Трите Ана

поранешно село во Солунско, Егејска Македонија

Трите Ана (грчки: Στροφή, Строфи; порано Τρία Χάνια, Трија Ханија; турски: Üç Hanlar, Уч Ханлар) — поранешно село во Солунско, Егејска Македонија, денес на територијата на Општина Даутбал на Солунскиот Округ во Централна Македонија, Грција. Било населено исклучиво со Македонци.[1]

Трите Ана
Στροφή
Трите Ана is located in Грција
Трите Ана
Трите Ана
Местоположба во областа
Трите Ана во рамките на Даутбал (општина)
Трите Ана
Местоположба на Трите Ана во општината Даутбал и областа Централна Македонија
Координати: 40°42.52′N 22°50.49′E / 40.70867° СГШ; 22.84150° ИГД / 40.70867; 22.84150
ЗемјаГрција
ОбластЦентрална Македонија
ОкругСолун
ОпштинаДаутбал
Надм. вис.&100000000000000020000002 м
Население
 • Вкупноиселено
Час. појасEET (UTC+2)
 • Лето (ЛСВ)EEST (UTC+3)

Географија

уреди

Селото се наоѓало во Солунското Поле, во областа Вардарија. Лежело на 2 км северозападно од Додулари, од северната страна на денешната магистрала „Егнатија“, близу местото каде патот ја пресекува реката Галик.[2]

Историја

уреди

Во Отоманското Царство

уреди

Трите Ана прво било самостојно село, а потоа станало чифлик. Ановите продолжиле да работат. Жителите се занимавале со опслужување на патниците како самарџии, потковувачи, готвачи.[2] На крајот од XIX век Трите Ана било мало македонско село во Солунската каза. Во „Етнографија на вилаетите Адријанопол, Монастир и Салоника“ се вели дека во 1873 г. Притле Хана (Pritlé-Hana) е село со 10 домаќинства сочинети од 50 жители Македонци.[3][4]

Меѓу 1896 и 1900 г. селото прешло под врховенството на Бугарската егзархија.[5]

Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) во 1900 г. Трикала имало 215 жители Македонци.[3][6] Целото население на селото било под врховенството на Бугарската егзархија. По податоци на егзархискиот секретар Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 г. во Трите хана (Trité-hana) имало 40 Македонци, сите под егзархијата.[3][7]

Селото било подложено на напади од андартските чети на Гоно Јотов и Апостолис Матопулос.

Во 1905 г. Триете Ана е речиси напуштено. Во него се попишани 9 жители, кои веројатно стопанисувале со последата куќа на тоа подрачје, закупена од еврејскиот претприемач Саул Модијано.[2]

Во Грција

уреди

По Балканските војни во 1913 г. селото е припоено кон Грција согласно Букурешкиот договор. На пописот од истата 1913 г. во селото се заведени 50 жители, а исто толку биле избројани и во 1920 г.[1] Малку подоцна Трите Ана се распандало неговите жители се преселиле во соседното Ново Село.

Наводи

уреди
  1. 1,0 1,1 Симовски, Тодор Христов (1998). Населените места во Егеjска Македониjа (PDF). II дел. Скопjе: Здружение на децата-бегалци од Егејскиот дел на Македонија, Печатница „Гоце Делчев“. стр. 344. ISBN 9989-9819-6-5.
  2. 2,0 2,1 2,2 Μπαλάσης, Ευγένιος (Ιούλιος 2009). Οικισμοί του Κάμπου της Θεσσαλονίκης την περίοδο 1900-1940 : Μεταπτυχιακή Εργασία Επιβλ. Καθ. Μ. Μυρίδης (грчки). Θεσσαλονίκη: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πολυτεχνικής Σχολή. Τμήμα Αγρονόμων Τοπογράφων Μηχανικών Τεχνικές και Μέθοδοι στην Ανάλυση, Σχεδίαση και ∆ιαχείριση του Χώρου Χαρτογραφική Παραγωγή και Γεωγραφική Ανάλυση. стр. 41. Проверете ги датумските вредности во: |year= (help)
  3. 3,0 3,1 3,2 Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
  4. Македония и Одринско : Статистика на населението от 1873 г. София: Македонски научен институт – София, Македонска библиотека № 33. 1995. стр. 150–151. ISBN 954-8187-21-3.
  5. Шалдевъ, Хр (1936). „Екзархъ Йосифъ I за задачата на Екзархията следъ 1887 год“ (PDF). Илюстрация Илиндень. Илинденска организация. 9 (79): 1. Занемарен непознатиот параметар |month= (help)
  6. Кѫнчовъ, Василъ (1900). Македония. Етнография и статистика. София: Българското книжовно дружество. стр. 141. ISBN 954430424X.
  7. Brancoff, D. M (1905). La Macédoine et sa Population Chrétienne : Avec deux cartes etnographiques (PDF). Paris: Librarie Plon, Plon-Nourrit et Cie, Imprimeurs-Éditeurs. стр. 218–219.