Украинска Држава
Украинска Држава (украински: Українська Держава), понекогаш наречена и Втор Хетманат (украински: Другий Гетьманат) — анти-болшевичка влада која постоела на поголемиот дел од современата територија на Украина (освен за Западна Украина) од 29 април [1] до 14 декември 1918 година.[2]
Украинска Држава Українська Держава | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1918 | |||||||||
Државен печат | |||||||||
 Територии контролирани од украинската држава | |||||||||
| Статус | Вазалство на Германско Царство | ||||||||
| Главен град | Киев 50°27′00″N 30°31′00″E / 50.45° СГШ; 30.5167° ИГД | ||||||||
| Говорени јазици | Украински, руски, јидски, полски, белоруски | ||||||||
| Вероисповед | Украинска православна црква (Московска патријаршија) | ||||||||
| Демоним(и) | украински | ||||||||
| Уредување | Привремена апсолутна монархија под авторитарна конзервативна воена диктатура | ||||||||
| Хетман | |||||||||
• 1918 | Павло Скоропадски | ||||||||
| Престолонаследник | |||||||||
• 1918 | Данило Скоропадски | ||||||||
| Legislature |
| ||||||||
| Историски период | Прва светска војна | ||||||||
• Основана | 29 април 1918 | ||||||||
• Престанала да постои | 14 декември 1918 | ||||||||
| |||||||||
.svg)
Таа била основана од германските воени власти откако на 28 април 1918 година бил распрснат Централниот совет на Украинската Народна Република, наклонет кон социјалистите. Украина се претворила во привремена диктатура на Хетманот на Украина, Павло Скоропадскиј, кој ги забранил сите социјалистички ориентирани политички партии, создавајќи антиболшевички фронт со руската држава. Се распаднала во декември 1918 година, кога Скоропадски бил соборен и Украинската Народна Република се вратила на власт во форма на Директорат.
Географија
уредиЗемјата се наоѓала во Источна Европа долж средниот и долниот дел на реките Днепар на брегот на Црното Море и Азовското Море. Украинската држава покривала поголем дел од територијата на денешна Украина - без Западна Украина, Буџак и Крим. Меѓутоа, нејзината територија се протегала во денешна Русија, Белорусија, Молдавија и Полска.
На нејзиниот североисток Украина воспоставила прелиминарна демаркациона линија со Руската СФСР, на исток имала граница со Донската Република, на југ биле Црното и Азовското Море, додека полуостровот Крим - Кримската регионална влада - бил под контрола на Сулкевич. На југозапад по должината на Днестар лежела граница со Кралството Романија, на запад Украина се граничела со Германија и Австроунгарија. На север биле окупираните од Германија територииОбер Ост и Белоруската Народна Република.
Историја
уреди| Дел од темата Украина |
 |
| Античка историја |
|---|
| Среден век |
| Современа историја |
|
Прва светска војна |
| Портал:Украина |
Како резултат на болшевичката агресија, владата на Украинската Народна Република која првично водела антивоена политика побарала воена поддршка откако главниот град Киев бил отпуштен на 9 февруари 1918 година, од страна на Михаил Муравјов. На 9 февруари, Украина го потпишала Договорот од Брест-Литовск со коалицијата на Централните сили и до март сите болшевички сили на Руската СФСР биле отстранети од територијата на Украина. Германската армиска група Киев била создадена со цел да ја заштити Украина од понатамошна болшевичка агресија и предводена од германскиот фелдмаршал Херман фон Ајххорн.
На 25 април, администрацијата на Армиската група Киев ја осомничила владата на Всеволод Холубович за киднапирање на Абрам Добри (1867–1936), претседател на Банката за надворешна трговија во Киев. Преку таа банка германските окупаторски сили официјално ги воделе сите финансиски операции со Рајхсбанката во Берлин. Следниот ден Ајхорн издал декрет според кој сите кривични предмети на територијата на Украина би можеле селективно да потпаднат под надлежност на германскиот теренски воен суд наместо на украинскиот судски систем. На следната седница на Централниот совет на 29 април, Холубович изјавил:
Кој е овој г-дин Добри? Дали тој е предмет на германската држава? Не, не е далечен роднина, ниту кум, странец е. И само затоа што тој странец кој легално нема врски со Германија и не даваше огради за да издаде декрет со таква колосална тежина беше киднапиран, декретот беше издаден.
Истиот ден (29 април), во зградата на Киевскиот циркус се одржал партиски конгрес на производителите на леб составен од околу 6.000 делегати од сите осум гувернери на Украина . Откако добил информации за ситуацијата на Конгресот од неговите курири, Павло Скоропадски подоцна со својот автомобил пристигнал на настанот каде што бил избран за Хетман на Украина. После тоа, сите учесници се преселиле на плоштадот Света Софија, каде што Скоропадски бил благословен од Никодим, викар на Киев и Галиција (Митрополитот Владимир бил погубен од болшевиците). Таа ноќ поддржувачите на Хетманот ја презеле владината зграда за воени и внатрешни работи, како и Државната банка. Следниот ден, елитната и најлојална формација на Централниот совет, Сич, била разоружана.
 |
Скоропадски го издал својот манифест „До сеукраинската нација“ и Законот за привремениот државен систем.[3] Со желба за стабилност, австроунгарските и германските сили го поздравиле пучот; Скоропадски соработувал со нив, што го направил непопуларен меѓу многу украински селани. Новата држава ги задржала тризабот (грбот) и националното знаме, но дизајнот го променил во светло сина над жолта. Сич се спротивставиле на пучот и биле распуштени заедно со „сините палта“, украинска дивизија формирана од заробеници во Германија и Австроунгарија именувана по нивните сини униформи.
Внатрешното спротивставување било испровоцирано со реквизиција на резерви на храна и враќање на земјиштето на богатите земјопоседници. Противниците на режимот Скоропадски извршиле акти на палење и саботажа и, во јули 1918 година, го убиле Херман фон Ајхорн, командантот на германските трупи во Украина. Во август 1918 година, коалицијата против Скоропадски успеала да го принуди повторно да ги формира Сич. Дотогаш станало очигледно дека Централните сили ја загубиле војната и дека Скоропадски повеќе не можел да се потпира на нивната поддршка. Така, тој барал поддршка од конзервативните руски елементи во општеството и предложи приклучување кон федерација со Антон Деникин и движењето Бело. Ова дополнително ја нарушило неговата позиција меѓу Украинците.
Во декември 1918 година, Скоропадски бил сменет и Дирекцијата била формирана како форма на Украинската Народна Република.
Украинска граѓанска војна
уредиРечиси целиот команден штаб на вооружените сили на Украина се состоел од офицери на поранешната царска руска армија.[4] Повеќето полицајци не ја поддржувале украинската кауза и ја гледале како начин да се издржат тешките времиња.[4] Во исто време, широките маси на населението немале развиено чувство за национален идентитет и лесно потпаѓале под влијание на социјалистичката и комунистичката пропаганда.[4]
По примирјето со кое завршила Првата светска војна, украинските социјалисти формирале Директорат на Украина („Директориум“), чии сили биле предводени од Сич и „Сивите палта“. Иако германските и австриските трупи сè уште не се повлекле од Украина, тие немале понатамошен интерес за борба. Повеќето од сопствените сили на Скоропадски ја смениле страната и се приклучиле на Директориумот.
На 16 ноември 1918 година, почнувајќи од Била Церква, избувнале борби во Хетманат. Скоропадски морал да се обрати до илјадниците руски офицери на Белата гарда кои избегале во Украина со намера да се приклучат на доброволната армија на Деникин во регионот на реката Дон поисточно. Тие биле собрани во „Специјален корпус“, но се покажало дека не може да се спротивстави на силите на Директориумот предводени од Симон Петљура . Скоропадски абдицирал од својата позиција како Хетман на 14 декември, кога Украинската народна армија го зазел Киев. Тој бил протеран и Хетманатот бил заменет со привремената влада на Дирекцијата.
Религија
уредиСпоред „Законите за привремениот државен систем на Украина“, водечката позиција на земјата била окупирана од христијанската православна вера.[5] Во исто време, граѓаните на Украина кои припаѓале на други деноминации имале право да ја исповедаат својата религија и обреди.
Руската православна црква, а подоцна и Украинската автокефална православна црква, владеела во Централна и Источна Украина. Меѓутоа, во Западна Украина постоел судир меѓу православните, грчките католици, римокатолиците и Евреите Во конфликтите, Министерството за исповеди на украинската држава и Советот на министри морално и материјално го поддржале православното свештенство.
На 25 јуни, владата доделила 3 милиони рубли за помош на свештениците кои се преселиле во Волинија, Холмшчина, Гродно, Подолија и Полезија, кои биле припоени кон Украинската држава. На 2 јули биле доделени 120.000 рубли за одржување на православното свештенство во земјите на Холмшчина, Подлачија и Полезија.[6]
Наводи
уреди- ↑ Subtelny, Orest (1988). Ukraine: A History. Toronto: University of Toronto Press. ISBN 0-8020-5808-6.[се бара страница]
- ↑ Eastern Europe and the Commonwealth of Independent States 1999. London: Europa Publications. 1999. стр. 849. ISBN 1-85743-058-1.
- ↑ „Закони про тимчасовий державний устрій України“ [Laws on the provisional state system of Ukraine]. Державний Вістник (украински) (1). 16 May 1918. Архивирано од изворникот на 2015-06-08. Посетено на 2022-11-15.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Празен навод (help)
- ↑ Kyrydon, A. M. (2013). Релігійно-церковне життя в період Гетьманату: проблемне поле взаємодії [Religious and church life in the period of Getmanat: the problem field of interaction] (PDF). Національна та історична пам'ять (украински) (7): 252–259. Архивирано од изворникот (PDF) на 2022-03-15. Посетено на 2022-11-15.
- ↑ Boyko, O. (2009). Територія, кордони і адміністративно-територіальний поділ Української Держави гетьмана П. Скоропадського (1918) [Territory, borders and administrative-territorial division of the Ukrainian State of Hetman P. Skoropadskyi (1918)] (PDF). Регіональна історія України (украински) (3): 217–232. Архивирано од изворникот (PDF) на 2015-07-01. Посетено на 2022-11-15.
Надворешни врски
уреди- Украинската национална република и борбата за независност, 1917-1920 година на Интернет енциклопедија на Украина