Википедија

Жан Пол Белмондо

 

Жан Пол Шарл Белмондо ( </link> ; 9 април 1933 година – 6 септември 2021) бил француски актер. Првично поврзан со Новиот бран од 1960-тите, тој бил голема француска филмска ѕвезда од 1960-тите па наваму. Неговите најпознати филмови се „Без див“ (1960), „Човекот од Рио“ (1964), Лудиот Пјеро (1965), Борсалино (1970) и Професионалецот (1981).[1] Тој бил најпознат по портретирањето на полицајците во акционите трилер филмови а исто така станал познат по тоа што не сакал да се појавува во филмови на англиски јазик и покрај тоа што имал многу понуди од Холивуд.[2][3] Неприкосновен шампион на благајните како Луј де Фунес и Ален Делон од истиот период, Белмондо привлекол речиси 160 милиони гледачи во својата 50-годишна кариера. Помеѓу 1969 и 1982 година тој играл четири пати во најпопуларните филмови во годината во Франција: Мозокот (1969), Страв над градот (1975), Животно (1977), Ас на асовите (1982)[4] Популарноста на Жан Пол Белмондо како актер главно се должи на ликовите што ги толкувал во неговите филмови, сакајќи да го истакне мажествениот човек, борец, но и храбар и херојски маж, што привлекло широка публика во Франција, но и во странство.

За време на неговата кариера, го нарекувале француски пандан на актери како Џејмс Дин, Марлон Брандо и Хамфри Богарт.[5] Опишан како икона и национално богатство на Франција, Белмондо го сметале за влијателен актер во француската кинематографија и важна фигура во обликувањето на европската кинематографија.[6][5] Во 1989 година, Белмондо ја добил наградата Цезар за најдобар актер за неговата изведба во Itinéraire d'un enfant gâté . Тој бил номиниран за две награди БАФТА во текот на неговата кариера. Во 2011 година и повторно во 2017 година добил награди за животно дело: Почесната палма на Канскиот филмски фестивал и почесната Цезар награда на 42-та фестивал Цезар.[7]

Ран живот уреди

Жан Пол Белмондо е роден во Неји на Сена, предградие на Париз, на 9 април 1933 година.[5] Таткото на Белмондо, Пол Белмондо, бил скулптор, роден во Алжир со италијанско потекло, чии родители биле со сицилијанско и пиемонтско потекло.[8][9][10][11] Неговата мајка, Сара Медлин Рено-Ришард, била сликарка.[12] Како момче, тој бил повеќе заинтересиран за спорт отколку за училиште, развивајќи посебен интерес за бокс и фудбал.[13]

Белмондо го направил своето аматерски боксерски деби на 10 мај 1949 година во Париз кога го нокаутирал Рене Демаре во само една рунда.[5] Боксерската кариера на Белмондо била непоразена, но кратка.[13] Тој освоил три последователни победи со нокаут во првата рунда од 1949 до 1950 година.[14] „Престанав кога лицето што го гледав во огледалото почна да се менува“, рекол тој подоцна. [13]

Додека ја служел својата национална служба во Француска Северна Африка [15] се удрил со кундакот од пушката за да ја заврши својата воена служба. [16]

Белмондо бил заинтересиран и за глума.[17] Неговите доцни тинејџерски години ги поминал во приватно драмско училиште и почнал да изведува комични скечеви во провинциите.[17] Студирал под Рајмон Жиро, а потоа го посетувал Конзерваториумот за драмски уметности.[5] Таму студирал три години.[17] Веројатно би ја добил наградата за најдобар актер, но учествувал во скеч кој го исмејувал училиштето, што го навредило жирито. Како резултат добил само почесно признание, а според еден извештај „за малку ќе предизвикаше бунт меѓу неговите огорчени колеги студенти“ во август 1956 година.[13] Инцидентот станал вест на насловната страница.[17]

Кариера уреди

1950-тите уреди

 
Белмондо во Рим во 1962 година

Актерската кариера на Белмондо започнала во 1953 година, со две изведби во театар во Париз во претставите на Жан Ануј и Жорж Нево.[18] а потоа Белмондо одел на турнеи во провинциите заедно со пријателите, вклучувајќи ги Ани Жирардо и Гај Бедос.[19]

Белмондо првпат се појавил во краткиот филм „Молиер“ (1956)[5] а неговата прва филмска улога била сцената со Жан-Пјер Касел во „На нога, на коњ и на тркала“ (1957), [20] која била исечена од филмот; [21] сепак во продолжението Куче, глушец и Спутник (1958) имал поголем удел. [21]

Белмондо имал мала улога во комедијата Биди убава, но замолчи (1958), заедно со Ален Делон,[22] по што следела улогата на гангстер во Младите грешници (1958), во режија на Марсел Карне.[23]

Белмондо играл споредна улога со Бурвил и Арлети во Неделната средба (1958). [23] Играл и во краткиот филм на Жан-Лук Годар „Шарлот и нејзиното момче“ (1958), каде гласот на Белмондо го синхронизирале со Годар откако Белмондо бил регрутиран.[24] Како дел од неговиот задолжителен воен рок, тој служел во Алжир шест месеци.[17]

Првата главна улога на Белмондо била во Неделни пријатели (1958).[25] Подоцна имал споредна улога во Ангел на тркала (1959) со Роми Шнајдер, а потоа се појави во Мрежа на страста (1959) режиран од Клод Шаброл.[26] Во Тројцата мускетари (1959) го играл Д'Артањан.[27]

1960-тите уреди

 
Белмондо во 1962 година

Белмондо глумел главен лик во „Земете ги предвид сите ризици“ (1960), гангстерска приказна со Лино Вентура.[28] Потоа ја играл главната улога во „ Без здив“ на Жан-Лук Годар ( À Bout de Souffle, 1960), што го направило главна фигура во францускиот нов бран.[24]

Без здив имал голем успех во Франција и во странство и го лансирал Белмондо на меѓународно ниво влучително и како лице на Новиот бран - иако, како што рекол, „не знам што значи“ кога луѓето го користат тој термин.[13] Според Њујорк Тајмс, тоа довело да има „повеќе актерски задачи отколку што може да издржи“.[29]

Потоа следел „Заробени од стравот“ (1960), и италијанскиот филм „Писма од почетник“ (1960).[30] Со Жана Моро и режисерот Питер Брук го направил Седум дена...Седум ноќи (1961) подоцна филмот го нарекол „многу досаден“.[17]

Белмондо се појавил како жиголо во антологискиот филм Љубов и Французинката (1960).[31] Потоа снимил два италијански филма, прво со Софија Лорен играл во Чочара (1961) како селско момче со очила („Може да ги разочара оние што ме типизираат“, рече Белмондо. „Но, дотолку подобро.“[13] ) а потоа спроти Клаудија Кардинале во Љубовниците (1961). [32]

Чочара и Без здив имале голема гледаност во Соединетите Американски Држави и ОК. [28] Во 1961 година, Њујорк Тајмс го нарекол „највпечатливиот млад француски актер од покојниот Жерар Филип “.[33]

Повторно работел со Годар во Жената е жена (1961) [34] и направил уште една антолошка комедија, Познати љубовни врски (1961).[32]

Подоцна, глумел во филозофскиот филм на Жан-Пјер Мелвил, Леон Морен, свештеник (1961), глумејќи свештеник.[35] Во „Човекот по име Рока“ (1962),[36] бил пензиониран гангстер а потоа имал огромен хит Картуш(1962), во режија на Филип де Брока.[37] Исто така популарна била и „Мајмун во зима“ (1962), комедија каде тој и Жан Габин глумеле алкохоличари.[38]

 
Белмондо на снимањето на филмот Човекот од Рио во 1963 година

Франсоа Труфо сакаl Белмондо да ја игра главната улога во адаптацијата на Фаренхајт 451.[39] Ова не се случило (филмот е снимен неколку години подоцна со Оскар Вернер); [39] наместо тоа, Белмондо снимил два филма со Жан-Пјер Мелвил: криминалистички филм ноар Ле доулос (1963) и Магнет за пропаст (1963).[40][41] Тој играл заедно со Џина Лолобриџида во Лудо Море (1963) и се појавил во друга антологиска комедија, Слатко и кисело (1963).[42] Постоеле одредени контроверзии кога бил уапсен за навреда на полицаец, а полицаецот бил обвинет за напад на Белмондо.[43]

Кора од банана (1963), со Жана Моро, била популарна комедија.[44] Уште поуспешна била акциона-авантуристичката приказна „Човекот од Рио“ (1964), во режија на Филип де Брока - голем хит во Франција, но популарен и во странство.[45] Профил во списание од 1965 година го споредил со Хамфри Богарт и Џејмс Дин.[45]

Белмондо го направил Алчноста на сонцето (1964) со Лино Вентура за режисерот Анри Вернеј, кој рече дека Белмондо е „еден од ретките млади актери во Франција кој е млад и мажествен“.[17] На Повратен оган (1964) повторно работел со Џин Сиберг, неговата колешка од Без здив .[46] По улогата во Машки лов (1964) тој ја одиграл главната улога во Викенд во Данкерк (1965), уште еден голем хит во Франција. 

Белмондо доминирал на францускиот бокс-офис за 1964 година - „Човекот од Рио“ бил четвртиот по популарност филм во земјата, „Алчноста на сонцето“ бил седми, „Викенд во Данкерк“ деветти а „Повратен оган“ на 19-то место.[47]

Злосторство на едно летно утро (1965) бил помалку успешен [48] а До неговите уши (1965) бил обид да се повтори популарноста на „Човекот од Рио“, од истиот режисер, безуспешно.[49]

Белмондо бил повторно обединет со Годар за Лудиот Пјеро (1965), а потоа направил комедија „ Нежен подлец“ (1966).[50][51] Имал мали улоги во два филма кои биле претежно на англиски јазик, Дали Париз гори? (1966) и Казино Ројал (1967).[52][53]

По снимањето на „Крадецот од Париз “ (1967) за Луј Мал, Белмондо паузирал повеќе од една година.[3] „Еден ден се чинеше дека животот поминува покрај мене“, тој рекол. „Не сакав да работам. Затоа престанав. Потоа еден ден ми се посакав да почнам повторно. Па почнав“. [3]

Белмондо поминал три месеци од тоа време во Холивуд, но не прифатил ниту една понуда.[3] Тој не сакал да учи англиски и да се појавува во филмови на англиски јазик.

Белмондо се вратил на снимањетокриминални филмови во, Хo! (1968),[54] а потоа имал огромен хит со комедијата во која глуми со Дејвид Нивен, Мозокот (1969).[55] Подоцна се појави во Сирена од Мисисиспи (1969) под режија на Франсоа Труфо со Катрин Денев и романтичната драма Љубовта е смешна работа (1969).[24][56]

1970-тите уреди

 
Белмондо во 1971 година

Повторен брак (1971) исто така бил популарен;а уште повеќе се прославил Провалниците (1971).[57][58]

Инспириран од успехот на Ален Делон кој ги продуцирал свои филмови, Белмондо формирал своја продукциска компанија, Черито Филмови (именувана по неговата баба, Росина Черито).[59] Првиот филм од Черито Филмови бил црната комедија Д-р Попол (1972), со Миа Фароу, најголемиот хит досега на режисерот Клод Шаброл.[24]

Несреќа (1972) бил нова верзија на Човек по име Рока (1961). [60] Наследникот (1973) бил акционен филм; додека Величенствениот (1974), сатирична акциона романса повторно го споил со Филип де Брока.[61][62]

Белмондо го продуцирал и глумел во Стависки (1974).[63] Потоа снимил серија комерцијални филмови: Непоправливи (1974),[64] Страв над градот (1975; еден од најголемите хитови на Белмондо во деценијата и прв пат кога играл полицаец на екранот),[65] Хантер ќе те фати (1976),[66] и Телото на мојот непријател (1977).[67] Во Животно (1977) игра како каскадер наспроти Ракел Велч а во Полицаец или гангстер глуми како полицаец (1979).[68][69]

1980-тите уреди

 
Белмондо на Канскиот филмски фестивал во 2011 година

Во 1980 година, Белмондо глумел во уште една комедија, Ле Гињоло. А потоа бил агент на тајната служба во Професионалецот (1981) и пилот во Ace of Aces (1982).[70][71]

“Она што не им се допаѓа на интелектуалците е успехот“, рече Белмондо.[72] „На успехот во Франција секогаш се гледа со презир, не од јавноста, туку од интелектуалците. Ако сум гол во филм, за интелектуалците тоа е во ред, но ако скокнам од хеликоптер, мислат дека тоа е ужасно.[72]

Белмондо продолжил да снима комерцијални филмови: Маргиналец (1983), [73] Les Morfalous (1984), [74] Грабеж (1985),[34] и Пасијанс (1987) од кои вториот бил големо разочарување на благајните и Белмондо се вратил во театарот набргу потоа.[75]


Во режија на Клод Лелуш, Белмондо глумел и бил копродуцент во „Патот на разгалено дете“ (1988).[76] За неговата изведба во филмот, тој добил награда Цезар.[34]

Белмондо тврдел дека имало „неколку причини“ зошто снимал помалку филмови во 1980-тите.[72] „Сега сум продуцент, така што е потребно време да се организираат работите“, изјавил.[72] „Но, исто така е тешко да се најдат добри сценарија во Франција. Имаме сериозни проблеми со пишувањето овде. И повеќе би сакал да се занимавам со театар долго време отколку да се занимавам со просечен филм“.[72]

1990-тите и подоцна кариера уреди

Во 1990 година, ја одигра главната улога во Сирано де Бержерак на сцената во Париз, уште една многу успешна продукција.[72] Исто така имал и мала улога во Сто и една ноќ (1995), а потоа ја играл главната улога во верзијата на Лелуш на Клетници (1995).[77][78] Белмондо се појавил и во комедијата Дезире (1996), [79] Една шанса на двајца (1998),[80] и во научно-фантастичната комедија Можеби (1999).[81]

Во 2009 година, Белмондо глумиел во Човекот и неговото куче („Un homme et son chien“), неговата последна филмска улога.[82] И покрај тешкотиите со одењето и зборувањето, тој играл лик кој го имаше истиот хендикеп.[83] По овој филм, тој бил принуден да се пензионира во 2011 година, откако претходно доживеал мозочен удар во 2001 година.[84]

Почести и награди уреди

 
Отпечатокот од раката на Белмондо во Платата на фестивалите и конференциите

Во 1989 година, Белмондо ја добил наградата Цезар за најдобар актер за неговата изведба во Патот на разгаленото дете.[5]

Белмондо бил прогласен за Витез на Националниот ред за заслуги на Франција, унапреден во офицер во 1986 година и унапреден во командант во 1994 година[85] Тој, исто така, бил прогласен за Витез на Националниот ред на Легијата на честа, унапреден во офицер во 1991 година и унапреден во командант во 2007 година.[86]

За време на неговата кариера, Белмондо бил номиниран за две награди БАФТА.[87]

Белмондо добил неколку почесни награди - Златна палма на филмскиот фестивал во Кан во 2011 година, Златен лав на филмскиот фестивал во Венеција во 2016 година и Цезар во 2017 година.[88][89] Во 2009 година, Здружението на филмски критичари од Лос Анџелес му додели награда за достигнувања во кариерата.[90]

Во 2017 година бил добитник на награда за животно дело на 42. Цезар награди придружена со двеминутни овации.[7]

Личен живот и смрт уреди

На 4 декември 1952 година, Белмондо се оженил со Елоди Константин,[91] со која имал три деца: Патриша (1953–1993), која загинала во пожар, Фиренца (родена 1958 година) и Пол (роден 1963 година) [5] Белмондо и Константин се разделиле во 1965 година[5]. Таа поднела барање за развод во септември 1966 година, а бил финализиран на 5 јануари 1968 година[92]

Белмондо бил во врска со Урсула Андрес од 1965 до 1972 година,[93], со Лаура Антонели од 1972 до 1980 година,[94] со бразилската актерка и пејачка Марија Карлос Сото Мајор од 1980 до 1987 година,[95] и со Барбара Гандолфи од 2008 до 2012 година.[96]

Во 1989 година, Белмондо, кој бил во средината на 50-тите години ја запознал 24-годишната танчерка Нати Тардивел.[5] Двојката живеела заедно повеќе од една деценија пред да се венчаат во 2002 година.[5] На 13 август 2003 година, Тардивел го родила четвртото дете на тогаш 70-годишниот Белмондо, Стела Ева Анџелина.[5] Белмондо и Тардивел се развеле во 2008 година. [5]

Белмондо го поддржувал фудбалскиот клуб Пари Сен Жермен.[97]

Белмондо починал на 6 септември 2021 година во својот дом во Париз, на 88-годишна возраст.[5] Имал нарушено здравје откако доживеал мозочен удар една деценија пред тоа.[84] На 9 септември во Хотелот на инвалидите се одржал национален помен.[98] Претседателот Емануел Макрон го нарекол Белмондо „национален херој“.[98] Последната мелодија за почит била „ Чи Маи “ од Енио Мориконе (од филмот „Професионалец“ од 1981 година). Следниот ден, 10 септември, се одржал погребот во црквата Сен Жермен-де-Пре во присуство на роднините и семејството. Присутни биле и актерите Ален и Ентони Делон.[99] Неговите останки биле кремирани на гробиштата Пер Лашез, а неговата пепел е погребана заедно со неговиот татко, скулпторот Пол Белмондо, на гробиштата Монпарнас.[100]

 
Белмондо на Канскиот филмски фестивал во 1988 година

Во текот на неговата кариера, тој го нарекувале француски пандан на актери како Џејмс Дин, Марлон Брандо и Хамфри Богарт.[5] На денот на неговата смрт, телевизиските канали во Франција ја смениле програмата за да додадат проекции на неговите филмови, кои привлекле над 6,5 милиони гледачи кумулативно.[101] За неговите изведби како полицаец во многу филмови, од Националната полиција изјавиле дека „Дури и да беше само кино, вие бевте на некој начин еден од нас, господине Белмондо“.[101] Во текот на неговата кариера, бил сметан за влијателен француски актер и често го гледале како лице на францускиот нов бран.[12] Белмондо бил опишан како „фигура“ на францускиот нов бран, со неговите актерски техники кои често изгледале како доловување на стилот и имагинацијата на Франција во 1960-тите.[6] Многу од неговите филмски улоги, особено како Мишел Покард, се сметаат за „легендарни“ и многу влијателни.[102] И покрај неговата неподготвеност да научи англиски, многумина веруваат дека доколку прифател понуди од Холивуд, неговиот успех таму би бил споредлив со оној на француските актери Шарл Бојер или Морис Шевалие.[102] Во некролог за Гардијан, тие го поздравиле Белмондо како „интегрален дел од историјата на француската кинематографија и самата Франција“.[102] Тој бил опишан како „олицетворение на кул“.[103]

Американскиот филмски режисер Квентин Тарантино го наведува Белмондо како влијание и го нарекува „глагол што претставува виталност, харизма, сила на волјата, претставува супер ладнокрвност“.[98] Англискиот режисер Едгар Рајт рекол дека „киното никогаш повеќе нема да биде толку кул“ по смртта на Белмондо.[7] Тој бил опишан како икона на француската кинематографија и влијание врз обликувањето на модерната европска кинематографија.[6]

Наводи уреди

  1. ↑ Vincentelli, Elisabeth (2021-09-08). „Where to Stream Jean-Paul Belmondo's Best Performances“. The New York Times (англиски). ISSN 0362-4331. Посетено на 2023-01-29.
  2. ↑ Clifford, Terry (5 June 1966). „Actors as Seen Thru a Director's Eyes“. Chicago Tribune. стр. i15.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Blume, Mary (17 April 1968). „Belmondo Back on Film-Making Scene“. Los Angeles Times. стр. d12.
  4. ↑ Philippe Durant, Delon, Belmondo : regards Croisés, Carnot, 2004, page 289.
  5. ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 5,12 5,13 5,14 Lyman, Rick (6 September 2021). „Jean-Paul Belmondo, Magnetic Star of the French New Wave, Dies at 88“. The New York Times. Посетено на 6 September 2021.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 „Actor Jean-Paul Belmondo, the star of 'Breathless', has died aged 88“. Faroutmagazine. 6 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Bond, Shannon (6 September 2021). „Jean-Paul Belmondo, The Face Of French New Wave Film, Dies At 88“. NPR. Посетено на 7 September 2021.
  8. ↑ Bébel – Jean-Paul Belmondo Fanlisting
  9. ↑ „Famous French people of immigrant origin, Eupedia : France Guide“. Eupedia.com. 14 April 2013. Посетено на 28 August 2017.
  10. ↑ „Belmondo : "J'aimerais bien rejouer"“. Leparisien.fr. Le Parisien. 9 April 2015. Посетено на 24 July 2015.
  11. ↑ Beaucarnot, Jean-Louis; Dumoulin, Frédéric (11 June 2015). Dictionnaire étonnant des célébrités. EDI8. ISBN 978-2754070522. Посетено на 24 July 2015.
  12. ↑ 12,0 12,1 Vandoorne, Saskya; Xu, Xiaofei; Haq, Sana Noor (6 September 2021). „Jean-Paul Belmondo, the battered face of French New Wave cinema, dies aged 88 - CNN Style“. CNN. Посетено на 6 September 2021.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 Schneider, PE (7 May 1961). „'A Punk With Charm': That role has made Belmondo a new rage“. The New York Times. стр. SM84.
  14. ↑ „Jean-Paul Belmondo - Amateur Boxing Record“. Boxing-scoop.com. Посетено на 28 August 2017.
  15. ↑ Callahan, Dan. „Jean-Paul Belmondo: 1933-2021 | Tributes | Roger Ebert“. www.rogerebert.com/.
  16. ↑ French, Philip (4 July 2009). „Philip French's screen legends: Jean-Paul Belmondo“. The Guardian.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 17,6 Barry, Joseph (21 June 1964). „'That Man' Belmondo on a Movie Merry-Go-Round“. The New York Times (англиски). ISSN 0362-4331. Посетено на 6 September 2021.
  18. ↑ „Jean Paul Belmondo“. Le Film Guide. Архивирано од изворникот на 15 August 2018. Посетено на 12 September 2016.
  19. ↑ Guérif, François; Levy Klein, Stéphane (1976). Belmondo. PAC. стр. 81.
  20. ↑ Oscherwitz, Dayna; Higgins, MaryEllen, уред. (2009). The A to Z of French Cinema. Scarecrow Press. стр. 51. ISBN 978-0-8108-7038-3. OCLC 665838566.
  21. ↑ 21,0 21,1 „Jean-Paul Belmondo, French Actor and Star of 'Breathless,' Dies at 88“. The Wrap. 6 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  22. ↑ „BELMONDO, Jean-Paul 1933–“. Contemporary Authors. 174. Detroit: Gale. 1999. стр. 41–44. ISBN 0-7876-2666-X. OCLC 42200439.
  23. ↑ 23,0 23,1 „Jean-Paul Belmondo, Face of the French New Wave, Dies at Age 88“. Vanity. 6 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 Pulver, Andrew (6 September 2021). „Jean-Paul Belmondo, star of Breathless, dies aged 88“. The Guardian.
  25. ↑ O'Connor, Roisin (6 September 2021). „French actor Jean-Paul Belmondo has died“. The Independent (англиски). Посетено на 6 September 2021.
  26. ↑ „Jean-Paul Belmondo, French Actor Best Known for 'Breathless,' Dead at 88“. Pop Culture. Посетено на 7 September 2021.
  27. ↑ „Jean Paul Belmondo plays Artagnan in "Three Musketeers"“. Getty Images. Посетено на 7 September 2021.
  28. ↑ 28,0 28,1 „'Breathless' star Jean-Paul Belmondo dies at 88“. Los Angeles Times. 6 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  29. ↑ Grenier, Cynthia (15 May 1960). „MOVIE ACTIVITIES ALONG THE SEINE: Explosive Premieres – Idol – New Clement, Camus Features“. The New York Times. стр. X7.
  30. ↑ „Jean-Paul Belmondo“. Посетено на 7 September 2021.
  31. ↑ Crowther, Bosley (28 February 1961). „Screen: 7 Ages of l'Amour: Premiere of 'Love and the Frenchwoman'“. The New York Times (англиски). ISSN 0362-4331. Посетено на 6 September 2021.
  32. ↑ 32,0 32,1 „Jean-Paul Belmondo: How the sensual and enviably stylish star came to epitomise French New Wave cool“. The Independent. 7 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  33. ↑ Thompson, Howard (25 February 1961). „Jean-Paul Belmondo Displays Talent for a Variety of Roles; French Actor in 'Breathless' Is Slated to Depict Priest, Gigolo, Mountaineer and Factory Worker in New Films“. The New York Times (англиски). ISSN 0362-4331. Посетено на 6 September 2021.
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 „French film great Jean-Paul Belmondo dies at 88“ (англиски). BBC News. 6 September 2021. Посетено на 6 September 2021.
  35. ↑ „Léon Morin, Priest“. The Criterion Collection. Посетено на 7 September 2021.
  36. ↑ „Belmondo, French film's handsome devil, dies at 88“. France24. 6 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  37. ↑ „Jean-Paul Belmondo dies; 'Breathless' made him a star despite 'ruffian's mug'“. Mercury News. 6 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  38. ↑ „Monkey in Winter“. The Crimson. Посетено на 7 September 2021.
  39. ↑ 39,0 39,1 Thompson, Howard (1962-08-05). „Jazz Plus Truffaut, Hamilton Agendas“. The New York Times (англиски). ISSN 0362-4331. Посетено на 2021-09-07.
  40. ↑ „Remembering Jean-Paul Belmondo, the Suave French Film Icon Who Inspired Spielberg and Tarantino Alike“. Variety. 7 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  41. ↑ „Magnet of Doom“. Criterion Channel. Посетено на 7 September 2021.
  42. ↑ „Jean-Paul Belmondo: 5 Things About The Legendary French Actor Who Passed Away At 88“. News Binding. Архивирано од изворникот на 7 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  43. ↑ „French Actor Has Day in Court As Accuser Becomes Accused“. The New York Times. 14 May 1963. стр. 21.
  44. ↑ „Banana Peel“. TMC. Посетено на 7 September 2021.
  45. ↑ 45,0 45,1 Archer, Eugene (6 June 1965). „The Bogart of the 'Sixties“. The New York Times (англиски). ISSN 0362-4331. Посетено на 6 September 2021.
  46. ↑ „Backfire de Jean Becker“. Unifrance. Посетено на 7 September 2021.
  47. ↑ „1964 French box office“. Box Office Story. Посетено на 28 August 2016.
  48. ↑ „Crime on a Summer Morning“. Unifrance. Посетено на 7 September 2021.
  49. ↑ Alden, Robert (18 May 1966). „Belmondo Is Daredevil in 'Up to His Ears'“. The New York Times. Посетено на 7 September 2021.
  50. ↑ „Pierrot le fou“. Criterion. Посетено на 7 September 2021.
  51. ↑ „Tender Scoundrel“. Unifrance. Посетено на 7 September 2021.
  52. ↑ „Is Paris Burning? (1966)“. TMC. Посетено на 7 September 2021.
  53. ↑ „Casino Royale“. Roger Ebert.com. Посетено на 7 September 2021.
  54. ↑ „Ho! (1968)“. Annays.com. 16 March 2015. Архивирано од изворникот на 7 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  55. ↑ „'Breathless' star Jean-Paul Belmondo dies aged 88“. Screen Daily. Посетено на 7 September 2021.
  56. ↑ Празен навод (help)
  57. ↑ „The Married Couple of the Year Two 1971“. Trakt. Посетено на 7 September 2021.
  58. ↑ „The Sharif loses out to "The Burglars"“. Cleveland Press. Посетено на 7 September 2021.
  59. ↑ „Dr Popaul box office information“. Box Office story. Посетено на 28 August 2016.
  60. ↑ „Pyrénées-Orientales - When Belmondo was filming "La Scoumoune" at the Fort de Bellegarde in Perthus“. L'Independent. Посетено на 7 September 2021.
  61. ↑ Sayre, Nora (18 October 1973). „Film: Belmondo, a Bogart of His Own, in 'Inheritor':The Cast“. The New York Times. Посетено на 7 September 2021.
  62. ↑ „MONDO BELMONDO LE MAGNIFIQUE“. Austin Film.org. Посетено на 7 September 2021.
  63. ↑ „Review: Alain Resnais' 'Stavisky' has a fizzy charm all its own“. Los Angeles Times. 11 October 2018. Посетено на 7 September 2021.
  64. ↑ „L'INCORRIGIBLE“. TMC. Посетено на 7 September 2021.
  65. ↑ „Jean-Paul Belmondo, French Actor and Star of 'Breathless,' Dies at 88“. Yahoo. 6 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  66. ↑ „The Hunter Will Get You“. TMC. Посетено на 7 September 2021.
  67. ↑ „LE CORPS DE MON ENNEMI“. TMC. Посетено на 7 September 2021.
  68. ↑ „L'Animal“. TMC. Посетено на 7 September 2021.
  69. ↑ „Cop Or Hood“. French Culture. Архивирано од изворникот на 7 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  70. ↑ „The Professional“. Criterion Channel. Архивирано од изворникот на 7 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  71. ↑ „French papers bid adieu to the 'Ace of Aces', actor Jean-Paul Belmondo“. France24. 7 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  72. ↑ 72,0 72,1 72,2 72,3 72,4 72,5 Riding, Alan (14 March 1990). „Belmondo Revels in Playing Cyrano in Paris“. The New York Times (англиски). ISSN 0362-4331. Посетено на 6 September 2021.
  73. ↑ „The Brain (TMC) / Le Marginal (C8) – Jean-Paul Belmondo, cop and thug“. Yahoo. 3 May 2019. Посетено на 7 September 2021.
  74. ↑ „Les MORFALOUS (1984)“. BFI. Архивирано од изворникот на 3 March 2018. Посетено на 7 September 2021.
  75. ↑ „Le Solitaire“. BFI. Архивирано од изворникот на 18 May 2017. Посетено на 7 September 2021.
  76. ↑ „Homage to Jean-Paul Belmondo: TF1 deprograms "A perfect mother" and offers the film "Itinerary of a spoiled child"“. News In 24. 7 September 2021. Архивирано од изворникот на 2021-10-28. Посетено на 7 September 2021.
  77. ↑ „One Hundred and One Nights“. The Criterion Collection. Посетено на 7 September 2021.
  78. ↑ „Les Miserables“. Roger Ebert.com. Посетено на 7 September 2021.
  79. ↑ „Jean-Paul Belmondo“. TMC. Посетено на 7 September 2021.
  80. ↑ „Une chance sur deux“. Monaco Tribune. Посетено на 7 September 2021.
  81. ↑ „Mort de Jean-Paul Belmondo : huit choses que vous ne saviez peut-être pas sur Bébel“. FranceTVInfo. 7 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  82. ↑ Sciolino, Elaine (21 January 2009). „French Star as He Is, Stroke and All“. The New York Times. Посетено на 7 September 2021.
  83. ↑ Ronald Bergan (6 September 2021). „Jean-Paul Belmondo obituary“. The Guardian. Посетено на 7 September 2021.
  84. ↑ 84,0 84,1 „Quintessential French film star Jean-Paul Belmondo dies at 88“. UPI. Посетено на 7 September 2021.
  85. ↑ „Décret du 14 mai 1994 portant promotion et nomination“. JORF. 1994 (112): 7102. 15 May 1994. PREX9410898D. Посетено на 14 March 2009.
  86. ↑ „Décret du 6 avril 2007 portant promotion“. JORF. 2007 (84): 6582. 8 April 2007. PREX0710141D. Посетено на 14 March 2009.
  87. ↑ Kristen Lopez (6 September 2021). „Jean-Paul Belmondo, Star of the French New Wave Classic 'Breathless,' Dies at 88“.
  88. ↑ Jeremy Dick (6 September 2021). „Jean-Paul Belmondo Dies, Breathless Actor and French New Wave Star Was 88“. Movie Web.
  89. ↑ Jordan Mintzer, Duane Byrge (6 September 2021). „Jean-Paul Belmondo, 'Breathless' Star and Epitome of Gallic Cool, Dies at 88“. The Hollywood Reporter.
  90. ↑ Natale, Richard (6 September 2021). „Jean-Paul Belmondo, Star of Godard's 'Breathless,' Dies at 88“. Variety. Посетено на 6 September 2021.
  91. ↑ Thomas Riggs (2000). Contemporary Theatre, Film and Television, Volume 31. Gale / Cengage Learning. стр. 25. ISBN 0787646369.
  92. ↑ „Los Angeles Times from Los Angeles, California on January 6, 1968 · 16“. Newspapers.com. 6 January 1968.
  93. ↑ Earl Wilson (16 July 1972). It Happened Last Night. Sarasota Herald-Tribune.
  94. ↑ Mort de Laura Antonelli, star italienne des années 1970 et ex-femme de Jean-Paul Belmondo AlloCiné; 22 June 2015.
  95. ↑ „Carlos Sotto Mayor : L'ex de Bébel revient en bombe atomique... avec un prince !“. Purepeople.com.
  96. ↑ „Jean-Paul Belmondo escroqué : Son ex Barbara Gandolfi jugée“. Purepeople.com.
  97. ↑ „" Bebel ", inoubliable acteur du Paris Saint-Germain“ ["Bebel", unforgettable actor of Paris Saint-Germain] (француски). Paris Saint-Germain F.C. 6 September 2021. Посетено на 6 September 2021.
  98. ↑ 98,0 98,1 98,2 „France mourns "immortal" Belmondo, will pay national tribute on Thursday“. Reuters. 7 September 2021. Посетено на 7 September 2021."France mourns "immortal" Belmondo, will pay national tribute on Thursday". Reuters. 7 September 2021. Retrieved 7 September 2021.
  99. ↑ „Paris greets Belmondo with a funeral in Saint-Germain-des-Près“. Time News. 11 September 2021. Entertainment.
  100. ↑ „Hommage à Jean-Paul Belmondo : son cercueil bloqué dans un ascenseur aux Invalides“. Femme Actuelle. 11 September 2021. Посетено на 15 September 2021.
  101. ↑ 101,0 101,1 „France set for rare national tribute to film star Belmondo“. France24. 7 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  102. ↑ 102,0 102,1 102,2 „Jean-Paul Belmondo: the beaten-up icon who made crime sexy“. The Guardian. 6 September 2021. Посетено на 7 September 2021.
  103. ↑ „French Film Star Jean-Paul Belmondo, The Epitome Of Cool, Dies At 88“. NPR.org. NPR. Посетено на 7 September 2021.

Надворешни врски уреди

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Жан_Пол_Белмондо&oldid=5191328“