Википедија

Пјер Огист Реноар

Пјер Огист Реноар (француски: Pierre-Auguste Renoir; Лимож, 25 февруари 1841 - Кан, 17 декември 1919) — еден од најпознатите француски сликари. Припаѓа на школата на импресионизмот, но доста брзо се одвоил од неа во 1880. Позаинтересиран за портретите и за актите отколку за пејзажите, има свој карактеристичен начин на сликање, кој ги надминува првенствените влијанија (Фрагонар, Курбе, Моне, италијанското фреско сликарство). Во тек на шеесет години насликал повеќе од шест илјади слики, со што го надминува Пикасо.

Пјер Огист Реноар
Pierre-Auguste Renoir
Огист Реноар
НационалностФранцузин
Познат(а) посликар
Правецимпресионизам
НаградиЛегија на честа

Развил сопствен израз карактеристичен по светлорозовите и модри тонови. Во последниот период од своето творештво се занимавал и со вајарство. Најпознати негови слики се „Капачки“, „Мулен“ и „Лука“. Со своите слики првпат се појави на изложбата на импресионистите во Париз, во 1874 година.

Во музеите Мармотан-Моне и Ермитаж се изложени некои од делата од Пјер-Огист Реноар.

Славејќи ја убавината, а посебно женската сензибилност, се вели дека "Реноар е последниот претставник на традицијата, која тече директно од Рубенс до Вато".[1]

Животопис

уреди

Младост

уреди

Пјер Огист Реноар е роден во Лимож, Горна Вјена, Франција, како дете од работничко семејство. Како момче, работел во фабрика за порцелан , каде благодарение на неговиот талент за цртање бил избран да слика дизајни на Фини кинески порцелан.[2] Тој исто така сликал и завеси за мисионерите во странство уште пред да се запише во уметничко училиште.[3] За време на првите години, тој честопати го посетувал Лувр за да ги проучува големите француски сликари.

 
The Theater Box, 1874 од Пјер Огист Реноар, Courtauld Institute Galleries, London

Во 1862 година почнал да студира уметност под менторство на Шарл Глир во Париз. Таму се запознал со Алфред Сисли, Фредерик Базил, и со Клод Моне.[4] Во текот на 1860-тите, доаѓал во ситуација да нема доволно пари за да си купи бои. Сепак, Реноар за првпат почнал да изложува слики во Париз Салон во 1864 година,[5] признание стекнал дури после десет години а за тоа делумно виновник била војната меѓу Франција и Прусија.

За време на Париската комуна во 1871 година, додека сликал на бреговите на реката Сена, некои членови на Комуната помислиле дека е шпион, и сакале да го фрлат во реката, кога еден од водачите, Раул Риго, препознал дека Реноар е впрочем човекот кој него претходно го има спасено.[6]

Зрелост

уреди

Реноар ја доживеал својата прва популарност кога шест од неговите слики биле изложени на првата импресионистичка изложба во 1874. Истата година две од неговите дела биле прикажани со Диран-Риел во Лондон.

 
Лулашката (La Balançoire), 1876, масло на платно, Музеј Орсе, Париз

Во 1881 година, тој патувал во Алжир, земја што тој ја поврзувал со Ежен Делакроа,[7] потоа во Мадрид, за да ја види работата на Диего Веласкес. Потоа патувал во Италија, за да ги види ремек-делата на Тицијан во Фиренца и сликите на Рафаел во Рим. На 15 јануари 1882 Реноар се сретнал со композиторот Рихард Вагнер во неговиот дом во Палермо, Сицилија. Реноар го насликал портретот на Вагнер за само триесет и пет минути. Истата година, Реноар се разболел од пневмонија која ќе предизвика трајно оштетување на неговото респираторниот систем.[8]

Во 1883, летото го поминал во Гернзи, создавајќи петнаесет слики за малку повеќе од еден месец. Повеќето од овие слики го прикажуваат Мулен Ует, залив во Сен Мартен, Гернзи. Гернзи е еден од Каналските острови во Англискиот канал, и прикажани се сцени на плажи, карпи, заливи, шумите и планините. Овие слики беа предмет на серијал поштенски марки издадени во 1983 година.

Додека живеел и работел на Монмартр, Реноар ја вработил како модел Сузан Валадон, која позирала за него (The Bathers, 1885–87; Dance at Bougival, 1883)[9]

Во 1890 се оженил со Алин Викторин Шариго, која, заедно со големиот број пријатели на уметникот, послужила како модел за Ручекот на чамџиите (Déjeuner des canotiers, 1881 ), со која веќе имал едно дете, Пјер, уште од 1885 година.[8] Семејството Реноар имало три сина од кои едниот, Жан, станал познат режисер.

 
„Девојки до пијано“(1892). музеј „Орсе“, Париз.

Подоцнежни години

уреди

Околу 1892, Реноар развива ревматоиден артритис. Во 1907 година, тој се преселил во потоплите краишта, на фармата „Ле коле“ во Кањ на Море, во близина на Медитеранот.[10] Реноар сликал во текот на последните дваесет години од својот живот, дури и кога артритисот строго го ограничувало неговото движење, и бил во инвалидска количка. Имал прогресивна деформација на своите раце и анкилозис на десното рамо, па затоа ја адаптирал својата сликарска техника согласно неговиот хендикеп. Честопати се велело дека за да слика, морал четката да ја заглавува во своите парализирани прсти [11] но тоа било погрешно; Реноар останал способен да ја држи четката, иако му била потребна помош некој да му ја стави во рака.[12]

Во 1919, Реноар го посетил Лувр за да ги види своите слики кои биле закачени заедно со оние на старите мајстори. Починал во селото Кањ на Море, во Прованса, на 3 декември.

Уметност

уреди
 
Забава во Мулен де ла Галет (Bal du moulin de la Galette), 1876, Pierre-Auguste Renoir

Сликите на Реноар се значајни поради нивната жива светлина и заситена боја, најчесто, задржувајќи се на луѓето во интимни и искрени композиции. Женскиот акт е една од неговите основни субјекти. Во карактеристичен импресионистички стил, кај Реноар се појавуваат деталите на сцената преку слободен допир на четката врз бојата, така што неговите личности нежно се слеваат со околина.

Во доцните 1860-тите, преку сликање на светлината и на водата плен ер (на отворено), тој и неговиот пријател, Клод Моне откриле дека бојата на сенките не е ниту кафеава ниту црна, туку дека ја рефлектира бојата на предметите околу.[13][14]

Галерија

уреди

Библиографија

уреди
  • Claude Roger-Marx (1952). Les Lithographies de Renoir. Monte-Carlo: Andre Sauret.
  • Joseph G. Stella (1975). The Graphic Work of Renoir: Catalogue Raisonne. London: Lund Humphries.
  • Jean Leymarie et Michel Melot (1971). Les Gravures Des Impressionistes, Manet, Pissarro, Renoir, Cezanne, Sisley. Paris: Arts et Metiers Graphiques.
  • Michel Melot (1996). The Impressionist Print. New Haven: Yale University Press.
  • Theodore Duret (1924). Renoir. Paris: Bernheim-Jeune.
  • Paul Haeserts (1947). Renoir Sculpteur. Bruxelles: Hermès.

Надворешни врски

уреди

Наводи

уреди
  1. ↑ Read, Herbert: The Meaning of Art, page 127. Faber, 1931.
  2. ↑ Renoir, Jean: Renoir, My Father, pages 57–67. Collins, 1962.
  3. ↑ Vollard, Ambroise: Renoir, An Intimate Record, pages 24–29. Knopf, 1925.
  4. ↑ Vollard, page 30.
  5. ↑ Wadley, Nicholas: Renoir, A Retrospective, page 15. Park Lane, 1989.
  6. ↑ Renoir, Jean, pages 118–21. Different and less life-threatening versions are offered by Paul Valéry and Vollard. In all accounts, however, their re-acquaintance led to great celebration.
  7. ↑ Poulet, A. L., & Murphy, A. R. (1979). Corot to Braque: French Paintings from the Museum of Fine Arts, Boston, page 117. Boston: The Museum. ISBN 0-87846-134-5.
  8. ↑ 8,0 8,1 Wadley, page 25.
  9. ↑ Wadley, pages 371, 374.
  10. ↑ Wadley, page 28.
  11. ↑ André, Albert: Renoir. Crés, 1928.
  12. ↑ Boonen, A.; van de Rest, J.; Dequeker, J.; van der Linden, S.: "How Renoir Coped with Rheumatoid Arthritis". British Medical Journal, 1997:315:1704–1708.
  13. ↑ Image:Renoir11.jpg — Wikimedia Commons at commons.wikimedia.org
  14. ↑ Image:Claude Monet La Grenouillére.jpg — Wikimedia Commons at commons.wikimedia.org
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Пјер_Огист_Реноар&oldid=5034121“