Чичигаз
Чичигаз (Чичиг’с или Чешиг’з; грчки: Σταυροδρόμι, Ставродроми; до 1926 г. Τσίτσιγκες, Цицигес[2]) — село во Ениџевардарско, Егејска Македонија, денес во општината Постол на истоимениот округ во областа Централна Македонија, Грција. Населението брои 486 жители (2011), сочинето исклучиво од Македонци.[3]
| Чичигаз Σταυροδρόμι | |
|---|---|
  Чичигаз | |
|
Местоположба во областа   Чичигаз | |
| Координати: 40°42.42′N 22°13.1′E / 40.70700° СГШ; 22.2183° ИГД | |
| Земја | Грција |
| Област | Централна Македонија |
| Округ | Постолски |
| Општина | Постол |
| Општ. единица | Пласничево |
| Надм. вис. | 20 м |
| Население (2011)[1] | |
| • Вкупно | 486 |
| Час. појас | EET (UTC+2) |
| • Лето (ЛСВ) | EEST (UTC+3) |
Географија
уредиСелото е сместено во источниот дел на Солунското Поле (средиштето на Ениџевардарското Поле), 10 км северозападно од Пласничево и 10 км јужно од градот Воден.
Историја
уредиВо Отоманското Царство
уредиНа крајот на XIX век Чичигаз е забележано како чисто македонско село. Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) во 1900 г. во Чеши Г’с (Чичег’с) живееле 420 Македонци.[4][5] Сите жители на селото потпаднале под врховенството на Бугарската егзархија. По податоци на егзархискиот секретар Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 г. во Чечиг’с имало 200 Македонци, сите под егзархијата.[4][6]
Во селото работела бугарската пропаганда. Според податоци на кукушкииот околиски училиштен инспектор Никола Хрлев во 1909 г. во Чичег’з работело бугарско училиште.[7] Според српскиот географ Боривое Милоевиќ, во периодот пред Балканските војни селото се состоело од 30 македонски куќи и две куќи на Роми христијани.[3]
Во Грција
уредиПо Балканските војни во 1913 г. селото е припоено кон Грција согласно Букурешкиот договор. Истата 1913 г. селото броело 208 жители, кои во 1920 г. се зголемиле на 255.[3] Во 1926 г. името на селото е сменето во Ставродроми што значи „крстопат“.[8]
Во 1928 г. селото имало 299 жители, а во 1940 г. броело 298 лица. По војните населението земало голем замав и во следните десетлетија речиси се удвоило.[3] Сите жители и понатаму останале исклучиво Македонци.
Личности
уреди- Христо Аргиров - Чаушот (1884 – 1922) — револуционер, војвода на ВМРО во Воденско[9]
Население
уредиЕве преглед на населението во сите пописни години, од 1940 г. до денес:
| Година | 1940 | 1951 | 1961 | 1971 | 1981 | 1991 | 2001 | 2011 | 2021 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Население | 298 | 411 | 488 | 479 | 578 | 581 | 556 | 486 |
- Извор за 1940-1991 г.: Т. Симовски, Населените места во Егејска Македонија
Стопанство
уредиСелото се смета за многу богато бидејќи е во поле и неговото земјиште целосно се наводнува. Главни производи се овошјето (праските и крушите), памукот, житото, пченката и др. Застапено е и краварството.[3]
Поврзано
уредиНаводи
уреди- ↑ „Попис на населението од 2011 г. Трајно население“. Државен завод за статистика на Грција.
- ↑ Μετονομασίες των Οικισμών της Ελλάδας. Τσίτσιγκες -- Σταυροδρόμι
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Симовски, Тодор (1998). Населените места во Егејска Македонија : географски, етнички и стопански одлики. I дел. Скопје: Институт за национална историја. стр. 80.
- ↑ 4,0 4,1 Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
- ↑ Васил Кънчов. „Македония. Етнография и статистика“, София, 1902, стр.146.
- ↑ D.M.Brancoff. "La Macédoine et sa Population Chrétienne". Paris, 1905, стр.102-103.
- ↑ Хърлев, Никола (1998). Рапорт по ревизията на селските български училища в Ениджевардарската кааза през м. март 1909 г. – Во: Извори за българската етнография, том 3: Етнография на Македония. Материали из архивното наследство. София: Македонски научен институт, Етнографски институт с музей, Академично издателство „Проф. Марин Дринов“. стр. 86.
- ↑ „Δημήτρης Λιθοξόου. Μετονομασίες των οικισμών της Μακεδονίας 1919 - 1971“. Архивирано од изворникот 20 јуни 2012. Посетено на 20 јуни 2012.
- ↑ „Македоно-одринското опълчение 1912-1913 г. Личен състав“, Главно управление на архивите, 2006, стр. 796.