Организација на Друштвото на народите

Друштво на народите или Лигата на нациите била основана со три главни уставни органи: Собранието; Советот; и Постојаниот секретаријат. Двете основни тела на Друштвото биле Постојаниот суд за меѓународна правда и Меѓународната организација на трудот.

Организациона шема на Лигата на нации (1930)

Односите меѓу Собранието и Советот не биле јасно дефинирани, а нивните надлежности – со неколку исклучоци – биле исти. Секој орган би се занимавал со какво било прашање од областа на надлежноста на Друштвото или што влијае на мирот во светот. Посебни прашања или задачи можело да бидат упатени до Советот или до Собранието. Надлежноста можела да се пренесе од едно на друго тело.

Уставни органи

Постојан секретаријат

Постојаниот секретаријат - основан во седиштето на Друштвото во Женева - била сочинета од тело на експерти во различни сфери под раководство на генералниот секретар.

Организација

Главните оддели на Секретаријатот биле: Политика; Финансии и Економија; Комуникации и Транзит; Малцинства и Администрација (Saar и Danzig); Мандати; Разоружување; Здравје; Општество (Опиум и криумчарење со жени и деца); Интелектуална соработка и Меѓународно биро; Право; и Информации. Секој оддел бил одговорен за целата службена секретарска работа поврзана со нејзината посебна тема и ги подготвувала и организирала сите состаноци и конференции одржани во врска со тоа.

Компетенции

Персоналот на секретаријатот на Друштвото бил одговорен за подготвување на дневниот ред на Советот и Собранието и објавување извештаи за состаноците и други рутински работи, делотворно дејствувајќи како граѓанска служба на Лигата. Секретаријатот честопати бил сметан за премногу мал за да може да ги води сите административни работи на Лигата. На пример, вкупниот број службеници класифицирани како членови на Секретаријатот бил 75 во септември 1924 година. Вкупниот персонал, вклучително и сите писарски служби, броел околу 400 лица.

Класификација и дистрибуција на документи

Општо, документите на Друштвото можат да се класифицираат во следните категории: документ за јавна продажба, документи кои не се за јавна продажба, и класифицирани, т.е. доверливи и тајни.

Специфичната одлика на документите што произлегуваат од Лигата на нациите е нивната класификација според лицата на кои им се обраќале, а не според нивните теми.

Општи индикации

Симбол	Дистрибуција
A	– Документи упатени до делегациите на Собранието и Земјите членки
C	– Документи упатени до членовите на Советот
M	– Документи упатени до сите Земји членки
CL	– Циркуларни писма упатени до членовите на Советот и до одредена група на Земји членки

Собрание

Собранието се состоело од претставници на сите членови на Друштвото. На секоја држава и било дозволено до три претставници и еден глас. Собранието ги имало своите седници во Женева и се состануваше на годишно ниво на првиот понеделник од септември според Деловникот на Собранието, усвоен на Единаесеттиот состанок, на 30 ноември 1920 година. Специјална седница на Собранието можело да се свика по барањето на еден член, под услов мнозинството членови да се согласат.

Посебните функции на Собранието вклучувале прием на нови членови, периодични избори за непостојани членови на Советот, избор со Совет на судии на Постојаниот суд и контрола на буџетот. Во пракса, Собранието станало генерална насочувачка сила на активностите на Друштвото.

Организација на Првото собрание

Пленарните состаноци на Првото собрание се одржале од 15 ноември до 18 декември во Женева, Швајцарија. На отворената седница, имало 41 држава (од вкупно 42 Земји членки). Шест држави биле примени за време на состаноците и, следствено, биле претставени за време на седницата (Албанија, Австрија, Бугарија, Костарика, Финска и Луксембург). Вкупно, се одржале триесет и еден пленарен состанок. Главните прашања за време на првата седница биле: организација на Секретаријатот, формирање на нова организација за справување со здравствените прашања, нов орган што ќе се занимава со комуникација и транзит, и нова економска и финансиска организација, прием на нови Земји членки, односи помеѓу Советот и Собранието, номинирање на непостојаните членови на Советот, формирање на Постојан суд за меѓународна правда, првиот и вториот буџет на Друштвото, конфликтот помеѓу Полска и Советска Русија, враќање на воените заробеници итн.

Претседател

HE M. Пол Хајманс, Белгија

Почесен претседател

M. Џузепе Мота, Швајцарија

Потпретседатели избрани од Собранието

Собранието, на својот петти пленарен состанок, ги избрало шесте потпретседатели. 39 држави учествувале на гласањето, така што потребното мнозинство било 20 гласа.

Заменик претседател	Земја	Гласови при првите избори
HE Viscount Иши Кикуџиро	Јапонија	32
HE Jonkheer Херман ван Карнебик	Холандија	31
HE Dr. Онорио Пуејредон	Аргентина	28
HE Dr. Едвард Бенеш	Чехословачка	26
The Rt. Hon Sir Џорџ Јулас Фостер	Канада	22
HE M. Родриго Отавио	Бразил	18

Шестиот потпретседател бил избран на второто гласање со 22 гласа.

Потпретседатели „по службена должност“ (ex officio) како Претседатели на Комитетите

The Rt Hon Артур Балфур, Британска Империја;

HE M. Томасо Титони, Италија;

HE M. Леон Буржоа, Франција;

HE M. Хосе Марија Кињонес де Леон, Шпанија;

HE M. Антонио Хунеус Гана, Чиле;

HE M. Јалмар Брантинг, Шведска.

Генерален секретар на Друштвото

The Hon. Sir Ерик Драмонд

Генералниот комитет на Собранието бил составен од Претседателот и 12 потпретседатели и Сер Ерик Драмонд, генералниот секретар.

Комитет #1

Уставни прашања.

Претседавач:

The Right Hon А. Џ. Балфур (Британска Империја)

Комитет #2

Технички организации.

Претседавач:

HE M. Титони (Италија)

Комитет #3

Постојан суд за меѓународна правда.

Претседавач:

HE M. Леон Буржоа (Франција)

Комитет #4

Организација на Секретаријатот и финансии на Друштвото.

Претседавач:

HE M. Кињонес де Леон (Шпанија)

Комитет #5

Прием на нови членови во Друштвото

Претседавач:

HE M. Хунеус Гана (Чиле)

Комитет #6

Прашања за мандати, вооружување и економско оружје

Претседавач:

HE M. Брантинг (Шведска)

Совет

Советот на Друштвото делувал како вид на извршно тело кое го насочувало работењето на Собранието. Советот започнал со четири постојани членки (Велика Британија, Франција, Италија, Јапонија) и четири непостојани членови кои биле избрани од Собранието за период од три години. Првите четири непостојани членки биле Белгија, Бразил, Грција и Шпанија. Соединетите држави требало да бидат петтата постојана членка, но американскиот Сенат гласал на 19 март 1920 година против ратификувањето на Версајскиот договор, со што се спречило учеството на Американците во Друштвото.

Список на седници на Советот, 1920 година

Седница	Локација	Датум
Прва	Париз	16 јануари 1920 година
Втора	Лондон	11–13 февруари 1920 година
Трета	Париз	12–13 март 1920 година
Четврта	Париз	9–11 април 1920 година
Петта	Рим	14–19 мај 1920 година
Шеста	Лондон	14–16 јуни 1920 година
Седма	Лондон	9–20 јули 1920 година
Осма	Сан Себастијан	30 јули – 5 август 1920 година
Деветта	Париз	16–20 септември 1920 година
Десетта	Брисел	20–28 октомври 1920 година

Првата седница на Советот се одржала во Париз во Министерството за надворешни работи (Salle de l’Horloge) на 16 јануари 1920 година. Биле претставени следните членови на Друштвото: Белгија, Бразил, Британската Империја, Франција, Грција, Италија, Јапонија и Шпанија. Францускиот претставник, г-дин Леон Буржоа, бил избран за прв претседател на Советот.

Втората седница на Советот се одржала во Лондон во палатата St. James на 11 февруари 1920 година. Биле претставени следните членови на Друштвото: Белгија, Бразил, Британската Империја, Франција, Грција, Италија, Јапонија и Шпанија. Британската Империја била претставена од the right Honourable А. Џ. Балфур, кој бил избран за претседател. Генералниот секретар на Лигата, Сер Ерик Драмонд, исто така бил присутен и помогнал во подготовката на дневниот ред и релевантните документи.

Третата седница на Советот се одржала во Quai d’Osrsay во Париз на 13 март 1920 година. Биле застапени следните членови на Друштвото: Белгија, Бразил, Британската Империја, Франција, Грција, Италија, Јапонија и Шпанија. Во согласност со член VI на Пактот, М. Замојски, амбасадор на Полска во Париз, седел како член за време на дискусијата во врска со Полска, поточно тифусот во Полска.

Четвртата седница на Советот се одржала во Palais du Petit-Luxembourg во Париз на 9-11 април 1920 година. Биле претставени следните членови на Лигата: Белгија, Бразил, Британската Империја, Франција, Грција, Италија, Јапонија и Шпанија. Главните прашања за кои се дискутирало биле: статусот на Ерменија, заштитата на малцинствата во Турција, враќањето на воените заробеници во Сибир и прашањето за Данзиг.

Петтата седница на Советот се одржала во Palaso Chigi во Рим на 15 мај 1920 година. Претседател на седницата бил италијанскиот претставник г-дин Титони. Главните прашања за кои се дискутирало биле: Трговијата на жени и деца, прашањето за Еупен и Малмеди, спречувањето на болести во Средна Европа, Меѓународниот комитет на правници, и затворениците во Сибир. Вториот јавен состанок се одржал во the Capitol на 19 мај 1920 година.

Постојани членови на Советот

Период	Постојани членови	Белешки
1920–1926 година	Велика Британија, Франција, Италија, Јапонија	Кон член 4, став 1 на Пактот
1926–1933 година	Велика Британија, Франција, Германија, Италија, Јапонија	Кон Резолуција на Собранието од 8 септември 1926 година, Службен весник, Специјален додаток 43, стр. 29 за Германија
1933–1934 година	Велика Британија, Франција, Италија	На 27 март 1933 година, Јапонија објавила дека се повлекува, Службен весник, мај 1933 година, стр. 657; На 19 октомври 1933 година, Германија објавила дека се повлекува, Службен весник, јануари 1934 година, стр. 16
1934–1937 година	Велика Британија, Франција, Италија, СССР	Кон Резолуцијата на Собранието од 18 септември 1934 година, за СССР
1937–1939 година	Велика Британија, Франција, СССР	На 14 декември 1939 година, СССР бил исклучен од Друштвото според член 16, став 4 од Пактот
1939–1946 година	Велика Британија, Франција

Непостојани членови на Советот

Бројот на непостојани членови на Советот бил утврден на четири според член 4, став 1 на Пактот. Тие требало да бидат избрани од Собранието од време на време по свое дискреционо право. Бројот на непостојани членови на Советот бил зголемен од четири на шест со резолуцијата на Собранието од 25 септември 1922 година. Во 1926 година членството дополнително се зголемило на девет. Во 1933 година бројот на непостојани места во Советот бил привремено зголемен од девет на десет. Понатамошното зголемување на единаесет било одобрено од собранието во 1936 година.

Список на непостојани држави членови на Советот

Непостојан член	Период	Белешки
Аргентина	1933–1936 година
Австралија	1933–1936 година
Белгија	1920–1927, 1937–1940 година
Боливија	1936–1939 година
Бразил	1920–1926 година
Канада	1927–1930 година
Чиле	1926–1929, 1934–1937 година
Кина	1920–1923, 1926–1928, 1931–1934, 1936 година
Колумбија	1926–1928 година
Куба	1927–1930 година
Чехословачка	1923–1927, 1932–1935 година
Данска	1933–1936 година
Доминиканска Република	1938–1939 година
Еквадор	1935–1938 година
Египет	1939 година
Ел Салвадор	1926 година
Финска	1927–1930 година
Грција	1920, 1938–1939 година
Гватемала	1930–1933 година
Иран	1928–1931, 1937–1939 година
Ирска	1930–1933 година
Летонија	1936–1939 година
Мексико	1932–1935 година
Холандија	1926–1928 година
Нов Зеланд	1936–1939 година
Норвешка	1930–1933 година
Панама	1931–1934 година
Перу	1929–1932, 1937–1939 година
Полска	1926–1939 година
Португалија	1933–1936 година
Романија	1926–1929, 1935–1939 година
Јужна Африка	1939 година
Шпанија	1920–1926, 1928–1937 година
Шведска	1923–1926, 1936–1939 година
Турција	1934–1937 година
Уругвај	1923–1926 година
Венецуела	1928–1931 година
Југославија	1929–1932, 1938–1939 година

Едногласно правило

Потребна била едногласност за одлуките на Собранието и на Советот, освен во процедуралните прашања и некои други специфични случаи, како што е приемот на нови членови. Оваа општа регулатива во врска со едногласноста била признавање на националниот суверенитет.

Лигата барала решение со согласност, а не со диктат. Меѓутоа, во случај на спор, за едногласност не била потребна согласност од страните во спорот. Онаму каде што било упатено на спор до Собранието, за одлука била потребна согласност од мнозинството само на Собранието, но вклучувајќи ги и сите членови на Советот.

Други тела

Пактот подразбирал и формирање помошни тела за разни прашања од поголем или помал технички карактер. Лигата го надгледувала Постојаниот суд на меѓународната правда, Меѓународната организација на трудот и неколкуте други агенции и комисии создадени за справување со итни меѓународни проблеми. Тука спаѓале Комисијата за разоружување, Здравствената организација, Комисијата за мандати, Меѓународната комисија за интелектуална соработка (претходник на УНЕСКО), Постојаниот централен одбор за Опиум, Комисијата за бегалци и Комисијата за ропство. Неколку од овие институции биле пренесени во Обединетите нации по Втората светска војна; Меѓународната организација на трудот, Постојаниот суд на меѓународната правда (како Меѓународен суд на правдата) и Здравствената организација (преструктуирана како Светска здравствена организација) станале институции на ООН.

Постојан суд за меѓународна правда

Постојаниот суд за меѓународна правда бил предвиден со Пактот, но не бил основан со него. Советот и Собранието го утврдиле неговиот устав. Неговите судии биле избрани од Советот и Собранието, а буџетот бил обезбеден од Собранието. Составот на Судот бил составен од единаесет судии и четворица заменици судии, избрани за девет години. Судот бил надлежен да го сослуша и утврди секој меѓународен спор што засегнатите страни му го доставиле. Судот исто така може да даде советодавно мислење за кој било спор или прашање што го упатил Советот или Собранието. Судот бил отворен за сите народи во светот под одредени пошироки услови. Фактуални прашања, како и Правни прашања можеле да бидат поднесени.

Меѓународна организација на трудот

Меѓународната трудова организација (ILO) е создадена во 1919 година врз основа на дел XIII од Версајскиот договор и станала дел од работењето на Лигата.

ILO, иако ги имал истите членови како Друштвото и бил предмет на буџетска контрола на Собранието, била автономна организација со свое раководно тело, своја Генерална конференција и свој Секретаријат. Неговиот устав бил различен од оној на Друштвото: застапеноста им била дадена не само на владите, туку и на претставниците на работодавачите и работничките организации.

Организации што произлегле со Пактот

Пактот им оставил широко дискреционо право на Советот и на Собранието за составување на помошните органи. Остварувањето на бројните задачи делегирани во Лигата наложувало создавање на два главни типа на помошни тела:• Технички организации кои се занимаваат со финансии и економија, транзит, и здравство;

и• Советодавни комитети, справување со воени прашања, разоружување, мандати, трговија со жени и деца, интелектуална соработка итн.

Здравствена организација

Здравствената организација на Друштвото имала три тела: Здравствено биро, кое содржело постојани службеници на Лигата, Извршен дел на Генералниот советодавен совет или Конференција составена од медицински експерти и Здравствениот комитет. Целта на Комитетот била да спроведе истраги, да го надгледува работењето на здравствената работа на Лигата и да ја подготви работа да биде презентирана пред Советот. Ова тело се фокусирало на ставање на крај на лепрата, маларијата и жолтата треска, последните две со започнување меѓународна кампања за истребување на комарците. Здравствениот оддел исто така било тело во Здравствената организација. Здравствениот оддел работел со земји кои не биле членки на Друштвото на народите. Здравствената организација исто така успешно соработувала со владата на Советскиот Сојуз за да се спречат епидемиите на тифус, вклучително и организирање на голема образовна кампања за оваа болест.

Комисија за постојани мандати

Од почетокот на своето работење, Лигата била повикана, како една од нејзините политички, административни и хуманитарни должности, да изврши еден вид индиректно старателство над одредените луѓе кои се оставени сами на себе. Членот 22 од Пактот го довериле мандатот за администрација на териториите на „напредните нации“ кои „најдобро можат да ја преземат оваа одговорност“. Принципот на „благосостојба и развој“ требало да биде упатство за сите сили кои управуваат со домородните народи.

Различни мандати

Комисија за мандати

Надзор и извршување на мандатите

Резултати од мандатскиот систем

Економска и Финансиска организација

По завршувањето на војната, економските и финансиските услови во сите европски земји биле близу до тотален колапс. Во овој контекст, Друштвото организирало голема конференција во Брисел во септември - октомври 1920 година. Целта била да се најде решение за монетарните проблеми и да се олесни циркулацијата на стоките и средствата. По конференцијата, Лигата формирала економска и финансиска организација, вклучително и неколку комитети (финансиски, економски, фискални, статистички). Во текот на следните години, Лигата им помагала на многу европски земји: Австрија, Унгарија, Грција, Бугарија итн.

Фискалниот комитет дискутирал за неколку општи прашања поврзани со двојното оданочување и затајувањето данок. Работите на Економскиот комитет опфаќале третман на странски државјани и претпријатија, укинување на забраната и ограничувања на увозот и извозот, обединување на царинската номенклатура, меница, обединување на статистичките методи, трговската политика, ветеринарните лекови, меѓународните индустриски договори, проблемите со јаглен, проблемите со шеќер, прашањето за шверцот воопшто и алкохолот, особено, и индиректен протекционизам.

Во октомври 1929 година, Големата депресија започнала во САД и наскоро ја контаминирала Европа. Во 1933 година, Друштвото организирало нова економска конференција во Лондон за изнаоѓање на заедничко решение за заштита на националните економии. Конфликтот помеѓу меѓународните политички цели на големите сили и нивните ставови за економската благосостојба спречило какво било договорено решение.

Транзит, превоз и врски

Брзиот раст на врските и транзитот, преку копно, море и воздух, довело до рапидно проширување на техничките активности на Друштвото во врска со овие прашања. Воведувањето на системите за масовно производство организирани со монтажни линии и засновани на стандардизирани модели, огромно придонеле за развој на транспортот и комуникациите. Лигата ја создала својата Организација за врски и транзит во 1921 година. Во нејзината Генерална конференција биле вклучени сите Земји членки, додека Комитетот имал 18 члена. Конференциите во Барселона во 1921 година и Женева во 1923 година завршиле со конвенции за меѓународно регулирање на поморските пристаништа, водни патишта и пруги. Дадена е техничка помош за Земјите членки, како и помош за арбитражни спорови во врска со транзитот. Организацијата за комуникација и транзит остварила корисни работи и донела закони што ќе бидат задржани во идната работа на Обединетите нации.

Меѓународен комитет за интелектуална соработка

Друштвото на народите посветила сериозно внимание на прашањето за меѓународната интелектуална соработка уште од нејзиното создавање. Првото собрание (декември 1920 година) препорачало Советот да преземе активности со цел меѓународно организирање на интелектуална работа. Советот го усвоил извештајот презентиран од Петтиот комитет на Второто собрание и го поканил истакнатиот Комитет за интелектуална соработка да се состане во Женева, август 1922 година. Програмата за работа на Комитетот опфаќал: испитување на условите на интелектуалниот живот, помош на земјите чиј интелектуален живот бил загрозен, создавање на Национални комитети за интелектуална соработка, соработка со меѓународни интелектуални организации, заштита на интелектуална сопственост, меѓууниверзитетска соработка, координација на библиографската работа и меѓународната размена на публикации и меѓународната соработка во археолошките истражувања.

Меѓународната комисија за интелектуална соработка е создадена во 1922 година. Нејзиниот прв претседател, Анри Бергсон, учествувал заедно со многу истакнати луѓе во подобрување на условите на интелектуалните работници и олеснување на контактите. Од 1926 година Комисијата била вклучена во Меѓународниот институт за интелектуална соработка, основана во Париз. Киното се сметало како корисна алатка за зближување на умовите. Меѓународниот образовен кинематографски институт е создаден во Рим по предлог на италијанската влада и ставен под надзор на Друштвото. Иако служел под фашистичка влада, тој спровел значителна работа за промовирање на мирниот идеал и духот на меѓународната соработка.

Постојан централен одбор за опиум

Надзорот врз трговијата со опиум и други опасни лекови може да се смета како една од најважните социјални и хуманитарни активности на Друштвото.

Пред создавањето на Лигата, постоела меѓународна конвенција - Хашката конвенција од 1912 година - која никогаш не станала правосилна.

Потписниците на Договорот од Версај се согласиле со член 295 да се ратификува, ipso facto. Конвенцијата за прв пат наметнаla одредени обврски за регулирање на трговијата и производството на лекови на договорните страни.

Друштвото назначило Советодавен комитет на експерти и го упатило Секретаријатот да собере целосни информации за чекорите преземени за примена на Конвенцијата од 1912 година.

Женевската конвенција од 1925 година ја надополнила и проширила таа од Хаг. Со неа, уверенијата за увоз биле задолжителни и се предвидувал поефективен надзор на производството и меѓународната трговија.

Конвенцијата понатаму предвидувала формирање на Постојан централен одбор за опиум. Одборот бил формиран во 1928 година и го градел меѓународниот систем на контрола.

Во 1931 година, Собранието свикало Конференција на која се размислувало за ограничување на националното производство на наркотици како единствен начин да се осигура дека нема оставено простор за недозволен сообраќај.

Советодавен комитет за трговија на жени и деца

Брзиот развој на меѓународниот превоз во текот на XIX век, не само што го зголемило бројот на емигранти, туку им овозможило на трговците со жени да ја организираат својата зла трговија поамбициозно, во скоро светски линии:

До 1910 година, државите се обврзале да ги казнат трговците со луѓе, дури и ако сториле прекршоци во други земји.

Лигата ги споила своите напори со оние на приватните организации и влади. Била одржана истрага и Лигата започнала да работи за да обезбеди продолжување на државните обврски.

Во 1921 година, била усвоена конвенција за зајакнување на мерките против трговијата со луѓе. Создаден бил Комитетот за трговија на жени и деца. Годишните извештаи на владите, комбинирани со оние на големите приватни организации кои работеле паралелно, му овозможиле на комитетот да ја продолжи својата работа на координација и надзор.

Комисија за ропство

Друштвото го разгледало проблемот со ропството и започнало со обезбедување информации од разни влади од 1922 година. Неколку години подоцна, била составена конвенција со цел забрзување на тоталното укинување на ропството и трговијата со робови. Конвенцијата за ропство од 25 септември 1926 година донело добри резултати на многу територии.

Во 1932 година, во прегледот на Друштвото за спроведувањето на конвенцијата, се утврдило дека случаи на заробување на слободни луѓе сè уште се случувале во некои области и дека постоеле пазари за робови во неколку земји. Затоа, собранието одлучило да назначи постојан советодавен комитет за проучување на фактите и институциите поврзани со ропството и да се разгледаат начините за нивно елиминирање.

Комисија за бегалци

Во 1921 година, Комисијата овозможила да им се помогне на приближно 1,5 милиони луѓе кои побегнале од Руската револуција во 1917 година. Во април 1920 година, имале повеќе од половина милион воени заробеници, повеќето од нив во Русија, кои чекале да бидат вратени во екстремно лоши услови. Советот на Друштвото побарал од познатиот истражувач од Норвешка, Фридјоф Нансен да ја испита ситуацијата. Нансен презел непосредни чекори и за помалку од две години успеал да врати дома повеќе од 427, 000 воени заробеници во 26 различни земји.

Лигата формирала Комисија за бегалци во 1921 година, а Нансен бил првиот висок комесар. Во есента 1922 година, Фридјоф Нансен бил награден со Нобелова награда за мир.

Комисијата исто така го создала пасошот „Нансен“ како средство за идентификација на луѓето без државјанство.

Комисија за разоружување

Конференцијата за намалување и ограничување на вооружувањето од 1932–1934 година (понекогаш и како Светска конференција за разоружување или Конференција за разоружување во Женева) била обид на Земјите членки на Друштвото на народите, заедно со САД, да ја реализираат идеологијата на разоружување. Се одржала во швајцарскиот град Женева, неофицијално помеѓу 1930 и 1934 година, но официјално до мај 1937 година.

Првиот обид за ограничување на оружјето бил направен на Хашките конференции од 1899 и 1907 година, кои не успеале во нивната примарна цел. Иако многу современи критичари (заедно и членот 231 од Версајскиот дДогово)т го обвинлеа почетокот на Првата светска војнаконо Германија, историчарите што пишувлеа во 1930-те започнлеа да ја истакнуваат брзата трка со вооружување штои претходлае на 1914 година. Понатаму, сите поголеми сили, освен САД, се обврзлеа на разоружување и во Договорот од Верса,ј и во Пактот на Лигата на нациите. Значителна меѓународна невладина кампања за промовирање на разоружување исто така се развлаи во 1920-те и раните 1930-ти.

Подготвителната комисија била иницирана од Друштвото во 1925 година; до 1931 година, постоела доволна поддршка да се одржи конференција, која уредно започнала под претседателство на поранешниот британски министер за надворешни работи Артур Хендерсон. Мотивацијата зад разговорите можела да се сумира со извадок од пораката што претседателот Франклин Д. Рузвелт ја испратил на конференцијата:

„Ако сите нации целосно се согласат да го елиминираат поседувањето и користењето на оружјето што овозможува успешен напад, одбраната автоматски ќе стане несовладлива и границите и независноста на секоја нација ќе станат безбедни“.

Разговорите биле зафатени со голем број потешкотии уште од самиот почеток. Меѓу нив имало несогласувања околу тоа што претставува „офанзивно“ и „одбранбено“ оружје и поларизацијата на Франција и Германија. Сè повеќе воените германски влади не можеле да видат причина зошто нивната земја не може да ужива во истото ниво на вооружување како и другите сили, особено Франција. Французите, од своја страна, подеднакво инсистирале на тоа дека германската воена инфериорност е нивното единствено осигурување од идните конфликти, исто толку сериозни како што претрпеле во Првата светска војна. Што се однесува до британските и американските влади, тие не биле подготвени да понудат дополнителни безбедносни обврски што Франција ги побарала во замена за ограничување на француското вооружување.

Разговорите прекинале и Хитлер ја повлекол Германија и од Конференцијата и од Лигата на нациите во октомври 1933 година. 30-те години на минатиот век се покажале како премногу интересен меѓународен период за да се приспособи мултилатерална акција во корист на пацифизмот.

Комитет за проучување на Правниот статус на Жените

Во 1935 година, Собранието на Друштвото на народите одлучило да спроведе студија за правниот статус на жените „низ целиот свет“ како одговор на притисокот од страна на женските организации кои вршеле притисок за меѓународен договор за еднакви права на жените. Собранието решило да разгледа како „условите на Договорот за еднакви права треба да се испита во однос на постојниот политички, граѓански и економски статус на жените според законите на земјите низ целиот свет“.

За да се спроведе оваа студија, Комитетот за проучување на правниот статус на жените бил назначен да изготви прашалник што треба да го достави до три научни институти: Институт за споредбено право (Institut de Droit Comparé) и Институтот за кривично право (Institut de Droit Penal) во Париз и Институтот за приватно право во Рим. Споредувањето на Институтот за споредбено право ја проучувал женската франшиза, пристапот до образовните установи и слични прашања. На Институтот за кривично право му биле доделени прашања од казнените и кривичните закони поврзани со жените, а Институтот за приватно право се фокусирал на разводот, правото на живеење и сличните прашања. Дополнително, по многу дискусии, Комитетот се согласил да работи со заинтересирани организации за жени кои веќе извесно време вршеле студии за правниот статус на жените. Додека работата била нецелосна поради избувнувањето на Втората светска војна, студијата обезбедила основа врз која Комисијата за статусот на жените на Обединетите нации ќе ја темели својата работа по 1946 година.

Првиот состанок на Комитетот на експерти за проучување на Правниот статус на Жените ширум светот се одржал во Женева на 4 април 1938 година. Тие повторно се сретнале во јануари 1939 година пред да се распуштат. Членовите биле:

Мадам Сузан Бастид од Франција, професор по право на Универзитетот во Лион;

М. де Руел од Белгија, правен советник на белгиското Министерство за надворешни работи и член на Постојаниот арбитражен суд;7

Мадам Анка Годјевац од Југославија, советник на југословенската делегација на Конференцијата за кодификација во 1930 година;

Господин Х. Ц. Гатериџ од Велика Британија, професор по споредбено право на Универзитетот во Кембриџ. Гатериџ бил избран за претседател на Комитетот;

Мадам Керстин Хеселгрен од Шведска, член на Втората комора на шведскиот Риксдаг и известувач на Комитетот;

Госпоѓа Дороти Кенион од Соединетите држави, доктор на правни науки, член на адвокатурата во Њујорк и правен советник на низа национални организации;

М. Пол Себастејан од Унгарија, советник и раководител на Одделот за трактати, Министерството за надворешни работи; и

Господин МекКинон Вуд од Велика Британија кој служел како Секретаријат на Комитетот.

Заштита на малцинствата

Работата за изготвување на нацрт-договори за заштита на малцинствата во земјите од Источна Европа била доверена на Комисијата за нови држави формирана на Мировната конференција во Париз на 1 мај 1919 година.

Десетте договори што содржат одредби во врска со малцинствата се:

1. Договорот од 28 јуни 1919 година, меѓу Главните сојузнички и здружени сили и Полска, (потпишан во Версај, 28 јуни 1919 година), правосилен од 10 јануари 1920 година, ставен под гаранција на Лигата на нациите, на 13 февруари 1920 година.

2. Договорот од 10 септември 1919 година, меѓу Главните сојузнички и здружени сили и Чехословачка, ставен под гаранција на Лигата на нациите, на 29 ноември 1920 година.

3. Договорот од 10 септември 1919 година, меѓу Главните сојузнички и здружени сили и Кралството на Србите, Хрватите и Словенците, ставен под гаранција на Лигата на нациите, на 29 ноември 1920 година.

4. Договорот од 9 декември 1919 година, меѓу главните сојузнички и здружени сили и Романија, ставен под гаранција на Лигата на нациите, на 30 август 1920 година.

5. Договорот од 10 август 1920 година, помеѓу Главните сојузнички сили и Грција (потпишан во Нојли-сур-Сена, 27 ноември 1919 година), правосилен од 9 август 1920 година.

6. Договорот од 10 август 1920 година, меѓу главните сојузнички сили и Ерменија.

7. Членовите 64-69 од Договорот за мир со Австрија (потпишан во Сент Жермен-ан-Леј на 10 септември 1919 година), правосилен од 16 јули 1920 година, ставен под гаранција на Лигата на нациите, на 22 октомври 1920 година.

8. Членовите 49-57 од Договорот за мир со Бугарија (потпишан во Нојли-сур-Сена, 27 ноември 1919 година), ставен под гаранција на Лигата на нациите, на 22 октомври 1920 година.

9. Членовите 54-60 од Договорот за мир со Унгарија (потпишан во Трианон на 4 јуни 1920 година), ставен под гаранција на Лигата на нациите, на 30 август 1921 година.

10. Членовите 140-151 од Договорот за мир со Турција (потпишан во Севр на 10 август 1920 година). Овие членови биле заменети со членовите 37–45 од новиот Договор од Лозана.

Финансиите на Лигата

Друштвото се одржувало финансиски од Земјите членки. Собранието го контролирало годишниот буџет.

Вкупните одобрени буџети на Друштвото за четири години 1921–1924 година давале просечно 22,757,769 златни франци годишно, што е еквивалентно на 4,391,187 американски долари. Оваа бројка ги покривала не само Лигата на нациите, туку и трошоците на Постојаниот суд за меѓународна правда и Меѓународната организација на трудот.

Просечното учество на буџетот за овој период бил:

Лига на нации: 2,178,445 американски долари на исто ниво;

Меѓународна организација на трудот: 1,350,675 американски долари;

Постојан суд за меѓународна правда: 386,000 американски долари.

Последни години на Друштвото

Од критичните неуспеси во 1933 година, политичката соработка на Лигата станувала сè понеефикасна. Обратно, техничките активности продолжиле да растат.

Така, Советот одлучил да ја процени поделбата на техничките и политичките активности. Комитетот, предводен од Австралиецот Стенли Брус, заклучил дека се потребни суштински реформи. Сепак, овие предлози нагло застануваат поради оставката на генералниот секретар, Ј. Авенол и избувнувањето на Втората светска војна.

По германската инвазија во Полска на 1 септември 1939 година, Секретаријатот подготвил планови за повлекување. Брзото напредување на германските армии во 1940 година извршиле притисок врз Друштвото да пренесе одредени активности според поканите на некоја влада. Додека генералниот секретар престојувал во Женева за да го симболизира континуитетот на Лигата и неутралноста на Швајцарија, главните активности биле сместени на друго место.

Високиот комесаријат за бегалци и Министерството за финансии на Секретаријатот биле со седиште во Лондон; Комитетот за опиум бил со седиште во Вашингтон (DC); економската и финансиската организација била преместена во Принстон.

Ниту Собранието, ниту Советот не можеле да се состанат по декември 1939 година, така што остатокот од Друштвото бил управуван од Комисијата за контрола.

Поврзано

• Меѓувоен период
• Атлантичка повелба
• Архиви на Друштвото на народите
• Член X од Пактот на Друштвото на Народите

Литература

• Archer, Clive (2001). International Organizations. Routledge. ISBN 0-415-24690-3.
• Baumslag, Naomi (2005). Murderous Medicine: Nazi Doctors, Human Experimentation, and Typhus. Praeger. ISBN 978-0-275-98312-3.
• League of Nations (1920). The Records of the First Assembly, Plenary Meetings. League of Nations, Geneva.
• League of Nations (1924). Official Journal, January, 1924. League of Nations, Geneva.
• Northedge, F.S (1986). The League of Nations: Its Life and Times, 1920–1946. Holmes & Meier. ISBN 0-7185-1316-9.
• Torpey, John (2000). The Invention of the Passport: Surveillance, Citizenship and the State. Cambridge University Press. ISBN 0-521-63493-8.CS1-одржување: ref=harv (link)