американски училишта: Американското стручно училиште во Тирана, основано од Американскиот јуниор Црвен крст во 1921 година и Американското земјоделско училиште во Каваје, спонзорирано од Фондацијата Близок Исток . Неколку идни комунистички партии и владини функционери се школувале во странските училишта: Енвер Хоџа дипломирал на Националното училиште во 1930 година, а Мехмет Шеху, кој ќе стане премиер, ги завршил студиите во Американското стручно училиште во 1932 година.
Во 20-тите години на минатиот век, периодот кога биле поставени темелите на современата албанска држава, бил постигнат значителен напредок кон развојот на вистинскиот албански образовен систем. Во 1933 година, кралскиот устав бил изменет и дополнет со цел образованието на граѓаните да биде ексклузивно право на државата. Сите училишта на странски јазик, освен Американското земјоделско училиште, биле затворени или национализирани. Овој потег бил со цел да се запре брзото ширење на училиштата спонзорирани директно од италијанската влада, особено меѓу римокатолиците на северот.
Национализацијата на училиштата било проследено во 1934 година со реорганизација на целиот образовен систем. Новиот систем повикувал на задолжително основно образование од четири до четиринаесет години. Исто така, предвидено било и проширување на средните училишта од различни видови; формирање на нови технички, стручни и трговски средни училишта; и забрзување и проширување на обуката на наставниците. Задолжителните одредби од законот за реорганизација од 1934 година никогаш не биле применети во руралните средини затоа што на селаните им требале своите деца да работат на нивите, но и поради недостаток на учители, наставници и превозни средства.
Единствените малцински училишта што работеле во Албанија пред Втората светска војна биле оние на грчкото малцинство кои живеат во округот irирокастер . Овие училишта исто така биле затворени со уставниот амандман од 1933 година, но Грција го упатила случајот до Меѓународниот постојан суд на правдата, кој ја принудил Албанија да ги отвори повторно.
Пред-Втората светска војна Албанија немала образование на универзитетско ниво и сите напредни студии биле спроведувани во странство. Секоја година државата им доделувала ограничен број стипендии на заслужените матуранти, кои инаку не можеле да си дозволат да го продолжат своето образование. Но, најголем број студенти на универзитетите потекнувале од добронамерни семејства и со тоа биле приватно финансирани. Голем дел од студентите учеле на италијанските универзитети поради нивната близина и поради посебните односи меѓу владите на Рим и Тирана. Самата италијанска влада, следејќи ја политичкото, економското, военото и културното навлегување во земјата, доделувала голем број стипендии на албански тестуденти.
Наскоро откако Италијанците ја окупирале Албанија во април 1939 година, образовниот систем се нашол под целосна италијанска контрола. Употребата на италијанскиот јазик била задолжителна во сите средни училишта, а фашистичката идеологија и ориентација била вклучени во наставните програми. Меѓутоа, после 1941 година, кога герилските групи започнале да дејствуваат против италијанските сили, целиот образовен систем станал парализиран. Средните училишта станале центри на отпор и герилско регрутирање, а многу наставници и студенти заминале на планините за да им се придружат на групите на отпорот. До септември 1943 година, кога Италија капитулирала на сојузниците и германските трупи ја нападнале и ја окупираа Албанија, образованието паднало во целосен застој.
Комунистички период
уредиПо преземањето на власта кон крајот на 1944 година, комунистичкиот режим имал голем приоритет кон повторното отворање на училиштата и организирање на целиот образовен систем за да ја одрази комунистичката идеологија. Целите на режимот за новиот училиштен систем биле што побрзо да се избрише неписменоста во земјата, да се бори против аристократските прикажувања во културата на земјата, да се пренесат на албанската младина идеите и принципите на комунизмот како што се толкувани од партијата, и конечно да се образоваат децата од сите социјални класи врз основа на овие принципи. Комунистичкиот устав од 1946 година јасно ставил до знаење дека режимот има намера да ги доведе сите деца под контрола на државата. Сите училишта наскоро биле ставени под државна контрола. Во исто време, поради недостаток на специјалисти во многу полиња на знаењето, голем број млади биле испраќани во странство во државите во кои Албанија имала воспоставено дипломатски врски (Советски Сојуз, Чехословачка, Полска, Романија и др,) [8]
Законот за реформа на образованието од 1946 година предвидувал конкретно дека марксистичко-ленинистичките принципи ќе ги шират сите училишни текстови. Овој закон исто така ја направи борбата против неписменоста основна цел на новиот училиштен систем. Во септември 1949 година, владата донела закон со кој се бара сите граѓани на возраст меѓу дванаесет и четириесет години, кои не можат да читаат, да одат на часови по читање и пишување. Курсеви за неписмените селани биле основани од одделите за образование на народните совети. Политичките органи на вооружените сили обезбедиле паралелни курсеви за неписмениот воен персонал.
Покрај обезбедувањето на седумгодишно задолжително основно образование и четиригодишно средно образование, законот од 1946 година повикал на воспоставување мрежа на стручни и трговски училишта, и училишта за обука на наставници за да се подготви персоналот, техничарите и квалификуваните работници за разни социјални, културни и економски активности. Друг закон за образование усвоен во 1948 година предвидувал натамошно проширување на стручните курсеви за обука и за зголемување на теоретското и професионалното знаење на техничарите.
Во 1950-тите, на училишниот систем му била дадена темелна советска ориентација во однос на комунистичката идеолошка пропаганда и контролата на централната власт. Средните технички училишта биле основани по истите редови. Во 1951 година биле основани три институти за високо образование: Вишиот педагошки институт, Вишиот политехнички институт и Вишиот земјоделски институт, сите моделирани по советски модели. Повеќето учебници, особено оние што се занимавале со научни и технички работи, биле со советски преводи. Воспоставени биле и курсеви за подготовка на наставници во кои рускиот јазик, советските методи на педагогија и психологија и марксистичко-ленинистичката дијалектика ги учеле советските инструктори.Тим од советски наставници ги поставиле структурните, наставните и идеолошките основи на универзитетот „Енвер Хоџа“ во Тирана (сега познат како универзитет во Тирана ), кој бил основан во 1957 година.
До 1960 година, системот за основно и средно образование се развил во единаесетгодишна програма која опфаќала училишта за општо образование и стручни институти. Училиштата за општо образование се состоеле од основни одделенија од прво до четврто, средно одделение од петто до седмо, и од средно одделение од осмо до единаесетто училиште. Во октомври 1960 година, сепак, додека советско-албанските тензии достигнале точка на прекин, Албанската партија на трудот издала резолуција во која се барало реорганизација на целиот училиштен систем. Вистинската цел на резолуцијата била да се расчистат училиштата од советско влијание и да се препишат учебниците на мајчин јазик. На единаесетгодишната програма за општо образование се додала дополнителна година, а целиот училиштен систем бил поблизу интегриран со индустријата, со цел да се подготват албанските млади да ги заменат советските специјалисти, доколку истите се повлечат, бидејќи тие на крајот и го сториле тоа, во 1961 година.
Последователна реформа го поделила образовниот систем во четири општи категории: предучилишна, општа осумгодишна програма, средно и високо образование. Задолжителната осумгодишна програма била дизајнирана да им обезбеди на учениците елементи на идеолошко, политичко, морално, естетско, физичко и воено образование. Новиот систем ја намалило стапката на влез кај учениците од седум на шест и повеќе не ги одделувало основните и средните училишта.
Средното образование започнувало со деветто одделение (обично на четиринаесетгодишна возраст), а завршувало со дванаесетто одделение. Средните училишта, меѓу другите, нуделе четиригодишни програми за општо образование или четиригодишни стручни програми, вклучувајќи индустрија, земјоделство, педагогија, трговија, уметност и медицина. Некои програми траејле само две години.
Мандатот на студирање во институтите за високо образование траел три до пет години, а школарината исто така била бесплатна на ова ниво. Било предвидено проширување на високото образование со зголемување на бројот на студенти со полно работно време, поставување нови гранки на места каде немало пост-средни институти и организирање специјализирани курсеви во кои оние кои завршиле високо образование ќе бидат обучени да станат високо квалификувани технички и научни кадри. Сите дипломирани студенти морале да практикуваат пробен период од девет месеци во индустриското производство и три месеци воена обука, покрај пропишаната воена обука во училиште. Исто така, постоеле училишта по средно партиски партии, како што била Високата партија на Ленин, која постоела едноставно за да се промовира филозофијата на режимот.
Образованието за возрасни било обезбедено во истата секвенца како редовното образование за помладите ученици, со два исклучоци. Прво, осумгодишниот сегмент за општо образование бил незаконски и бил компресиран во шестгодишна програма со која се дозволувало завршување на првите четири одделенија за две години. Второ, оние што сакале да се занимаваат со повисоки институти по завршувањето на средното училиште, требало да посветат една година на подготвителни студии наместо да се вклучат во производство на работа, како што тоа го правеле студентите.
Официјалната статистика посочува дека режимот постигнал значителен напредок во образованието. Неписменоста практично била елиминирана до крајот на 1980-тите. Од вкупно запишување на помалку од 60.000 студенти на сите нивоа во 1939 година, бројот на луѓе во училиштата пораснал на повеќе од 750.000 до 1987 година; исто така, имало повеќе од 40.000 наставници во Албанија. Околу 47% од сите студенти биле жени. Процентот на дипломирани студенти од осмо одделение кои продолжиле со некаков вид на средно образование се зголемил од 39% во 1980 година на 73% во 1990 година, а ниту едно село не пријавило бројка пониска од 56%.
Демократски период
уредиВо 1990 година бил објавен план за реорганизација што ќе ја продолжи програмата за задолжително образование од осум на десет години. Следната година, сепак, голема економска и политичка криза во Албанија и последователното пропаѓање на јавниот ред, го втурнал училишниот систем во хаос. Распространетиот вандализам и екстремните недостатоци на учебници и материјали имале уништувачки ефект врз училишните активности, што ја натерало Италија и други земји да дадат материјална помош. Министерот за образование во септември 1991 година објавил дека скоро една третина од 2.500 училишта под универзитетско ниво биле ограбени и петнаесет училишни згради биле уништени. Многу наставници се преселиле од рурални во урбани средини, оставајќи ги училиштата во селата недоволно стручни; Околу 2.000 наставници ја напуштијле земјата. Високо контролираната околина што комунистичкиот режим го принудувал на образовниот систем во текот на повеќе од четириесет и шест години бил конечно ослободен и добил можност да се пренасочи во друг правец.
.jpg)
Како и во комунизмот, дисциплината на наставниците останала главен проблем во албанскиот образовен систем, бидејќи наставниците прибегнувале кон насилство, додека од учениците се очекувало едноставно да го запомнат доделениот материјал. Покрај тоа, корупцијата кај наставниците станал голем проблем бидејќи „пликата“ и скапите подароци станале вообичаена практика кога се барало некаков просек или оцека. Како и да е, имало обиди да се усвои западниот модел со кој ученикот е во центарот на образовниот систем наспроти источниот модел каде наставникот ја држи доминантната улога.
.jpg)
Кон крајот на 1990-тите, многу училишта биле повторно изградени или реконструирани за да се подобрат условите за учење. Повеќето подобрувања се случиле во поголемите градови, како што е главниот град Тирана. Тирана била преполнета од ученици, што резултирало до воспоставување на 2 дневни смени во наставата, додека загревањето во текот на зимата останало голем проблем. Старата комунистичка пропаганда била извадена од сите училишни наставни програми и повеќе се ставило акцент на математиката, науките и хуманитарните науки . Училишната недела била скратена од шест на пет денови во неделата. Некои од побогатите училишта започнале со воведување компјутери, но многу училишта сè уште немаат основни материјали за лабораториски часови.
Во меѓувреме, приватните институции на сите нивоа започнале да се отвораат нив поголемите градови, и тие имале подобрен наставен материјал, персонал и дополнителни наставни активности, но од друга страна тие имале скапи такси. Слични промени се случилеи на пост-средно ниво. Голем број приватни универзитети биле основани во различни градови во Албанија, кои им нудат можност на студентите да студираат во различни гранки. Програмите за е-учење започнале да се воведуваат, нудејќи им на студентите можност да следат курсеви преку Интернет Сепак, некои средни приватни институции станале познати едноставно како "дипломски фабрики", како што бил случајот со доделување на контроверзната универзитетска диплома на синот на познатиот италијански политичар Умберто Боси .[9] Како резултат на тоа, албанската влада затворила десетина вакви институции во обид да се справи со оваа појава.[10]
Помеѓу 2009 и 2013 година, индустријата за учебници била дерегулирана во обид да ги направат учебниците попристапни, со што ќе им се понуди поширок избор на студентите и инструкторите. Сепак, секторот станал ранлив и албанскиот образовен систем доживеал пад на квалитетот. Тој бил преплавен со текстови напишани од писатели без веродостојни квалификации што резултирало со просечни текстови со сомнителна содржина. Во еден од нив има приказна за тоа како доколку се помеша кредата со вода ќе доведе до разболување на детето и со тоа неодење на часови. Учебник по физика барал студентите да ја најдат бојата на мечката, која брка човечко дрво. Другите текстови имале експлицитна употреба на вулгарности.
Од 2013 година, горенаведените текстови биле забранети и програми од реномираните Пирсон и Оксфорд биле воведени во обид да се усогласи албанскиот образовен систем со ЕУ. Покрај тоа, на учениците од 1 до 5 одделение им се обезбедуваат бесплатни учебници.
Во зима 2018-19 година, во Тирана се одржале студентски протести на кои студентите побарале подобра образовна инфраструктура, намалување на школарините и корупцијата, како и да се скратат сексуалните услуги меѓу наставниот кадар и студентите. Владата ги прифатила барањата, а студентските домови во Студентски град во Тирана започнале да се реконструираат како дел од Универзитетскиот пакт помеѓу владата и јавните академски институции во Албанија.
Во последниве години, странските студенти главно од Јужна Италија се запишуваат на италијански универзитети во Тирана со надеж дека ќе се подготват подобро за приемните испити на италијанските универзитети.
Систем
уреди- Образование во предучилишна возраст (çerdhe или kopësht): 1-4 години
- Основно образование (9-vjeçare): 9 години (8 години пред 2008 година)
- Средно образование :
- Редовно ( e mesme или gjimnaz ): 3 години
- Стручно или Техничко (teknike): 2-5 години
- Терциерно образование :
- Баклаварски и магистерски студии (од 3 години и 1,5–2 години, соодветно
- Квартарно образование (doktoratë ): 3 години
Наводи
уреди- ↑ „Albania: Literacy rate, ages 15 and above, total (%)“. factfish.com. Архивирано од изворникот на 2017-04-23. Посетено на 2020-03-26.
- ↑ „The Albanian education system described and compared with the Dutch system“ (PDF). epnuffic.nl (англиски). 1 January 2015.
- ↑ „SCHOOL LIFE EXPECTANCY“. world.bymap.org (англиски). 31 January 2017.
- ↑ http://education.stateuniversity.com/pages/10/Albania-HISTORY-BACKGROUND.html, quote: These compulsory programs were highly successful, raising the literacy rate from an estimated 20 percent in 1945
- ↑ „Albanian "Letërsia e gjuhës së ndaluar"“ [The Literature of the Prohibited Language] (PDF) (албански). Посетено на 2010-01-06.
- ↑ „Albanian "Letërsia e gjuhës së ndaluar"“ [The Literature of the Prohibited Language] (PDF) (албански). Посетено на 2010-01-06.
- ↑ Nußberger Angelika, Wolfgang Stoppel (2001), Minderheitenschutz im östlichen Europa (Albanien) (PDF) (германски), Universität Köln, стр. 75, Архивирано од изворникот (PDF) на 2016-03-03, Посетено на 2020-03-26,
p. 14
- ↑ S.T. Dhamko. Boboshtica. Historie. Boboshtica, 2010 (dorëshkrim). Ff. 139-140.
- ↑ Likmeta, Besar (4 May 2012). „Albanian University Quizzed Over Bossi Diploma“. Balkan Insight.
- ↑ „Albania closes 18 universities for issuing fake diplomas“. ANSA. 7 August 2014.
- Голем дел од материјалот во овој напис доаѓа од LOC Area Study of Albania
- Елизабет Шампиекс, Jeanан Пол Шампикс, 57, булевар Сталин: Хроники албанаиз, Ла Декуверте, Париз, 1990 г., (можеби погрешна)