Википедија

Кафу

Маркос Евангелиста де Мораис (роден на 7 јуни 1970 година), познат како Кафу — поранешен бразилски професионален фудбалер кој играл на позиција десен бек. Познат по неговото темпо и енергичното напаѓачко трчање по десното крило, тој се смета за еден од најдобрите бекови на сите времиња, еден од најдобрите дефанзивци што некогаш играл во Серија А,[4][5][6] и како еден од најголемите бразилски и јужноамерикански играчи на својата генерација.[7][8] Тој е и играч со најмногу настапи за репрезентацијата на Бразил со 142 настапи.

Кафу
Cafu at the 2019 Copa América
Лични податоци
Полно име Маркос Евангелиста де Мораис[1]
Роден на 7 јуни 1970(1970-06-07) (54 г.)[2]
Роден во Итаквакесетуба, Бразил
Висина 1.76 м[3]
Позиција одбрана
Младинска кариера
Насионал Атлетико
Португеза Португеза
1988–1990 Саун Пауло Саун Пауло
Кариера*
Години Клуб Наст. (Гол.)
1989–1995 Саун Пауло Саун Пауло 95 (6)
1995 Реал Сарагоса Реал Сарагоса 16 (0)
1995 Жувентуде Жувентуде 2 (0)
1995–1997 Палмеирас Палмеирас 35 (0)
1997–2003 Рома Рома 163 (5)
2003–2008 Милан Милан 119 (4)
Вкупно 428 (15)
Репрезентација
1990–2006 Бразил 142 (5)

На клупско ниво, Кафу освоил неколку домашни и меѓународни титули додека играл во Бразил, Шпанија и Италија; тој е најпознат по неговите магии во Саун Пауло, Рома и Милан, тимови со кои испишале историја, иако во текот на неговата кариера настапувал и за Сарагоса, Хувентуд и Палмеирас. Во 1994 година, Кафу бил прогласен за јужноамерикански фудбалер на годината, а во 2004 година бил вклучен од Пеле на списокот на ФИФА 100 на најдобри живи играчи во светот.[9] Тој бил дополнително именуван во Светската 11-ка на FIFPro во 2005 година, а во 2020 година бил вклучен во тимот на соништата за Златната топка.

Кафу ја претставувал својата нација на четири Светски првенства на ФИФА помеѓу 1994 и 2006 година, и е единствениот играч во историјата кој се појавил во три финалиња на Светските првенства, севкупно и последователно, освојувајќи ги изданијата на турнирот во 1994 и 2002 година, каде на последното бил и капитен каде го подигнал и самиот трофеј. Со Бразил, тој исто така учествувал во четири изданија на Копа Америка, освојувајќи ја титулата двапати, во 1997 и 1999 година; тој исто така бил член на националниот тим кој го освоил Купот на конфедерации во 1997 година.

Ран живот

уреди

Како едно од шесте деца, Кафу пораснал во фавелата Хардим Ирене во Саун Пауло. На седумгодишна возраст, започнал да посетува фудбалска академија и наскоро се преселил во јуниорските тимови на Национал-СП, Португеса и Итаквакецетуба. Две години играл и футсал.

Во раните 1980-ти, тој бил одбиен од младинските тимови на Коринтијанс, Палмеирас, Сантос, Атлетико Минеиро и Португеса, но дури во 1988 година тој влегол во младинскиот тим на родниот клуб Саун Пауло, а потоа го освоил и Купот Саун Пауло истата година, но тој не играл во текот на следната сезона бидејќи Саун Пауло го освоил Кампеонато Паулиста во 1989 година.

Клупска кариера

уреди
 
Кафу во дресот на Милан

Во тоа време, тренерот на младинците на Саун Пауло, Тел Сантана, станал ментор на Кафу. Тој му предложил на Кафу да се пресели од крилен бек во среден ред, место во кое Кафу ја направил транзицијата со леснотија и покрај тоа што никогаш претходно не играл на позицијата. Наскоро тој се закотвил на првиот тим, а Саун Пауло го освоил Копа Либертадорес и Светското првенство во 1992 и 1993 година. Во 1994 година, тој бил прогласен за јужноамерикански фудбалер на годината. На половина од сезоната 1994-1995, Кафу се приклучил на шпанскиот тим Реал Сарагоса, освојувајќи го Купот на победниците на куповите во 1995 година со нив (иако имал проблеми со повреди и не играл во финалето).[10][11] Потоа ја напуштил Сарагоса за да се приклучи на бразилскиот клуб Хувентуд.

По краткиот престој во Бразил со Палмеирас во 1996 година, Кафу се вратил во Европа уште еднаш следната година, овој пат со Рома, и го освоил Скудетото во 2001 година,[12] по што следувал Суперкупот на Италија. За време на неговиот мандат во Рома, Кафу го добил прекарот Il Pendolino („Експресниот воз“ или „Патничкиот“).[13] И покрај тоа што стигнал до финалето на Купот на Италија во 2003 година со Рома, тој се преселил во Милан, откако го одбил трансферот во Јапонија кај Јокохама Ф. Маринос. Со Росонерите, тој го освоил своето второ Скудето во кариерата во 2004 година, по што следел неговиот втор Суперкуп на Италија, а играл во своето прво финале во Лигата на шампионите на УЕФА во 2005 година.[14] Следната сезона, тој забележал помалку настапи за Милан поради повреда и тешкотии во неговиот личен живот.[15]

И покрај неговиот успех со Милан, тој продолжил да има убави спомени од неговите години во Рома, и поради таа причина на 4 март 2007 година - ден откако Милан го елиминирал Селтик во првата нокаут рунда од Лигата на шампионите на УЕФА 2006-07, искрено открил во разговор на UEFA.com дека не сака Милан да се падне против Рома во четвртфиналната рунда.[16]  Тој ја остварил својата желба, бидејќи Милан се паднал против Бајерн Минхен. Успешната кампања на Милан во Лигата на шампионите довела Кафу конечно да го освои долгоочекуваниот медал, во реприза од финалето во 2005 година.[17]

Кафу потпишал продолжување на договорот во мај 2007 година што ќе го задржи со Милан до крајот на сезоната 2007-08, за време на која освоил уште еден Суперкуп на УЕФА и неговата трета светска титула на клупско ниво и тогаш неговиот прв Светски клупски куп во ФИФА. На 16 мај 2008 година, било објавено дека Кафу и неговиот сонародник Сержињо ќе го напуштат Милан на крајот на сезоната.[18] Во последниот натпревар на Кафу во неговата кариера во Милано, и во неговата професионална кариера, тој постигнал гол во нивната победа од 4–1 над Удинезе.[19] Потпретседателот на Милан, Адријано Галијани изјавил дека вратата ќе му биде отворена да се врати на работа во клубот.

Тој е член на Куќата на славните на Милан и на Рома.

Контроверзии за пасошите

уреди

Кафу бил обвинет заедно со неколку други играчи од Серија А, вклучувајќи ги соиграчите од Рома Фабио Јуниор и Густаво Бартелт, сонародник, а подоцна и соиграч од Милан, Дида, дека користеле фалсификуван пасош во обидот да ги избегнат прописите во врска со бројот на неевропски играчи дозволени во еден италијански клуб. Сепак, обвинението било отстрането од Италијанската фудбалска федерација (ФИГЦ) бидејќи италијанскиот пасош на Кафу бил реален и издаден од италијански официјални лица, но 13 други - вклучително и Дида - биле забранети.[20] Но, Кафу се соочил со уште една контроверзија која слична на Хуан Себастијан Верон, бил обвинет дека сопругата на Кафу, Реџина користела фалсификувани документи за да побара италијанска националност преку италијанско потекло.[21] Кафу добил италијанско државјанство преку брак. Во 2004 година, Кафу и претседателот на клубот Рома Франко Сенси излегле на суд.[22][23]

На 12 јуни 2006 година, помалку од 24 часа пред Бразил да ја започне кампањата за Светското првенство во 2006 година против Хрватска, римскиот обвинител Анџелантонио Раканели повикал на девет месеци затвор за Кафу, неговата сопруга и неговиот агент по објавата на скандалот со лажни пасоши. .[24] Веќе следниот ден, сепак, Кафу, неговата сопруга и агентот биле ослободени од сите обвиненија.[25]

Меѓународна кариера

уреди
 
Кафу тренира со Бразил пред Светското првенство во 2006 година

Кафу е играч со најмногу настапи на сите времиња (142 настапи) за Бразил, вклучувајќи рекордни 20 натпревари на Светското првенство. Тој има освоено две светски првенства во 1994 и 2002 година, како и единствениот играч кој учествувал во три финални натпревари на Светското првенство. Кафу, исто така, го држел рекордот за победи на најмногу натпревари на Светските првенства со 15 (заедно со два натпревари кои Бразил ги добил на пенали), пред да биде надминат од Германецот Мирослав Клосе на Светското првенство во 2014 година.

Својот прв натпревар го имал на пријателскиот натпревар против Шпанија на 12 септември 1990 година, а играл за Бразил во раните 1990-ти, правејќи го списокот на Светското првенство во 1994 година како замена. Тој се појавил во финалето против Италија, по повредата на Жоргињо во 22. минута. После тоа, Кафу наскоро станал редовен во стартните единаесет, а Бразил ја освоил Копа Америка во 1997 и 1999 година, Купот на конфедерации на ФИФА во 1997 година и стигнал до финалето на Светското првенство во 1998 година.

 
Кафу на промоција на Жилет со Бразил во 2010 година

Бразил претрпел тешки квалификации за турнирот во 2002 година, за време на кој Кафу бил под тешки критики од селекторот Вандерлеи Луксембургу, кој му ја одзел капитенската позиција на тимот откако бил исклучен на квалификацискиот натпревар против Парагвај. Набргу потоа, сепак, Луксембургу останал без работа, а замената Луис Фелипе Сколари го направил Емерсон нов избор за капитен. Сепак, Емерсон ја пропуштил шансата откако го изместил рамото на тренинг, што му овозможило на Кафу да ја врати лентата на раката. Откако Бразил ја совладал на Германија со 2-0 во финалниот натпревар (трето последователно финале на Кафу на Светското првенство), тој застанал на победничкиот подиум за време на прославата по мечот и, додека го подигнувал трофејот на Светското првенство, викнал на својата сопруга: „Регина, еу те amo!" ("Регина, те сакам!" ).[26]

Кафу и Бразил не ги исполниле високите очекувања поставени во тимот четири години подоцна во 2006 година, кога Бразил кротко излегол во четврт-финалето по поразот од Франција со 1-0.[27] Тренерот Карлос Алберто Пареира бил критикуван поради тоа што во стартните 11 место помладите играчи ги прикажувале ветераните кои избледуваат, особено 36-годишниот Кафу и 33-годишниот Роберто Карлос. Кафу бил еден од ретките бразилски играчи кои зборувале за печатот среде бурата од критики од бразилските навивачи и медиумите по враќањето на тимот дома. Тој сепак изразил интерес за учество на Светското првенство во 2010 година; но тоа не се случило, бидејќи целосно се повлекол од фудбалот во 2008 година.

Стил на игра

уреди
 
Кафу (на фотографијата со Милан во 2007 година) бил познат по неговата голема способност за напад и одбрана како десен бек

Се смета за еден од најдобрите бекови на сите времиња, еден од најдобрите фудбалери на неговата генерација и како еден од најдобрите играчи на Бразил досега,[4] Кафу бил динамичен, напорен, офанзивен и енергичен десничар, страничен крилен бек кој најмногу се памети по неговото одлично темпо, издржливост, тактичка интелигенција, дистрибуција и технички вештини, како и неговата способност да вклопшува напаѓачки по десното крило и да обезбедува прецизни нафрлувања на соиграчите во областа.[28][29][30][31][32]

Покрај неговите фудбалски способности, тој бил познат и по својата дисциплина, лидерство и карактеристично весело однесување.[33][34][35] Иако вообичаено играл како напаѓачки десен бек, тој бил способен да игра и како среден бек, поради неговите дефанзивни вештини или на понапредни позиции, и често бил распореден како десно крило. За време на неговиот престој во Италија, тој го добил прекарот Пендолино, по експресните возови во земјата.[36][37][38][39][40][41]

Личен живот

уреди

Кафу е разделен од неговата сопруга Регина Фелисијано, со која се оженил во 1987 година. Двојката има три деца заедно: два сина (Данило и Велингтон) и една ќерка (Мишел).[42][43] На 4 септември 2019 година, Данило доживеал срцев удар додека играл фудбал во неговата семејна куќа, откако се пожалил дека се чувствува лошо. Данило бил пренесен во болница, каде подоцна починал.[44]

Статистика

уреди

Клупска

уреди
Настапи и голови по клуб, сезона и натпреварување
Клуб Сезона Лига Куп Континентално Вкупно
Лига Нат Гол Нат Гол Нат Гол Нат Гол
Саун Пауло 1990 Серија A 20 1 — — 20 1
1991 20 1 — — 20 1
1992 21 1 — — 21 1
1993 18 1 — — 18 1
1994 16 2 — — 16 2
Вкупно 95 6 — — 95 6
Реал Сарагоса 1994–95 Ла Лига 16 0 — 1 0 17 0
Палмеирас 1995 Серија А 19 0 — — 19 0
1996 16 0 — — 16 0
1997 0 0 — — 0 0
Вкупно 35 0 — — 35 0
Рома 1997–98 Серија А 31 1 5 0 — 36 1
1998–99 20 1 — 5 0 25 1
1999–2000 28 2 4 0 5 0 37 2
2000–01 31 1 2 0 7 0 40 1
2001–02 27 0 1 0 10 2 38 2
2002–03 26 0 3 1 12 0 41 1
Вкупно 163 5 15 1 39 2 217 8
AC Милан 2003–04 Серија A 28 1 1 0 9 0 38 1
2004–05 33 1 — 12 0 45 1
2005–06 19 1 1 0 5 0 25 1
2006–07 24 0 3 0 8 0 35 0
2007–08 15 1 2 0 1 0 18 1
Вкупно 119 4 7 0 35 0 161 4
Вкупно 428 15 22 1 75 2 525 18

Меѓународен

уреди
Настапи и голови по репрезентација и година [45][46]
Репрезентација Година Настапи Голови
Бразил 1990 3 0
1991 9 0
1992 2 0
1993 12 0
1994 7 1
1995 5 0
1996 3 0
1997 20 0
1998 12 2
1999 12 1
2000 10 1
2001 6 0
2002 12 0
2003 7 0
2004 9 0
2005 8 0
2006 5 0
Вкупно 142 5
Список на меѓународни голови постигнати од Кафу
бр. Датум Место на одржување Противник Резултат Резултат Конкуренција
1 8 јуни 1994 година Стадион Џек Марфи, Сан Диего, САД   Хондурас 6–2 8–2 Пријателски
2 3 јуни 1998 година Стад Бауер, Сен-Оуен, Франција   Андора 3–0 3–0 Пријателски
3 14 октомври 1998 година Стадион Роберт Ф. Кенеди, Вашингтон, Соединети Американски Држави   Еквадор 3–1 5–1 Пријателски
4 9 октомври 1999 година Амстердам Арена, Амстердам, Холандија   Холандија 2–2 2–2 Пријателски
5 23 мај 2000 година Стадион Милениум, Кардиф, Велс   Велс 2–0 3–0 Пријателски

Почести

уреди

Саун Пауло [47]

Индивидуални

  • Тим на годината во Јужна Америка: 1992, 1993, 1994, 1995 [48]
  • Јужноамерикански фудбалер на годината: 1994 [49]
  • Ол-стар тим на Светското првенство на ФИФА: 2002 година (резерва) [50]
  • ФИФА 100 [51]
  • Тим на годината на УЕФА: 2004, 2005 [52]
  • FIFPro World XI : 2005 [53]
  • Sports Illustrated Team of the Decade : 2009 [54]
  • Светски тим на деценијата на ESPN : 2009 година [55]
  • Куќа на славните на Рома : 2012 година [56]
  • Светски фудбалски најдобри 11 на сите времиња : 2013 [57]
  • Куќата на славните на Милан [58]
  • Свет XI: Тим на 21 век [59]
  • Дрим тим за Златна топка : 2020 година [60]
  • IFFHS за сите времиња машки сон тим : 2021 година [61]
  • IFFHS Јужна Америка машки тим на сите времиња : 2021 година [62]

Ордени

уреди
  • Офицер на Орденот на Рио Бранко : 2008 година

Наводи

уреди
  1. ↑ „2006 FIFA World Cup Germany: List of Players: Brazil“ (PDF). FIFA. 21 March 2014. стр. 4. Архивирано од изворникот (PDF) на 10 June 2019.
  2. ↑ „Cafu“. soccerway.com. Посетено на 1 July 2022.
  3. ↑ „Cafu“. A.C. Milan. Архивирано од изворникот на 15 April 2008. Посетено на 1 July 2022.
  4. ↑ 4,0 4,1 „Maldini and Cafu included in World Soccer's all-time XI – Rossoneri Blog – A.C. Milan News“. www.rossoneriblog.com. 4 July 2013. Архивирано од изворникот на 5 October 2017. Посетено на 28 April 2018.
  5. ↑ „World's greatest XI: the best ever football team in pictures“. The Daily Telegraph. London. 28 April 2011. Архивирано од изворникот на 26 September 2017.
  6. ↑ „Cafu, stop 20 giorni Zeman ottimista“. La Repubblica (италијански). 21 November 1998. Посетено на 18 March 2017.
  7. ↑ „Cafu cacciato via dallo spogliatoio“. Il Corriere della Sera (италијански). 9 July 2014. Архивирано од изворникот на 21 June 2015. Посетено на 2 December 2014.
  8. ↑ Valerio Clari (4 July 2015). „La top50 dell'Equipe: Pelé meglio di Diego. Cafu 12°!“. La Gazzetta dello Sport (италијански). Архивирано од изворникот на 25 September 2017. Посетено на 18 March 2017.
  9. ↑ „Pele's list of the greatest“. BBC Sport. 4 March 2004. Архивирано од изворникот на 19 August 2010. Посетено на 22 November 2013.
  10. ↑ „FOOTBALL Defence is central to Arsenal's hopes“. Independent. 10 May 1995. Посетено на 12 May 2020.
  11. ↑ „Cafu: "It's true that Milan were celebrating at half-time against Liverpool in Istanbul"“. fourfourtwo.com. 31 May 2019. Посетено на 12 May 2020.
  12. ↑ „Roma clinch Italian title“. BBC Sport. 17 June 2001.
  13. ↑ „архивски примерок“. Архивирано од изворникот на 2008-05-21. Посетено на 2022-12-09.
  14. ↑ „AC Milan 3–3 Liverpool (aet)“. BBC Sport. 25 May 2005. Посетено на 28 November 2022.
  15. ↑ „архивски примерок“. Архивирано од изворникот на 2007-10-14. Посетено на 2022-12-09.CS1-одржување: бот: непознат статус на изворната URL (link)
  16. ↑ „Chat session“. UEFA.com. 4 March 2007.
  17. ↑ McNulty, Phil (23 May 2007). „AC Milan 2–1 Liverpool“. BBC Sport. Посетено на 28 November 2022.
  18. ↑ „Soccer-Cafu and Serginho to leave AC Milan“. Reuters. 16 May 2008. Посетено на 28 November 2022.
  19. ↑ „Milan 4–1 Udinese“. goal.com. 18 May 2008. Посетено на 28 November 2022.
  20. ↑ Kennedy, Frances (28 June 2001). „Players banned over false passport scandal“. The Independent. UK. Архивирано од изворникот на 6 February 2010. Посетено на 9 March 2010.
  21. ↑ „CNNSI.com's Marcotti: End foreign-player limits“. CNNSI.com. 6 February 2001. Архивирано од изворникот на 7 February 2009. Посетено на 29 October 2008.
  22. ↑ „Cafu and Sensi could go to court over passport charges“. (The Star Online). Reuters. 6 March 2004. Архивирано од изворникот на 22 June 2011. Посетено на 9 March 2010.
  23. ↑ „Cafu and Sensi could go to court over passport charges“. (encyclopedia.com Archive). Australian Associated Press. 5 March 2004. Посетено на 9 March 2010.
  24. ↑ „Cafu could face prison over false passport affair“. World Cup Soccer. 12 June 2006. Архивирано од изворникот на 22 December 2008. Посетено на 29 October 2008.
  25. ↑ „Cafu acquitted“. Calcutta, India: The Telegraph. 14 June 2006. Архивирано од изворникот на 23 December 2008. Посетено на 29 October 2008.
  26. ↑ „A riot of colour, emotion and memories: the World Cup stands alone in the field of sport“. The Independent. Посетено на 29 September 2018.
  27. ↑ „Brazil 0–1 France“. BBC Sport. Посетено на 26 May 2018.
  28. ↑ Jonathan Wilson (25 March 2009). „The Question: why is full-back the most important position on the pitch?“. The Guardian. Архивирано од изворникот на 2 February 2017. Посетено на 1 February 2017.
  29. ↑ „Brazil's greatest defenders“. Sky Sports. 2 July 2010. Архивирано од изворникот на 24 April 2017. Посетено на 1 February 2017.
  30. ↑ „Roma – Squad profiles“. ESPN. 13 February 2003. Архивирано од изворникот на 23 February 2017. Посетено на 22 February 2017.
  31. ↑ „Pendolino Cafu: il campione che non perdeva mai…il sorriso“ (италијански). ICampioniDelloSport.com. Архивирано од изворникот на 21 June 2015. Посетено на 2 December 2014.
  32. ↑ „Cafu: The double World Cup winner with 'two hearts'“. CNN. 7 May 2014. Архивирано од изворникот на 21 June 2015. Посетено на 2 December 2014.
  33. ↑ „Il saluto di CAFU': " In Italia ho dato tanto"“ (италијански). MilanNews.it. Архивирано од изворникот на 3 December 2014. Посетено на 2 December 2014.
  34. ↑ „Milan: due punte, zero gol“. La Gazzetta dello Sport (италијански). 24 February 2004. Архивирано од изворникот на 24 December 2004. Посетено на 1 February 2017.
  35. ↑ „Milan, bene un tempo, ma non segna e Dida, nel finale, lo salva dai francesi“. La Repubblica (италијански). 26 September 2006. Архивирано од изворникот на 25 November 2015. Посетено на 1 February 2017.
  36. ↑ MASSIMO VINCENZI (15 December 2000). „Sandreani gioca il derby "Deciderà la fantasia"“. La Repubblica (италијански). Архивирано од изворникот на 4 March 2016. Посетено на 1 February 2017.
  37. ↑ „Super Cafu per la Roma Nesta e Nedved non bastano“. La Repubblica (италијански). 17 December 2000. Архивирано од изворникот на 23 November 2015. Посетено на 1 February 2017.
  38. ↑ Emilio Piervincenzi (21 July 1997). „LE CERTEZZE DI ZEMAN 'PER ORA CAFU E VAGNER'“. La Repubblica (италијански). Посетено на 1 February 2017.
  39. ↑ Enrico Currò (7 February 2005). „Shevchenko e Crespo San Siro tra brividi e gioia“. La Repubblica (италијански). Посетено на 1 February 2017.
  40. ↑ „Cafu è l' attaccante aggiunto Rui Costa e Tomasson in ombra“. La Repubblica (италијански). 1 March 2004. Посетено на 1 February 2017.
  41. ↑ Paul Doyle (21 October 2010). „Your greatest ever football XI: defenders“. The Guardian. Архивирано од изворникот на 19 March 2017. Посетено на 18 March 2017.
  42. ↑ „Cafu, ex-craque da seleção brasileira, anuncia fim do casamento após 35 anos“ [Cafu, former star of the Brazilian national team, announces end of marriage after 35 years]. Correio Popular. 14 October 2022. Посетено на 28 November 2022.
  43. ↑ „Em 35 anos de casados, Cafu e Regina Feliciano tiveram três filhos, mas primogênito faleceu em 2019“ [In 35 years of marriage, Cafu and Regina Feliciano had three children, but the firstborn died in 2019]. Contigo!. 16 October 2022. Посетено на 28 November 2022.
  44. ↑ „Cafu's son dies aged 30 after suspected heart attack“. Sky Sports. 5 September 2019. Посетено на 28 November 2022.
  45. ↑ „Marcos Evangelista de Morais "CAFU" – Century of International Appearances“. www.rsssf.com. Архивирано од изворникот на 21 February 2009. Посетено на 28 April 2018.
  46. ↑ „Архивиран примерок“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 5 September 2015. Посетено на 16 January 2018.
  47. ↑ „Cafu“. Soccerway. Архивирано од изворникот на 30 December 2015. Посетено на 5 February 2016.
  48. ↑ „South American Team of the Year“. 16 January 2009. Архивирано од изворникот на 21 January 2015. Посетено на 10 March 2015.
  49. ↑ José Luis Pierrend (21 January 2016). „South American Player of the Year“. RSSSF. Архивирано од изворникот на 26 January 2016. Посетено на 5 February 2016.
  50. ↑ „2002 FIFA World Cup Korea/Japan: Report and Statistics“ (PDF). FIFA. Архивирано од изворникот (PDF) на 11 July 2009. Посетено на 18 January 2015.
  51. ↑ „Pele's list of the greatest“. BBC Sport. 4 March 2004. Архивирано од изворникот на 19 August 2010. Посетено на 15 June 2013.
  52. ↑ „Cafu“. UEFA. Архивирано од изворникот на 6 March 2017. Посетено на 5 February 2016.
  53. ↑ „FIFPro WOrld XI 2004/2005“. FIFPro. 20 August 2005. Архивирано од изворникот на 1 July 2014. Посетено на 29 December 2015.
  54. ↑ Wahl, Grant (21 December 2009). „2000s: The Decade in Sports; All-Decade Team: Soccer“. Sports Illustrated. Архивирано од изворникот на 13 November 2012. Посетено на 29 September 2018.
  55. ↑ Brewin, John (25 December 2009). „World Team of the Decade“. ESPNsoccernet. ESPN. Архивирано од изворникот на 30 January 2018. Посетено на 29 January 2018.
  56. ↑ „A.S. Roma Hall of Fame: 2013“. A.S. Roma. 22 July 2013. Архивирано од изворникот на 5 June 2015. Посетено на 4 June 2015.
  57. ↑ Rainbow, Jamie (2 July 2013). „The Greatest“. World Soccer. Архивирано од изворникот на 30 September 2015. Посетено на 13 September 2015.
  58. ↑ „A.C. Milan Hall of Fame: Marcos Evangelista de Morais (Cafu)“. acmilan.com. A.C. Milan. Архивирано од изворникот на 2 October 2016. Посетено на 1 April 2015.
  59. ↑ „World XI: Team of the 21st Century“. givemesport.com. 5 May 2013. Архивирано од изворникот на 7 September 2017. Посетено на 28 April 2018.
  60. ↑ Crépin, Timothé (14 December 2020). „Ballon d'Or Dream Team : Découvrez les révélations de ce onze de légende !“. France Football (француски). Посетено на 14 December 2020.
  61. ↑ „IFFHS ALL TIME WORLD MEN'S DREAM TEAM“. IFFHS. 22 May 2021.
  62. ↑ „Iffhs All Time South America Men's Dream Team“. IFFHS. 22 May 2021.

Надворешни врски

уреди
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Кафу&oldid=5193768“