Википедија

Банатско востание

Банатското востание [a] — востание кое било организирано и предводено од страна на српскиот православен епископ Теодор Несторовиќ и Сава Темишварац против Османлиите во Темишварскиот пашалак. Востанието избувнало во 1594 година, во почетната фаза на Долгата турска војна, и во него учество зеле локалните Срби, кои броеле околу 5.000, кои успеале брзо да заземат неколку градови во регионот пред да бидат уништени од османлиската армија. Моштите на Свети Сава ги изгореле Османлиите како одмазда. Иако кратко траело, тоа ги инспирирало идните востанија.

Банатско востание
Дел од Долгата војна во Унгарија, Отоманско-српски војни
Banatski ustanak.png
Карта на востанието.
Датум март — 10 јули 1594
Место Темешварски пашалак, Отоманско Царство
Исход отоманска победа
Завојувани страни
Српски востаници
Австриска помош 		Отоманско Царство
Команданти и водачи
Теодор Несторовиќ
Сава Темишварац
Велја Мирониќ
Коџа Синан-паша
Мустафа-паша Темешварски
Али чавуш
Сила
5,000 20–30,000
Жртви и загуби
1,000+


Заднина

уреди

Статус на Србите

уреди

Османлиска криза

уреди

Владеењето на Сулејман I е опишано како најпознат период во османлиската историја. Меѓутоа, на крајот на неговото владеење, постојаните војни го дале својот данок, оштетувајќи ја економијата. Неисправните економски политики што следеле ја потресиле економијата, а со тоа и темелите на отоманското општество; државните службеници брзо станале сиромашни, нивните плати биле обезвреднети, а корупцијата и митото биле вообичаени. Бунтови во текот на 1593 година се случиле низ целото Отоманско Царство, уверувајќи ја владата да побара нова освојувачка војна за да излезе од кризата. Населението (раја) во Чанад страдало во овој период, уште од 1560-тите. Сиромашните спахии ги принудувале селаните да работат премногу, и им наметнувале свои даноци на селаните, и покрај законите што ги спречуваат ваквите постапки. Собирачите на данок, исто така, ја злоупотребувале својата позиција, земајќи повисоки даноци. Беговите и војводите (христијански поглавари) ги користеле куќите, алатките и животните на населението и јаделе бесплатно, што на крајот било спречено со владина наредба. Резултатот на ваквите прашања довел до масовна миграција на населението во Трансилванија во 1583 година. Записите покажуваат влошување на статусот на населението и влошување на економијата (инфлација). Од отомански извори може да се заклучи дека главните иницијатори и водачи на востанието некогаш припаѓале на христијанските слоеви во османлиската воена служба. По османлиското освојување на Ѓула во 1566 година, тие започнале да ги губат своите привилегии и станале дел од пониската класа (раја); еден дел се преселил во Трансилванија и граничните делови на царството, дел останало, додека голем број станале ајдуци.

Поразот на Османлиите во Битката кај Сисак (22 јуни 1593 година) и неизвесниот исход од борбите во Горна Унгарија во почетокот на Долгата турска војна (1593–1606) ги разбудиле внатрешните проблеми и исто така го загрозиле османлиското владеење во вазалните кнежевства на Трансилванија, Влашка и Молдавија. [1] Ова исто така создало услови за востание на Србите во Банат во 1594 година. [1]

Заднина

уреди
 
Востание во Банат

Помалите групи на османлиски христијански мартолози и некои спахии се оддалечиле кога христијанските војски ги освоиле Филек и Ноград во текот на зимата 1593–94 Тие се собрале на границата кон Трансилванија (управувана од османлискиот вазал Сигизмунд Батори ), каде што пред војната биле активни бројни ајдучки групи, и добиле помош од Ѓорѓе Палотиќ, Бан на Лугос и Ференц Гести, еден од главните команданти на Трансилванија. [1] На почетокот групата напаѓала трговски каравани, сè додека нивниот број не пораснел и тие започнале да напаѓаат осамени кули и чардаци. [1] Рајата дејствувала само кога групата кога пристигнувала во нивните области, додека на неколку места биле принудени да се приклучат бидејќи бунтовниците се заканувале дека ќе ги земат нивните имоти, па дури се заканувале и со смрт. [1]

Во март, група на бунтовници предводени од Петар Мајзош го опожариле Врашац и го ограбиле населението од околните села, а потоа се повлекле во Трансилванија. [1] На крајот на март, бунтовниците ги нападнале и отпуштиле Бокша и Маргина. Во овој период разбојничките напади се претвориле во востание. [1] Целите на востанието ги искажале православните духовници, предводени од епископот Теодор Несторовиќ. [1]

Востание

уреди
 
Бунтовниците побарале помош од трансилванскиот принц Сигисмунд Батори .
 
Вршачки замок

По операциите во областа Вршац, голем османлиски конвој со воен материјал бил нападнат од страна на Дунав, најверојатно од сремски ајдуци. [1] [b] Во април и мај бунтовниците уништиле важни отомански упоришта на левиот брег на Дунав, во јужниот дел на Банат, а В. Крестиќ забележува дека овие судири биле можеби таму каде што бунтовниците имале најголем успех. [1] Според отоманскиот хроничар Мустафа Селаники, бунтот започнал во Модава, предводен од неименуван христијанин (идентификуван како српски „спахија Вукадин“), сопственик на зијамет, кој имал висок ранг во организацијата на спахиите; откако ја изгубил службата и земјитето заминал кај Сигисмунд Батори, од каде што брзо се вратил со неколку офицери кои би помогнале во востанието и би воспоставиле воена организација. [1] Во средината на мај, епископот Теодор водел мисија која барала помош од Сигисмунд Батори, а за возврат му понудиле владеење на српскиот престол, сепак, Батори инсистирал да се потчини на османлискиот султан и не бил во можност да ги исполни нивните барања.[2] Првиот голем успех на бунтовниците бил нападот врз Модава на Дунав, каде што тие го убиле османлискиот екипаж и ја запалиле градската тврдина. [1] Потоа, тие го победиле османлиското обезбедување на пристаништето на Храм и екипажот на дрвената тврдина ( паланка ) во Панчево. [1] Османлиската влада испратила армија од 1.000 коњаници и пешадија кога вестите за нападите стигнале до Белград и Смедерево. [1] Во следната битка кај Панчево на 26 мај 1594 година, лидерот на бунтовниците Вукадин и 1.000 луѓе биле убиени, стар српски запис вели дека „Србите и Турците се бореле ... многу Срби паднале“.[3]

Веднаш по повлекувањето на османлиските трупи, остатоците од поразените бунтовници и бунтовничките групи кои претходно го уништиле местото Охат, го нападнале Бечкерек (Зрењанин), богатиот град изграден од големиот везир Соколу Мехмед-паша (1506-1579) како негов вакаф (дарување). [1] [2] Во Зрењанин, бунтовниците имале поддршка од месното население, што довело до брз пораз на османлискиот отпор. [1] Бунтовниците се обидувале да заминат веднаш штом се собирал пленот, но сепак, месното население се спротивставило бидејќи се плашеле од османлиска одмазда.[4] В. Крестиќ забележува дека Османлиите верувале дека бунтот ќе биде лесно да се задуши, назначувајќи го помалиот службеник, емин-и нузул (набавувач на жито) Али Чавуш, кој дотогаш собирал вонредни даночни војни, за командант на одред од Смедеревскио Санџак. [1] Османлискиот одред бил уништен кај Зрењанин, а Али Чавуш бил разрешен по враќањето во Белград. [1] Бунтовниците го освоиле Тител и многу села населени со муслимани во околината, убивајќи многу муслимани, а голем дел биле заробени во црквата, принудувајќи ги да го прифатат христијанството, според Мустафа Селаники. [1] [c] Муслиманското население од соседните области кои не биле фатени во востанието се повлекло во утврдените градови. [1] Отсечени на југ и исток, малкумината муслимани од областа Кањижа, најверојатно, заминале во Цанад и Сегедин. [1]

Предвидувајќи отомански напад, бунтовниците побарале помош од Трансилванија и Австријците. [1] Барањата за бунтовниците биле испратени од Вршац и Зрењанин, што укажува на тоа дека имало два независни центри на бунтовниците. [1] На почетокот на јуни, Баториј свикал состанок во Алба Јулија на неговите магнати во врска со тоа дали да ги поддржи српските бунтовници; на 11 јуни исходот бил дека тие не треба да ја прекинат својата подреденост кон Османлиите. [5] Трансилванската врска сепак не престанала; Ѓорѓе Палотиќ украл вооружување што им го испратил на бунтовниците и ги охрабрил да продолжат да се борат; тој потоа ветил дека Батори наскоро ќе им даде поддршка. [5] На 13 јуни од Вршац, епископот Теодор, Сава Темишварац и Велја Мирониќ ветиле верно да му служат на Трансилванскиот владетел.[3] Во меѓувреме, групата од Зрењанин побарала заштита од виенскиот двор, нивниот пратеник Ѓорѓе Рац пристигнал во Хатван на 10 јуни, состанувајќи се со генералот Теуфенбах, а потоа и со надвојводата Матеја во Естергом. [1] Австријците испратиле две мали одреди, од кои едниот бил убиен од Кримските Татари на патот, додека поддршката на Трансилванија се сведела на континуирана поддршка во форма на офицери и морална поддршка. [1] Во меѓувреме, војната на фронтот забележително се префрлила во корист на Османлиите. [1] Доаѓањето на Кримските Татари предводени од Гази II Гирај ги принудило христијанските војски да ги подигнат опсадите на Естергом и Хатван и да се повлечат во Горна Унгарија. [1] Ова го натерало големиот везир Коца Синан-паша да му посвети поголемо внимание на Банат. Тој го назначил Мехмед-паша, Бејлербеј од Анадолија, за командант на војска (составена од трупи од ејалетите на Анадолија и Караман, и исто така 3.000 јаничари) што било планирано да се справи со бунтовниците во Зрењанин. [1] Бидејќи пристигнала веста за ширење на востанието во областа Темешвар ( Тимишоара ), Мустафа-паша, Бејлербеј од Темешвар, добил наредба веднаш да се упати од Буда кон Банат. Не би даден сериозен отпор од страна на бунтовниците, и тие билр поразени до 10 јули 1594 година. [1]

Последици

уреди

Османлиската одмазда била застрашувачка. По битките околу Зрењанин, армијата ограбила и изгорела села сè до реката Муреш. [1] Многу населби биле напуштени и никогаш не биле обновени, бидејќи населението било убиено или однесено како робови, или избегало во Трансилванија и Хабсбуршкиот дел од Унгарија.[2] Следната година, Кримските Татари навлегле во Темешвар, извршувајќи нови грабежи, и според современите изјави, не можело да се види живо суштество по три дена одење. [1] Колку подолго траела војната, вонредните воени даноци се зголемувале. [1]

Во 1596 година во источниот дел на Херцеговинскиот Санџак избувнало српско востание, организирано од регионалното православно раководство. Тоа траело кратко, поразените бунтовници биле принудени да капитулираат поради недостаток на странска поддршка, бидејќи исто така побарале помош од христијанските европски држави. [5]

Палење на моштите на Свети Сава

уреди
 
Палењето на моштите на Свети Сава од страна на Османлиите. Слика од Стеван Алексиќ (1912)

Останува нејасно кога моштите на Свети Сава биле донесени во Белград и изгорени. Или тоа се случило за време на востанието или една година потоа. Во акција на одмазда, големиот везир Коџа Синан-паша наредил зеленото знаме на пророкот Мухамед да се донесе од Дамаск за да се спротивстави на српското знаме, како и саркофагот и моштите на Свети Сава кои се наоѓале во манастирот Милешева со воен конвој до Белград. На патот, османлискиот конвој убивал луѓе за бунтовниците во шумата да слушнат за тоа. На 27 април, Османлиите ги изгореле моштите на Свети Сава јавно, а пепелта била расфрлана за да ги обесхрабри Србите.

Архиепископот Сава ја основал Српската православна црква, српското црковно право и националната литература и како важна фигура од историјата на Србија, е споредуван со она што е Буда за будизмот. Тој биол канонизиран како чудотворец и неговиот верски култ бил асимилиран во народните верувања во османлиско време. Почитувањето на неговите мошти создало тензија помеѓу Србите и Османлии. Во 1774 година, Сава бил прогласен за заштитник на сите Срби. Во XIX век култот бил оживеан во контекст на национализмот со изгледите за независност од Османлиите, „претставувајќи и репродуцирајќи моќни слики за националното златно доба, за национално помирување и обединување и за мачеништво за црквата и нацијата“. Откако Србија се здобила со целосна независност, била планирана катедрала посветена на светителот, дел од плановите за модернизација на Белград. Иако градежниот одбор за црквата е основан во 1895 година, изградбата на победничкиот концепт, заснован на Гражаница и Аја Софија, започнал во 1935 година. Изградбата престанала за време на Втората светска војна и комунистичкото владеење, за да се започне повторно по дозволата во 1984 година; од 2010 г., надворешноста е завршена, а внатрешноста недовршена.[6] Местото каде што биле запалени моштите на Свети Сава, станала новата основа на Националната библиотека на Србија и црквата Свети Сава, посветена на светителот, во XX век. Од својата локација, црквата доминира во градскиот пејзаж на Белград и станала национален симбол.

Наследство

уреди

Големината на востанието е илустрирано во една српска епска песна : „Целата земја се побуни, станаа шестстотини села, сите го вперија пиштолот кон царот“. [7]

Грбот на Вршац, кој за прв пат бил донесен во 1804 година, вклучува обезглавена турска глава на сабја над тврдината.[8][9]

Владиката Теодор бил канонизиран на 29 мај 1994 година како свештеномаченик, со свој празник на 29 мај. Во 2009 година, централниот плоштад во Вршац бил именуван како „Свети Теодор Вршац“. На 28 октомври 2012 година, била поставена спомен-плоча во црквата Свети Архангел Михаил во Зрењанин, во чест на Теодор и бунтовниците.[10] Црквата подигнала спомен крст и црвено знаме со ликот на Свети Сава.[11]

Историска драмска претстава насловена како Маѓепсан замок што го опкружува замокот го вклучува ликот на Јанко Халабура.[12]

Белешки

уреди
  1. ^ It is known in historiography as the "Uprising of the Serbs in Banat" (српски: Устанак Срба у Банату/Ustanak Srba u Banatu),[13] "Serb uprising in Banat" (српски устанак у Банату),[14] and simply "Uprising in Banat" (устанак у Банату).[15]
  2. ^ Although historiography has been divided on whether it was done by Sigismund Báthory or the Banat rebels, V. Krestić concludes that it was most likely Syrmian hajduks.[16] Numerous western sources claimed Báthory, while chronicler Cesare Campana who wrote his work immediately after the war wrote that it was Serbs; J. Tomić and later R. Samardžić opted for Campana and concluded that rebels from Banat systematically crossed into Syrmia with the aim of slowing down the advance of the Ottoman army.[17] V. Krestić notes that Báthory only left Ottoman service the next year, and it is unlikely that it was done by the Banat rebels, at that time hiding in the frontier towards Transylvania; Ottoman chronicler Mustafa Naima asserted that hajduk bands in Syrmia numbered up to 500 that year, which points that this was their act, especially since they plundered many places in Syrmia, burnt Zemun, and took tribute from millers in the environs visibly to the Belgrade Turks.[18]
  3. ^ According to Western sources the Beylerbey of Temeşvar Hasan Pasha or Sofi Sinan Pasha set out with 5,000 or 11,000 soldiers. This is incorrect, since the Eyalet of Temeşvar troops under the command of Mustafa Pasha were at that time at the defence of Buda. Tarih-i Naima and Tarih-i Selaniki states that it was Ali Çavuş. Western sources claim that the army of Sofi Sinan Pasha was destroyed, and that the rebels then conquered Lipova, and another source claims that 25,000 Turks were killed by the rebels.[19]

Наводи

уреди
  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 1,20 1,21 1,22 1,23 1,24 1,25 1,26 1,27 1,28 1,29 1,30 1,31 Krestić 2003.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Krestić 2003, Ivić 1929
  3. ↑ 3,0 3,1 Krestić 2003, Samardžić 1993
  4. ↑ Krestić 2003, Ivić 1929, Tomić 1899
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Samardžić 1993.
  6. ↑ Bakić-Hayden 2010, Milanović 2010
  7. ↑ Vinaver 1953.
  8. ↑ Rad vojvođanskih muzeja. 21–22. Vojvođanski muzej. 1973. стр. 209.
  9. ↑ „Hajduk Janko na grbu Vršca“. Blic.
  10. ↑ „СПОМЕН-ОБЕЛЕЖЈЕ ВЕЛИКИМ СРПСКИМ ЈУНАЦИМА“. CZIPM. Архивирано од изворникот на 2020-10-24. Посетено на 2021-04-04.
  11. ↑ „Danas je Sveti Teodor Vršački“. Zrenjanin.[мртва врска]
  12. ↑ „Бојана Иванов-Ђорђевић ЗАЧАРАНИ ЗАМАК“. NP Sterija. Архивирано од изворникот на 2017-03-29. Посетено на 2021-04-04.
  13. ↑ Krestić 2003, стр. 173, Samardžić 1993, стр. 235
  14. ↑ Samardžić 1993, стр. 239.
  15. ↑ Samardžić 1993, стр. 255, 323.
  16. ↑ Krestić 2003, стр. 176–177.
  17. ↑ Krestić 2003, стр. 176–177; Tomić 1899, стр. 19–20, Samardžić 1993, стр. 236–237
  18. ↑ Krestić 2003, стр. 177.
  19. ↑ Krestić 2003, стр. 178.

Надворешни врски

уреди
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Банатско_востание&oldid=5258531“