Википедија

Новаја Газета

Новаја Газета — независен руски весник познат по своето критичко и истражувачко покривање на руските политички и општествени работи.[1][2] Се објавува во Москва, во регионите во Русија и во некои странски земји. Печатеното издание се објавува во понеделник, среда и петок; Написите на англиски јазик на веб-страницата се објавуваат неделно во форма на билтенот „Русија. Објаснето“.

Новаја Газета
Типтринеделно – Понеделник, среда, петок
ФорматA2
Сопственик
ОсновачГрупа поранешни новинари од Комсомолскаја Правда
Главен уредникДимитриј Муратов
Јазикруски
СедиштеМосква
Тираж90,000
ISSN1682-7384
OCLC58481623
Страница
Беспл. архивnovayagazeta.ru/issues
Лого на веб-страница

Седум новинари на Новаја Газета, меѓу кои и Јуриј Шчекочихин, Ана Политковскаја и Анастасија Бабурова, биле убиени од 2000 година, во врска со нивните истраги.[3]

Во октомври 2021 година, главниот уредник на Новаја Газета Дмитриј Муратов, ја добил Нобеловата награда за мир, заедно со Марија Реса, за нивната заштита на слободата на изразување во нивните татковини.[4]

На 28 март 2022 година, поради тековната руска инвазија на Украина во 2022 година, весникот ги прекинал своите печатени активности откако добил второ предупредување од Роскомнадзор.[5]

Историја

уреди

Група поранешни новинари од Комсомолскаја Правда го организирале весникот во 1993 година, неговото прво име било Ежедневнаја Новаја Газета (Дневен нов весник).[6] Михаил Горбачов ги искористил парите од неговата Нобелова награда за мир во 1990 година за да помогне во основањето на Новаја газета во 1993 година и да ги купи нејзините први компјутери.[7]

На 26 ноември 2001 година, Новаја Газета објавила напис на Олег Лурие во кој се наведува дека раководството на Меѓународната индустриска банка, на чело со Сергеј Пугачов, било вклучено во перење пари во Банката на Њујорк.[8] Банката на Пугачов покренала тужба за клевета против весникот, наведувајќи ги финансиските загуби, бидејќи голем број нејзини клиенти, наводно, ги промениле условите на нивните сметки на начин што ја натерала банката да изгуби пари поради објавувањето. На 28 февруари 2002 година, банката го добила случајот во московскиот општински суд Басмани и ѝ биле доделени 15 милиони рубљи (околу 500.000 американски долари) загубен приход, сума без преседан за руските весници што може да го поткопа самото постоење на Новаја Газета, особено на 22 февруари. Истиот суд во Басмани и наложил на Новаја Газета да плати околу 1 милион долари за обвинение за корупција против главниот судија на Краснодарскиот крај. Во април, одлуката за случајот на Меѓународната индустриска банка била потврдена од судот. Меѓутоа, во напис од 27 мај 2002 година,[9] Јулија Латинина, новинарка на Новаја Газета, открила дека тројцата клиенти на банката именувани во тужбата биле нејзини подружници или на друг начин контролирани од нејзиниот одбор на директори, и тврдела дека Новаја Газета побарала отворање на истрага за криминална измама за активностите на банката. Како резултат на тоа, во јуни 2002 година, Меѓународната индустриска банка се откажала од своето барање за компензација.[10][11]

Во 2004 година, весникот отпечатил седум написи од колумнистот Георги Рожнов, во кои се обвинува Сергеј Кириенко за проневера на 4,8 милијарди американски долари од фондовите на Меѓународниот монетарен фонд во 1998 година, кога тој бил премиер на Русија.[12] Весникот ги базирал обвинувањата на писмото наводно напишано до Колин Пауел и потпишано од американските конгресмени Филип Крејн, Мајк Пенс, Чарли Норвуд, Ден Бартон и Хенри Бонила и објавено на веб-страницата на Американскиот совет за одбрана.[13] Весникот тврдел дека Кириенко искористил дел од проневерените средства за купување недвижен имот во САД. Подоцна било откриено дека писмото е шега измислена од The eXile.[13] Како одговор, Кириенко ги тужел Новаја Газета и Рожнов за клевета, а судот, донесувајќи пресуда во корист на Кириенко, наредил на Новаја Газета да ги повлече сите публикации во врска со обвинувањата и продолжил дека весникот „е должен да објави само официјално докажани информации кои го поврзуваат г-дин Кириенко со проневера“.[12]

На 13 април 2009 година, весникот го добил првото печатено интервју во руска публикација со претседателот Димитриј Медведев, во кое се дискутирало за прашања како што се граѓанското општество и општествениот договор, транспарентноста на јавните службеници и развојот на Интернет.[14]

На 26 јануари 2010 година, веб-страницата на весникот била подложена на напад и делотворно била исклучена одф интернет мрежата.[15] Од 1 февруари 2010 година, мрежното место сè уште било недостапно. На врвот на нападот серверот добивал 1,5 милиони конекции во секунда.[16] Весникот го задржал своето онлајн присуство со објавување написи на својата страница LiveJournal.[17] На 7 април 2011 година, веб-страницата повторно била цел на истиот напад.[18][19][20][21]

На 25 јули 2014 година, весникот бил отворен со „Vergeef ons, Nederland“ / „Прости, Голландия“ („Прости ни, Холандија“ и на холандски и на руски ), како одговор на катастрофата на летот 17 на Малезија ерлајнс.[22]

На почетокот на 2016 година, весникот објавил напис во кој се тврди дека постои таканаречена игра „Син кит“, со цел да се натераат руските млади да се самоубијат. Објавувањето предизвикало морална паника која ја зафатила Русија.[23]

Откако Новаја газета објавила истрага од новинарот Денис Коротков за рускиот стопанственик Евгениј Пригожин,[24] во октомври 2018 година, Денис Коротков и главниот уредник на Новаја Газета станале цел на закани со испорака на отсечена глава на овен и погребни цвеќиња. до канцелариите на весникот. Стилот на заканата наликувал на Евгениј Пригожин, поврзаник со Кремљ.[25]

Новаја Газета објавила извештаи за анти-геј чистки во Чеченија во 2017 година, каде што наводно биле убиени 3 мажи, а десетици приведени и заплашени. По објавувањето, чеченската влада го негирала постоењето на прогони во Чеченија.[26] Весникот објавил извештај на Елена Милашина и список на 27 убиени Чеченци на 26 јануари 2017 година. Весникот го упатил извештајот и списокот до Истражниот комитет на Русија и побарал од комисијата да ги истражи податоците за објавениот спосок. Додека „Новаја Газета“ ги објавила имињата на 27 убиени Чеченци на списокот, весникот навел дека реалната бројка може да биде уште поголема, можеби 56. Весникот изјавил дека наводно убиените Чеченци биле приведени од локалната служба за безбедност, ставени во притвор на чувана територија во сопственост на полкот на сообраќајната полиција во градот Грозни и погубени на 26 јануари со истрели од огнено оружје со неколку убиени со задушување,[27] ) од силите на Државната безбедност без да поднесат никакви правни обвиненија.[28]

По почетокот на руската инвазија на Украина во 2022 година, главниот уредник Димитриј Муратов изјавил дека весникот ќе објави издание и на руски и на украински во знак на солидарност.[29] На 4 март 2022 година, весникот објавил дека ќе ги отстрани материјалите и ќе го намали известувањето за војната, откако добил официјално предупредување од Роскомнадзор.[30] Биле објавени материјали од окупираниот Херсон и други украински градови.[31] На 28 март, весникот објавил дека ќе ги прекине своите активности на интернет и печатење до крајот на „специјалната воена операција“ откако добил уште едно предупредување од Роскомнадзор.[5] На 7 април, како резултат на репресијата, новинарите од Новаја Газета го објавиле започнувањето на Новаја Газета Европа, со нејзиниот главен уредник Кирил Муратов, наведувајќи дека Новаја Газета Европа ќе биде независна од Новаја Газета „правно и во пракса“, а неговата редакција ќе се состои од вработени кои ја напуштиле Русија.[32] Новиот медиум ќе објавува написи на други јазици освен рускиот, а Мартинов изјавил дека новинарите се надеваат на крајот да продолжат со својата работа во Москва.[33] На 7 април, Муратов бил нападнат од непознато лице и покриен со црвена боја додека бил на воз од Москва до Самара, наводно како чин на поддршка на напаѓачот за руските трупи.[34]

Клучни луѓе

уреди
 
Главниот уредник Димитриј Муратов набргу откако ја добил „Награда за четири слободи“ во име на Новаја Газета во 2010 година

Според главниот уредник Димитриј Муратов,[35] организацијата на весникот имала 76% од акциите, Александар Лебедев поседувал 14% од акциите, Михаил Горбачов имал 10%. Избори за главен уредник во весникот се одржила од 2009 година.[6] Во ноември 2017 година, Муратов објавил дека ја напушта функцијата главен уредник, но ќе продолжи да работи во весникот. Него го заменил Сергеј Кожеуров, генералниот директор на весникот.[36] Сепак, Димитриј Муратов бил реизбран повторно во ноември 2019 година.[6][37]

Смрт на новинари

уреди

Игор Домников бил добро познат во „Новаја Газета“ меѓу своите колеги по неговите духовити есеи и ацербичниот тон. Тој бил нападнат на пат кон неговиот стан во Москва, на 12 мај 2000 година. Бил удрен со тврд предмет, веројатно со чекан од непознат напаѓач, лежел без свест кога бил пронајден од соседот; Игор Домников бил пренесен во болница со повреди на черепот и мозокот, бил опериран, но останал во кома. Тој починал од повредите на 16 јули 2000 година. 5 членови на банда биле уапсени во август 2007 година под сомнение за убиство и биле осудени на затворски казни од 18 години до доживотни за убиството, како и за други кривични дела.[38] На 11 март 2015 година, поранешниот заменик-гувернер на Липецката област Сергеј Доровској билобвинет од Истражниот комитет на Русија за поттикнување на убиството, но Сергеј Доровској никогаш не бил казнет поради застареноста на делото.[39][40] Истрагите откриле дека Игор Домников напишал серија извештаи за животот во регионот во 1999-2000 година, каде што ја критикувал локалната власт за корупција, што било мотив за Сергеј Доровској да поттикне други да го убијат новинарот.[41]

Виктор Попков, соработник на весникот, бил застрелан до смрт во Чеченија во 2001 година.[42]

Јуриј Шчекочихин, новинар и заменик во Државната Дума, исто така работел за весникот како истражувачки новинар и бил заменик главен уредник додека не умрел од мистериозна и тешка алергија на 3 јули 2003 година. Некои од неговите придонеси објавени во Новаја Газета биле поврзани со истрагата за Корупцискиот скандал „Три китови“.

Новинарката Ана Политковскаја, која ги критикувала акциите на Русија во Чеченија, пишувала за Новаја Газета до нејзиниот атентат на 7 октомври 2006 година. Политковскаја во есејот што го добиле уредниците напишала: „Секојдневно посетители доаѓаат во нашата редакција, кои немаат каде на друго место да ги донесат своите неволји, така што единственото место каде што можат да се емитуваат е во нашиот весник „Новаја Газета“.[43] 15 години по нејзиното убиство, Новаја Газета објавила краток филм во кој ја истражува нејзината смрт, документирајќи неуспеси на секое ниво од последователната истрага.[44]

Новинарот и адвокат за човекови права Станислав Маркелов бил застрелан и убиен во Москва на 19 јануари 2009 година додека ја напуштал прес-конференцијата за неговата жалба во последен момент против предвременото ослободување на Јуриј Буданов, поранешен руски воен офицер осуден за киднапирање и тешко убиство на млад Чеченец.[45] Анастасија Бабурова, хонорарна новинарка на Новаја Газета и член на Автономна акција, била со Маркелов во тоа време и исто така била убиена.

Наталија Естемирова, истражувач за човекови права и адвокат која живеела во Чеченската Република, понекогаш се среќавала со новинарката Ана Политковскаја и адвокатот Станислав Маркелов, бидејќи сите тие истражувале злосторства во Чеченија и ги бранеле правата на жртвите, таа пишувала и извештаи во Новаја Газета. Наталија Естемирова била киднапирана на 22 јули 2009 година во главниот град на Чеченија Грозни и два часа подоцна убиена во соседна Република Ингушетија.[46]

Нови проекти

уреди

Свободное Пространство („Слободен простор“) кој бил додаток во боја на Новаја Газета, бил вклучен во петочното издание.[47][48]

Новаја Газета редовно содржи бесплатни инсерти од нејзините споредни проекти или други новоотворени весници. Обединетиот граѓански фронт (од соодветната организација) и весникот „Јаблоко“ биле објавувани во форма на инсерти во минатото. Тековните изданија го вклучуваат „Шофјор“ („Возач“, руски: Шофёр ) спореден проект и Кентавр („Кентаур“, руски: Кентавр).

Руската верзија на Le Monde diplomatique била издавана една година како дел од весникот. Бројот на претплатници потоа изнесувал 43 и продолжувањето на издавањето на инсертот ќе се сметало за бесмислено.[49] Новаја Газета, исто така, го објавува Меѓународниот неделник на Њујорк Тајмс во петок од 2009 година. Овој додаток на осум страници содржи избор на написи од Њујорк Тајмс преведени на руски.

Награди

уреди
 
Награда Карло Велики за европските медиуми во 2012 година
  • Награда за слободен печат на Источна Европа „Буцериус“ (2002).[50][51]
  • „Златно Перо“ од Санкт Петербург-2003 (Николај Донсков; 2004).[52][53]
  • Писатели во Превод (Ана Политковскаја; 2004).[54][55][56]
  • Клуб-25 награда (Ана Политковскаја; 2007).[57]
  • Писатели во превод (Аркадиј Бабченко ; 2007).[55][56][58]
  • Наградата Анри Нанен во 2007 година.[59]
  • Слободна медиумска пионерска награда (2009).[60][61]
  • Меѓународна награда за слобода на печатот од канадски новинари за слободно изразување (2009).[62][63]
  • Награда за интегритет на Транспаренси Интернешнл (Роман Шлејнов; 2009 година).[64][65]
  • Наградата Герд Буцериус за слободен печат во Источна Европа (Роман Шлејнов; 2009 година) . [66][67]
  • Награда Артјом Боровиќ (Аркадиј Бабченко, Сергеј Канев; 2009).[68]
  • Наградата „Четири слободи“ за слобода на говор во 2010 година.[69]
  • Награда Лев Копелев (2010).[70][71]
  • Златен гонг-2010 година.[72][73][74]
  • Награда Карло Велики за европски медиуми (2012).[51]
  • На 27 октомври 2014 година во прес-секретарот на весникот во Копенхаген, Надежда Прусенкова, и на ко-главниот уредник Витали Јарошевски, им била доделена Наградата за слобода на Политикен за независното и критичко известување на Новаја Газета што ги чинело животите на шестмина нејзини новинари.[75]
  • Награда за слобода на Андреј Сахаров (2017).[76]
  • Награди на Владата на Руската Федерација во областа на масовните медиуми (Галина Мурсалиева, Олга Боброва; 2018 година).[77][78]
  • Златно перо на Русија (Галина Мурсалиева, 2020 година).[79]
  • Нобеловата награда за мир (Димитриј Муратов, 2021 година) [80]

Наводи

уреди
  1. ↑ Halpin, Tony (23 January 2009). „Journalists from Novaya Gazeta Are Assassination Targets“. The Times. Посетено на 27 November 2009.[мртва врска]
  2. ↑ Roth, Andrew (2022-03-28). „Russian news outlet Novaya Gazeta to close until end of Ukraine war“. The Guardian (англиски). Посетено на 2022-03-28.
  3. ↑ Dondo, Aurélia (30 May 2018). „Ukraine: Dissident reported murdered turns up alive“. PEN International. Архивирано од изворникот на 2021-09-11. Посетено на 11 September 2021.
  4. ↑ „The Nobel Peace Prize 2021“. The Noble Prize. 8 October 2021. Посетено на 8 October 2021.
  5. ↑ 5,0 5,1 „Russia's Novaya Gazeta newspaper pauses activities after official warning“. Reuters. 28 March 2022.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Демченко, Наталья; Филипенок, Артем (15 November 2019). „Главным редактором "Новой газеты" вновь избрали Дмитрия Муратова“ [Dmitry Muratov was re-elected editor-in-chief of Novaya Gazeta]. Архивирано од изворникот на 15 November 2019.
  7. ↑ „Gorbachev Buys into Kremlin's Most Vocal Critic“. MosNews. 7 June 2006. Архивирано од изворникот на 15 June 2006.
  8. ↑ Lourie, Oleg (26 November 2001). Путин любит лыжи. Ну и при чем здесь Пугачев?. Novaya Gazeta (руски). Архивирано од изворникот на 2011-07-22. Посетено на 27 November 2009.
  9. ↑ Latynina, Yulia (27 May 2002). Можно ли сделать из стиральной машины автомат Калашникова?. Novaya Gazeta (руски). Архивирано од изворникот на 2011-06-06. Посетено на 27 November 2009.
  10. ↑ Pribylovsky, Vladimir (28 February 2003). „Noviye Izvestia Dead Who's Next?“. The Moscow Times. Посетено на 11 September 2021.
  11. ↑ Vladimir Pribylovsky; Yuri Felshtinsky (2004). „Подавление СМИ“ [Suppression of the Media]. Операция «Наследник» [Operation "Successor"] (руски). Архивирано од изворникот (DOC) на 27 март 2009. Посетено на 27 ноември 2009.
  12. ↑ 12,0 12,1 Melnikov, Mikhail (11–17 October 2004). „III. Lawsuits against Journalists“. Center for Journalism in Extreme Situations. Архивирано од изворникот на 2022-06-09. Посетено на 31 January 2009.
  13. ↑ 13,0 13,1 Ames, Mark (22 July 2004). „Double Punk'd! Meta-Prank Goes Mega-Bad“. The eXile. Архивирано од изворникот на 26 February 2008.
  14. ↑ Muratov, Dmitry (15 April 2009). „Декларация Медведева. Год 2009“ [Interview with Dmitri Medvedev]. Novaya Gazeta N39 (руски). Архивирано од изворникот на 16 April 2009. Посетено на 15 April 2009.
  15. ↑ „Le site de la "Novaïa Gazeta" bloqué par une attaque“ [The site of the "Novaya Gazeta" blocked by an attack]. 1 February 2010. Посетено на 2 February 2010.
  16. ↑ Hacker Attack Freezes Novaya Gazeta's Web Site, Nikolaus von Twickel, The Moscow Times, 1 February 2010
  17. ↑ Blog posts related to the DDOS attack, Novaya Gazeta, 2010.
  18. ↑ Gutterman, Steve. „Medvedev criticizes illegal attack on his blog“. Reuters. Посетено на 13 October 2013.
  19. ↑ „Popular Russian site hit by cyberattacks | Sci-Tech | DW.DE | 08.04.2011“. Dw-world.de. Посетено на 13 October 2013.
  20. ↑ „Сайт "Новой газеты" обрушил ботнет, атаковавший "Живой Журнал" — Антон Благовещенский – Российская газета“ [The website of Novaya Gazeta was brought down by a botnet that attacked LiveJournal — Anton Blagoveshchensky – Rossiyskaya Gazeta]. Rg.ru. 21 June 2012. Посетено на 13 October 2013.
  21. ↑ „"Новая газета" выложила часть нового номера в ЖЖ из-за кибератаки на сайт издания - Газета.Ru | Новости“ ["Novaya Gazeta" posted part of the new issue in LiveJournal because of a cyber attack on the publication's website - Gazeta.Ru | News]. Gazeta.ru. 17 June 2013. Посетено на 13 October 2013.
  22. ↑ „Vergeef ons, Nederland“ [Forgive us, Netherlands]. Novaya Gazeta. 25 July 2014. Посетено на 25 July 2014.
  23. ↑ „FACT CHECK: 'Blue Whale' Game Responsible for Dozens of Suicides in Russia?“. Snopes.com (англиски). Посетено на 2018-10-03.
  24. ↑ „Novaya Gazeta Report: 'Putin's Chef' Involved in Attacks, Killing“. Radio Free Europe/Radio Liberty. 22 October 2018. Архивирано од изворникот на 3 October 2019. Посетено на 20 November 2019.
  25. ↑ Six red carnations and one severed ram’s head: Deadly threats sent to Russian independent newspaper, Global Voices, 18 October 2018
  26. ↑ Walker, Shaun (2 April 2017). „Chechen police 'have rounded up more than 100 suspected gay men'“. The Guardian. Посетено на 7 December 2019.
  27. ↑ Милашина, Елена (23 July 2019). „Подвал имени Кадырова“ [Basement named after Kadyrov]. Новая Газета (руски). Архивирано од изворникот на 29 December 2019. Посетено на 28 January 2020.
  28. ↑ „Союз журналистов Чечни опубликовал обращение к "Новой газете"“ [The Union of Chechen Journalists has published an appeal to Novaya Gazeta]. Новая Газета (руски). 11 July 2017. Архивирано од изворникот на 7 December 2019. Посетено на 7 December 2019.
  29. ↑ Tidman, Zoe (24 February 2022). „Russian newspaper to publish in Ukranian following invasion“. The Independent. Посетено на 24 February 2022.
  30. ↑ „Russia's Novaya Gazeta cuts Ukraine war reporting under censorship“. Reuters. 4 March 2022.
  31. ↑ „Russian independent newspaper Novaya Gazeta suspends publication“. France24. 28 March 2022. Посетено на 29 March 2022.
  32. ↑ „Novaya Gazeta Launches European Edition in Bid to Dodge Kremlin Censorship“. The Moscow Times. 7 April 2022.
  33. ↑ „Russian reporters open outlet in Europe after Moscow-based paper suspends publication“. Reuters. 7 April 2022.
  34. ↑ „Неизвестный напал на главреда «Новой газеты» и лауреата Нобелевской премии мира Дмитрия Муратова прямо в вагоне поезда“ [An unknown person attacked Dmitry Muratov, editor-in-chief of Novaya Gazeta and Nobel Peace Prize laureate, right in the train carriage]. Instagram. Novaya Gazeta. 7 April 2022. Посетено на 8 April 2022.
  35. ↑ „Кто владелец "Новой газеты", кто ее "крыша" и почему оппозиция неспособна объединиться?“ [Who is the owner of Novaya Gazeta, who is its "roof" and why is the opposition unable to unite?]. YouTube. Novaya Gazeta. 28 January 2017. Посетено на 18 November 2019.
  36. ↑ „Главным редактором "Новой газеты" стал Сергей Кожеуров“. Novaya Gazeta. 17 November 2017. Архивирано од изворникот на 2017-11-17. Посетено на 17 November 2017.
  37. ↑ Мария Истомина (17 November 2017). „"Новая газета" выбрала нового главного редактора на смену Муратову“ [Novaya Gazeta has chosen a new editor-in-chief to replace Muratov]. RBC (руски). Архивирано од изворникот на 1 October 2018.
  38. ↑ „Igor Domnikov“. Committee to Protect Journalists. Архивирано од изворникот на 16 June 2019. Посетено на 20 November 2019.
  39. ↑ „In Russia, last key suspect charged in 2000 murder of Igor Domnikov“. Committee to Protect Journalists. 11 March 2015. Архивирано од изворникот на 21 April 2019. Посетено на 20 November 2019.
  40. ↑ „Заказчик нападения на журналиста "Новой газеты" Игоря Домникова умер от сердечного приступа“ [The customer (client, charterer) behind the attack on Novaya Gazeta journalist Igor Domnikov died of a heart attack]. Novaya Gazeta (руски). 8 October 2018. Архивирано од изворникот на 9 October 2018. Посетено на 20 November 2019.
  41. ↑ „Anatomy of Injustice Chapter 10. A (Limited) Success: Landmark Convictions Won“. Committee to Protect Journalists. Архивирано од изворникот на 17 April 2019. Посетено на 20 November 2019.
  42. ↑ „Rights worker shot in Chechnya“. CNN. 21 April 2001. Посетено на 12 September 2021.
  43. ↑ Politkovskaya, Anna; trans. Tait, Arch (15 October 2006). „Her Own Death, Foretold“. The Washington Post. Посетено на 27 November 2009.
  44. ↑ „Russia, Explained Extra Tribute to Novaya's Killed Reporters“. Архивирано од изворникот на 2021-12-07. Посетено на 2022-04-24.
  45. ↑ "Chechen Rights Lawyer and Journalist Shot in Moscow".
  46. ↑ Harding, Luke (23 July 2019). „Who shot Natalia Estemirova?“. The Guardian. Архивирано од изворникот на 11 November 2019. Посетено на 20 November 2019.
  47. ↑ Muratov, Dmitry; Yuri Safronov (21 November 2008). „What is Friday? It's yet another day of Novaya Gazeta“ (руски). Novaya Gazeta (№ 45). Архивирано од изворникот на 24 September 2020.
  48. ↑ „2009 clarification for Novaya Gazeta subscribers“ (руски). Novaya Gazeta (№ 45). 21 November 2008. Архивирано од изворникот на 22 May 2011.
  49. ↑ Inozemtsev, Vladislav; Ekaterina Kuznetsova; и др. (26 July 2007). Уважаемые читатели «Новой газеты»!. Novaya Gazeta (руски). Архивирано од изворникот на 25 August 2007.
  50. ↑ „Preisträger 2002“ [Award winners 2002]. ZEIT-Stiftung (германски). Посетено на 2021-04-10.
  51. ↑ 51,0 51,1 Kapustina, Olga (10 May 2012). Benzow, Gregg (уред.). „Novaya Gazeta receives Charlemagne Medal“. Deutsche Welle. Посетено на 2020-11-25.
  52. ↑ „Николай Донсков“ [Nikolay Donskov]. spbsj.ru (руски). Посетено на 2020-11-25.
  53. ↑ „Наш человек в Питере — с "Золотым Пером"“ [Our man in St. Petersburg — with the "Golden Pen"]. Novaya Gazeta (руски). 28 March 2004. Посетено на 2020-11-25.
  54. ↑ „PEN International joins English PEN in calling for justice in Anna Politkovskaya's Case“. PEN International. 11 September 2021.[мртва врска]
  55. ↑ 55,0 55,1 Irvine, Lindesay (2007-04-16). „PEN honours writing in translation“. The Guardian. Посетено на 2020-11-25.
  56. ↑ 56,0 56,1 „Английский ПЕН-центр наградил спецкора "Новой газеты"“ [PEN English Center awarded the special correspondent of "Novaya Gazeta"]. Ukrainian Association of Press Publishers. 18 April 2007. Посетено на 2020-11-25.
  57. ↑ Izmailov, Vyacheslav (4 March 2007). „"Клуб-25" наградил Анну Политковскую“ [Club-25 awarded Anna Politkovskaya]. Novaya Gazeta (руски). Посетено на 2020-11-25.
  58. ↑ „Ukraine: Murder of dissident Russian journalist deplored“. PEN International. Посетено на 2020-11-25.[мртва врска]
  59. ↑ Haesler, Isabelle (4 July 2007). „Deutsche Unternehmen unterstützen russische Zeitung "Nowaja Gaseta" mit Anzeigen“ [German companies support Russian newspaper "Novaya Gazeta" with advertisements] (германски). Henri Nannen Preis. Архивирано од изворникот на 10 September 2007.
  60. ↑ „Free Media Pioneer Award“. freemedia.at. Архивирано од изворникот на 7 June 2011.
  61. ↑ „Russia's 'Novaya gazeta' Wins Free Media Pioneer Award“. RadioFreeEurope/RadioLiberty. 29 April 2009. Посетено на 2020-11-25.
  62. ↑ „Novaya Gazeta, Russia“. Canadian Journalists for Free Expression. Архивирано од изворникот на 2020-10-22. Посетено на 11 September 2021.
  63. ↑ „Canadian Journalists for Free Expression honours two journalists and a Russian news outlet with 12th annual Press Freedom Awards, for their fearlessness in the face of adversity“. CNW Group. 22 October 2009. Посетено на 2020-11-25.
  64. ↑ „Investigative Journalists Win 2008 Integrity Awards“. Transparency International. 12 February 2009. Посетено на 2020-11-25.
  65. ↑ „Roman Shleynov - Transparency International | School on Integrity“. Transparency International. Посетено на 2020-11-25.
  66. ↑ Komaritskaya, Olga (2009-03-11). „Russian journalists awarded with "Free Press of Eastern Europe" prize“. Human Rights House Foundation. Посетено на 2020-11-25.
  67. ↑ „ZEIT-Stiftung vergibt Gerd Bucerius-Förderpreise Freie Presse Osteuropas 2009“ [ZEIT-Foundation awards Gerd Bucerius sponsorship awards for Free Press Eastern Europe 2009]. idw-online.de (германски). 18 February 2009. Посетено на 2020-11-25.
  68. ↑ „Названы лауреаты премии Артема Боровика“ [Artyom Borovik Prize winners announced]. Gazeta.Ru (руски). 30 November 2009. Посетено на 2020-11-25.
  69. ↑ www.nedbase.nl, Nedbase -. „Novaya Gazeta - Laureate Freedom of Speech Award 2010 - Laureates since 1982 - Four Freedoms Awards“. Архивирано од изворникот на 2016-01-10. Посетено на 2022-04-24.
  70. ↑ Yurin, Vyacheslav (21 November 2010). Kobyakov, Andrey (уред.). „Главный редактор "Новой газеты": В России крайне опасно писать о четырех вещах“ [Editor-in-chief of Novaya Gazeta: It is extremely dangerous in Russia to write about four things]. Deutsche Welle (руски). Посетено на 2020-11-25.
  71. ↑ „Премия им. Льва Копелева“ [Lev Kopelev Prize]. kopelew-forum.de (руски). Посетено на 2020-11-25.
  72. ↑ „"Золотой гонг" и фанфары“ [Golden Gong and fanfare]. Novaya Gazeta (руски). 14 March 2010. Посетено на 2020-11-25.
  73. ↑ „Итоги конкурса «Золотой гонг» - 2010“ [Results of the competition "Golden Gong" - 2010]. stapravda.ru. Посетено на 2020-11-25.[мртва врска]
  74. ↑ „"Новой газете" – 17 лет“ ["Novaya Gazeta" is 17 years old]. Nezavisimaya Gazeta. 1 April 2010. Посетено на 2020-11-25.
  75. ↑ Vintergaard, Peter (27 October 2014). „Det er livsfarligt at være journalist i Rusland“ [It is life-threatening to be a journalist in Russia]. politiken.tv (дански, англиски, и руски). Politiken. Посетено на 27 October 2014. I try not to think that journalism in Russia is dangerous but six my colleagues were murdered and I known all of them very good
  76. ↑ „Sakharov Freedom Award goes to anti-torture fighters in Russia“. Viasna Human Rights Centre. 10 November 2017. Посетено на 11 October 2021.
  77. ↑ „Распоряжение Правительства Российской Федерации от 14 декабря 2018 г. № 2801-р г. Москва "О присуждении премий Правительства Российской Федерации 2018 года в области средств массовой информации"“ [Order of the Government of the Russian Federation of December 14, 2018 No. 2801-r Moscow "On the awarding of awards of the Government of the Russian Federation in 2018 in the field of mass media"]. Rossiyskaya Gazeta (руски). 20 December 2018. Посетено на 2020-11-25.
  78. ↑ „Правительство России наградило премиями журналисток "Новой газеты" Галину Мурсалиеву и Ольгу Боброву“ [The Russian government has awarded prizes to the journalists of Novaya Gazeta, Galina Mursalieva and Olga Bobrova]. Novaya Gazeta (руски). 21 December 2018. Архивирано од изворникот на 2018-12-21. Посетено на 2020-11-25.
  79. ↑ Emelianenko, Vladimir (6 February 2020). „В Москве названы имена победителей "Золотого пера России"“ [The names of the winners of the "Golden Pen of Russia" were announced in Moscow]. Rossiyskaya Gazeta (руски). Посетено на 2020-11-25.
  80. ↑ Henley, Jon (8 October 2021). „Nobel peace prize 2021: journalists Maria Ressa and Dmitry Muratov win – as it happened“. The Guardian. Посетено на 8 October 2021.

Надворешни врски

уреди
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Новаја_Газета&oldid=5279201“