Двајца за патот
Двајца за патот е филм од 1967 година режиран од Стенли Донен кој ја раскажува врската на еден архитект (Алберт Фини) и неговата жена (Одри Хепберн). Филмот се смета за екпериментален поради нелинеарното сиже, односно поради прикажувањето на сцени од подоцнежната фаза во животот на брачната двојка паралелно со оние од нејзиниот почеток. Сценариото напишано од Фредерик Рафаел било номинирано за оскар.
| „Двајца за патот“ | |
|---|---|
 | |
| Режисер | Стенли Донен |
| Продуцент | Стенли Донен |
| Сценарист | Фредерик Рафаел |
| Главни улоги | Алберт Фини Одри Хепберн Вилијам Дениелс Еленор Брон |
| Музика | Хенри Манчини |
| Кинематографија | Кристофер Чалис |
| Дистрибутер | Twentieth Century Fox |
| Премиера | 1967 |
| Времетраење | 111 минути |
| Земја |  САД |
| Јазик | Англиски |
| Буџет | $4 милиони [1] или $5.08 милиони [2] |
 | Оваа статија е никулец. Можете да помогнете со тоа што ќе ја проширите. |
Наводи
уреди- ↑ „Two for the Road, Box Office Information“. IMDb. Посетено на 9 March 2012.
- ↑ Solomon, Aubrey. Twentieth Century Fox: A Corporate and Financial History (The Scarecrow Filmmakers Series). Lanham, Maryland: Scarecrow Press, 1989. ISBN 978-0-8108-4244-1. p. 255
Надворешни врски
уредиФилмови:
Холандски во 7 лекции (1948) •
Смеа во Рајот (1951) •
Приказната на младите сопруги (1951) •
Еден див овес (1951) •
Толпата на Лавендер Хил (1951) •
Монте Карло, злато (1951) •
Ќе одиме во Монте Карло (1952) •
Таинствени луѓе (1952) •
Празник во Рим (1953) •
Сабрина (1954) •
Војна и мир (1956) •
Смешно лице (1957) •
Љубов на пладне (1957) •
Зелени палати (1959) •
Приказната за калуѓерката (1959) •
Непростено (1960) •
Појадок кај Тифани (1961) •
Час за децата (1961) •
Шарада (1963) •
Париз, кога врне (1964) •
Мојата убава дама (1964) •
Како да се украде милион (1966) •
Двајца за патот (1967) •
Почекај додека се стемни (1967) •
Робин и Мериан (1976) •
Крвна линија (1979) •
Сите се смееја (1981) •
Секогаш (1989) (камео)
Телевизија:
Маерлинг (1957) •
Љубов меѓу крадци (1987) •
Светските градини со Одри Хепберн (1993)