Манган хептоксид
Манган хептоксид (манган(VII) оксид) ― неорганско соединение со формула Mn2O7. Оваа испарлива течност е многу реактивна. Тој е опасен оксидирач и првпат бил опишан во 1860 година.[1] Тој е киселински анхидрид на перманганската киселина.
| |
| |
| |
| |
Назив според МСЧПХ Манган(VII) оксид | |
Други називи Манган окдис | |
| Назнаки | |
|---|---|
12057-92-0 
| |
| ChemSpider | 9944714 |
| EC-број | 235-025-8 |
| |
| 3Д-модел (Jmol) | Слика |
| PubChem | 13879826 |
| |
| Својства | |
| Хемиска формула | |
| Моларна маса | 0 g mol−1 |
| Изглед | темно црвено масло (собна темпрература.), зелено ако е во допир со сулфурна киселина |
| Густина | 2.79 g/cm3 |
| Точка на топење | |
| Точка на вриење | |
| се распаѓа во перманганска киселина, HMnO4 | |
| Структура | |
| Кристална структура | моноклинички |
| битетрахедрален | |
| Опасност | |
| Безбедност при работа: | |
Главни опасности
|
експлозивен, силен оксидирач, многу корозивен |
| GHS-ознаки: | |
Пиктограми
|
Предлошка:GHS01  
|
Сигнални зборови
|
Опасност |
Изјави за опасност
|
H201, H271, H314, H330 |
Изјави за претпазливост
|
P260, P284, P283, P221 |
| NFPA 704 | |
| Дополнителни податоци | |
| (што е ова?) (провери) Освен ако не е поинаку укажано, податоците се однесуваат на материјалите во нивната стандардна состојба (25 °C, 100 kPa) | |
| Наводи | |
Својства
уредиКристалниот облик на ова хемиско соединение е темно зелена. Течноста е зелена од одбиената светлина и црвена од пренесената светлина.[2] Растворлив е во јаглерод тетрахлорид и се распаѓа кога е во допир со вода.
Структура
уредиНеговите својства на растворливост укажуваат на неполарен молекуларен вид, што е потврдено од неговата структура. Молекулите се состојат од пар тетраедри кои делат заедничко теме. Во темињата има атоми на кислород, а во средиштата на тетраедрите се средишта на Mn(VII). Поврзаноста е означена со формулата O3 Mn−O−MnO3 . Крајните растојанија Mn−O се 1,585 Å и премостувачкиот кислород е 1,77 Å оддалечен од двата атоми на Mn. Аголот Mn−O−Mn е 120,7°.[3]
Дисулфат, дифосфат и дихромат прифаќаат структури слични на онаа на Mn2O7. Веројатно најслична главна група видови е Cl2O7. Фокусирајќи се на споредбите во низите на преодниот метал, Tc2O7 и Mn2O7 се структурно слични, но аголот Tc−O−Tc е 180°. Цврстиот Re2O7 не е молекуларен, туку се состои од вкрстено поврзани средишта Re со тетраедрални и октаедрални места;[4] во фазата на пареа е молекуларен со слична структура на Tc2O7.[5]
Синтеза и реакции
уредиMn2O7 настанува како темно зелено масло со додавање на концентрирана сулфурна киселина во калиум перманганат.[2] Реакцијата првично произведува перманганска киселина, HMnO4 (структурно, HOMnO3), која се дехидрира со ладна сулфурна киселина за да го образува својот анхидрид, Mn2O7.
- 2 KMnO4 + 2 H2SO4 → Mn2O7 + H2O + 2 KHSO4
Mn2O7 може дополнително да реагира со сулфурна киселина за да даде извонреден манганил (VII) катјон MnO+
3, кој е изоелектронски со хром триоксид:
- Mn2O7 + 2 H2SO4 → 2 [MnO3]+[HSO4]− + H2O
Mn2O7 се распаѓа блиску до собна температура, експлозивно толку над 55 °C. Експлозијата може да биде започната со удар на примерокот или со негова изложеност на оксидирачки органски соединенија. Производите се манган диоксид и кислород.[6] Се произведува и озон, кој и дава силен мирис на супстанцијата. Озонот може спонтано да запали парче хартија на која е ставен алкохолен раствор.
Манган хептоксид реагира со водород пероксид во присуство на сулфурна киселина, ослободувајќи кислород и озон:
Наводи
уреди- ↑ Aschoff, H. Ann. Phys. Chem. Ser. 2 volume 111 (1860) page 217 and page 224.
- ↑ 2,0 2,1 H. Lux (1963). „Manganese(VII) Oxide“. Во G. Brauer (уред.). Handbook of Preparative Inorganic Chemistry, 2nd Ed. 1. NY,NY: Academic Press. стр. 1459–1460.
- ↑ Simon, A.; Dronskowski, R.; Krebs, B.; Hettich, B. (1987). „The Crystal Structure of Mn2O7“. Angew. Chem. Int. Ed. Engl. 26 (2): 139–140. doi:10.1002/anie.198701391.
- ↑ Krebs, B.; Mueller, A.; Beyer, H. H. (1969). „The Crystal Structure of Rhenium(VII) Oxide“. Inorganic Chemistry. 8 (3): 436–443. doi:10.1021/ic50073a006.
- ↑ Wells A.F. (1962) Structural Inorganic Chemistry 3d edition Oxford University Press
- ↑ Holleman, A. F.; Wiberg, E. "Inorganic Chemistry" Academic Press: San Diego, 2001. ISBN 0-12-352651-5.