Википедија

Опсада на Белград (1789)

Во Опсадата на Белград (15 септември – 8 октомври 1789 година) хабсбуршката австриска војска предводена од Фелдмаршал Ернст Гидеон фон Лаудон ја опседнала османлиската сила под команда на Осман-паша во тврдината во Белград. По тринеделна лига, Австријците принудиле да им биде предадена тврдината. За време на походот кој бил дел од Австриско-османлиската војна, австриската армија била многу попречена од болести. Австрија го држела градот до 1791 година кога го вратила Белград на Османлиите според условите на мировниот договор. Неколку австриски војници кои се истакнале за време на опсадата подоцна имале важни команди во следните Француски револуционерни војни и Наполеоновите војни.

Опсада на Белград
Дел од Австриско-османлиската војна (1788–1791)

Опсадата на Белград во 1789 година
Датум 15 септември – 8 октомври 1789
Место Белград, Смедеревски Санџак, Османлиска Империја
Исход Австриска победа
Завојувани страни
Хабсбуршка Монархија Хабсбуршка Монархија Османлиска Империја
Команданти и водачи
Хабсбуршка Монархија Ернст фон Лаудон Осман-паша
Мустафа-паша
Сила
120,900
200 опсадни топови 		9,000
456 топови
Жртви и загуби
непознато непознато

На повик на руската императорка Катерина Велика, императорот Јозеф II ја обврзал Хабсбуршката Монархија во војна против Османлиската Империја. Во 1788 година, Австријците зазеле една тврдина и зазеле одредена територија, но повеќето од нивните напори биле спречени. Во август 1788 година, Јозеф го назначил Лаудон за командант во Хрватска, каде тој генерал уживал некои успеси. Откако командантот на главната војска се разболел, Јозеф го заменил со Лаудон на крајот на јули 1789 година и му наредил на својот нов командант да го заземе Белград. Во средината на септември војската на Лаудон ја преминала реката Сава и го опсадила Белград со 120.000 војници и преку 200 топови. На крајот на месецот Австријците ги потиснале Османлиите од предградијата. Соочени со разорно бомбардирање, Осман-паша преговарал за предавање на градот на 7 октомври во замена да му дозволи на гарнизонот слободен премин.

Заднина

уреди

Императорот Јозеф II отпатувал во Руската Империја каде ја запознал Екатерина Велика во Херсон на 14 мај 1787 година. Додека двајцата суверени го шетале Крим, Катерина го повикала Јозеф да и се придружи во војна против Отоманската Империја.[1] Русија ја испровоцира војната со Османлиите во 1787 година, инсистирајќи Османлиите да го признаат рускиот протекторат над Грузија. Од своја страна, Османлиите поттикнале бунт меѓу Татарите во Крим. Кога избувнала војната, Австријците биле обврзани да ја поддржат Русија со таен договор.[2]

Во 1788 година, императорот Јозеф лично ја водел главната австриска војска, советувана од Фелдмаршал Франц Мориц фон Лејси, во поход во долината на реката Сава. Еден независен корпус предводен од принцот Карл Боромаус Лихтенштајнски оперирал во Хрватска, втор корпус под Вилхелм фон Вартенслебен во Банат и трет корпус под Фабрис во Трансилванија. Четвртиот корпус командуван од принцот Јосијас од Саксобурготски Залфелд и се придружил на руската војска во Молдавија. Таа година војската на императорот Јозеф, го зазеча Шабац, додека Јосијас и рускиот генерал Александар Суворов ја зазеле Молдавија. Меѓутоа, Карл Боромаус бил поразен од Османлиите кај Дубица, а другите два австриски корпуси исто така биле неуспешни. Јозеф го повикал фелдмаршалот Лаудон од пензија и го назначил да раководи со корпусот во Хрватска. До моментот кога Лаудон стигнал до својата команда на 18 август 1788 година, неговите поручници Јозеф Николаус Де Винс и Јозеф Антон Брентано го прегазиле османлискиот логор во близина на Дубица на реката Уна.[3]

 
Гидеон фон Лаудон.

На 20 август 1788 година, корпусот на Лаудон го одбил нападот на Пашата на Травник, нанесувајќи им 700 жртви на Османлиите. Гарнизонот од Дубица им се предал на Австријците на 26 август. Со помош на крилната колона под водство на Јозеф Антон Франц фон Митровски, пашата од Травник бил поместен од неговиот вкопан логор во Доњи Јеловац. Ова му овозможило на Лаудон да се движи против тврдината Нови Град на Уна.[4] Опсадата на Нови Град започнала на 10 септември. Откако ја одби османлиската колона за помош на 20 септември, Лаудон наредил напад следниот ден. Ова не успеало со 80 убиени и 210 ранети, но вториот напад на 3 октомври го освоил Нови Град. Австријците претрпеле загуби од 220 убиени и 353 ранети, додека вкупните османлиски жртви за време на опсадата биле 400.[5]

Откако војските отишле во зимските простории, императорот Јозеф се разболел и ја префрлил командата на главната војска на маршалот Андраш Хадик. На 14 мај 1789 година, Лаудон се вратил да командува со корпусот во Хрватска кој броел 34.500 пешадија и 3.000 коњаници. Полковник Андреас фон Ној бил началник на штабот на Лаудон. На 23 јуни, Лаудон започнал операции против тврдината Градишка на Сава со 15.900 пешадија и топџии и 300 коњаници.[6] Австријците ја преминале Сава над и под Градишка и почнале да градат ровови кои се приближувале до тврдината. Пред целосното упаѓање на местото, османлискиот гарнизон избегал ноќта на 8 јули. Османлиите зад себе оставиле самец кој требало да го крене во воздух барутниот склад, но овој поединец не го остварил планот. Австриските загуби при опсадата биле 38 убиени и 120 ранети.[7]

Во Молдавија, австро-руската армија под Суворов и Саксобурготски цврсто ги порази Турците во Битката кај Фочани на 1 август 1789 година. [2] Шарл-Жозеф, седмиот принц на Лињ пристигнал во мај да ја преземе командата на Земун, кој сега е дел од Белград, но бил посебен град во 1789 година. Лињ истакнал дека во тоа време имало примирје и дека од неговиот корпус од 30.000 војници, само 15.000 биле способни за должност поради болест. Лигњ во писмо се пожалил дека примирјето им дозволува на Османлиите да донесат залихи со храна во Белград.[8] Маршалот Хадик со главната војска тешко се разболел и морал да биде ослободен од командата. Царот Јосиф го назначил Лаудон да го замени Хадик на 28 јули.[9] Во тоа време императорот му напишал на Лудон: „Кога сака нека чини. Сакам да го земеш Белград“.[10] Лудон пристигнал во Земун на 14 август, се состанал со командантот во заминување Хадик на 16-ти и се состанал со привремениот командант Франсоа Себастиен Шарл Жозеф де Кроа, грофот на Клерфејт во Мехадија набргу потоа. На 28 август, Османлиите ја нападнале Мехадија, но Франсоа ги сузбил.[9]

Опсада

уреди
 
Белградската тврдина.

На 30 август 1789 година, Лаудон дал наредба неговата војска да се концентрира во Нови Бановци, северозападно од Белград и Земун. Неговиот план бил да ја премине Сава на 13 септември,[9] но распоредот бил забрзан кога разузнавачките информации покажале дека Абди-паша и 30.000 Османлии се приближуваат.[11] На 9 септември, австриската напредувачка гарда стигнала до Бановци и следниот ден ја преминала Сава кај Бољевци и се зацврстила на високото место кај Остружница. До 15 септември, најголемиот дел од армијата бил јужно од Сава.[9] Австриската армија се состоела од 120.900 војници, иако 33.000 луѓе не биле способни за должност поради болест. Војската вклучувала 10 баталјони со гранатери, 33 баталјони фузилиери, еден баталјон стрелци и 30 и пол дивизии со коњаница.[12] (Во оваа смисла, дивизијата е еднаква на две ескадрили коњаници. Значи 30½ дивизии би биле 61 ескадрила. Во ова време, ескадрилата имала околу 135 коњаници со полна сила.)[13] Опсадниот артилерија вклучувала топови од различен калибар: 120 од 24 фунти, осум од 18 фунти, 50 од 12 фунти и 30 од 6 фунти.[12] Покрај тоа, Лињ имал четири минофрлачи од 100 фунти во Земун.[14]

 
Османлиски јаничар мускетар.

Лаудон ја поделил војската на три дела. Франсоа Себастиен водел заштитна сила дизајнирана да ги блокира сите обиди за помош на Отоманците. Јозеф, грофот Кински фон Вчиниц и Тетау ја командувал главната опсада на источниот брег на Сава додека принцот на Лињ командувал на западниот брег на Сава во Земун. Исто така со армијата биле и идните армиски команданти Јозеф Алвинчи, Јохан фон Хилер, Михаел фон Мелас и Карл Мак фон Лајберих, а последниот бил перспективен штабен офицер.[12] Франц, кој подоцна станал император, исто така бил со војската.[15] Во 1789 година, Белград се наоѓал на источниот брег на Сава на нејзиниот улив во Дунав. Градот се состоел од замок на врвот на ридот (тврдина Калемегдан), градот и предградијата.[12] Крајбрежното предградие бил на север, предградието Паланка било јужно од ридот на замокот, а предградието Рајцен, исто така на југ. За одбрана на градот, Осман-паша командувал со гарнизон од 9.000 Османлии вооружени со 456 топови. Османлиите имале флотила од 20 бродови со едно јарбол за да го чуваат Дунав од поголема флота австриски бродови.[15]

Лаудон и наредил на армијата да ги заземе истите положби кои биле зеземени за време на Опсадата на Белград во 1717 година од страна на војската на принцот Ежен Савојски . Австријците ископале ровови и ископале батерисло положби. Бомбардирањето на одбраната на Белград започнало на 16 септември. Силен дожд паднал од 22 до 27[15] септември што ги прекинало операциите на опсадата. Кога дождот престанал, Лаудон го одредил 30 септември како датум за јуриш во предградијата. Во 05:00 часот тој ден, австриската флота почнала да ја бомбардира надворешната одбрана. Еден час подоцна, копнените батерии се приклучиле во нападот. Околу 9:00 часот, четири австриски колони со невреме напредувале кон предградијата и насилно се пробиле низ палисадите. Четири часа Османлиите тврдоглаво се бореле во борба од куќа до куќа. Конечно, тие се повлекле во рамките на главната одбрана на Белград, откако претрпеле 800 жртви и загубиле 12 топови.[16] Австријците имале 110 убиени и 357 ранети.[17]

 
Надвојводата Франц и Лаудон пред Белград.

Веста дека Суворов и Јосијас Саксобурготски победиле во Битката кај Римник на 22 септември 1789 година, го обесхрабриле гарнизонот. Вознемирувана од австриските слободни корпуси (5.268 Срби под Михаило Михаљевиќ), помошната војска на Абди-паша запрела без да се справи со помошната сила на Франсоа Себастиен.[15] Православниот епископ Дионисиос Папајанусис им пружил морална и духовна поддршка на опсадувачите.[18] Австријците набрзо самите си ископале ровови за да ги заштитат своите освоени точки, а нивните сапари ископале опсада напоредно со покриениот пат на Белград. Османлиите извршиле четири напади во обид да ги одложат опсадувачите. Следните неколку дена, Лаудон ги поставил своите артилериски батерии поблиску до градот.[17] На западниот брег на Сава, принцот на Лињ поставил батерија на местото наречено Заушпиц од која неговата артилерија упатила ефективен оган против османлиската одбрана. Закрепнувајќи се од тешката треска и дозирајќи се со кинин, Лињ морал да биде носен од двајца помлади офицери при неговите инспекции на рововите. Тој подоцна се пофалил дека неговите топови испукале 5.662 ѓулиња и 6.083 гранати за време на опсадата. Двајца други високи генерали вклучени во опсадата биле Јозеф Марија фон Колоредо, артилерист и Карл Клеменс фон Пелегрини, инженер.[19]

Утрото на 6 октомври 1789 година, австриските батерии започнале многу интензивно бомбардирање, под кое одбраната на Белград брзо се распаднала. Во 13 часот тој ден Осман-паша побарал 15-дневен прекин на воената активност. Лаудон одговорил: „Не 15 часа“, а бомбардирањето продолжи до 9:00 часот наутро на 7 октомври. Во тоа време, отоманскиот командант побарал прекин од 6 часа, што Лаудон го одобрил.[17] По неколкучасовен молк, Осман-паша и двајца негови офицери излегле од главната порта и побарале разговор. Тие брзо биле пренесени во штабот на Лаудон каде била потпишана капитулацијата.[20] Во замена за предавањето на Белград на 8 октомври, османлискиот гарнизон добил слободен премин[21] со нивниот личен и приватен имот до Оршова. Била договорена и размена на затвореници меѓу борците.[20]

Последици

уреди
 
Принцот де Лињ.

Лаудон марширал со војската до Смедерево, кое било заземено. Потоа австриската војска ја блокирала Оршова, која конечно се предала во април 1790 година. Успешни биле и другите австриски сили. Јосијас Саксобурготски го зазел Букурешт, Фридрих Вилхелм, Фурст цу Хоенлохе-Кирхберг ја зазел северна Влашка, Антон Липтај де Кисфалуд ја презел долината на Тимок, а Стефан Михаљевич го зазел Ниш. Граѓаните на Виена биле воодушевени од победата. Императорот Јозеф го именувал Лаудон за генералисимус на австриските војски.[20] Лињ го добил командантскиот крст за Воениот орден на Марија Тереза осум дена по заземањето на Белград.[22] Меѓутоа, императорот набрзо го разрешил Лињ, погрешно верувајќи дека тој бил вклучен во Брабантската револуција. Лињ никогаш повеќе не држел воена команда.[23] Австрија набрзо станала презафатена од заканите од Кралството Прусија, со губење на интерес за војната од Русија, од Брабантската револуција во Австриските Ниски Земји и од неволјите низ целата империја.[24]

Љубоморна на успехот на Австрија, Прусија остварила дипломатски допири со Османлиите, предложувајќи навредлив сојуз. Вознемирен од активностите на Прусија, императорот Јозеф ги повлекол војниците од Балканот и ги префрлил во Бохемија. На крајот на годината, императорот го именувал Лаудон да командува со војската од 150.000 луѓе што била составувана во Бохемија за да биде чувана од Прусија. Јозеф починал на 28 февруари 1790 година и бил наследен од неговиот брат Леополд II.[25] Лаудон се разболел и умрел на 14 јули 1790 година, откако ја предал командата на бохемската војска на Колоредо.[26] На 27 јули 1790 година било договорено примирје меѓу Австрија и Османлиската Империја.[2] По овој настан следувал Свистовскиот договор на 4 август 1791 година. Австрија им го вратила Белград и другите заземени територии на Османлиите во замена за појас земја во северна Босна.[24] Османлиите се помириле со Русите со Јашкиот договор на 9 јануари 1792 година. Со договор, Русите ги задржале сите заробени земји источно од реката Днестар.[27]

Истакнати луѓе

уреди

Австријци

уреди
 
Јозеф Радецки фон Радец бил истакнат при опсадата на Белград во 1789 година.

Голем број австриски офицери кои вршеле значајна служба во Белград се искачиле на висока команда за време на војните со Првата Француска Република и Првата Француска Империја во периодот од 1792 до 1815 година. Ежен-Гијом Аргенто бил оберст (полковник) од пешадискиот полк „Лаудон“ бр. 29 за време на опсадата.[28] За неговата инженерска работа, Франц фон Лауер заработил унапредување во генерал офицер.[29] Оберстот Андреас О'Рајли фон Балинлоу командувал со леснокоњаничкиот полк „Модена“ бр. 13[30] и оберстот принц Хајнрих XV на Ројс-Плауен го предводел пешадискиот полк „Венцел Колоредо“ бр. 56 за време на опсадата.[31] Како штабен офицер, мајорот Јохан Хајнрих фон Шмит се истакнал во Белград.[32] Грофот Хајнрих фон Белегард предводел дел од вормските Хусари во обезбедувањето контрола на браната Бексанија на 8 септември 1788 година.[33]

Во уметноста и културата

уреди
 
Знамето на Град Белград.

Во 1791 година, Стивен Сторејс ја компонирал „Опсадата на Белград“, комична опера во три чина на либрето на англиски од Џејмс Коб.[34] Драматургот Фридрих Кајзер вклучил подробности поврзани со опсадата на Белград во неговото сценарио за драмата за фелдмаршалот Ернст Лаудон и Хабсбуршко-отоманската војна.[34]

Поемата „Опсадата на Белград“ од Аларик Александар Вотс е забележителен пример на алитеративни стихови со почетните редови:[35]

Австриска војска, ужасно наредена,Смело со батерија го опколи БелградДоаѓаат козачки команданти кои канонираат,

Непосредно пред почетокот на војната, Волфганг Амадеус Моцарт ја компонирал „Војната“ (La Bataille K. 535, исто така позната како „Опсадата на Белград“ (Die Belagerung Belgrads)), која најверојатно била вдахната од претходните опсади на градот, додека некои изучувачи наведуваат дека композицијата била користена за поддршка на воените напори.[36]

Наводи

уреди
  1. ↑ Malleson 1884, стр. 219.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Dupuy & Dupuy 1977, стр. 698.
  3. ↑ Malleson 1884, стр. 220.
  4. ↑ Malleson 1884, стр. 221.
  5. ↑ Malleson 1884, стр. 222.
  6. ↑ Malleson 1884, стр. 223.
  7. ↑ Malleson 1884, стр. 224–226.
  8. ↑ Ligne 1902, стр. 101–102.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Malleson 1884, стр. 227.
  10. ↑ Ligne 1902, стр. 103.
  11. ↑ Ligne 1902, стр. 108.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 Malleson 1884, стр. 228.
  13. ↑ Bowden & Tarbox 1980, стр. 4.
  14. ↑ Ligne 1902, стр. 112.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Malleson 1884, стр. 229.
  16. ↑ Malleson 1884, стр. 230.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 Malleson 1884, стр. 231.
  18. ↑ Jaques 2007, стр. 126–127.
  19. ↑ Ligne 1902, стр. 110–113.
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Malleson 1884, стр. 232.
  21. ↑ Ligne 1902, стр. 113.
  22. ↑ Ligne 1902, стр. 114.
  23. ↑ Ligne 1902, стр. 118–120.
  24. ↑ 24,0 24,1 Dupuy & Dupuy 1977, стр. 695.
  25. ↑ Malleson 1884, стр. 233–234.
  26. ↑ Malleson 1884, стр. 236–238.
  27. ↑ Dupuy & Dupuy 1977, стр. 699.
  28. ↑ Smith et al.
  29. ↑ Arnold 2005, стр. 206.
  30. ↑ Smith, Kudrna & 2008O.
  31. ↑ Smith, Kudrna & 2008R.
  32. ↑ Smith, Kudrna & 2008S.
  33. ↑ Hirtenfeld 1857, стр. 755–757.
  34. ↑ 34,0 34,1 Hüttler 2013.
  35. ↑ Watts 1850.
  36. ↑ Johanning 2019, стр. 12–13.

Општи извори

уреди
  • Arnold, James R. (2005). Marengo & Hohenlinden: Napoleon's Rise to Power. Barnsley, South Yorkshire: Pen and Sword. ISBN 1-84415-279-0.
  • Bowden, Scotty; Tarbox, Scotty (1980). Armies on the Danube 1809. Arlington, Tex.: Empire Games Press.
  • Dupuy, Trevor N.; Dupuy, R. Ernest (1977). The Encyclopedia of Military History. New York, N.Y.: Harper & Row. ISBN 0-06-011139-9.
  • Hirtenfeld, J. (1857). Der Militar-Maria-Theresien Orden und seine Mitgleider. 2. Aus der Kaiserlich-königlichen Hof- und Staatsdruckerei.
  • Jaques, Tony (2007). Dictionary of Battles and Sieges. Greenwood Publishing Group. ISBN 978-0-313-33537-2.
  • Ligne, Prince Charles-Joseph (1902). Katharine Prescott Wormeley (уред.). The Prince de Ligne: His Memoires, Letters and Miscellaneous Papers. 2. Boston: Hardy, Pratt & Co.
  • Malleson, George Bruce (1884). Loudon: A Sketch of the Military Life of Gideon Ernest, Freiherr von Loudon. Лондон: Chapman & Hall. стр. 228. Посетено на 8 април 2024.
  • Smith, Digby; Kudrna, Leopold (2008M). „Austrian Generals during the French Revolutionary and Napoleonic Wars 1792-1815: M Mercy d'Argenteau, Eugen Gillis Wilhelm Graf“. napoleon-series.org. Посетено на 8 април 2024.
  • Smith, Digby; Kudrna, Leopold (2008O). „Austrian Generals during the French Revolutionary and Napoleonic Wars 1792-1815: O O'Reilly von Ballinlough, Andreas Graf“. napoleon-series.org. Посетено на 8 април 2024.
  • Smith, Digby; Kudrna, Leopold (2008R). „Austrian Generals during the French Revolutionary and Napoleonic Wars 1792-1815: R Reuss-Plauen, Heinrich XV, Fürst zu“. napoleon-series.org. Посетено на 8 април 2024.
  • Smith, Digby; Kudrna, Leopold (2008S). „Austrian Generals during the French Revolutionary and Napoleonic Wars 1792-1815: S Schmitt, (Johann) Heinrich von“. napoleon-series.org. Посетено на 8 април 2024.
  • Watts, Alaric Alexander (1850). „The Siege of Belgrade“. theotherpages.org Poet's Corner. Посетено на 14 April 2018.
  • Hüttler, Michael (2013). „Theatre and Cultural Memory: The Siege of Belgrade on Stage“. Open Access Research Journal for Theatre, Music, Arts. 2 (1/2): 1–13.
  •  Johanning, Wolfgang Franz Wilhelm (2019). Music and War: Imperial Propaganda and German Patriotism in Wartime Secular Vocal Works of Mozart, Beethoven, and Weber (Master of Music). Универзитет во Канзас.
  • Smith, Digby; Kudrna, Leopold. „Austrian Generals during the French Revolutionary and Napoleonic Wars 1792-1815“. napoleon-series.org. Посетено на 8 април 2024. This is the source of the full names of Habsburg Austrian generals.

44°49′N 20°28′E / 44.817° СГШ; 20.467° ИГД / 44.817; 20.467

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Опсада_на_Белград_(1789)&oldid=5259164“