Википедија

Билјана Србљановиќ

Билјана Србљановиќ (15 октомври 1970 година) е српски драматург и универзитетски професор.

Билјана Србљановиќ
Биљана Србљановић
Србљановиќ во јуни 2008 г
Роден(а)15 октомври 1970(1970-10-15) (54 г.)
Стокхолм, Шведска
Националностсрпски
ОбразованиеФакултет за драмски уметности
Алма матерУниверзитет за уметности во Белград
Занимање
СопружникГабриел Келер (в. 2006; развод 2014)

Таа има напишано единаесет театарски претстави и сценарио за телевизиската серија Отворена врата што се емитуваше на Радио-телевизија на Србија во средината на 1990-тите. Нејзините драми се поставени во околу 50 земји. Србљановиќ е исто така вонреден предавач на Факултетот за драмски уметности на Универзитетот за уметности (ФДУ) во Белград. На 1 декември 1999 година, таа станала првата не германска писателка која ја добила наградата Награда Ернст Толер. Добитничка е на различни театарски награди во Србија, вклучувајќи ја и Награда Драгиша Кашковиќ, Награда Слободан Селениќ, Награда од Градот Белград, статуетка на Јоаким Вујиќ и Награда Стерија. Понатаму, таа ја добила Награда Освојување на Слобода во 2003 година, годишно признание доделено од Српската граѓанска алијанса (ГСС) на жените за „придонесот во промовирањето на човековите права, демократијата и толеранцијата во политичката комуникација“.

Во 2007 година, таа била наградена со IX Европска награда за театарски реалности, во Солун .[1][2]

Раниот живот

уреди

Србљановиќ е родена на 15 октомври 1970 година во Стокхолм, каде што нејзиниот татко Данило Србљановиќ пристигнал неколку години порано во доцните 1960-ти како гастарбајтер од СФР Југославија во потрага по подобри можности за вработување.[3][4][5] Наскоро ќе му се придружи и неговата девојка Мирослава Симиќ која дошла од Југославија. Двојката се венчала во југословенската амбасада во Стокхолм - граѓанска церемонија со која претседавал амбасадорот Владимир Роловиќ - и ја добиле ќерката Билјана. Во април 1971 година, неколку месеци по свадбата на нејзините родители, амбасадата била нападната од група терористи поврзани со хрватските усташи, предводени од Миро Барешиќ, кој го убил амбасадорот Роловиќ.[6]

Пишувачка кариера

уреди

Србљановиќ дипломирала драматургија во 1995 година на Факултетот за драмски уметности во Белград. Првата драма што таа ја напиша, Београдска трилогија ( Београдската трилогија ), беше премиерно изведена во 1997 година во Белград, Србија во Југословенскиот драмски театар . По огромниот успех, претставата се играла и во други земји, меѓу кои Италија, Германија, Австрија, Швајцарија, Белгија, Англија и скандинавските земји. Во САД е премиерно била прикажана нан19. април 2004 година. Во програмата на претставата стои дека станува збор за делото на еден од најталентираните млади писатели во Европа и за силен поглед на темите на војната и емиграцијата.

Во април 1998 година, нејзината втора драма, Породични приказни ( Семејни приказни ), беше напишана во Белград и поставена на сцената на Ателје 212 . Ја освои наградата за најдобра нова претстава на театарскиот фестивал во Нови Сад, Србија, а подоцна била поставена во Германија, Полска, Романија, Словенија, САД, Швајцарија, Холандија, Франција и на други места.

Во декември 1999 година, Србљановиќ ја завршила Падот, кој била премиерно изведена во јули 2000 година на Градскиот театарски фестивал во Будва, Црна Гора. Поради недостаток на јавен интерес, претставата брзо била избришана од програмата на белградските театри.

Младиот уметник може да се види и во српскиот филм Земја на вистината, љубовта и слободата како актерка во главна улога.[7]

Премиерата на Супермаркет, нејзината четврта претстава, се одржала во мај 2001 година на фестивалот во Виена, Австрија. Сè уште се изведувала во многу европски земји.

Кон крајот на 2003 година, Србљановиќ ја завршила својата петта претстава, Америка, втор дел. Ова станала најпопуларната претстава во Србија во 2003 и 2004 година.

Следната претстава на Србљановиќ, Скакулци, ја доби наградата „Нови театарски реалности“, една од најистакнатите театарски награди во Европа. Во сезоната 2005-2006, германското театарско списание Театар Хојте ја прогласил Србљановиќ за најдобар странски драмски писател на сезоната.[8]

Нејзината последна драма „Овој гроб е премногу мал за мене“ го привлекла вниманието на меѓународниот печат, како и признанијата од различна публика во Европа.[9]

Европска театарска награда

уреди

Во 2007 година, таа ја добила IX Европска награда за театарски реалности, во Солун, со следнава мотивација:

За неа и за народот на нејзината земја која толку многу настрада, несомнено е епитетот „европска награда“ кој повеќе увезува како потврда на фактот дека Србите се присутни и секогаш ќе бидат присутни на овој континент. Живеејќи во Србија и во Европа истовремено, Билјана Србљановиќ воопшто не е љубезна кон своите сонародници: во „Белградската трилогија“ таа го откри нивниот симулиран, дволичен морал; потоа, со лутина, црта карикатура од нив во „Семејни приказни“ . Оваа авторка ѝ припаѓа на струјата на новата европска драма - храбра, отворена, брутална и не е навредлива само на нејзино место: во „Супермаркет“ замина на површинскиот запад, отколку што имаше храброст да нападне. и ја критикуваат „Л'Америка“ - токму во овој дел созрева нејзината способност да ја реализира длабоката, психолошка карактеризација на ликот. „Падот“ ги анализира луѓето кои живеат во земји со тоталитарни режими, а во „Скакулците“ таа се враќа во својата земја со цел да нацрта историска слика на четири генерации кои го разработија вистинското лице на кородираната земја. Билјана Србљановиќ не е единствената политички посветена драматург која жестоко го критикува режимот на сопствената земја и луѓето што го поддржуваат овој режим: минатата година името на Харолд Пинтер ни докажа дека таа не е сама во нејзиниот случај. Сосема монохроматски, Балканот на Билјана Србљановиќ има извонредна средина; - груб, искрен, кавгаџија и мистичен. Оваа драматург повеќе од кој било нејзин претходник го приближи Балканот до Европа и не натера да размислиме колку балкански дух е присутен и во нашите души. Нејзиниот глас силно одекнуваше низ целиот континент.[10]

Политичка кариера

уреди

Либерално-демократската партија (ЛДП)

уреди

Во април 2007 година, Србљановиќ официјално се приклучила на Либерално-демократската партија (ЛДП), со дополнителна улога како член на новоформираниот политички совет на партијата.[11] Покрај Србљановиќ, други лица назначени во политичкиот совет на ЛДП биле: Весна Пешиќ (претседател на Советот), Билјана Ковачевиќ-Вучо, Бојан Ѓуриќ, Бранко Димитријевиќ, Филип Давид, Иван Андриќ, Иван Торов, Јадранка Јелинчиќ, Јасна Шакота, Латинка Перовиќ, Миша Шаховиќ, Ненад Прокиќ, Рајко Даниловиќ, Сашка Станојловиќ, Соња Бисерко, Србијанка Турајлиќ, Вељко Ѓуровиќ, Вера Марковиќ, Владимир Глигоров, Владимир Тодориќ, Зоран Остојиќ и Зоран Пурешевиќ.

Кон крајот на март 2008 година, Србљановиќ била најавена како кандидат на ЛДП за градоначалник на Белград на претстојните локални избори во мај 2008 година .[12]

Шест месеци по слабото изборно прикажување на партијата во различни белградски општини, таа на својот личен блог јавно се пожалила дека е маргинализирана од ЛДП, поточно дека „сите внатре во партијата, освен Весна Пешиќ и Жарко Кориќ, се оградииле [од Србљановиќ]“. и дека оттогаш дознала дека „секој [во партијата] има своја цена, без разлика дали се работи за комерцијални недвижности во општините каде што ЛДП е дел од владејачката коалиција или за платени позиции во државните претпријатија или можност за идни [финансиски и политички] зделки“.[13] Иако брзо била избришана, објавата на блогот предизвикала многу реакции кај нејзините сопартијци.[14] Денови подоцна, наводно по разговорот со претседателот на партијата Чедомир Јовановиќ кој во меѓувреме јавно ја изразил својата поддршка за иднината на драматургот во партијата,[15] Србљановиќ излезе со изјава дека меѓучовечките односи во партијата се добри додека пренесува лично мислење дека ЛДП е „најдобрата политичка партија во Србија“.[16]

Таа тивко ја напуштила и партијата во одреден момент во текот на годините оттогаш.

Други активности

уреди

Советот за креативни индустрии на Ана Брнабиќ

уреди

Во март 2018 година, било објавено назначувањето на Србљановиќ во новоформираниот Совет за креативни индустрии на Владата на Србија. Формиран и основан од српската премиерка Ана Брнабиќ, Советот е замислен како „собир на поединци и организации кои поседуваат богато искуство во креативните индустрии кои ќе му помогнат на премиерот целосно да ги разбере потребите на тој сектор и да донесе информирани одлуки за неговата иднина. развој“.[17] Покрај Србљановиќ, други членови на советот се експертот за маркетинг Лазар Џамиќ, Тијана Палковљевиќ Бугарски, Вук Величковиќ, историчарката на уметност Александра Лазар, основачот на НВО Младинска иницијатива за човекови права Андреј Носов, Игор Тодоровиќ, Милан Марковиќ, Јасна Димитријевиќ како визуелен уметник Стојамир како и претставници на Фондацијата Егзит, Куќа Мокрин, Филмска комисија на Србија, и Нова искра.[17]

Веднаш по објавувањето на нејзиното назначување во владината агенција, Србљановиќ се соочила со критики за распродажба на владата од различни поединци, вклучително и политичката активистка Аида Ќоровиќ.[18][19]

Шест месеци по формирањето на Советот, во интервјуто за Недељник во октомври 2018 година, српската премиерка Брнабиќ ја пофалила Србљановиќ како „интелектуалец на кој особено му се восхитува, некој кој ја критикува владата, но исто така е подготвен да помогне“, додавајќи дека Србија ќе биде подобро место ако имала повеќе храбри луѓе како неа“ [20][21]

Фонд Хартефакт

уреди

Србљановиќ е програмски директор на фондот Хартефакт, невладина организација со седиште во Белград, која е активна од 2009 година во политички дефинираниот регион на Западен Балкан, која меѓу својата мисија го наведува „преиспитувањето на современите уметнички, социјални и политички прашања и феномени на националните [ Србија], регионално [Западен Балкан] и европско ниво“ и „застапување нови модели на производство, регионална соработка [Западен Балкан] и алтернативни форми на образование“ преку „развој на политики кои поддржуваат култура на сеќавање, демократски вредности, човекови права, слободата на говорот и одговорноста во јавната сфера“.[22]

Организациската структура на Хертефакт ги вклучува и Андреј Носов, Живана Јанковиќ, Мирјана Миливојевиќ, Александра Лозановиќ и Вана Филиповски, додека нејзиниот управен одбор го сочинуваат продеканот на ФДУ Ана Мартиноли, ПР менаџер и професор по пијано Јелена Милашиновиќ, политиколог, советник Иван Вејвода, јавен застапник и лобист Горан Милетиќ и актерот Бранко Цвејиќ.[22] Организацијата е финансирана од Националната фондација за демократија (НЕД), српскиот огранок на Фондацијата Отворено општество, амбасадата на САД во Србија, програмата на Европската унија Креативна Европа, Министерството за култура и информации на српската влада, швајцарската амбасада во Србија, Кралството од Холандија, Фондацијата Хајнрих Бол и др.[22]

Ставови и мислења

уреди

Србљановиќ со децении е отворена личност во српската јавна сфера.

Во доцните 1980-ти и раните 1990-ти, за време на универзитетските денови, Србљановиќ била блиска пријателка со Исидора Бјелица и пишуваше за десничарскиот магазин Погледи .[23]

До средината на 1990-тите, политичките ставови на Србљановиќ се свртеа кон лево, бидејќи таа почна жестоко да се спротивставува на политиките на Слободан Милошевиќ, како и на ставовите на поединци и партии во српската политичка опозиција од десната страна на политичкиот спектар. Во 1997 година, како една од гостите во програмата за разговор на Оља Беќковиќ „Впечаток на Неделата“ на Студио Б, Србљановиќ се спротивстави на нејзиниот поранешен главен уредник во Погледи, Милослав Самарџиќ, во врска со прашањето на американскиот магнат Џорџ Сорос кој вбризгува средства во прозападната Српски медиуми, пред се Б92 .[24]

Дури и по соборувањето на 5 октомври 2000 година во Србија, таа продолжи да се спротивставува на, според неа, „неодговорноста на политичката елита во Србија“, „српскиот насилен национализам“ и „културата на насилство и исклученост во српскиот секојдневен живот“. Од мај 2006 до февруари 2009 година, таа одржуваше свој блог на страницата B92.net [25] каде меѓу другото често критикуваше различни поединци, главно српски политичари и други јавни личности кои прикажуваа политички мислења на кои таа се спротивставува, како на пр. Небојша Крстиќ, советник на српскиот претседател Борис Тадиќ.

Во 2010 година Србљановиќ отворила профил на Твитер каде продолжила да се коментира за српската политика. Кон крајот на летото 2011 година, таа влегла во неколку жестоки разговори со портпаролката на Демократската партија (ДС), Јелена Триван.[26][27]

Уметницата е потписник на Декларацијата за заеднички јазик на Хрватите, Србите, Бошњаците и Црногорците во рамките на проектот Јазици и национализми.[28] Декларацијата е против политичкото одвојување на четири српско-хрватски стандардни варијанти што доведува до низа негативни општествени, културни и политички појави во кои јазичното изразување се спроведува како критериум за етно-национална припадност и како средство за политичка лојалност во успешните држави на бивша Југославија.[29]

Контроверзност

уреди

Тужба за клевета

уреди

Во март 2001 година, Србљановиќ била тужена за клевета од страна на филмскиот режисер Емир Кустурица како резултат на нејзиниот авторски текст на списанието Време во кое таа минливо го нарекува режисерот „неморален профитер на Милошевиќ“, обвинувајќи го за „директна соработка со [режим на Милошевиќ] преку Милорад Вучелиќ [пријател на Кустурица и генерален директор на српската државна телевизија (РТС)“ врз основа на нејзиното претходно тврдење во делот дека филмот на Кустурица од 1995 година „ Подземје “ бил „најмногу финансиран од РТС контролирана од Милошевиќ“.[30][31] Шест месеци подоцна, во септември 2001 година, непосредно пред првиот судски датум, списанието Време организираше обид за посредување меѓу двете страни, при што Кустурица и Србљановиќ се сретнаа лице в лице во канцелариите на списанието.[32] На средбата Кустурица, наводно, изразил подготвеност да се откаже од тужбата доколку Србљановиќ јавно се извини, што Србљановиќ го одби.[32] Следниот ден на првиот суд, Србљановиќ уште еднаш ја отфрли понудата за јавно извинување.[32]

Во декември 2003 година, две и пол години по првичното поднесување, општинскиот суд во Белград пресуди во корист на Кустурица бидејќи тврдењата на Србљановиќ не можеле да поднесат подетална проверка откако адвокатот на Кустурица Бранислав Тапушковиќ им достави целосна документација за финансиерите на Подземје, докажувајќи дека финансирањето главно доаѓа од неколку продуцентски компании со седиште во Франција, додека делови од филмот се снимаа само на звучните сцени на РТС во Белград.[33]

Друго

уреди

Во јули 2007 година, Србљановиќ го критикуваше кошаркарот Милан Гуровиќ на нејзиниот блог, нарекувајќи го „оној истетовиран идиот“, затоа што на раката има тетоважа на четничкиот водач од Втората светска војна, Дража Михаиловиќ .[34]

Дополнително, Србљановиќ предизвика контроверзии со нејзиниот твит од 18 февруари 2012 година во врска со веста дека поранешниот српски министер за внатрешни работи Драган Јочиќ доби дополнително полициско обезбедување по апсењето на личноста од организираниот криминал Лука Бојовиќ. Твитот на Србљановиќ — „„Јочиќ добива дополнителни безбедносни детали“ зошто? нема да бега“ — го исмева фактот дека Јочиќ е физички инвалид уште од неговата сообраќајна несреќа во 2008 година.[35]

Србљановиќ предизвика порој од негативни чувства кај пошироката јавност во Србија откако направи непријатна шега на Твитер за време на катастрофалните поплави во мај 2014 година . На твитот на српски пишуваше „Извинете што не сум сочувствителен, но имате уште 10 минути да допливате до галеријата за промоција на книгата Томато“. Низа твитови, објави на Фејсбук и ажурирања на вести брзо ја осудија објавата, а нејзиниот профил на Твитер @leyakeller стана недостапен недолго подоцна [36]

Во јануари 2019 година, Србљановиќ објави злобна реакција на Фејсбук на твитот на актерот и новоименуваниот лидер на Движењето на слободни граѓани (ПСЖ) Сергеј Трифуновиќ, со кого таа претходно соработувала професионално како додаток на временското преклопување во нивните рани 1990-ти, соодветните студии на Факултетот за драмски уметности на Универзитетот за уметности (ФДУ). Поттикнати од твитирањето на Трифуновиќ за нејзините десничарски ставови и политичкиот активизам од почетокот на 1990-тите - конкретно твит во кој актерот кој стана политичар се сеќава дека бил сведок на „ кожата - шинел - и- Док Мартенс - облечена во прва година студент по драматургија и член на „Бели орли “, Србљановиќ. влетајте во комесарот на ФДУ со клоцање на вратата во лутина и, во манир на политички комесар, опоменете ја насобраната толпа дека „јадат и пијат додека нашите браќа умираат во Славонија и Барања “ [37] - Србљановиќ се втурна во безобразие. - навредлива тирада на нејзиниот Фејсбук профил, осудувајќи го моралот, професионалноста, личната хигиена на Трифуновиќ и обвинувајќи го за „одговорност за атентатот на Зоран Ѓинѓиќ “.[38][39][40][41] Српската актерка, филмска продуцентка и поранешна студентка на ФДУ, Бојана Маљевиќ, кој исто така имал претходна професионална историја со Србљановиќ, ја поддржа вистинитоста на настанот што го спомна Трифуновиќ во неговиот оригинален твит.[42][43]

Лично

уреди

Во 2006 година Србљановиќ се омажила за Габриел Келер, поранешен француски амбасадор во Србија. Двојката се развела во 2014 година.[44] Србљановиќ е во роднинска врска со Радован Караџиќ, воен политички лидер на босанските Срби, осуден на 40 години затвор од страна на меѓународниот трибунал во Хаг.[45][46][47]

Апсење за поседување дрога

уреди

Србљановиќ била приведена од полицијата на 1 декември 2011 година додека купувала кокаин во Белград од дваесет и седумгодишниот уличен дилер Милош „Шоне“ Станојчиќ и против неа било поднесено барање за кривична истрага за поседување недозволени супстанци .[48] Според информациите што ги дала за време на полициското сослушување, Србљановиќ покрај набавката на дрога за која била фатена, купила и дрога од истиот дилер четири дена претходно, секој пат плаќајќи по 60 евра [49][50] И покрај тоа што обезбеди детален приказ за настаните на полициското рочиште, два месеци подоцна, на 7 февруари 2012 година, за време на сослушувањето пред истражниот судија Србљановиќ го искористи правото на молчење како своја одбрана.[48] Четириесет и едногодишната драматург завршило без обвинение против неа со тоа што зеде договор за признавање вина од обвинителството кон крајот на март 2012 година - се согласи да донира 200.000 динари во добротворни цели, како и да сведочи против дилерот кој и го продаде лекови.[51]

Работи

уреди
  • Београдска трилогија (1997)
  • Семејни приказни (1998)
  • Подлога (2000)
  • Супермаркет (2001)
  • Америка дрога део (2003)
  • Скакулци (2005)
  • Барбело, за кучињата и децата (2007)
  • Не е смртта велосипед (да ти го украдат) (2011)
  • Мали ми е овој гроб (2013)
  • Туѓо срце или позитивни трактати за граници (2016)
  • Врат од стакло (2018)
  • Интимност (2020)

Поврзано

уреди

Наводи

уреди
  1. ↑ „Palmares“. Premio Europa per il Teatro (италијански). Посетено на 2023-01-02.
  2. ↑ „Europe Theatre Prize - XI Edition - premio“. archivio.premioeuropa.org. Посетено на 2023-01-02.
  3. ↑ Interview in Yugoslav teen magazine Super Tin (June 1997) on the website Yugopapir, retrieved on 2018-08-18.
  4. ↑ Article commemorating the assassination of Yugoslav ambassador in Sweden in Kurir, retrieved on 2018-08-18.
  5. ↑ Text of the speech (emigrant; p. 14) on the website issuu, retrieved on 2018-08-18.
  6. ↑ Biljana Srbljanovic: Dok je ambasador Rolović umirao u mukama Barešić je poljubio Brajkovića i radosno vikao u slavu ustaških ideala, 5 August 2016
  7. ↑ Full movie (with English subtitles) on YouTube, retrieved on 2018-08-22.
  8. ↑ B92 – News – Society – Serbian playwright wins prestigious award Архивирано на 29 септември 2007 г.
  9. ↑ Brownell, Ginanne (May 22, 2014). „Biljana Srbljanovic on Her New Play“. The Wall Street Journal. Посетено на September 7, 2015.
  10. ↑ „XI Edizione“. Premio Europa per il Teatro (италијански). Посетено на 2023-02-15.
  11. ↑ B92 - Vesti - Lečić napustio predsedništvo LDP-a - Internet, Radio i TV stanica; najnovije vesti iz Srbije
  12. ↑ LDP: Biljana Srbljanović za Beograd u Evropi, March 2008
  13. ↑ Biljana Srbljanović: Skrajnuta sam u LDP, November 2008
  14. ↑ Biljana Srbljanović: LDP me izbrisao, November 2008
  15. ↑ LDP: Biljani Srbljanović sva vrata otvorena, November 2008
  16. ↑ Biljana Srbljanović: Nema sukoba u LDP svi se volimo, November 2008
  17. ↑ 17,0 17,1 Lazar Džamić i Biljana Srbljanović članovi Saveta za kreativne industrije koji je osnovala premijerka Brnabić, Blic, 23 March 2018
  18. ↑ Gedošević, L. (28 March 2018). „"MNOGO SI KU..EVITA" Fejsbuk goreo zbog žestoke svađe Biljane Srbljanović i Aide Ćorović“. Blic. Посетено на 21 April 2022.
  19. ↑ Živanović, K. (29 March 2018). „Savet za kreativne industrije: Samopromocija ili iskrena namera premijerke?“. Danas. Посетено на 21 April 2022.
  20. ↑ Brnabićeva o "udaru" na Sergeja Trifunovića, B92, 11 October 2018
  21. ↑ Ana Brnabić o tome zašto je Sergej Trifunović na udaru, a zašto Srbiji treba više Biljana Srbljanović, Blic, 11 October 2018
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 Heartefact, About Us
  23. ↑ Stojićević, Slobodan (26 March 2008). „СТАРА ЉУБАВ ЗАБОРАВА НЕМА“. Politika. Посетено на 20 December 2014.
  24. ↑ Samardžić, Miloslav (2008). „Nikola je bio najbolji!“. Svedok. Архивирано од изворникот на 21 December 2014. Посетено на 20 December 2014.
  25. ↑ http://blog.b92.net/blog/105/Biljana%20Srbljanovi%C4%87/ Biljana's blog.b92.net
  26. ↑ Okršaj Srbljanović-Trivan na Tviteru Архивирано на 24 септември 2015 г.;Blic, 23 August 2011
  27. ↑ Svađa Biljane Srbljanović i Jelene Trivan na Tviteru;Blic, 20 September 2011
  28. ↑ Derk, Denis (28 March 2017). „Donosi se Deklaracija o zajedničkom jeziku Hrvata, Srba, Bošnjaka i Crnogoraca“ [A Declaration on the Common Language of Croats, Serbs, Bosniaks and Montenegrins is About to Appear] (српскохрватски). Zagreb. стр. 6–7. ISSN 0350-5006. Архивирано од изворникот на 20 September 2017. Посетено на 5 June 2019.
  29. ↑ Jezici i nacionalzmi Архивирано на 15 април 2023 г., official website, retrieved on 2018-08-16.
  30. ↑ Kusturica encore montré du doigt;allocine.fr, 27 September 2001
  31. ↑ Umesto pomirenja - tužba Архивирано на 4 март 2016 г.;Glas javnosti, 14 September 2001
  32. ↑ 32,0 32,1 32,2 „Ko je (ne)moralan?“. blic.rs. 14 September 2001.
  33. ↑ Srbljanović kriva za klevetu;Večernje novosti, 28 December 2003
  34. ↑ Biljana Srbljanovic blog, 21 July 2007
  35. ↑ Biljana Srbljanović se sprda s invalidima! Архивирано на 29 февруари 2012 г.;Kurir, 25 February 2012
  36. ↑ „Kurir Daily, 19 May 2014“. Архивирано од изворникот на 2014-08-28. Посетено на 2023-04-26.
  37. ↑ Trifunović, Sergej (19 January 2019). „tweet by Sergej Trifunović on 19 Jan 2019, 2:24pm“. Архивирано од изворникот на 24 May 2022. Посетено на 19 April 2022.
  38. ↑ Srbljanović, Biljana (19 January 2019). „Facebook post by Biljana Srbljanović on 19 Jan 2019, 3:59pm“. Архивирано од изворникот на 2023-04-26. Посетено на 19 April 2022.CS1-одржување: бот: непознат статус на изворната URL (link)
  39. ↑ M., M. (20 January 2019). „Pljušte psovke i uvrede između Sergeja Trifunovića i Biljane Srbljanović“. Blic. Посетено на 12 February 2019.
  40. ↑ Živanović, K. (22 January 2019). „Trifunović: "Pucaju" na mene iz svih raspoloživih oružja“. Danas. Посетено на 12 February 2019.
  41. ↑ „Biljana Srbljanović, jedna od najuglednijih dramatičarki u regiji, po mrežama se tabloidno mlati sa Sergejom Trifunovićem“. Telegram.hr. 20 January 2019. Посетено на 12 February 2019.
  42. ↑ Maljević, Bojana (19 January 2019). „tweet by Bojana Maljević on 19 Jan 2019, 2:56pm“. Архивирано од изворникот на 2023-04-26. Посетено на 19 April 2022.CS1-одржување: бот: непознат статус на изворната URL (link)
  43. ↑ M., M. (21 January 2019). „U raspravu Sergeja Trifunovića i Biljane Srbljanović se uključila i Bojana Maljević. I nije branila NJU“. Blic. Посетено на 12 February 2019.
  44. ↑ „PressOnline: Razvela se Biljana Srbljanovic i ima novog decka, PressOnline, 17.7.2014“. Архивирано од изворникот на 2022-05-27. Посетено на 2023-04-26.
  45. ↑ Kolega, Katarina (8 March 2006). „Krv prenosi samo viruse“. Slobodna Dalmacija. Архивирано од изворникот на 19 August 2014. Посетено на 24 February 2019.
  46. ↑ „Intervju Biljane Srbljanović Slobodnoj Dalmaciji: Krv prenosi samo viruse“. Glas javnosti. Tanjug. 10 March 2006. Архивирано од изворникот на 2016-03-04. Посетено на 24 February 2019.
  47. ↑ Munjin, Bojan (2008). „BILJANA SRBLJANOVIĆ, SPISATELJICA I NESUĐENA GRADONAČELNICA BEOGRADA : MISLILA SAM DA ME SARAJEVO NE ŽELI“. BH Dani. Посетено на 19 April 2022.
  48. ↑ 48,0 48,1 „Biljana Srbljanović se izvukla za kokain!“. Frankfurtske vesti. 23 March 2012.
  49. ↑ „"Od Srbljanovićkinog kokaina sam mogao da napravim špansku seriju"“. Frankfurtske vesti. 3 November 2012.
  50. ↑ „French envoy's wife accused of possession of cocaine“. News.Az. 13 March 2012. Архивирано од изворникот на 1 February 2014. Посетено на 4 November 2012.
  51. ↑ Dileru Biljane Srbljanović 3,5 godine zatvora, Večernje novosti (на српски)

Надворешни врски

уреди

https://sr.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%B8%D1%99%D0%B0%D0%BD%D0%B0_%D0%A1%D1%80%D0%B1%D1%99%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%9B

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Билјана_Србљановиќ&oldid=5264031“