Гијом де Боже
Гијом де Боже, а исто така познат и како Вилијам Божуски или Гилермо де Божу (околу 1243- 18 мај 1291) бил дваесет и првиот Голем мајстор на витешкиот ред Темплари, од 1273 година, па сè до својата смрт во Опсадата на Арка во 1291 година.
Потекло уреди
Гијом де Боже бил од областа Боже, по чиешто име и го добил своето. Жилом бил потомок на многу моќно семејство коешто припаѓало на најблагородничките во областа Божола[1][2][3]. Тие дури биле поврзани и со францускиот кралот Луј IX и Карлос Анжуски, кралот на Сицилија. Се верува дека, тој се приклучил во редот на темпларите на 20 години[4][5]. Тој најпрвин бил како турист во гарнизонот Темпларија во Триполи во 1271 година, а потоа на 13 мај 1273 година бил избран за Голем мајстор, заземјаќи ја и функцијата командант на Апулија и поради тоа останал надвор од Светата земја.
Откако бил избран, тој организирал патување за постеа на главните темплари на запад и бил повикан од папата Григориј X во советот од Лион. Во летото 1274 година, Жилом ги разгледал погледите на другите Големиот масјтор на витешкиот ред болничари за организирање на нова Крстоносна војна. Малиот ентузијазам кај дело од бароните пред идејата за крстоносна војна и смртта на папата во 1276 година ги прекинале подготовките за издавањето.
Враќањето во Арка и обидот да се заштити Светата земја уреди
Поради постојаните повици по темпларите од исток, некаде околу септември 1275 година, Жилом де Божу пристигнал во Арка. Во 1279 година, Жилом бил во конфликт со Хуго III, кралот на Кипар бидејќи новите случувања конфискувале и многу добра од островот. Овој конфликт помеѓу островот Кипар и темпларскиот ред траел 20 години, сè додека Голем мајстор не станал Жак де Молеј.
Во 1282, Гијом де Боже, чијашто полиција добивала време против муслиманските управувачи ја оставила инвазијата поради монголското вознемирување и нивното ширење од исток и север за период од 10 години по истекот на договорот склучен о Баибарите во 1271 година. Искрената политика била со цел да се развие непријателство помеѓу Монголите и Муслиманите. Од друга страна пак, Христијаните од Ермеија биле загрозувани од Татарите, додека пак Христијаните јужно останале неутрални. Сепак, Гијом де Боже останал во пријателски односи со Каиро.
Во 1288, Калавун, владетелот на Балбарите одлучил да го нападне Триполи. Жилом де Божу благодарение на пријателските односи со султанот од Каиро, го дознал планот за нападот и ги известил челните луѓе во Триполи коишто не му поверувале. Тие мислеле сосема спротивно, дека тој сака да го заземе градот под контрола на темпларите.
Поради предупредувањата од Гијом де Боже и благодарение на недовербата помеѓу христијанските водачи, градот Триполи бил освоен од страна на Муслиманите на 26 април 1289. Калавун, чијашто цел била да ги протера Крстоносците од Светата земја започнал да се подготвува за освојување на градот Арка.
Врв на непријателството уреди
Масакрот на муслиманските трговци во Арка од новопристигнатите франко- ломбардски трупи го оневозможиле оправдувањето за оставрување на нивните цели. За да ги промени подготовките, Калавун му се заблагодарил на одговорниот за извршениот масакр за да ја навести казната. Гијом де Боже им предложил на челните луѓе од градот Арка да ги испразнат затворите и ослободат затворениците и истите да му ги предадат на Калавун со цел да добијат време. Но, Калавун умрел , па Христијаните уживале неколку недели по неговата смрт во Каиро во ноември 1290 година.
На пошетокот на април 1291, Ал- Ашраф Калил пристигнал со многубројна војска и го опколил градот. Историчарите сметаат дека неговата војска броела 200.000 луѓе. Веќе на 5 април градот целосно бил опсаден.
Крајот за градот уреди
Големите мајстори на витешките редови Темплари и Болничари, Жилом де Божу и Жуан де Вилиер заборавиле на меѓусебните недоразбирања и се здружиле заеднички во заштита на северните ѕидини од замокот, додека Конрад Фојтвангенски, Големиот мајстор на Тевтонскиот ред, Амаларико, братот на кралот на Кипар Хенри II и водач на коњаницата на Сирија и Кипар, швајцарскиот командант, командантот на британските трупи Отон од Грендсон се договориле да ги заштитуваат западните ѕидини.
Ноќта помеѓу 15 и 16 април, Гијом де Боже започнал да подготвува околу 300 витези. Проптивниците биле изненадени од доброзаземените позиции, па морале малку да се повлечат, бидејќи нивните воени машини биле напаѓани и уништувани што и било цел. Но, Мамелуците се подготвиле за нов напад.
На 16 април, поради пристигнувањето на кралот на Кипар Хенри II придружуван од околу 1.000 војници, дел од ѕидините се урнале од нападите на противниците. Муслиманите го искористиле направениот премин од урнатите ѕидини за да влезат во градот, но со заеднички сили трите витешки реда успеале да го спречат продорот и ги избркале Муслиманите од пред ѕидините.
Смртта на Гијом де Боже уреди
На 18 мај, Ал- Ашраф Калил го повел завршниот напад. Околу 2.000 војници поминале од преминот создаден од урнатите ѕидине и ги запоседнале кулите на ѕидините, а при тоа ги нападнале витезите. Со одреден број на витези, Гијом за еден момент можел да го сопре приливот на противниците, но тие веќе биле во градот. Кога Сарацените биле речиси пред вратите на Сан Антонио, Гијом де Боже бил смртно ранет. Во метежот за време на борбата, Жилом немал време да се тргне и бил погоден од стрела. Тој се оддалечил од ѕидините и преминал од другата страна испуштајќи го својот меч. Витезите го наговарале да се врати, но тој на тоа им одговорил:"Je ne m'enfuis pas; je suis mort. Voici le coup."(„Не се повлекувам. Јас сум мртов. Овде е стрелата.“) и ја подигнал раката, покажувајќи ја раната.
Бргу бил внесен во градот и доведен во една куќа во соседството каде што за последен пат видшал.
Падот на градот уреди
Пристигнувањето на нови сили со кои се освежувала противничката војска ги приморало витезите да се повлечат до темпларскиот замок којшто се наоѓал јужно од градот, на самиот брег. Градот бил освоен од Муслиманите неколку дена подоцна, иако сè уште имало темплари кои останувале докрај да се борат. Ова предизвикало голем број од населението да го напушти градот Арка и да се насели на островот Кипар.
Двајцата влијателни луѓе, Теобалд Годен и Пјер де Севри останале живи во градот Арка, но решиле да се разделат. Тибо запловил кон градот Сидон кој сè уште бил во христијански раце, а Пјер де Севри се уверил во издржливоста на муслиманските сили. По неколку дена, покрај брегот, Пјер здогледал илјадници војници лесна пешадија коишто имале одбранбени задачи. Ал-Ашраф Калил го поседнал градот на 28 мја, а при тоа убивајќи и неколку бранители коишто не можеле ништо против многу побројните противници, а останале живи од оние 2.000 фанатаци коишто останале да го бранат градот.
Традиционално популарно уреди
Се вели дека Жак де Молеј пред да умре му доделил чин на Франсоа де Боже, внук од брат на Гијом де Боже. Редот на храмот бил сочубванм и Франсоа требало да отиде во гробницата на Големите мајстори и точно во гробот на својот предок да го остави скапоценикот којшто Жак де Молеј го враќал на својот претходник. По мисијата, Жак де Молеј извршил нова организација на редот започнувакќи со неговитѕе тајни.
Користена литература уреди
- Алан Демургер (1986) Возвишувањето и падот на Темпларите
- Мартин Вокер (1993) Историја на Темпларите
- Бернард Марилер (2000) Историја на Темпларите
Наводи уреди
- ↑ Barber 2012, стр. 169.
- ↑ Murray 2006, стр. 1278.
- ↑ Demurger 2008, стр. 59.
- ↑ Barber 2012, стр. 170.
- ↑ Demurger 2008, стр. 60.
| Претходник Тома Берар |
Голем мајстор 1273–1291 |
Наследник Теобалд Годен |