Свети Ѓорѓи (Ениџевардарско)
Свети Ѓорѓи (грчки: Άγιος Γεώργιος, Агиос Георгиос), на турски: Дорт Армутлар — село во Ениџевардарско, Егејска Македонија, денес во општината Постол на истоимениот округ во областа Централна Македонија, Грција. Населението брои 232 жители (2011), сочинето исклучиво од Македонци.[2]
| Свети Ѓорѓи Άγιος Γεώργιος | |
|---|---|
  Свети Ѓорѓи | |
|
Местоположба во областа   Свети Ѓорѓи | |
| Координати: 40°45.51′N 22°15.12′E / 40.75850° СГШ; 22.25200° ИГД | |
| Земја | Грција |
| Област | Централна Македонија |
| Округ | Постолски |
| Општина | Постол |
| Општ. единица | Александар Велики |
| Надм. вис. | 20 м |
| Население (2011)[1] | |
| • Вкупно | 232 |
| Час. појас | EET (UTC+2) |
| • Лето (ЛСВ) | EEST (UTC+3) |
Географија
уредиСелото е сместено во Солунското Поле, 2 км западно од Кадиново и 15 км од Пазар (Ениџе Вардар) во иста насока.
Историја
уредиВо Отоманското Царство
уредиСелото веројатно е основано од жители на Меглен кои се преселиле на југ бегајќи од исламизацијата на областа.[3] Црквата „Св. Ѓорѓи“ е изгорена во 1877 г. од турска војска која престојувала во селото на пат за Одрин за време на Руско-турската војна.[3] Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) во 1900 г. Св. Георги (Дорт Армутлар) брои 160 жители Македонци.[4][5]
По податоци на егзархискиот секретар Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 г. во Дурт Армуд (Deurt-Armoud) имало 256 Македонци под Цариградската патријаршија (грчката црква).[4][6] Во овој период селото прешло под врховенството на Бугарската егзархија и почнале првите обиди за бугарска пропаганда.
Училишниот инспектор Никола Хрлев во 1909 г. напишал за селото:
| „ | Св. Ѓорѓи (Дјорт Армутлар), 4/III, 3⁄4 ч. од Кадиино Село. Вкупно 20 македонски егзархиски куќи, чифлик. Од Патријаршијата се откажало во 1903 г., иако црквата останала отворена. Таа нема никакви имоти. Тука одат на црква и жителите од блиското село Гропино (12 куќи). Почвата е многу плодна, па иако е чифлик, селото не е толку пропаднато во економски поглед. Годинава за првпат се отвора училиште. Училиштето е земјанка, со таван, 2 прозорци без стакла, со големина 3×4×2½ метри.[4][7] | “ |
Според српскиот географ Боривое Милоевиќ, во периодот пред Балканските војни селото се состоело од 18 македонски куќи.[2]
Во Грција
уредиПо Балканските војни во 1913 г. селото е припоено кон Грција согласно Букурешкиот договор. Истата 1913 г. селото броело 100 жители, кои во 1920 г. пораснале на 125 лица.[2] Бидејќи немало поволни услови, во селото не се доселувани грчки колонисти, па затоа останало чисто македонско. Така, во 1928 г. 168 жители кои во 1940 г. се зголемиле на 240. Во следните десетлетија населението на Свети Ѓорѓи бележи умерен развој, иако во 2000-тите е забележан голем пад на населението (од 359 во 2000 на 232 во 2011 г.)
Население
уредиЕве преглед на населението во сите пописни години, од 1940 г. до денес:
| Година | 1940 | 1951 | 1961 | 1971 | 1981 | 1991 | 2001 | 2011 | 2021 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Население | 240 | 293 | 321 | 332 | 307 | 321 | 359 | 232 |
- Извор за 1940-1991 г.: Т. Симовски, Населените места во Егејска Македонија
Стопанство
уредиСелото е многу богато поради плодното земјиште и целосното наводнување. Се произведува овошје (праски и круши), жито, памук и др. Застапено е и краварството.[2]
Поврзано
уредиНаводи
уреди- ↑ „Попис на населението од 2011 г. Трајно население“. Државен завод за статистика на Грција.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Симовски, Тодор (1998). Населените места во Егејска Македонија : географски, етнички и стопански одлики. I дел. Скопје: Институт за национална историја. стр. 79.
- ↑ 3,0 3,1 „Άγιος Γεώργιος“. Δήμος Πέλλας. Посетено на 8 јануари 2016.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
- ↑ Кѫнчовъ, Василъ (1900). Македония. Етнография и статистика. София: Българското книжовно дружество. стр. 146. ISBN 954430424X.
- ↑ Brancoff, D.M. „La Macédoine et sa Population Chrétienne“. Paris, 1905, pp. 102 – 103.
- ↑ Хърлев, Никола (1998). Рапорт по ревизията на селските бълтарски училища в Ениджевардарската кааза през м. март 1909 г. – Во: Извори за българската етнография, том 3: Етнография на Македония. Материали из архивното наследство. София: Македонски научен институт, Етнографски институт с музей, Академично издателство „Проф. Марин Дринов“. стр. 83.