Википедија

Хазарски протекторат над Херсон

Хазарскиот протекторат е епизода во историјата на византискиот Херсон, кога на почетокот на 8 век градот бил дел од Хазарското Ханство неколку години. Протекторатот бил воспоставен на барање на самите жители на градот и на местните власти, кои се плашеле од репресалии, откако во 705 година во Цариград се случил државен удар во палатата и на власт се вратил царот Јустинијан II, кој бил крајно непријателски настроен кон жителите на Крим.

Во градот, додека ја одржувал локалната самоуправа, се појавил гувернер назначен од хазарскиот хан. Од изворите не е јасно точно во кој момент и како се случило тоа. Познато е само дека воените сили вклучени од Хазарите биле незначителни, а византиско-хазарските односи на почетокот останале мирни. Во 710-711 година, Јустинијан испратил три казнени експедиции против Херсон, од кои првата му ја вратила контролата врз градот на царот и заробил хазарски службеник. Другите две, како што пренесуваат византиските хроничари, биле испратени целосно да ги уништат Херсон, Босфор и останатите градови на Крим. Нивните жители, откако дознале за претстојната опасност, се обратиле и кон Хазарите за заштита. Воените операции биле запрени од приближувачката хазарска војска, по што Хазарите интервенирале во византиската политика и одиграле одлучувачка улога во воспоставувањето на новиот цар.

Позадина уреди

 
Византија до 717 г. Горе десно е територијата на Херсон
 
„Базилика 1935“ во Херсонесос

На почетокот на средниот век, Херсон (како што почнал да се нарекува Херсонес од 4 век од нашата ера) бил оддалечен провинциски град на Византија. Откако изгубил значаен дел од својот поранешен антички просперитет, тој сепак продолжил да биде главен урбан центар и главна византиска станица на Крим. Моќните ѕидини на тврдината и поволната приморска местоположба го заштитиле од варварските инвазии. Во текот на целиот период на Големата преселба на народите, кога Крим бил сукцесивно нападнат од последователни племиња на Готите, Хуните, Турките, Оногурите, Хазарите, а по нив и Унгарците и Печенезите, Херсон никогаш не бил освоен, иако, понекогаш, неговите жители, според зборовите на еден од изворите, „тие се чувствувале повеќе како жители на затвор отколку како град од кој не се осмелувале да заминат“.[1] Сепак, периодите на интензивна конфронтација биле исклучок, и нормално односите на Херсонитите со варварската периферија биле мирни, бидејќи на номадите соседни на градот секогаш им биле потребни местни ракотворби и византиски луксузни добра, а на жителите на градот им биле потребни земјоделски добра. На југозападниот дел од Крим и на полуостровот Керч имало и други области со христијанско византиизирано население: пристанишните градови Босфор и Сугдеја, во планините имало Готи. Тие имале политички и црковни врски, и со Херсон и со општата царска управа, но директната моќ на варварите овде секогаш се чувствувала многу посилна, а уделот на новодојденото население бил многу поголем.

Византија првпат дошла во близок допир со Хазарите за време на нејзината војна против Сасанидски Иран, во 626-630 година. Хазарите потоа им дале на Византијците вредна воена помош, уништувајќи го Иран со заеднички напори и освојувајќи го Закавказје. Откако Хазарскиот Каганат конечно се одвоил од Западниот Турски Каганат во средината на VII век и станал независна држава, хазарско-византиското зближување станало уште побитно, бидејќи тогаш, наместо Иран, нивниот нов заеднички непријател бли новиот Арапски Калифат (од 661 година со центар во Сирија и главен град Дамаск). Хазарите немале заеднички граници со поседите на Византија сè додека во 660-тите не ги поразиле Бугарите и се наметнале во степите на Азовската Област и северниот дел на Црното Море, по што им бил отворен патот да се прошират на Крим. Настаните што се случиле се првата и најраната веродостојна вест во пишаните извори за присуството на Хазарите на полуостровот [2].

 
Младиот Јустинијан II, мозаик во базиликата Сант Аполинаре ин Класе, Равена
 
Солид на царот Јустинијан II

Во 695 година, царот Јустинијан II, кој владеел 10 години, бил соборен од неговиот царски престол во Византија. Откако дошол на власт на 16-годишна возраст, тој се покажал како енергична, но во исто време и крајно доминантна, жешка и сурова личност, „немилосрдна кон вистинските и имагинарни непријатели“ [3]. Екстремниот степен на иритација кај населението бил предизвикан од новите даноци што ги вовел, а кои биле наметнати не само на обичните жители, туку и на целото благородништво, како и незаконските методи со кои се собирале овие даноци.

„ Во меѓувреме, Јустинијан се обидел да изгради палати и ја изградил таканаречената Јустинијанова трпезарија и ѕидини во близина на палатата... Во исто време, на функцијата генерал-шалтер поставил некој игумен Теодот, кој претходно живеел како пустиник во тракиските клисури. Овој сиромашен и премногу суров човек, барајќи извештаи, даноци и казни, задеваше многу државни владетели, познати луѓе, не само службеници, туку и приватни граѓани на градот, и сето тоа без вина, залудно, и без никаков изговор. Освен тоа, градоначалникот, по кралска команда, затвори многу луѓе и ги принудуваше да седат таму цели години. Сето тоа ја зголеми омразата на народот кон царот.[4] “


Причината за востанието била гласина дека Јустинијан ќе организира ноќен масакр на народот во Цариград и ќе го казни патријархот[Бел. 1]. Пучот го предводел војсководецот Леонтиј (подоцна цар), кого Јустинијан го затворал три години поради изгубената битка кај Севастопол. Леонтиј кажал:

„ Откако влезе, ги отвори занданите, ослободи многу од најблагородните затвореници, кои лежеа во синџири од шест до осум години, повеќето војници, и ги вооружи, излезе на плоштадот, извикувајќи: сите христијани на Света Софија; и откако ги испрати низ сите делови на градот, нареди повторно да ги извикуваат истите зборови.[4] “

Откако ја обезбедил поддршката на патријархот, Леонтиј го уапсил Јустинијан. Следното утро го донел соборениот цар на хиподромот пред толпата, но и покрај повиците за одмазда, великодушно го поштедил. Јазикот и носот на Јустинијан биле отсечени (за што го добил прекарот Ринотмет - „без нос“) и тој бил испратен во егзил во Херсон.

Самиот Леонтиј, штитеник на градската аристократија [5], не издржал долго на царскиот престол. Неговото кратко владеење било исполнето со трескава борба против надворешните непријатели. Две години подоцна (697), Арапите ја освоиле византиска Африка и „поставиле таму команданти од својата војска“ [4]. Поморската експедиција испратена против Арапите следната година првично дејствувала успешно, но на крајот била принудена да се повлече и, плашејќи се од казна, се побунила. Војниците тргнале кон главниот град и го прогласиле војсководецот Апсимар за нов цар. Апсимар и на Леонтиј му го отсекол носот и го затворил, а тој самиот почнал да владее под името Тибериј III.

Заговор против Јустинијан уреди

Настаните започнале околу 704 година[Бел. 2]. Откако дознал за соборувањето на Леонтиј, Јустинијан започнал отворено да ја објавува својата намера да се врати на власт, често држејќи говори пред народот. На жителите на Херсон не им се допаднала неговата перспектива. Плашејќи се од гневот на царските власти, тие го известиле Цариград што се случува и планирале или да го убијат Јустинијан или да го испратат врзан во главниот град. Јустинијан побегнал од градот и се засолнил во планинската тврдина Дорос (најверојатно современ Мангуп) во Готија. Додека бил таму, тој почнал да бара средба со каганот од Хазарија, Бусир. Средбата се одржала. Каганот со чест го примил поранешниот цар, „станувајќи му пријател“ [7], и му ја дал сестра му за жена. Хазарското име на принцезата е непознато; на крштевањето таа биал именувана како Теодора - во чест на познатата сопруга на царскиот имењак - Јустинијан I.

 
Цистерна базилика во Цариград,
 
Солид со портрет на Јустинијан II и неговиот син Тибериј

Со дозвола на каганот, Јустинијан го преминал Керчанскиот теснец и се населил во Фанагорија. Овде, двајца високи функционери биле секогаш со него: личниот претставник на каганот, Папациј (најверојатно гувернерот на Фанагорија) и владетелот на Босфор, Валгиц. Кога Тибериј дознал што се случило, испратил свои претставници кај Бусир. Ветувајќи дарежлива исплата, тој го убедил каганот да го предаде Јустинијан или, во екстремни случаи, едноставно да му ја испрати главата. Каганот веројатно бил склонет да верува дека барањето има смисла. Тој испратил стража кај Јустинијан под изговор дека го штити од заговори, но всушност за вистинско апсење. И им наредил на Папациј и Валгиц да бидат подготвени да го убијат бившиот цар на прва наредба. Меѓутоа, преку слугата на каганот, Теодора станала свесна за заговорот и му кажала на својот сопруг за сè. Од сликата нацртана од изворите, вистинскиот однос на каганот кон царот не изгледа јасен. Теофан и Никифор (единствените главни известувачи за настаните) ја прикажуваат работата како Јустинијан навистина да биде убиен. Но, според некои понатамошни детали во нивната приказна, може да се претпостави дека односите меѓу двајцата владетели останале пријателски, а од друг извор се знае дека каганот, по триумфалното стапување на Јустинијан, го посетил Царигра и добил дарежлива почит[8]. Можно е оваа гледна точка да ја искажал С. Сорочан дека каганот само формално се обидел да го исполни ветувањето дадено на Тибериј, а тој самиот, откако специјално организирал бегство, чекал понатамошен развој на настаните. Како и да е, Јустинијан, навреме предупреден, презел енергични мерки за да се спаси. Го поканил Папациј на разговор лице в лице и го задавил со конец. Потоа на ист начин го убил Валгиц. По ова ја испратил сопругата кај нејзиниот брат во Хазарија, што подеднакво може да се протолкува како гест на навреда и како грижа за нејзината безбедност и тајно побегнал од Фанагорија. На рибарски брод стигнал до пристаништето Симбол (Балаклава) недалеку од Херсон. Таму тајно стапил во контакт со мала група поддржувачи што ги имал во градот и со нив отпловил на брод до устието на Дунав. Оттаму му се обратил за сојуз и помош на владетелот на Дунав, гугарскиот хан Тервел, ветувајќи му многу придобивки и раката на неговата ќерка. Тервел спремно одговорил на понудата и на чело на својата војска, заедно со Јустинијан, заминал кон Цариград. Откако три дена стоел под градските ѕидини, Јустинијан ноќе, придружуван од мала чета, влегол во градот преку подземен водовод. Јустинијан ги погубил и двајцата негови претходници, Тибериј и Леонтиј, така што најпрвин ги влечел околу хиподромот и ги газил под своите нозе. Како што ветил, великодушно ги наградил Бугарите кои подигнале шатори веднаш до палатата Влахерна. Тервел ја добил титулата Цезар, следната најважна титула по царската титула, што било првпат во историјата на Византија на странец да му биде доделена таква функција. Јустинијан му подарил царски облеки, го седнал до него на престолот и му наредил на народот да му ги даде истите почести како него. Но, второто од ветувањата дадени на Тервел веројатно останало неисполнето. Ниту еден извор не го спомнува неговиот брак со ќерката на Јустинијан.[9]

Откако ги извршил неопходните егзекуции на сите свои непријатели, Јустинијан испратил голема воена флота во Хазарија за да ја врати својата сопруга. Попатно, флотата наишла на невреме и делумно потонала. Можеби Јустинијан се сомневал дека каганот доброволно ќе се откаже од својата сестра, но тој не направил никакви пречки и учтиво му рекол на царот:

„ „О, безумен, зарем не ти беа доволни два или три брода да ја земеш жената и да не убиеш толку многу луѓе? Или мислиш дека ќе ја земеш во битка? Знај дека ти се роди син, оди [по нив] и земи ги“..[10] “

Во 706 година, Теодора и нејзиниот син, по име Тибериј, биле безбедно донесени во Цариград. Јустинијан им ги дал титулите август и августа и официјално ги крунисал за негови совладетели. Веројатно во исто време или малку подоцна самиот каган го посетил главниот град. Неговата чест се одржала во базиликата со златна купола [8], зад Милион [9] (веројатно се однесува на цистерна базилика [11] ). Таму биле подигнати и статуи на Јустинијан и Теодора, при што Јустинијан бил прикажан клекнат [11] [8].

Појавата на Хазарите во Херсон уреди

 
Урнатините на Херсон, современ поглед
 
„Зенонова кула“ Поглед од перибола

Во одреден момент помеѓу бегството на Јустинијан II и пристигнувањето на првата византиска експедиција во градот во 710 или 711 година, во Херсон се појавила хазарска управа. Изворите не даваат никакви детали за времето и конкретните околности. Познато е само дека тој сè уште не постоел во времето кога Јустинијан живеел во градот, инаку не би морал конкретно да бара контакти со Хазарите[6]. Нема информации за присуство на хазарска војска во градот[6]. Феофан и Никифор едноставно наведуваат дека заедно со протевоните (буквално „први“, како што се нарекувале членовите на градскиот совет од најблагородните и најбогатите граѓани) и протополитот (буквално „првиот граѓанин“, шефот на градот, избран од меѓу протевоните) меѓу властите влезе тудунот, кој бил овде „во име на каганот“.

„ ...И тудунот - Архон од Херсон, кој беше таму во име на каганот, и Зоил, првиот граѓанин по семејство и племе, како и четириесет други благородни луѓе, од Херсон...[10] “

И двајцата автори го нарекуваат „архон“ - широк термин што во византиските извори се користел како стандард за варварски водачи од кој било ранг, и суверени и гувернери, и едноставно членови на благородништвото. Во турските каганати, претставниците на каганот кои биле испраќани во подредени странско-етнички региони биле нарекувани „тудуни“. Нивните функции биле да ги надгледуваат локалните владетели и да собираат даноци. Се верува дека титулата Турците ја позајмиле од кинеското „ту`т`унг“ - „началник на цивилната администрација“[12]. Дополнителната карактеристика што ја дал Феофан, објаснувајќи го статусот на тудун - „во име на“ (грчки: έκ προσώπου) точно одговара на значењето на позицијата и, можеби, како што многу истражувачи веруваат, претставува буквален превод. Теофан го употребува токму истиот израз во однос на хазарскиот претставник во Фанагорија, кој, така, би можел да биде и тудун. Конкретно за Хазарија, тудуните се потврдени од извори уште двапати: тие се спомнати во хазарската војска за време на престојот на Хазарите во Кавкаска Албанија во 628 година (како благородни благородници испратени од владетелот на одредена задача)[Бел. 3] и во епиграфски натпис на фрагмент од камена плоча од музејот во Бахчисарај. Овој натпис, за кој се претпоставува дека потекнува од Кримските Планини и датира од 8-9 век, известува за изградба на храм за време на владеењето на одреден каган (неговото име е речиси нечитливо поради оштетување) и тудун (неговото име може да се чита како Из или Изу).[14]

Важен аспект, кој на кој било начин не е покриен со достапните извори, се однесува на тоа каде се наоѓал штабот на каганот во Хазарија во овој период и, соодветно, каде Јустинијан се сретнал со него. Познато е само дека го немало на Крим (и не во Фанагорија). Подоцнежниот центар на Хазарија (во 9-10 век) се наоѓал во долниот тек на Волга. Пред тоа, во тие периоди кога Хазарите воделе војни со Арапите во Закавказје во средината на 7 и првата половина на 8 век, во источните извори, Дагестан не е многу јасен, но веројатно се појавува како регион каде што нивниот владетел се наоѓал. Меѓутоа, периодот од крајот на 7 век и првите години на 8 век, во кои се случуваат настаните со Јустинијан, е празнина во овој поглед - еден од периодите кога нема извори за Хазарите на исток. Во овој поглед, можно е, како што хипотетички веруваат голем број истражувачи, дека штабот на каганот во тој момент да се преселил подалеку од Кавказ и поблиску до Крим.[15]

Првата експедиција на Јустинијан уреди

Пет години по неговото стапување, Павле Ѓаконот, за Јустинијан запишал: „откако повторно ја презеде власта, честопати ги бришеше своите мрсули со раката и речиси исто толку често наредуваше да умре некого“ [16]. Како што пишува Никифор:

„ Јустинијан, имајќи го на ум отказот на Херсонитите против него до Апсимару, собра многу различни бродови, ги стави на нив свои луѓе, кои броеа до сто илјади, обучени од директориуми, а покрај тоа и од селани, занаетчии, од соборот на градовите; на чело на оваа флота поставил извесен патрициј Стефан, со прекар Асмиктус [т.е. „жесток“], и го испрати со наредба да ги истреби со меч сите луѓе во Херсон, Босфор и други архонтии, и да го постави својот дорифор Илја, одејќи со Стефан, за архонт на Херсон, а исто така да го напушти Вардан, Ерменец по раѓање, таму како прогонет.[7] “

Постои неизвесност во однос на датите. Приказната на Феофан за сите три експедиции е сместена во 711/712 година и се забележува дека првата експедиција завршила во октомври. Како и во претходниот случај, цврсто е познат само датумот на последниот настан - смртта на Јустинијан на 11 декември 711 година. Пловењето меѓу Цариград и Херсон во една насока траело 10-11 дена [5], така што е можно сите настани навистина да се развиле многу брзо и да се вклопат во рок од една година. Сепак, поверојатно е дека литературата ја препознава опцијата дека првата експедиција се одржала претходната година, односно во 710 година.

Ерменецот Вардан, кого Никифор го спомнува, бил еден од великодостојниците кои под Тибериј барале царска власт, поради што бил уапсен и затворен на островот Кефалонија. Зошто Јустинијан решил да го смени местото на прогонство не се наведува во изворите.

Теофан и Никифор ја нарекуваат непромислената одмазда единствениот мотив што го поттикнал Јустинијан. Сосема е можно, па дури и веројатно, големината на армијата и севкупниот обем на репресиите да се преувеличуваат. Како што забележуваат современите историчари, првата кампања против Херсон, со сета своја суровост, била дел од општата државна политика што Јустинијан доследно ја водел и која имала за цел да ги замени независните општински власти со службеници испратени од центарот [5]. Истата експедиција била испратена во Равена во исто време со Херсон. Меѓутоа, хроничарите тоа го објаснуваат со мотиви на одмазда (домородците од Равена учествувале во соборувањето на Јустинијан[Бел. 4]), а истите дивјачки методи на одмазда го чекале и местното благородништво.[Бел. 5]

Експедицијата го окупирала градот без отпор. Хазарските тудуни, протополитот Зоил и уште 40 протевони, заедно со нивните семејства, биле уапсени и испратени во синџири во Цариград. Седум други биле изгорени, врзани на дрвени плогови. Уште 20 водачи од другите градови на Крим биле врзани за чамец, кој бил наполнет со камења и потонал во морето. Официјалните претставници на Херсон испратени во главниот град веројатно требало да служат како заложници [5]. Зошто таму бил испратен претставникот на Хазарите, може само да се претпостави, но за самиот Јустинијан овој чекор подоцна станал фатален.

Според хроничарите, Стефан Асмикт не ја извршил точно наредбата на царот: тој ги убил само возрасните жители на Херсон, поштедувајќи ги децата. Кога Јустинијан дознал за тоа, се разбеснил и му испратил на Стефан наредба веднаш да се врати во Цариград, и покрај тоа што веќе бил почеток на октомври - опасно време за пловидба. Враќајќи се, флотата била зафатена од бура, која ги распрснала телата на своите патници од „Амастрида до Хераклеја“ и 73 илјади од 100 илјади испратени луѓе биле убиени [7] [10].

Втора експедиција на Јустинијан уреди

 
Ѕвоно во Херсон
 
Западна порта. Поглед од некрополата

Воопшто не засрамен од тоа што се случило, Јустинијан наредил веднаш да се опреми нова флота, изјавувајќи дека „ќе изори и срамни сè со земја, до ѕидовите“ [10]. Потоа, како што пишува Никифор:

„ Архонтите од тие региони, откако слушнаа за таква гласина, се зајакнаа најдобро што можеа и [покрај тоа] испратија пратеници кај Хазарите за да испратат војска да ги чува и да ги спасат оние од нив што останаа живи.[7]. “

Граѓаните решиле да го прогласат прогонетиот Вардан за нов цар. Новоименуваниот архонт Илја, исто така, отиде на страната на востаниците. Сè уште имал семејство во Константинопол. Како што пишуваат хроничарите, кога Јустинијан дознал за предавството, тој лично ги погубил своите деца пред очите на мајка си и „ја принудил да се омажи за неговиот готвач“.[Бел. 6]

Доколку е точна претпоставката за завршување на првата експедиција на крајот на претходната година, тогаш втората експедиција и сродните настани би требало да започнеле во пролетта, во втората половина на март - април, со отворањето на навигациската сезона. [6].

Јустинијан решил да ги врати тудунот и Зоилус назад во Херсон и да испрати амбасадори кои ќе мораат „да се оправдаат пред каганот“ [10]. За сериозното значење што тој и придавал на оваа мисија сведочи и фактот што за амбасадори биле испратени министерот за финансии Георгиј и поглаварот на престолнината (епархот на Цариград) Јован. Воениот одред овојпат бил мал, броејќи само 300 стратоти од малоазиската тема Тракизија под команда на Турмарх Кристофер. Меѓутоа, до моментот кога експедицијата стигнала до Херсон, востанието во градот било завршено дело. Веќе имало хазарска војска во близина, позначајна од пристигнатиот одред. Жителите ги пуштиле само единствено Георгиј и Јован успеале да влезат во градот но веднаш биле убиени. Останатите војници, заедно со тудунот и Зоил, им ги предале на Хазарите, а тие со нив заминале кај каганот.

Не е познато како можеле да се развијат настаните доколку патувањето било успешно, но за жал на Византијците, тудунот починал за време на патувањето. Хазарите, кои, според паганските обичаи, требало да ги придружуваат погребите на благородни лица со човечки жртви, организирале погребна гозба и на неа го убиле целиот грчки одред.

Трета експедиција на Јустинијан уреди

Папата Константин, кој во тој момент бил во посета на Цариград,[Бел. 7] за време на неговата средба со царот, го предупредил Јустинијан да не испраќа војници против бунтовниците, но останал нечуен [16].

Но когда [на ромеев] внезапно напало войско хазар, город был спасён[7]}}

Разбеснет Јустинијан опремил нова голема флота, овојпат не само со луѓе, туку и со опсадна опрема. Откако му ја доверил командата на патрицијот Мур Вес, тој наредил целосно уништување на Херсон и безмилосно уништување на жителите и постојано му испраќал извештаи за напредокот на операцијата. Пристигнувајќи на местото, Маврот почнал да напредува, успевајќи да уништи две тврдини кули - Кентенарисиум и Сијагер, кое се наоѓале на морската страна. Но, во тој момент хазарската војска се приближила кон градот. Хроничарите опишуваат што се случило потоа во една кратка фраза:

„Но, тогаш дојдоа Хазарите и дојде примирје“[10]}}
„ Извештаите на Теофан и Никифор за настаните што следеле по прогонството на детронизираниот Јустинијан во Херсон во 695 година даваат причина да се зборува за заземањето на речиси целиот Крим од страна на Хазарите. Хазарите го признале Херсон како дел на царството, но воспоставиле свој протекторат над остатокот од Крим и не сакале да го поднесат присуството на големи византиски трупи дури и во Херсон.[15] “

По овој настан, а можеби и пред него, Вардан го напуштил Херсон и побегнал кај хазарскиот каган. Патрициј Маврот, не знаејќи како да ја продолжи опсадата под такви услови и плашејќи се да се врати во Цриград, решил да им се придружи на силите на Херсон. Сите му се заколнале на верност на Вардан, прогласувајќи го за нов цар под името Филипик. Кај каганот била испратена амбасада со барање за враќање на бегалецот. Каганот барал византиската војска да му се заколне на безбедноста на Вардан и, како негова сигурност, да плати откуп по стапка од 1 номизам (златник) за секој воин. Граѓаните на Херсон ја нашле потребната сума, а Вардан бил ослободен. Заедно со флотата на Маврот, отишол во Цариград.

Јустинијан, во меѓувреме, не добивајќи вести од флотата, самиот го напуштил градот и се нашол на малоазискиот брег на Босфорот во моментот кога пред негови очи бродовите запловиле кон беспомошната престолнина. Вардан слободно влегол во градот. Најпрво, тој наредил да биде убиен младиот август Тибериј. Момчето било пронајдено во црквата Пресвета Богородица во Влахерна, каде што го криела неговата баба, царицата Анастасија, која залудно ги молела убијците да го поштедат невиното дете. Тибериј бил изнесен надвор и избоден до смрт. Не се знае судбината на Теодора.

Војниците, откако добиле безбедносни гаранции од новиот цар, го напуштиле Јустинијан. Илија, поранешниот архонт на Херсон, дошол кај царот и му ја отсекол главата. Главата, по наредба на Вардан, била испратена во Равена, каде што била набиена на копје и носена низ улиците на голема радост на местното население [Бел. 8].

Резултати и последователни настани уреди

Вардан Филипик, кој, според Теофан, „во своите разговори“ „се сметал за научник и паметен, но во своите дела живеел непристојно и недостојно за кралот, во очите на сите изгледал безначаен“, бил соборен од војската во 713 година. Неговиот секретар Артемиј (Анастасиј II), кој исто така бил соборен две години подоцна, бил прогласен за нов цар. Теодосиј III станал следниот и исто така зависен цар. Периодот на немирите завршил со доаѓањето на власт на Лав III (717-741). Династијата што ја основал владеела со Византија повеќе од 80 години; имало бунтови против нејзините претставници, но ниту еден не бил успешен.

Односите меѓу Византија и Хазарија станале уште поблиски. Војната со сириските Омејади ги загрозило главните градови на двете држави. Арапско-византиските битки во Мала Азија и арапско-хазарските битки во Закавказје се одвивале истовремено, спречувајќи ги Арапите да ги концентрираат сите свои сили во една област [19]. За Византија , најкритична точка на конфронтацијата била 13-месечната опсада на Цариград во 717-718 година. Царството било спасено од падот со невообичаено сурова зима, воена помош од Бугарите, повторно обезбедена од ханот Тервел и хазарската експедиција во Закавказје. Најимпресивното хазарско достигнување била офанзивата од 730 година, која стигна до Дијарбекир и предградијата на Мосул[Бел. 9]. Наспроти позадината на овој успех, во 732 година византиско-хазарскиот сојуз го достигнал својот врв. Лав III го оженил со својот син Константин (идниот цар Константин V) за ќерката на каганотВирхор, принцезата Чичак, по име Ирина при крштевањето. Нивниот син, Лав IV, наречен Хазарецот, подоцна станал византиски цар (775-780). Меѓу другото, тој ја продолжил традицијата и ги протерал своите полубраќа, кои учествувале во заговорот против него, во Херсон [5].

Херсон се вратил под Византија. По настаните што се случиле, била воспоставена функцијата архонт - врховен функционер одговорен пред централната власт. Местните жители биле именувани архони (понекогаш може да има и неколку од нив), но тие имале статус на владини службеници: биле вклучени во официјалните списоци на византиски позиции и користеле печат од византиски тип. Во првата половина на 8 век, повеќе од 80 такви печати преживеале[20]. Во 841 година, Херсон, заедно со останатите територии на Крим, бил трансформиран во тема - стандардна административна единица на царството [21] [22] [23]. Изворите главно ги спомнуваат односите меѓу Херсон и Хазарија во контекст на мисионерските работи со христијанските заедници на територијата на каганатот. Хазарите му пристапиле на градот уште двапати, за време на периодот на непријателство со Византија: во 820 и 939 година. [Бел. 10]Во двата случаи тоа биле неуспешни опсади.

Проценки во извори уреди

 
Теофан Исповедник

Настаните што се случиле се познати од два главни извори, кои го одразуваат гледиштето на централните византиски кругови и се непријателски настроени кон Јустинијан II. Тоа се Хронографијата на Теофан Исповедник (810-814) и Кратката историја на цариградскиот патријарх Никифор (770-780). И двете хроники прераскажуваат заеднички извор и даваат многу близок опис, дополнувајќи се во поединечни детали. Поголем број на детали поврзани со Хазарите биле зачувани од Теофан[6]. Теофан се карактеризира и со пофигуративен начин на презентација, понекогаш достигнувајќи „допир на несвесна пародија“[24]. Авторите демонстрираат неутрален став кон каганатот: низ целата приказна, Хазарите никогаш не се дефинирани како непријатели и нивните постапки не се нарекуваат агресивни[25]. Друг вреден извор е анонимното византиско дело „Кратки историски белешки“ (грчки: Παραστάσεις σύντομοι χρονικαί) (датира од почетокот на 8 до 9 век)[6].[24] Ова е збирка приказни и анегдоти за различни знаменитости на Цариград. Во 37. расказ, кој раскажува за базиликата со златна купола, е дадено името на хазарскиот каган (кој останал во историјата само поради неговата интервенција во византиската политика), а се споменува и дека тој и владетелот на Бугарија Тервел го посетиле Цариград и добиле голема награда. Слична верзија на приказната за базиликата, која не го спомнува хазарскиот каган, но подетално ја опишува наградата што ја добил Тервел, била зачувана во неколку подоцнежни византиски извори, вклучувајќи го и познатиот речник на Суд од 10 век.[9][26]

Денес не постојат извори што ги одразуваат херсонските и хазарските верзии на настаните. Како самите Хазари ја сфатиле епизодата може да се процени до одреден степен од писмото напишано во средината на 10 век од хазарскиот владетел Јосиф, во кое тој, наведувајќи ги своите имоти на Крим (дотогаш долго време бил чисто номинален), именувал 11 градови - практично сите поголеми населби на полуостровот, но не полагал право на Херсон [13].

Изворите од подалечните региони од сцената на настаните даваат слика со разни видови неточности. Така, Павле Ѓаконот, авторот на „Историјата на Ломбардите“, не знаел ништо за Хазарите и Херсон; според него, Јустинијан бил во егзил некаде во регионот на Црното Море („во Понт“), а организаторот на повторено соборување бил единствено Вардан Филипик[27]. Спротивно на тоа, ерменскиот автор Гевонд, кој од прва рака бил запознаен со воената моќ на Хазарите, напротив, ја преувеличил нивната улога, прикажувајќи го Тервел како командант на Хазарија[27]. Од историчарите на Калифатот, најдетален и општо точен опис го оставил ел-Масуди. Меѓу другото, тој дал објаснување, што им недостигало на византиските автори, дека Истинијанус ал-ахрам („безносниот“) ја задржал способноста да зборува и покрај тоа што френулумот му бил исечен. Според ел-Масуди, Јустинијан бил прогонет „на некој полуостров“, потоа избегал, завршил кај кралот на Хазарите, се оженил таму, сметал на помошта на Хазарите, но не ја добил и со помош се вратил на власт. Во сириските извори, Теофил од Едеса и Агапиј од Манбиџ сочувале поцелосен текст на писмото кое каганот му го напишал на Јустинијан по неуспешната експедиција за Теодора. Истите извори малку поинаку ја опишуваат самата експедиција. Според нив, флотата испратена од Јустинијан, која броела 50 бродови, носела подароци, коњи и оружје за каганот. Сите источни извори ја сметале Теодора не за сестра, туку за ќерка на каганот. Вакви информации веројатно имало и во изворите што ги користел Никифор, бидејќи на едно место во своето дело тој, зборувајќи за Теодора, го нарекува каганот нејзин татко.

Проценки во историографијата уреди

Во историографијата се расправа за неколку прашања во врска со настаните во Херсон. Најопшт од нив се однесува на територијалната припадност на Крим во 8 век. Според традиционалната гледна точка, со исклучок на Херсон, речиси целиот остаток на Крим бил дел од Хазарскиот Каганат и по решавањето на инцидентот во Херсон, териториите на двете земји се вратиле во статус кво [13]. А. Ајбабин, еден од современите истражувачи кој го дели овој став, го формулира на следниов начин:

„ Државната припадност на која било територија и на секое население, пред сè, ја одредува крајниот адресант на даноците, врховниот господар. Очигледно тоа беше хазарскиот каган, кој вршеше оданочување со посредство на локалните гувернери на тудуните. Сè уште немаме ниту еден, дури и индиректен факт за потчинување на Босфор и Сугдеја во овој момент на византискиот цар или византиските владини претставници.

[14].

“

Слична оценка дава и А. Виноградов и А.Комар:

„ Така, анализата на изворите со кои располагаме за историјата кон крајот на 7 век до средината на 8 век, покажува дека во наведениот временски период во овој момент нема причина да се зборува за воспоставување на доминација на Хазарите, па дури и за „протекторат“ на полуостровот. Најважните крајбрежни центри (Херсон, Босфор, Сугдеја) продолжуваат да одржуваат провизантиска политичка, идеолошка, трговска и економска ориентација, а планинските региони на Кримската Готија одржуваат традиционален „сојузнички“ статус во однос на империјата... Воено-политичкиот сојуз на Византија и Хазарите бил поддржан во северниот дел на Црното Море не само со вообичаените инјекции на царско злато и богати подароци од номадското благородништво, понекогаш со династички бракови, туку и со воведувањето на Јустинијан II во Херсон и Босфор на режим на управување со владение, кој се состоел од демилитаризација и заеднички приход од трговските и царинските операции во окрузите

[2].

“

Голем број современи истражувачи имаат поинакво гледиште, верувајќи дека тезата за доминацијата на Хазарите во голема мера претставува мит и Крим отсекогаш останал дел од Византија. С.Б. Сорочан предложил византиско-хазарските односи на Крим да се сметаат за владение - заедничка сопственост со посебен статус, сличен на оној на Кипар (во тоа време поделен на половина помеѓу Византија и Калифатот) и некои други погранични византиски поседи. Главните карактеристики на владеењето биле присуството на властите на две држави на иста територија, нивната еднаква поделба на приходите од трговија и даноци и демилитаризирана зона - забрана за одржување на големи воени сили [6]. Со овој заклучок се согласил и В.Е. Науменко, кој искажал голем број дополнителни аргументи во негова корист користејќи го примерот на Босфор, а потоа и низа други историчари [5], со забелешка, следејќи го самиот автор, дека не постојат директни информации за постоењето на византиско-хазарски договори во врска со Крим во изворите [6].

„ Така, анализата на изворите со кои располагаме за историјата кон крајот на 7 и средината на 8 век покажува дека во наведениот временски период во овој момент нема причина да се зборува за воспоставување на доминација на Хазарите, па дури и за „протекторат“ на полуостровот. Најважните крајбрежни центри (Херсон, Босфор, Сугдеја) продолжуваат да одржуваат провизантиска политичка, идеолошка, трговска и економска ориентација, а планинските региони на Кримската Готија одржуваат традиционален „сојузнички“ статус во однос на империјата. Воено-политичкиот сојуз на Византија и Хазарите бил поддржан во северниот дел на Црното Море не само со вообичаените инјекции на царско злато и богати подароци од номадското благородништво, понекогаш со династички бракови, туку и со воведувањето на Јустинијан II во Херсон и Босфор на режим на управување со владение, кој се состоел од демилитаризација и заеднички приход од трговските и царинските операции во окрузите[25]. “

Ј. М. Могаричев понудил уште поскептично толкување, во чии рамки воопшто не може да се зборува за сигурно присуство на хазарската администрација во градовите на Крим. Според истражувачот, „единствениот хазарски службеник кој бил забележан на Крим во тоа време бил херсонскиот тудун“ [25].

„ Херсон, Босфор и Климати несомнено се појавуваат во историјата со Јустинијан II како области подредени на Византија. Прогонството на Јустинијан во Херсон, учеството на „Херсонитите, Босфорите и другите“ во заговорот против него, желбата на вториот да го истреби целиот народ „во Херсон, Босфор и другите архонии“, прогласувањето за цар на Вардан Филипик од „Херсонитите“ и жителите на други тврдини“ укажува на тоа дека и местни жители од населението и од византиските автори, овие области биле јасно перципирани како римски, а не како хазарски, или со статус на двојна подреденост. Целата политика на каганатот во однос на Крим се сведувал главно на можноста за примање почит. Доколку Хазарите, не по своја слободна волја, се нашле вовлечени во внатревизантиски судири на територијата на полуостровот, тогаш и овде тврдењата на Хазарите биле, во поголема мера, материјални, наместо територијални или политички.

[25].

“

Поддржувачите на секоја гледна точка различно го толкуваат статусот на тројцата функционери споменати во врска со Хазарите (Папациј, Валгица и Тудун).

Папациј е единствениот кој директно се нарекува Хазар во изворите,[Бел. 11] меѓутоа, Теофан и Никифор му даваат различни карактеристики. Според Теофан, ова означува претставник „во име на Каганот“ во Фанагорија; според Никифор, тој бил доверлив човек на каганот под Јустинијан, односно, можеби, достоинственик испратен од Хазарија кој претходно не бил во Фанагорија [25].

Ниту Теофан ниту Никифор директно не зборуваат за хазарската припадност на Валгиц. Тој е наречен „архонт на Босфор“ и можел да биде местен зависен владетел. С.Б. Сорочан и В.Е. Науменко сметаат дека бил подреден на Византија [6] [2]. Ј. М. Могаричев смета дека тој бил гувернер на Хазарите не во самиот град Босфор (современ Керч), туку во Таман, бидејќи името „Босфор“ може да се примени и на градот и на регионот на двата брега на Керченскиот теснец и за време на настаните што се случиле кога Валгиц бил во Фанагорија. Хипотезата се заснова на фактот дека Никифор го нарекува Босфорот „скитски“ и ова може да биде копија на традиционалното име „ Кимериски Босфор“, што го означува Керчкиот Проток.[25] Постои дополнителен аргумент во корист на хазарската припадност на Валгиц. Неговото име се споредува со хазарската титула, која во слична форма - „бул-ш-ци“ - е позната во истиот регион во 10 век (особено, оваа титула ја носеле хазарскиот гувернер Таматархи и командантот Песах, кој го опседнал Херсон во 939 година). Што точно означува овој наслов останува нејасно. Предложени се различни варијанти на неговата етимологија од турските јазици: „градски поглавар“, „владетел“ или „чувар на печатот“ [2].

Интерпретацијата на тудунот како гувернер на Хазарите, исто така, понекогаш е оспорувана во историографијата, но во моментов оваа гледна точка нема поддржувачи. Византиските автори го разбирале зборот „Тудун“ како лично име. Теофан директно зборува за подреденоста на службеникот на хазарскиот каган, но Никифор го испуштил овој детал. Има несогласувања во грчкиот правопис на зборот. Во еден од двата ракописи на делото на Никифор (т.н. Ватикански список), а понекогаш и во Теофан, ја има формата „Тондун“ (грчки τονδουνον, наместо главниот τούδουνον). Баранов предложил оваа форма да се смета за примарна и даде толкување на Тондун како Турчин кој бил во Херсон во византиската служба како архонт.

Биле забележани и широк опсег на мислења околу прашањето за општото влијание на Хазарите врз внатрешната византиска политика. За делата на Хазарите е традиционална извинувачка оценка. Како што напишал британскиот историчар Д.М. Данлоп, автор на првото општо дело за историјата на Хазарите:

„ Во текот на овие настани гледаме дека хазарскиот каган одигра значајна - ако не и доминантна - улога на Крим. Со напуштањето на Јустинијан, тој најверојатно го направил својот пад неизбежен. Филипик Вардан тешко можел да успее без поддршката на каганот. Не би било претерување да се каже дека во овој момент каганот може да и даде нов владетел на Византија. Неколку години по ова, тие [Хазарите] веќе биле подготвени да започнат напад врз исламот

[28].

“

Неговиот советски колега М.И. Артамонов се изразил со малку повнимателно, но слични зборови:

„ Во сите овие настани, улогата на Хазарите била, очигледно, позначајна отколку што укажуваат хроничарите. Покорувањето на Херсон на Хазарите се случило без притисок од вторите и било резултат на добрата волја на самите Херсонци, диктирани од стравот од одмазда од страна на Јустинијан. Заговорот на Вардан, кој пронашол поволна почва за развој меѓу жителите на Керсон, навредени од бруталниот масакр, можел да созрее само со помош на Хазарите.[13]. “

И двајцата автори верувале дека вистинската причина за походите на Јустинијан бил обидот повторно да се освои Крим од страна на Хазарите [28] [13].

Во делата на византистите обично се нагласува дека иницијативата за соборување на Јустинијан потекнувала од местното византиско население, а улогата на Хазарите била сведена на платеници. Според И.С.Чичурова :

„ Д. Данлоп како доказ за доминацијата на Хазарите на Крим и нивното влијание врз развојот на настаните во царството гледа во соборувањето на Јустинијан II и прогласувањето на Вардан за цар, што, очигледно, треба да се смета за претерување: византиските цареви се соборени, според Теофан, и прогласени од Римјаните - Херсонци, жители на други кримски тврдини и војници испратени од Јустинијан II. Сметам дека нема убедливи причини за толку висока оценка на интервенцијата на Хазарите.[10]. “

Белешки уреди

  1. ↑ Пред ова, Јустинин имал конфликт со патријархот Калиник I Цариградски затоа што царот, страстен за подобрување на урбаната средина, решил да изгради фонтана и трибина на црковно место и побарал патријархот да ја благослови оваа одлука со молитва, на што патријархот одговорил дека знае молитви само за основање на храмот, а не и за негово уништување. Но, царот сепак го принудил да каже молитва. Црквата била урната и изградена на друго место.
  2. ↑ Ова е приближниот датум прифатен во литературата. Јустинијан влегол во главниот град есента 705 година, а изворите велат дека ова била „следната година“ по неговото бегство кај Бугарите. Но, колку време Јустинијан поминал во бегство не е наведено во изворите. Оние истражувачи кои се склонети кон строги и претпазливи формулации претпочитаат да зборуваат за моментот „по 698 година“ [6].
  3. ↑ Первоисточник сведений: Историја на Кавкаска Албанија Мовсес Каланкатваци[13].
  4. ↑ Агнел од Равена известува за ова и ги цитира зборовите што ги кажал царот: „Овие луѓе се мои непријатели, зашто подмолно ми ги отсекоа носот и ушите“.'[17].
  5. ↑ Експедицијата против Равена и реакцијата на локалните жители на неа се опишани во италијански извори и се совпаѓаат со настаните во Херсон до многу детали. Во пролетта 710 година, византиската флота предводена од стратегот на Сицилија, патрицијан Теодор, отпловил кон градот. Значајните жители на градот биле поканети на гозба што се одржувал во шатори веднаш на брегот. Следниот ден, несудените гости биле поканети два по двајца да се качат на бродовите. Таму ги грабнале, ги врзале и ги заглавиле и ги фрлиле во складиштето. Откако сите гости биле заробени, бродовите се закотвиле и отпловиле кон Константинопол. Во меѓувреме на брегот останал воен одред кој го нападнал градот и во него извршил масакр. Шокираните жители на градот не пружиле отпор. Ограбувајќи куќи и црковен имот, експедицијата се качила на бродовите што се враќала и отпловила назад во главниот град. Речиси сите затвореници во Цариград биле егзекутирани. Жив останал само Равенскиот архиепископ Феликс, кој бил заслепен и прогонет некаде во Понт (можеби дури и во Херсон). Одговорот на жителите на Равена било востание. Тие го избрале за владетел (дукс) Георгиј, син на еден од заробените благородници. На градскиот плоштад, тој одржал говор, повикувајќи да се спаси градот од „змијата што отплови овде по море од Византија, чиј отров сите веќе го пробавме“. Соседните градови им се придружиле на бунтовниците. Сите возрасни мажи биле организирани во „милиција“ и „банди“ (вкупно 11 милициски единици, создадени според моделот усвоен во византиската армија). Властите му поделиле оружје на населението, испратиле чети да ги чуваат соседните тврдини и организирале патроли на брегот. Византискиот егзарх од Равена, Јован Ризокоп, во тој момент бил на работа во Неапол. Кога во октомври пристигнал во Равена, бил убиен од бунтовниците. По соборувањето на Јустинијан, архиепископот Феликс бил вратен во градот, а целиот запленет имот бил вратен на црквата на Равена, додавајќи ѝ дарежливи подароци. По ова, востанието престанало, а еднаквите се согласиле да прифатат нов егзарх[17].
  6. ↑ Индиец по раѓање и грд по изглед[7].
  7. ↑ Ова била трета посета на папата на „Новиот Рим“ во историјата. Следната се одржала во 1967 година [18]. Константин пристигнал на иницијатива на Јустинијан за да разговара за одлуките на Советот на Труло, во кој не учествувале претставници на Западната црква. Тој останал во главниот град од пролет до октомври 711 година. Неговата свечена средба со царот се одржала во Никомидија и завршила со надминување на сите разлики.
  8. ↑ Потоа била испратена во Рим. Имаше добар однос кон Јустинијан, а веста за одмаздата против него беше дочекана со тага.
  9. ↑ Сепак, тоа практично не ја променило целокупната стратешка слика. На почетокот на 731 година, како што традиционално се случувало во Арапско-хазарските војни, нова арапска војска извршила напад во спротивна насока, а тогаш Хазарите биле принудени да се бранат од неа во длабочините на нивните територија. Неколку години подоцна, Хазарите биле принудени да ја завршат војната под неповолни услови за себе, конечно напуштајќи го Закавказје.
  10. ↑ Приближни датуми. Примарни извори: Животот на Јован Психаит [5] и Кембрички документ[13].
  11. ↑ Никифор го нарекува „соплеменик на каганот“ и „Хазар“.

Наводи уреди

  1. ↑ Сорочан 2013.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Науменко 2004.
  3. ↑ Сюзюмов 1967.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Феофан 1884.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 Романчук 2008.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 6,7 6,8 Сорочан 2007.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Никифор 1980.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Parastaseis syntomoi chronikai 1898.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Бешевлиев 1959.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 Феофан 1980.
  11. ↑ 11,0 11,1 Кулаковский 1915.
  12. ↑ Новосельцев 1990.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 Артамонов 1962.
  14. ↑ 14,0 14,1 Виноградов, Комар 2005.
  15. ↑ 15,0 15,1 Айбабин 1999.
  16. ↑ 16,0 16,1 Павел Диакон 2004.
  17. ↑ 17,0 17,1 Бородин 2001.
  18. ↑ „Диалог между Церквами: история визитов Пап в Константинополь и Вселенских Патриархов в Рим“. Архивирано од изворникот на 2017-06-10. Посетено на 2017-02-23. Занемарен непознатиот параметар |deadlink= (се препорачува |url-status=) (help)
  19. ↑ Семёнов 2012.
  20. ↑ Храпунов 2014.
  21. ↑ Айбабин А. И. Этническая история ранневизантийского Крыма. – Симферополь : изд–во «Дар», 1999. – С. 171–222.
  22. ↑ Хапаев В. В. Государственное управление и местное самоуправление в византийском Херсоне во второй половине ix–x веке // Этносоциум и межнациональная культура. Альманах «Крым». – 2015. – № 3. – С. 30.
  23. ↑ Цукерман К. К вопросу о ранней истории фемы Херсона // Бахчисарайский историко-археологический сборник. – Вып. I. – Симферополь : Таврия, 1997. – С. 312–323.
  24. ↑ 24,0 24,1 Каждан 2002.
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 25,3 25,4 25,5 Могаричев 2005.
  26. ↑ Vachkova 2008.
  27. ↑ 27,0 27,1 Калинина 2015.
  28. ↑ 28,0 28,1 Данлоп & 2016 (1954).

Извори уреди

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Хазарски_протекторат_над_Херсон&oldid=5188907“