Архиепископско Кнежевство Салцбург
Архиепископско Кнежевство Салцбург (германски: Fürsterzbistum Salzburg; Erzstift Salzburg; Erzbistum Salzburg) — црковно кнежевство и држава на Светото Римско Царство. Ја сочинувало секуларната територија со која управувале архиепископите од Салцбург, што се разликувало од многу поголемата католичка епархија основана во 739 година од Свети Бонифациј во германското матично војводство Баварија. Главен град на архиепископијата бил Салцбург, поранешниот римски град Iuvavum.
Архиепископско Кнежевство Салцбург | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1328–1803 | |||||||||
 Coat of arms
| |||||||||
 Салцбуршка територија (сина) во 1648 година | |||||||||
| Статус | Држава на Свето Римско Царство (1328–1803) | ||||||||
| Главен град | Салцбург | ||||||||
| Говорени јазици | Баварски | ||||||||
| Вероисповед | Римокатоличка црква | ||||||||
| Уредување | архиепископско кнежевство | ||||||||
| Кнез-архиепископ | |||||||||
• 1772–1803 | Хиеронимус фон Колоредо (последен) | ||||||||
| Историја | |||||||||
• Основана епархија | 739 | ||||||||
• Државен устав | 1328 | ||||||||
• Секуларизирано во Изборно Кнежевство | 1803 | ||||||||
• Припоено кон Австрија | 1805 | ||||||||
| |||||||||
Од крајот на 13 век наваму, архиепископите постепено го достигнале статусот на царска непосредност и независност од баварските војводи. Салцбург останал црковно кнежевство до неговото секуларизирање на краткотрајното Изборно Кнежевство Салцбург (подоцна Војводство Салцбург) во 1803 година. Членови на баварскиот круг од 1500 година, принцовите-архиепископи ја носеле титулата Primas Germaniae, иако никогаш не добиле изборно достоинство; всушност од шесте германски кнезови-архиепископи (со Мајнц, Келн и Трир), Магдебург, Бремен и Салцбург не добиле ништо од златната була од 1356 година. Последниот кнез-архиепископ кој вршел секуларна власт бил грофот Хиеронимус фон Колоредо, кој бил покровител на композиторот од Салцбург, Волфганг Амадеус Моцарт.
Географија
уреди
Територијата на архиепископското кнежевство била приближно усогласена со денешната австриска држава Салцбург. Се протегала по реката Салзах од планинскиот венец Високи Таури на 3.666 метри - на главниот синџир на Алпите на југ до алпското подножје на север. Овде го сочинувал и денешниот <i>Рупертивинкел</i> на западниот брег на Салзах, кој денес е дел од Баварија. Поранешните архиепископски земји традиционално биле поделени на пет историски делови (Гау): Флахгау со главниот град Салцбург и Тененгау околу Халеин кои се наоѓале во широката долина Салзах на работ на северните варовнички Алпи; планинските (Инергебирг) јужни поделби се Пинцгау, Понгау околу Бишофсхофен и југоисточен Лунгау зад преминот Радштадтер Тауерн.
На север и на исток, архиепископското кнежевство се граничело со Војводството Австрија, поранешна баварска маркгрофовија, која станала независна во 1156 година и издигната во надвојводство во 1457 година, се развило како јадро на Хабсбуршката монархија. Граничниот регион Салцкамергут, денес светско наследство на УНЕСКО, како важен регион за трговија со сол постепено бил заземен од моќниот дом на Хабсбург и инкорпориран во горноавстриските земји. На југоисток, Салцбург се граничел со Војводството Штаерска, исто така управувано од хабсбуршките (архи) војводи во личен сојуз од 1192 година. До 1335 година, австриските регенти го стекнале и старото Војводство Корушка на југ, териториите на Штаерска и Корушка биле инкорпорирани во Внатрешна Австрија во 1379 година. Хабсбуршкото опкружување било речиси завршено кога во 1363 година надвојводите ја добиле и Грофовијата Тирол на запад. Само на северозапад Салцбург се граничел со Војводството Баварија (подигнато во Изборно Кнежевство во 1623 година) и малата држава Берхтесгаден, која ја задржила својата независност до Медијатизацијата во 1803 година.
Историја
уредиБиографијата на Vita Sancti Severini од ранохристијанскиот хроничар Еугипиј, известува дека за време на пропаѓањето на Римското Царство околу 450 година од нашата ера, локалниот главен град Јувавум во зрелата провинција Норикум веќе бил дом на две цркви и еден манастир. Многу малку се знае за раната епископија за време на периодот на миграција, а легендарниот Свети Максим Салцбург е единствениот игумен-епископ познат по име. Ученик на свети Северин, тој бил маченик во повлекувањето од Норикум, откако германскиот западноримски офицер Одоакер го соборил последниот император Ромул Августул и се прогласил за крал на Италија во 476 година. Во неговиот конфликт со племињата Ругии, Одоакер го натерал неговиот брат Оноулф да ја евакуира зрелата провинција Норикум во 487/88 година, при што Јувавум бил напуштен, а со тоа и епископијата. Свети Северин веќе умрел во 482 година во каструмот на Фавианис (денешен Маутерн во Долна Австрија), шест години пред заминувањето на римските легии од регионот.[1]
Баварска епископија (околу 543/698–798)
уреди
Од шестиот век наваму, северните области на подоцнежната архиепископија биле преселени од германски баварски племиња, кои се населиле меѓу преостанатото романско население, додека словенските племиња се преселиле во јужните делови на Понгау и Лунгау. Околу 696 година Свети Руперт, тогашен епископ на Вормс во Франкска Австразија и подоцна наречен апостол на Баварија и Корушка, дошол во регионот од баварскиот град Регенсбург и ги поставил темелите за повторно воспоставување на епархијата Салцбург. Откако подигнал црква во блискиот Зекирхен, тој ги открил урнатините на Ивавум обраснати со гребени и остатоци од романското население, кое ги одржувало христијанските традиции. Поранешната теорија дека тој пристигнал веќе во околу 543 година за време на раните баварски војводи била без извори, се чинело помалку веројатно отколку дека тој работел за време на владеењето на војводата Агилолфинг Теодо II (околу 680–717), кога баварското војводство дошло под франкска надмоќ. Епископите од Салцбург традиционално го означиле основањето на нивната епархија како 582 година, и ковеле монети во чест на 1.200-годишнината од настанот во 1782 година.[2] Во секој случај, дури по 700 година христијанската цивилизација повторно се појавила во регионот.
Руперт основал манастир посветен на Свети Петар на местото на доцноантичката црква во поранешниот Јувавум. Опатијата Свети Петар добила големи имоти во регионите Флахгау (Рупертивинкел) и Тененгау од страна на војводата Теодон II, вклучително и неколку бунари со саламура и бари за испарување на сол што му го донеле на Јувавум германското име Салцбург. Во 711 година, Руперт ја основал и Чела Максимилијана во регионот Понгау, подоцнежниот град Бишофсхофен. Неговата внука Ерентруд основала бенедиктински манастир во блискиот Нонберг околу 713 година. Во 739 година, архиепископот Бонифациј, со благослов на папата Григориј III, ја завршил градбата на Свети Руперт и го подигнал Салцбург во епископија, ставена под примарното седиште на надбискупијата Мајнц. Свети Вергилиј, игумен на Свети Петар од околу 749 година, се скарал со свети Бонифациј за постоењето на антиподи. Тој сепак станал епископ во 767 година.
Рана архиепископија (798–1060)
уредиАрно, епископ од 785 година, уживал почит од франкискиот крал Карло Велики кој му ја доделил мисионерската територија помеѓу реките Дунав на север, Раба (Рааб) на исток и Драва на југ, област која неодамна била освоена од Аварите. Биле основани манастири и цела Корушка полека била христијанизирана. Додека Арно бил во Рим каде го придружувал Карло Велики во 798 година, папата Лав III го назначил за архиепископ над другите епископи во Баварија (Фрајзинг, Пасау, Регенсбург и Сабен). Кога избувнал спорот за црковната граница меѓу Салцбург и Патријаршијата Аквилеја, Карло Велики ја прогласил Драва за границата.
Архиепископот Адалвин (859–873) претрпел големи неволји кога кралот Ростислав од Моравија се обидел да го отстрани неговото царство од црковното влијание на Источна Франција. Во 870 година, папата Адријан II го назначил „Апостол на Словените“ свети Методиј за архиепископ на Панонија и Моравија во Сирмиум, доверувајќи му големи територии под власта на Салцбуршката епархија. Дури кога Ростислав и Методиј биле заробени од кралот Луј Германецот, Адалвин можел соодветно да протестира против инвазијата на неговите права. Методиј се појавил на Синодот во Салцбург каде што бил удрен во лицето и затворен во затвор две и пол години.
Набргу потоа, Маџарите ја опустошиле Велика Моравија и ниту една црква не останала да стои во Панонија. Архиепископот Дитмар I паднал во битка во 907 година. Дури во Битката на Лешко Поле во 955 година, Маџарите претрпеле страшен пораз, а црковниот живот во Салцбург се вратил во нормала. Следната година откако надбискупот Херхолд се здружил со Лиудолф, војводата од Швабија и војводата Конрад Црвениот од Лорен, тој бил сменет, затворен, заслепен и протеран. Архиепископот Бруно од Келн, наречен епископ-творец, го назначил Фридрих I за архиепископ и ја прогласил за независна опатија на Свети Петар.
Ера на инвестиции (1060–1213)
уредиВо ерата што започнала со папата Григориј VII, латинскиот христијански свет влегол во период на внатрешен конфликт. Првиот архиепископ во ерата бил Гебхард, кој за време на борбата за инвеститура останал на страната на папата. Така, Гебхард претрпел деветгодишен егзил и му било дозволено да се врати кратко пред неговата смрт и бил погребан во Адмонт. Откако кралот Хенри IV абдицирал, Конрад I од Абенсберг бил избран за надбискуп. Конрад живеел во егзил до Калистинскиот Конкордат од 1122 година. Конрад ги поминал преостанатите години од својот епископат во подобрување на верскиот живот во архиепископијата.
Архиепископско кнежевство
уреди
Архиепископот Еберхард II од Регенсберг бил прогласен за принц на царството во 1213 година и создал три нови седишта: Чиемзе (1216), Секау (1218) и Лавант (1225). Во 1241 година, на соборот во Регенсбург, тој го осудил папата Григориј IX како „оној човек на пропаст, кого го нарекуваат Антихрист, кој во своето екстравагантно фалење вели: Јас сум Бог, не можам да грешам“.[3] За време на германскиот интеррегнум, Салцбург претрпел конфузија. Филип Спанхајмски, наследник на Војводството Корушка, одбил да зема свештенички посветувања и бил заменет од Улрих, епископ од Секау.
Хабсбуршкиот крал Рудолф I се скарал со архиепископите преку манипулациите на игуменот Хенри Адмонт, а по неговата смрт архиепископите и Хабсбурзите склучиле мир во 1297 година. Народот и архиепископите на Салцбург останале лојални на Хабсбурзите во нивните борби против Вителсбаховите. Кога Црната смрт стигнала во Салцбург во 1347 година, Евреите биле обвинети за труење на бунарите и претрпеле тежок прогон.
Во 1473 година, тој ја свикал првата провинциска диета во историјата на архиепископијата и на крајот абдицирал. Само Леонард од Кеушах (владеел 1495–1519) ја променил ситуацијата. Тој наредил сите бургоџии и градските советници (кои наплаќале неправедни даноци) да бидат истовремено уапсени и затворени во замокот. Неговите последни години биле поминати во жестока борба против Матеј Ланг од Веленбург, епископ од Гурк, кој го наследил во 1519 година.
Матеус Ланг бил главно незабележан во официјалните кругови, иако неговото влијание се чувствувало низ целата архиепископија. Тој донел саксонски рудари, кои со себе носеле протестантски книги и учења. Потоа се обидел да го задржи населението католичко, а за време на Латинската војна бил опколен во Хохен-Салцбург, прогласен за „чудовиште“ од Мартин Лутер, а две подоцнежни востанија на селаните довеле до страдање на целата надбискупија. Подоцнежните епископи биле помудри во владеењето и го поштедиле Салцбург од религиозните војни и пустошења видени на други места во Германија. Архиепископот Волф Дитрих фон Рајтенау им дал на протестантите избор да преминат во католицизам или да го напуштат Салцбург. Катедралата била обновена во таков сјај што била ненадмината за сите други северно од Алпите.
Архиепископот Париз од Лодрон го предводел Салцбург до мир и просперитет за време на Триесетгодишната војна во која остатокот од Германија бил целосно уништен. За време на владеењето на Леополд Антониј Фирмијан, преостанатите протестанти во Салцбург биле протерани во 1731 година.[4] Тој ги поканил језуитите во Салцбург и побарал помош од царот и на крајот им наредил на протестантите да се откажат од своите верувања или да емигрираат. Над 20.000 протестанти од Салцбург биле принудени да ги напуштат своите домови, од кои повеќето ја прифатиле понудата за земјиште од кралот Фридрих Вилијам I од Прусија.
Последниот кнез-епископ, Хиероним фон Колоредо, веројатно е најпознат по неговото покровителство на Моцарт. Неговите реформи на црквата и образовниот систем го отуѓиле од народот.
Секуларизација
уредиВо 1803 година, Салцбург бил секуларизиран како Изборно Кнежевство Салцбург за поранешниот голем војвода Фердинанд III од Тоскана (брат на царот Франц II ), кој го изгубил својот престол. Во 1805 година станал дел од Австрија. Во 1809 година, таа станала дел од Баварија која го затворила Универзитетот во Салцбург, им забранила на манастирите да примаат почетници и ги забранила аџилакот и поворките. Надбискупијата била повторно воспоставена како Римокатоличка надбискупија во Салцбург во 1818 година без привремена моќ.
Архиепископот од Салцбург до денес ја носи титулата Primas Germaniae („Прв епископ на Германија“). Моќта на овој наслов – ненадлежни – се ограничени на тоа да бидат првиот дописник на Папата во германското говорно подрачје, но некогаш го вклучувало правото да претседава со кнезовите на Светото Римско Царство. Архиепископот, исто така, ја имал титулата Legatus Natus („роден легат“) на папата, што, иако не бил кардинал, му давал на Архиепископот привилегија да носи црвена облека дури и во Рим.
Административна поделба
уредиКнезовите-епископи владееле како суверени на архиепископијата. Тие биле поддржани од поглавјето на катедралата, кое се состоело од 24 канони, од кои секој требало да обезбеди докази за најмалку 14 благородни предци. Во средниот век, функцијата судски канцелар обично ја извршувал бискупот од Кимзи; подоцна судските канцелари често биле обучени адвокати.
Следните високи кнежевски министри се занимавале со управувањето на дворот, но не и со владата на архиепископијата:
- Главен управител
- Оберсткамернер (полковник Чембрлен)
- Главен судски маршал
- Главен коњушар
- Главен ловец
- Командант на телохранители.
Епископи од Салцбург
уреди- Руперт од Салцбург 696–716/18
- ...
- Вергилиј од Салцбург 746–784
- Арно од Салцбург 784–821
- Адалрам 821–836
- ...
- Дитмар I 874–907
- Аџија I 907–923
- ...
- Гебхард од Салцбург 1060-1088
- Тиемо 1090-1102
- Конрад I од Бабенберг 1106–1147
- Еберхард фон Бибург 1147–1164
- Конрад II од Бабенберг 1164–1168
- Адалберт III од Бохемија 1168-1177
- Конрад од Вителсбах 1177-1183
- Адалберт III од Бохемија 1183-1200
- ...
- Филип Спанхајмски 1247–1256
- Улрих фон Секау 1256-1265
- Ладислав Салцбург 1265-1270
- ...
- Фридрих III од Лајбниц 1315–1338
- Хенри од Пирнбрун 1338–1343
- Ордулф од Визенек 1343–1365
- Аџија II од Пучеим 1365–1396
- Грегор Шенк од Остервиц 1396–1403
- Еберхард III од Нојхаус 1403–1427
- Еберхард IV од Стархемберг 1427–1429
- Јован II од Рајхенсперг 1429–1441
- Фридрих IV Трухсес од Емерберг 1441–1452
- Сигизмунд I од Фолкерсдорф 1452–1461
- Бурчард од Вајсбрх 1461–1466
- Бернхард II од Рор 1466–1482
- Јован III Пекеншлагер 1482–1489
- Фридрих V од Шаленбург 1489–1494
- Сигизмунд II од Холенег 1494–1495
- Леонхард фон Кеушах 1495–1519
- Матеус Ланг фон Веленбург 1519–1540
- Ернест од Баварија 1540-1554
- Михаил од Куенбург 1554–1560
- Џон Џејкоб од Кун-Беласи 1560–1586
- Ѓорѓи од Куенбург 1586–1587
- Волкот Дитрих фон Рајтенау 1587–1612
- Маркус Ситих од Хоенемс 1612–1619
- Париз фон Лодрон 1619–1653
- Гидобалд од Тун 1654–1668
- Максимилијан Гандалф од Куенбург 1668–1687
- Јохан Ернст фон Тун 1687–1709
- Франц Антон фон Харах 1709–1727
- Леополд Антон фон Фирмијан 1727–1744
- Јаков Ернест од Лихтенштајн-Кастелкорно 1744-1747
- Андреас Јаков од Дитрихштајн 1747–1753
- Сигизмунд III од Шратенбах 1753–1771
- Хиеронимус фон Колоредо 1772–1812 (последен кнез-архиепископ, изгубил временска моќ во 1803 година по секуларизацијата)
Наводи
уреди- ↑ The Life of Saint Severinus by Eugippius trans. Robinson, GW. Oxford University Press, Oxford. 1914
- ↑ Krause, Chester. Standard Catalog of World Coins 1701-1800, 1997, pp. 120-121.
- ↑ The Methodist Review Vol. XLIII, No. 3, p. 305.
- ↑ Christopher Clark, Iron Kingdom: The Rise and Downfall of Prussia, 1600-1947. Cambridge: Harvard University Press, 2006. pp. 141-143.
Библиографија
уреди- Рудолф Либ меѓу другите: Историја на христијанството во Австрија. Од антиката до денес. Ueberreuter, Виена 2003 година, ISBN 3-8000-3914-1. (Стандардна работа со 60 страници литература)
- Франц Ортнер: Од историјата на надбискупијата Салцбург. Во: Годишник на Католичката црква во Австрија 1998 година. Виена 1998 година, ISBN 3-9500963-0-2.
- Ернст Томек : Црковна историја на Австрија. Тиролија, Инсбрук – Виена – Минхен 1935–59.
- Манфред Шех : Во: Најдоброто, Виена 1994 година, ISBN 3-87070-588-4 , стр. 36 ѓ. (Онлајн уредување Архиепископија Салцбург , Форум Австрија – лиценцирано издание).
- Јозеф Вотка: Црква во Австрија. Води низ нивната историја. Хердер, Виена 1959 година.
- Колестин Волфсгрубер : Црковна историја на Австроунгарија. Кирш, Виена 1909 година.
- Ервин Гац , Франц Ортнер, Кристин Тропер: Архиепископија и Архиепископија Салцбург, како и епархиите Кимзе, Гурк, Лавант, Секау и Винер Нојштад околу 1500 година ; во: Ервин Гац (уред.): Атлас на црквата во минатото и сегашноста. Светото Римско Царство - Земји од германско говорно подрачје , Регенсбург 2009 година, ISBN 978-3-7954-2181-6 , стр. 126–127.