Октавио Паз
Октавио Паз (31 март 1914, Мексико - 1998, Мексико) — мексикански поет, есеист, публицист, теоретичар на поезијата, антологичар, преведувач, основач и уредник на книжевни списанија и дипломат. Добитник е на Нобелова награда за литература во 1990 година. Се смета за најзначаен мексикански поет и, заедно со Сесар Ваљехо, Пабло Неруда и Хорхе Луис Борхес, водечки поет на хиспаноамериканската поезија.[1]
| Октавио Паз | |
|---|---|
 | |
| Роден/а | Октавио Паз Лозано 31 март 1914 Мексико, Мексико |
| Починат/а | 19 април 1998 (возр. 84) Мексико, Мексико |
| Занимање | писател, поет, дипломат |
| Националност |  Мексико |
| Период | 1931–1965 |
| Книжевно движење | Надреализам, Егзистенцијализам |
| Значајни награди | Награда „Мигел де Сервантес“ 1981 Нобелова награда за литература 1990 |
Животопис
уредиРоден во Мексико, во 1914 година. Студирал хиспаноамериканска поезија во САД. На почетокот на Шпанската граѓанска војна учествувал на Меѓународниот конгрес на интелектуалците против војната и за одбрана на републиката. Престојувајќи повеќепати во САД, Франција и во други земји, а направил и долгогодишна кариера на дипломат. Последните децении од животот се повлекол во својата земја, каде активно учествувал во литературниот, културниот и општествениот живот. Умрел во Мексико, во 1998 година.[1]
Работни обврски
уредиПоет и мислител, но бил и љубопитник и патувач, професор и дипломат во Франција, Швајцарија, Индија, Јапонија и други земји. Својот повеќегодишен престој како амбасадор на Мексико и Индија (1962-1968) тој го крунисал со запознавање на културата, религијата и филозофијата на земјата и поопфатно на Истокот, што го инспирилало со длабоко поетско доживување и мислење за вечните теми на постоењето.[1]
Инспирација
уредиНеговата поезија била инспирирана од најсвежите извори на шпанската поетска традиција. Таа го изодела патот од барокот до романтизмот, а потоа за да се напојува со поезијата на францускиот симболизам и надреализам и на шпанската модерна, на егзистенционализмот и на поезијата на Елиот, Езра Паунд и Борхес, до современите текови на лириката од втората половина на XX век, на поезијата чиј значаен творец бил и самиот тој.[1]
Поезија
уредиНајзначајни дела на Паз се:
- Шумска месечина (1933)
- Но парсан (1937)
- Под твојата светла сенка и други песни за Шпанија (1937)
- Човечкиот корен (1937)
- На брегот на светот (1942)
- Слобода под заклетва(1949)
- Орел и сонце( 1951)
- Семиња за една химна (1954)
- Сончев камен (1957)
- Дивото време(1958)
- Дождалец (1962)
- Сеопшт ветер (1965)
- Бело (1967)
- Источна страна (1968)
- Јаснини на минатото (1975)
- Враќање (1976)
- Дрво однатре (1987)
исто така, Октавио Паз објавил и триесетина книги со есеи и студии.[1]
Влијание
уредиВо 1975 година, познатиот српски поет Васко Попа ја напишал песната „Додворување на карпите“ (Удварање стенама), посветена на Паз.[2]