Свети Ѓорѓи (Ениџевардарско)

село во Ениџевардарско, Егејска Македонија

Свети Ѓорѓи (грчки: Άγιος Γεώργιος, Агиос Георгиос), на турски: Дорт Армутлар — село во Ениџевардарско, Егејска Македонија, денес во општината Постол на истоимениот округ во областа Централна Македонија, Грција. Населението брои 232 жители (2011), сочинето исклучиво од Македонци.[2]

Свети Ѓорѓи
Άγιος Γεώργιος
Свети Ѓорѓи is located in Грција
Свети Ѓорѓи
Свети Ѓорѓи
Местоположба во областа
Свети Ѓорѓи во рамките на Постол (општина)
Свети Ѓорѓи
Местоположба на Свети Ѓорѓи во општината Постол и областа Централна Македонија
Координати: 40°45.51′N 22°15.12′E / 40.75850° СГШ; 22.25200° ИГД / 40.75850; 22.25200Координати: 40°45.51′N 22°15.12′E / 40.75850° СГШ; 22.25200° ИГД / 40.75850; 22.25200
ЗемјаГрција
ОбластЦентрална Македонија
ОкругПостолски
ОпштинаПостол
Општ. единицаАлександар Велики
Надм. вис.&1000000000000002000000020 м
Население (2011)[1]
 • Вкупно232
Часовен појасEET (UTC+2)
 • Лете (ЛСВ)EEST (UTC+3)

Географија уреди

Селото е сместено во Солунското Поле, 2 км западно од Кадиново и 15 км од Пазар (Ениџе Вардар) во иста насока.

Историја уреди

Во Отоманското Царство уреди

Селото веројатно е основано од жители на Меглен кои се преселиле на југ бегајќи од исламизацијата на областа.[3] Црквата „Св. Ѓорѓи“ е изгорена во 1877 г. од турска војска која престојувала во селото на пат за Одрин за време на Руско-турската војна.[3] Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) во 1900 г. Св. Георги (Дорт Армутлар) брои 160 жители Македонци.[4][5]

По податоци на егзархискиот секретар Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 г. во Дурт Армуд (Deurt-Armoud) имало 256 Македонци под Цариградската патријаршија (грчката црква).[4][6] Во овој период селото прешло под врховенството на Бугарската егзархија и почнале првите обиди за бугарска пропаганда.

Училишниот инспектор Никола Хрлев во 1909 г. напишал за селото:

Св. Ѓорѓи (Дјорт Армутлар), 4/III, 34 ч. од Кадиино Село. Вкупно 20 македонски егзархиски куќи, чифлик. Од Патријаршијата се откажало во 1903 г., иако црквата останала отворена. Таа нема никакви имоти. Тука одат на црква и жителите од блиското село Гропино (12 куќи). Почвата е многу плодна, па иако е чифлик, селото не е толку пропаднато во економски поглед. Годинава за првпат се отвора училиште. Училиштето е земјанка, со таван, 2 прозорци без стакла, со големина 3×4×2½ метри.[4][7]

Според српскиот географ Боривое Милоевиќ, во периодот пред Балканските војни селото се состоело од 18 македонски куќи.[2]

Во Грција уреди

По Балканските војни во 1913 г. селото е припоено кон Грција согласно Букурешкиот договор. Истата 1913 г. селото броело 100 жители, кои во 1920 г. пораснале на 125 лица.[2] Бидејќи немало поволни услови, во селото не се доселувани грчки колонисти, па затоа останало чисто македонско. Така, во 1928 г. 168 жители кои во 1940 г. се зголемиле на 240. Во следните десетлетија населението на Свети Ѓорѓи бележи умерен развој, иако во 2000-тите е забележан голем пад на населението (од 359 во 2000 на 232 во 2011 г.)

Население уреди

Еве преглед на населението во сите пописни години, од 1940 г. до денес:

Година 1940 1951 1961 1971 1981 1991 2001 2011
Население 240 293 321 332 307 321 359 232
Извор за 1940-1991 г.: Т. Симовски, Населените места во Егејска Македонија

Стопанство уреди

Селото е многу богато поради плодното земјиште и целосното наводнување. Се произведува овошје (праски и круши), жито, памук и др. Застапено е и краварството.[2]

Поврзано уреди

Наводи уреди

  1. „Попис на населението од 2011 г. Трајно население“. Државен завод за статистика на Грција.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 Симовски, Тодор (1998). Населените места во Егејска Македонија : географски, етнички и стопански одлики. I дел. Скопје: Институт за национална историја. стр. 79.
  3. 3,0 3,1 „Άγιος Γεώργιος“. Δήμος Πέλλας. Посетено на 8 јануари 2016.
  4. 4,0 4,1 4,2 Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
  5. Кѫнчовъ, Василъ (1900). Македония. Етнография и статистика. София: Българското книжовно дружество. стр. 146. ISBN 954430424X.
  6. Brancoff, D.M. „La Macédoine et sa Population Chrétienne“. Paris, 1905, pp. 102 – 103.
  7. Хърлев, Никола (1998). Рапорт по ревизията на селските бълтарски училища в Ениджевардарската кааза през м. март 1909 г. – Во: Извори за българската етнография, том 3: Етнография на Македония. Материали из архивното наследство. София: Македонски научен институт, Етнографски институт с музей, Академично издателство „Проф. Марин Дринов“. стр. 83.