Македонска Славинија

Оваа статија се однесува на кралството Македонска Славинија. За регионот во централна-северна Европа видете Славинија.

Македонска Славинија или Склавинија — конфедерација на македонските Словени, создадена во 7 век. Таа настанала со здружување на склавините во Македонија: Берзити, Вајунити, Драговити, Ринхини, Сагудати, Смолјани и Струмјани. Склавинија не била обединета држава, туку имала владетели од сите склавинии во Македонија кои воделе војски против надворешни племинња и држави.

Опис

Повеќе византиски летописци даваат опис на Склавинија и ја спомнуваат во своите хроники. Византискиот летописец Теофан Исповедник опишува настан кога Византија организирала поход против Бугарија и Склавинија. Склавинија била напаѓана како од Византија, така и од Бугарија. Георги Монах зборува за пакоста на бугарскиот хан Пресијан што ја направил врз Склавинија, кога Тома Славјанинот кренал бунт против Византија, таа ги замолила Бугарите да го задушат бунтот на Склавинија; „реки крв“ потекле од убиствата на Бугарите што ги извршиле врз жителите на Склавинија, известува средновековниот хронист Георги Монах.

Натписи

Во Егејска Македонија, во градот Филипи, пронајден е запис на бугарскиот хан Пресијан од 837 година, кој гласи: „Пресијан од Бога владетел на многу Бугари, го испрати кавханот Исбул после давањето на војска нему и на боилот Коловур против Смолјаните.

На друг средновековен бугарски споменик, напишан на варовна плоча од 9 век, стои: хан Омуртаг ја поведе својата војска против Грци и Словени ...да го гази императорот.... додека тече реката Тича.

Владетели

Познати се 3 крала со потекло од Склавинија, крал Хацон, кои ја носел латинска титула rex, крал Пребонд, кои бил наречен „Егзарх на Склавинија“ и Акамир владетел на Берзити и водач на востанието проѕив царицата Ирина во 799та

Уништување

Воените операции во северна Грција во 758 година под Константин V (741–775) поттикнале преместување на Словените под бугарска агресија; и повторно во 783 година. Бугарите биле поразени во 774 година, откако византискиот цар Константин V (741–775) дознал за нивниот планиран напад. Во 783 година, во Византиската империја се случило големо словенско востание, кое се протегало од Македонија до Пелопонез, кое потоа било задушено од византискиот патрикиос Стауракиос (ф. 781–800). Од крајот на 8 век, Византија ја уништува Склавинија и државата ја разделува на кнежевства – склавинии. Тогаш, склавиниите биле должни да плаќаат данок на Византија, но ја задржале внатрешната самоуправа, аристократијата и кнезовите. Во 9 век, поголемиот дел од Македонија потпаѓа под бугарска власт. И под власта на Бугарите, македонските склавинии ја задржале внатрешната самоуправа, а на Бугарите биле должни да плаќаат данок. Тоа многу убаво го обајснува средновековниот македонски автор Јоан (Иван) Камениатес кој вели дека дел од македонските склавинии плаќаат данок на градот Солун (Византија), а дел на Скитите (Бугарите), но имале кнезови кои одлучувале самостојно за внатрешните работи на кнежевствата и давањето воена помош на принципалот Византија или Бугарија. Вазалноста на македонските склавинии од Бугарија и Византија може да се спореди со вазалниот однос на Република Рагуза (Дубровник) кон Турција, на која и плаќала данок, а за возврат си ја задржала својата внатрешна автономија. Македонскиот проф. Иван Микулчиќ тврди дека од времето на Цар Симеон I (893-927) словенските племиња на широкиот простор од Дунав на север, до Егеја на југ и од Јадран на запад, до Црното Море на исток, го прифатиле заедничкиот етникон „Бугари”.