Попово Село (Ениџевардарско)
Попово Село (грчки: Ποποβοσέλο) — поранешно село во Ениџевардарско, Егејска Македонија, на територијата на денешната општина Постол во областа Централна Македонија, Грција.
| Попово Село Ποποβοσέλο | |
|---|---|
  Попово Село | |
|
Местоположба во областа   Попово Село | |
| Координати: 40°53.22′N 22°13.30′E / 40.88700° СГШ; 22.22167° ИГД | |
| Земја | Грција |
| Област | Централна Македонија |
| Округ | Постолски |
| Општина | Постол |
| Население | |
| • Вкупно | иселено |
| Час. појас | EET (UTC+2) |
| • Лето (ЛСВ) | EEST (UTC+3) |
Географија
уредиСелото се наоѓало во југозападните падини на планината Пајак, северозападно од градот Пазар (Ениџе Вардар) и околу 5 км југоисточно од Тодорци.[1]
Историја
уредиВо Отоманското Царство
уредиВо XIX век Попово Село било село во Ениџевардарската каза. Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) во 1900 г. Попово Село броело 55 жители, сите Македонци христијани.[2][3] По податоци на егзархискиот секретар Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 г. Попово Село живееле 32 Македонци под врховенството на Цариградската патријаршија Симовски го наведува Мишев, т.е. Бранков со 80 жители).[1][4]
Во Грција
уредиВо 1912 г. селото е окупирано од грчка војска. Регистрирано е како населба со христијанска вероисповед и македонски јазик. Во неговиот патописен попис од 1917-18 г. Боривое Милоевиќ го заведува со 7 македонски куќи.[1] Обата извора имаат малку застарени податоци, бидејќи се смета дека населението се иселило од Попово Село уште во 1911 г., прибирајќи се во повеќе села — четири семејства во Тодорци, две во Бабјани и едно во Свети Илија. По Втората балканска војна во 1913 г. селото е припоено кон Грција, кога е заведено како веќе напуштена населба.[1]
Наводи
уреди- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Симовски, Тодор (1998). Населените места во Егејска Македонија : географски, етнички и стопански одлики. I дел. Скопје: Институт за национална историја. стр. 97.
- ↑ Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
- ↑ Кѫнчовъ, Василъ (1900). Македония. Етнография и статистика. София: Българското книжовно дружество. стр. 147. ISBN 954430424X.
- ↑ Brancoff, D.M. „La Macédoine et sa Population Chrétienne“. Paris, 1905, pp. 102 – 103.