Бурсук

поранешно село во Серско, Егејска Македонија

Бурсук (грчки: Λιμνοχώρι, Лимнохори; до 1927 г. Μπουρσούκι, Бурсуки[1]) — поранешно село во Серско, Егејска Македонија, на територијата на општината Долна Џумаја на Серскиот округ, Грција. Сè до 1920-тите било населено исклучиво со Македонци.[2]

Бурсук
Λιμνοχώρι
Бурсук is located in Грција
Бурсук
Бурсук
Местоположба во областа
Бурсук во рамките на Долна Џумаја (општина)
Бурсук
Местоположба на Бурсук во Серскиот округ и областа Централна Македонија
Координати: 41°11.24′N 23°11.13′E / 41.18733° СГШ; 23.18550° ИГД / 41.18733; 23.18550
ЗемјаГрција
ОбластЦентрална Македонија
ОкругСерски
ОпштинаДолна Џумаја
Општ. единицаДолна Џумаја
Надм. вис.&1000000000000002000000020 м
Население
 • Вкупноиселено
Час. појасEET (UTC+2)
 • Лето (ЛСВ)EEST (UTC+3)

Географија

уреди

Бурсук се наоѓало југозападно од Валовишта. Денес е потопено од водите на Бутковското Езеро кога било претворено во вештачко.

Историја

уреди

Во Отоманското Царство

уреди

Во „Етнографија на вилаетите Адријанопол, Монастир и Салоника“ се вели дека во 1873 г. Бурсук (Boursouk) било село во Серската каза со 15 домаќинства сочинети од 49 Македонци.[3][4]

Во 1891 г. Георги Стрезов напишал за селото:

Борсук, чифлик, од кој дел му припаѓа на х. Ахмет-ефенди; 2 часа на З од Џумаја. Излегуваат прочуени дињи; 60 куќи Македонци.[5][6]

Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) од 1900 г. селото брои 360 жители, сите Македонци христијани.[3][7]

Сите христијани во Бурсук биле под врховенството на Цариградската патријаршија и во него работела грчката пропаганда. По податоци на егзархискиот секретар Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 г. во Бурсук (Boursouk) живееле 480 Македонци, сите под Патријаршијата.[3] Во селото имало грчко основно училиште со 1 учител и 20 ученици.[8]

Во Грција

уреди

За време на Првата балканска војна селото е окупирано од бугарска војска, а по Втората балканска војна во 1913 г. е припоено кон Грција согласно Букурешкиот договор. Жителите на селото, заедно со оние на Мантар и Пурлида им се протиставувале на грчките денационализаторски мерки и одбивале да плаќаат владичина, да се поздравуваат на грчки за Велигден, да признаваат грчки поп и да одат во црква, а децата не ги пуштале во училиште бидејќи во него бил воведен грчкиот јазик.[9] Во 1913 г. селото имало 688 жители, а во 1920 г. попишани се 682 лица.[2]

Во 1923 г. во близина на селото војводата Тома Радовски е тешко ранет во двете нозе при ожесточена престрелка со грчка војска.[10] Во 1924 г. под присила 172 лица се иселиле во Бугарија, а на нивно место се доведени грчки колонисти.[2] Во 1928 г. селото е заведено како мешана населба со 657 жители, од кои 175 лица (27 семејства) биле дојденци, а остатокот македонски мештани.[11]

По поплавата од 1936 г. населението е иселено во Хазнатар, и така Бурсук е напуштен.[12]

Личности

уреди
  • Георги Баџов — револуционер, деец на ВМОРО, загинал пред 1918 г.[13]
  • Никола Аврамов — свештеник и революционер, деец на ВМОРО, умрел по 1918 г.[13]
  • Никола Петков (? – 1913) — борец во МОО, III и Нестројна чета на V Одринска дружина, ранет во Првата балканска војна 28 јануари 1913 година, безследно изчезнал в Междусъюзническата на 16 юни 1913 година[14]

Наводи

уреди
  1. „Μετονομασίες των Οικισμών της Ελλάδας“. Πανδέκτης: Name Changes of Settlements in Greece. Посетено на 12 април 2021.
  2. 2,0 2,1 2,2 Симовски, Тодор Христов (1998). Населените места во Егеjска Македониjа (PDF). II дел. Скопjе: Здружение на децата-бегалци од Егејскиот дел на Македонија, Печатница „Гоце Делчев“. стр. 187. ISBN 9989-9819-6-5.
  3. 3,0 3,1 3,2 Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
  4. Македония и Одринско : Статистика на населението от 1873 г. София: Македонски научен институт – София, Македонска библиотека № 33. 1995. стр. 120–121. ISBN 954-8187-21-3.
  5. Нарекувајќи ги „Бугари“ под влијанието на бугарската пропаганда.
  6. Стрезов, Георги (1891). „Два санджака отъ Источна Македония“ (PDF). Периодическо списание на Българското книжовно дружество въ Средѣцъ. Средѣцъ: Държавна печатница. Година Седма (XXXVI): 849.
  7. Кѫнчовъ, Василъ (1900). Македония. Етнография и статистика. София: Българското книжовно дружество. стр. 177. ISBN 954430424X.
  8. Brancoff, D. M (1905). La Macédoine et sa Population Chrétienne : Avec deux cartes etnographiques (PDF). Paris: Librarie Plon, Plon-Nourrit et Cie, Imprimeurs-Éditeurs. стр. 198–199.
  9. Цокова, Полина (2009). „Дейността на Неврокопската митрополия в периода на войните 1912 - 1919 година“. Исторически преглед. София: Институт по история при БАН. 65 (1–2): 95.
  10. ЦДА, ф. 1909, оп. 2, а. е. 430, л. 12-13; ф. 3, оп. 12, а. е. 1294, л. 1-2.
  11. Κατάλογος των προσφυγικών συνοικισμών της Μακεδονίας σύμφωνα με τα στοιχεία της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ) έτος 1928, Архивирано од изворникот на 30 јуни 2012, Посетено на 30 јуни 2012
  12. Иванов, Йордан Н (1982). Местните имена между долна Струма и долна Места : принос към проучването на българската топонимия в Беломорието. София: Издателство на Българската академия на науките. стр. 84.
  13. 13,0 13,1 Македонцитѣ въ културно-политическия животъ на България: Анкета отъ Изпълнителния комитетъ на Македонскитѣ братства (PDF). София: Книгоиздателство Ал. Паскалевъ и С-ие, Държавна печатница. 1918. стр. 106.
  14. Македоно-одринското опълчение 1912-1913 г. : Личен състав по документи на Дирекция „Централен военен архив“ (PDF). София: Главно управление на архивите, Дирекция „Централен военен архив“ В. Търново, Архивни справочници № 9. 2006. стр. 550. ISBN 954-9800-52-0.