Википедија

Антарктик (регион)

Антарктикот — поларен регион околу Јужниот Пол на Земјата, спроти арктичкиот регион околу Северниот Пол. Антарктикот го опфаќа континентот Антарктик, висорамнината Кергелен и други островски територии кои се наоѓаат на Антарктичката плоча или јужно од Антарктичката конвергенција. Антарктичкиот регион ги вклучува ледените плочи, водите и сите островски територии во Јужниот Океан кои се наоѓаат јужно од Антарктичката конвергенција, зона приближно 32 до 48 километри во широчина, кои се различни по географска ширина во зависност од сезоната.[1] Регионот покрива околу 20 проценти од јужната полутопка, од кои 5,5 проценти (14 милион km2 ) е површината на самиот континент Антарктик. Сите копнени и ледени плочи јужно од географската широчина 60°S се администрираат според системот на договори на Антарктикот. Биогеографски, Антарктичката екозона е една од осумте биогеографски области на површината на Земјата.

Антарктичкиот регион Антарктичката конвергенција и 60-та јужна паралелна
Антарктичка плоча

Географија

уреди
 
Антарктикот (без неговата периферија на неврзан морски мраз, композитна сателитска слика)
 
Ентони де ла Роше и други рани патувања во Јужниот Океан
 
Местоположба на Антарктикот на Земјина топка

Како што е дефинирано со Антарктичкиот договор, регионот на Антарктикот е сè она што се наоѓа јужно од географската ширина 60°S. Областа на Договорот го опфаќа Антарктикот и архипелагот на островот Балени, островот Петар I, Скотовиот Остров, Јужните Оркниски Острови и Јужните Шетландски Острови.[2] Сепак, оваа област не ја вклучува Антарктичката конвергенција, преодна зона каде студените води на Јужниот Океан се судираат со потоплите води на северот, формирајќи природна граница на регионот.[3] Бидејќи конвергенцијата се менува сезонски, Конвенцијата за зачувување на морските живи ресурси на Антарктикот ја приближува линијата на конвергенција со спојување на одредени точки долж паралелите на географската ширина и меридијаните на должина.[4] Имплементацијата на конвенцијата се раководи преку меѓународна комисија со седиште во Хобарт, Австралија, со ефикасен систем на годишни риболовни квоти, лиценци и меѓународни инспектори на рибарските бродови, како и сателитски надзор 

Островите кои се наоѓаат помеѓу 60°С географска ширина паралелно на југ и конвергенцијата на Антарктикот на север, и нивните соодветни 370 километарски ексклузивни економски зони потпаѓаат под национална јурисдикција на земјите што ги поседуваат: Јужна Џорџија и Јужните Сендвички Острови (Обедине Кралство), островот Буве (Норвешка) и Островите Херд и Мекдоналд (Австралија).

Островите Кергелен (Франција; исто така прекуморска територија на ЕУ) се сместени во областа на Конвергенција на Антарктикот, додека островот Гранде де Тира дел Фуего, Фокландските Острови, Исла де Лос Естадос, Островот Хорн со ртот Хорн, Островите Диего Рамирес, Островот Кембел, Маквари Островот, Островите Амстердам и Свети Павле, Островите Крозе, Принц Едвард и Островот Гоф и групата Тристан да Куња остануваат северно од Конвергенцијата, а со тоа и надвор од регионот на Антарктикот.

Екологија

уреди

Антарктик

уреди

Различни животни живеат на Антарктикот барем дел од годината, вклучувајќи:[5][6]

Подантарктички Острови

уреди

Биолошката разновидност меѓу копнената флора и фауна е ниска на островите: студиите теоретизираат дека суровата клима е главен придонесувач за богатството на видовите, но откриени се повеќекратни корелации со областа, температурата, оддалеченоста на островите и стабилноста на синџирот на исхрана. На пример, тревојадните инсекти се сиромашни по број поради ниското растително богатство, а исто така, бројот на домородните птици е поврзан со инсектите, кои се главен извор на храна.[7]

Конзервација

уреди
 
Заливот Мубреј и планината Хершел, Источен Антарктик

Антарктикот е домаќин на најголемата заштитена област во светот која се состои од 1,07 милион km2, морската заштитна област Јужна Џорџија и Јужните Сендвички Острови создадени во 2012 година.[8] Вториот ја надминува површината на друга огромна заштитена територија, Североисточен гренландски национален парк со 972.000 км2.[9] (Додека заштитната област на Росово Море, основана во 2016 година, е сè уште поголема со 1,55 милиони km2, неговата заштита истекува за 35 години.[10][11] ) За да се заштити областа, сите бродови на Антарктикот над 500 тони се предмет на задолжителни прописи според Поларниот кодекс, усвоен од Меѓународната поморска организација (во сила од 1 јануари 2017 година).[12][13]

Општество

уреди
 
Станицата Амундсен-Скот, географскиот Јужен Пол е означен во позадина
 
Ушуаја, Аргентина е најактивната порта кон Антарктикот

Луѓе

уреди

Првото забележано видување на Антарктикот му се припишува на Шпанецот Габриел де Кастиља, кој пријавил дека видел далечни јужни планини покриени со снег во 1603 година. Првата откриена земја на Антарктикот бил островот Јужна Џорџија, посетен од англискиот трговец Ентони де ла Роше во 1675 година. Иако митовите и шпекулациите за Terra Australis („Јужна земја“) датираат од антиката, вообичаено е прифатено првото потврдено видување на континентот Антарктик дека се случило во 1820 година од страна на руската експедиција на Фабијан Готлиб фон Белингсхаузен и Михаил Лазарев преку бродовите Восток и Мирни.

Австралиецот Џејмс Кергелен Робинсон (1859–1914) бил првиот човек роден на Антарктикот, на бродот Офли во Заливот Морбихан, остров Кергелен на 11 март 1859 година.[14] Првиот човек роден на остров на Антарктикот бил Солвеиг Гунбјорг Јакобсен, роден на 8 октомври 1913 година во Гритвикен, Јужна Џорџија.[15]

 
Музеј Гритвикен во Јужна Џорџија

Емилио Маркос Палма (роден на 7 јануари 1978 година) е Аргентинец кој бил првата документирана личност родена на континентот Антарктик во базата Есперанца.[16] Неговиот татко, капетанот Хорхе Палма, бил шеф на одредот на аргентинската армија во базата. Додека оттогаш на Антарктикот се родени десет луѓе, родното место на Палма останува најјужното место. Кон крајот на 1977 година, Силвија Морела де Палма, која тогаш била бремена во седмиот месец, била пренесена со хеликоптер во базата Есперанца, со цел да ја заврши бременоста во базата. Авиопревозот бил дел од аргентинските решенија за спорот за суверенитетот над територијата на Антарктикот. Емилио автоматски добил аргентинско државјанство од владата бидејќи неговите родители и двајцата биле аргентински државјани, а тој е роден на Аргентински Антарктик. Палма може да се смета за првиот роден човек на Антарктик.

Регионот на Антарктикот немал домородно население кога првпат бил откриен, а неговите сегашни жители сочинуваат неколку илјади минливи научници и друг персонал кој работи на дежурства на неколку десетици истражувачки станици што ги одржуваат различни земји. Сепак, регионот го посетуваат повеќе од 40.000 [17] туристи годишно, а најпопуларните дестинации се областа на Антарктичкиот Полуостров (особено Јужните Шетландски Острови ) и островот Јужна Џорџија.

Во декември 2009 година, растот на туризмот, со последици и за екологијата и за безбедноста на патниците во нејзината голема и оддалечена дивина, бил забележан на конференција во Нов Зеланд од страна на експерти од потписниците на Антарктичкиот договор. Дефинитивните резултати од конференцијата биле претставени на состанокот на државите од Антарктичкиот договор во Уругвај во мај 2010 година.[18]

Часовни појаси

уреди

Бидејќи Антарктикот го опкружува Јужниот Пол, теоретски се наоѓа во сите часовни појаси. За практични цели, часовните појаси обично се засноваат на територијални претензии или часовен појас на земјата сопственик на станицата или база на снабдување.[19]

Острови

уреди

Наводи

уреди
  1. ↑ „Scientific Committee on Antarctic Research website“. SCAR. Архивирано од изворникот на 2013-12-14. Посетено на 2015-03-15.
  2. ↑ „The Antarctic Treaty | NSF - National Science Foundation“. www.nsf.gov. Посетено на 2020-10-07.
  3. ↑ „Commission for the Conservation of Antarctic Marine Living Resources - Department of Agriculture“. www.agriculture.gov.au. Посетено на 2020-10-07.
  4. ↑ Convention for the Conservation of Antarctic Marine Living Resources Архивирано на {{{2}}}.
  5. ↑ „Antarctic Wildlife“. Natural Environment Research Council - British Antarctic Survey. Архивирано од изворникот на 2012-10-05. Посетено на 2012-11-20.
  6. ↑ Vanessa Woods (2011-10-14). „Antarctic wildlife“. Commonwealth Scientific and Industrial Research Organisation. Архивирано од изворникот на 14 December 2013. Посетено на 2012-11-20.
  7. ↑ Chown; Gremmen; Gaston (1998). „Ecological Biogeography of Southern Ocean Islands: Species-Area Relationships, Human Impacts, and Conservation“. The American Naturalist. 152 (4): 562–75. doi:10.2307/2463357. ISSN 0003-0147. JSTOR 2463357. PMID 18811364.
  8. ↑ „SGSSI Marine Protection Area (Management Plan)“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 29 October 2016.
  9. ↑ Greenland in figures 2009.
  10. ↑ CCAMLR to create world's largest Marine Protected Area.
  11. ↑ Slezak, Michael (26 October 2016). „World's largest marine park created in Ross Sea in Antarctica in landmark deal“. The Guardian (англиски). Архивирано од изворникот на 28 October 2016. Посетено на 28 October 2016.
  12. ↑ „Shipping in polar waters“. IMO. Посетено на 2 August 2021.
  13. ↑ „The Polar Code, One Year On“. The Maritime Executive. Посетено на 2 August 2021.
  14. ↑ L. Ivanov and N. Ivanova.
  15. ↑ Headland, Robert (1984). The Island of South Georgia. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 9780521424745.
  16. ↑ „Emilio Palma, argentino y "Adán" de la Antártida | Información General“.
  17. ↑ „IAATO tourist statistics 2007/08“ (PDF).
  18. ↑ Antarctic Nations Considering New Controls On Ships Amid Tourism Explosion.
  19. ↑ Society, National Geographic (14 August 2012). „South Pole“. National Geographic Society (англиски). Посетено на 9 April 2022.

Дополнителна литература

уреди

Надворешни врски

уреди
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Антарктик_(регион)&oldid=5275105“