Мигел Анхел Астуријас Росалес
Мигел Анхел Астуријас Росалес , гватемалски писател и дипломат, роден на 19 октомври 1899 година во Сиудад де Гватемала, Гватемала, а умрел на 9 јуни 1974 година во Мадрид, а на негово барање бил закопан во Париз.[1]
Образование
уредиДипломирал право на тема Социјалниот проблем на Индијанецот, а студирал и антропологија на Сорбона во Париз, каде што имал големо влијание од францускиот поет Андре Бретон.[1]
Кариера
уредиПочнувајќи од 1946 година бил амбасадор во Мексико,Аргентина и Ел Салвадор,а во 1954 година си заминал од Гватемала. Подоцна бил амбасадор во Франција.[1]
Творештво
уредиНеговите силно антиимперијалистички поеми и романи го довеле до Наградата за мир „Ленин“ во 1966 година и Нобелова награда за литература во 1967 година. Тој е раскажувач и поет на волшебниот реализам, заедно со Маркез, а прилично бил навлезен со своите дела во полето на староседелството, пишувајќи за селаните подложени на колонијалистичкиот јарем. Неговото прво дело „Легенди од Гватемала“, од 1930 година, е збирка раскази и легенди за Маите. Квалитетот и звучноста на неговата проза одвај можела да најде своја споредба во литературата на шпански јазик од XX век. Со своето дело „Господинот претседател“ од 1946 година се стекнал со меѓународна слава, а во него портретирал еден типичен латиноамерикански диктатор, служејќи се со гротескност и потсмешливост.
„Луѓе од пченка“, 1946 година, за многумина е негово ремек-дело. И овојпат неговата тема е митска.
Темите во неговите дела секогаш се истите, па така и во трилогијата, позната како „Трилогија на банановата република“, составена од „Силен ветар“, 1950, „Зелениот Папа“, 1954 и „Очите на закопаните“, 1960. Други негови дела се „Мулатка“ и „Деликвент“. [2]