Тирено-Адријатико 2011
Тирено-Адријатико 2011 — 46. издание на велосипедската етапна трка Тирено-Адријатико, често позната како Трка на две мориња. Започнала на 9 март во Марина ди Карара, а завршила на 15 март во Сан Бенедето дел Тронто и се состоела од седум етапи, вклучувајќи воведен екипен хронометар и завршен поединечен хронометар. Била трета трка во сезоната на Светската турнеја.
| Светска турнеја на UCI 2011, трка 3 од 27 | |||
| |||
| Детали за трката | |||
|---|---|---|---|
| Датум(и) | 9–15 март | ||
| Етапи | 7 | ||
| Растојание | 1.075,1 км | ||
| Време | 27ч 37' 37" (24,181 км/ч) | ||
| Добитници на наградите | |||
|
Победник |  Кедел Еванс (АВС)
|
(Верандас Вилемс-Аксент) |
| Втор |  Роберт Гесинк (ХОЛ)
|
(Рабобанк) | |
| Трет |  Микеле Скарпони (ИТА)
|
(Лампре-ИСД) | |
|
Бодовен | Микеле Скарпони (ИТА)
|
(Лампре-ИСД) |
|
Планински | Давиде Малакарне (ИТА)
|
(Квик Степ) |
|
Младински | Роберт Гесинк (ХОЛ)
|
(Рабобанк) |
| Екипен | Ликвигас-Канондејл | ||
Трката била освоена од возачот на Верандас Вилемс-Аксент Кедел Еванс, кој ја освоил водечката сина маичка на петтата етапа пред да ја постигне етапната победа на наредната етапа.[1][2] Разликата на Еванс пред второпласираниот Роберт Гесинк (Рабобанк) била 11 секунди, додека Гесинк ги претекнал Иван Басо од Ликвигас-Канондејл и возачот на Лампре-ИСД Микеле Скарпони на завршниот хронометар.[2] Скарпони — победник на четвртата етапа — го заокружил подиумот, 15 секунди зад Еванс.
Во другите пласмани на трката, второто место на Гесинк му ја донело и белата маичка за највисоко пласиран возач под 25 години, а Скарпони ја освоил црвената маичка за највисок број на бодови на етапите и средните спринтови. Возачот на Квик Степ Давиде Малакарне го освоил планинскиот пласман, додека Ликвигас-Канондејл завршил на чело на екипниот пласман.
Екипи уреди
Тирено-Адријатико бил дел од Светската турнеја, па така сите 18 екипи биле автоматски повикани и се обврзани да присуствуваат. Две континентални екипи добиле специјални покани. Тоа биле Аква & Сапоне, екипа на бранителот на титулата Стефано Гарцели и Фарнезе Вини-Нери Сотоли, екипа на италијанскиот национален првак Џовани Висконти, обајцата присутни на трката.
Целосниот список на екипи бил:
Етапи уреди
Етапа 1 уреди
- 9 март 2011 — Марина ди Карара, 16,8 км, екипен хронометар (ТТТ)
Резултат од етапа 1
|
Генерален пласман по етапа 1
|
Етапа 2 уреди
Резултат од етапа 2
|
Генерален пласман по етапа 2
|
Етапа 3 уреди
- 11 март 2011 — Терануова Брачолини до Перуџа, 189 км
Резултат од етапа 3
|
Генерален пласман по етапа 3
|
Етапа 4 уреди
Резултат од етапа 4
|
Генерален пласман по етапа 4
|
Етапа 5 уреди
- 13 март 2011 — Кјети до Кастелрајмондо, 240 км
Резултат од етапа 5
|
Генерален пласман по етапа 5
|
Етапа 6 уреди
Резултат од етапа 6
|
Генерален пласман по етапа 6
|
Етапа 7 уреди
- 15 март 2011 — Сан Бенедето дел Тронто, 9,3 км, поединечен хронометар (ITT)
Резултат од етапа 7
|
Краен генерален пласман
|
Поредок уреди
На Тирено-Адријатико 2011 се доделувале четири различни маички. За генералниот пласман, пресметуван преку додавање на завршните времиња на секој велосипедист по секоја етапа и одземајќи ги временските бонуди на средните спринтови и на завршниците на етапите, предводникот ја добивал сината маичка. Овој пласман бил сметан за најважен и победникот бил сметан за победник на самата трка.
Дополнително постоел бодовен пласман, на кој се доделувала црвената маичка. Во бодовниот пласман, велосипедистите добивале бодови доколку завршат на првите десет места на етапите. Етапната победа носела 12 бодови, второто место носело 10 бодови, третото 8 бодови и по еден бод помалку за секое место подолу, сè до еден бод за десеттото место. Исто така, првите четворица возачи на средните спринтови добивале 5, 3, 2 и 1 бод.
Постоел и планинскиот пласман, кој бил претставен преку зелената маичка. Во планинскиот пласман, бодови се добивале доколку возачот стигне пред другите на врвот на искачувањето. Постоеле шеснаесет искачувања на трката. За разлика од другите трки, искачувањата не биле поделени во категории — секое искачување носело ист број на бодови за првите петорица преку врвот.
Четвртата маичка го претставувала пласманот за млад возач, на кој се доделувала белата маичка. Овој пласман бил пресметуван на ист начин како генералниот пласман, но учествувале само возачите родени по 1 јануари 1986 година.[3]
Исто така, постоел и екипен пласман, во кој се натпреварувале самите екипи.
| Етапа | Победник | Генерален пласман
|
Бодовен пласман
|
Планински пласман
|
Пласман за млад возач
|
Екипен пласман |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Рабобанк | Ларс Бом | недоделена | недоделена | Роберт Гесинк | Рабобанк |
| 2 | Тајлер Фарар | Тајлер Фарар | Тајлер Фарар | Хавиер Арамендија | ||
| 3 | Хуан Хосе Аедо | |||||
| 4 | Микеле Скарпони | Роберт Гесинк | Ликвигас-Канондејл | |||
| 5 | Филип Жилбер | Кедел Еванс | Давиде Малакарне | |||
| 6 | Кедел Еванс | Микеле Скарпони | ||||
| 7 | Фабијан Канчелара | |||||
| На крај |
Кедел Еванс | Микеле Скарпони | Давиде Малакарне | Роберт Гесинк | Ликвигас-Канондејл | |
Наводи уреди
- ↑ „Кедел Еванс победи на „трката на двете мориња" по победата на хронометар на Фабијан Канчелара“. The Daily Telegraph. Telegraph Media Group. 15 март 2011. Посетено на 15 март 2011.
- ↑ 2,0 2,1 „Еванс победи на Тирено, Канчелара освои етапа“. Yahoo! Sports. Yahoo!. Agence France-Presse. 15 март 2011. Посетено на 15 март 2011.
- ↑ „Tirreno–Adriatico Regulation“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 2011-07-22. Посетено на 2014-10-16.