Википедија

Емилио Сегре

италијански физичар и нобеловец

Емилио Сегре (30 јануари 1905 – 22 април 1989) — италијански Физичар и добитник на Нобелова награда за физика, откривач на елементите технециум, астат и на антипротонот, субатомска честичка, за која и ја освоил Нобеловата награда за физика во 1959.Од 1943 до 1946 тој работел во Националната лабраторија во Лос Аламос како водач на Проектот Менхетен. Во април 1944 година тој забележал дека атомското оружје со кодно име Слабичок,нема да функционира поради присуството на нечистотии на плутониумот 240.

Емилио Сегре
Роден(а)Емилио Серге
30 јануари 1905(1905-01-30)
Тиволи, Италија
Починал(а)22 април 1989(1989-04-22) (возр. 84)
Лафејет, Калифорнија, САД
ДржавјанствоИталија (1905–89)
САД(1944–89)
УстановиНационална лабораторија во Лос Аламос
Калифорниски унивезитет
Палермски универзитет
Римски универзитет
Универзитет „Колумбија“
ОбразованиеРимски универзитет
Докторски менторЕнрико Ферми
ДокторандиБасанти Дулал Нагчаудури
Томас Ипсилантис
Херберт Јорк
Познат поантипротон
технециум
астат
Поважни наградиНобелова награда за физика (1959)
Потпис

Роден во Триволи, Италија, близу Рим, Сегре студирал машинство на Римскиот универзитет, за во 1927 година да се префрли на одделот за физика. Сегре бил назначен за асистент професор по физика во Римскиот универзитет во 1932 и работел таму до 1936 година. Од 1936 до 1938 година тој бил директор на физичката лабораторија на Палермскиот универзитет. По посетата во Ернест Лоренцовата Берклиева лабораторија, тој испратил лента од молибден од лабарторискиот дефлекторски циклотрон во 1937 година кој оддавал аномалични облици на радиоактивност. По прецизни хемиски и теоретски анализи, Сегре успеал да докаже дека зрачењето било создадено од нов непознат елемент, подоцна наречен технециум, првиот вештачки создаден хемиски елемент кој не може да се сретне во природата.

Во 1938 година, владата на Бенито Мусолини воспоставила антисемитски закони со кои им забранувало на Евреи да работат во универзитетите. Како евреин Сегре морал да емигрира. Во Лоренц-Берклиевата лабораторија му било понудено место како помошник истражувач. Додека работел на Калифорнискиот универзитет Сегре помогнал во откривањето на елементот астат и изотопот плутониум 239, кој подоцна бил употребен за создавање на атомската бомба Дебелко, која била употребена на Нагасаки.

Во 1944 година, тој станал американски граѓанин. Кога се вратил на Калифорнискиот универзитет во 1946 година, тој започнува да работи како професор по физика и историја на науката, работејќи сè до 1972 година. Сегре и Овен Чемберлејн соработувале во истраживачката група Лоренц-берклиевата лабораторија која го открила антипротонот, за што ја поделиле Нобеловата награда за физика во 1959 година. Сегре бил активен Фотограф, и со многу слики ги документирал настаните и луѓето од историјата на современата наука, овие фотографии по неговата смрт биле донирани на Американскиот институт за физика. Во негова чест Американскиот институт за физика ги именува своите фотографски архиви за историјата на физиката со неговото име.

Младост

уреди

Емилио Џино Серге е роден во Еврејско сефардска фамилија во Тиволи, близу Рим, на 1 февруари 1905, син на Џузепе Серге, стопанственик кој поседувал фабрика за хартија, и Амелиа Сузана Тривс. Имал двајца постари браќа, Анџело и Марко.[1] Неговиот вујко, Џино Серге, бил професор по право. [2] Тој се образовал во гимназијата во Тривол , и откако фамилијата се преселила во Рим во 1917, гимназијата и лицео во Рим . Дипломирал во јуни 1922, и се запишал на Универзитетот Ла Сапијенца како студент по инжинерство.[3]

Во 1927, Серге го сретнал Франко Расети, кој го запознал со Енрико Ферми. Двајцата млади професори по физика барале тслентирани студенти. Тие присуствувале на Конференцијата Волата во Комо во септември 1927,[4] каде Серге слушнал лекции од значајни физичари вклучувајќи ѓи Нилс Бор, Вернер Хајзенберг, Роберт Миликан, Волфганг Паули, Макс Планк и Ернест Радерфорд. Серге потоа им се придружил на Ферми и Расети во нивната лабораторија во Рим. Со помош на директорот на институтот на Физика, Орсо Марио Корбино, на Серге му било овозможено да се префрли на физика,[5] и, бил учен од Ферни, studying under Fermi,ја добил неговата Лауреа диплома во јули 1928,[6] со тезата на "Аномална Дисперзија и Магнетна Ротација".[3]

По престојот во Италијанската војска од 1928 до 1929,[3] каде бил овластен како потпорочник во противавионска артилерија,[7] Серге се вратил во лабораторија на Виа Панисперна. Тој ја издал својот прв труд, во кој ги сумирал своите тези "На аномална дисперзија на жива и на литиум", придружен со Едуардо Амалди во 1928, и уште еден труд со него наредната година на Раманов ефект.[8]

Во 1930, Серге почнал да изучува за Земанов ефект во некои алкални метали. Кога неговиот прогрес застанал поради иритирачка дифракција неговото барање да продолжи не било достапно во Италија, тој напишал до четири лаборатории на други места во Европа барајќи асистенција, и добил покана од Питер Земан да ја заврши неговата работа во Земановата лабораторија во Амстердам. Серге бил награден со Фондацијата Рокфелер стипендија, и, на совет од Ферми, бил избран да ја искористи да биде учен од Ото Штерн во Хамбург.[9][10] Работејќи со Ото Фриш на квантизација на просторот произвела резултати што навидно се разликувале со тогашните теории ; но Исидор Ајзек Раби покажал дека теоријата и експериментот се во согласност ако јадрениот спин на калиумот бил +½.[11]

Професор по физика

уреди

Сегре бил поставен како асистент професор по физика на Универзитетот во Рим во 1932 и работел таму до 1936, станувајќи еден од Segrè was appointed assistant professor of physics at the University of Rome in 1932 and worked there until 1936, becoming one of the момчињата Виа Панисперна.[12] Во 1934, тој го запознал Елфред Спиро, Еврејска жена чија фамилија дошла од Острово во Источна Прусија, но избегале Вроцлав кога Источна Прусија станала дел од Полска по Првата светска војна. Откако Националсоцијалистичка германска работничка партија дошла до власт во Германија во 1933, таа емигрирала во Италија, каде работела како секретарка и преведувач. Прво не зборувала италијански добро, и Сегре и Спиро разговарале во Германија, каде тој бил флуентен.[13] Двајцата биле венчани во Големата синагога во Рим на 2 февруари 1936. Тој прифатил со рабин да потроши минимално на венчавката, давајќи баланс дека ќе потроши на луксуз венчавка на Еврејски бегалци од Германија .Рабинот менаџирал да им даде многу од орнаментите на луксузната венчавка безразлика.[14] Двојката имала три деца: Клаудио, роден во 1937, Амелиа Гертруд Алегра, родена во 1937, и Фауста Ирен, родена 1945.[15]

 
Момците Виа Панисперна во дворот на Римскиот Универзитет на физичкиот институт во Виа Панисперна. Од лево до десно: Оскар де Агустино, Сегре, Едуардо Амалди, Франко Расети и Енрико Ферми.

По венчавањето, Сегре барал стабилна работа, и станал професор по физика и директор на Физичкиот Институт на Универзитетот во Палермо. Пронашол опрема таму примитивна и библиотека лишана од модерната физичка литература, но неговите колеги во Палермо меѓу кои биле и математичарите Микеле Чипола и Микеле де Францис, минералогот Карло Периеро и ботаничарот Luigi Montemartini.[16] Во 1936 ја посетил лабароторијата за радијациа Беркли на Ернест Лоренс, каде што тој го запознал Едвин Мекмилан, доналд Кокси, Френц Курие, Филип Абелсон и Роберт Опенхајмер. Серге бил зачуден од радиоактивниот отпаден метал што некагаш бил дел од лабаротрискиот Циклотрон. Во Палермо, било откриено дека металот содржел голем број на радиоактивни исотопи. Во февруари 1937, Лоренс му пратил лента од Молибден што емитувала аномални форми на радиоактивност. Серге побарал помош од Периер за детална хемиска и теоретска анализа, и тие можеле да докажат дека дел од радиацијата била создавана од претходно непознат елемент.[17] Во 1947 тие го именувале Технециум, бидејќи бил првиот вештачко синтезиран Хемиски елемент.[18][19]

Зрачна лабораторија

уреди

Во јуни 1938, Сергеј преку лето ја посетил Калифорнија за да ги проучи краткотрајните исотопи на технециум, кој не го преживеал патот до Италија. Додека Серге бил на пат фашистичката влада на Бенито Мусолиниги донела расистички права со кои ги отстраниле евреите од универзитетските позиции. Како евреин, Серге бил приморан да стане емигрант.[20] Со Германската окупација на Чехословакија Сергеј сметал дека војна во Европа е неизбежна затоа тој заедно со Клаудио и Елфред често патувале до Мексико каде што сакале да ги заменат своите туристички визи со емиграциски. Серге и Елфред се плашеле за судбината на своите родители во Германија и Италија.[21]

Во лабароторијата за зрачење во Беркли, Лоренц му понудил на Сергеј работа како асистент за пребаруванје-релативно ниска позиција за нокој кој открил нов хемиски елемент-првичната плата му била 300$ , но кога Лоренц открил дека Цергеј е легално заробен во Калифорнија платата му ја намалин на 116$ месечно. [22][23] Работејќи со Глен Себорг, Серге го изолирал метастабилниот исотоп Технециум-99m. Неговите одлики го направиле идеален за употреба за Јадрено оружје, а сега е користен во околу 10 милиони медицински диагностички процедури годишно.[24] Серге ја започнал својата потрага по елементот 93, но не го пронајдол битејки барал елемент кој бил хемиски сличен на Рениум наместо редок земски елемент, што на крај се открило дека елементот 93 всушност е.[25] Работејќи со Александар Лангдорф, и Чен-Шунг Ву, тој го открил хенон-135,[26][27] кој подоцна станал познат како јадрен отров во јадрени реактори.[28]

Серге потоа го свртел своето внимание кон елементот што недостига во периодниот систем, елементот 85. Тој потоа изјавил како сакал да го создаде преку бомбадирање на бисмут-209 со алфа-честички за време на состанок, двајца од неговите колеги, Дејл Р Корсон и Роберт А Корног го спровеле експериментот. Серге заедно со Кенет Рос Макензи успешно го изолирале новиот елемент, кој денес се нарекува астат.[29][30][31] Серге и Ву се обиделе да го пронајдат последниот елемент што недостасува ,елементот 61. Тие успеале да го создадат , но не и хемиски да го одвојат.[31] Тој исто така работел со Себорг,Мекмилан, Јосип В Кенеди и Артур Вахл присоздавањето на плутониум-239 во Лоренцовиот 150 см Циклотрон во декември 1940.[32][33]

Проект Менхетен

уреди
 
Segrè's ID badge photo from Los Alamos

По нападот на јапонците врз Перл Харбор во декември 1941, и објавувањето на војана врз Италија од страна на Америка, Серге немал никаква комуникација со неговите родители. Физичарите почнале да ја напуштаат лабароторијата за да можат да помогнат во војната, Серге почнал да им предава на преостанатите студенти што му овозможило подобар приход и воспоставил важни пријателства и професионални познанства со студентите, меѓу нив биле Овен Чемберлејн и Клајд Виганд.[34]

Во доцната 1942, Серге се придрузил на Проектот Менхатен во лабораторијата Лос Аламос. [35] Среге бил гнавен на групата за радиоакција која что спаѓала во девизијата на експериментална физика водена од Роберт Бечер.[36] За безбедносни причини го променил своето име во Ерл Семан.[37] Тој се преселил во Лос Алмос со своето семејство во јуни 1943.[38]

Групата на Серге ја поставила својата опрема во куќа во Пачарито кањон близу Лос Аламос во август 1943.[39] Нивната задача била меренње и запишување на зрачењето на различни фицични продукти. Важен дел од истражувањето било одредувањето на степенот на изотопно збогатување постигнато со различни примероци на збогатен ураниум. Првично тестовите добиени од масната спектрометрија, извршена од Колумбискиот универзитет, испитувањата извршени во Беркли, дале различни резултати. Серге ги испитал резултатите добиени од Беркли и не пронајдол никаква грешка, исто така и Кенет Браинбрич не пронашол никакви гришки ни во другите испитувања. Но анализити од дтуги примероци покажале блиско совпаѓање.[40] Поголемите нивоа на спонтана физија биле испитани во Лос Аламос од страна на грубата на Серге која заклучила дека е предизвикана од Космички зраци, кои биле позастапени во Лос Аламос поради надморската висина на која што се наоѓа.[39]

Групата успеала да ја измери активноста на ториум, ураниум-234, ураниум-235 и ураниум-238, но имале само микрограми од Плутониум (i.e.плутониум-239).[39] Првиот примерок на плутониум произведен од јадрен реактор во Оак Ридге бил примен во април 1944. Само за неколку денови групата забележала пет пати повеќе спонтани физии отколку коај циклонски произведениот плутониум.[41] Ова не било добра вест за водачите на проектот. Ова значело дека Лимениот човек, предложениот плутониум за јадрени оружја, нема да функционира, а со тоа сите инвезтиции за произвотствени објекти за плутониум во Областа Хенфорд биле залудно потрошени. групата на Серге внимателно ги проверила своите резилтати и констатирала дака зголемената активност е поради исотопот плутониум-240.[42]

Во јуни 1944, Серге бил повикан во канцеларијата на Опенхимер каде што му било соопштено дека татко му е безбеден, но мајка му била собрена од нацистите во октомври 1994. Серге никогаш повторно не ги видел своите родители. Татко му починал во Рим во октомври 1994.[43] Цо доцната 1994, Серге и Елфред станале граѓани на Соединетите Држави.[44] Ниговата група била задолжена со мерење на гама радиацијата од јадрениот тест Тринити во јули 1945.[45] Експлозијата ги оштетила или уништила повеќето од инструментите, но доволно дата била соберена за да се измерат гама-зраците.[46]

Старост

уреди

Во август 1945, неколку дена пред предавањето на Јапонија и крајот на Втората светска војна, Серге добил понуда за работа од универзитетот во Вашинктон Цв.Луиc и плата од 5000$.Следниот месец добил понуда од универзитетот во Чикаго. По малце убедување Серге ја прифатил работата понудена од Бирг. Тој во јануари 1946 го напуштил Лос Аламос и се вратил во Беркли.[47][48]

Во доцните 1940-ти, многу академицо примамени од понудите за поголема плата го напустале универзитетот на Калифорниа, но Серге решил да остане. Луис Алваез изнервиран од барањата на Амалди, Ферми, Бруно Понтечовро, Расети и Серге за патенти за нивните пред воени откритија влегол во судир со Лоренс поради плановите да се создаде конкурентна лабаротоеија за јадрени оружја во Ливермор, Калифорнија, За да можат да создадат водородна бомба.[49]

Несреќен од влошувачките односи со неговите колеги и политичката атмосфера во Беркли предизвина од контроверзиите за заклетвите за лојалност, тој заминува во универзитетот на Илиноис.[49] Судовите го решиле спорот околу патентите научниците добиле по 20000$ секој. Додека пак Кенеди, Вахл и Серге последователно добиле и по 100000$ за нивното откритие на плутониум.[50]

По одбивање на понувите од ИБМ и Национална лабароторија на Брокхевен, Серге се вратил во Беркли во 1952.[51] Го преселил своето семејство од Беркли во Лафејт, Калифорнија, во 1955.[52] Работејќи заедно со Чемберлин и други тој го започанл своето барање на Антипротони, Субатомски античестички на протонот.[53] Анти-честичката на електронот позитронот бил предвиден од Паул Дирак во 1931.[54] а потоа откриен од Карл Андерсон во 1932.[55] По аналогија се претпоставивало дека има анти-честичка на протонот, но никој на ја пронајдол дури и во 1955 некои научници се сомневале дали воопшто постојат.[56] Употребувајки го Лоренцовиот беватрон наместен на 6ГеВ, тие успеале да детектираат клучни докази за постоењето на антипротони.[53][57] За своето откритие им била доделена Нобелова награда по физика во 1959.[58] Ова било контроверзно бидејќи соавторите на оваа статија не добиле награда.[59]

Серге бил член на моќниот универзитетски буџетен комитет од 1961 до 1966 и бил директот на физичкиот одел на универзитетот од 1965 до 1966. Тој го поддржал одвојубањето на Беркли лабароторијата од Ливермор лабароторијата во 1970.[60] Тој публицирал биографија за Ферми Енрико Ферми:Физичар (1970). Тој исто така издал и свои дека како Од х-реј до кварк:Модерни физичари и нивни откритија (1980) и Од паѓачки тела до радио бранови:Класични физичари и нивни откритија (1984). Тој исто тако го едитирал Годишниот преглед на јадрена наука и наука за честички од 1958 до 1977, исто така тој си ја напишал својата афтобиографија, Ум во постојано движење (1993), која била објавена постхумано.[61][60]

Елфреде починал во октомври, и Серге се оженил за Роса Минс во февруари 1972.[15] Истата година тој ја достигнал задолжителната година за пензиониранје. Тој продолжил да предава историја на физика.[62] Тоја во 1974 се вратил како професор во Рим но предавал само година пред да биде приморан да се пензионира.[60] Серге починал од срцев ударна 84 додека се шетал близу неговиот дом.[63] Тој се занимавал со фотографирање, Серге документирам многу важни настани и луѓе во историјата на модерна наука, затоа по неговата смрт Роца ги донирала овие фотографии на Американскиот институт за физика, кои нивната архива ја крстиле во негова чест.Колекцијата била збогатена по смрта на Роса во сообраќајна несреќа во Триволи во 1997.[60][64][15]

Белешки

уреди
  1. ↑ Segrè 1993, стр. 2-3.
  2. ↑ Segrè 1993, стр. 6.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Jackson 2002, стр. 5-6.
  4. ↑ Fermi 1954, стр. 43-44.
  5. ↑ Segrè 1993, стр. 44-49.
  6. ↑ Segrè 1993, стр. 52.
  7. ↑ Segrè 1993, стр. 54-59.
  8. ↑ Segrè 1993, стр. 61, 304.
  9. ↑ Jackson 2002, стр. 7-8.
  10. ↑ Segrè 1993, стр. 64-70.
  11. ↑ Segrè 1993, стр. 86-87.
  12. ↑ „Emilio Segrè – Biography“. The Nobel Foundation. Посетено на 22 May 2013.
  13. ↑ Segrè 1993, стр. 96-97.
  14. ↑ Segrè 1993, стр. 107.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Jackson 2002, стр. 7.
  16. ↑ Segrè 1993, стр. 104-106.
  17. ↑ Jackson 2002, стр. 9-10.
  18. ↑ Segrè 1993, стр. 115-118.
  19. ↑ Perrier, C.; Segrè, E. (1947). „Technetium: The Element of Atomic Number 43“. Nature. 159 (4027): 24. Bibcode:1947Natur.159...24P. doi:10.1038/159024a0. PMID 20279068.
  20. ↑ Segrè 1993, стр. 128-132.
  21. ↑ Segrè 1993, стр. 145-149.
  22. ↑ Jackson 2002, стр. 11-12.
  23. ↑ Segrè 1993, стр. 147-148.
  24. ↑ Hoffman, Ghiorso & Seaborg 2000, стр. 15.
  25. ↑ Segrè, Emilio (June 1939). „An Unsuccessful Search for Transuranic Elements“. Physical Review. 55 (11): 1103–1104. Bibcode:1939PhRv...55.1104S. doi:10.1103/PhysRev.55.1104. ISSN 0031-899X.
  26. ↑ Segrè, Emilio; Wu, Chien-Shiung (March 1940). „Some Fission Products of Uranium“. Physical Review. 57 (6): 552. Bibcode:1940PhRv...57..552S. doi:10.1103/PhysRev.57.552.3. ISSN 0031-899X.
  27. ↑ Wu, Chien-Shiung; Segrè, Emilio (March 1945). „Radioactive Xenons“. Physical Review. 67 (5–6): 142–149. Bibcode:1945PhRv...67..142W. doi:10.1103/PhysRev.67.142. ISSN 0031-899X.
  28. ↑ Segrè 1993, стр. 153.
  29. ↑ Jackson 2002, стр. 11.
  30. ↑ Corson, Dale R.; MacKenzie, Kenneth Ross; Segrè, Emilio (1940). „Artificially radioactive element 85“. Physical Review. American Physical Society. 58 (8): 672–678. Bibcode:1940PhRv...58..672C. doi:10.1103/PhysRev.58.672. ISSN 0031-899X.
  31. ↑ 31,0 31,1 Segrè 1993, стр. 155-156.
  32. ↑ Seaborg, Glenn T. „An Early History of LBNL: Elements 93 and 94“. Advanced Computing for Science Department, Lawrence Berkeley National Laboratory. Архивирано од изворникот на 2014-11-05. Посетено на 17 September 2008.
  33. ↑ Seaborg, Glenn T. „The plutonium story“. Lawrence Berkeley Laboratory, University of California. LBL-13492, DE82 004551. Посетено на 17 September 2008.
  34. ↑ Segrè 1993, стр. 170-172.
  35. ↑ Segrè 1993, стр. 177-180.
  36. ↑ Hawkins 1961, стр. 101.
  37. ↑ Hoddeson и др. 1993, стр. 96.
  38. ↑ Segrè 1993, стр. 186.
  39. ↑ 39,0 39,1 39,2 Hoddeson и др. 1993, стр. 234-236.
  40. ↑ Hawkins 1961, стр. 120-121.
  41. ↑ Hoddeson и др. 1993, стр. 236-239.
  42. ↑ Hoddeson и др. 1993, стр. 239-244.
  43. ↑ Segrè 1993, стр. 195, 214-215.
  44. ↑ Segrè 1993, стр. 204-205.
  45. ↑ Hoddeson и др. 1993, стр. 357.
  46. ↑ Hoddeson и др. 1993, стр. 375.
  47. ↑ Segrè 1993, стр. 206-210.
  48. ↑ Jackson 2002, стр. 13.
  49. ↑ 49,0 49,1 Segrè 1993, стр. 234-239.
  50. ↑ Segrè 1993, стр. 245-247.
  51. ↑ Segrè 1993, стр. 240.
  52. ↑ Segrè 1993, стр. 253.
  53. ↑ 53,0 53,1 Segre, E. (1 July 1960). „Nuclear Properties of Antinucleons“. Science. 132 (3418): 9–14. Bibcode:1960Sci...132....9S. doi:10.1126/science.132.3418.9. ISSN 0036-8075.
  54. ↑ Dirac, P. A. M. (1931). „Quantised Singularities in the Quantum Field“. Proceedings of the Royal Society. 133 (821): 2–3. Bibcode:1931RSPSA.133...60D. doi:10.1098/rspa.1931.0130.
  55. ↑ Anderson, Carl D. (1933). „The Positive Electron“. Physical Review. 43 (6): 491–494. Bibcode:1933PhRv...43..491A. doi:10.1103/PhysRev.43.491.
  56. ↑ Segrè 1993, стр. 255-257.
  57. ↑ Segrè, Emilio (11 December 1959). „Properties of antinucleons – Nobel Lecture“ (PDF). The Nobel Foundation. Посетено на 31 May 2013.
  58. ↑ „The Nobel Prize in Physics 1959“. The Nobel Foundation. Посетено на 31 May 2013.
  59. ↑ Jackson 2002, стр. 15-16.
  60. ↑ 60,0 60,1 60,2 60,3 „Emilio Gino Segrè January 30, 1905–April 22, 1989“. National Academy of Sciences biography. Посетено на 2 June 2013.
  61. ↑ Jackson 2002, стр. 17, 25.
  62. ↑ Segrè 1993, стр. 288.
  63. ↑ Flint, Peter (24 April 1989). „Dr. Emilio G. Segre Is Dead at 84; Shared Nobel for Studies of Atom“. The New York Times. Посетено на 31 May 2013.
  64. ↑ „Photos of physicists, astronomers and other scientists – Emilio Segrè Visual Archives“. American Institute of Physics. Посетено на March 13, 2012.

Наводи

уреди
  • Fermi, Laura (1954). Atoms in the Family: My Life with Enrico Fermi. Chicago, Illinois: University of Chicago Press. OCLC 537507.
  • Hawkins, David (1961). Manhattan District History: Project Y – The Los Alamos Project. Volume I: Inception until August 1945. Los Alamos National Laboratory. LAMS 2532.
  • Hoddeson, Lillian; Henriksen, Paul W.; Meade, Roger A.; Westfall, Catherine L. (1993). Critical Assembly: A Technical History of Los Alamos During the Oppenheimer Years, 1943–1945. New York: Cambridge University Press. ISBN 0-521-44132-3. OCLC 26764320.
  • Hoffman, Darleane C.; Ghiorso, Albert; Seaborg, Glenn T. (2000). The Transuranium People: The Inside Story. London: Imperial College Press. ISBN 1-86094-087-0. OCLC 49570028. Посетено на 28 May 2013.
  • Jackson, J. David (2002). Emilio Gino Segrè January 30, 1905–April 22, 1989 (PDF). Bibliographical Memoirs. Washington, D.C.: National Academy of Sciences. OCLC 51822510. Посетено на 17 July 2013.

Литература

уреди
  • E. Segrè (1964) Nuclei and Particles
  • E. Segrè (1970) Enrico Fermi, Physicist, University Of Chicago Press.
  • E. Segrè (1980) From X-rays to Quarks: Modern Physicists and Their Discoveries (Dover Classics of Science & Mathematics), Dover Publications.
  • E. Segrè (1984) From Falling Bodies to Radio Waves: Classical Physicists and Their Discoveries.
  • Segrè, Emilio (1993). A Mind Always in Motion: the Autobiography of Emilio Segrè. Berkeley, California: University of California Press. ISBN 0-520-07627-3. OCLC 25629433. Free Online – UC Press E-Books Collection

Дополнителна литература

уреди

Надворешни врски

уреди

Предлошка:Проект Менхетен

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Емилио_Сегре&oldid=5257203“