Википедија

Опел Манта

Опел Манта (германски: Opel Manta) — автомобил дизајниран и произведен од германскиот производител на автомобили Опел. Производството на Опел Манта траело од 1970 до 1988 година.

Опел Манта
ПроизведувачОпел
Производство1970–1988
ПретходникОпел ГТ Воксхал Фиренца
НаследникОпел Калибра
Класаспортски автомобил
Вид каросерија2-врати купе
3-врати хечбек

Манта A (1970–1975) уреди

Манта A
 
Производство1970–1975
НаследникОпел Манта Б (Германија/Европа)
Изусу Гемини (САД)[1]
Мотор1.2S 44 kW (60 PS)
1.6N 50 kW (68 PS)
1.6S 55 kW (75 PS)
1.9S 66 kW (90 PS)
1.9E 77 kW (105 PS)
Пренос3-speed automatic
4-брзини (рачно)
Меѓуоскино раст.95.75 ин (2,432 mм)
Должина168.75 ин (4,286 mм)
Ширина64 ин (1,600 mм)
Висина53 ин (1,300 mм)[2]
Нетоварена тежина970 kg (2,138 lb)

Опел Манта А била претставена во септември 1970 година, два месеци пред тогашната нова Опел Аскона на која се засновал моделот. Како конкурент на „Форд Капри“, моделот претставува купе со две врати и се одликува со кружни светла на задниот дел, сосема слични на оние на Опел GT и кои всушност биле користени на GT во 1973 година. Моделот своето име го добил од автомобилот Манта Реј (1961), кој исто така имал влијание и кај Шевролет Корвет C3 од 1968 година (и Шевролет и Опел ја имале „Џенерал моторс“ како нивна матична компанија).

На пазарот во Велика Британија, првата Манта била продадена само како Воксхал, а по 1975 година, од Манта Б1 и Аскона Б била продавана како Марк 1 Кавалиер Купе. Моделите на Опел и Воксхал биле последователно продавани на овој пазар. (Во Велика Британија, Форд Капри бил оспоруван, со само ограничен успех)

Пристапот на продажба за линијата „Опел“ на американскиот пазар била подеднакво необичена. Манта A бил еден од само неколкуте модели на Опел кои се продавале во САД. Моделите биле увезувани од ГМ и биле продавани преку дилерите на Буик, а не преку нивната сопствена мрежа за застапништво, така што тие биле во моделите што можеле да ги продадат таму. Другите модели на Опел продавани во САД биле Рекорд П1 и Рекорд П2 (1956-1961), Кадет А (1964-1966), Кадет Б (1967-1971), ГТ (1968-1973) и Манта / Аскона А (1971–1975). „Аскона А“ била седан верзија на шасијата на „Манта А“ и била продавана во САД под името „1900“ како седан со две врати или четири врати, и како „спортски караван“ со две врати. Единствената разлика помеѓу Аскона и Манта била надворешниот лим, стаклото и тримот. Рамката, механиката, предните седишта и многу други делови биле споделувани помеѓу автомобилите. Манта била продавана дури и како „Спорт Купе 1900“ во 1971 и 1972 година, отколку како „Манта“.

Манта вообичаено била опремена со 1,6 или 1,9-литарски CIH мотор, иако во Европа бил понуден и мал мотор од 1,2 литри. Сите продадени модели во САД имале 1,9 Л. Моделот се појавил и со четиристепен рачен или со тристепен автоматски TH-180 менувач.

На американскиот пазар, имало спортски модел познат како „Rallye“ од 1971 до 1974 година. Во 1973 и 1974 година се појавил и моделот „Луксус“, кој вклучувал редизајнирани седишта, ентериер во боја и облоги од дрво. Единственото специјално издание на Манта некогаш произведено за американскиот пазар бил „Блу Макс“, во 1973 година.

Во 1975 година, сите модели на Манта и „1900“ биле опремени со пумпа од Bosch L-Jetronic во САД, како резултат на регулативите за емисија. Сепак, во Европа, оваа опција била достапна само за моделите GT/E. Исто така, треба да се напомене дека моделите Манта од 1974 до 1974 година имале големи браници од алуминиум за да ги почитуваат американските стандарди, додека европските модели не ги поседувале големите браници.

Со тоа што германската марка станувала се посилна, американскиот увоз на „Опел“ завршил во 1975 година. Наместо тоа, верзијата „Изузу Гемини“ била увезена од Јапонија и ја продавале дилерите на „Буик“ како „Опел од Изузу“, а подоцна како „Буик Опел“. Името на Опел последен пат се користело во САД во 1979 година[1].

Европскиот пазар имал голем број на различни верзии на моделот. Повеќето од нив биле основен модел на Манта. Еден од најпопуларните модели бил „Берлинета“, која била слична на „Луксуз“, но вклучувала гумена облога на браниците.

  •  
    Опел Манта A
  •  
    Опел Манта A
  •  
    Опел Манта GT/E (1974–1975)
  •  
    Опел Манта (1975)
  •  
    Опел Манта TE2800

Манта B (1975–1988) уреди

Manta B
 
Познат и какоВоксхал Кавалиер
Производство1975–1981
Мотор
Пренос4-брзини рачно
3-брзини автоматско (не за 1.2)
Меѓуоскино раст.2,518 mм (99.1 ин)[3]
Должина4,445 mм (175.0 ин)[3]
Ширина1,670 mм (66 ин)[3]
Висина1,330 mм (52 ин)[3]

Вториот автомобил што го користел името Манта бил лансиран во август 1975 година[3]. Овој автомобил се засновал механички директно на тогаш ново редизајнираната „Опел Аскона“, но врз целокупниот дизајн влијаек на Шевролет Монца од 1975 година. Манта имала повеќе „спортски“ стајлинг. На британскиот пазар било користено името Воксхал Кавалиер Мк1 Спортс Хеч и Кавалиер Мк1 Купе. До 1981 година, моделите „Воксхал“ се продавале во континентална Европа заедно со „Опел“ во 11 земји, што резултирало моделите од британскиот и останатиот европски пазар, заедно со моделите на Аскона, да си конкурираат меѓусебно[4].

Моторите кои биле достапни биле малиот 1.2-литарски OHV мотор, 1,6-литарскиот CIH и 1,9-литарскиот CIH. Исто така во 1976 година, моторот GT/E од серијата Манта А се прилагодил во програмата на новата Манта. Во 1979 година, GT/E бил заменет со новиот 2.0 литарски CIH и со нов дизајниран систем на вбризгување на Bosch L. Излезот на електрична енергија сега изнесувал 110 КС (108 КС; 81 kW). Моторот од 1,9 литри отстапил на 2.0-литарскиот S мотор. Овој мотор бил најкористениот мотор на Опел во тоа време, и требало да се најде во неколку автомобили на Опел Рекорд.

Во 1977 година, се појавила верзијата со хечбек со три врати. Овој облик бил достапен на варијантата на Воксхал Кавалиер Спортс Хеч.

Двете верзии на Манта добиле фејслифт во 1982 година, во кој биле вклучени пластичен преден спојлер, странични шипки за моделите GT/E и GSi, мало крило на задниот дел и четирикратен влез на воздух. Исто така, моторите со димензии 1,2, 1,6 и 1,9 Л биле прекинати и заменети со 1,3-литарски OHC мотор, 1,8-литарски OHC и 2.0-литарски S и E CIH мотори[5]. GT/E бил преименуван и наречен GSi од 1983 година (освен во Велика Британија каде продолжило името GT/E).

Производството на Манта продолжило добро откако еквивалентните Аскона и Кавалиер биле заменети со моделот „Аскона Ц“. Спортс Хеч и Купе Воксхал не продолжиле во 1981 г., и немало купе верзии од опсегот Мк2 Кавалиер. Во 1982 година, 1,8-литарскиот мотор од Аскона Ц бил вграден во Манта Б (заменувајќи ја единицата CIH), правејќи ја поекономичен модел. Можел да потроши 14 км на литар и да користи безоловно гориво. 1,8 бил многу популарен и бил во производство 5 години (1982-1987). Моделите 2.0S биле прекинати во 1984 година и само GSi останале достапни. Во 1986 година, Опел го објавил последниот модел на Манта Б Ексклузив (1987 во Велика Британија), давајќи му ги сите најдобри перформансди во опремата. Седиштата од Рекаро биле со црвена ткаенина, сива кожа како ентериер и целосен акумулатор познат од моделите i200. Моделот се состоел од двократни предни светла во пластичен капак, преден спојлер и заден долен спојлер од Ирмшер, со 200 км брзина на час. Опел го прекинал производството на Манта во 1988 година, произведувајќи ја само верзијата GSi по 1986 година (била продавана како GT/E во Велика Британија). Неговиот наследник, Калибра - продаден како Воксхал во Велика Британија бил промовиран во 1989 година.

„Џенерал моторс“ решил во 1986 година да развие директна замена за „Манта“, и покрај намалената популарност моделот. Сепак, јапонските производи како Хонда и Тојота во тоа време уживале во пораст на популарноста, додека Ауди одлично се снашил во овој сектор уште од лансирањето на Купе/Кватро во 1980 година, а Фолксваген исто така остварил голема продажба на својата втора генерација Scirocco (започнат во 1981 година).

Наводи уреди

  1. ↑ 1,0 1,1 James M. Flammang (1994). Standard Catalog of Imported Cars, 1946–1990. Iola, WI: Krause Publications, Inc. стр. 472, 479. ISBN 0-87341-158-7.
  2. ↑ Cardew, Basil, уред. (October 1974). „Opel Manta“. Daily Express Motor Show Review 1975 Cars: 36.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 „Fahrbericht: Opel Ascona/ Manta: Erfolksgespann“. Auto Motor u. Sport. Heft 18 1975: Seite 28–34. 30 August 1975.
  4. ↑ Cavalier Mk1 in Continental Europe
  5. ↑ Büschi, Hans-Ulrich, уред. (March 10, 1983). „Automobil Revue '83“ (германски и француски). 78. Berne, Switzerland: Hallwag, AG: 430. ISBN 3-444-06065-3. Наводот journal бара |journal= (help)

Надворешни врски уреди

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Опел_Манта&oldid=4997696“