Википедија

Хаплогрупа I-M170

Хаплогрупата I ( M170) — хаплогрупа на ДНК Y-хромозомот. Тоа е подгрупа на хаплогрупата IJ, која сама по себе е подгрупа на хаплогрупата IJK. Подкладите I1 и I2 може да се најдат во повеќето денешни европски популации, со врвови во некои северноевропски и југоисточни европски земји.

Хаплогрупа I-M170
Можно време на потекло~42,900 години пред сегашноста [1]
Возраст на спојување~27,500 години пред сегашноста [2]
Можно место на потеклоЕвропа
ПредокIJ
ПотомциI*, I1, I2
Својствени мутацииL41, M170, M258, P19_1, P19_2, P19_3, P19_4, P19_5, P38, P212, U179

Се смета дека Хаплогрупата I се појавила во Европа, а досега е пронајдена во палеолитските места низ Европа (Фу 2016), но не и надвор од неа. Се оддалечила од заедничкиот предок IJ* околу 43.000 години пред сегашноста (Карафет 2008). Рани докази за хаплогрупата Ј биле пронајдени на Кавказ и Иран (Џонс 2015, Фу 2016). Дополнително, живи примери на претходникот на хаплогрупа IJ* се пронајдени единствено во Иран, меѓу Мазандараните и етничките Персијци од Фарс.[1] Ова може да укаже дека IJ потекнува од Југозападна Азија.

Хаплогрупата I е пронајдена кај повеќе индивидуи кои припаѓаат на Граветската култура. Граветејците се прошириле на запад од далечниот агол на Источна Европа, веројатно Русија, до Централна Европа. Тие се поврзани со генетски кластер кој вообичаено се нарекува кластер Вестонице.[2][3][4]

Потекло

уреди
 
Ширење на раните современи европски луѓе
 
Засолништа во Европа од последниот глацијален максимум, 20.000 години п.с.



Достапните докази сугерираат дека на I-M170 и претходеле области во кои подоцна ќе стане доминантна од хаплогрупите K2a (K-M2308) и C1 (Haplogroup C-F3393). K2a и C1 биле пронајдени во најстарите секвенционирани машки остатоци од Западна Евроазија (датираат од околу 45.000 до 35.000 години пред нашата ера), како што се: Уст Ишам (современ западен Сибир) K2a*, Oase 1 (пештера со коски, Романија) K2a*, Костенки 14 (југозападна Русија) C1b, и Гоје Q116-1 (Белгија) C1a.[5][6] Најстариот пронајден I-M170 е оној на поединец познат како Крем WA3 (долна Австрија), кој датира од околу 33.000-24.000 п.с.. На истото место, биле пронајдени и две момчиња близнаци, и двете биле доделени во хаплогрупата I*.[7][8]

Хаплогрупата IJ била на Блискиот Исток и/или Европа пред околу 40.000 години. TMRCA (време до најновиот заеднички предок) за I-M170 бил проценет од Карафет и колегите во 2008 година дека е пред 22.200 години, со интервал на доверба помеѓу 15.300 и 30.000 години.[9] Ова би го направило основачкиот настан на I-M170 приближно истовремен со последниот глацијален максимум (ПГМ), кој траел од пред 26.500 години до приближно пред 19.500 години.[10] TMRCA е проценка на времето на дивергенција на подкладата. Ротси и колегите во 2004 година, исто така, забележуваат два други датуми за клад, возраст на варијација на STR и време од раздвојување на населението. Овие два последни датуми се грубо поврзани и се појавуваат нешто по раздвојувањето на подкладата. За хаплогрупата I-M170 тие го проценуваат времето до варијацијата на STR како 24.000 ± 7.100 години и времето до раздвојување на населението како пред 23.000 ± 7.700 години.[11] Овие проценки се конзистентни со оние на Карафет 2008 цитирани погоре. Сепак, Андерхил и неговите колеги го пресметуваат времето за субкладирање на раздвојување на I1 и I2 да биде 28.400 ± 5.100 години, иако тие ја пресметуваат возраста на варијација на STR на I1 на само 8.100 ± 1.500 години.[12]

Семино (2000) шпекулирал дека почетното расејување на оваа популација одговара на дифузијата на Граветската култура.[13] Подоцна, хаплогрупата, заедно со два случаи на хаплогрупата C, била пронајдена во човечки остатоци кои припаѓаат на претходно споменатата Граветската култура и кај индивидуи од културата Магдалениен и Азилија.[14] Ротси и колегите во 2004 година сугерирале дека секоја од популациите на предците сега доминирана од одредена подклада на Хаплогрупата I-M170 доживела независно проширување на населението веднаш по последниот глацијален максимум.

Петте познати случаи на хаплогрупа I од човечките остатоци од европскиот доцен палеолит ја прават една од најчестите хаплогрупи од тој период.[14] Во 2016 година, остатоците од 31.210–34.580 години стари останки на ловец-собирач од пештерата Пагличи, Апулија, Италија биле пронајдени да поседуваат I-M170.[15] Досега, единствено хаплоггрупата F* и хаплогрупата C 1b биле документирани, по еднаш, на постари остатоци во Европа. I2 поткладата на I-M170 е главната хаплогрупа пронајдена на машки остатоци во мезолитска Европа, до околу 6.000 п.н.е., кога се случила масовна миграција во Европа на фармерите од Анадолија кои поседувале Y-ДНК G2a.[16]

Поради доаѓањето на таканаречените Рани Европски Фармери (РЕФ), I-M170 е побројна од хаплоггрупата G меѓу неолитските европски остатоци и од хаплоггрупата R во подоцнежните остатоци.

Најраната документација за I1 потекнува од неолитска Унгарија, иако таа мора да се одвоила од I2 во некој претходен временски период.

Во еден пример, хаплогрупата I била пронајдена далеку од Европа, меѓу остатоците стари 2.000 години од Монголија.

Се смета дека одделни бранови на движење на населението влијаеле на Југоисточна Европа. Улогата на Балканот како долгогодишен коридор кон Европа од Анадолија и/или Кавказ е прикажана со заедничкото филогенетско потекло на двете хаплогрупи I и J во матичната хаплогрупа IJ (M429). Ова заедничко потекло сугерира дека подкладите на IJ влегле на Балканот од Анадолија или Кавказ, некое време пред последниот глацијален максимум. I и J последователно биле распространети во Азија и Европа во дисјунктивен филогеографски модел типичен за хаплогрупите „братски или сестрински“. Природен географски коридор како Балканот веројатно подоцна бил користен од членовите на другите подклади на IJ, како и од други хаплогрупи, вклучувајќи ги и оние поврзани со Раните европски фармери.

Постоењето на хаплогрупата IJK – предок на двете хаплогрупи IJ и K (M9) – и нејзиното еволутивно растојание од другите подклади на Хаплогрупата F (M89), го поддржува заклучокот дека хаплогрупите IJ и K се појавиле во Југозападна Азија. Пријавени се живи носители на F* и IJ* од Иранската Висорамнина.

Распространетост

уреди

Честоти на Хаплогрупата I:

Подгрупи

уреди

Подкладите на Хаплогрупата I-M170 со нивните дефинирачки мутации, од 2011 година [17] Ажурирани филогенетски дрвја што ги наведуваат сите моментално познати подклади на I може да се најдат на Y-Full и FamilyTreeDNA

  • I-M170 ( L41, M170, M258, P19_1, P19_2, P19_3, P19_4, P19_5, P38, P212, Страна123, U179) Близок Исток, Кавказ, Европа.
    • I-M253 Хаплогрупа I1 (L64, L75, L80, L81, L118, L121/S62, L123, L124/S64, L125/S65, L157, L186, L187, M253, M307.2/S, M219, M307.2/S, M203. P30, P40, S63, S66, S107, S108, S110, S111) Типично за популациите на Скандинавија и северозападна Европа, со умерена распространетост низ Источна Европа Во Анадолија со 1% [18]
      • I1a DF29/S438
        • I1a1 CTS6364/Z2336
          • I1a1a M227
            • I1a1a1 M72
          • I1a1b L22/S142
            • I1a1b1 P109
            • I1a1b2 L205
            • I1a1b3 L287
              • I1a1b3a L258/S335
                • I1a1b3a1 L296
            • I1a1b4 L300/S241
            • I1a1b5 L813/Z719
        • I1a2 S244/Z58
          • I1a2a S246/Z59
            • I1a2a1 S337/Z60, S439/Z61, Z62
              • I1a2a1a Z140, Z141
                • I1a2a1a1 Z2535
                  • I1a2a1a1a L338
                • I1a2a1a2 F2642
              • I1a2a1b Z73
              • I1a2a1c L573
              • I1a2a1d L1248
                • I1a2a1d1 L803
            • I1a2a2 Z382
          • I1a2b S296/Z138, Z139
            • I1a2b1 Z2541
        • I1a3 S243/Z63
          • I1a3a L1237
      • I1b Z131 [19]
    • I-M438 Хаплогрупа I2 L68/PF3781/S329, M438/P215/PF3853/S31
      • I2a L460/PF3647/S238
        • I2a1 P37.2
          • I2a1a L158/PF4073/S433, L159.1/S169.1, M26/PF4056
            • I2a1a1 L160/PF4013
          • I2a1b L178/S328, M423
            • I2a1b1 L161.1/S185
            • I2a1b2 L621/S392
              • I2a1b2a1a L147.2
          • I2a1c L233/S183
        • I2a2 L35/PF3862/S150, L37/PF6900/S153, L181, M436/P214/PF3856/S33, P216/PF3855/S30, P217/PF3854/S23/S321
          • I2a2a L34/PF3857/S151, L36/S152, L59, L368, L622, M223, P219/PF3859/S24, P220/S119, P221/PF3858/S121/PF3858/S120/PF3858/S120/PF3858/S120/PF3858/S120/S120F/S126P/U 0/S117, Z77
            • I2a2a1 CTS616, CTS9183
              • I2a2a1a M284
                • I2a2a1a1 L1195
                  • I2a2a1a1a L126/S165, L137/S166, L369
                  • I2a2a1a1b L1193
              • I2a2a1b L701, L702
                • I2a2a1b1 P78
                • I2a2a1b2 L699, L703
                  • I2a2a1b2a L704
              • I2a2a1c Z161
                • I2a2a1c1 L801/S390
                  • I2a2a1c1a CTS1977
                    • I2a2a1c1a1 P95
                  • I2a2a1c1b CTS6433
                    • I2a2a1c1b1 Z78
                      • I2a2a1c1b1a L1198
                        • I2a2a1c1b1a1 Z190
                          • I2a2a1c1b1a1a S434/Z79
                • I2a2a1c2 L623, L147.4
              • I2a2a1d L1229
                • I2a2a1d1 Z2054
                  • I2a2a1d1a L812/S391
                • I2a2a1d2 L1230
            • I2a2a2 L1228
          • I2a2b L38/S154, L39/S155, L40/S156, L65.1/S159.1, L272.3
            • I2a2b1 L533
      • I2b L415, L416, L417
      • I2c L596/PF6907/S292, L597/S333

I-M170

уреди

Композитната потклада I-M170 содржи индивидуи кои дирек хаплогрупата I, кои не носат ниту една од следните мутации кои ги идентификуваат преостанатите именувани подклади.

Неколку I* индивидуи, кои не спаѓаат во ниту една позната подклада, биле пронајдени меѓу Лакците во Дагестан, со стапка од (3/21),[20] како и Турција (8/741), Адигеја во Кавказ (2/138) и Ирак (1/176), иако I-M170 се јавува само на многу ниски честоти меѓу современите популации на овие региони како целина. Ова е во согласност со верувањето дека хаплогрупата првпат се појавила во Југозападна Евроазија.

Високи честоти на Хаплогрупа I* има и кај Андалузијците (3/103), Французите (4/179), Словенците (2/55), Табасаранците (1/30), и Самите (1/35).[21]

(Ниту една студија од која биле извлечени горните бројки не ја исклучила денешната I2-M438 клада како целина, туку само одредени подклади, така што овие претпоставени случаи I* можеби припаѓаат на I2.)

Жив човек од народот Хазара од Авганистан, исто така, бил пронајден дека носи I*, со исклучени сите познати подклади на I1 (M253) и I2 (M438).[22]

I1-M253

уреди

Хаплогрупата I1-M253 (M253, M307, P30, P40) прикажува многу јасен градиент на честота, со максимална честота од приближно 35% меѓу популациите на јужна Норвешка, југозападна Шведска и Данска, и брзо намалување на честотите кон рабовите на свет под историско германско влијание. Забележителен исклучок е Финска, каде што честотата кај западните Финци е до 40%, а во одредени провинции како Сатакунта повеќе од 50%. Се верува дека I1 станала вообичаена како резултат на ефектот на основачот за време на нордиското бронзено доба, а последователно се проширила низ Европа за време на Големата преселба на народите кога германските племиња мигрирале од јужна Скандинавија и северна Германија на други места во Европа.[23]

Надвор од Феноскандија, распространетоста на хаплогрупата I1-M253 е тесно поврзана со онаа на хаплогрупата I2a2-M436; но меѓу Скандинавците (вклучувајќи ги и германските и уралските народи од регионот) речиси сите хромозоми на хаплогрупата I-M170 се I1-M253. Друга карактеристика на скандинавските I1-M253 Y-хромозоми е нивната прилично ниска хаплотипска разновидност (STR разновиднохаплогрупата I1-M253 била пронајдена кај Французите и Италијанците, и покрај многу помалата вкупна честота на Хаплогрупата. I1-M253 меѓу современото француско и италијанско население. Ова, заедно со структурата на филогенетското дрво на I1-M253 силно сугерира дека повеќето живи I1 мажјаци се потомци на првично мала група репродуктивно успешни мажи кои живееле во Скандинавија за време на нордиското бронзено доба.[24][25]

I2-M438

уреди

Хаплогрупата I2-M438, претходно I1b, можеби потекнува од јужна Европа – и денес е застапена на највисоките честоти на Западен Балкан и Сардинија – пред околу 15.000–17.000 години и се развила во три главни подгрупи: I2-M438*, I2a-L460, I2b-L415 и I2c-L596.

I2a1a-M26

уреди

Хаплогрупата I2a1a-M26 е забележлива по своето силно присуство во Сардинија. Хаплогрупата I-M170 сочинува приближно 40% од Сардинците, а I2a1a-M26 е доминантниот тип на I меѓу нив.

Хаплогрупата I2a1a-M26 е практично отсутна источно од Франција и Италија,[26] додека се наоѓа на ниски, но значајни честоти надвор од Сардинија на Балеарските Остров, Кастилја-Леон, Баскија, Пиринеите, јужна и западна Франција и делови од Магреб во Северна Африка, Велика Британија и Ирска. Хаплогрупата I2a1a-M26 се смета дека е единствената подклада на Хаплогрупата I-M170 пронајдена кај Баскијците, но се смета дека се наоѓа на нешто повисоки честоти кај општата популација на Кастилја-Леон во Шпанија и Беарн во Франција отколку кај популацијата на етничките Баскијци. Мутацијата M26 била пронајдена кај домородните мажјаци кои ги населуваат сите географски региони каде што може да се најдат мегалити, вклучувајќи ги и далечните и културно исклучени региони како Канарските Острови, Балеарските Острови, Корзика, Ирска и Шведска.[26]

Распространетоста на I2a1a-M26, исто така, ја отсликува онаа на културите од атлантското бронзено време, што укажува на потенцијално ширење преку трговијата со опсидијан или редовна поморска размена на некои металуршки производи.[26]

I2a1b-M423

уреди
 
Приближната честота и распространетост на варијансата на кластерите од хаплогрупата I-P37, предците „Днепар-Карпати“ (DYS448=20) и изведените „Балкански“ (DYS448=19: претставени со еден SNP I-PH908), во Источна Европа по О.М. Утевска (2017).

Хаплогрупата I2a1b-M423 е најчестата хромозомска хаплогрупа I-M170 во популациите на Централна и Источна Европа, достигнувајќи го својот врв на Западен Балкан, особено во Далмација (50-60% [27] ) и Босна и Херцеговина (до 71%, просечно 40-50%). Нејзината субклада I-L161 има поголема варијанса во Ирска и Велика Британија, но вкупната честота е многу ниска (2–3%), додека субкладата I-L162 има најголема варијанса и исто така висока концентрација во Источна Европа (Украина, Југоисточна Полска, Белорусија .

I2a2-M436

уреди

Распределбата на Хаплогрупата I2a2-M436 (M436/P214/S33, P216/S30, P217/S23, P218/S32) е во тесна поврзаност со онаа на хаплогрупата I1, освен во Феноскандија, што сугерира дека веројатно била засолниште од најмалку еден од палеолитските засолништа кои исто така ја засолниле хаплогрупата I1-M253; недостатокот на поврзаност помеѓу распространетоста на I1-M253 и I2a2-M436 во Феноскандија може да биде резултат на тоа што хаплогрупата I2a2-M436 е посилно погодена во најраното населување на овој регион од основачиот ефекте и генетскиот нанос поради неговата реткост, како хаплоггрупа I2a2-M436 опфаќа помалку од 10% од вкупната разновидност на Y-хромозомите на сите популации надвор од Долна Саксонија. Хаплогрупата I2a2-M436 била пронајдена кај над 4% од населението само во Германија, Холандија, Белгија, Данска, Англија (не вклучувајќи го Корнвол), Шкотска и јужните врвови на Шведска и Норвешка во северозападна Европа; провинциите Нормандија, Мејн, Анжу и Перш во северозападна Франција; провинцијата Прованса во југоисточна Франција; регионите Тоскана, Умбрија и Лациј во Италија; и Молдавија и областа околу руската Рјазањска област и Мордовија во Источна Европа. Една подклада на хаплогрупата I2a2-M436, имено I2a2a1a1-M284, била пронајдена речиси исклучиво меѓу населението на Велика Британија, што се смета дека сугерира дека кладот можеби има многу долга историја на тој остров. Сепак, забележливо е дека распространетоста на Ххаплогрупата I1-M253 и хаплогрупата I2a2-M436 се смета дека корелираат прилично добро со степенот на историското влијание на германските народи. Точното присуство на двете хаплогрупи на мала честота во областа на историските региони Битинија и Галатија во Турција може да биде поврзано со Варангиската гарда или подобро кажано сугерира поврзаност со античките Гали од Тракија, од кои неколку племиња се евидентирани дека имаат се доселил во тие краишта на Анадолија на покана на Никомед I Битиниски. Овој предлог е поддржан од неодамнешните генетски студии во врска со Y-ДНК Хаплогрупата I2b2-L38, каде било заклучено дека имало одредена миграција од доцното железно време на луѓето од Келтската Ла Тене, преку Белгија, на Британските Острови вклучувајќи ја и североисточна Ирска.[28]

Хаплогрупата I2a2-M436, исто така, се јавува кај приближно 1% од Сардинците, а кај Хазарите од Авганистан со 3%.[29]

Спецификации на мутација

уреди

Техничките детали за U179 се:

Нуклеотидна промена (rs2319818): Г до А
Позиција (основен пар): 275
Вкупна големина (основни парови): 220
Напред 5′→ 3′: aaggggatatgacgactgatt
Обратна 5′→ 3′: cagctcctcttttcaactctca

Висина

уреди

Оваа хаплогрупа ја достигнува својата максимална честота во Западен Балкан (со најголема концентрација на I2 во денешна Херцеговина). Тоа може да биде поврзано со невообичаено високи мажи, бидејќи оние во Динарските Алпи се пријавени како највисоки во светот, со просечна машка висина од 180 до 182 сантиметри – во кантоните на Босна, 184 сантиметри во Сараево, 186 сантиметри во кантоните на Херцеговина претежно населени со Хрвати.[30] Студијата од 2014 година која ја испитувала поврзаноста помеѓу хаплогрупите на Y-ДНК и висината открила корелација помеѓу хаплогрупите I1, R1b-U106, I2a1b-M423 и високите мажи.[31] Проучувањето ги опфатило измерените просечни висини на млади Германци, Швеѓани, Холанѓани, Дански, Срби и Босанци. Просечната висина на германскиот маж била 180,2 см, шведските мажи во просек 181,4 см, холандските мажи 183,8 см, мажите од Данска 180,6 см, Србите биле 180,9 см, а мажите Босански Хрвати од Херцеговина во просек 185,2 сантиметри.

Наводи

уреди
  1. ↑ Grugni (2012). „Ancient Migratory Events in the Middle East: New Clues from the Y-Chromosome Variation of Modern Iranians“. PLOS ONE. 7 (7): e41252. Bibcode:2012PLoSO...741252G. doi:10.1371/journal.pone.0041252. PMC 3399854. PMID 22815981.
  2. ↑ „Publications Detail View“. fgga.univie.ac.at (англиски). Посетено на 2020-12-15.
  3. ↑ Mounier, Aurélien; Heuzé, Yann; Samsel, Mathilde; Vasilyev, Sergey; Klaric, Laurent; Villotte, Sébastien (2020-12-14). „Gravettian cranial morphology and human group affinities during the European Upper Palaeolithic“. Scientific Reports (англиски). 10 (1): 21931. Bibcode:2020NatSR..1021931M. doi:10.1038/s41598-020-78841-x. ISSN 2045-2322. PMC 7736346 Проверете ја вредноста |pmc= (help). PMID 33318530 Проверете ја вредноста |pmid= (help).
  4. ↑ Bennett, E. Andrew; Prat, Sandrine; Péan, Stéphane; Crépin, Laurent; Yanevich, Alexandr; Puaud, Simon; Grange, Thierry; Geigl, Eva-Maria (2019-07-02). „The origin of the Gravettians: genomic evidence from a 36,000-year-old Eastern European“. bioRxiv (англиски): 685404. doi:10.1101/685404.
  5. ↑ Fu, Qiaomei; и др. (2016). „The genetic history of Ice Age Europe“. Nature. 534 (7606): 200–5. Bibcode:2016Natur.534..200F. doi:10.1038/nature17993. PMC 4943878. PMID 27135931.
  6. ↑ Seguin-Orlando et al. (2014)「Genomic structure in Europeans dating back at least 36,200 years」
  7. ↑ Teschler-Nicola, Maria; Fernandes, Daniel; Händel, Marc; Einwögerer, Thomas; Simon, Ulrich; Neugebauer-Maresch, Christine; Tangl, Stefan; Heimel, Patrick; Dobsak, Toni (2020-11-06). „Ancient DNA reveals monozygotic newborn twins from the Upper Palaeolithic“. Communications Biology (англиски). 3 (1): 650. doi:10.1038/s42003-020-01372-8. ISSN 2399-3642. PMC 7648643 Проверете ја вредноста |pmc= (help). PMID 33159107 Проверете ја вредноста |pmid= (help).
  8. ↑ „Y-SNP calls for Krems WA3“. Genetiker (англиски). 2016-05-11. Посетено на 2020-12-15.
  9. ↑ „New binary polymorphisms reshape and increase resolution of the human Y chromosomal haplogroup tree“. Genome Research. 18 (5): 830–8. 2008. doi:10.1101/gr.7172008. PMC 2336805. PMID 18385274.
  10. ↑ „The Last Glacial Maximum“. Science. 325 (5941): 710–4. August 2009. Bibcode:2009Sci...325..710C. doi:10.1126/science.1172873. PMID 19661421.
  11. ↑ Rootsi Siiri; Kivisild, Toomas; Benuzzi, Giorgia; Help, Hela; Bermisheva, Marina; Kutuev, Ildus; Barać, Lovorka; Peričić, Marijana; Balanovsky, Oleg; и др. (2004). „Phylogeography of Y-Chromosome Haplogroup I-M170 Reveals Distinct Domains of Prehistoric Gene Flow in Europe“. American Journal of Human Genetics. 75 (1): 128–137. doi:10.1086/422196. PMC 1181996. PMID 15162323.
  12. ↑ P.A. Underhill, N.M. Myres, S. Rootsi, C.T. Chow, A.A. Lin, R.P. Otillar, R. King, L.A. Zhivotovsky, O. Balanovsky, A. Pshenichnov, K.H. Ritchie, L.L. Cavalli-Sforza, T. Kivisild, R. Villems, S.R. Woodward, New Phylogenetic Relationships for Y-chromosome Haplogroup I: Reappraising its Phylogeography and Prehistory, in P. Mellars, K. Boyle, O. Bar-Yosef and C. Stringer (eds.), Rethinking the Human Evolution (2007), pp. 33–42.
  13. ↑ „The genetic legacy of Paleolithic Homo sapiens sapiens in extant Europeans: a Y chromosome perspective“. Science. 290 (5494): 1155–9. November 2000. Bibcode:2000Sci...290.1155S. doi:10.1126/science.290.5494.1155. PMID 11073453.
  14. ↑ 14,0 14,1 „Palaeolithic DNA from Eurasia“. Архивирано од изворникот на 2016-10-03. Посетено на 5 October 2016.
  15. ↑ Fu, Qiaomei; Posth, Cosimo; Hajdinjak, Mateja; Petr, Martin; Mallick, Swapan; Fernandes, Daniel; Furtwängler, Anja; Haak, Wolfgang; Meyer, Matthias (2016). „The genetic history of Ice Age Europe“. Nature (англиски). 534 (7606): 200–205. Bibcode:2016Natur.534..200F. doi:10.1038/nature17993. ISSN 0028-0836. PMC 4943878. PMID 27135931.
  16. ↑ „Ancient DNA reveals 'genetic continuity' between Stone Age and modern populations in East Asia“. February 2017.
  17. ↑ ISOGG 2011
  18. ↑ Cinnioğlu, Cengiz; King, Roy; Kivisild, Toomas; Kalfoğlu, Ersi; Atasoy, Sevil; Cavalleri, Gianpiero L.; Lillie, Anita S.; Roseman, Charles C.; Lin, Alice A. (January 2004). „Excavating Y-chromosome haplotype strata in Anatolia“. Human Genetics (англиски). 114 (2): 127–148. doi:10.1007/s00439-003-1031-4. ISSN 0340-6717. PMID 14586639.
  19. ↑ „ISOGG 2017 Y-DNA Haplogroup I“. isogg.org.
  20. ↑ Caciagli, Laura; Bulayeva, Kazima; Bulayev, Oleg; Bertoncini, Stefania; Taglioli, Luca; Pagani, Luca; Paoli, Giorgio; Tofanelli, Sergio (2009). „The key role of patrilineal inheritance in shaping the genetic variation of Dagestan highlanders“. Journal of Human Genetics (англиски). 54 (12): 689–694. doi:10.1038/jhg.2009.94. ISSN 1434-5161. PMID 19911015.
  21. ↑ Rootsi, Siiri; Magri, Chiara; Kivisild, Toomas; Benuzzi, Giorgia; Help, Hela; Bermisheva, Marina; Kutuev, Ildus; Barać, Lovorka; Peričić, Marijana (2004). „Phylogeography of Y-Chromosome Haplogroup I Reveals Distinct Domains of Prehistoric Gene Flow in Europe“. American Journal of Human Genetics. 75 (1): 128–137. doi:10.1086/422196. ISSN 0002-9297. PMC 1181996. PMID 15162323.
  22. ↑ „Afghan Hindu Kush: Where Eurasian Sub-Continent Gene Flows Converge“. PLOS ONE. 8 (10): e76748. October 2013. Bibcode:2013PLoSO...876748D. doi:10.1371/journal.pone.0076748. PMC 3799995. PMID 24204668.
  23. ↑ Allentoft, Morten E.; Sikora, Martin; Sjögren, Karl-Göran; Rasmussen, Simon; Rasmussen, Morten; Stenderup, Jesper; Damgaard, Peter B.; Schroeder, Hannes; Ahlström, Torbjörn (June 2015). „Population genomics of Bronze Age Eurasia“. Nature (англиски). 522 (7555): 167–172. Bibcode:2015Natur.522..167A. doi:10.1038/nature14507. ISSN 1476-4687. PMID 26062507.
  24. ↑ Malmström, Helena; Gilbert, M. Thomas P.; Thomas, Mark G.; Brandström, Mikael; Storå, Jan; Molnar, Petra; Andersen, Pernille K.; Bendixen, Christian; Holmlund, Gunilla (2009-11-03). „Ancient DNA Reveals Lack of Continuity between Neolithic Hunter-Gatherers and Contemporary Scandinavians“. Current Biology (англиски). 19 (20): 1758–1762. doi:10.1016/j.cub.2009.09.017. ISSN 0960-9822. PMID 19781941.
  25. ↑ Karlsson, Andreas O.; Wallerström, Thomas; Götherström, Anders; Holmlund, Gunilla (August 2006). „Y-chromosome diversity in Sweden – A long-time perspective“. European Journal of Human Genetics (англиски). 14 (8): 963–970. doi:10.1038/sj.ejhg.5201651. ISSN 1476-5438. PMID 16724001.
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 Rootsi; и др. „Phylogeography of Y-Chromosome Haplogroup I Reveals Distinct Domains of Prehistoric Gene Flow in Europe figure 1“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 2007-03-03.
  27. ↑ „High-resolution phylogenetic analysis of southeastern Europe traces major episodes of paternal gene flow among Slavic populations“. Mol. Biol. Evol. 22 (10): 1964–75. October 2005. doi:10.1093/molbev/msi185. PMID 15944443.
  28. ↑ McEvoy and Bradley, Brian P and Daniel G (2010). Celtic from the West Chapter 5: Irish Genetics and Celts. Oxbow Books, Oxford, UK. стр. 117. ISBN 978-1-84217-410-4.
  29. ↑ Haber, Marc; Platt, Daniel E.; Ashrafian Bonab, Maziar; Youhanna, Sonia C.; Soria-Hernanz, David F.; Martínez-Cruz, Begoña; Douaihy, Bouchra; Ghassibe-Sabbagh, Michella; Rafatpanah, Hoshang (2012). „Afghanistan's ethnic groups share a Y-chromosomal heritage structured by historical events“. PLOS ONE. 7 (3): e34288. Bibcode:2012PLoSO...734288H. doi:10.1371/journal.pone.0034288. PMC 3314501. PMID 22470552.
  30. ↑ Grasgruber, Pavel; Popović, Stevo; Bokuvka, Dominik; Davidović, Ivan; Hřebíčková, Sylva; Ingrová, Pavlína; Potpara, Predrag; Prce, Stipan; Stračárová, Nikola (2017). „The mountains of giants: An anthropometric survey of male youths in Bosnia and Herzegovina“. Royal Society Open Science (англиски). 4 (4): 161054. Bibcode:2017RSOS....461054G. doi:10.1098/rsos.161054. PMC 5414258. PMID 28484621.
  31. ↑ Grasgruber, P.; Cacek, J.; Kalina, T.; Sebera, M. (2014-12-01). „The role of nutrition and genetics as key determinants of the positive height trend“. Economics & Human Biology (англиски). 15: 81–100. doi:10.1016/j.ehb.2014.07.002. ISSN 1570-677X. PMID 25190282.

Надворешни врски

уреди

Филогенетско дрво и карти на распространетост

уреди

Проекти

уреди

Останати

уреди
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Хаплогрупа_I-M170&oldid=5252349“