Ото Хан

Ото Хан (германски: Otto Hahn 8 март 1879 – 28 јули 1968) — германски хемичар и пионир на полињата на радиоактивноста и радиохемијата кој ја освоил Нобеловата награда за хемија во 1944 за откритието на јадрено цепење. Тој е сметан за еден од најзначајните хемичари на сите времиња, но особено како „таткото на јадрена хемија“.

Ото Хан
Роден(а)	8 март 1879(1879-03-08) Франкфурт на Мајна, Хесен-Насау, Кралство Прусија, Германско Царство
Починал(а)	28 јули 1968(1968-07-28) (возр. 89) Готинген, Западна Германија
Националност	Германско
Полиња	Радиохемија Јадрена хемија
Образование	Универзитет во Марбург
Докторски ментор	Теодор Зинке
Други ментори	Адолф фон Бајер, Минхенски универзитет; Сер Вилјам Ремзи, Универзитетски колеџ во Лондон; Ернест Радерфорд,Мекгилов универзитет Монтреал ; Емил Фишер, Берлински универзитет
Докторанди	Роланд линдер Валтер Зелман-Егеберт Јоханес Хајдехајн Јан де Врис Трус де Врис-Крејт Аристид фон Гросе Борис Ниткин Ласзло Имре Клара Либер Fritz Strassmann Соломон Амињу Розенблум Карл Ерик Цимен Ханс-Јоаким Борн Борис Сагорчев Ханс Гете Зигфрид Флиге Николас Рил
Познат по	Откривање на радиоактивни елементи (1905–1921) Радиоактивен повратен удар (1909) Фајанс – Панет – Ханов Закон Протактиниум (1917) Јадрена изомерија (1921) Приложена Радиохемија (1936) Рубидиум - строниум (1938) Јадрено цепење (1938)
Влијаел врз	Фредерик Жолјо-Кири Енрико Ферми Глен Сиборг Едвин Мекмилан Алберт Гиорсо Емилио Сегре Филип Абелсон Џозеф Кенеди Николај Семјонов Игор Курчатов Георги Флиоров Исак Кикоин Јулиј Борисович Харитон
Поважни награди	Емил Фишеров медал (1919) Канизарова награда (1939) Коперникова награда (1941) Нобелова награда за хемија (1944) Медал „Макс Планк“ (1949) Парацелзиусов медал(1952) Хенри Бекерелов медал (1952) медал За заслуги (1952) Фарадеева награда (1956) Хуго Гротиусов медал (1958) Легија на честа (1959) Енрико Фермиева награда (1966)
Сопружник	Едит Јунгханс (1913–1968)
Потпис

Хан бил противник на антисемитизмот предводен од Нацистичката Партија и по завршувањето на Втора светска војна тој станал страствен поборник против користењето на јадрена енергија како оружје. Тој служел како последниот Претседател на Кајзер – Вилхелмовото Општество (KWG) во 1946 и како Претседател – пронаоѓач на Здружение „Макс Планк“ (MPG) од 1948 до 1960 година. Одобрен од многу за да биде симбол на научното совршенство и личниот интегритет, тој станал еден од највлијателните и почитувани граѓани на новата Федерална Република Германија.

Младост

Хан бил најмладиот син на Хенри Хан (1845-1922), просперитетен претприемач, и Шарлот Хан (1845-1905). Заедно со неговите браќа Карл, Хајнер и Хулиус, Ото бил пораснат во затскриена животна средина. На 15 години, тој започнал да покажува значителен интерес по хемија и изведувал едноставни експерименти во собата за домашно перење на облеката. Неговиот татко, сакал Ото да студира архитектура, со оглед на тоа што изградил повеќе бизнис простори, но Ото го убедил својот татко дека негова амбиција била да стане индустриски хемичар.

Во 1897, веднаш по освојувањето на Абитур’’ во Клингер Обереалшуле во Франкфурт, Хан започнал да изучува хемија и минералогија во Универзитетот во Марбург. Неговите придружни предмети биле физика и филозофија. Хан се придружил во Студенстката Асоцијација за Природни Науки и Медицина, joined the Students' Association of Natural Sciences and Medicine, Студентско Братство, претходник на денешниот Братство Нибелунгија. Тој ги поминал третиот и четвртиот семестар, студирајќи под Адолф фон Бајер во Универзитетот во Минхен. Во 1901, Хан го примил својот докторат во Марбург за дисертација на тема ‘’Бромови деривати на Изогенол’’ , тема во класичната органска хемија. Веднаш по исполнувањето на една година во воената служба, младиот хемичар се вратил во Универзитетот во Марбург, каде што две години работел како асистент на својот докторски надзорник, Geheimrat Професор Теодор Зинке.

Истражувањето во Лондон и Монтреал(1904–1906)

Пронаоѓањето на Радиоториум и други ‘нови елементи’

Сер Вилијам Ремзи, Лондон 1905

Ернест Радерфорд на Мекгиловиот универзитет, Монтреал 1905

Намерата на Хан била да работи во индустријата. Со ова на ум, а исто така и да го подобри своето знаење на англиски јазик, тој преземал пост во Универзитетскиот колеџ во Лондон во 1904 година, работејќи со Сер Вилијам Ремзи, познат по тоа што ги открил инертните гасови . Овде Хан работел на радиохемијата, во тоа време, мошне ново поле. Во почетокот на 1905 година, во текот на неговата работа со соли на радиум, Хан открил нова супстанција, која тој ја нарекува радиоториум (ториум - 228), кој во тоа време се сметал дека е нов радиоактивен елемент. (Всушност, тоа било сè уште неоткриен изотоп на познатите ториум елементи. Терминот изотоп е измислен во 1913 година од страна на Британскиот хемичар Фредерик Соди.). Ремзи бил многу изненаден кога бил пронајден уште еден нов елемент во неговиот институт, и тој настојувал да го објави откритието на соодветен начин. Во согласност со традицијата, ова требало да се изврши пред комисијата на преподобното Кралското друштво. На седницата на Кралското друштво на 16 март 1905, Ремзи го доставил откритието на Хан за радиоториумот,, па дури и печатот бил заинтересиран. Дејли Телеграф ги информирал своите читатели.

За првпат името на Ото Хан било споменато во врска со радиумско истражување, и неговиот "Нов радиоактивниот елемент, кој вклучува ториум еманација" (оригиналниот наслов) — објавен во Зборник на трудови на Кралското друштво во издание на 24 март 1905 година (76 А, страници 115-117). Тоа бил првиот од повеќе од 250 научни публикации на Ото Хан во областа на радиохемијата.

"Хан е главен соработник и ја има извршено својата работа восхитувачки. Сигурен сум дека ќе уживате да работите со него. "

му напишал Ремзи на Ернест Радерфорд во мај 1905

Рудерфорд се согласил, и од септември 1905 година до средината на 1906 Хан работел во неговиот тим во Универзитетот Мекгил во Монтреал, Канада каде што тој го открил ториум C (подоцна идентификуван како полониум - 212), радиум Д (подоцна идентификуван како лид - 210) и радиоактиниум (подоцна идентификуван како ториум-227) и истрагата на алфа -зраци на радиоториум, додека Рудерфорд имал обичај да каже во тие денови: "Хан има посебен нос за откривање на нови елементи."

Истражувањето во Берлин (1906–1944)

Откритието на мезоториум I (Ra 228)

Во 1906, Хан се вратил во Германија, каде што соработувал со, Емил Фишер во Универзитетот во Берлин. Фишер ја ставил на располагање својата стара дрводелница("Холксверкстат") во Хемиската Институција, за да ја искористи како своја сопствена лабораторија. Таму, по неколку месеци, користејќи екстремно примитивни апарати, Хан го открил [[Мезоториоум I, мезоториум II и – независно од Бертрам Болтвуд суштината на радиумот, иониум (подоцна идентификуван како ториум-230). Во наредните години, мезоториум I (радиум-228) укажал голема важност бидејќи, како радиум-226 (откриен од Пјер и Мари Кири), бил совршено прилагоден за употреба во медицината, додека чинел само половина за да се произведе. (Во 1914, за откривањето на мезоториум I, Ото бил првиот номиниран за Нобелова награда за хемија од Адолф фон Бајер). Во јуни 1907, Хан бил избран за да предава на Универзитетот во Берлин. На 28 септември 1907, тој се запознал со австрискиот физичар Лиз Мејтнер кој бил приближно на негова возраст, кој бил пренесен од Виена во Берлин. Така заочнала триесет годишната соработка и целоживотно пријателство помеѓу двајцата научници.

Откритие на радиоактивно одбивање

Откако Хариет Брукс го забележал “радиоактивноо одбивање” во 1904, но го толкувал погрешно, Ото Хан успеал, во доцната 1908 и рана 1909, демонстрирајќи го инцидентот на радиоактивното одбивање на алфа-честички емисија толкувајќи го точно.

"...длабоко значајно откритие во физиката со далеку –достижни последици",

Како што физичарот Валтер Герлахго објаснил. Ернест Рудерфорд во Манчестер напишал писмо до својата мајка: "Тој ја извршува најдобрата работа во Германија моментално."

Во 1910, Хан бил назначен професор од Прусискиот Министер по Култура и Образование Огуст фон Трот ѕу Солц, и во 1912 тој станал ‘’главата’’ на Одделот за Радиоактивност на новоформираната Кајзер – Вилхелмовата Институција по Хемија во Берлин – Дахлем. Наследувајќи го Алфред Сток , Хан бил директор на институцијата од 1928 до 1946. Во 1924, Хан бил избран за целосно членство на Прусиската Академија по Науки во Берлин (предложен од Алберт Ајнштајн, Макс Планк, Фритц Хабер, Вилхелм Шленк и Макс фон Лауер).

Бракот со Едит Јунгханс

Мермерната Плоча на латински од професорот Масимо Рањолини, по повод одбележувањето на медениот месец на Ото Хан и неговата сопруга Едит на Пунта Сан Виџилио Гарда, Италија, во март и април 1913 година (откриен од страна Грофот Гуљелмо Гуариенти ди Брензоне во 1983 година).

Во јуни 1911 година, додека присуствувал на конференција во Штетин (денес Шчеќин, Полска) Ото Хан се сретнал со младата Едит Јунгханс (1887-1968), студент по уметност на "Königliche Kunstschule" (Кралската академија на уметност) во Берлин. На 22 март 1913 година, двојката се венчала во родниот град на Едит, Штетин, каде што нејзиниот татко, Пол Фердинанд Јунгханс, бил службеник од висок ранг и претседател на Градскиот парламент сè до неговата смрт во 1915. Нивното единствено дете, Хано, роден во 1922 година, станал истакнат историчар на уметноста и архитектурата и истражувач (во Херциана во Рим), познат по неговите откритија во почетокот на Цистериканска архитектура од 12 век. Во август 1960 година, за време на студиското патување во Франција, д-р Хано Хан бил вмешан во фатална сообраќајна несреќа, заедно со неговата сопруга и асистент, Илсе Хан. . Тие го оставиле четиринаесет-годишниот син, Дитрих. Во 1990 година, Хано и Илсе Ханова награда за извонреден придонес во италијанската историја на уметноста, била основана во сеќавање на Хано и Илсе Хан за поддршка на млади и талентирани историчари на уметноста. Таа се доделувала од страна на Библиотеката Херциана - Макс Планков Институт за историја на уметноста во Рим.

Откритието на протактиниум

За време на Прва светска војна, Хан бил During the First World War, Hahn бил регрутиран во армијата, каде што бил заедно Џејмс Франк и Густав Хертц. Единицата доставила тестиран и поизведен отровен гас за воени цели и бил испратен до западните и источните предни линии. Во декември 1916, Хан бил пренесен во "Седиштето на Неговото Височество" во Берлин, и бил во можност да го резумира неговото радиохемиско истражување во својата институција. Во 1917/18, Хан и Лиз Мејтнер ја изолираа долгата активност, која ја именувале "прото-актиниум". Веднаш во 1913, Кацимерц Фајанс и Гехринг ја изолирале кратката активност од ураниум Х2 |^234mPa]]) и ја именувале супстанцијата "бревиум". Двете активности биле различни изотопи на истиот неоткриен елемент no. 91. За нивното откритие Хан и Мејтнер биле предложени за Нобелова награда по хемија во 20-тите години, од голем број на научници, како Макс Бергнам, Виктор Моритц Голдшмитд и Кацимерц Фајанс. Во 1949, Меѓународниот сојуз за чиста и применета хемија (МСЧПХ) го именувала новиот елемент протактиниум и ги признала Хан и Мејтнер за откривачи.

Хан и Мејтнер, 1913 година, во хемиската лабораторија на KWI

Откривање на јадрената изомерија

Во февруари 1921 година, Ото Хан го објавил првиот извештај за неговото откритие на Z ураниум (подоцна познат како ²³⁴ Pa), првиот пример на јадрен изомеризам.

"... откритие кое не било разбрано во тоа време, но подоцна станало многу значајно за јадрена физика" ,

како Валтер Герлах забележал. И, навистина, тоа не било до 1936 кога младиот физичар Карл Фридрих фон Вајзсакер успеал во обезбедување на теоретско објаснување на појавата на јадрена изомерија. За ова откритие, чие целосно значење е признато од страна на многу малку, Хан повторно бил предложен, во 1923 година, за Нобелова награда за хемија, овој пат од страна на Макс Планк.

Применета радиохемија

Во раните 20-ти, Ото Хан создал ново работно поле. Користејќи ја "методата на еманација", која тој ја принел, и "способност за еманација", тој ја пронашол "Применетата радиохемија" за истражувањето на генерални хемиски и физичко-хемиски прашања. Во 1936 тој издал книга на англиски (а подоцна и на руски) со наслов Применета радиохемија, која ги содржела предавањата од Хан, кога работел како заменик-професор во Универзитетот Корнел во Итака, Њујорк во 1933. Ова важно публицирање имало големо влијание на речиси сите јадрени хемичари и физичари во САД, Обединетото Кралство, Франција и Советскиот Сојуз за време на 30-тите и 40-тите години. Во 1966, Глен Сиборг, преистражил многу елементина трансураниум и Претседателот на Американската Комисија за Атомска Енергија, напишал за оваа книга:

"Како млад студент на Универзитетот во Калифорнија, јас ја користев оваа книга "Применета Радиохемија" како моја библија. Оваа книга била заснована на серија од предавања кои Професор Хан ги предал во Корнел во 1933; ги постави напред ‘’законите’’ за ко-перципитација на минутни количини на радиоактивни материи, нерастворливи супстанции, предизвикани од воден раствор. Јас го препрочитував секој збор многупати. Јас се сомневам дека сум прочитал секции во било која друга книга по внимателно од оние во Хановата "Применета радиохемија". Всушност, јас го читам целиот обем постојано и се сеќавам дека моето разочарување беше поради неговата големина. Беше премногу кратко."

А Глен Сиборг додал:

"Им беше дадено на многу малку луѓе за да направат придонеси за науката и човештвото во споредба со оние од страна на Ото Хан. Тој ги направи оние придонеси во текот на речиси две генерации, започнувајќи со клучна улога во раните денови на радиохемијата во истражување и откривање на комплексите на природните радиоактивности и кулминирајќи со неговото откритие на јадрено цепење на ураниум. Јас верувам дека е фер да го назначиме Ото Хан за татко на радиохемијата. За овој посебен гениј, светот на науката ќе биде вечно благодарен."

Откривањето на јадреното цепење (1938)

Заедно со Лиза Мејтнер и неговиот ученик и асистент Фриц Страсман (1902-1980), Ото Хан го поткрепил истражувањето започнато од страна на Енрико Ферми и неговиот тим во 1934 година, кога тие го бомбардирале ура ниумот со неутрони. До 1938 година, се сметало дека елементите со атомски броеви поголеми од 92 (познат како трансураниум елементи) настанале кога атомите на ураниумот биле бомбардирани со неутрони. Германскиот хемичар Ида Нодак предложила исклучок. Таа ја предвидела парадигмата на 1938-1939 во нејзиниот напис објавен во списанието Ангеванде Хемие , бр. 47, 1934, во кој таа шпекулира:

"Разбирливо е дека кога тешки јадра се бомбардирани со неутрони овие јадра можат да се распаднат во неколку прилично голем фрагменти, кои се сигурно изотопи на познати елементи, но не соседи на радиоактивните елементи."

Но, ни еден физичар или хемичар навистина ги прифатил шпекулациите на Нодак сериозно , дури ни Ида Нодак . Идејата дека тешките атомски јадра можат да се распаднат во полесни елементи се сметала за целосно неприфатлива.

Подготовка за експериментот по јадрено цепење, реконструиран во Германскиот музеј, Минхен.

Дневникот на Ото Хан

Спомен - плоча за откритието на цепењето во Берлин (откриена во 1956)

На 13 јули 1938 година, со помош и поддршка на Хан, Лиза Мејтнер - родена во еврејско семејство - избегал во Холандија; пред да замине, Хан и дал дијамантски прстен кој тој го наследил од својата мајка, кој ќе биде искористен за поткуп на пограничните стражари. Мејтнер емигрирала во Стокхолм, и Хан продолжил да работи со Страсман. Во крајот на 1938, тие откриле докази за изотопи на земноалкални метали во примерокот. Металот е откриен од страна на користење на органски бариум сол конструиран од страна на Вилхелм Траубе. Наоѓање на група 2 земноалкалните метали било проблематично, бидејќи не било логично да се вклопуваат со другите елементи.

Хан, првично се сомневал дека тоа е радиум , произведени со поделба на две алфа-честички од јадрото на ураниумот. Во тоа време, на научен консензус било дека дури и разделива алфа-честички преку овој процес е многу малку веројатна. Идејата за претворање на ураниумот во бариум (со отстранување на околу 100 нуклеони) — сметан како фатален. На 10 ноември, за време на посетата на Копенхаген, каде што тој бил канет да предава во Институтот Бор , Хан ги дискутира овие резултати со Нилс Бор, Лиза Мејтнер и Ото Роберт Фриш. Дополнителни подобрувања на техниката, што доведува до одлучувачки експеримент на 16-17 декември 1938 (прославениот "радиумско-бариум-мезоторова-фракционација" ), која произвела збунувачки резултати: трите изотопи не се однесувале како радиум, туку како бариум.

На 22 декември 1938 година, Хан, испратил ракопис на Naturwissenschaften пријавувајќи ги нивните радиоактивни резултати, кои биле објавени на 6 јануари 1939 година На 27 декември, Хан, го телефонирал уредникот на Naturwissenschaften и барал да додаде параграф на статијата, шпекулирајќи дека некои платонска група елементи претходно биле забележани во радиоактивниот ураниумот, кој бил првично толкуван како трансураниумов елементкој можел да биде технециум (тогаш наречена "масариум"), и пониски платонски групи метали (атомски број 43 преку 46). До јануари 1939 тој бил доволно убеден дека формирањето на лесните елементи се случува во неговото подесување со што објавил нова ревизија на статијата, во суштина повлекување на поранешните тврдењата за набљудувањето на трансурантни елементи и соседи на ураниумот и склучување наместо тоа дека тој гледал светли платноиди, бариум, лантан и цериум.

Нобелова награда по хемија во 1944

На 15 ноември 1945 година Кралската Шведска Академија на Науките објавила дека Хан, бил награден со 1944та Нобеловата награда по хемија "за неговото откритие на цепење на тешките атомски јадра." Некои американски историчари го имаале документирано нивниот поглед кон откривањето на јадрено цепење и веруваат дека Мејтнер требало да биде награден со Нобелова награда

„Сигурно Хан целосно ја заслужува Нобеловата награда за хемија. Навистина нема сомнение за тоа, но јас верувам дека Ото Роберт Фриш и јас придонесовме нешто што не е незначително за разјаснување на процесот на ураниумско цепење. Како потекнува и дека произведува толку многу енергија, и тоа беше многу оддалечено од Хан.“

напишала Лиза Мејтнер на нејзината пријателка Б. Брум-Аминоф на 20 ноември 1945 година а поранешниот помошник на Мејтнер Карл Фридрих фон Вајзсакер подоцна додаде:

"Тој сигурно ја заслужи оваа Нобелова награда. Тој би го заслужи тоа, дури и ако тој не го извршил ова откритие. Но, секој признава дека поделбата на атомското јадро заслужува Нобеловата награда."

Основач и претседател на Макс Планковото Друштво

Споменикот во Берлин-Дахлем, пред неговиот имот

Од 1948-1960, Ото Хан бил пронаоѓачот - претседател на новоформираното Макс Планково здружение за унапредување на науката кое преку неговата неуморна дејност и неговата светски призната личност успеал да го поврати реномето некогаш уживано од страна на Кајзер Вилхелмовото Здружение. Lawrence Badash wrote:

„Хан научи додека сè уште интернираше во Фарм Хол, со што тој беше награден со Нобелова награда по хемија за откривање на цепењето. Ова додава важност на неговата веќе истакната кариера, и неговиот воен анти-нацистички став, го претвори во сè повеќе и повеќе прифатлив за сојузничките окупаторски власти. Така, тој стана водечка фигура во воскресението на германската наука по војната, како постар државник кој ја потврди довербата на различни фракции. Во својата позиција како претседател, тој беше особено успешен во обновата на Кајзер Вилхелмовото Здружение, матичното тело на институтите, кој беше преименуван во Макс Планково Здружение.“

Потпарол за Општествена Одговорност

Веднаш по Втора Светск Војна, Хан реагирал на паѓањето на атомските бомби на Хирошима и Нагасаки искажувајќи голема противност за користењето на јадрена енергија во воени цели. Тој ги видел апликациите на своите научни откритија, за да стави крај на злоупотребата, или пак криминалот.

"Неговото воено познавање на науката за изградба на оружје и неговата пост-воена активност во планирањето на насоката на научните напори на неговата земја , сега е склон да биде Потпарол на Општествената Одговорност."

Во раната 1954, тој напишал артикал "Кобалт 60 – Опсности или Благослов за?" за злоупотребата на атомската енергија, која бил широко испечатен и пренесен во радиото во Германија, Норвешка, Австрија и Данска, и во англиска верзија, насекаде во светот преку BBC. Меѓународната реакција била охрабрувачка.

Наредната година, Хан иницирал и ја организирал The next year Hahn initiated and organized the Мејно Декларација во 1955, во која тој и неколку интернационални Нобеловци свртеле внимание на опасноста од атомски оружја и ги предупредил светските нации против користењето на "сила како крајно средство". Во 1956, Хан ја повторил својата жалба со потпис од 52ца од неговите колеги-Нобеловци од целиот свет.

Тој исто така, бил еден од авторите на Гетинген Манифесто во 1957, кој заено со 17 водечки германски атомски научници, тој протестирал против предложеното јадрено војување на новите Западни Германски воени (Бундесвер).

Во јануари 1958, Ото Хан, заедно со неговиот пријател Алберт Швајтсшер го потпишале Апел до Обединетите Нации во Ну Јорк за "итно склучување на меѓународен договор, за да се запре тестирањето на јадрените оружја ", и во октомври, заедно со Клемент Атли, Едгар Фауре, Тетцу Катајама et al. тој го потпишал меѓународниот "Договор за да се свика седница за да се изготви светскиот устав".

Веднаш пред неговата смрт, тој никогаш не се обидел да предупреди ургентно за опасностите на трката за јадрено вооружување помеѓу големите сили и радиоактивната контаминација на планетата. The historian Lawrence Badash analysed:

"Ото Хан е широко претставен како топол, внимателен, шармантен човек. Otto Hahn is widely portrayed as a warm, considerate, charming person. Тоа е точно. Всушност, токму поради карактерот на овој чесен чист човек, кој не претрпе големи промени во текот на својата кариера, тој нуди мерило за да се утврди перцепцијата на обврските на општеството во текот на дваесеттиот век. [...]

Од 1957, Хан бил постојано номиниран за Нобелова награда за мир од голем број на интернационални организатори, вклучувајќи ја најголемата Француска Унија, Конфедерација на Генерален Труд (CGT). - Linus Pauling, добитникот на Нобелова награда за Мир, во 1962, го опишал Хан како "инспирација за мене."

Почести и награди

Ото Хан на бродот 'Диселдорф, Јуни 1965

Хановиот гроб во Гетинген

За време на неговиот живот, Хан бил награден со наредби, медали, научни награди и стипендии на академии, здруженија и институции од целиот свет.

• Iron Cross, 1st and 2nd class, German Empire (1915)
• General Honor Decoration (Hesse), German Empire (1916)
• Knight of the Royal House Order of Hohenzollern, Kingdom of Prussia (1917)
• Officer of the Albert Order, Kingdom of Saxony (1917)
• Добил бројни почесни дипломи и беше избран за член или почесен член на 45 академии и научни друштва (меѓу нив Универзитетот во Кембриџ на физичко друштво на Универзитетскиот колеџ и на Кралското друштво во Лондон, на CSIC во Мадрид и академии во Алахабад (Индија), Бангалор (Индија), Берлин, Бостон (САД), Букурешт, Копенхаген, Гетинген, Хале, Хелсинки, Лисабон, Мадрид, Мајнц, Минхен, Рим, Стокхолм, Ватикан, Виена).
• Добил 37 од највисоките национални и меѓународни наредби и медали, меѓу кои и златните медали Емил Фишер, Каницарио, Коперник, Анри Бекерел, Парацелзус, Фриц Хабер, Марија Кири, Котениус, Сенкенберг, Хераеус и Хуго Гротиус на Макс Планков медал на Фарадеј Лектуршипова Награда со медал од Кралското друштво за хемија во Лондон, Харнаков медал во злато од страна на Макс Планково здружение и златен медал на Понтификалниот академија на науките од папата Јован XXIII во Ватикан.
• Officer of the Order for Cultural Merit, Kingdom of Romania (1939)
• Knight of the Peace Class of the Order Pour le Mérite, Federal Republic of Germany (1952)
• Grand Cross with star and sash of the Order of Merit of the Federal Republic of Germany (1954)
• Gold Cross of the Order of the Redeemer, Kingdom of Greece (1956)
• Honorary Officer of the Order of the British Empire, United Kingdom (1957)
• Gold Cross of the Order Pro Ecclesia et Pontifice, Holy See (1957)
• Officer of the Order of Leopold, Kingdom of Belgium (1958)
• Officer of the 'Ordre National de la Légion d'Honneur', Republic of France (1959)
• Grand Cross First Class of the Order of Merit of the Federal Republic of Germany (1959)

Во 1957 година, Хан бил избран за почесен граѓанин на градот Магдебург , DDR (Демократска Република Германија), и во 1958 година, почесен член на академија на науките на СССР (денес Руската академија на науките ) во Москва, но тој ги одбил двете почести.

Во 1966 година, претседателот Линдон Џонсон на САД, и САД и Комисијата за Атомска Енергија (АЕК) во Вашингтон го наградиле Хан со (заедно со Лиза Мејтнер и Фриц Страсман) Енрико Фермовата награда .

Хан , од 1960 година бил почесен претседател на MPG, и бил прогласен за почесен граѓанин на градовите Франкфурт на Мајна и Гетинген во 1959 година, и на земјата и градот Берлин во 1968 година .

Тој починал на 28 јули 1968 година. Еден ден по неговата смрт Макс Планковото здружение објавило некролог во сите поголеми весници во Германија, Австрија и Швајцарија:

Карикатура од Џорџ Ману, Романија

Наследство

Ото Хан на печатот на Германска Демократска Република, 1979

Споменик на Хан, во неговото родно место во Франкфурт

Биста од Кнуд Кнустен

Многу градови и окрузи во германското говорно подрачје именувале средни училишта по него, улици, плоштади и мостови во Европа, носат неговото име. Повеќе од дваесет држави во светот го имаат почестено Ото Хан, со издавање монети, медали или марки со неговиот портрет. Островот на Антарктикот (во близина на планината Дискавери) , исто така, го носи неговото име, како што биле Меѓуградските возови "" Ото Хан на германската Сојузна железници во 1971 година, што се протега меѓу Хамбург и Базел SBB и Ото Хан библиотека во Гетинген. Во 1974 година, во благодарност на посебен придонес на Ото Хан на германско-израелските односи, крило на Вајцман Институтот за наука во Реховот, Израел, добил неговото име, и научен центар за истражување на Сент Луис универзитет (Баџуио) (Филипини) — прогласен за Ото Ханова Зграда .

На крајот на 1999 година, германскиот магазин Фокус објавил листа од 500 водечки природни научници, инженери и доктори како најважните научници на 20 век. Во оваа анкета, експерименталниот хемичар Ото Хан - по теоретските физичари Алберт Ајнштајн и Макс Планк -. бил избран трет (81 бод) и на тој начин станал најзначајниот емпириски истражувач на своето време.

Поврзано

• Fajans–Paneth–Hahn Law
• German inventors and discoverers
• List of chemists
• List of peace activists
• Hahn (crater)
• Otto Hahn Prize
• Otto Hahn Medal

Надворешни врски

Викицитат има збирка цитати поврзани со:

Otto Hahn

• Otto Hahn – the top 10 greatest scientists
• Otto Hahn – the 100 greatest Germans
• Otto Hahn – winner of the Enrico Fermi Award 1966 U.S Government, Department of Energy
• Annotated bibliography for Otto Hahn from the Alsos Digital Library for Nuclear Issues Архивирано на 28 август 2006 г.
• The discovery of radiothorium by Otto Hahn
• The discovery of mesothorium by Otto Hahn
• Biography on Nobel Prize website
• Award Ceremony Speech honoring Otto Hahn by Professor Arne Westgren, Stockholm.
• Otto Hahn and the Discovery of Nuclear Fission Архивирано на 1 февруари 2014 г. BR, 2008
• Otto Hahn – Discoverer of Nuclear Fission Архивирано на 15 јуни 2013 г. Author: Dr. Anne Hardy (Pro-Physik, 2004)
• Otto Hahn (1879–1968) – The discovery of fission Архивирано на 27 јули 2012 г. Visit Berlin, 2011.
• Otto Hahn – Discoverer of nuclear fission Архивирано на 6 јуни 2013 г.
• Otto Hahn – President 1946–1960 Архивирано на 2 февруари 2014 г. Website of the Max Planck Society, 2010.
• Otto Hahn – Founder of the Atomic Age Архивирано на 19 февруари 2014 г. Author: Dr Edmund Neubauer (Translation: Brigitte Hippmann) – Website of the Otto Hahn Gymnasium (OHG), 2007.
• Otto Hahn Award
• Otto Hahn Peace Medal in Gold Архивирано на 27 октомври 2014 г. Website of the United Nations Association of Germany (DGVN) in Berlin
• Otto Hahn Medal
• The history of the Hahn Meitner Institute (HMI) Архивирано на 17 април 2013 г. Helmholtz-Zentrum, Berlin 2011.
• Otto Hahn heads a delegation to Israel 1959 Website of the Max Planck Society, 2011.
• Biography Otto Hahn 1879–1968
• Otto Hahn – Famous Scientist
• Grandson of Otto Hahn visits Hiroshima Архивирано на 28 декември 2016 г. Hiroshima Peace Center, 3 October 2013.
• Otto Hahn – A Life for Science, Humanity and Peace Архивирано на 24 септември 2015 г. Hiroshima University Peace Lecture, held by Dietrich Hahn, 2 October 2013.
• Otto Hahn – Discoverer of nuclear fission, grandfather of the Atombomb Архивирано на 22 јануари 2014 г. GMX, Switzerland, 17 December 2013. Author: Marinus Brandl.
• Otto Hahn: In the bann of nuclear fission Архивирано на 23 септември 2015 г. CÓNDOR, Periódico Chileno-Aleman, 20 December 2013. Author: Petra Wilken, Santiago.