Чарлс Симиќ (Белград, 09 мај 1938 - Довер (Њу Хемпшир), 09 јануари 2023) – српско-американски поет, есеист и преведувач. Еден од најзначајните американски и светски поети и есеисти. Во 1990 година ја добил Пулицеровата награда за поезија, а во 2017 добитник е на Златниот венец на Струшките вечери на поезијата[1].

Златен венец Чарлс Симиќ
Charles Simic
Роден/аДушан Симиќ
9 мај 1938(1938-05-09)(86 г.)
Белград, Југославија
Починат/ајануари 9, 2023(2023-01-09) (возр. 84)
Довер (Њу Хемпшир), САД
Занимањепоет
Националностсрпско-американски
Значајни наградиПулицерова награда за поезија (1990)
Награда Валас Стивенс (2007)
Златен венец на СВП (2017)

Животопис

уреди

Чарлс Симиќ е роден како Душан Симиќ во 1938 година во Белград. Во 1953 година со семејството се сели во САД, претходно поминувајќи година дена во Париз[2]. Песни почнал да пишува во средно училиште, како што изјавува во едно интервју, за да им се допадне на девојките. На неговите поетски почетоци особено влијаеле американските поети: Волт Витмен, Емили Дикинсон, Волас Стивенс и др. Неговата прва стихозбирка „Што вели тревата“ (1967) одлично е примена од страна на критиката

Како преведувач е особено значаен за популаризација на поезијата на значајни поети од јужносвловенските земји. На англиски превел поезија од: Васко Попа, Иван В. Лалиќ, Љубомир Симовиќ, Милорад Павиќ, Бранко Миљковиќ, Новица Тадиќ, Радмила Лазиќ, како и три антологии на модерна српска поезија, Славко Михалиќ од Хрватска, Томаж Шаламун од Словенија. На англиски препеал и една збирка поезија од Славко Јаневски (2002).

Од 1973 година бил професор на универзитетот во Њу Хемпшир, каде предавал американска книжевност и творечко пишување. Живеел во Стафорд, Њу Хемпшир, а починал во Довер, Њу Хемпшир.

Дела

уреди

Поетски збирки:

  • 1967, Што вели тревата
  • 1969, Некаде меѓу нас каменот фаќа белешки
  • 1971, Разградување на тишината
  • 1972, Бело
  • 1974, Враќање на местото осветлено со чаша млеко
  • 1977, Харонова космологија
  • 1978, Училиште за темни мисли
  • 1980, Класични игри од балската сала
  • 1982, Острини
  • 1986, Бескрајна тага
  • 1989, Светот не завршува
  • 1990, Книга на богови и ѓаволи
  • 1992, Хотел Несоница
  • 1994, Венчавка во пеколот
  • 1996, Шетајќи со црна мачка
  • 1999, Jackstraws
  • 2001, Ноќен излет
  • 2003, Гласот во 3 попладне: избрани доцни и нови песни
  • 2005, Моето немо страдање
  • 2006, Мајмуни околу нас
  • 2008, Таа ситница
  • 2010, Мајстор на метаморфози
  • 2015, Лудак

Збирки есеи:

  • 1983, Творечки чин
  • 1992, Четири творечки варијации
  • 1993, 2008, Алхемија на ситничарницата
  • 1995, Невработениот гледач
  • 2003, Метафизичар во мракот
  • 2006, И ѓаволот е поет

Награди

уреди
  • Пулицерова награда за поезија
  • Награда „Едгар Алан По“
  • Награда на Американската академија
  • Меѓународна награда за поезија „Грифин“
  • Награда „Валас Стивенс“
  • Награда Poeta Laureatus на Конгресната библиотека во Вашингтон
  • Награда на српскиот ПЕН центар за превод на српската литература
  • Медалја „Роберт Фрост“ за животно дело во поезијата
  • Награда Вилчек за уметност и хуманистика
  • Награда „Босански свеќак“ на меѓународната поетска манифестација „Сараевски денови на поезијата“
  • Златен венец на „Струшките вечери на поезијата“

Наводи

уреди

Надворешни врски

уреди
 
Викицитат има збирка цитати поврзани со:

Портрет

уреди

Дела

уреди

Интервјуа и критики

уреди
  • Mark Ford (Spring 2005). „Charles Simic, The Art of Poetry No. 90“. The Paris Review.
  • Poetry featured in The Coffin Factory issues 3 and 4
  • The Cortland Review interview Архивирано на 8 април 2017 г. (August 1998)
  • "Charles Simic: The Orphan Of Silence"; Doctoral thesis by Goran Mijuk Архивирано на 24 октомври 2014 г., February 1, 2002
  • An Interview with Charles Simic by Dejan Stojanović Serbian Magazine, August 9–23, 1991 (No. 89)
  • SESSIONS: Confessions of a Poet Laureate Архивирано на 27 август 2011 г., shorts.nthword.com, April 18, 2011
  • 2008 Bomb Magazine discussion between Charles Simic & Tomaž Šalamun Архивирано на 11 јуни 2015 г.