Централна банка на Турција

Централна банка на Турција
Türkiye Cumhuriyet Merkez Bankası
Седиште	Анкара, Турција
Координати	39°56′21″N 32°51′08″E / 39.939167° СГШ; 32.852222° ИГД
Основана	1930
Сопственик	Мешана сопственост: Министерство за финансии и банки
Гувернер	Шахап Кавџиоглу
Централна банка на	Турција
Валута	Турска лира; TRY (ISO 4217)
Резерви	$65.1 милијарди; $34.7 милијарди (златни резерви); (20 март 2020)
Претходник	Отоманска Банка
Мрежно место	www.tcmb.gov.tr

Централна банка на Република Турција, ЦБРТ (турски: Türkiye Cumhuriyet Merkez Bankası, TCMB) — централна банка на Турција. Нејзините одговорности вклучуваат спроведување на монетарна политика и курсна политика, управување со меѓународните резерви на Турција, како и печатење и издавање банкноти и воспоставување, одржување и регулирање на платните системи во земјата.^[3] ЦБРТ има законска задача да ја постигне и одржува цената и финансиската стабилност во Турција и има мандат да го користи, по сопствено дискреционо право, кој и да е инструмент на политика што го има за да ги постигне овие цели. Од 2006 година, ЦБРТ го следи полноправниот режим на таргетирање на инфлацијата.

Историја на банкарството во Турција

Период на Отоманското Царство

Во Отоманското Царство, економските активности како што се трезорски работи, трансакции со пари и кредити и трговија со злато и странски валути биле извршувани од разни институции како што се Министерството за финансии, ковачницата, лихвари, фондации и еснафи. Во оваа организациска структура која владеела до втората половина на XIX век, Отоманското Царство ковало златници во име на султанот. Отоманското Царство пуштило во оптек банкноти (отомански турски : Kaime-i nakdiye-i mutebere) во 1840 година. За време на Кримската војна, во 1854 година, на Отоманското Царство , кое позајмувало од други нации за прв пат во историјата, и требало државна банка да преземе посредничка функција во отплатата на надворешните долгови. Како резултат на тоа, Отоманската банка (отомански турски: Bank-ı Osmanî ), со седиште во Лондон, била основана со англиски капитал во 1856 година. Основните овластувања на Банката биле заеми во мали износи, вршење авансни плаќања на Владата и дисконтирање на некои државни записи.

Во 1863 година, Отоманската банка била распуштена и преструктуирана како англиско-француско партнерство под името „Bank-ı Osmanî-i Şahane“ (Царска Османлиска банка) и станала државна банка. Царската османлиска банка добила единствена привилегија да издава банкноти за период од триесет години. Банката, како благајник на државата, била назначена да ги собира приходите на државата, да плаќа во име на Министерството за финансии и да ги попушта државните записи, како и да плаќа камати и главни плаќања кои се однесуваат на домашни и странски долгови. Капиталот на Царската османлиска банка задржан од други нации предизвикало реакции на време и овие реакции ја поставиле основата за формирање на национална централна банка. Напорите кон формирање на централна банка со домашен капитал кулминирале со основањето на Османлиската национална кредитна банка (османлиски турски: Osmanlı İtibar--Millî Bankası) на 11 март 1917 година. Сепак, поразот на Отоманското Царство во Првата светска војна спречило банката да стане национална банка, што би ги преземала функциите на централната банка.

Републиканскиот период

По Првата светска војна, поради глобалниот тренд на нациите, самостојно да ги формулираат своите монетарни политики преку формирање на нивните централни банки, кои ќе бидат овластени да издаваат пари и да ја зајакнат политичката независност стекната во војната за независност со економска независност, дискусиите за формирање централна банка во Турција добиле темпо. Ова прашање за првпат било разгледано на Економскиот конгрес во Измир во 1923 година со посебен акцент на основањето на „национална државна банка“. Во 1927 година, министерот за финансии Абдулхалик Ренда доставил предлог-закон за основање на централна банка. По донесувањето на законот, Турција разменила мислења со централните банки на другите земји за формирање на Турската централна банка. Во 1928 година, поканет во Турција, Жерард Висеринг, член на Централната банка на Холандија, Одбор на гувернери, во својот извештај ја истакнал неопходноста од независна централна банка што не е поврзана со Владата; во 1929 година го поддржал италијанскиот експерт грофот Волпи, кој сугерирал дека е потребно основање на централна банка за да се обезбеди стабилност на турската валута. Следејќи ги овие случувања, Владата презела иницијатива за изготвување на потребната законска рамка за основање на централна банка, а изготвен е и нацрт за Централната банка со придонесите на Проф. Леон Морф од Универзитетот во Лозана. Законот бил донесен од Големото национално собрание на Турција на 11 јуни 1930 година и објавен во Службен весник од 30 јуни 1930 година под името „Закон за Централната банка на Република Турција бр. 1715“. По централизацијата на должностите извршени од различни институции и организации, Централната банка започнала да функционира на 3 октомври 1931 година. Акциите на Банката, која се здобила со правен статус на акционерско друштво; - да се манифестира дека „тоа не е јавен субјект“ и дека „тоа е независен“, биле поделени во класи (А), (Б), (Ц) и (Г). Акциите од класа (А) припаѓаат единствено на Министерството за финансии и, заради зајакнување на независноста на Банката, во законот бр. 1715 е утврдено дека овие акции не претставуваат повеќе од петнаесет проценти од капиталот. Акциите од класа (Б) се распределуваат на националните банки; Акциите од класа (Ц) се распределени на други банки освен на националните банки и на привилегирани компании; Акциите од класа (Д) се доделуваат на турски трговски институции и на правни и реални лица од турска националност.

Според законот бр. 1715, основната цел на Централната банка била да го поддржи економскиот развој на земјата. За таа цел, Банката била овластена да воспоставува стапки (главна алатка за политика), да ги регулира пазарите на пари и циркулацијата на парите, да извршува трезорски операции и да презема мерки во врска со стабилноста на турската валута. Банката била со исклучителна привилегија да издава банкноти во Турција. Дополнително, Банката ја презела и улогата на благајник на Владата. Според режимот на фиксен девизен курс спроведен во тој период, Владата станала надлежна за утврдување на девизниот курс. Независноста на Централната банка и ниските нивоа на инфлација преовладувале во текот на 30-тите години на минатиот век, бидејќи Владата не можела да интервенира во полето на овластување и одлуки на Банката.

Период по Втора светска војна

Во текот на 40-тите години на минатиот век, во кои доминирале негативните ефекти од Втората светска војна, Централната банка, како и нејзините врсници од целиот свет, спроведувала политики за неутрализирање на дефицитот на јавните финансии наместо за спроведување на независна монетарна политика. Затоа, општото ниво на цени се зголемило повеќе од трипати во периодот од 1938-1948 година. Во текот на 1950-тите години, растот и брзиот развој биле финансирани од извори на Централна банка, а овие извори биле ставени на располагање на јавните органи преку краткорочни аванси обезбедени на Министерството за финансии. Важен развој на настанот за Централната банка во тој период било основањето на Фабрика за печатење банкноти во 1955 година и од 1957 година наваму започнало печатењето банкноти во Турција. Со преминот кон планираната економија во 60-тите години на минатиот век, Централната банка продолжила да обезбедува ресурси на јавниот сектор со спроведување на експанзивна монетарна политика, овозможена од економските околности и индустрискиот развој. Во тоа време, повеќето практики поврзани со контролата на девизите биле пренесени на Централната банка.

Закон за Централната банка на Република Турција број 1211

Со цел да се прилагоди на глобалните промени што се случиле како резултат на Втората светска војна и да се подобри ефикасноста на Централната банка, Законот за Централната банка на Република Турција број 1211 бил прифатен на 14 јануари 1970 година. Така, Централната банка, свртувајќи нова страница во својата историја, добила нова структура во согласност со, иако делумно, новитетите од областа на економијата и централното банкарство од тоа време. Овој закон донел значителни измени во правниот статус, организациската структура, должностите и овластувањата на Банката. Според правниот статус на Централната банка како акционерско друштво, нејзиниот капитал бил зголемен од 15 милиони на 25 милиони тло. Понатаму, било утврдено дека уделот на Министерството за финансии не треба да претставува помалку од 51 процент од капиталот. Со законот бр. 1211, бил основан „Кабинетот на гувернерот“ за да се обезбеди еквивалентност во однос на меѓународната застапеност, надворешните односи и протоколот, а г. Наим Талу станал првиот „гувернер“ што ја презел оваа титула. Покрај тоа, било формирано ново тело за донесување одлуки составено од гувернер и вицегувернери под името на Извршниот комитет. Највисокото тело за донесување одлуки на Банката, Управниот одбор, кое се состоело од осум члена, било трансформирано во „Одбор“ на Банката, составено од шест члена. Покрај тоа, Генералното собрание на акционери било именувано за Генерално собрание; Одбор за ревизори бил именуван одбор за ревизија; а Генералниот директорат бил именуван за Главна канцеларија. Овој закон исто така вовел значителни измени во однос на подобрувањето на должностите и овластувањата на Банката. Прво на сите, контролата на Централната банка врз директните и индиректните инструменти на монетарната политика била продолжена и Банката била овластена да спроведува операции на отворен пазар за регулирање на понудата на пари и ликвидноста. Во меѓувреме, било одлучено Владата да ја консултира Централната банка при преземање мерки во врска со парите и заемите. Банката била овластена, преку трансакции за повторно дисконтирање, да позајмува среднорочни заеми за поддршка на инвестициите и економскиот развој. Горната граница за краткорочен напредок кон Министерството за финансии се зголемил на 15 проценти од буџетските алокации што се однесуваа на соодветната година.

Период по 1980 година

Во 80-тите години на минатиот век биле забележани важни случувања што може да се опишат како пресвртна точка и за турската економија и за Централната банка. Одлуките од 24 јануари 1980 година предизвикале структурна трансформација во турската економија. Контролите на цените биле напуштени за да може цените да се формираат во рамките на пазарните механизми и била донесена политика на слободна трговија. Со започнувањето на процесот на финансиска либерализација, биле преземени важни чекори за да се обезбеди потребната инфраструктура за спроведување на политиките за монетарни и девизни курсеви во согласност со пазарната економија. Во истиот период било одлучено каматните стапки на депозитите и заемите да се одредуваат според пазарните услови. Понатаму, системот за фиксен курс бил напуштен и турската валута се девалвирала во однос на странските валути. Во 1983 година, Банката станала овластена за ефикасно управување со златните и девизните резерви. Покрај тоа, било вклучено во Законот дека Банката ќе ги извршува своите основни должности во согласност со основните барања на економијата и со цел да се постигне стабилност на цените. Централната банка започнала да спроведува операции на отворен пазар во 1987 година и станала пионер во воспоставувањето пазари на пари и девизи во модерна смисла. Во 1989 година, со „Уредба бр. 32 за заштита на вредноста на турската валута“, на економските единици им било дозволено да вршат девизни трансакции, а откако турската валута била прогласена за „конвертибилна“, бил усвоен релативно пофлексибилен режим на девизен курс. Во 1990 година, Банката за прв пат објавила монетарна програма, чија цел била да се исполнат условите за ликвидност на пазарот без да се загрози стабилноста на девизниот курс и каматните стапки. Целите објавени во 1990 година биле постигнати; сепак, проблемите како што се притисокот на Заливската војна врз финансискиот сектор, политичката нестабилност, слабата финансиска политика и кревката структура на банкарскиот сектор го попречувале постигнувањето на макроекономската стабилност и довеле до финансиска криза во првиот квартал на 1994 година. Првичните регулативи предложени да се спречи финансирањето на јавните долгови - клучен елемент во периодот на висока инфлација - од ресурсите на Централната банка, се совпаѓаат со овој период. На 21 април 1994 година, биле воведени ограничувања во користењето на средствата на Трезорот од Централната банка; и со протоколот потпишан помеѓу Централната банка и Министерството за финансии во 1997 година, било заклучено дека Министерството за финансии нема да користи краткорочни аванси од Централната банка од 1998 година наваму.

Периодот на кризата и посткризниот период од 2001 година

Во периодот 1995-1999 година, Централната банка ги следела политиките насочени кон обезбедување стабилност на финансиските пазари. Период на неконтролирана инфлација го отворил патот за усвојување, во 2000 година, на новата програма за стабилност заснована на девизен курс. Сепак, во услови на отежната загуба на доверба во економијата, која започнала кон крајот на 2000 година и кризата што избувнала кон средината на 2001 година, споменатата програма престанала да се спроведува и режимот на слободен флуктуирачки курс бил донесен на 22 февруари 2001 година. После кризата, турската економија претрпела структурна трансформација. Во текот на овој процес, биле направени значителни измени и дополнувања на Законот за ЦБРТ на 25 април 2001 година; пред сè, во законот било експлицитно опишано дека примарна цел на Централната банка е постигнување и одржување на ценовната стабилност. Во рамките на овој обем, било утврдено дека Банката по сопствено наоѓање ќе ја утврди монетарната политика што ќе ја спроведува и инструментите на монетарната политика што ќе ги користи; на тој начин, Банката била наметната со „независност на инструментот“. Покрај тоа, Законот исто така предвидувал дека Банката ќе ги поддржува политиките за раст и вработување на Владата без да е во спротивност со целта за постигнување и одржување на ценовната стабилност. Покрај тоа, постигнувањето финансиска стабилност било опишано како поддршка на целта на Банката. Понатаму, Законот забранувал на Банката да дава аванс и да дава кредит на Министерството за финансии и на јавни установи и институции и да биде купувач на примарниот пазар на должничките инструменти издадени од Министерството за финансии и јавните установи и институции. Така, било спречено искористување на средствата на Централната банка заради јавни финансии. Во рамките на измената и дополнувањето на Законот, бил формиран Комитет за монетарна политика со цел да се институционализираат стратегиите за монетарна политика и механизмите за донесување одлуки.

Режим на таргетирање на инфлацијата

Во 2002 година, Централната банка усвоила модерна стратегија за монетарна политика, имено „режимот на таргетирање на инфлацијата“. За време на спроведувањето на имплицитниот режим на таргетирање на инфлацијата од периодот 2002-2005 година, Банката се обидела да ги постави основите на режимот обезбедувајќи ги неопходните предуслови, ја зацврстила својата техничка и институционална инфраструктура, развива модели за проценка и го проширила својот сет на податоци. Во текот на овој процес, Одделот за истражување бил преструктуиран бидејќи се формирале Одделот за истражување и монетарна политика и Одделот за комуникации за да се обезбеди делотворност на политиките за комуникација. Од 2005 година наваму, Комитетот за монетарна политика започнал однапред да ги објавува своите датуми на состанок како годишен календар, за да се зголеми предвидливоста на одлуките за политиките. Исходот од целиот овој процес бил експлицитниот режим на таргетирање на инфлацијата, кој започнал да се спроведува во 2006 година. По постигнување одреден напредок во процесот на дезинфлација, била започната двостепена монетарна реформа со цел да се нагласи одлучноста на Банката во нејзините напори, да се зајакне кредибилитетот на турската валута и да се отстранат различните проблеми што произлегуваат од високата апоен. Во првата фаза, шест нули биле отстранети од турската лира, а банкнотите од новата турска лира (YTL) и монетите од новиот куруш (YKr) биле пуштени во оптек од 1 јануари 2005 година наваму. На 1 јануари 2009 година, започнала втората фаза од реформата со отстранување на префиксот „Нова“ што се користела на „Новата турска лира“ и „Нов куруш“, а банкнотите и монетите од турската лира биле пуштени во оптек со нови дизајни и големини. До денес, Централната банка на Република Турција, како кредибилна институција, ги спроведува своите имплементации на политиките со своите квалификувани членови на персоналот и модерната инфраструктура во постојано динамична рамка со внимателно следење на глобалните и домашните случувања.

Сопственост

ЦБРТ е акционерско друштво. Нејзиниот капитал од 25.000 турски лири се поделени на 250.000 акции. Според законот за Централна банка на Турција, овие акции се поделени во четири класи:

Акциите од класа А се доделуваат единствено на Министерството за финансии на Турција.
Акциите од класа Б се распределени на националните банки кои работат во Турција.
Акциите од класа Ц се распределени на други банки, освен национални банки и привилегирани компании.
Акциите од класа Д се распределени на турски трговски институции и на реални и правни лица од турска националност.

До крајот на 2018 година, акциите од класа А сочинувале 55,12% од капиталот на ЦБРТ, додека акциите од класа Б, Ц и Д сочинувале 25,74%, 0,02% и 19,12%, соодветно.^[4]

Закон за ЦБРТ

Тековните овластувања и должности на ЦБРТ се дефинирани со специфичен закон (закон за ЦБРТ) прифатен на 14 јануари 1970 година.

Законот за Централната банка на Република Турција, бр. 1715 бил донесен на 11 јуни 1930 година. Според законот бр. 1715, основната цел на Банката е да го поддржи економскиот развој на земјата. За исполнување на оваа цел, на Банката и биле дадени следниве должности:

Да се постават коефициенти на повторна попуст и да се регулираат пазарите на пари
За извршување на трезорските операции,
Да ги преземе, заедно со Владата, сите мерки за заштита на вредноста на турската валута.

Со воведувањето на плановите за економски развој во Турција во 60-тите години на минатиот век, биле направени неколку измени во законот за Централната банка. За истата цел, законот бр. 1211, донесен на 26 јануари 1970 година, ги редефинирала должностите и одговорностите на Централната банка на Република Турција, за да се спроведе политиката за пари и кредит во рамките на плановите за развој.

Во втората половина на 1980-тите, Банката го инаугурирала меѓубанкарскиот пазар на пари, девизниот пазар на пари и започнала да ги користи операциите на отворен пазар.

Должности и овластувања

„Примарната цел на Банката е да постигне и одржува стабилност на цените. Банката по своја дискреција ќе ја утврди монетарната политика што ќе ја спроведе и инструментите на монетарната политика што ќе ги користи со цел да се постигне и одржи стабилноста на цените. “

Основните должности на Банката се како што следува:

да извршува операции на отворен пазар
да се заштити вредноста на турската лира и да се воспостави политика на девизниот курс
да се утврдат побарувањата за резерви и побарувањата за ликвидност
да управува со резервите на злато и девизи во земјата
за регулирање на обемот и циркулацијата на турската лира
да се обезбеди стабилност во финансискиот систем и да се следат финансиските пазари

Основни овластувања на Банката се:

Ексклузивно право за издавање банкноти во Турција
Право да се утврди целта на инфлацијата заедно и спроведувањето на монетарната политика
Привилегија да се даде аванс на Фондот за осигурување на штедни депозити
Улогата на заемодавачот во краен случај
Моќ да се бараат потребни информации од финансиски институции

Администрација

Генералното собрание

Генералното собрание на Банката е составено од акционери кои се запишани во книгата на акции на Банката. Генералното собрание се состанува секоја година на датум наведен во Статутот на асоцијацијата. Гувернерот дејствува како претседател на Генералното собрание.

Гувернер

Гувернерот е назначен за мандат од четири години со указ на претседателот на Турција. Гувернерот може да биде именуван по истекот на овој мандат.

Одбор

Одборот е составен од гувернер и шест члена кои ги избира Генералното собрание. Мандатот на членовите на одборот е три години. Гувернерот е претседател на Управниот одбор. Една третина од членовите на одборот се заменуваат секоја година. Членовите на кои им истекол мандатот може да бидат реизбрани.

Комитет за монетарна политика

Со комитетот за монетарна политика претседава гувернерот и го сочинуваат заменици гувернери, член кој ќе биде избран од и од редот на членовите на одборот и член кој ќе биде именуван со одобрение од претседателот на Турција по препорака на гувернерот.

Одбор за ревизија

Одборот за ревизија е составен од четири члена кои ги избира Генералното собрание.

Извршен комитет

Извршниот комитет е составен од заменици гувернери и со кој претседава гувернерот. Замениците гувернери се именуваат со уредба на претседателот на Републиката за период од четири години. Заменик гувернерите можат да бидат именувани по истекот на овој мандат.

Зграда

Банкнота од 20.000 турски лири (1988-1997) со главното седиште на Централната банка на Турција во Анкара.

Поранешната зграда на главната канцеларија на банката била прикажана на задната страна на банкнотата на турските 50 куруш и на банкнотите од 2 ½ лири од 1952-1966 година. Новата зграда на главната канцеларија била прикажана на задната страна од банкнотите од 20 000 лири од 1988-1997 година.

Наводи

↑ https://d-nb.info/1138787981/34
↑ „EVDS“ (PDF). Посетено на Aug 6, 2020.
↑ "Duties and Responsibilities", CBRT.
↑ "Sermaye ve Hissedarlık Yapısı" (in Turkish), CBRT.

Надворешни врски

Централна банка на Турција на Ризницата ^?

[1] ttps://d-nb.info/1138787981/34

[2] „EVDS“ (PDF). Посетено на Aug 6, 2020.

[3] "Duties and Responsibilities", CBRT.

[4] "Sermaye ve Hissedarlık Yapısı" (in Turkish), CBRT.

[3]

[1]

[2]

[4]