Ерниќој
Ерниќој (грчки: Ποντισμένο, Пондисмено; до 1927 г. Ερνή Κιόι, Ерни Ќој[2]) — село во Серско, Егејска Македонија, денес во општината Долна Џумаја на Серскиот округ, Грција. Населението било етнички мешано.[3]
| Ерниќој Ζευγολατειό | |
|---|---|
  Ерниќој | |
|
Местоположба во областа   Ерниќој | |
| Координати: 41°12.32′N 23°17.0′E / 41.20533° СГШ; 23.2833° ИГД | |
| Земја | Грција |
| Област | Централна Македонија |
| Округ | Серски |
| Општина | Долна Џумаја |
| Општ. единица | Долна Џумаја |
| Надм. вис. | 35 м |
| Население (2011)[1] | |
| • Вкупно | 450 |
| Час. појас | EET (UTC+2) |
| • Лето (ЛСВ) | EEST (UTC+3) |
Географија
уредиСелото се наоѓа во Серското Поле, северозападно од градот Сер северно од Долна Џумаја. Лежи близу источниот брег на Бутковското Езеро. Денес е споено со Спатово.
Историја
уредиВо Отоманското Царство
уредиВо XIX век Ерниќој било село во Серската каза на Серскиот санџак.
Според „Етнографија на вилаетите Адријанопол, Монастир и Салоника“ во 1873 г. во Ерниќој (Erni-keuï) имало 157 домаќинства сочинети од 130 жители муслимани и 350 жители Македонци.[4][5]
Во 1891 г. Георги Стрезов напишал дека старото македонско име на Ирни ќој било „Еднокуќово“ и дека ова село произведувало најдобра пченица и лозја. Вели дека имало 40 македонски, 40 турски, 15 черкески и 150 ромски куќи.[6][7]
Според Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) на почетокот на XX век селото имало 675 жители, од кои 300 Македонци, 120 Турци, 75 Черкези и 180 Роми.[4][8]
Сите христијани во селото биле под врховенството на Цариградската патријаршија и меѓу нив правела обиди грчката пропаганда. По податоци на егзархискиот секретар Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 г. во Ерниќој (Erni-Keuy) имало 400 Македонци под Патријаршијата и 600 Роми,[4] и во него работело грчко основно училиште.[9]
Во Грција
уредиЗа време на Првата балканска војна селото е окупирано од бугарска војска, а по Втората балканска војна во 1913 г. е припоено кон Грција согласно Букурешкиот договор. Таа година селото броело 1.095 жители.[3] Веројатно Ерниќој настрадал во Првата светска војна, бидејќи во 1920 г. во него е заведен само 631 жител.[3] Муслиманското население било иселено во Турција по сила на Лозанскиот договор, а на негово место се доведени грчки колонисти. Во 1927 г. селото е преименувано во Пондисмено. На пописот од 1928 г. селото било македонско-дојденско со 1.001 жител,[3] од кои 188 биле грчки дојденци (44 семејства). Остатокот биле македонски мештани и семејства доселени од други села.[3][10]
| Име | Грчки | Ново име | Грчки | Опис |
|---|---|---|---|---|
| Балџи[11] | Μπαλτζί | Мелисија | Μελίσσια[12] | месност С од Ерниќој[11] |
Население
уредиЕве преглед на населението во сите пописни години, од 1940 г. до денес:
| Година | 1940 | 1951 | 1961 | 1971 | 1981 | 1991 | 2001 | 2011 | 2021 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Население | 1.020 | 1.459 | 1.859 | 1.895 | 1.161 | 1.591 | 1.589 | 1.666 |
- Извор за 1940-1991 г.: Т. Симовски, Населените места во Егејска Македонија
Наводи
уреди- ↑ „Попис на населението од 2011 г. Трајно население“. Државен завод за статистика на Грција.
- ↑ „Μετονομασίες των Οικισμών της Ελλάδας“. Πανδέκτης: Name Changes of Settlements in Greece. Посетено на 12 април 2021.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Симовски, Тодор Христов (1998). Населените места во Егеjска Македониjа (PDF). II дел. Скопjе: Здружение на децата-бегалци од Егејскиот дел на Македонија, Печатница „Гоце Делчев“. стр. 194–195. ISBN 9989-9819-6-5.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
- ↑ Македония и Одринско : Статистика на населението от 1873 г. София: Македонски научен институт – София, Македонска библиотека № 33. 1995. стр. 120–121. ISBN 954-8187-21-3.
- ↑ Нарекувајќи ги „бугарски“ под влијание на бугарската пропаганда.
- ↑ Стрезов, Георги (1891). „Два санджака отъ Источна Македония“ (PDF). Периодическо списание на Българското книжовно дружество въ Средѣцъ. Средѣцъ: Държавна печатница. Година Седма (XXXVI): 849–850.
- ↑ Кѫнчовъ, Василъ (1900). Македония. Етнография и статистика. София: Българското книжовно дружество. стр. 177. ISBN 954430424X.
- ↑ Brancoff, D. M (1905). La Macédoine et sa Population Chrétienne : Avec deux cartes etnographiques (PDF). Paris: Librarie Plon, Plon-Nourrit et Cie, Imprimeurs-Éditeurs. стр. 198 – 199 и 200 – 201.
- ↑ Κατάλογος των προσφυγικών συνοικισμών της Μακεδονίας σύμφωνα με τα στοιχεία της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ) έτος 1928, Архивирано од изворникот на 30 јуни 2012, Посетено на 30 јуни 2012
- ↑ 11,0 11,1 По топографска карта М1:50 000, издание 1980-1985 „Генеральный штаб“
- ↑ „Β. Διάταγμα ΥΠ' Αριθ. 427. Περὶ μετονομασίας συνοικισμὤν, κοινοτήτων καὶ θέσεων“ (PDF). Εφημερίς της Κυβερνήσεως του Βασιλείου της Ελλάδος. Εν Αθήναις: Ἐκ τοῦ Εθνικού Τυπογραφείου. Τεύχος Πρώτον (Αριθμός Φύλλου 146): 1045. 1968. Занемарен непознатиот параметар
|month=(help)